ตอนที่ 912 มดแมลง?

สามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว

สำหรับฉีเทียนเหอสามวันมานี้ถือว่ารวดเร็วเขาถูกผนึกมาอย่างยาวนานเป็นเวลาหมื่นๆ ปี ในที่สุดก็จะถึงเวลาออกไปได้เสียที ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาต้องการอิสรภาพ อย่างไรก็ตามเพราะความกระตือรือร้นจะคลายผนึกและคำพูดแปลกประหลาดของเจ้าเด็กนั่น เขาก็ยังคงรู้สึกเหมือนเดิมนอกจากนี้สิ่งที่ทำให้เขาสงสัยมากที่สุดก็คือสตรีนักดาบนั้นยังคงใช้ดาบวิเศษโจมตีเขาอยู่ที่ด้านนอกแม้ว่าเจ้าเด็กนั่นจะหายไปแล้วก็ตาม... ความเคลื่อนไหวที่ผิดปกติอย่างนั้นทำให้ชี่เทียนเหอรู้สึกผิดปกติเล็กน้อย  จะมีอะไรเกิดขึ้นต่อไป?

ผนึกเริ่มคลายตัวมากขึ้นทุกทีตอนแรกเป็นแขนข้างเดียว จากนั้นก็เป็นที่ศีรษะ

วันต่อมาก็เป็นทั้งร่าง

ในวันที่สามเหลือแต่เพียงขาขวาที่ยังติดอยู่ในโซ่ตรวจแสงของผนึก

ต้องรีบฟื้นฟูอิสรภาพให้ได้อย่างรวดเร็ว  ชี่เทียนเหอพยายามกู่ร้องอยู่หลายวันเขาถูกบังคับให้หลับมาเป็นเวลาหลายหมื่นปี ใครเล่าจะเข้าใจเขาได้?

“เมื่อพลังของข้าฟื้นฟูเต็มที่หอทงเทียนและแดนล่มสลายแห่งทวยเทพก็เท่ากับตกเป็นสมบัติในกระเป๋าของข้า” ฉีเทียนเหอหลอมรวมกับเลือดเทพและร่างศักดิ์สิทธิ์  แต่ต้องทรมานอยู่ในผนึกนานถึงหมื่นปี  จนร่างของเขาอยู่ในสภาพซึมเซา อย่างไรก็ตามอย่างน้อยก็ยังใช้พลังได้สักหนึ่งในสิบเมื่อออกมาจากผนึกเทียบกับนักรบอื่นก็ยังนับว่าอ่อนแอกว่าชี่เทียนเหอมาก

“แครก...”

แสงสีเหลืองที่ผนึกอ่อนลงมาเรื่อยๆจนมาจับอยู่ที่น่องขวา ชี่เทียนเหอค่อยพบความแปลกประหลาด

บนขอบของวงจักรนิรันดรยังมีแสงแปลกประหลาดเหมือนสายฟ้าแลบแปลบปลาบและมีเสียงดังมากขึ้นทุกที

ดูเหมือนมีบางอย่างออกมาจากภายในแม้ว่าจะมองด้วยตาเปล่าไม่เห็น แต่ชี่เทียนเหอรู้สึกได้ว่าภายใต้วงจักรนิรันดรยังมีความเปลี่ยนแปลงในพื้นที่ใจกลางผนึกอย่างเงียบๆ

เดิมทีวงจักรนิรันดรมีขนาดสิบเมตรและตอนนี้มันเริ่มขยายขนาด

แย่แล้วเป็นฝีมือเจ้าเด็กนั่นหรือ?

เจ้าเด็กนั่นหลอมรวมกับแกนกลางอักขระรูนโบราณที่ใช้กฎสวรรค์ผนึกได้หรือ?  ถ้าปล่อยให้เขาหลอมรวมกับอักขระรูนโบราณได้นั่นหมายความว่าเขาจะกลายเป็นเจ้าของผนึกโบราณหรือไม่?  ข้าคงจะตกไปอยู่เงื้อมมือเขาอีกครั้งเป็นแน่....มิน่าเล่าเขาถึงบอกว่าไม่ต้องลงมือด้วยตนเอง เขาก็สามารถทำร้ายตัวชี่เทียนเหอได้แค่เอื้อม!

