ตอนที่ 14 - มานาอ่อนล้า
‘ผู้ชายคนนี้…ไม่เพียงแค่เขาสามารถเรียนรู้คาถาเวทมนตร์ได้ในไม่กี่วินาทีเท่านั้น เขายังสามารถร่ายคาถาแบบเงียบได้ในการลองครั้งแรกของเขา! พรสวรรค์ด้านเวทมนตร์ของเขาสูงมาก!’ มิสคามิลล์ร้องไห้อยู่ในใจหลังจากรู้ตัวว่าลีโอเพิ่งทำอะไรไป
“ผมค่อนข้างทำได้ดีกับเวทมนตร์ใช่มั้ย เราเลิกฝึกดาบ และเริ่มจดจ่อกับเวทมนตร์ของผมเป็นอย่างไร?” ลีโอยิ้มให้กับมิสคามิลล์ที่กำลังงุนงง
“ยะ-อย่าทำเกินตัว” มิสคามิลล์ขมวดคิ้ว หลังจากออกจากความงุนงงของเธอ
และเธอพูดต่อว่า “นายอาจมีความสามารถบางอย่างเมื่อพูดถึงการเรียนรู้เวทมนตร์ แต่นายกำลังมุ่งเน้นไปที่การใช้ดาบในตอนนี้”
“ผมเข้าใจว่าผมต้องปรากฏตัวในฐานะ ‘ลีโอ’ แต่นั่นจะเป็นการสิ้นเปลืองความสามารถทางเวทมนตร์ของผมหรือเปล่า?” ลีโอบ่น
“...”
หลังจากความเงียบไปครู่หนึ่งเธอพูดว่า “ฟังนะลีโอ ฉันยอมรับว่านายมีความสามารถด้านเวทมนตร์มาก อย่างไรก็ตามนั่นไม่ได้หมายความว่านายจะสามารถเพิกเฉยต่อสิ่งอื่น ๆ เพียงเพราะนายสามารถฝึกมานาของนาย นั่นไม่ได้หมายความว่านายไม่ควรฝึกร่างกายของนาย และเพียงเพราะว่านายสามารถใช้เวทมนตร์ได้ นั่นไม่ได้หมายความว่านายไม่จำเป็นต้องใช้อาวุธ”
“มันมีบางสถานการณ์ที่นายจะไม่สามารถใช้เวทมนตร์ของนายได้ และจะมีบางครั้งที่นายต้องใช้ร่างกายของนายเพื่อปกกัน ในสถานการณ์เหล่านี้นักเวทย์ที่สามารถใช้อาวุธและมีร่างกายที่แข็งแกร่ง พวกเขาจะมีอำนาจเหนือกว่าคนที่มุ่งเน้นไปแค่ด้านเวทมนตร์ของพวกเขาเท่านั้น”
มิสสาวคามิลล์ไม่สามารถปฏิเสธความจริงที่ว่าลีโอเป็นอัจฉริยะทางด้านเวทมนตร์ แต่เธอไม่เห็นด้วยกับคำกล่าวที่ว่ามันจะเป็นการสูญเสียความสามารถของเขา
และเธอพูดต่อว่า “แล้วแบบนี้ล่ะ นายสามารถมุ่งเน้นไปที่การฝึกเวทมนตร์ของนายก็ต่อเมื่อนายเอาชนะเคนโดยใช้ดาบเพียงอย่างเดียว นายช้าไปเป็นสิบปีแล้วเมื่อพูดถึงการเรียนรู้เวทมนตร์ ยังไงซะเพียงแค่ช้าไปอีกไม่กี่เดือนมันก็ไม่ได้ต่างอะไรกัน”
“คุณพูดถูกคุณคามิลล์ มันเป็นสิ่งสำคัญที่จะต้องมีร่างกายที่แข็งแรง และรู้สไตล์การต่อสู้แบบอื่น ๆ แม้ว่าผมจะสามารถใช้เวทมนตร์ได้ ขอขอโทษด้วยที่ความตื่นเต้นเกี่ยวกับการได้เรียนรู้เวทมนตร์ส่งผลกระทบต่อความคิดด้านการฝึกของผม” ลีโอถอนหายใจ
“ผมจะยังคงฝึกฝนดาบ และฝึกร่างกายของผมอย่างขยันขันแข็ง แม้กระทั่งหลังจากที่ผมเอาชนะเคนได้แล้ว”
