ตอนที่ 857 ก้าวหน้าอย่างรวดเร็ว  

“เจ้าขำเพราะฟันเท่านั้นน่ะหรือ? ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้าตลกฟันของเจ้าเอง?  นั่นมันข้าท่านตาแดง ฮ่าฮ่า หือ?  หน้าของเจ้า หน้าของเจ้าทำไมมันแก่หงำเหงือกอย่างนี้!”  ปีศาจค้างคาวตาแดงยังคงหัวเราะต่อไป  แต่เขาพบว่ามุสิกหูโตที่ในตอนนี้แก่ชราภาพมากกำลังจะตาย ลมหายใจพร้อมจะขาดห้วงได้ทุกเวลา

“แค่ก แค่ก!”  มุสิกหูโตหัวเราะและล้มลงกับพื้น

ขณะนั้นเองเสียงหัวเราะของกิ้งก่ามังกรบินดังขึ้นบ้าง

เสียงระคายหูเหมือนกับมีด

คนทั้งหมดหวาดตัวราวกับถูกลูกเห็บตกใส่

อสูรมุสิกหูโตจู่ๆ เป็นเช่นนี้ต้องมีบางอย่างผิดปกติแน่นอน

ตามข้อมูลการตายที่น่าอนาถใจของไป่อี้ แซมซันและผู้พำนักกวางขาว  อสูรมุสิกหูโตคงต้องคำสาปของพลังเทพวิบัติเป็นแน่

กิ้งก่ามังกรบินคิดได้ดังนี้หลั่งเหงื่อเยียบเย็นทันที  มันรีบยกเลิกความคิดจะฆ่าและรีบพูดอย่างเร่งร้อน  “ฮัวตู้ (อสูรงูเหลือม) ไม่ถูกต้อง รีบถอยเร็วเข้า!”

แต่ทั่วผิวทะเลสาบว่างเปล่าและใครจะยืนยันได้ กิ้งก่ามังกรบินค้นหาอยู่ชั่วขณะพบว่านอกจากคลื่นที่ผิวทะเลสาบที่ตั๊กแตนมัจจุราชสร้างไว้แล้ว ไม่มีร่องรอยของคู่หูของเขา

บางที...

ในเวลาอย่างนี้กิ้งก่ามังกรบินกลายเป็นคนโง่ เขาไม่รู้ว่าสถานการณ์ไม่ดี

ไม่ไกลจากริมฝั่งทะเลสาบ ปีศาจค้างคาวตาแดงยังคงหัวเราะหนักขึ้นกว่าเดิม แม้ว่าปีศาจค้างคาวตาแดงจะตระหนักได้ว่ามีปัญหา แต่มันไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อย่างสมบูรณ์ ได้แต่หัวเราะหนักขึ้นในสภาพแวดล้อมที่เงียบสนิทราวกับป่าช้า เสียงหัวเราะยังคงดังลั่นต่อไป  เสียงหัวเราะครั้งนี้ไม่ได้มีอาการเย้ยหยันอีกต่อไป แต่ปนเปกับความโกรธกังวลและกลัว เป็นการหัวที่เราะไม่สามารถควบคุมตนเองได้ เทียบกับการร้องไห้แล้วยากลำบากกว่าร้อยเท่า  ปีศาจค้างคาวตาแดงพยายามทุบคอตนเองก็ไม่สามารถหยุดเสียงหัวเราะของตนได้  และถ้าเขาไม่หัวเราะ เสียงหัวเราะจะระเบิดปอดของเขาเป็นรูออกมาทางหน้าอก

ตั๊กแตนมัจจุราชบินขึ้นไปบนร่างอสูรมุสิกหัวตัวที่กำลังจะตาย

แม้ว่ามุสิกหูโตจะรู้ว่าเขาไม่สามารถทำอะไรได้  แต่นิสัยนักฆ่าของเขายังคงอยู่

ก่อนตายมันเงื้อกรงเล็บและฟันใส่ตั๊กแตนมัจจุราช มันตั้งใจว่าแม้จะตายก็จะลากนางไปด้วยกัน

