ตอนที่ 30 แกไม่คู่ควรจะเป็นลูกชายฉัน
เดิมทีฉินเทียนอยากจะนั่งชิลในบาร์คนเดียว
แต่พ่อบ้านเฟิงรบเร้าจนหงุดหงิด เขาเลยตัดปัญหาและสั่งให้เฒ่าหลี่นำผู้คุ้มกันมาด้วยสองคนอย่างไม่เต็มใจ
บอดี้การ์ดสวมชุดธรรมดาและปะปนอยู่ในบาร์แห่งนี้
ในขณะนี้ พวกเขารวมตัวกันอยู่ที่มุมหนึ่ง สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ฉินเทียนตลอดเวลา
ฉินเทียนถูกรายล้อมไปด้วยสาวๆ มากมาย เรื่องแบบนี้เป็นเรื่องปกติ
เฒ่าหลี่จึงไม่แปลกใจ
แต่เมื่อเขาเห็นข้อความที่ฉินเทียนส่งมาถึงเขา เฒ่าหลี่ก็ค่อนข้างประหลาดใจ
หลินเฟิงอาจจะอยู่ในบาร์แห่งนี้?
มันจะเป็นไปได้ยังไง?
เมื่อเขาเข้ามาก่อนหน้านี้เขาได้ตรวจสอบและไล่คนที่น่าสงสัยออกไปแล้วทั้งหมด
ที่นี่มีอันธพาล หัวหน้าแก๊ง
แต่ไม่มีหลินเฟิง
แต่ตอนนี้ เจ้านายของเขาบอกว่าหลินเฟิงอยู่ในบาร์แห่งนี้?
เฒ่าหลี่ไม่กล้าถามท้วงเจ้านาย!
ดังนั้นเขาจึงพิมพ์ไปอย่างเด็ดขาด
“ครับประธานฉิน!”
“แต่ประธานฉิน คุณซูดูเหมือนจะกำลังมีปัญหา เราควรไปช่วยไหมครับ?”
ระหว่างเจรจากันเมื่อวานนี้ แม้ว่าเขาจะไม่ได้เข้าไปข้างใน เขาก็รู้จักซูหยานหราน
เมื่อเขาตรวจสอบบุคคลที่น่าสงสัยก่อนหน้านี้ เขาก็เห็นเธอที่นี่
ในเวลานี้ เมื่อเขาเห็นชายสองคนที่ดูไม่น่าใช่คนดีกำลังเดินไปหาซูหยานหราน เขาก็ถามออกไปโดยไม่รู้ตัว
ฉินเทียนตอบ “ตอนนี้ยัง เจ้าของบาร์นี้ไม่ใช่คนธรรมดา”
“คนธรรมดาอย่างพวกมันไม่กล้าสร้างปัญหาที่นี่...ห้ะ? เดี๋ยว!”
หลังจากที่เขาพิมพ์ข้อความ ฉินเทียนก็ขมวดคิ้ว
เพราะเขาพบว่าซูหยานหรานดูเหมือนจะเมาเล็กน้อย?
ในขณะนี้เธอดูสับสนและแก้วไวน์ในมือของเธอก็เหมือนจะหล่น
ไม่มีใครกล้าสร้างปัญหาที่นี่
แต่ถ้าผู้หญิงคนนั้นเมา อะไรๆ ก็เป็นไปได้ทั้งนั้น
เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ ฉินเทียนก็ยืนขึ้นทันที
“อยู่ตรงนั้นไปก่อน”
..........
“เฮ้ คนสวย ไปดื่มต่อกับเราสิ”
ผู้ชายที่เป็นผู้นำมีรูปร่างล่ำสัน ผิวคล้ำ
พอมองซูหยานหรานที่กำลังเมาตรงหน้า เขาก็ไม่อยู่เฉย
“ไสหัวไป!”
ซูหยานหรานเมาเล็กน้อยแล้ว แต่ยังมีท่าทีเย็นชา
“ยู้ฮู ยังปากดีอยู่อีก?”
ชายร่างใหญ่ดูไม่แปลกใจ แต่ดูเหมือนจะชอบ “แต่ฉันชอบ”
เขาก็ขยิบตาให้เพื่อน
เพื่อนของเขาเป็นชายร่างเล็กผมสีเหลือง
เมื่อได้สัญญาณจากหัวหน้า เขาก็ยื่นค็อกเทลไปที่ด้านหน้าซูหยานหราน
“คนสวย ขอฉันแนะนำตัวก่อน ฉันชื่อหวังหวู่”
“ฉันเป็นหัวหน้าที่นี่ ถ้าเธอไม่เชื่อ เธอจะไปถามใครก็ได้ ไม่มีใครไม่รู้จักชื่อของฉัน หวังหวู่”
“ตอนนี้ หวังหวู่ สนใจเธอ ช่วยพิจารณาด้วย คนสวยจะตามฉันไปหรือจะดื่มค็อกเทลแก้วนี้ ถ้าเธอดื่มฉันจะ...”
