ตอนที่ 27 การขนส่ง

  ตอนที่ 27 การขนส่ง

  ในอีกสองวันต่อมา

  วันนี้เป็นวันที่ เกาจิ้ง จะเดินทางออกจากชนเผ่าภูเขา

  นอกจากพ่อมดเฒ่าและ ซาน กั๋วเอ๋อแล้ว ยังมีกลุ่มเด็กเหลือขอจากหมู่บ้านที่มาส่งเขา

  พวกเขามีความสุขมาก กระโดดโลดเต้นและโห่ร้องตามเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ มาและพวกเขาเกือบจะตีฆ้องและกลองฉลอง

  เกาจิ้ง ซึ่งนั่งอยู่ในตะกร้าบนหลังซาน กั๋วเอ๋อ รู้สึกงงงวย

  ตะกร้าสะพายหลังถูกทอเป็นพิเศษสำหรับ ซาน กั๋วเอ๋อ โดยช่างฝีมือในหมู่บ้าน ซาน เถิงยักษ์ชรา และใช้เป็นงานพิเศษเพื่อบรรทุก เกาจิ้ง จะได้อยู่สูงขึ้นและมองเห็นรอบๆ

  วิธีนี้ทั้งปลอดภัยและง่าย

  เมื่อ เกาจิ้ง ขึ้นนั่งเป็นครั้งแรก เขามักจะรู้สึกว่ามันแปลกๆ แต่ต่อมาเขาก็ชินกับมัน

  เกาจิ้ง ถาม ซาน กั๋วเอ๋อ อย่างสงสัยว่าเหตุใดเด็กเหล่านี้จึงตื่นเต้นกับการจากไปของเขา

  คำตอบที่เขาได้รับทำให้ เกาจิ้ง พูดไม่ออก

  หลังจาก เกาจิ้ง จากไป พวกเด็กเหลือขอเหล่านี้ที่อยู่ในชั้นเรียนด้วยกันจะไม่รู้สึกกดดันมากนักในการเรียน

  ในอดีต ทุกคนอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน แต่ในช่วงเวลานี้ มี เกาจิ้ง ปรมาจารย์ด้านวิชาการที่ชั่วร้ายใน ชั้นเรียนเพื่อเปรียบเทียบ และพวกเขามักถูกวิพากษ์วิจารณ์โดยพ่อมดเฒ่า

  เกาจิ้ง คิดว่า มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ

  'พวกนี้ก็เป็นแค่ลูกหมีน้อยๆ'

  ไปตามถนนบนภูเขาและผ่านหมู่บ้านทั้งหมด ซาน กั๋วเอ๋อ เดินไต่ทางเข้าของหุบ เกาจิ้ง มองด้วยมุมมองสูงที่ด้านหลังของ ซาน กั๋วเอ๋อ

  ประตูกำแพงเปิดออก พ่อมดเฒ่าและยักษ์ภูเขาหลายตัวรออยู่ข้างนอกแล้ว

  “คุณปู่”

  ซาน กั๋วเอ๋อ เร่งฝีเท้าและวิ่งไป

  พ่อมดเฒ่าลูบหัวเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ และพูดกับ เกาจิ้ง ว่า

"สัตว์พาหนะพร้อมแล้ว"

  เกาจิ้ง ใช้เวลาสองวันที่ผ่านมาในการเก็บไม้จันทน์แดงในหมู่บ้าน

  พ่อมดเฒ่ากล่าวว่าไม่ว่าไม้ชิ้นไหนที่เขาชอบ แม้ว่ามันจะใช้เป็นคานในบ้านของคนอื่น เขาก็สามารถเอามันออกให้ได้

  เขาสามารถเลือกสิ่งของได้ตามต้องการ แต่การพกพาออกไปโดยไม่เปิดเผยพื้นที่จัดเก็บของสมอทองแดงนั้นเป็นปัญหาใหญ่

