บทที่ 274 การยึดทรัพย์สินและการทำลายล้างครอบครัว

ผู้ช่วยภายนอกก็เป็นคนที่เริ่นเหล่าหลางจัดเตรียมให้อย่างลับๆ พวกเขาแสร้งทำเป็นโกรธมากและแสดงละครร่วมกัน

“หาเงินก่อน!”

เริ่นเหล่าหลางร้องเรียกและนำพวกเขาทันทีขณะที่พวกเขารีบเข้าไปในห้องนอน

“เจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไป ถ้าพวกเจ้าเข้ามา ข้าจะเรียกเจ้าหน้าที่ทางการ!”

เฒ่าหวีตะโกน อย่างไรก็ตามมันไร้ประโยชน์ เริ่นเหล่าหลางเดินตรงเข้าไปและใช้เครื่องมือที่พวกเขาเตรียมไว้ก่อนหน้านี้เพื่อขุดดิน

พวกเขาทั้งหมดเป็นชายฉกรรจ์และห้านาทีต่อมา พื้นห้องนอนก็ถูกขุดทะลุ เผยให้เห็นหีบขนาดใหญ่กว่าสิบหีบ จากนั้นเริ่นเหล่าหลางก็ลากหีบไปที่ลานบ้าน

ชาวบ้านที่กำลังดูอยู่ทั้งหมดต่างชะเง้อคอเพื่อดูสิ่งต่างๆ บางคนถึงกับเดินเข้าไปในลานบ้าน

“พวกเจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้ขนย้าย ทั้งหมดนี้เป็นเงินของข้า!”

เฒ่าหวีพุ่งไปที่หีบไม้ แต่ในไม่ช้าเขาก็หยุด เขาตะโกนให้ลูกน้องช่วย แต่ไม่มีใครขยับ

ท้ายที่สุด นี่คือเงิน 300,000 ตำลึง เป็นผลรวมจากสวรรค์ ใครไม่อยากดู?

ปัง ปัง

เริ่นเหล่าหลางใช้กำลังตัวเองและทำลายผนึกเปิดหีบ สามารถเห็นเงินสีขาวภายใน ส่องแสงเจิดจ้าบาดตาภายใต้แสงตะวัน

ทั้งลานบ้านเงียบกริบ มีเพียงเฒ่าหวีเท่านั้นที่ยังคงตะโกนอย่างช่วยไม่ได้

“พวกเจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้แตะต้องมัน นั่นมันเป็นเงินของข้า ของข้า!”

"อะไร? ของเจ้า?”

เริ่นเหล่าหลางดุ

“เงินนี้เป็นเงินที่สถาบันจงโจวจ่ายเพื่อซื้อผลิตผลอย่างชัดเจน แต่เจ้าเป็นคนเลวทรามที่ฮุบเอาเงินไป พูดอย่างนี้ นี่ควรเป็นจำนวนเงินที่แบ่งให้ชาวบ้านเท่าๆ กัน”

ในตอนเริ่มต้น ชาวบ้านต่างก็อิจฉาและไม่มีความคิดอื่นใดเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่หลังจากได้ยินสิ่งที่เริ่นเหล่าหลางตะโกน จิตใจของพวกเขาก็เต็มไปด้วยความโลภในทันที

ถูกต้อง ทุกคนเป็นชาวนา แม้ว่าผู้ใหญ่บ้านหวีจะไถนามากกว่า 100 เท่า แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะทำเงินได้มากขนาดนี้ เขาต้องทุจริตและยักยอกเงินที่ได้จากผลิตผลที่ขายไป

ทุนเหล่านี้ล้วนมาจากความพยายามของชาวบ้าน

“ไร้สาระ ข้าไม่ได้โลภ!”

