ตอนที่ 23 ออกไปด้วยกันครั้งแรก

  ตอนที่ 23 ออกไปด้วยกันครั้งแรก

  

เกาจิ้ง ค้นหาในกระเป๋าเป้สะพายหลังของเขา

  แต่จริงๆแล้วเขาใช้กระเป๋าเป้สะพายหลังเป็นที่กำบังตาอีกครั้ง เพื่อค้นหาสิ่งของ ในพื้นที่เก็บของสมอทองแดง

เขาเรียกเอาช็อกโกแลตแท่งออกมาทั้งหมด มีหลายสิบแท่ง

ช็อคโกแลตทั้งหมดถูกมอบให้กับ ซาน กั๋วเอ๋อ

แม้ว่าแท่งช็อกโกแลตเหล่านี้จะมีเพิ่มขึ้นมาหลายสิบแท่งแต่ก็มีขนาดเล็กจึงไม่เพียงพอ

สำหรับเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ จากเผ่าพันธุ์ยักษ์คนนี้ ช็อคโกแลตทั้งหมดแทบจะไม่ทำให้เธอได้รับรู้ถึงรสชาติความหวานมันที่แท้จริงด้วยซ้ำ

เกาจิ้ง มีคุณสมบัติ "กินเท่าไหร่ก็ไม่อ้วน" ก่อนที่จะมาถึงโลกใบใหญ่ในครั้งนี้ความต้องการในสารอาหาร ของร่างกายในแต่ละวันของเขา สูงมากดังนั้นเขาจึงซื้อสิ่งที่เรียกว่า แท่งพลังงานสูงที่มีน้ำตาลและไขมันที่สูงในรูปแบบของช็อกโกแลตแท่ง

  ในโลกนี้ ซาน กั๋วเอ๋อ เป็นชนเผ่าพื้นเมืองคนแรกที่ได้ลิ้มรสรสชาตินี้อย่างไม่ต้องสงสัย

  เธอหรี่ตาด้วยความดีใจ ใบหน้ากลมของเธอยิ้มราวกับดอกไม้ที่มีความสุข

  "มันหวานมาก!"

  ถ้า เกาจิ้ง สามารถมองเห็นค่าตัวเลขความชื่นชมได้ เขาจะต้องเห็นชุดตัวเลขผุดขึ้นมาบนหัวของเด็กหญิงตัวน้อยอย่างแน่นอน

  +5, +5, +5!

  นี่คือค่าความชอบที่เพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง!

  เกาจิ้ง ไม่เห็นตัวเลขนั้น แต่เขาสามารถรู้สึกได้อย่างเต็มที่ว่าด้วยการยิงปืนใหญ่ช็อคโกแลตของเขา ความเป็นมิตรและความสนิทสนมของ ซาน กั๋วเอ๋อ กับเขาเพิ่มขึ้นอย่างมาก

  ไม่มีความระแวดระวังแบบเดิมอีกต่อไป

  ไม่น่าแปลกใจที่ทหาร ไมริแคน ที่ลาดตระเวนในเขตยึดครองมักจะพกขนมติดตัวไปด้วยเพื่อสร้างความพอใจผูกมิตรให้กับเด็กๆ

  พลังของลูกอมและขนมหวานช่างน่าประทับใจจริงๆ!

  น่าเสียดายที่แม้ว่า เกาจิ้ง จะเอาทั้งหมดออกมา แต่ก็มีเพียงพอแค่สำหรับ ซาน กั๋วเอ๋อ เพื่อลิ้มรสรสชาติที่ค้างอยู่ในคอชั่วขณะหนึ่ง

  หลังจากรับประทานหมดแล้ว เธอวางคางของเธอไว้บนโต๊ะและมองไปที่ เกาจิ้ง อย่างช่วยไม่ได้

  ดวงตาสีดำกลมโตกระพริบปริบๆ

  เกาจิ้ง ไม่สามารถหัวเราะหรือร้องไห้ได้

  ถ้าเขารู้เรื่องนี้เร็วกว่านี้ เขาคงยัดช็อกโกแลตหวานหลายสิบกล่องลงในช่องเก็บของก่อนที่เขาจะมา