วงจักรนิรันดรยังคงขยายขนาดและค่อยๆขยายพื้นที่ปกคลุมพื้นที่ของชี่เทียนเหอมากขึ้นเรื่อยๆ

เสียงสายฟ้าร้องและฟ้าผ่าดังขึ้นรอบๆวงจักรราวกับงูทองนับพันๆ ตัวกำลังตื่นตระหนก

“บัดซบ, บัดซบที่สุด!”

ชี่เทียนเหอสบถด่าอย่างรังเกียจ

ขณะที่แสงผนึกลามจากเข่าขึ้นไปถึงน่องขวา   ถ้าในช่วงขณะนี้เจ้าเด็กนั่นหลอมรวมกับแก่นผนึกรูนโบราณได้สำเร็จอย่างนั้นพลังสีขาวจะผนึกเขากลับเข้าไปอีก ความพยายามที่ผ่านมาของเขาจะสูญเปล่า!

สิ่งที่ทำให้ชี่เทียนเหอรู้สึกลำบากที่สุดก็คือวงจักรนิรันดรขยายขนาดโตต่อเนื่อง

ถ้าเขาตกลงไปในวงจักรนิรันดรทุกอย่างจะหยุดนิ่งเป็นนิรันดรนั่นหมายความเขาจะไม่มีทางหลบหนีออกจากผนึกได้อีก

ไม่มีทางปล่อยให้เป็นแบบนี้ไปได้

ไม่อาจปล่อยให้เจ้าเด็กนี่ทำงานได้สำเร็จ!

ตอนนี้เขาต้องการฟื้นตัวให้เร็วที่สุดใครยังจะพยายามหยุดเขาให้ได้เล่า!

“เจ้ามดแมลงพวกนี้ชักจะเกินไปแล้วออกมาเมื่อไหร่เจ้าตายแน่ อย่างไรก็ตามเจ้าคิดว่าลูกไม้เล็ก น้อยนี้จะใช้กักข้าชี่เทียนเหอไว้ได้เจ้าก็เข้าใจผิดเสียแล้ว!”  ขณะที่ชี่เทียนเหอกัดฟันชูมือสีทองข้างขวาเปล่งประกายรัศมีศักดิ์สิทธิ์สร้างเป็นรังสีดาบศักดิ์สิทธิ์ขนาดสามร้อยกว่าเมตรเขารวมเลือดเทพดึงออกมาจากขาช่วงใต้เข่าลงไปออกมาให้มากเท่าที่เป็นไปได้จากนั้นตัดขาขวาจนขาด

ใต้เข่าขวามีเลือดสีทองหยดออกหนึ่งหยด

แต่ไม่มีเลือดฉีดพุ่งออกมา

ในชั่วขณะที่เลือดจะไหลมันถูกผนึกแข็งไว้และบาดแผลเรียบลื่นราวกับกระจก เหมือนกับว่าใต้เข่าลงไปไม่เคยมีอวัยวะมาก่อน

แสงผนึกพันธนาการเท้าข้างขวาไว้อย่างมั่นคงและแสงพันธนาการยังขยายมาหาชี่เทียนเหอไม่หยุด

ถ้าไม่หนีเวลานี้ชี่เทียนเหอก็คงโง่เต็มที!

