ตอนที่ 871 ดูเหมือนเจ้าลืมใครไปหรือเปล่า?

ปัง ปัง!

มังกรไฟกรดและจ้าวแมลงกู่ทองผลัดกันเข้าโจมตีอย่างหนักหน่วง นางพญาผึ้งพิษพยายามต่อสู้และแทบตกอยู่ในอันตรายอาจพ่ายแพ้ได้ทุกเมื่อ ในอีกด้านหนึ่งหลงหม่าและวีเซลหางดาบรั้งอยู่คอยต้านทานศัตรู แต่กลับถูกอสูรหมียักษ์และวานรทองสองตนโจมตีอย่างหนักจนมิอาจตอบโต้ได้

“ไปกันเถอะ!”  เสือหน้ามนุษย์พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลและรีบวิ่งไปด้วยความรู้สึกละอายใจ

“ตามข้ามา!”  พญาเหยี่ยวเข้าใจเช่นกันว่าถ้าเขาไม่ตัดสินใจหนีในตอนนี้ นางพญาผึ้งพิษ หลงหม่าและวีเซลหางดาบจะตายเปล่า

เขาพุ่งขึ้นไปในท้องฟ้า

ในขณะที่เสือหน้ามนุษย์บุกไปทางจ้าวคางคกใช้กรงเล็บเพลิงตะปบใส่

แม้ว่าจ้าวคางคกจะสู้พร้อมกับกลุ่มของเขา แต่ก็ต้องอยู่ให้ห่างจากพญาเหยี่ยวซึ่งโจมตีอย่างสิ้นหวัง  เสือหน้าหน้ามนุษย์โจมตีใส่จ้าวคางคกตามแผนการที่ตกลงไว้แต่เดิม เขาพาอสูรแมวลิงซ์ อสูรแรดและสหายร่วมกลุ่มที่เพิ่งเป็นพันธมิตรชั่วคราวหนีไปทางสระที่อยู่ห่างออกไป

ถ้าได้คลื่นน้ำ และกระแสน้ำวนกลับมาทันเวลา พญาเหยี่ยวจะปลอดภัยแน่นอน

ขณะที่นางพญาผึ้งพิษและหลงหม่า วีเซลหางดาบทั้งสามคน ถูกมังกรไฟกรดและจ้าวแมลงกู่ทองขัดขวางเอาไว้  จ้าวคางคกคาดว่าไม่มีสัญญาณฟื้นตัวที่ดีแน่

“เร็วเข้า!”  เสือหน้ามนุษย์ตะปบใส่ร่างเงาหลายร่างที่ขวางอยู่ข้างหน้า ขณะที่เขาคุ้มกันเหล่าสหายหลบหนีแสงมรณะของกาฬสุริยันต์ และมุ่งหน้าไปยังสระซึ่งเป็นสถานที่ปลอดภัยของทุกคน

พลังในการเอาชีวิตรอดทำให้เสือหน้ามนุษย์และทุกคนระเบิดพลังและความเร็วอย่างไม่เคยทำได้มาก่อน

บึ้ม!

เขาพุ่งกระแทกลงไปในสระใหญ่โดยไม่มีใครหยุดยั้งได้

อย่างไรก็ตามสิ่งที่ทำให้คนรู้สึกงงงวยก็คือสระขนาดใหญ่ที่เคยเต็มไปด้วยน้ำ ตอนนี้ไม่มีน้ำแม้แต่หยดเดียว ก้นสระแตกระแหง ราวกับว่าถูกดวงอาทิตย์แผดเผาอยู่หลายเดือน  เสือหน้ามนุษย์รู้จักพลังของกาฬสุริยันต์  แต่ไม่เคยคิดว่าจะน่ากลัวถึงขนาดทำให้น้ำในสระแห้งได้ทันที... เมื่อไม่มีน้ำเสือหน้ามนุษย์ไม่สามารถใช้พลังคลื่นน้ำได้ และไม่สามารถใช้พลังน้ำวนได้ เสือหน้ามนุษย์หลั่งเหงื่อเยียบเย็นและพบว่าตนเองอยู่ในสระแล้ว

ปลาในสระแห้งเหลืออยู่แต่ก้าง

ไม่มีน้ำเหลือให้เห็น

เสือหน้ามนุษย์รู้สึกผิดหวังเศร้าโศกยากจะทนทาน!