  ตอนนี้ไม่มีแล้วจริงๆ

  เกาจิ้ง แสดงท่าทางว่า "ฉันไม่มีจริงๆ"

  สาวน้อยเข้าใจ เธอเม้มปากแล้วพูดว่า "ขอบคุณสำหรับอาหารอร่อยๆ ให้ฉัน

"อืม..." "พรุ่งนี้ฉันจะพาคุณไปดูเผ่าของเรา"

  จริงๆ แล้ว นี่คือสิ่งที่พ่อมดเฒ่าสั่งให้เธอทำก่อน เข้านอน ในที่สุดเธอก็ขอบคุณ เกาจิ้ง

  แต่ไม่เป็นไร

  เกาจิ้ง พยักหน้าและยิ้ม "ขอบคุณ ยินดีต้อนรับ"

  เรียนรู้ตอนนี้และใช้ตอนนี้

  ในกรณีที่สามารถเข้าใจบทสนทนาได้ เกาจิ้ง ไม่สามารถเชี่ยวชาญคำศัพท์ประจำวันได้แม้แต่น้อย

  แน่นอนว่าเขาจะไม่พูดสี่คำสุดท้าย

  แต่นี่ก็ทำให้ ซานกัวเอ๋อ ประหลาดใจเล็กน้อย

  เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ตกตะลึงและพูดว่า: "แล้วเจอกันพรุ่งนี้"

  "ลาก่อน"

  เกาจิ้ง ยิ้มและโบกมือให้เธอ: "ฉันขอให้เธอนอนหลับฝันดีเมื่อคืนนี้"

  ซาน กั๋วเอ๋อ จากไปพร้อมกับสุนัขสีเหลืองตัวเล็ก ๆ ของเธอ

  ก่อนจากไป เธอยังช่วย เกาจิ้ง ปิดหน้าต่างและประตูด้วย

  เหลือเพียง เกาจิ้ง คนเดียวในบ้านไม้หลังใหญ่

  มีเพียงตะเกียงน้ำมันที่อยู่ข้างๆ เขาเท่านั้นที่อยู่เป็นเพื่อนเขา

  เมื่อมองย้อนกลับไปถึงทุกสิ่งที่เขาประสบในวันนี้ เกาจิ้ง ยังคงมีความรู้สึกตื่นเต้น

  โลกใบใหญ่ใบนี้มีแต่มุมที่ลึกลับให้กับเขาจนถึงตอนนี้

  ให้เขาเห็นโลกใหม่ที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง!

  ไม่นานนัก เกาจิ้ง ก็เริ่มง่วง

  เขาหยิบถุงนอนออกมาและต้องการนอนบนโต๊ะโดยตรง แต่หลังจากมองไปที่รังนกข้างๆ เขาก็กระโดดเข้าไป

  ไม่คาดคิดว่ารังนกรูปชามจะไม่มีกลิ่นใด ๆ แต่มีกลิ่นหอมจาง ๆ ของหญ้าและต้นไม้ ก้นรังแน่นและยืดหยุ่นได้การนอนบนนั้นคล้ายกับการนอนบนเตียงสปริงที่มีพื้นผิวแข็ง

  เมื่อเข้าไปในถุงนอน เกาจิ้ง เงยหน้าขึ้นมองหลังคาไม้จันทร์แดงขนาดใหญ่ คิดว่าจะต้องมีเป้าหมายเล็กๆ กี่เป้าหมาย

  ขณะที่เขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ความง่วงก็เข้ามาหาเขาอย่างเงียบ ๆ และเขาก็ตกอยู่ในห้วงแห่งความฝันโดยไม่รู้ตัว

  คืนนั้น เกาจิ้ง นอนหลับอย่างสงบสุขมากและไม่เคยถูกปลุก

  จนกระทั่งเช้าวันรุ่งขึ้นเขาถูกปลุกด้วยเสียงเปิดประตู

  เกาจิ้ง รีบลุกออกจากถุงนอน สวมเสื้อผ้าแล้วกระโดดออกจากรังนก

  ซาน กั๋วเอ๋อ ที่เพิ่งเข้ามา

  ปราศจากสุนัขสีเหลืองตัวน้อย

  "คุณตื่นแล้ว"

  เห็น เกาจิ้ง ยืนอยู่ข้างรังนก เธอจึงถามว่า "คุณต้องการทำบาร์บีคิวไหม"

  "เอ่อ..."