พลังโจมตีนี้เป็นพลังงานอึดสุดท้ายของร่างกาย  กรงเล็บของมุสิกหูโตกลับฟันใส่แขนดาบเคียวของตั๊กแตนมัจจุราช จากนั้นมันตายอย่างไม่ยินยอมพร้อมใจ

ศพของมันแห้งฝ่ออย่างรวดเร็ว

สายลมพัดโชยจากผิวทะเลสาบ ในเวลาไม่ถึงครึ่งนาทีอสูรมุสิกหูโตก็เหลือแต่เพียงซากแห้ง

ตั๊กแตนมัจจุราชพลิกแขนดึงเอาผลึกปีศาจมาถือไว้ด้วยความตื่นเต้น

กิ้งก่ามังกรบินมองดูสั่นสะท้าน และเมื่อตั๊กแตนมัจจุราชบุกเข้าโจมตีเขา เขาได้แต่ใช้พลังคลื่นระเบิดสู้อย่างเดียว

ในสายตาของทั้งวีเซลหางดาบและหลงหม่าประกายกากบาทสังหารขั้นสมบูรณ์แบบปรากฏอยู่หน้าตั๊กแตนมัจจุราช

มิติแยกขาด

คลื่นระเบิดของกิ้งก่ามังกรบินถูกตัดออกเป็นสี่ส่วน

ประกายสายฟ้าผ่าแรงคลื่นระเบิดแต่ไม่ได้ทำร้ายผิวกิ้งก่ามังกรบิน พลังโจมตีทั้งหมดหายไปต่อหน้ากิ้งก่ามังกรบิน  ปีศาจค้างคาวตาแดงยังหัวเราะ แต่เขาสั่งให้ลูกๆ หลายแสนโจมตีตั๊กแตนมัจจุราช  เขาหัวเราะจนตัวงอและพยายามหลบหนี

ตั๊กแตนมัจจุราชไวยิ่งกว่าแสงนางบินผ่านไปตามกลุ่มของค้างคาวในอากาศอย่างชาญฉลาด

หลบหลีกการโจมตีทีละตัว

และมาหยุดอยู่ต่อหน้าปีศาจค้างคาวตาแดง

เมื่อเห็นเช่นนี้วีเซลหางดาบและหลงหม่ามองหน้ากันเองและฝืนยิ้ม

ประกายกากบาทสังหารที่สมบูรณ์แบบ และท่าเท้าระบำแสง นี่คือทักษะที่ไม่เหมือนใครของวีเซลหางดาบและหลงหม่า  ตอนนี้ดูเข้ากันได้ดีกับฝ่ายตรงข้าม ทั้งยังทำได้ดีเหนือกว่าผู้บัญญัติสร้างวิชานี้ขึ้นมา

เมื่อเห็นฉากภาพนี้วีเซลหางดาบและหลงหม่าอดรู้สึกขมขื่นมิได้!

ตั๊กแตนมัจจุราชไม่ต้องการฆ่ากิ้งก่ามังกรบินและปีศาจค้างคาวตาแดง นางแค่ต้องการให้เป็นเหมือนกับกวางขาว ปล่อยให้กฎสวรรค์ลงโทษทั้งสองฝ่าย  ตราบเท่าที่กิ้งก่ามังกรบินและปีศาจค้างคาวตาแดงตาย  ตั๊กแตนมัจจุราชจะได้รับพลังงานฝ่ายตรงข้ามภายใต้กฎสวรรค์ของหุบเขาอสูร  ทำให้เลื่อนระดับก้าวหน้าได้เร็ว กวางขาวทำให้ตั๊กแตนมัจจุราชเริ่มฆ่าครั้งแรก และต่อมาก็มีการฆ่าอสูรปีศาจอีกยี่สิบตน และเมื่อครู่เพิ่งฆ่าอสูรงูเหลือมและมุสิกหูโตทั้งสองตน ซึ่งกลายเป็นแหล่งพลังงานอาหารของนาง และอนาคตข้างหน้าจะเพิ่มกิ้งก่ามังกรบินและปีศาจค้างคาวตาแดง!

ทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ในแผนของเย่ว์หยาง

“จงหายไปซะ ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้าต้องการจะฆ่าท่านตาแดงหรือ  นั่นเร็วเกินไป ฮ่าฮ่า...”  ปีศาจค้างคาวตาแดงพูดหนักแน่น แต่ในใจเริ่มว้าวุ่น

มันเริ่มโจมตีอย่างบ้าคลั่ง

ทักษะโจมตีเฉพาะตัวทุกอย่าง คลื่นเสียงโจมตี การยิงแสงตาแดง ควันค้างคาว การผสานพลังโจมตีต่อเนื่องไม่หยุด  อย่างไรก็ตาม นั่นเป็นการกระทำที่ไร้ประโยชน์ เป็นการดิ้นรนต่อสู้เพื่อเร่งรัดความตาย  เมื่อเห็นพลังโจมตีอย่างตื่นตระหนก เขาไม่ได้ใช้พลังถึงหนึ่งในสิบ ถ้าไม่ใช่เพราะตั๊กแตนมัจจุราชขวางไว้ มันต้องการบินไปหากิ้งก่ามังกรบิน

ฮ่าฮ่าฮ่า!

ค้างคาวและลูกๆ ของมันบินเข้าหาและถูกตั๊กแตนมัจจุราชฆ่าตายทีละตัว  แต่ความเร็วในการเพิ่มพลังยังช้ากว่าของปีศาจค้างคาวตาแดงซึ่งอ่อนแอลงทุกขณะจนจัดการอะไรไม่ได้ในตอนนี้

มันตกลงที่ริมฝั่งทะเลสาบและพยายามใช้แขนค้ำยันตัเอง

มันเอาศีรษะจุ่มน้ำหวังว่าจะเป็นวิธีช่วยให้หยุดหัวเราะได้

บุ๋มๆๆ  ผิวน้ำมีฟองผุดขึ้นต่อเนื่อง  ปีศาจค้างคาวตาแดงยังอดหัวเราะไม่ได้ แม้ว่ามันจะเอาหัวจุ่มลงไปในทะเลสาบ มันหลับตาและเอาหัวมุดดิน แต่ก็ยังหัวเราะจนกระทั่งปอดเริ่มสั่น เมื่อกลั้นหัวเราะไม่ไหว เขาระเบิดเสียงหัวเราะหนักขึ้น  ปีศาจค้างคาวตาแดงยืดตัวแล้วกลับบิดตัวหัวเราะไม่หยุด

ปีศาจค้างคาวตาแดงพยายามตบคอและเอาเศษผ้ายัดเข้าไปในลำคอ

จากนั้นบีบปากและจมูกด้วยกัน

ร่างของเขาหยุดได้ในที่สุด และมีการกระตุกเพราะการหัวเราะหนักขึ้น  และดูเหมือนว่าจะหยุดได้ชั่วขณะ

เย่ว์หยางผิวปากปิ้งปลาจากทะเลสาบตัวหนึ่ง บางครั้งก็ใส่เครื่องเทศไม่เห็นปีศาจค้างคาวตาแดงอยู่ในสายตา ในท้องฟ้ามีค้างคาวหลายร้อยตัวร่วงตกลงราวกับฝนตก  ในที่สุดความตายก็เอาชนะความบ้าคลั่งได้ ค้างคาวที่เป็นลูกๆ ของปีศาจค้างคาวตาแดงที่ไม่เคยตายในการต่อสู้ต่างหวาดกลัวการเข่นฆ่าของตั๊กแตนมัจจุราช ที่เหลือพากันทิ้งบิดาปีศาจค้างคาวตาแดง หนีออกไปอยู่ห่างๆ รอบนอก.... ปีศาจค้างคาวตาแดงต้องการลุกขึ้นและเผ่นหนี

อย่างไรก็ตาม ทันทีที่มันเคลื่อนไหว อกก็ระเบิดทันที

พลังรุนแรงดันอกจนเป็นรูโลหิต

เหมือนกับว่าเป็นความเจ็บปวดที่ถูกขวางกั้นไว้ ก่อนที่จะถูกปล่อยออกมา  ปีศาจค้างคาวตาแดงดึงผ้าเก่าที่อุดอยู่ลำคอออกอย่างบ้าคลั่ง ความเจ็บปวดเกินจะทนระบายออกมาทางบาดแผล

อย่างไรก็ตาม ถึงจะเอาผ้าอุดออก แต่มันก็ยังหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง  “ฮ่าฮ่าฮ่า ... อา... ไว้ชีวิตข้าด้วย ฮ่าฮ่าฮ่า...”

