ตอนที่ 856 อย่าหาว่าไม่เตือนไว้ก่อน

วีเซลหางดาบไม่เข้าใจ

คนผู้หนึ่งไม่สามารถลงมือภายใต้ข้อจำกัดของกฎสวรรค์ แต่ทำไมถึงฆ่าศัตรูได้

ต่อให้มีกล่องแพนดอรา ก็จะต้องเปิดออกก่อน ถ้าไม่เปิดกล่อง อย่างนั้นคำสาปจะไม่เริ่มทำงาน  ดังนั้นมีกล่องแพนดอราที่เก็บพลังเทพวิบัติไว้ ก็ยังไม่นับว่าไร้เทียมทานไม่ใช่หรือ? แล้วทำไมเขาสามารถฆ่ามนุษย์อสูรและผู้พำนักได้มากกว่ายี่สิบด้วยตัวเองเล่า?

หลงหม่าที่กำลังขี่เพกาซัสเขาเดียว มองเห็นวีเซลหางดาบมีความสงสัยมาก

ดูเหมือนเขาประเมินว่าวีเซลหางดาบคู่ควรแก่การเชื่อใจได้หรือไม่

สีหน้าของเขาดูจริงจังเช่นนั้น

เขามองดูวีเซลหางดาบเป็นระยะๆ

ในที่สุดหลงหม่าตัดสินใจอย่างยากลำบาก “ฟังให้ดี ถ้าเจ้าไม่ต้องการเป็นศัตรูกับเขา ก็แค่ตามดูอย่างเดียว และจำคำแนะนำของข้าไว้ให้ดี”

วีเซลหางดาบมองดูเขาอย่างจริงจัง ใจของเขาเต้นรัวอดกลืนน้ำลายไม่ได้

เขาพยักหน้า

บอกว่าเขายินดีรับฟังคำแนะนำและยินดีให้ความร่วมมือ

หลงหม่าลังเลเล็กน้อยและมองไปทางปีศาจค้างคาวตาแดง ในที่สุดเขากระซิบเบา ที่หูของวีเซลหางดาบ  “เจ้าอย่าไปยุ่งกับกล่องแพนดอรา ไม่ว่าจะเปิดหรือไม่ก็ตาม หรือไม่ว่าจะปรากฏในมือของเขาหรือไม่ก็ตาม ตราบใดที่คนผู้นั้นบอกว่า ‘อย่าหาว่าข้าไม่เตือนล่วงหน้า’ คำพูดเหล่านี้ไม่น่าขัน และไม่อาจต่อต้านคัดค้าน กลัวแต่ว่าเจ้าจะพลั้งปากดูหมิ่นเยาะเย้ย ไม่อย่างนั้นเจ้าตาย!  หลังจากเขาพูดประโยคนั้น เว้นแต่มีคนตาย เจ้าจะต้องไม่มีความคิดอะไร.. ข้ามีความสงสัยว่านั่นจะเกี่ยวข้องสัมพันธ์กัน เป็นรหัสเปิดให้คำสาปทำงาน ใครก็ตามที่ได้รับผล ต่อให้เป็นกฎสวรรค์ประจำหุบเขาอสูร ก็ไม่สามารถช่วยชีวิตเขาได้!”

วีเซลหางดาบได้ยินแล้วรู้สึกหนังหัวชา

เขากำลังจะบอกว่าพูดคำเดียวจะทำให้คนตายได้  นี่คือพลังโจมตีอะไร?

แต่วีเซลหางดาบไม่มีความสงสัยที่หลงหม่าบอก  คำสาปพลังเทพเป็นสิ่งแน่นอน  ถ้าเป็นเหมือนกับพลังโจมตีธรรมดาแล้ว นั่นจะเป็นคำสาปเทพได้อย่างไร?

ตอนนี้คอยดูกันว่าปีศาจค้างคาวตาแดงจะตายอย่างไร

ค้างคาวในท้องฟ้าจับกลุ่มกันลงมาจนเต็มพื้นที่ทั่วทะเลสาบ  แต่ละตัวมีพลังระดับปราณฟ้า

แม้ว่าพวกมันจะมีพลังปราณฟ้าระดับหนึ่ง  แต่จำนวนมีมากเกือบพันตัวก็เพียงพอก่อเรื่องได้ทุกอย่าง ปีศาจค้างคาวตาแดงมีพลังถึงปราณฟ้าระดับสี่ซึ่งยังมากกว่าอสูรปีศาจโดยทั่วไป เป็นรองจากผู้พำนักไม่กี่คนในหุบเขาอสูรและเป็นรองนักสู้อสูรอย่างวีเซลหางดาบ  วีเซลหางดาบมีพลังปราณฟ้าระดับห้า มันไม่ต้องการตอแยปีศาจค้างคาวตาแดงตัวนี้  ที่สำคัญลูกๆ กลุ่มใหญ่ของมันน่าหงุดหงิดและน่ารำคาญ