  เกาจิ้ง ส่ายหัว

  "ฉันยังไม่ได้แปรงฟันเลย!"

  ซาน กั๋วเอ๋อ ไม่สนใจว่า เกาจิ้ง จะแปรงฟันหรือไม่ เธอคิดว่า เกาจิ้ง ทานอาหารเช้าไปแล้ว เธอจึงยื่นมือไปหาเขา

  "มาเลย ฉันจะพาคุณไปเยี่ยมชมเผ่าของเรา!"

  เกาจิ้ง มองไปที่มือน้อยๆ ที่ยื่นออกมาต่อหน้าต่อตาของเขา ลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วนั่งลงบนมือนั้น

  ซาน กั๋วเอ๋อ ยก เกาจิ้ง ได้อย่างง่ายดายและวางไว้บนไหล่ขวาของเธอ

  "นั่งนิ่งๆนะเดี๋ยวร่วงลงไป"

  เกาจิ้ง: "..."

  "ไปกันเถอะ"

  เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ หันหลังกลับและเดินออกจากบ้าน

  เกาจิ้ง รีบจับชุดหนังสัตว์ของเธอแน่นเพื่อไม่ให้หลุดร่วงโดยไม่ได้ตั้งใจ

  แม้ว่าการร่วงลงจะไม่ทำให้เสียชีวิต แต่ก็ไม่ใช่เรื่องดี!

  ออกจากบ้านไม้ แสงแดดจ้าก็ส่องมาที่ร่างของ เกาจิ้ง ทันที

  เขาหรี่ตาลงโดยไม่ได้ตั้งใจ

  หลังจากปรับตัวเข้ากับการเปลี่ยนแปลงของแสงโดยรอบ เกาจิ้ง มองไปรอบ ๆ และเห็นชนเผ่าภูเขาเป็นครั้งแรก!

  หมู่บ้านของชนเผ่าบนภูเขาถูกสร้างขึ้นในหุบเขาขนาดใหญ่ที่มีหน้าผาสูงตระหง่านอยู่ทางด้านซ้ายและขวา

  ไกลออกไปข้างหลังเขาซึ่งกั้นด้วยพื้นที่ป่าทึบขนาดใหญ่เป็นหน้าผาขนาดใหญ่อีกลูกหนึ่ง

  น้ำตกรูปร่างคล้ายมังกรเงินห้อยลงมาจากยอดผาตกลงมาเป็นระยะทางหลายพันเมตร  มีเมฆหมอกบังทัศนียภาพ

  แม้จากระยะไกล เกาจิ้ง ก็สามารถได้ยินเสียงคำรามของน้ำตกที่กระทบหินได้แผ่วเบา

  ลำธารใสไหลมาจากปลายทางโน้นผ่านป่าลงมาตามเนินขรุขระจนถึงปากช่องเขา

  ลำธารบนภูเขาไหลเชี่ยวห่างจาก เกาจิ้ง เพียงไม่กี่สิบเมตร

  บ้านไม้ที่ เกาจิ้ง อาศัยอยู่เมื่อคืนนี้อยู่ที่ส่วนในสุดของหุบเขาแล้ว และมีบ้านที่คล้ายกันอีกสองหลังถัดไป

  เมื่อมองไปทางทางน้ำไหล เขาเห็นบ้านไม้สูงตั้งแต่ 40 ถึง 50 เมตร กระจายอยู่ตามพื้นที่ต่างๆ ของหุบเขา แน่นขนัดไปด้วยผู้คนหลายร้อยหลัง!