“ปีศาจตาแดงผู้ยิ่งใหญ่!  เจ้าว่ากระไรนะ?”  เย่ว์หยางไม่เข้าใจที่เขาพูด

“ยกโทษด้วย ฮ่าฮ่าฮ่า, ฮ่าฮ่าฮ่า...” ปีศาจค้างคาวตาแดงหัวเราะจนเลือดออกปากและจมูก

เป็นไปไม่ได้ที่มันจะหัวเราะได้อีกในเมื่องปอดของมันระเบิดไปแล้ว

ความจริงก็คือ มันไม่สามารถหยุดหัวเราะได้จนกว่าจะตาย

เย่ว์หยางหยอกล้อกับปีศาจค้างคาวตาแดง  เขาพูดขณะเอามือป้องหู “เจ้าว่ายังไงนะ? พูดให้ดังกว่านี้อีก!”

ปีศาจค้างคาวตาแดงยังคงมีพลังพอจะพูดอีกมาก  มันหัวเราะและตัวของมันกระตุกไปด้วยอวัยวะภายในเสียหายหนักเพราะยังหัวเราะไม่หยุดจึงไม่อาจห้ามเลือดไม่ให้ออกตามรูที่หน้าอกได้ ปีศาจค้างคาวตาแดงเช็ดน้ำตา และขณะนี้เองมันอยากจะตาย  อย่างไรก็ตามสิ่งที่มันทำได้ตอนนี้ก็คือหัวเราะต่อไป และหัวเราะจนกว่าจะตาย หลังจากผ่านไปสิบนาที หัวใจของมันก็หลุดออกมานอกตัว แต่มันยังคงหัวเราะไม่หยุดทั้งที่เจ็บปวด

น้ำตาและเลือด

ผสมกัน

ถ้าให้ปีศาจค้างคาวตาแดงเลือกได้อีกครั้ง มันยอมฆ่าตัวตาย แต่ไม่ขอยอมเป็นศัตรูกับเย่ว์หยาง

อย่างไรก็ตามชีวิตของมันไม่มีโอกาสหวนคืน  อย่างน้อยคนโหดร้ายที่เต็มไปด้วยบาปหนาสาหัสย่อมไม่มีโอกาสจะกลับมาได้

ขณะเดียวกันที่เขาหินเจ็ดดาวเป็นสถานที่ให้เพียงราชันย์อสูรเท่านั้นมาประชุมกัน มีอสูรนับสิบบินอยู่รอบกิ้งก่ามังกรบินที่กำลังจะตาย  ขณะนั้นเองกิ้งก่ามังกรบินที่ผิวและกล้ามเนื้อเหมือนถูกมีดเฉือนหลุดออกจากกระดูก ยกเว้นกะโหลก เหลือให้เห็นแต่โครงกระดูก

“ผู้มาใหม่ร่ายคาถาว่ากระไรบ้าง?”  ผู้นำอสูรอย่างพญาราชสีห์, จ้าวคางคกและเสือหน้ามนุษย์ทุกตนสงสัยสิ่งที่เกิดขึ้นกับกิ้งก่ามังกรบิน

“ไม่ ไม่ได้ร่าย ดวงตาของกิ้งก่ามังกรบินเริ่มขยายใหญ่และเอียง

“นี่เกิดอะไรขึ้นกันแน่?  เจ้าเป็นแบบนี้ได้ยังไง?  นี่เป็นฝีมือของใคร กิ้งก่ามังกรบิน!  เจ้าต้องการจะบอกอะไร?  ใครเป็นศัตรู?”  พญาอินทรีซึ่งกิ้งก่ามังกรบินเข้าไปพบ มองดูเขาอย่างสยดสยอง

บางทีเป็นเพราะหัวหน้าของเขามาถึง  ตาของกิ้งก่ามังกรบินขยับได้ เขาได้สติก่อนตาย ก่อนจะพูดอย่างอ่อนล้า  “ไม่ได้กล่าวคำพูด....”