  เป็นความคิดของพ่อมดเฒ่าที่ริเริ่มคิดหาวิธีให้ เกาจิ้ง

  นั่นคือการใช้ฝูงสัตว์ขนย้าย

  สัตว์ฝูงเป็นปศุสัตว์ชนิดหนึ่งที่เลี้ยงโดยชนเผ่าภูเขาในถิ่นทุรกันดารที่ยิ่งใหญ่ และพวกมันมักจะใช้เพื่อบรรทุกของหนัก

  เมื่อเกิดความอดอยากก็จะฆ่าและกินเนื้อเป็นอาหาร

  เกาจิ้ง รู้ว่ามีคอกสัตว์ในหมู่บ้าน แต่เขาไม่เคยไปที่นั่น ดังนั้นวันนี้จึงเป็นครั้งแรกที่เขาเห็นฝูงสัตว์

  เขาเกือบจะหัวเราะ

  มันมีร่างกายกำยำมี 4 ขาสั้นหนา  และผิวสีเทาเข้มเหมือนเกราะ มีเขา 2 เขาอยู่บนหัว และดวงตาเล็กๆ ทั้งสองข้าง กระพริบตลอดเวลา...

  เหมือนแรดตัวใหญ่ !

  ถ้าพูดให้ถูกคือ มีความคล้ายคลึงกับแรดอย่างน้อย 90%

  ความสูงของสัตว์พาหนะฝูงนี้ประมาณสิบสี่หรือห้าเมตร และตะกร้าหวายขนาดใหญ่สองใบแขวนไว้ที่ด้านซ้ายและขวาของหลังกว้างของมัน

  ไม้จันทน์แดงทั้งหมดที่ เกาจิ้ง ได้เลือกไว้ข้างใน

  ประมาณหกสิบหรือเจ็ดสิบตารางเมตร

  มอ~

  เมื่อเห็น ซาน กั๋วเอ๋อ เดินมาหาเขา ฝูงสัตว์แรดยักษ์ก็ส่งเสียงคำรามออกมาทันที

  แต่เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ กลับไม่รู้สึกกลัวแม้แต่น้อย กลับเอื้อมมือไปแตะเขาสั้น ๆ ของมันแทน

  สัตว์ขนสัมภาระลดศีรษะลง ดูเหมือนเชื่องมาก

  "ฮุยน้อยอายุเพียงหนึ่งขวบอย่ารังแกมันนะ"

  ซาน กั๋วเอ๋อ กล่าวกับ เกาจิ้ง

สัตว์พาหนะที่มีน้ำหนักเป็นสิบตันไม่ทราบจำนวน ส่ายหัวใหญ่โตราวกับจะบอกว่า: ฉันยังเป็นทารก!

  เกาจิ้ง:"เหรอ  "..."

  "นี่คือยันต์ติดตามควบคุมสัตว์"

  พ่อมดเฒ่ายื่นแผ่นไม้สีน้ำตาลเข้มให้เขา: "ขออภัย ข้าทำให้เล็กสุดได้แค่นี้ หดมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว"

  ยันต์ติดตามควบคุมสัตว์มีความกว้างประมาณครึ่งเมตรและยาวเกือบหนึ่งเมตร

  หน้าที่ของมันคือควบคุมฝูงสัตว์พาหนะและทั้งสองด้านถูกแกะสลักด้วยลวดลายที่สลับซับซ้อน ซึ่งดูเหมือนจะถูกแผดเผาด้วยเปลวไฟ

  สำหรับ เกาจิ้ง ขนาดของยันต์ติดตามสัตว์นี้เป็นที่ยอมรับได้

  ไม่ถึงขนาดต้องถือสองมือ

  แต่พ่อมดเฒ่าบอกให้เขาหยดเลือดของตัวเองลงบนยันต์

  นี่เป็นขั้นตอนที่จำเป็นสำหรับการเปิดใช้งาน ยันต์อสูรคุ้นเคย

  

เกาจิ้ง อดไม่ได้ที่จะถามว่า "แล้วยันต์ต้องการเลือดเท่าไหร่"

  พ่อมดเฒ่าตอบว่า "เราต้องการเพียงสี่หรือห้าหยดเท่านั้น"

  โอ้ไม่!