“ดีแล้ว มาฝึกต่อกันเถอะ” มิสคามิลล์พยักหน้า
หลังจากนั้น มิสคามิลล์ก็ดึงหุ่นฝึกอีกตัวออกมาจากที่เก็บของของเธอ และวางไว้ห่างจากลีโอเพียงไม่กี่เมตร
“นั่นคือหุ่นดูดซับเวทมนตร์ มันสามารถที่จะประเมินพลังเวทมนตร์ได้ใช่มั้ย ผมเห็นนักเรียนเวทมนตร์บางคนฝึกฝนกับพวกมันก่อนที่ผมจะมาที่นี่” ลีโอจำหุ่นจำลองที่ทำจากคริสตัลได้
หลังจากดื่มยามานา ลีโอก็รู้สึกได้ว่าความเหนื่อยล้าของเขาหายไปภายในไม่กี่นาที
“ใช่แล้ว เนื่องจากนายรู้อยู่แล้วเราสามารถข้ามคำอธิบายและไปฝึกซ้อมได้เลย ฉันต้องการให้นายโจมตีหุ่นด้วยกระสุนสีดำได้มากเท่าที่นายจะสามารถทำได้ นายสามารถหยุดได้ก็ต่อเมื่อนายเริ่มรู้สึกวิงเวียนศีรษะ”
“ได้เลย”
ลีโอชี้นิ้วของเขาไปที่หุ่นฝึก และเริ่มยิงกระสุนสีดำทุก ๆ สองสามวินาที เขารู้สึกสดชื่นอย่างไม่น่าเชื่อที่สามารถปลดปล่อย และใช้เวทมนตร์ได้ตามใจของเขา
อย่างไรก็ตาม หลังจากปล่อยกระสุนสีดำครั้งที่ 5 ลีโอก็เริ่มรู้สึกเวียนหัว
“กะ-เกิดอะไรขึ้นกับฉัน จู่ ๆ ฉันรู้สึกเหนื่อยมาก…” ลีโอนั่งรีบลงบนพื้นอย่างรวดเร็ว
“สิ่งที่นายกำลังเป็นมันเรียกว่ามานาอ่อนล้า โดยทั่วไปแล้วร่างกายของนายจะบอกให้นายหยุดใช้เวทมนตร์ นี่คือสิ่งที่จะเกิดขึ้นเมื่อนายมานาของนายมีน้อย ถ้านายยังใช้เวทมนตร์ต่อไปในสถานะนั้น นายจะหมดสติ และนั่นคือสถานการณ์ที่ดีที่สุด”
“แล้วสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดคืออะไร” ลีโอถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“นายจะตาย”
ลีโอกลืนอย่างประหม่า และเขาจดสิ่งนี้ไว้ในจิตวิญญาณของเขาว่าจะไม่ใช้เวทมนตร์เมื่อใดก็ตามที่เขาประสบกับมานาอ่อนล้า เว้นแต่ว่ามันจะเป็นสถานการณ์ตัดสินเป็นตาย
“ดื่มสิ่งนี้ มันคือยามานา” มิสคามิลล์มอบของเหลวสีน้ำเงินหนึ่งขวดให้เขา
หลังจากดื่มยามานา ลีโอก็รู้สึกได้ว่าความเหนื่อยล้าของเขาหายไปภายในไม่กี่นาที
‘รสชาติเหมือนน้ำอัดลมเลย…’ เขาคิดกับตัวเอง
“ผมจะดื่มมันได้บ่อยแค่ไหน?” จากนั้นเขาก็ถาม
“แม้ว่านายจะสามารถดื่มยามานาได้ในทุกๆชั่วโมง แต่ขอแนะนำให้นนายดื่มพวกมันทุก ๆ สองถึงสามชั่วโมงเพื่อลดความเสี่ยงของมานาเกินขนาด มันจะเกิดขึ้นเมื่อนายได้รับมานามากเกินไปในเวลาสั้น ๆ”
“ทุก ๆ ชั่วโมง ทำไมถึงมีความแตกต่างอย่างมากในคูลดาวน์ระหว่างยาความอึดและยามานา?” ลีโอถาม
