ตอนที่ 13 - พลังเวทมนตร์
หลังจากใช้เวลาสองชั่วโมงในการแกว่งดาบของเขากับหุ่นสไลม์ ลีโอก็หายใจหอบและหมดแรง แม้ว่าเขาพึ่งจะกินยาไปเมื่อสามชั่วโมงก่อน
“กินนี่สิ” มิสคามิลล์มอบขนมอีกอันให้เขา
หลังจากนั้นลีโอก็ถามเธอว่า “คุณจะสอนเวทมนตร์ให้ผมแล้วใช่ไหม”
เธอส่ายหัวแล้วพูดว่า “เราจะเริ่มเรียนหลังจากที่นายได้พักผ่อน และฉันจะไปทานอาหารกลางวัน ฉันจะกลับมาพบนายที่นี่ในอีกหนึ่งชั่วโมง”
“เอาล่ะ” ลีโอพยักหน้า
ลีโอกลับไปที่ห้องของเขาเพื่ออาบน้ำอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะเดินไปโรงอาหารอีกครั้ง
เมื่ออิ่มแล้ว เขาก็กลับไปที่ศูนย์ฝึกซ้อมโดยเผื่อเวลาไว้ 15 นาที
‘สถานที่แห่งนี้ไม่มีอะไรเหมือนโรงยิมที่ฉันเคยรู้จัก และมันก็ใหญ่กว่ามาก ลองสำรวจดูหน่อยดีกว่า’
เมื่อความคิดนี้ปรากฏขึ้น ลีโอก็เริ่มเดินเตร็ดเตร่ไปทั่วศูนย์ฝึกอบรม
การตกแต่งภายในของอาคารประกอบด้วยโถงทางเดิน และห้องฝึกอบรมส่วนตัวเป็นส่วนใหญ่ ดังนั้นลีโอจึงไม่ได้สร้างความรบกวนให้ใคร เขาตรวจสอบพื้นที่ด้านหลังศูนย์ฝึกอบรม มันเป็นพื้นที่สนามฝึกซ้อมกลางแจ้ง
ที่นั่นเขาสามารถเห็นทั้งนักเรียนธรรมดา และนักเรียนเวทมนตร์ที่กำลังทำกิจกรรมต่าง ๆ ของตัวเอง นักเรียนธรรมดากำลังฝึกฝนเทคนิคอาวุธของพวกเขากับหุ่นสไลม์ และวัตถุอื่น ๆ ในขณะที่นักเรียนเวทมนตร์กำลังฝึกคาถาเวทมนตร์ของพวกเขากับหุ่นที่ดูเหมือนจะทำมาจากคริสตัล
ลีโอมุ่งความสนใจไปที่นักเรียนเวทมนตร์ เนื่องจากมันน่าสนใจที่สุดสำหรับเขา
“บอลไฟ!” ชายหนุ่มคนหนึ่งชี้ฝ่ามือของเขาไปที่หุ่นฝึกคริสตัลที่อยู่ห่างออกไป 10 เมตรข้างหน้าเขา และตะโกนออกมาดัง ๆ
ลูกบอลเปลวไฟขนาดเท่ากำปั้นปรากฏขึ้นต่อหน้านักเรียนเวทมนตร์ ก่อนที่จะบินพุ่งไปที่หุ่นฝึกคริสตัล
อย่างไรก็ตามหุ่นฝึกคริสตัลก็ปลดปล่อยแสงไร้สีที่บอบบางออกมา และมันก็ดูดซับลูกบอลไฟก่อนที่มันจะได้รับความเสียหาย
ซักพักหลังจากที่มันดูดซับเวทมนตร์ หุ่นฝึกคริสตัลก็กะพริบด้วยแสงสีเขียว
“เกิดอะไรขึ้น?” ลีโอถามลิลิธ
“นั่นคือหุ่นดูดกลืนเวทมนตร์ มันจะดูดซับคาถาเวทมนตร์ทั้งหมดและประเมินพลังเวทมนตร์ของคาถาเวทมนตร์นั้นๆ” เธออธิบาย
“พลังเวทมนตร์ที่สูงกว่า 100 และต่ำกว่า 500 จะปล่อยแสงสีเขียว พลังเวทมนตร์ 500 ถึง 1,000 จะปล่อยแสงสีน้ำเงิน พลังเวทมนตร์ 1,000 ถึง 2,000 จะปล่อยแสงสีม่วง พลังเวทมนตร์ 2,000 ถึง 3,000 จะปล่อยแสงสีส้ม และพลังเวทมนตร์ 3,000 ถึง 5,000 จะปล่อยแสงสีแดง โดยมี 5,000 เป็นขีดจำกัดสูงสุด”
ลีโอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะพูดว่า “ฉันเข้าใจการทำงานของหุ่นฝึกและจุดประสงค์ของมันแล้ว แต่ฉันไม่ค่อยเข้าใจเกี่ยวกับพลังเวทมนตร์”
“งั้นให้ฉันยกตัวอย่างให้นาย” ลิลิธกล่าว