เฒ่าหวีโต้เถียง

“แล้วเงินนี้มาจากไหน”

เริ่นเหล่าหลางถาม

“ข้า…ข้า…”

ผู้เฒ่าหวีไม่สามารถตอบได้

“ทุกคนเลือกให้เจ้าเป็นผู้ใหญ่บ้าน แต่มโนธรรมของเจ้าถูกสุนัขกัดกิน! ทุกอย่างที่เกิดจากความพยายามของทุกคนจะถูกนำมาใช้เพื่อเติมเต็มคลังส่วนตัวของเจ้า ถ้าไม่มีเงินมากขนาดนี้ เจ้าจะเลี้ยงเมียน้อยได้ไหม? ดูลูกนอกสมรสของเจ้าด้วย เจ้าไม่ควรขอโทษและขออภัยจากทุกคนเหรอ?”

เริ่นเหล่าหลางวิพากษ์วิจารณ์

เกิดความโกลาหลขึ้นในหมู่ชาวบ้าน

“ทุกคนต้องอาบเหงื่อต่างน้ำในขณะที่ทำไร่ไถนา ความพยายามทั้งหมดนี้เป็นเพียงเพื่อให้พวกเขามีกินทุกวัน แต่เจ้าวิเศษมาก เจ้ากินปลาและเนื้อทุกมื้อ และเจ้าสามารถนอนกับผู้หญิงวันละคนได้ทุกวัน”

ขณะที่เริ่นเหล่าหลางดุด่า เขากำลังสังเกตสีหน้าของชาวบ้านเช่นกัน เมื่อเขาเห็นพวกเขาโกรธและทวีความโกรธมากขึ้น เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกประทับใจกับซุนม่อมากขึ้น

ความเข้าใจหัวใจมนุษย์ของซุนม่อนั้นแม่นยำอย่างแท้จริง

คำที่เขาพูดก่อนหน้านี้ได้รับการบอกกล่าวโดยซุนม่อ

มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่กังวลเรื่องความขาดแคลนแต่มีการกระจายที่ไม่สม่ำเสมอ ถ้าครอบครัวของผู้ใหญ่บ้านมีชีวิตที่ดีขึ้นเล็กน้อย ทุกคนจะไม่บ่น แต่ถ้าพวกเขามีชีวิตที่ดีเกินไป มันจะทำให้เกิดความอิจฉาริษยาอย่างแน่นอน โดยเฉพาะอย่างยิ่งหากเงินมาจากความพยายามของพวกเขาจริงๆ ความทุกข์ทั้งหมดปะทุขึ้นทันที

ติง!

คะแนนความประทับใจจากเริ่นเหล่าหลาง +30 กระชับมิตร (140/1,000)

ผู้คนต่างรวมตัวกันอย่างลับๆ กับฝูงชนเริ่มหยิบก้อนหินและขว้างไปที่เฒ่าหวี

ชาวบ้านส่วนใหญ่ไม่กล้าขว้างหินใส่ผู้ใหญ่บ้านของพวกเขา อย่างไรก็ตาม ในหมู่ชาวบ้านมักมีพวกอันธพาลอยู่เสมอ มิฉะนั้นพวกเขาอาจเคยถูกผู้เฒ่าหวีรังแกมาก่อน ดังนั้น เมื่อมีโอกาสเช่นนี้ พวกเขาก็หยิบก้อนหินขึ้นมาแล้วปาใส่เขา ปริมาณของแรงที่ใช้ไม่มาก มันเป็นเพียงเพื่อระบายอารมณ์ของพวกเขา

“พวกเจ้ากำลังหาที่ตายเหรอ? กล้าดียังไงมาขว้างก้อนหินใส่ข้า เสี่ยวตันไปรายงานเรื่องนี้กับเจ้าหน้าที่!”

เฒ่าหวีเคยชินกับการกดขี่ข่มเหงผู้คนมากเกินไป ดังนั้นเขาจะทนกับสิ่งนี้ได้อย่างไร? เขารีบตะโกนให้ลูกชายรายงานเรื่องนี้ต่อเจ้าหน้าที่ อย่างไรก็ตาม เขารู้สึกเจ็บปวดในใจ ถ้ามือปราบมาที่นี่และจัดการเรื่องนี้ เขาจะต้องจ่ายเงินเพื่อทำให้ชาวบ้านสงบลงอย่างแน่นอน

“เจ้ากำลังรายงานเรื่องนี้ต่อเจ้าหน้าที่ทั้งๆ ที่เจ้าทำผิดจริงหรือ? ยังมีสติปัญญาอยู่ไหม?”