ไม่มีเวลาเศร้าโศกถึงขาที่เสียไปหรือต้องโกรธกับการเสียขาไปในขณะที่แถบแสงพันธนาการกลับมาอีกครั้ง เขาพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าสูงเหมือนกับสายฟ้าสีทองเมื่อเขากำจัดแถบแสงพันธนาการของผนึกได้เด็ดขาดเขาจะมีความรู้สึกเหมือนกลายเป็นเทพอีกครั้ง...ในสายตาของเขาเต็มไปด้วยอารมณ์ทั้งดีใจทั้งโกรธมีแม้กระทั่งความแค้นและอับอายที่ไม่สามารถอธิบายได้

ชี่เทียนเหอลงมายืนบนพื้นห่างจากผนึกภูเขาน้ำแข็งถึงพันเมตร

ถึงแม้เขาจะโกรธมาก  แต่สาเหตุก็ยังอยู่ที่นั่นเขาจะไม่แสดงความหยิ่งผยองบนภูเขาน้ำที่พังทลายและจะไม่เปิดโอกาสให้พลังพันธนาการของผนึกเล่นงานเขาอีกครั้ง

“เจ้ามดแมลงที่น่าขยะแขยง ถึงเวลาชำระบัญชีเก่าของพวกเจ้าแล้วบังอาจทำให้ชี่เทียนเหอต้องสูญเสียเท้าของเทพเจ้าข้าไม่ปฏิเสธเลยว่าเจ้าพวกเจ้าสามารถบีบบังคับข้าจนมาถึงจุดนี้ได้ด้วยแผนการร้ายของเจ้า  อย่างไรก็ตาม ถึงเวลาชดใช้ของพวกเจ้าแล้ว”

ร่างของเขาสว่างยิ่งกว่าแสงอาทิตย์ร้อยเท่า

มือขวาที่เขาชูขึ้นมีสายฟ้าแปลบปลาบราวกับมือของเทพเจ้า

คลื่นโจมตีลูกแรกก็ทำให้ภูเขาน้ำแข็งยักษ์ร้าวไปทั่วมันสั่นสะเทือนจากภายในออกมายันเชิงเขา แนวโจมตีระยะหนึ่งกิโลเมตรปรากฏชัดเจน

เศษหิมะน้ำแข็งปกคลุมเต็มผืนดินแผ่นฟ้าน่ากลัวยิ่งกว่าวันที่หิมะถล่มโลก

หลังจากผ่านไปสองสามวินาทีก่อนจะได้ยินเสียงระเบิดแผ่นดินสะเทือนจนแก้วหูแทบแตก

“บึ้ม!”

คลื่นระเบิดที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่าขยายเป็นวงออกไปอย่างรวดเร็วและในที่สุดพื้นน้ำแข็งไม่อาจต้านแรงแผ่นดินไหวถูกกวาดออกไปไกลเป็นสิบกิโลเมตร

ชี่เทียนเหอไม่สนใจกับการโจมตีนี้  ในสายตาของเขาทั้งหมดนี้เป็นสิทธิ์ที่เขาพึงทำได้

สิ่งเดียวที่เขาใส่ใจก็คือจะสร้างความเสียหายไปถึงแกนพลังผนึกได้หรือไม่

คำตอบชัดเจนมาก

แม้ว่าพลังของผนึกจะได้รับการกระตุ้น แต่ก็ไม่สามารถกระจายขอบเขตพลังออกมานอกเขตภูเขาน้ำแข็งมันไม่สามารถจับชี่เทียนเหอที่อยู่ห่างออกไปถึงสิบกิโลเมตร

“ในเมื่อผนึกไม่สามารถทำอะไรข้าชี่เทียนเหอได้  อย่างนั้นเจ้ามดแมลงเอ๋ย เจ้าจะต้องตายภายใต้พลังโจมตีเต็มกำลังของข้า! การถูกกำจัดเป็นบั้นปลายสถานเดียวของเจ้าเหล่ามดแมลง!  ฮ่าฮ่าฮ่า!  ชี่เทียนเหอตอนนี้เพียงแต่ตรวจสอบเท่านั้นหลังจากได้ผลลัพธ์ที่ชัดเจน เขารวบรวมพลังเทพของเขาทันทีเขารวมพลังบอลไฟนับร้อยลูกไว้ที่ฝ่ามือเตรียมจะใช้ระดมโจมตี

พลังโจมตีเหล่านี้มุ่งเป้าไปที่แกนกลางภูเขาน้ำแข็ง...จุดประสงค์คือใช้ฆ่าเย่ว์หยางที่อยู่ในผนึกโบราณ อย่างน้อยก็ให้เจ้าเด็กนั่นถูกผนึกอยู่ในนั้นแทนเขาตลอดไป

อักขระรูนโบราณไม่ใช่ของที่ใช้หลอมรวมกันได้ง่ายๆ!