ในหุบเขาอสูรผู้ท้าทายที่ล้มเหลวอย่างปีศาจค้างคาวตาแดงจะสร้างตัวและสร้างที่อยู่ในหุบเขาอสูรและอยู่อย่างมีความสุข

เหมือนอย่างวีเซลหางดาบกลับกลายเป็นอยู่ในร่างอสูร

แต่หัวใจยังคงเป็นมนุษย์ แนวคิดยังไม่เปลี่ยน ไม่เพียงแต่กับอสูรปีศาจเท่านั้น แต่ยังรู้สึกรำคาญร่างของอสูรปีศาจของตนเอง  เป็นไปไม่ได้ที่วีเซลหางดาบจะกลับไปคืนร่างเป็นมนุษย์ภายในหนึ่งปีได้ ไม่สำคัญว่าเขาจะตายในอนาคตหรือไม่

แน่นอนว่าเรื่องนี้เป็นไปไม่ได้

ผู้ท้าทายที่ล้มเหลวในหุบเขาอสูร ผลที่ตามมาคือคำตัดสินที่มิอาจหวนคืนได้

ไม่ว่าจะเป็นการประสบความสำเร็จ

หรือล้มเหลว

ไม่มีทางเลือกที่สาม  ไม่มีเงื่อนไขที่สาม

“เจ้าคือผู้มาใหม่ใช่ไหม?  ไม่อยากจะเชื่อเลย!  ไม่ว่ายังไงก็ตามความหยิ่งยโสของเจ้าจะต้องจบลงที่นี่ เมื่อเจ้าพบกับครอบครัวจ้าวปีศาจตาแดงของข้า  เจ้าจะต้องรับมือจนไม่มีเวลาว่าง นั่นคือจุดเริ่มต้นโศกนาฏกรรมชีวิตของเจ้า!”  ปีศาจค้างคาวตาแดงเห็นว่าเย่ว์หยางต้องการจะพูด มันยกมือห้ามทันที “เหลวไหล, ข้ารู้ว่าเด็กอย่างเจ้าต้องการจะพูด  เจ้าไม่ต้องมาอวดอ้างความแข็งแกร่งของเจ้าเลย ไอ้กล่องน่ากลัวของเจ้าจะใช้ขู่อะไรข้าได้ เจ้ามีกล่องอยู่กี่ใบกันแน่?  แต่ข้ามีลูกเป็นแสน  พวกเขาทั้งหมดไม่กลัวตาย  เจ้าเอากล่องออกมาได้เลย!  เปิดได้เลย!  นอกจากนี้มีเจ้าโง่ตายไปก่อนหน้านั้นกี่ตนแล้ว,   เจ้าคิดว่าสามารถเที่ยวไปมาในหุบเขาอสูรได้อย่างไม่มีข้อจำกัดหรือ บอกกับเจ้าก็ได้ว่านั่นเป็นเพราะเจ้ายังไม่เคยพบเจอข้าผู้ยิ่งใหญ่ตาแดง ฉะนั้นความหยิ่งยโสของเจ้าจะต้องจบลงตรงนี้!”

“ข้าแน่ใจว่าไม่ต้องใช้กล่องก็ได้”  เย่ว์หยางส่ายศีรษะและยิ้ม

“โอว, เจ้าไม่ยอมใช้กล่อง?  เจ้าคิดว่าข้าจ้าวปีศาจตาแดงไม่รู้หรือว่าเจ้าต้องการอะไร? เจ้าทำการนัดแนะกับคนที่เข้ามาก่อน กล่องแพนดอราบางทีอาจเป็นของที่คนเหล่านั้นทิ้งไว้ให้เจ้า เจ้าคิดจะใช้มันทำอะไร นึกว่าข้าโง่นักหรือ?  เจ้าเด็กเมื่อวานซืน เจ้ามีกล่องพลังเทพอยู่กล่องหนึ่งใช่ไหม? นั่นคือสิ่งที่จีอู๋ลี่ทิ้งไว้ให้เจ้าไม่ใช่หรือ? เจ้านึกว่าเจ้าเป็นเทพเจ้าจริงๆ หรือ? เจ้ามันพวกฟุ้งซ่าน! ถ้าเจ้าไม่ใช่ศิษย์ของจีอู๋ลี่ เจ้าก็ต้องเป็นศิษย์ที่ทำผิดต่อจงหัว  มิฉะนั้นก็เป็นคนที่หนีมาจากเจ้าปีศาจเฒ่าคุ้ก ไม่มีใครมีฝีมือจะคุ้มหัวเด็กน้อยเจ้าได้ เจ้าคิดว่าท่านปีศาจตาแดงอยู่ที่นี่ แล้วจะไม่มีการสอบสวนหรือ? เฮ้  จ้าวปีศาจตาแดงยิ่งใหญ่ขนาดไหน  ยังจะกลัวลูกไม้ตื้นๆ ของเจ้าอีกหรือ!”