เริ่นเหล่าหลางดุและเตะหีบไม้

ปัง

หีบไม้แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย และเหรียญเงินก็ปลิวไปทุกหนทุกแห่ง บางส่วนกระทบชาวบ้าน

ฉากนี้ทำให้ชาวบ้านทั้งหมดตกตะลึง บางคนต้องการหยิบเงินขึ้นมาแต่ไม่กล้า

“เงินนี้เป็นของทุกคนอย่างชัดเจน ทุกคนที่ไว้วางใจในตัวเจ้า นั่นคือเหตุผลที่ว่าทำไมเจ้าถึงได้รับเลือกให้เป็นผู้ใหญ่บ้าน แต่เจ้าทำอะไรลงไป?”

เริ่นเหล่าหลางยังคงทำตามคำแนะนำของซุนม่อ ในขณะที่เขาสาปแช่งเฒ่าหวี เขาเหลือบมองไปที่แท่งเงินในขณะที่หัวเราะอย่างเย็นชาในใจ (แม้ว่าพวกเจ้าจะคว้าแท่งเหล็กมาได้ แต่สุดท้ายก็ต้องมอบมันให้ซุนม่ออย่างเชื่อฟัง)

“ผู้เฒ่าหวี เจ้าใจดำ!”

“เจ้าไม่สมควรเป็นผู้ใหญ่บ้าน!”

“จ่ายเงินที่หามาอย่างยากลำบากของเราคืนให้เรา!”

คนของเริ่นเหล่าหลางที่แฝงตัวมาตะโกนออกมา อารมณ์ของชาวบ้านก็ปะทุขึ้นทันที

(ใช่แล้ว นี่คือเงินของเรา ทำไมเราถึงเอามันไปไม่ได้)

เมื่อคนแรกไปหยิบเงิน ความวุ่นวายก็ไม่สามารถควบคุมได้อีกต่อไป ชาวบ้านต่างรีบเร่งไปทุกหนทุกแห่ง บางคนถึงกับทะเลาะกัน

“ทุกคนหยุด! นี่คือเงินของข้า!”

เฒ่าหวีคว้าชาวบ้าน ในท้ายที่สุด ชาวบ้านคนนั้นก็ตอบโต้ด้วยการตบหลังมือใส่ทำให้เฒ่าหวีล้มลงกับพื้น

ปั้ก! ปั้ก! ปั้ก!

ชาวบ้านรีบรุดไปข้างหน้า ไม่มีใครรู้ว่าเท้ากี่คู่เหยียบย่ำเฒ่าหวี

โดยปกติแล้วเริ่นเหล่าหลางได้จัดให้คนบางคนเหยียบย่ำเฒ่าหวีและเล็งไปที่แขนขาของ เฒ่าหวี

กร๊อบ! กร๊อบ!

หลังจากการแตกตื่น แขนขาของเฒ่าหวีก็หัก ซี่โครงของเขาหักไปสองสามซี่ด้วย

“อย่าขโมยเงินของข้าไป!”

ผู้เฒ่าหวีรู้สึกใจสลายเมื่อเห็นหีบไม้ถูกพลิกตะแคงและแท่งเงินถูกกระชากออกไป เขาใช้เวลา 20 ปีในการประหยัดเงินเป็นจำนวนมาก!

“ผู้เฒ่าหวี อาจารย์ซุนขอให้ข้าพูดอะไรกับเจ้า!”

เริ่นเหล่าหลางนั่งยองอยู่ข้างเฒ่าหวี

“ทุกอย่างเป็นแผนของเขาเหรอ?”

เฒ่าหวีจำใบหน้าของซุนม่อได้ทันที

“เพิ่งเข้าใจเมื่อกี้นี้เองเหรอ?”

เริ่นเหล่าหลางยิ้ม

“อาจารย์ซุนบอกว่าเขาเป็นครูและใจดีมาก ดังนั้นเขาจะไม่ทำลายล้างทั้งครอบครัวของเจ้า อย่างไรก็ตาม เจ้าต้องตาย!”