พระเจ้า, นี่มันโหดร้ายเกินไปแล้ว สระที่ช่วยยื้อชีวิตของคนทั้งหมดเหือดแห้งไป ไม่มีพลังคลื่นน้ำและไม่มีพลังน้ำวน เขาจะทำลายกองกำลังศัตรูได้อย่างไร?

“ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้าโง่!”  จ้าวคางคกหัวเราะเยาะเย้ยสะใจ “ตอนนี้เจ้าเข้าใจหรือยัง? พวกมดแมลงถูกกำหนดไว้แล้วว่าไม่อาจสู้กับนักสู้ผู้แข็งแกร่งได้ แม้ว่าจะน่าอายแค่ไหนก็ไม่ช่วยอะไรได้เลย  ทุกอย่างถูกตัดสินไว้แล้ว!  อยู่ต่อหน้ากาฬสุริยันต์และอสูรของเจ้าตำหนักทั้งสอง ลูกเล่นเล็กๆ น้อยๆ ของพวกเจ้าทั้งหมดล้วนแต่ไร้สาระ!  ร้องเข้าไปเถอะ, นี่เป็นเพียงสิ่งเดียวที่เจ้าจะทำได้ก่อนตาย!”

“ตายเสียเถอะ!”  เสือหน้ามนุษย์ตอนนี้ต้องการจับจ้าวคางคกฉีก

“หนีไป พวกเจ้าหนีไปหเร็ว  ข้าจะไปช่วยแม่นางผึ้งและหลบหนีด้วยกัน”  พญาเหยี่ยวพุ่งออกมาจากเมฆและเข้าใจความรู้สึกของเสือหน้ามนุษย์ดี

“ข้าจะกันไว้ให้...”  เสือหน้ามนุษย์ผู้มีความซื่อสัตย์รู้สึกชราภาพลงเล็กน้อย  เขาวิ่งเข้าหาแต่ถูกหนวดปลาหมึกของบริวารเขาตวัดใส่  อย่างไรก็ตามแค่เพียงโจมตีเท่านี้ เขาแค่ถูกบังคับให้ถอยเท่านั้น  เสือหน้ามนุษย์หลั่งน้ำตา เขากำหมัดแน่นถลึงตามองจ้าวคางคกและพูดอย่างเด็ดเดี่ยว “ข้าไม่หนี  ข้าจะเสี่ยงชีวิตกับเจ้าคางคกนี่ ก่อนตายข้าจะกินเนื้อเจ้าคนทรยศนี่ให้ได้ก่อน”

“ก็ได้” กรงเล็บสายฟ้าปลายหนวดปลาหมึกทั้งแปดสายโจมตีใส่เสือหน้ามนุษย์อย่างถี่ยิบทันที

เสือหน้ามนุษย์พุ่งร่างผ่านสายฟ้าที่ระเบิดใส่อย่างรุนแรง ผิวของเสือหน้ามนุษย์เกรียมไหม้อย่างรวดเร็ว

ความเจ็บปวดในร่างกายไม่อาจลดความผิดหวังและความเศร้าของเสือหน้ามนุษย์ได้  เสือหน้ามนุษย์ถลึงตามองอสูรปลาหมึกตวาดร้องอย่างโกรธแค้น  “กลับกลายเป็นว่าคนทรยศที่ซ่อนตัวอยู่ในกลุ่มของพวกเราก็คือเจ้า  ทำไมกัน?  กี่ปีมาแล้วที่ข้าปฏิบัติกับเจ้าเหมือนเป็นพี่น้อง ไม่เคยแบ่งแยกกับเจ้า ทำไมเจ้าถึงตอบแทนเราด้วยการทรยศ?”