ไม่ทันได้พูดจบ โครงกระดูกของกิ้งก่ามังกรบินหลุดร่วง และผิวหนังตรงกะโหลกศีรษะเหมือนกับถูกมีดแล่ออกไป

เลือดฉีดพุ่งกระจาย

เหลือแต่ศีรษะของกิ้งก่ามังกรบิน ต่อหน้าต่อตาหลายคน กิ้งก่ามังกรบินเหลืออยู่แต่เพียงโครงกระดูก

ความหวาดกลัวทำให้อสูรปีศาจที่ดูสังเกตการณ์อยู่ผงะถอยหลังไปสองสามก้าว  กลัวว่าพวกเขาจะติดเชื้อคำสาปของเทพวิบัติไปด้วย

พญาราชสีห์กระตุ้นเตือนพญาอินทรีให้สงบใจไว้ก่อน  “เมื่อเจ้าต่อสู้อยู่เบื้องหลังป้อมปราการ  ยังมีผู้มาใหม่อีกคนหนึ่ง  นั่นน่าจะเป็นศิษย์ของจีอู๋ลี่หรือของจงหัว  ก่อนที่กิ้งก่ามังกรบินจะตาย เขาบอกว่าอสูรตาแดงกำลังติดตามเพื่อสืบทราบสถานะของผู้มาใหม่  และพี่คางคกยืนยันเช่นนี้ว่าไม่รู้ว่าเป็นสมบัติของจีอู๋ลี่หรือของจงหัว  สมบัติบรรจุคำสาปที่เรียกว่ากล่องแพนดอราซึ่งมีอยู่สามชนิดคือทอง เงิน ทองแดง เขาเปิดดูด้วยตัวเองและไม่มีอะไร  เขาเปิดถูกต้องตามปกติ ก็จะไม่มีอะไร  เมื่อเริ่มทำงานจะพบกับพลังเทพวิบัติ ไป่อี้ตายเพราะร่างกายคายน้ำ  แซมซันตายเพราะจมน้ำ  กวางขาวตายเพราะระเบิด และกิ้งก่ามังกรบินบอกว่าคำสาปของมุสิกหูโตก็คือแก่อย่างรวดเร็ว

ราชินีผึ้งพิษซึ่งมีร่างเป็นผึ้งมีปีกเหมือนผีเสื้อใบหน้าเหมือนมนุษย์ที่มาด้วยส่ายหน้าถอนหายใจ  ข้าไม่รู้ว่าพวกเจ้าทำไมต้องไปตอแยเขา  เด็กหนุ่มนั่นให้ความรู้สึกที่น่ากลัวกับข้า  เขาเหมือนกับจีอู๋ลี่และจงหัวไม่ใช่คนที่เราจะเข้าไปตอแยได้ ยังไม่ต้องพูดถึงบริวารผู้แข็งแกร่งอื่นจากตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์ หมอปีศาจเว่ยจิงหลิว ราชันย์เนตรปีศาจ และราชันย์หกจักราทำให้เรารู้สึกแย่ ข้าไม่เข้าใจทำไมเราต้องไปเป็นศัตรูกับพวกเขา พวกเขาแค่ต้องการผ่านด่าน ไม่ได้ตั้งใจมาสู้กับเรา  ตอนนี้เจ้าเพิ่งโจมตีและฆ่าอสูรของพวกเขาบังคับให้เขาป้องกันตัวเองและประกาศสงครามกับเรา  การต่อสู้ครั้งนี้ต่อให้เราชนะ ก็เป็นชัยชนะที่น่าอนาถ!”

“ปัญหาก็คือ ตอนนี้เราหยุดไม่ได้ ฝ่ายตรงข้ามไม่ยอมหยุด”  เสือหน้ามนุษย์รู้สึกว่าไม่รู้จะดำเนินการอย่างไร

“ราชันย์เนตรปีศาจ และอสูรของเขายังไม่ได้ฝึก เรายังมีโอกาส”  จ้าวคางคกเป็นพวกที่โลภที่สุดในกลุ่มอสูรปีศาจ ไม่มีคนอื่น