ในกระบวนการหลอมรวมนั้นไม่อาจให้มีการรบกวนจากโลกภายนอกได้ ถ้ามันถูกรบกวนแม้แต่เล็กน้อย อย่างแย่สุดวิญญาณจะถูกทำลาย

ในใจของชี่เทียนเหอนั้นเกลียดชังเย่ว์หยางมาก  หลังจากออกมาจากผนึกได้เขาต้องจากไปให้เร็วที่สุดและรอคอยให้ตนเองอยู่ในระดับพลังสุดยอดอีกครั้ง อย่างไรก็ตามเพราะเย่ว์หยางบังคับให้เขาต้องตัดขา ทั้งก่อนหน้านั้นยังด่าเขาว่าเป็นกอริลลาชี่เทียนเหอไม่อาจทนรับเรื่องนี้ได้ อย่างไรก็ตามร่างเทพของเขาไม่มีวันตายและไร้เทียมทาน ถ้าเขาไม่สามารถฆ่าเจ้ามดแมลงที่น่ารำคาญพวกนี้ได้ทันที  เขาก็แค่ไปหาที่สงบพักผ่อนและฟื้นฟูกำลัง

ถ้าเขาจะไปเขาต้องฆ่าเจ้าเด็กนั่นให้ได้ก่อน!

ปัง ปัง ปัง ปังปัง.........

เดิมทีองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนไม่สามารถใช้ดาบเทพจักรพรรดิอวี้โยกคลอนภูเขาน้ำแข็งได้แต่ชี่เทียนเหอสามารถถล่มภูเขาน้ำแข็งด้วยการโจมตีอย่างเต็มกำลังได้

น้ำแข็งก้อนใหญ่เท่ายอดเขาแตกกระจายจนคลุมเต็มท้องฟ้า

แนวโค้งท้องฟ้าคลุมเต็มไปด้วยน้ำแข็งหิมะมองไม่เห็นท้องฟ้าเลย

ภูเขาน้ำแข็งที่แต่เดิมสูงถึงหมื่นเมตรพังถล่มจนตอนนี้ส่วนที่สูงที่สุดสูงไม่เกินสองกิโลเมตร  และฝังผนังน้ำแข็งที่ถูกมิติหลุมดำกลืนลงไปด้วย“เจ้าพวกมดแมลงเอ๋ย, นี่คือจุดจบของผู้ที่ดูหมิ่นเทพเจ้า!” ชี่เทียนหอแค่นเสียงเหยียดหยาม  ในเวลานั้นไม่ต้องพูดถึงเด็กหนุ่มที่ยังหลอมรวมกับอักขระรูนโบราณไม่เสร็จต่อให้เขาหลอมรวมได้สำเร็จ เขาก็คงไม่รอด  ถ้าเขาได้รับบาดเจ็บจากการโจมตีนี้ นอกจากนี้พลังของผนึกที่ถูกพลังเทพโจมตีจะได้รับผลกระทบกระเทือนอย่างหนัก แล้วผนึกจะระเบิดพลังใส่เจ้าเด็กนั่นเป็นสองเท่า  และต่อให้เขาไม่ตาย ก็จะไม่มีทางออกมาได้เลย

“ฮึ่ม!”

ขณะที่ชี่เทียนเหอหมุนตัวเตรียมจะจากไป

ดาบวิเศษขององค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนฟันใส่เขา

การฉวยเวลาโจมตีของนางนั้นยอดเยี่ยม  แต่ชี่เทียนเหอในเวลานี้ไม่ได้ใช้ร่างอวตารสีทองที่เกิดจากพลังเทพแยกออกมา  นอกจากนี้ต่อให้เป็นร่างอวตารด้วยพลังขององค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนก็ยังไม่สามารถฟันเขาได้  อย่าว่าแต่ฟันเลย เพียงแค่นี้จะสร้างปัญหาให้กับชี่เทียนเหอได้หรือ?