ดาบน้ำแข็งเล่มหนึ่งแทงใส่ข้างหน้า

ทะลุออกข้างหลัง

ดาบแทงทะลุหัวใจของเสือหน้ามนุษย์อย่างง่ายดาย  จ้าวคางคกโจมตีได้ราวกับปาฏิหาริย์หัวเราะลั่น  “เจ้าโง่!  ข้าสงสัยจริงๆ ว่าเจ้าคงอยู่ในหุบเขาอสูรมาเพียงไม่กี่ปีแน่  ด้วยนิสัยเหมือนเด็กของเจ้า อยู่มาจนป่านนี้ได้อย่างไร?  ข้าอยากรู้จริงๆ!  เจ้าทำดีกับเจ้าปลาหมึกได้ยังไง ทั้งที่มันเป็นบริวารของเจ้า เจ้าให้ของหลายอย่างกับมัน หลังจากที่เจ้าเลือกเอาของที่ดีที่สุดไปแล้ว  เจ้ากับมันไม่มีทางเหมือนกันได้ เจ้าเป็นหนึ่งในห้าจ้าวอสูร  ส่วนมันเป็นแค่ผู้ช่วยของเจ้า พูดกันอย่างไม่เกรงใจก็คือ มันเป็นแค่หางสุนัข.... เจ้าคิดว่ามันจะยินยอมเป็นหางสุนัขหรือ? โดยเฉพาะอย่างยิ่งอสูรอย่างมันสะสมพลังอำนาจมาหลายพันปี เจ้าคิดว่ามันจะยอมรับสภาพที่เป็นอยู่ในปัจจุบันได้หรือ?  เจ้าเสือ!  ข้าบอกเจ้าให้ก็ได้ เจ้าไม่เคยรู้เลยว่าทำไมบริวารของเจ้าจึงทรยศหักหลังเจ้า  เป็นเพราะเจ้าประมาทคนที่ไม่สำคัญ คิดว่าตนเองเหนือกว่า  เมื่อมันหาโอกาสได้มันจะทรยศอย่างไม่ลังเล ตราบเท่าที่กำจัดเจ้าได้มันจะมีอนาคต เจ้าเสือ! เจ้าอาจไม่เชื่อก็ได้ แต่ข้าขอบอกความจริง เจ้าปลาหมึกเริ่มมาหาข้าด้วยตนเองและเสนอแผนเล็กน้อยออกมา มิฉะนั้นเราจะรู้ไม้ตายพลังคลื่นน้ำ และกระแสน้ำวนของเจ้าได้อย่างไร? แล้วเจ้าจะทำอะไรได้ถ้าน้ำแห้งอยู่ก่อนแล้ว?”

เสือหน้ามนุษย์หันหน้าไปทางอสูรปลาหมึกและกระแทกร่างเข้าหาหนวดปลาหมึกไฟฟ้า

อากาศเย็นของดาบน้ำแข็งแผ่คลุมหัวใจของเขา ในเวลาไม่กี่วินาทีเสือหน้ามนุษย์กลายเป็นตุ๊กตาน้ำแข็ง ปลาหมึกหนวดสายฟ้าปล่อยกระแสไฟฟ้าระเบิดร่างน้ำแข็งของเสือหน้ามนุษย์ ร่างของเสือหน้ามนุษย์พอถูกกระแสไฟฟ้าระเบิดใส่รุนแรงก็แหลกกระจายเหลืออยู่แต่ศีรษะเท่านั้น

กะโหลกศีรษะของเขากลิ้งไปจนถึงขาของพญาเหยี่ยว

“เจ้าเสือ!” พญาเหยี่ยวเห็นว่าเสือหน้ามนุษย์พบจุดจบในลักษณะนี้ เขาอดตวาดร้องไม่ได้ “ข้าจะฆ่าเจ้าปลาหมึกนี่ ล้างแค้นให้เจ้า!”