“มีสองสามเหตุผล อย่างแรกมานานั้นฟื้นตัวเร็วกว่าความเหนื่อยล้า อย่างที่สองยามานานั้นมีความก้าวหน้ามากกว่ายาความอึด เนื่องจากโลกนั้นพึ่งพาอาศัยอยู่กับมานา อีกเหตุผลหนึ่งก็คือยามานานั้นประกอบด้วยมานาจริงๆ ซึ่งมันจะช่วยฟื้นฟูมานาของเราโดยตรงเหมือนกับเติมน้ำลงไปในแก้ว อย่างไรก็ตามนายไม่สามารถทำแบบเดียวกันได้กับด้วยความเหนื่อยล้า”
“แบบนี้นี่เอง... นั่นทำให้รู้สึกสมเหตุสมผลมาก”
ในขณะต่อมา มิสคามิลล์กล่าวว่า “มานาของนายควรจะฟื้นตัวได้เต็มที่แล้วในตอนนี้ ลุกขึ้นและไปทำซ้ำสิ่งที่นายทำมาก่อน สิ่งนี้จะบอกเราถึงสถานะของความจุมานาปัจจุบันของนายในตอนนี้”
ลีโอพยักหน้า และเริ่มยิงกระสุนสีดำไปที่หุ่นจำลองอีกครั้ง ทำให้หุ่นจำลองกะพริบเป็นแสงสีฟ้าซีดทุกครั้ง
ประมาณสิบกระสุนสีดำต่อมา ลีโอก็เริ่มประสบกับมานาอ่อนล้าอีกครั้ง
“สิบกระสุนสีดำใช่มั้ย เมื่อพิจารณาว่านายเพิ่งเริ่มใช้เวทมนตร์วันนี้ นายอยู่สูงกว่าค่าเฉลี่ยเมื่อพูดถึงความจุมานา ฉันว่านะ” มิสคามิลล์กล่าว
‘เนื่องจากกระสุนสีดำแต่ละครั้งใช้มานาอย่างน้อย 10 มานา ฉันควรมีมานาทั้งหมดประมาณ 100 มานาในตอนนี้งั้นหรอ? มันคงจะดีถ้าระบบแสดงให้ฉันเห็นว่าฉันมีมานาเท่าไหร่...’ ลีโอคิดกับตัวเอง
ในเวลานั้นเอง—
<คำนวณมานาทั้งหมดของเป้าหมาย>
<การคำนวณเสร็จสมบูรณ์>
[มานา: 9/125]
‘สะดวกสบายจริงๆ…’ ลีโอรู้สึกประหลาดใจกับการตอบสนองของระบบเวทมนตร์ต่อความต้องการของเขา และเขาสงสัยว่ามีอะไรอีกบ้างที่เขาสามารถให้ระบบทำได้
“คุณคามิลล์ผมมีคำถาม สมมติว่ากระสุนสีดำใช้มานา 10 มานา และฉันมีมานาทั้งหมด 100 มานา ผมสามารถใช้มานาทั้งหมด 100 มานาในกระสุนสีดำอันเดียวได้ไหม” เขาถามเธอหลังจากนั้นซักพัก
“ใช่นั่นคือสิ่งที่เราเรียกว่าโอเวอร์ชาร์จ - เมื่อคุณใช้มานามากกว่าที่จำเป็นเพื่อสร้างเวทมนตร์ อย่างไรก็ตามมันก็มีข้อจำกัด ว่านายสามารถโอเวอร์ชาร์จเวทมนตร์ได้มากแค่ไหน เวทมนตร์ทุกๆอันจะมีจำนวนมานาขั้นต่ำสำหรับการใช้งาน ตัวอย่างเช่น ถ้านายใช้ 5 มานาเพื่อเปิดใช้งานกระสุนสีดำซึ่งต้องใช้ 10 มานา เวทมนตร์ก็จะไม่ทำงาน”
“สำหรับขีดจำกัด ของมันจะขึ้นอยู่กับความเชี่ยวชาญของนายเกี่ยวกับคาถาเวทมนตร์ และความสัมพันธ์ทางเวทมนตร์ของนาย”
“มันเป็นเรื่องธรรมดาที่ผู้คนจะโอเวอร์ชาร์จคาถาเวทมนตร์ของพวกเขา แต่นั่นไม่ได้หมายความว่ามันไม่เป็นอันตราย ถ้านายพยายามที่จะโอเวอร์ชาร์จคาถาเวทมนตร์เกินขีดจำกัดของมัน เวทมนตร์ก็จะระเบิดใส่หน้าของนาย”
“ผะ ผมเข้าใจแล้ว...”