ชี่เทียนเหอดูถูกเหยียดหยาม

เหมือนกับว่าเป็นแค่แมลงน้อยที่พยายามกางเขี้ยวเล็บขู่

เขายกนิ้วปัดดาบเทพจักรพรรดิอวี้ขององค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนจากนั้นยิงพลังดรรชนีใส่นางจนร่วงไปที่เนินเขาขนาดใหญ่

ไม่รอให้องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนได้ดิ้นรนสู้ชี่เทียนเหอเหยียดมือขวาไปที่ก้อนน้ำแข็งขนาดมหึมาและใช้นิ้วกดข้างหน้าเขา

ยอดภูเขาน้ำแข็งถูกบีบอัดจนแบนลง

ลักษณะบิดเบี้ยวดูน่ากลัว

ในพื้นที่ตรงกลางปรากฏรอยนิ้วมือขนาดหใญ่...ชี่เทียนเหอหรี่ตาและหลบฉาก เขาหลบพ้นจากพลังโจมตีของขุนพลเทพธิดาวายุแตกต่างจากพลังโจมตีขององค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนเพียงเล็กน้อย  เขาต้องเอาจริงในที่สุด ไม่กล้าใช้นิ้วตั้งรับแต่ร่างของเขาหลบขุนเทพธิดาวายุอย่างลื่นไหล อย่างไรก็ตามความคิดของชี่เทียนเหอก็ยังหยิ่งยโส  เขาเพียงแต่หลบไม่ได้ตอบโต้  แม้ว่าเขาจะไม่หันหน้ามองตอนที่หลบแต่หน้าของศัตรูอยู่ที่ด้านหลังเสมอ

เขาปล่อยหมัดไปที่ด้านหลังนับร้อยหมัด

ขุนพลเทพธิดาวายุไม่อาจรับหมัดของชี่เทียนเหอได้แม้จะใช้พลังได้เพียงหนึ่งในสิบของเขาก็ตาม นางได้หลบถอยไปด้านหลัง

พลังในการต่อสู้ของขุนพลเทพธิดาวายุถ้าเทียบกับบรรดาอสูรมากมาย นางจะต้องติดสามสุดยอดเป็นอย่างน้อย  แต่เมื่อนางปล่อยหมัดโจมตีชี่เทียนเหอนี้  นางไม่สามารถทำร้ายฝ่ายตรงข้ามได้...ช่องว่างความห่างชั้นของพลังยังแตกต่างกันมาก

ในขณะที่ขุนพลเทพธิดาวายุไม่สามารถตามได้ทันชี่เทียนเหอรับมืออย่างใจเย็น ใช้ศอกโจมตีทันที

เขาศอกกระทุ้งเข้าที่ท้องของขุนพลเทพธิดาวายุ

ปัง...

ขุนพลเทพธิดาวายุร่างพุ่งชนภูเขาน้ำแข็งราวกับดาวตกพุ่งลงไปในผนังน้ำแข็ง ยังไม่หยุดเพียงแค่นั้น นางยังจมลึกไปและถูกฝังอยู่ในผนังน้ำแข็ง

“นี่เป็นการดิ้นรนต่อสู้ของมดแมลง!  เมื่อมนุษย์นึกว่าตัวเองก็มีสิทธิ์เหยียบย่ำมดโดยไม่มีอะไร  สำหรับเทพเจ้าก็ฉันนั้นมนุษย์ก็เป็นแค่มดแมลงที่น่าสมเพช!” ชี่เทียนเหอดูเหมือนไม่มีความปราณีแม้แต่น้อยเขาจ้องมองฟ้าครู่หนึ่งแล้วถอนหายใจส่ายศีรษะ “ช่างเถอะ, ด้วยความเมตตา ข้าจะส่งพวกเจ้าสู่เส้นทางปรภพด้วยอาญาสวรรค์สำหรับพวกเจ้าเหล่ามดแมลง นับว่าโหดร้ายจริงๆ!”