“พูดมาก ไร้ยางอาย เจ้ายังไม่มีพลังจะปกป้องตัวเอง ยังกล้าพูดออกมาอีกหรือ?”  จ้าวคางคกควงดาบน้ำแข็งและผนึกพลังกับปลาหมึกหนวดไฟฟ้าโจมตีใส่พญาเหยี่ยว

พญาเหยี่ยวบินขึ้นท้องฟ้าและกลับมาโจมตีหลายครั้งครา

รังสีมรณะของกาฬสุริยันต์ฉายใส่ร่างของเขาจนขนปีกสลายไปนานแล้ว

อย่างไรก็ตามเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสและหนีไปทางทุ่งกระดานหินอย่างรวดเร็วในสภาพทุลักทุเล

เขาบินอ้อมเป็นวงด้วยความสามารถพิเศษของเขา คิดจะฆ่าหรือเอาชีวิตของเขาแทบเป็นไปไม่ได้  แน่นอนว่าเป้าหมายใหญ่ที่สุดของจ้าวคางคกไม่ใช่พญาเหยี่ยว แต่เป็นนางพญาผึ้งพิษ  ที่สำคัญพญาเหยี่ยวเป็นจ้าวอสูรที่อ่อนแอที่สุดในกลุ่มห้าจ้าวอสูร เด่นที่สุดในเรื่องความสามารถในการหลบหนี   เขาไม่ถนัดกับการโจมตีโดยตรง

วันนี้หลังจากได้รับบาดเจ็บสาหัส พญาเหยี่ยวคาดว่าจะต้องใช้เวลานานในการพักรักษาฟื้นฟูกำลัง  จ้าวคางคกไม่คิดว่าพญาเหยี่ยวจะมีโอกาสกลับมาอีก

ผู้ที่สร้างความคุกคามที่แท้จริงก็คือนางพญาผึ้งพิษ

“เจ้ารีบหนีไป!”  หลงหม่าโจมตีใส่วีเซลหางดาบอย่างหนักหน่วงจนกระเด็นออกไปเป็นกิโลเมตร

“ถ้าจะหนีก็ต้องหนีด้วยกัน...”  วีเซลหางดาบพาร่างโชกเลือดที่ตายยากวิ่งกลับมา  แต่หลงหม่าขยายรัศมีพลังและเร่งความเร็วขึ้นสิบเท่าในพริบตา เพกาซัสเขาเดียวที่เขาขี่ใช้พลังต้านทานคลื่นแสงมรณะ และขาข้างหนึ่งของมันหัก ตลอดทั้งร่างเต็มไปด้วยบาดแผล เงาร่างดำหลายร่างโจมตีใส่เพกาซัสเขาเดียวที่ได้รับบาดเจ็บอย่างหนัก  วีเซลหางดาบหลั่งน้ำตา เพกาซัสเขาเดียวเปล่งเสียงร้องโหยหวนอยู่นาน ขณะที่รังสีกาฬสุริยันต์ในท้องฟ้าฉายแสงมรณะทะลุร่างของมัน มันระเบิดร่างฆ่าตัวตาย

“ข้าคือผู้พำนัก และยังมีโอกาสเปลี่ยนไปเป็นอสูร ต้องการเล่นกับข้าใช่ไหม?  อย่างนั้นก็ตายด้วย!”

หลงหม่าร้องอย่างบ้าคลั่ง

เพกาซัสเขาเดียวซึ่งถูกแสงมรณะฉายทะลุร่าง ระเบิดเป็นเปลวไฟพวยพุ่งคลื่นทำลายล้างม้วนตัวขึ้นเป็นรูปดอกเห็ด

สายฟ้าแล่บแปลบปลาบอยู่ในคลื่นระเบิดและขยายเข้าไปในเมฆดำทันที

คลื่นแรงระเบิดเหมือนกับอสูรยักษ์อ้าปากและกลืนกินศัตรูที่หลบหนีทั้งหมดลงไป

หลง....