  ในความคิดว่าหมู่บ้านในสายตาของ เกาจิ้ง ก็ไม่ต่างจากเมือง

  เป็นเพียงว่ารูปแบบของอาคารนั้นดั้งเดิมและหยาบมาก

  และเหตุที่เขาสามารถมองเห็นหุบเขาทั้งหมดได้อย่างชัดเจนก็เพราะสถานที่ที่เขาอยู่นั้นสูงพอ

  สิ่งนี้ทำให้เขานึกถึง

  เป็นเพราะพ่อมดผู้ยิ่งใหญ่ ซาน หยาน มีสถานะสูงสุดในเผ่า ดังนั้นเขาจึงอยู่ในตำแหน่งสูงสุด?

  "ซาน กั๋วเอ๋อ!"

  ขณะที่ เกาจิ้ง กำลังชื่นชมทิวทัศน์ของหมู่บ้านชนเผ่า "ยักษ์น้อย" จำนวนหนึ่งโหลก็วิ่งขึ้นไปตามถนนบนภูเขา

  พวกเขาดูอายุไล่เลี่ยกับ ซานกั๋วเอ๋อ และดูวุ่นวายไปหมดเหมือน กลุ่มหมีสีน้ำตาลที่กำลังเล่นสนุกสนาน!

  "ซาน กั๋วเอ๋อ..."

  เด็กเหลือขอที่แข็งแกร่งที่สุดคนหนึ่งวิ่งไปหาเด็กหญิงตัวน้อยก่อน และตะโกนอย่างกระวนกระวาย: "ฉันได้ยินมาว่าพี่ชาย ซาน ฮู จับคนร้ายในบ้านของเธอเมื่อวานนี้ ... " ก่อนที่เขาจะพูดจบ ตาของเขาจ้องตรงมาที่

  เกาจิ้ง ซึ่งนั่งบนไหล่ของ ซาน กั๋วเอ๋อ

  เหมือนได้เห็นของเล่นใหม่ๆ ที่น่าสนใจ!

  เสียงของลูกหมีดังมากจน เกาจิ้ง ต้องควบคุมช่องหูเพื่อลดคลื่นเสียงที่เข้ามา

  หลังจากฝึกฝนอย่างต่อเนื่อง ความสามารถในการควบคุมร่างกายของเขาก็มาถึงระดับที่คนธรรมดาแทบจะจินตนาการไม่ได้

  แต่เมื่อเทียบกับเสียงแล้ว เกาจิ้ง กลัวสายตาของอีกฝ่ายมากกว่า

  เขาหวาดกลัวสายตาที่มองอย่างสนใจเอาจริงเอาจังของเจ้าลูกหมี

  เขาอดไม่ได้ที่จะนึกถึงมดที่เขาลวกจนตายด้วยยาจุดกันยุงตอนเด็กๆ และยังจับแมลงปีกแข็ง จำพวกด้วงกว่างเอาเชือกมัดเขาหรือให้มันต่อสู้กัน….

'สายตาพวกนั้นทำให้ฉันรู้สึกว่านี่อาจจะเป็นบทลงโทษในตำนานหรือไม่'

ตรงกันข้าม ซาน กั๋วเอ๋อ นิสัยดีและน่ารักเกินไปจริงๆ

  "เล่นดิน"

  ปึ้ง!

  ภายใต้การจ้องมองที่ประหลาดใจของ เกาจิ้ง ซาน กั๋วเอ๋อ ได้ชกไปที่หน้าอกของเด็กชายลูกหมีอย่างแรง

  เธอยังส่งเจ้าเด็กนั้นซึ่งสูงและแข็งแรงกว่าเธอมาก กระเด็นหนีไปอย่างรุนแรง

  เด็กลูกหมีตัวใหญ่ล้มลงบนหมีตัวอื่นที่อยู่ข้างหลังเขา ทำให้เหมือนลูกน้ำเต้ากระเด็นไปทั่วพื้น!แบบอยู่ลูกโบว์ลิ่ง

  นี่ นี่...

  เกาจิ้ง แทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง

  นี่มันรุนแรงเกินไปแล้ว!

จบตอน