“ข้าชื่นชมจริงๆ  นอกเหนือจากชื่นชมแล้ว ข้าไม่มีอะไรจะพูด”  เย่ว์หยางปรบมือ

“.......” วีเซลหางดาบและหลงหม่ามองหน้ากันเอง  พวกเขาคาดไม่ถึงเลยว่าปีศาจค้างคาวตาแดงมองดูผิวเผินเหมือนขยะ ไม่คาดว่ามีนิสัยระมัดระวัง อย่างน้อยก่อนจะมาเขาได้ดำเนินการสืบสวนไว้บางส่วน  อย่างไรก็ตามแนวคิดแบบนี้ผิดพลาดหรือไม่

ถ้าเรื่องที่ได้มานั้นไม่เป็นความจริง เขาคงจะน่าเป็นห่วง

ถึงตอนนี้เมื่อมองดูปีศาจค้างคาวตาแดงแล้ว สายตาของทั้งสองเหมือนกับมองดูคนตาย

ปีศาจค้างคาวตาแดงและเย่ว์หยางมีทัศนคติที่หยิ่งยโสต่างพูดข่มกันไปมา ต่างฝ่ายต่างก็ยังสงบอยู่ได้  แต่คนตาบอดฟังแล้วก็ยังรู้ว่าฝ่ายไหนจะชนะ!

สำหรับเย่ว์หยาง ปีศาจค้างคาวตาแดงนั้นไร้ยางอาย แต่เขาไม่เร่งร้อน ที่สำคัญคือไม่จำเป็นต้องปะทะกันอย่างหักโหมก็ได้ กล่องแพนดอราที่ฆ่าไป่อี้ แซมซันและนักสู้กวางขาวซึ่งนั่นไม่ใช่ของปลอม เขากวาดตาไปรอบๆ จากนั้นแค่นเสียงเย็นชา  “เจ้าพร้อมจะออกมาแล้ว  ก็ออกมาเถอะ!”

วีเซลหางดาบและหลงหม่ามองหน้ากันเองอีกครั้ง

เป็นไปได้หรือนี่

เพราะทักษะพรางตัวของพวกเขา ทั้งสองมักจะรู้สึกว่านี่เป็นทักษะพิเศษที่น่าพอใจที่สุด

วิชาลมหวนเป็นทักษะพรางตัวที่ยอดเยี่ยมของวีเซลหางดาบ ส่วนวิชาก้าวย่างหยุดแสงของหลงหม่าก็เป็นวิชาพรางตัวยอดเยี่ยมชั้นหนึ่งไม่แพ้กัน

พวกเขาล่วงหน้ามาซ่อนตัวที่นี่ แล้วยังปล่อยให้ปีศาจตาแดงมาถึงได้อย่างไร? ทั้งสองรู้สึกท้ออยู่ในใจ  ทันใดนั้นเขาได้ยินเสียงหัวเราะดังมาจากสถานที่ด้านตรงข้าม

เงาร่างสองเงามีขนาดต่างกันปรากฏอยู่ริมทะเลสาบ

เงาร่างทั้งสองนี้วีเซลหางดาบและหลงหม่ารู้จักทั้งคู่  หนึ่งในนั้นเป็นศัตรูคู่แค้นของปีศาจค้างคาวตาแดง นั่นคืออสูรกิ้งก่าบิน

อีกตนหนึ่งเป็นเหมือนสหายกับปีศาจค้างคาวตาแดง มุสิกหูใหญ่  แน่อนว่าเพราะการปรากฏตัวของอสูรกิ้งก่าบิน  จึงทำให้วีเซลหางดาบและหลงหม่าต้องพรางตัวต่อ  มีร่างเงาอีกร่างหนึ่งลอบลงไปในทะเลสาบ มองดูรูปร่างแล้วน่าจะเป็นอสูรงูเหลือมสหายของอสูรกิ้งก่าบิน

“พี่ปีศาจตาแดงไม่ได้กลิ่นคนนอก  แต่ผู้ช่วยของเจ้าเด็กนี่ในที่นี้ไม่น่าจะมี” มุสิกหูใหญ่ที่อยู่ใกล้ปีศาจค้างคาวตาแดงกระซิบ

