บทที่ 232 นางเป็นสตรีที่โดดเด่นที่สุดเท่าที่ข้าเคยพบ
ยอดเขาไป๋หยุน อวี้ชิงหลันนอนบนเตียงพร้อมกับมือบนใบหน้าที่สวยงามและขาที่ค่อยๆแกว่งไปมา ถ้าเป็นเมื่อก่อนนางคงไม่ทำอะไรแบบนี้ แต่ตอนนี้มันเป็นธรรมชาติมาก ร่องรอยของความเขินอายฉายผ่านดวงตาขณะที่นางนึกถึงประสบการณ์เมื่อสองวันก่อน “มันช่างน่าอาย...” นางไม่เพียงแค่อยู่ห้องเดียวกับหลี่หรานเท่านั้น นางยังใช้...