และเธอพูดต่อว่า “มันยากที่จะประเมินพลังเวทมนตร์เพราะมีตัวแปรมากมาย แต่นี่คือส่วนสำคัญของมัน พลังเวทมนตร์ประมาณ 500 มักจะแข็งแรงพอที่จะทำให้กระดูกหัก พลังเวทมนตร์ประมาณ 1,000 นั้นแข็งแรงพอที่จะสร้างรูในร่างกายของนาย ถ้านายไม่ได้มีการป้องกันใด ๆ พลังเวทมนตร์ประมาณ 2,000 นั้นแข็งแกร่งพอที่จะทำลายอาคารทั้งหลังได้”
ลีโอเลิกคิ้วขึ้นมาและถามว่า “เธอคิดว่าคนอย่างเคนมีพลังเวทมนตร์มากแค่ไหน?”
“มันขึ้นอยู่กับว่าเขาใช้เวทมนตร์ชนิดไหน แต่เขาควรจะสามารถส่งออกพลังเวทมนตร์ได้อย่างน้อย 1,000 ด้วยคาถาเวทมนตร์ระดับ 2”
ลีโอกลืนอย่างประหม่าหลังจากได้ยินสิ่งนี้ แล้วเขาก็ถามว่า “ละ-แล้วฉันล่ะ กระสุนสีดำของฉันสามารถสร้างรูในผนังได้ อย่างน้อยมันก็ต้อง 500 ใช่มั้ย”
“ถูกต้องเลย” ลิลิธพยักหน้า
และเธอก็คิดในใจว่า ‘โดยปกติแล้วเวทมนตร์ระดับ 1 ที่ใช้โดยมือใหม่อย่างเขาควรจะมีพลังเวทมนตร์ประมาณ 100 เท่านั้น แต่เนื่องจากความสัมพันธ์ทางเวทมนตร์ที่สูงของเขา เขาจึงสามารถส่งออกพลังเวทมนตร์ได้อย่างน้อย 500 ในการลองครั้งแรกของเขา ... ช่างเป็นพรสวรรค์ที่น่ากลัว ...’
หลังจากดูอีกพักหนึ่ง ลีโอก็เข้าไปในอาคารและรอมิสคามิลล์กลับมา
เมื่อเธอมาถึง เขาก็รีบไปทักทายเธอด้วยรอยยิ้ม “ยินดีต้อนรับกลับคุณคามิลล์!”
“ฉันรู้ว่านายกระตือรือร้นที่จะใช้เวทมนตร์ลีโอ แต่ฉันต้องเตือนนาย แม้ว่าฉันจะสอนเวทมนตร์ให้นายในวันนี้ แต่ก็ไม่มีการรับประกันว่านายจะสามารถใช้มันได้ในทันที ก่อนที่จะใช้เวทมนตร์ได้ นายจะต้องจดจำวงเวทย์ให้ได้ก่อน และแค่ทำสิ่งนั้นเพียงอย่างเดียวก็อาจใช้เวลาหลายชั่วโมง หรือไม่ก็หลายวัน”
“มันเป็นเพียงแค่การจำวงเวทย์ มันยากตรงไหน? ผมจะทำให้คุณรู้ว่าผมมีความทรงจำที่ดีแค่ไหน” ลีโอยิ้ม แสร้งทำเป็นไม่รู้อะไรเลย
“เนื่องจากนายมีความสัมพันธ์อันน่าทึ่งกับเวทมนตร์แห่งความมืด ฉันได้เลือกคาถาเวทมนตร์ระดับ 1 มาสองคาถาสำหรับนาย”
มิสคามิลล์หยิบแล็ปท็อป และเปิดไฟล์วิดีโอสองไฟล์
“คาถาเวทมนตร์อันแรกเรียกว่า ‘กระสุนสีดำ’ มันเหมือนกับการยิงกระสุนจากปืน แต่ในกรณีนี้กระสุนเป็นเวทมนตร์ และปืนคือมือของนาย”
มิสคามิลล์เปิดไฟล์วิดีโอแรก ซึ่งแสดงให้เห็นชายวัยกลางคนที่กำลังใช้กระสุนสีดำ
“คาถาเวทมนตร์ที่สองเรียกว่า ‘อุปสรรคมืด’ มันเป็นคาถาเวทมนตร์ประเภทป้องกันที่จะสร้างสิ่งกีดขวางรอบๆ ตัวนาย ซึ่งมันจะปกป้องนายจากอันตรายอะไรก็ตาม และมันสามารถใช้ได้เฉพาะเมื่อมีเงารอบๆ ตัวนายเท่านั้น ยิ่งมีความมืดมากเท่าไหร่ สิ่งกีดขวางก็จะยิ่งทรงพลังมากเท่านั้น ดังนั้นคาถาเวทมนตร์นี้จึงมีพลังมากที่สุดในตอนกลางคืน”
หลังจากแสดงวิดีโอที่สองซึ่งแสดงวิธีใช้คาถาเวทมนตร์แล้ว เธอถามเขาว่า “เวทมนตร์อันไหนที่นายต้องการเรียนรู้เป็นอันแรก?”