“ถ้าไม่ใช่เพราะตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์หลานฟงและว่านม่ออยู่ด้วยพวกเขาคงตอบโต้ไปแล้ว  และพวกเขาน่ากลัวที่สุดก็คือมีเจ้าตำหนักใหญ่จีอู๋ลี่อยู่เบื้องหลังพวกเขา เจ้าเด็กใหม่นั่นก็อันตรายพอกัน หัวหน้าของสามผู้พำนักบอกว่าไม่ว่าจะจัดการยังไงก็ตาม มีแต่นำความตายตามมาสถานเดียว  นอกจากนี้ยังต้องกลายเป็นอาหารหล่อเลี้ยงทำให้อสูรเกิดใหม่ได้เติบโต ไม่มีความไปได้อย่างอื่น” นางพญาผึ้งพิษประกาศว่านางไม่ต้องการตอแยเย่ว์หยาง  และสั่งบริวารของนางไม่ให้รุกรานเย่ว์หยางในอนาคต

“เจ้าเด็กใหม่นี่ยังไม่เคลื่อนไหวในช่วงเวลาหนึ่ง  อย่างน้อยก่อนที่พวกเจ้าจะพบกับกล่องแพนดอรา  จงอย่าไปตอแยเขา  แต่หมอปีศาจและราชันย์เนตรปีศาจ เราต้องตามดูพวกเขาต่อไป เราต้องสร้างความแข็งแกร่งของเราให้เพิ่มขึ้น และผู้พำนักของเรามีแต่จะแข็งแกร่งยิ่งขึ้น   ถ้าเราไม่ต่อสู้อย่างหนัก ครอบครัวของเรามีแต่จะถูกทำลายในอนาคต”  เสือหน้ามนุษย์พูดโดยไม่ลังเล

“นั่นไม่ใช่เพราะเจ้าโง่เขลา ไปตอแยจีอู๋ลี่และจงหัว ทำให้มีการบาดเจ็บล้มตายอย่างหนัก”  นางพญาผึ้งพิษโมโหทุกครั้งเมื่อพูดถึงเรื่องนี้

“อย่าส่งเสียงดัง ตอนนี้เราได้เปรียบบางอย่าง” พญาราชสีห์รีบไกล่เกลี่ยอารมณ์ของสมาชิกในที่นั้น

“ใช่แล้ว, ถ้าผู้พำนักตายอีก พวกเขาก็จะไม่กลายเป็นคนของเรา! อสูรของหมอปีศาจและราชันย์เนตรปีศาจและคนอื่นตายมาถึงสองครั้ง ตราบเท่าที่พวกเขาสูญเสียคุณสมบัติในการฝ่าด่านอุปสรรค พวกเขาจะกลายเป็นบริวารของเราแน่นอน  โอกาสเช่นนี้ หากพวกเจ้าพลาดไป เจ้าจะไม่มานั่งเสียใจกับตัวเองหรือ?”  จ้าวคางคกพยายามโน้มน้าวอสูรปีศาจอื่นให้ร่วมมือกับตัวเขา

“ไม่ต้องห่วง เรายังมีเวลาพอ อสูรของคนพวกนี้ยังไม่เติบโตพอ แม้ว่าพวกมันจะเติบโตพอ แต่ก็ไม่ง่ายที่จะฝ่าด่านหุบเขาอสูร  พวกเขาไม่ได้มีพลังเหมือนเทพอย่างที่จีอู๋ลี่และจงหัวมี”  พญาราชสีห์แสดงความเป็นผู้นำและพยายามปลอบใจเหล่าอสูรที่อยู่ต่อหน้าเขา

หลังจากอสูรต่างๆ แยกย้ายจากไปแล้ว พญาราชสีห์นั่งไตร่ตรองถึงปัญหานี้

กิ้งก่ามังกรบินพูดชื่อว่ากระไรนะ? นี่เป็นประโยคคำสาปหรือประโยคที่สมบูรณ์หรือไม่

ถ้าเขาเข้าใจคำสาปที่แท้จริงนี้ได้ แล้วฆ่าเจ้าเด็กใหม่นั่น ศักดิ์ศรีฐานะของเขาจะต้องเพิ่มขึ้นมากอย่างมิต้องสงสัย!  แน่นอนว่านี่เป็นเรื่องอันตรายมาก  ในหุบเขาอสูร มีผู้ท้าทายฝีมือสูงส่งหลายคน  พลังอำนาจของคนเหล่านั้นน่ากลัว  เมื่อเข้าไปตอแยพวกนั้น ก็เท่ากับว่าฆ่าตัวตาย