ปัง!
หวังหวู่ยังพูดไม่จบ ซูหยานหรานก็หยิบแก้วค็อกเทลบนโต๊ะดื่มรวดเดียวหมด
เธอวางแก้วลงบนโต๊ะอย่างแรง
จากนั้นเธอก็พ่นคำออกมาอย่างเย็นชา
“ไสหัวไปได้หรือยัง!”
เมื่อเห็นซูหยานหรานตัดสินใจอย่างเด็ดขาด หวังหวู่ก็อดไม่ได้ที่จะชะงัก
ฉันอยู่ในบาร์กลางคืนมาหลายปีแล้ว หายากมากที่จะเจอผู้หญิงแบบนี้
“ฮ่าๆๆ ฉันไม่คิดมาก่อนเลยว่าคนสวยจะกล้าขนาดนี้”
จู่ๆ หวังหวู่ก็หัวเราะออกมา
เมื่อได้ยินเสียงนี้ ซูหยานหรานก็อดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย
ผู้ชายคนนี้เขายังไม่คิดจะไปอีก?
ตามคาด ดูเหมือนจะยืนยันความสงสัยของซูหยานหราน
เธอได้ยินหวังหวู่พูดต่อไปว่า “ฉันยังพูดไม่จบ และเธออาจจะไม่เข้าใจแม้ว่าฉันจะพูดก็ตาม”
"นายหมายความว่ายังไง?"
“ฉันแค่อยากจะบอกว่าหลังจากดื่มแก้วนี้แล้ว คืนนี้เธอจะไปนอนเตียงเดียวกับฉัน”
หวังหวู่ยกยิ้มชั่ว “ในเมื่อคนสวยใจกว้างขนาดนี้ ฉันสัญญาว่าจะอ่อนโยน...”
ทันทีที่สิ้นเสียง หวังหวู่ก็ยิ้มชั่วและเอื้อมมือไปจะโอบไหล่ซูหยานหราน
ในเวลานี้ซูหยานหรานรู้ทันทีว่าเธอเจอกับพวกอันธพาล
สิ่งแรกที่เธออยากทำคือการลุกขึ้นและขัดขืน แต่ก่อนหน้านี้เธอเมามากเกินไป และเธอรู้สึกว่าหัวของเธอหมุนติ้ว
ปึ้ง!
ซูหยานหรานทรุดตัวลงนั่ง
ในเวลาเดียวกัน มือของหวังหวู่ก็เข้ามาตามที่คาด
"มันจบแล้ว!"
ซูหยานหรานเวียนหัว แต่เธอยังมีสติอยู่
เมื่อเห็นว่าหวังหวู่กำลังเข้ามาถึงตัวเธอ เธอไม่น่าจะรอดไปได้?
เธอหมดหวังที่จะขอความช่วยเหลือ
มือของหวังหวู่อยู่ห่างจากเธอไม่ถึง 10 เซนติเมตร แต่จู่ๆ ก็หยุดลง
ในเวลาเดียวกัน เสียงนิ่งสงบก็ดังขึ้น
“ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนที่พวกสวะอย่างแกจะมายุ่งได้”
“แกเป็นใครวะ? กล้ามายุ่งกับฉัน...”
ข้อมือของหวังหวู่ถูกจับ และเขาก็เริ่มสบถด่าชายคนนั้นโดยไม่รู้ตัว
แต่ก่อนที่เขาจะสบถเสร็จ เขารู้สึกว่าข้อมือของเขาถูกบีบอย่างแรง
อีกฝ่ายจับเส้นเลือด มันเจ็บปวดมากจนเขาอดไม่ได้ที่จะกรีดร้องออกมา
ฉินเทียนมองผู้ชายตัวใหญ่ตรงหน้าเขา มุมปากของเขาโค้งยิ้มเยาะ “ฉันเป็นใครนะหรอ?”
“ฉันก็เป็นพ่อของแกไง...ไม่ๆ อย่างแกไม่คู่ควรที่จะเป็นลูกชายของฉัน...”
ฉินเทียนสะบัดมืออีกฝ่ายออก และเสียงของเขาก็เย็นชามาก
“ไสหัวไป! ฉันไม่อยากให้มือสกปรก”
“เฮ้ ไอ้หนู กล้าไปหน่อยหรือเปล่า?”
หวังหวู่จับข้อมือ และทำหน้าบูดบึ้งจากความเจ็บปวด และพูดว่า “ฝากไว้ก่อนเถอะ”
"ไปกันเถอะ!"
เมื่อรู้ว่าเขาสร้างปัญหาในบาร์ไม่ได้ หวังหวู่จึงไม่กล้าสู้กับฉินเทียน เขาออกไปจากที่นี่
เขาไปแล้ว
มีเพียงซูหยานหรานซึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยใบหน้าประหลาดใจ
“อา...อาฉิน?”
“คุณหนูซู ทำไมมาที่แบบนี้คนเดียว? แล้วนี่ดื่มไปเยอะแค่ไหนเนี่ย?”