พื้นที่ว่างด้านนอกทุ่งกระดานหินในตอนนี้ปรากฏหลุมลึกขนาดใหญ่

ภายในระยะหนึ่งกิโลเมตร สิ่งมีชีวิตทุกอย่างล้วนตายหมด

ไม่รู้ว่าแขนขาชุ่มโชกเลือดของผู้ใดตกหล่นอยู่หน้าจ้าวคางคก ทำให้เขากลัวเช่นกัน

บางทีเพราะกลัวว่าอสูรแมวลิงซ์และอสูรแรด จะพุ่งเข้ามาหาและระเบิดทำลายตัวเอง ขณะเดียวกันเพราะการระเบิดตัวเองของเพกาซัสเขาเดียวสร้างช่องว่างคลุมเป็นรัศมีไว้ทำให้อสูรแมวลิงซ์และอสูรแรดหลบหนีได้  เมื่อกาฬสุริยันต์ฉายแสงไล่ตาม ไม่รู้ว่ามีอสูรกาโผล่มาจากที่ใด มันกางขนปีกคลุมท้องฟ้าป้องกันพลังโจมตีสังหารไว้

“ปล่อยให้พวกเจ้าหนีไปได้วันนี้  แต่พรุ่งนี้ไม่มีทางหนีไปได้แน่  วันนี้เราจัดการกับนางพญาผึ้งก่อน!”  จ้าวคางคกกระโดดเข้าไปสมทบกาฬสุริยันต์ มังกรไฟกรดและจ้าวแมลงกู่ทอง ควงดาบโจมตี

“ต่อให้ตายก็ไม่มีทางยอมแพ้...”

นางพญาผึ้งพิษพุ่งเข้าไปหาจ้าวแมลงกู่ทองและปล่อยเหล็กในเข้าร่างมัน

นี่คือพิษที่ร้ายแรงที่สุด ไม่มีตัวยารักษา

แน่นอนว่าพิษเหล็กในนี้ยังต้องแลกด้วยชีวิตของนาง หลังจากปล่อยเหล็กในนี้ได้สำเร็จ นางพญาผึ้งพิษใช้พลังในตัวทั้งหมดโดยไม่คำนึงถึงอาการบาดเจ็บ และเหล็กในนี้ไม่สามารถกู้กลับคืนมาได้ จะอยู่ในร่างของศัตรูตลอดไป

นางพญาผึ้งพิษกรีดร้อง ขณะที่จ้าวแมลงกู่ทองก็ร้องโหยหวน

และจ้าวคางคกใช้ดาบน้ำแข็งฟันใส่ร่างจ้าวแมลงกู่ทองจนขาดครึ่งอย่างโหดเหี้ยมอำมหิต

หลังจากที่ถูกตัดร่างกายครึ่งหนึ่งกลายเป็นน้ำแข็งแต่พิษยังคงลุกลามเป็นสีดำต่อไป  ถ้าไม่ใช่เพราะจ้าวคางคกใช้อาวุธคมกล้าฟันอย่างเด็ดขาด เกรงว่าจ้าวแมลงกู่ทองคงถูกพิษเหล็กในทำลายไปแล้ว จ้าวแมลงกู่บาดเจ็บสาหัสส่งเสียงร้องครวญครางและกลับไปหาว่านหมอเจ้านายของมัน ส่วนมังกรไฟกรดรับพลอยสุริยันต์จากจ้าวคางคกและกลับไปด้วยความพอใจ มันไม่มองนางพญาผึ้งพิษที่กำลังจะตายอยู่บนพื้น

แม้แต่คนตาบอดก็รู้ว่านางพญาผึ้งพิษตายแน่

หางผึ้งขาดทั้งหมดและเหล็กในพิษฝังอยู่ในร่างของจ้าวแมลงกู่ทองครึ่งหนึ่ง

อย่างไรก็ตามสิ่งที่หนักหนาสาหัสที่สุดไม่ใช่อาการบาดเจ็บ แต่เป็นพลังของนางพญาผึ้งพิษที่นางใช้ออกไปทั้งหมดเพื่อสังหารศัตรู...แต่น่าเสียดาย จ้าวคางคกใช้ดาบในมือฟันร่างจ้าวแมลงกู่ทอง ทำให้มันไม่ตาย