ขณะที่เริ่นเหล่าหลางพูด ที่พักสุดหรูที่เฒ่าหวีสร้างขึ้นโดยใช้เงินจำนวนมากเริ่มถูกไฟไหม้

“พวกเจ้าลอบวางเพลิงจริงหรือ?”

เฒ่าหวีตกใจอย่างหาที่เปรียบมิได้ หลังจากนั้นเขารู้สึกเจ็บปวดใจ ที่พักนี้เป็นความสำเร็จที่เขาภาคภูมิใจที่สุด

"ใคร? ที่นี่คนเยอะแยะและวุ่นวายมาก เป็นเรื่องปกติหรือไม่ที่จะมีไฟไหม้?”

เริ่นเหล่าหลางล้อเลียน

"โอ้ขาของลูกชายสองคนของเจ้าถูกคนอื่นหักด้วย ช่างน่าเศร้าเหลือเกิน!”

“พวกเจ้าทุกคนเป็นขยะ พวกเจ้าจะตายอย่างสาหัส!”

เฒ่าหวีเห็นว่าลูกชายสองคนของเขาหมดสติไปแล้ว นอนจมอยู่ในกองเลือด

“เจ้าเป็นขยะ เข้าใจไหม? เจ้าใช้เงินเพื่อซื้อเด็กผู้หญิงสามคนเพื่อเอามาเป็นของเล่นของเจ้า ในท้ายที่สุด ทั้งสองคนถูกเจ้าฆ่า และคนสุดท้ายถูกเจ้าขายทิ้งไปหลังจากที่เจ้าสนุกกับตัวเองเสร็จแล้ว ยังจะบ่นว่าใครได้”

สายตาของเริ่นเหล่าหลางเย็นชา การกระทำที่ชั่วร้ายของเฒ่าหวีไม่ได้จำกัดอยู่เพียงแค่นี้

“ไม่ ข้าไม่เคยทำอย่างนั้น เจ้ากำลังพูดเรื่องไร้สาระ”

เฒ่าหวีตกใจ พวกเขารู้เรื่องนี้ได้อย่างไร? ทุกสิ่งทุกอย่างได้กระทำอย่างลับๆ

“ตายอย่างสงบเสียเถอะ!”

เริ่นเหล่าหลางล้อ

"โอ้ เงินจำนวนนี้จะถูกเรียกคืนโดยเจ้าหน้าที่เนื่องจากถือเป็น 'ของที่ถูกขโมย' หลังจากนั้นจะนำเงินไปจ่ายให้กับสถาบันจงโจวเป็นค่าตอบแทนตามธรรมดา เนื่องจากอาจารย์ซุนเป็นคู่หมั้นของอันซินฮุ่ย เขาจึงถือได้ว่าเป็นเจ้าของของสถาบันจงโจวครึ่งหนึ่ง เงินจำนวนนี้จะตกไปอยู่ในมือของเขาเป็นเรื่องธรรมดา”

“ไม่ ข้ายังไม่อยากตาย!”

เฒ่าหวีดิ้นรนและกรีดร้อง แต่ไม่มีประโยชน์ ขาหลายข้างกระทืบเขาทำให้เขากระอักเลือด ตอนนี้เขารู้สึกเสียใจและท้อแท้

กี่ครั้งแล้วที่เขาประสบความสำเร็จในการแสวงผลประโยชน์? อันที่จริง แม้แต่อันซินฮุ่ยก็ยังเลี้ยงน้ำชาให้เขา แต่เกิดอะไรขึ้นตอนนี้?

(ใช่ ทั้งหมดเป็นเพราะซุนม่อ!)

(บ้าจริง ทำไมข้าไม่ให้ของขวัญและขอโทษเขาก่อนหน้านี้ล่ะ?!)

.........

ในบ้านของตระกูลจาง หม่าเฉิงและอีกสองคนกำลังดื่มเหล้าด้วยกัน

“เฒ่าหวีตายแล้ว!”