“อุปสรรคมืด!” ลีโอตอบโดยไม่ลังเล ซึ่งทำให้มิสคามิลล์ประหลาดใจ เธอมั่นใจว่าเขาจะเลือกกระสุนสีดำก่อน
“ทำไมนายถึงเลือกอุปสรรคมืด ฉันมั่นใจว่านายจะเลือกกระสุนสีดำ” เธอตัดสินใจถามเขา
“หืม? มันยังไม่ชัดเจนอีกหรอ ความปลอดภัยของผมต้องมาก่อนสิ ด้วยคาถาเวทมนตร์อันนี้ ผมจะรู้สึกปลอดภัยมากขึ้นในโลกที่แสนอันตรายแห่งนี้” ลีโอตอบทันที
แม้ว่าเขาจะไม่อยากโกหกเรื่องที่บอกว่าอยากรู้สึกปลอดภัย แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องโกหกทั้งหมด อย่างไรก็ตาม ไม่มีทางที่เขาจะบอกเธอได้ว่า เขาได้เรียนรู้กระสุนสีดำจากวิญญาณแวมไพร์ไปแล้ว
“นอกจากนี้เนื่องจากผมไม่สามารถใช้เวทมนตร์ในที่สาธารณะได้ จึงไม่มีเหตุผลที่ผมจะเรียนรู้คาถาเวทมนตร์สายโจมตีเช่นเปลวไฟสีดำในตอนนี้” เขายังคงให้ข้อแก้ตัวที่สมเหตุสมผล
‘ผู้ชายคนนี้… ช่างคาดไม่ถึงจริงๆ…’ มิสคามิลล์คิดกับตัวเอง
“เอาล่ะ นี่คือวงเวทย์สำหรับอุปสรรคมืด ฉันจะให้วงเวทย์สำหรับกระสุนสีดำเมื่อนายสามารถใช้อุปสรรคมืดได้” เธอมอบกระดาษที่มีวงเวทย์ที่วาดไว้อย่างสมบูรณ์แบบให้เขา
ลีโอรับกระดาษมา แล้วมองดูที่วงเวทย์อย่างจริงจัง และส่งกระดาษกลับไปที่มิสคามิลล์
<คุณได้เรียนรู้เวทมนตร์คาถา: อุปสรรคมืด>
[อุปสรรคมืด]
[ความสัมพันธ์: มืด]
[ระดับ: 1]
[มานา: 50]
[ระดับความเชี่ยวชาญ: F]
“นี่หมายความว่าไง?” เมื่อเห็นการกระทำของเขา เธอก็ถามเขาด้วยคิ้วที่ยกขึ้น และแสดงสีหน้าสงสัย
“ผมจำมันได้แล้ว” เขาตอบอย่างใจเย็น
“อะไรนะ ไม่มีทางที่นายจะจำได้เร็วขนาดนี้” มิสคามิลล์สงสัยเขาในทันที
“แต่มันเป็นเรื่องจริง”
“การจดจำวงเวทย์นั้นไม่เหมือนกับการจดจำคำพูดในหนังสือ มันเหมือนกับการจดจำรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ในงานศิลปะที่มีรายละเอียดที่ลึกซึ้ง ด้วยการออกแบบที่ซับซ้อนหากคุณพลาดรายละเอียดแม้แต่น้อยที่สุดคุณจะไม่สามารถใช้เวทมนตร์ได้อย่างถูกต้อง และวงเวทย์นั้นยากที่จะจดจำ แม้กระทั่งเวทมนตร์อัจฉริยะก็ต้องใช้เวลาหนึ่งหรือสองชั่วโมงในการจำวงเวทย์นี้”
“ผมไม่รู้ว่าจะบอกคุณยังดีมิสคามิลล์ แต่ผมจำได้แล้วจริงๆ” ลีโอยักไหล่