ลีโอเพิ่มสิ่งที่จะบันทึกไว้ในวิญญาณของเขาอีกครั้ง เพื่อไม่ให้เขาโอเวอร์ชาร์จคาถาเวทมนตร์เกินขีดจำกัดของพวกมัน
“อย่างไรก็ตาม ผมจะรู้ได้ยังไงว่าผมใกล้ถึงขีดจำกัดแล้ว”
“เมื่อรู้สึกว่ามันเริ่มยากที่จะเพิ่มมานาลงไปในคาถาเวทมนตร์ นายจะรู้สึกถึงแรงต่อต้าน มันชัดเจนมาก ดังนั้นนายจะไม่พลาดมัน” เธออธิบาย
ในเวลาต่อมา ลีโอก็เริ่มแกว่งดาบอีกครั้ง ในขณะที่เขารอมานาของเขาจะฟื้นตัวตามธรรมชาติ
แม้ว่าเขาจะไม่สามารถใช้เวทมนตร์ในขณะที่เขาประสบกับมานาอ่อนล้า แต่เขาก็ยังสามารถใช้ความแข็งแกร่งของตัวเองเพื่อฝึกร่างกายของเขา
แน่นอนว่าสิ่งนี้ต้องให้ลีโอผ่านความอ่อนแอทางจิตใจของเขา ที่เกิดจากมานาอ่อนล้า ซึ่งการพูดนั้นง่ายกว่าทำ
พอข้างนอกเริ่มมืด มิสคามิลล์ก็พูดกับเขาว่า “ไปทานอาหารเย็น ฉันจะกลับมาพบนายที่นี่ในอีกหนึ่งชั่วโมง”
“ห๊ะ? วันนี้เรายังฝึกกันอีกหรอ?”
"พรุ่งนี้นายมีเรียนไหม" มิสคามิลล์ถามเขาอย่างสบายๆ
“ไม่ ผมคิดว่าไม่มี”
“งั้นมาฝึกกับฉัน ในความเป็นจริงฉันไม่ได้วางแผนที่จะให้นายนอนในคืนนี้”
ดวงตาของลีโอเบิกกว้างด้วยความตกใจหลังจากได้ยินคำพูดของเธอ
‘ถ้าเพียงคำพูดเหล่านั้นมีความหมายในสิ่งที่ฉันต้องการให้มันหมายถึง...’ ลีโอรู้สึกอยากจะร้องไห้หลังจากได้ยินคำพูดของเธอ
“ทำไมนายถึงมองฉันแบบนั้น ถ้านายต้องการเอาชนะเคน นายจะต้องพยายามมากกว่านี้” มิสคามิลล์กล่าว
และเธอพูดต่อว่า “นายอาจยังไม่ได้ตระหนักถึงสิ่งนี้ แต่การต่อสู้ของนายกับเคนนั้นสำคัญกว่าที่นายคิด ฉันจะบอกว่ามันจะตัดสินใจว่านายจะมีชีวิตอยู่หรือตายในสถาบันแห่งนี้”
“คุณหมายถึงอะไร?” เขาขอคำชี้แจง
“มีหลายคน - นักเรียนที่มีความคับข้องใจต่อลีโอคนก่อนหน้านี้ และพวกเขาทั้งหมดกำลังรอผลการต่อสู้ของนายกับเคน”
“ถ้าคุณแพ้เคน พวกเขาจะทำให้นายเจอกับความท้าทายอย่างท่วมท้นอย่างไม่ต้องสงสัย และถ้านายปฏิเสธ พวกเขาจะบูลลี่นายถึงตาย”
“อย่างไรก็ตามถ้าคุณชนะ จะไม่มีคนมาท้าทายจำนวนมาก และยิ่งผลลัพธ์ของนายดีเท่าไหร่ ก็จะมีโอกาสน้อยที่พวกเขาจะพยายามยุ่งกับนายเท่านั้น”
“จริงจังไหมเนี่ย?! มีนักเรียนกี่คนที่ลีโอคนก่อนเคยหาเรื่อง?!”
“นักเรียนเวทมนตร์ส่วนใหญ่เกลียดเขา” มิสคามิลล์ยิ้ม
“ไม่มีทาง…”
หลังจากยืนอยู่ที่นั่นด้วยความงุนงงสักครู่ลีโอกลับไปสู่ความเป็นจริง และพูดด้วยเสียงที่แน่วแน่ว่า “ผมไม่หิว! มาฝึกซ้อมต่อ!”
อย่างไรก็ตามมิสคามิลล์เริ่มเดินไปที่ทางออกและพูดว่า “ถ้าคุณต้องการอดอาหาร นายสามารถทำได้ด้วยตัวเอง ฉันจะไปกิน”
“นอกจากนี้นายถูกห้ามไม่ให้ฝึกเวทมนตร์ถ้าฉันไม่ได้อยู่ที่นี่กับนาย เพราะฉันยังไม่ไว้ใจนายกับเวทมนตร์ของนาย”
“ผมเข้าใจ” ลีโอพยักหน้า และเขายังคงฝึกด้วยดาบ ในขณะที่มิสคามิลล์หายตัวไปจากห้อง