เว่ยจื่อวี่มีสีหน้าหนักใจ เขาและเฒ่าหวีมีหน้าที่ให้ชาวบ้านสร้างปัญหาในสถาบันจงโจว อย่างไรก็ตาม พ่อบ้านเพิ่งรายงานว่าบ้านของเฒ่าหวีถูกไฟไหม้และเขาเสียชีวิตเนื่องจากการแตกตื่น

“เป็นเรื่องบังเอิญอย่างนั้นหรือ? ซุนม่อจะทำสิ่งนี้ได้หรือไม่?”

หม่าเฉิงขมวดคิ้ว

“เป็นไปไม่ได้ใช่มั้ย? ซุนม่อยังเป็นครู เขาสามารถทำสิ่งที่ขาดหลักศีลธรรมเช่นนี้ได้หรือ?”

จางเจ๋อหาวรู้สึกประหลาดใจ แต่เขาต้องยอมรับว่าความเคลื่อนไหวนี้ยอดเยี่ยม ตอนนี้ผู้เฒ่าหวีเสียชีวิตแล้ว มันยากขึ้นมากสำหรับพวกเขาที่จะควบคุมชาวบ้าน

“นั่นอาจไม่ใช่กรณี เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าเขาสั่งคนเหล่านั้นให้ทุบตีชาวบ้านอย่างไร”

หม่าเฉิงสูดหายใจอย่างเย็นชา

“การพูดแบบนี้ วิธีการของซุนม่อนั้นเป็นการกดขี่ข่มเหงและเด็ดขาดมาก เขาน่าประทับใจกว่ามากเมื่อเทียบกับอันซินฮุ่ย สถาบันจงโจวอาจจะสามารถพลิกสถานการณ์ได้โดยขึ้นอยู่กับเขา!”

เว่ยจื่อวี่ยกย่อง

“พลิกสถานการณ์? หลังจากล่วงละเมิดต่อองค์ชายหลี่แล้วสถาบันจงโจวก็จบสิ้นแน่นอน!”

หม่าเฉิงยกถ้วยของเขา

“มาดื่มกันเถอะ!”

ในขณะนั้นเอง เสียงของใครบางคนที่ทะเลาะกันก็ดังขึ้น สิ่งนี้ทำให้จางเจ๋อหาวไม่พอใจในขณะที่เขาสบถด่า

“เกิดอะไรขึ้น?”

คนใช้คนหนึ่งรีบเข้ามา แต่ก่อนที่เขาจะรายงานได้ มีคนตะโกนไปแล้ว

"ไฟไหม้!"

เกิดไฟไหม้ขึ้น

ผู้คนในที่พักของตระกูลจางเคลื่อนไหวทันทีขณะที่พวกเขาพยายามดับไฟ

“ท่านผู้เฒ่า มีเรื่องไม่ดีแล้ว มีพวกอันธพาลอยู่ในลานบ้านของเรา อยากให้เรามอบ 'เงินใจดำ' ที่เราได้รับตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้”

พ่อบ้านรายงาน

"อะไรนะ?"

จางเจ๋อหาวรู้สึกหวาดกลัวอย่างมาก หลังจากนั้น เขาก็สาปแช่ง

“ซุนม่อ ไอ้เลว!”

“ผู้เฒ่าจาง ใจเย็นก่อน”

เว่ยจื่อวี่ปลอบใจ

“ใจเย็นๆ บัดซบ!”

จางเจ๋อหาวจ้องไปที่ควันหนาทึบทุกที่ในที่อยู่อาศัยขนาดใหญ่และกังวลมากจนศีรษะของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ เขาไปควบคุมดับไฟด้วยตัวเอง

หนึ่งชั่วโมงต่อมา ไฟก็ดับในที่สุด อย่างไรก็ตาม หนึ่งในสามของที่อยู่อาศัยของเขาถูกไฟไหม้ไปแล้ว กลายเป็นเถ้าถ่าน

“ซุนม่อ ข้าจะต่อต้านเจ้าเสมอ!”