“ถ้านั่นเป็นจริงล่ะก็ นายควรจะสามารถใช้คาถาเวทมนตร์ได้ในตอนนี้”
มิสคามิลล์ไปปิดไฟครึ่งหนึ่งในห้อง และพูดกับเขาว่า “ให้วงเวทย์ที่นาย ‘จำ’ ไว้ มาปรากฏในหัวของนาย และกระตุ้นมานาของนาย”
“อืม…ผมสามารถกระตุ้นมานาได้อย่างไร” ลีโอแกล้งทำเป็นไม่รู้อีกครั้ง เพื่อหลีกเลี่ยงความสงสัย
มิสคามิลล์เดิมมาแล้ววางฝ่ามือของเธอไว้บนหน้าอกของเขา จากนั้นก็เทมานาของเธอลงในร่างกายของเขา
“นายรู้สึกถึงมันไหม”
“อ่าหะ ผมรู้สึก มันเป็นความรู้สึกสดชื่นมาก”
“ดี จดจำความรู้สึกนี้ไว้”
ลีโอหลับตาลง และอีกไม่กี่นาทีจากนั้น เงาในห้องนี้ก็เริ่มมารวมตัวกันรอบ ๆ ร่างกายของเขา
มิสคามิลล์ถอนฝ่ามือออกจากเขา และถอยออกไปสองสามก้าวจากเขา ทันใดนั้นดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ
‘ไม่มีทาง… เขาสามารถจำวงเวทย์ได้ในเวลาแค่นั้น…’
มิสคามิลล์รู้สึกไม่อยากจะเชื่อ ในขณะที่เธอจ้องมองที่อุปสรรคมืดที่โอบล้อมร่างกายของลีโอเหมือนกับลูกบอล
“มันเป็นอย่างไรบ้าง?” ลีโอถามเธอในครู่ต่อมาแม้ว่าคำตอบมันจะชัดเจนอยู่แล้ว เขานั้นต้องการจะเสียดสีเธอ
หลังจากที่เธอหลุดออกจากความงุนงง มิสคามิลล์ก็ส่งกระดาษอีกฉบับให้เขา ซึ่งมีวงเวทย์สำหรับกระสุนสีดำ
“นี่คือวงเวทย์สำหรับกระสุนสีดำ ฉันต้องการให้นายจดจำและใช้มัน”
ลีโอพยักหน้า และเขาก็รับกระดาษมาอย่างใจเย็น
อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเขาได้เรียนรู้คาถาเวทมนตร์นี้แล้ว เขาจึงแกล้งทำเป็นจำมัน
“โอเค ผมจำเสร็จแล้ว”
“เล็งมันไปที่ผนัง และไม่ต้องกังวล มันจะไม่สร้างความเสียหายใด ๆ กับผนัง”
หลังจากส่งกระดาษคืนให้มิสคามิลล์ ลีโอก็ชี้นิ้วไปที่ผนังและใช้กระสุนสีดำ
กระสุนสีดำขนาดเล็กปรากฏขึ้นที่ปลายนิ้วของเขา ก่อนที่มันจะบินไปที่ผนังในระยะไกล
เสียงเหมือนใครบางคนตีผนังโลหะด้วยวัตถุทื่อ ๆ ดังขึ้นเมื่อกระสุนสีดำกระแทกผนัง และหายไปโดยไม่ทิ้งไว้แม้แต่บุ๋มบนผนัง
“ไม่จริงน่า…” มิสคามิลล์พึมพำด้วยเสียงสับสน ขณะที่เธอจ้องมองไปที่รอยยิ้มอย่างภาคภูมิใจบนใบหน้าที่หล่อเหลาของลีโอด้วยใบหน้าที่งุนงงกับตัวเอง