“พลอยสุริยันต์ใกล้จะสำเร็จแล้ว ตอนนี้เราจะออกจากหุบเขาไปก่อน เว่ยซู่! เจ้าคงไม่มีปัญหาในการป้องกันใช่ไหม?  ไม่ว่าเจ้าจะใช้เวลานานเพียงไหน หลังจากผ่านด่านหุบเขาอสูรได้แล้ว เจ้าจะต้องกลับไปยังตำหนักโดยตรง นั่นเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้” เจ้าตำหนักหลานฟงผู้ซ่อนตัวอยู่ในความมืดรับเอาพลอยสุริยันต์และพยักหน้าให้กับกาฬสุริยันต์ในท้องฟ้า เขาพร้อมกับว่านหมอ มังกรไฟกรดและจ้าวแมลงกู่ทองหายเข้าไปในทุ่งกระดานหิน

“เจ้าเป็นคนของตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์หรือ?”  นางพญาผึ้งพิษถามอย่างอ่อนล้าก่อนตาย

“ก่อนหน้านั้นไม่ใช่  แต่ข้าฉลาดรู้จักเวลาและโอกาส ข้าชื่นชมท่านจีอู๋ลี่ ต่อมาก็เป็นรองเจ้าตำหนักของตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์เข้ามาในหุบเขาอสูร เจ้าอิจฉาข้าใช่ไหม? ฮ่าฮ่าฮ่า!  ด้วยต้นทุนจากตำหนักกลาง ทั้งข้ายังเป็นผู้พำนัก  หากอสูรของข้าเพิ่มพูนสติปัญญา  ข้าสามารถออกจากหุบเขาอสูรได้ และจะฝังพวกโง่ๆ ในหุบเขาอสูรให้หมด  แล้วข้าจะคิดถึงเจ้า...”

ม่านตาของนางพญาผึ้งพิษค่อยๆ ขยาย นางค่อยๆ ตายไปโดยไม่ได้ยินเสียงหัวเราะที่บ้าคลั่งภูมิใจของจ้าวคางคกอีก

เสียงหัวเราะกึกก้องไปทั้งทุ่งกระดานหิน

ศพนอนเรียงรายอยู่บนพื้น ทำให้เสียงหัวเราะดีใจของเขาดังเป็นพิเศษ

แผนการทั้งหมดดำเนินการได้อย่างสมบูรณ์แบบ  หลานฟงและว่านหมอใช้พลอยสุริยันต์ออกไปจากหุบเขาอสูร พวกเขาออกไปพร้อมกับกาฬสุริยันต์ เข้าสู่ด่านต่อไป นั่นคือหุบเขาปีศาจ และจะตามจีอู๋ลี่ไปสกัดกั้นกัปตันคุ้กผู้เจ้าเล่ห์  พวกอสูรปีศาจ เสือหน้ามนุษย์ นางพญาผึ้งพิษตายในที่ต่อสู้  พญาเหยี่ยวบาดเจ็บสาหัส เหลือแต่เพียงพญาราชสีห์ที่คุกคามชีวิตของเขา

สำหรับผู้พำนัก เขาร่วมมือกับกาฬสุริยันต์ฆ่าผู้น้ำสูงสุดทั้งสองของพวกเขาได้สำเร็จ

มีรองเจ้าตำหนักเว่ยซู่และผู้อาวุโสตำหนักอีกสองคน อสูรปีศาจหลายพันและผู้พำนักคอยช่วยเหลือกันครอบครองหุบเขาอสูร เปลี่ยนที่นี่ให้เป็นของตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์จะไปยากเย็นอะไร?

ฮ่าฮ่าฮ่า..... จ้าวคางคกอดหัวเราะขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผลไม่ได้

“ดูเหมือนเจ้าลืมใครไปหรือเปล่า?”  เย่ว์หยางรออยู่เป็นเวลานานแล้ว ในที่สุดเขาอดเตือนจ้าวคางคกมิได้ !-!