จางเจ๋อหาวคำรามด้วยความโกรธ ขณะที่เขากำลังเตรียมจะไปแจ้งความกับเจ้าหน้าที่ว่าซุนม่อยุให้ชาวนาทำเช่นนี้ มือปราบก็มาถึงบ้านของเขาแล้ว

“จางเจ๋อหาว เจ้าเป็นผู้ต้องสงสัย  ติดตามเรากลับไปเดี๋ยวนี้!”

มือปราบอู่มีสีหน้าเคร่งขรึม เขาโบกมือขณะที่มือปราบคนอื่นๆ รีบวิ่งไปข้างหน้าและใส่กุญแจมือจางเจ๋อหาวด้วยกุญแจโลหะ

“ท่านผู้เฒ่า!

ผู้คนในตระกูลจางต่างตกตะลึงเมื่อเห็นสิ่งนี้

“เจ้ากล้าจับข้า? เจ้ารู้ไหมว่าใครคือผู้สนับสนุนของข้า? นั่นคือองค์ชายหลี่!”

จางเจ๋อหาวหัวเราะอย่างเย็นชา

“เมื่อพรุ่งนี้มาถึง บิดาผู้นี้จะดูแลให้เจ้าไม่เป็นหัวหน้ามือปราบอีกต่อไป!”

“ท่านผู้เฒ่าจาง ท่านไม่จำเป็นต้องหยิ่งผยองเช่นนั้น!”

มือปราบอู่เยาะเย้ย

“รู้ไหมว่าใครสั่งให้มาจับเจ้า? นั่นคือมหาอำมาตย์เจิ้ง!”

"อะไรนะ?"

เมื่อคำพูดดังออกไป สีหน้าที่สงบซึ่งเดิมปรากฏบนใบหน้าของจางเจ๋อหาวและอีกสองคนก็เปลี่ยนเป็นความหวาดกลัวในทันที

“เรื่องนี้มีความเกี่ยวข้องกับมหาอำมาตย์เจิ้ง?”

เว่ยจื่อวี่ตกใจมากจนขาสั่น นั่นคือมหาอำมาตย์ที่เกษียณอายุแล้วซึ่งยังมีอิทธิพลและชื่อเสียงที่ดีงามอยู่ เขามีชื่อเสียงในเรื่องการเกลียดชังความชั่วร้ายและเป็นกลาง เมื่อเขาลงมือแล้ว พวกเขาทั้งหมดจะต้องตายอย่างแน่นอน

สำหรับพ่อค้านักธุรกิจ พวกเขาจะเป็นคนที่ปฏิบัติตามกฎหมายได้อย่างไร? จางเจ๋อหาว และอีกสองคนไม่ได้เป็นคนมือสะอาดอยู่แล้ว

“เอาตัวไป!”

มือปราบอู่มองไปที่หม่าเฉิงและเว่ยจื่อวี่

“เจ้าสองคน หากเจ้าต้องการใช้สัมพันธ์ใกล้ชิด ข้าแนะนำให้พวกเจ้ารีบทำซะ ถ้าไม่อย่างนั้น ข้าไม่กล้ารับประกันว่าพวกเจ้าสองคนจะปลอดภัยเช่นกัน”

หม่าเฉิงรีบกลับบ้าน สำหรับเว่ยจื่อวี่ หลังจากที่เขายืนอยู่บนถนนได้ครู่หนึ่ง เขาตัดสินใจรีบไปที่สถาบันจงโจว ถ้าเขารู้ว่าซุนม่อมีความสัมพันธ์ที่ดีกับมหาอำมาตย์เจิ้ง แม้ว่าจะมีคนขู่ด่าว่าทุบตีเขาให้ตาย เขาก็คงไม่กล้าสร้างปัญหา

“เรื่องยุ่งยากอะไรเช่นนี้!”

เว่ยจื่อวี่รู้สึกหดหู่ใจ คราวนี้พวกเขากระแทกนิ้วเท้าเข้ากับกระดานเหล็กแข็งอย่างเต็มเปา เขาทำได้เพียงหวังว่าซุนม่อจะเป็นคนที่ใจใหญ่กว่าและให้อภัยเขา