  เกาจิ้ง คุกเข่าลงโดยตรง จู่ๆ เขาก็รู้สึกเหมือนตกลงไปในบ่อขนาดใหญ่

  ท่านคือยักษ์สูงยี่สิบเมตร! ! !

  แต่ไม่มีวิธีอื่น ในจุดนี้เขาอดไม่ได้ที่จะสะดุ้ง ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงดึงมีดที่พกติดตัวออกมา

  ปลายมีดกรีดนิ้วนางของมือขวา

  ทันใดนั้น เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากบาดแผล และหยดสองหยดลงบนยันต์อสูรคุ้นเคย

  สิ่งที่ เกาจิ้ง ไม่คาดคิดคือแผลที่นิ้วของเขาจะหดตัวโดยอัตโนมัติ

  แผลเป็นยังอยู่ แต่ไม่มีเลือดออกแล้ว

  อืม?

  เกาจิ้ง อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง  เขาต้องกรีดใหม่หรือไม่?

  ในท้ายที่สุด ก่อนที่ เกาจิ้ง จะกรีดนิ้วของเขาด้วยมีดอีกครั้ง ยันต์อสูรคุ้นเคยที่วางอยู่บนตักของเขาก็กะพริบเป็นสีแดง!

  เกาจิ้ง รู้สึกได้ทันทีว่ามีบางอย่างพิเศษในจิตสำนึกของเขา

  “หือ?”

  พ่อมดเฒ่าที่เห็นฉากนี้แสดงท่าทางประหลาดใจ

  "ไม่เป็นไร"

  เขาพูดกับ เกาจิ้ง: "สัตว์พาหนะจะเชื่อฟังคำสั่งของคุณ แต่ต้องไม่ซับซ้อนเกินไป"

  เกาจิ้ง รู้สึกประหลาดใจมาก เขาหลั่งเลือดเพียงสองหยดเท่านั้น!

  แต่ก็ดีที่ไม่ต้องใช้เลือกมาก

  เขาไม่คิดมากและกระโดดขึ้นถือยันต์อสูรคุ้นเคย

  กระโดดจากตะกร้าด้านหลังของ ซาน กั๋วเอ๋อ ไปที่หัวของฝูงสัตว์ แล้วปีนขึ้นไปทางด้านหลังของฝูงสัตว์อย่างรวดเร็ว

  มอ~

  สัตว์พาหนะ ยกหัวขึ้นและคำรามต่ำ

  พ่อมดเฒ่าถามว่า: "คุณไม่ต้องการให้ทหารของเราคุ้มกันคุณจริงๆ เหรอ?"

  ถิ่นทุรกันดารนั้นไร้ขอบเขตและมีอันตรายไม่รู้จบ มีสัตว์ป่า ที่กินเนื้อในถิ่นทุรกันดาร

  มีสัตว์ประหลาดกินคนด้วย!

  "ขอบคุณมันไม่จำเป็นจริงๆ"

  เกาจิ้ง ตอบอย่างจริงจัง: "ฉันสามารถป้องกันตัวเองได้"

  เขารู้ว่าพื้นที่รอบ ๆ หมู่บ้านบนภูเขายังคงปลอดภัยมากและสัตว์ป่าก็ถูกนักล่าชนเผ่ากวาดล้างไปนานแล้ว

  เกาจิ้ง จะเดินทางไปไม่ไกลนัก

  แน่นอนว่าไม่มีความปลอดภัยอะไรที่แน่นอน

  แต่เพื่อไม่ให้เปิดเผยความลับของสมอทองแดงจำเป็นต้องเสี่ยงเล็กน้อย

  “อืม”

  พ่อมดเฒ่าพยักหน้าโดยไม่ต้องพูดชักจูงอีกต่อไป

  เขาเคยบอก ซาน กั๋วเอ๋อ ว่าทุกคนมีความลับของตัวเอง

  เนื่องจาก เกาจิ้ง ยืนยันว่าเขาควรได้รับความเคารพในความคิด

  "ลาก่อน"

  เกาจิ้ง นั่งอย่างมั่นคงบนหลังของสัตว์พาหนะและโบกมือให้เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ :

"ซาน กั๋วเอ๋อ รอฉันกลับมา!"