ในเมื่อไม่มีความหวัง แล้วการอยู่อย่างสงบสุขยิ่งไม่ต้องพูดถึง

เกรงว่ายากจะหลีกเลี่ยงหายนะร้ายแรง

ในหุบเขาอสูรเพราะความหวาดกลัวคำสาปจากกล่องแพนดอรา  คลื่นความตระหนกตกใจต่อพลังเทพวิบัติกระจายไปทั่วทุกระแหง ภายในระยะร้อยไมล์ไม่มีใครกล้าเข้ามาตอแยเย่ว์หยาง นอกจากสัตว์ป่าที่ไม่มีสติปัญญา แม้แต่วีเซลหางดาบและหลงหม่าที่ติดตามมาตลอดทางก็เพียงแต่ดูอยู่ระยะห่างๆ ไม่กล้าเข้าไปใกล้เย่ว์หยางในระยะรัศมีสิบกิโลเมตร

เวลาผ่านไปวันแล้ววันเล่า

ตั๊กแตนมัจจุราชเติบโตขึ้นทุกวัน  ตอนนี้ปีกหลังด้านบนของนางเพิ่มขึ้น และนางมีขนาดตัวเท่าฝ่ามือ

เพราะพลังงานของผู้พำนักกวางขาว ปีศาจค้างคาวตาแดง มุสิกหูโต อสูรงูเหลือม และกิ้งก่ามังกรดิน โดยเฉพาะอย่างยิ่งอสูรสี่ตนและอสูรพลังปราณกลางที่โจมตีระหว่างทางยี่สิบกว่าตน ทำให้ตั๊กแตนมัจจุราชมีพลังต่อสู้เพิ่มขึ้น  และผลึกปีศาจช่วยให้ตั๊กแตนมัจจุราชมีพลังเพิ่มขึ้นราวกับภูเขาไฟระเบิด

ภายใต้การสนับสนุนที่แข็งแกร่ง ทำให้การเติบโตของนางยากที่ใครจะคาดคิดได้

ในทุกวันตั๊กแตนมัจจุราชจะมีการบรรลุพลังระดับใหม่  เข้าสู่ขอบเขตพลังใหม่ในทุกวัน

ทั่วทั้งหุบเขาอสูร นอกจากวีเซลหางดาบและหลงหม่าที่สะกดรอยตามดูตลอด  ไม่มีใครรู้ว่าอสูรเกิดใหม่นั้นเติบโตก้าวหน้าเกินกว่าใครๆ

ความเร็วในการเจริญเติบโตของนางเร็วมากกว่าความเร็วในการเติบโตของผู้ท้าทายผ่านด่านอื่นๆ

มากกว่าร้อยเท่า

หรืออาจจะหลายร้อยเท่า

แม้ว่าจะมียอดฝีมือมาท้าทายในหุบเขาอสูรมากนับไม่ถ้วน แต่ความเร็วในการฝึกตั๊กแตนมัจจุราชของเย่ว์หยางต้องบอกว่าไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในประวัติศาสตร์ สำหรับการสะกดรอยตามของวีเซลหางดาบและหลงหม่านั้น เย่ว์หยางรู้และปล่อยละเลยพวกเขามานานแล้ว  บางครั้งการปล่อยหมากชิ้นหรือสองชิ้นไว้ ก็เป็นการเล่นที่ดี  เย่ว์หยางไม่เพียงแต่คิดเท่านั้น แต่ยังเอาแนวคิดนี้ไปสอนตั๊กแตนมัจจุราชด้วย

“อืม!”  ตั๊กแตนมัจจุราชพยักหน้าเบาๆ

แต่ครั้งนี้ นางไม่ค่อยเข้าใจเท่าใดนัก

อย่างไรก็ตาม นางจดจำคำพูดของเย่ว์หยางไว้ในใจแล้ว

คำสอนที่ยังไม่สามารถทำความเข้าใจได้ในตอนนี้ เมื่อมีสติปัญญาเพิ่มขึ้นในอนาคต ย่อมมีความเข้าใจอย่างแจ่มชัดแน่นอน