  หลังจากเข้ากันได้ระยะหนึ่ง เขาและ ซาน กั๋วเอ๋อ ก็คุ้นเคยกันมากขึ้นแล้ว

  ซาน กั๋วเอ๋อ เป็นคนขี้เล่นและดุร้าย แต่ก็มีความประพฤติดีและมีเหตุผล

  ทุกอย่างขึ้นอยู่กับใคร

  จิตใจของเธอเรียบง่ายมาก ไม่ว่าเธอจะมีความสุขหรือโกรธ เธอจะวางไว้บนใบหน้าของเธอโดยตรง ทำให้ผู้คนมองเห็นได้ชัดเจน

  เกาจิ้ง ชอบสาวน้อยคนนี้มาก

  เขามักจะคิดว่าถ้าเขามีลูกสาวในอนาคต คงจะดีที่สุดที่จะเป็นเหมือนซานกั๋วเอ๋อ

  อย่างไรก็ตาม สำหรับการอำลาของ เกาจิ้ง การแสดงออกของ ซาน กั๋วเอ๋อ ค่อนข้างแปลก

  เธอกัดนิ้วลังเลที่จะพูด

  เกาจิ้ง ยิ้มและพูดว่า: "ไม่ต้องกังวล ฉันจะเอาลูกอมกลับมาให้แน่นอน ลูกใหญ่เลย!"

  นี่คือรางวัลที่เขาสัญญากับสาวน้อยเมื่อสองวันก่อน

  จ่ายคืนเป็นรางวัลให้เขาไปเก็บไม้ในหมู่บ้าน!

  ซาน กั๋วเอ๋อ แสดงรอยยิ้มที่มีความสุข

  "ไปกันเถอะ!"

  กล่าวลาพ่อมดเฒ่า ซาน กั๋วเอ๋อ และคนอื่นๆ เกาจิ้ง สั่งฝูงแรดยักษ์และมุ่งหน้าไปยังที่ราบกว้างใหญ่ข้างหน้า

  ด้วยยันต์อสูรคุ้นเคยในมือ การควบคุมฝูงสัตว์นั้นง่ายและสะดวกมาก

  หลังจากชินกับมันแล้ว เกาจิ้ง ก็สั่งให้มันเร็วขึ้น

  เจ้าสัตว์พาหนะก้าวขาทั้งสี่ของมันควบตะบึงทันที เหมือนกับรถถังขนาดยักษ์ที่มีแรงม้าเต็มเปี่ยม ส่งเสียงกระหึ่มไปทั่วพื้นหญ้า!

  ลมในสนามกำลังพัดเข้าหา ทำให้ เกาจิ้ง ต้องการที่จะร้องเพลงดัง ๆ

  กลับบ้าน!

  ไม่ว่าโลกใบใหญ่จะดีแค่ไหน ในใจของเขา บ้านเช่าหลังเล็กที่มืดมิดในโลกหลัก...

  คือบ้านที่แท้จริงของเขา

จบตอน

เสริมท้ายบท ขออนุญาตเปลี่ยนชื่อสกุลของยักษ์ชนเผ่าภูเขาจากคำนำหน้าว่า: ฉาน เป็น ซาน

คำว่า ซาน นั่นหมายถึงภูเขา ยักษ์ชนเผ่าภูเขาทุกตัวจึงมีคำนำหน้าว่า ซาน

ข้าพเจ้าต้องขออภัยในความไม่สะดวกมา ณ ที่นี้ด้วย

ขอบคุณครับ