“เจ้าอยากจะฆ่า แต่เจ้าก็กลัวตาย อย่างนั้นเจ้าก็ควรกลับไปอยู่ในมดลูกมารดาเจ้า รอให้นางตายแล้วค่อยโผล่ออกมาก็ได้”  กิ้งก่าบินเย้ยหยัน  มันมีความแค้นส่วนตัวกับปีศาจค้างคาวตาแดง ยังดีที่ยังไม่ได้เริ่มก่อน

“อาศัยฝีมือตะกวดเน่าอย่างเจ้า ยังต้องการฆ่าข้าผู้เป็นนายใหญ่หรือ?   บอกเจ้าก็ได้ อสูรของเจ้าเด็กนี่ เราจองไว้แล้ว จ้าวคางคกนายใหญ่ของเรามีบัญชา ใครคิดจับก็ต้องเผชิญหน้าเป็นศัตรูกัน เจ้าหนอนบิน  เจ้ายังต้องการท้าทายหรือไม่? ถ้าเจ้ามีความกล้าหาญ ก็มาเลย มาจับมันเลย  อย่านึกนะว่าข้าจะกลัวเจ้า?  ในบรรดาห้ากองกำลังอสูร ฝ่ายของเจ้าอ่อนแอที่สุด ถ้าไม่ใช่เพราะนายเจ้าพญาราชสีห์และนายของข้าให้เกียรติกัน  เจ้าคงถูกทำลายไปนานแล้ว”  ปีศาจค้างคาวตาแดงโบกมือ ค้างคาวและลูกๆ ของมันในท้องฟ้าร้องเสียงแหลมทันที  และเสียงกระพือปีกดังไปทั่วทะเลสาบ เป็นเสียงที่ดังน่ากลัว

“เจ้ามีฝีมืออะไรอีก นอกจากเอาจ้าวคางคกของเจ้ามาอวดอ้าง?  แค่ข้ากับเจ้าสู้กัน ยังต้องยกจ้าวคางคกมาอวดอ้าง  เจ้ามันขี้ขลาด”  อสูรกิ้งก่าบินไม่กลัวปีศาจค้างคาวตาแดง  แต่เขายังยำเกรงจ้าวคางคกอยู่บ้าง

“งั้นมาดูกันว่าข้าปีศาจตาแดงจะทำให้เจ้ากลัวได้ไหม? ก่อนอื่นต้องเหยียบย่ำเจ้าให้แบน แล้วค่อยฆ่าเจ้า  หูใหญ่!  เจ้าช่วยดูให้ข้าด้วย ตรงนั้นอย่าให้ใครชิงไปได้”

“ได้เลย, พี่ตาแดง, ท่านวางใจข้าได้!”

ขณะที่ทั้งสองฝ่ายทะเลาะกันเตรียมตัวจะต่อยตีกัน   เย่ว์หยางรู้สึกเบื่อเขานั่งหลับอยู่ที่ใต้ต้นไม้

หลังจากหาวยาว เขาพูดตามปกติ  “พวกเจ้าจะสู้กันก็ไม่ต้องส่งเสียงกวนใจข้า ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าข้าไม่เตือน!”

วีเซลหางดาบไม่เคยคิดอะไร

เจ้าเด็กผิดปกตินี้ยังจะพูดอย่างนี้ในเวลาเช่นนี้อีก

เขาทำใจแข็งหันไปมองหลงหม่า

คาดไม่ถึงเลยว่าแค่เพียงชำเลืองมอง หลงหม่ากำลังตัวสั่นหน้าซีดขาว  เขารู้สึกเย็นยะเยือกในใจทันที  ไม่ต้องมีพิธีรีตองใดๆ ไม่ต้องตั้งท่าใดๆ  แม้จะเป็นแค่การพร่ำบ่นตามปกติ คำสาปจากพลังเทพวิบัติก็ส่งผลได้หรือ?  ถ้าเป็นอย่างนี้เห็นทีจะมีคนตายเพิ่มขึ้น!

ปีศาจตาแดงและกิ้งก่ามังกรบินจะเป็นยังไง วีเซลหางดาบไม่ดูต่อไป เขาไม่คิดอะไรมากเกินไป

เขาพยายามบังคับตนเองให้อยู่ในสภาวะไร้ตัวตนทันที

ระงับอารมณ์ที่เป็นลบทุกอย่าง ไม่เศร้าใจ ไม่ผิดหวังและไม่ดีใจ...

มีเสียงหัวเราะดังขึ้นที่ข้างหู ผู้หัวเราะรวมทั้งปีศาจค้างคาวตาแดง กิ้งก่ามังกรบิน และแม้แต่มุสิกหูใหญ่รวมทั้งอสูรงูเหลือมในน้ำก็ปล่อยฟองขึ้นผิวน้ำ

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ขำจริงๆ หัวเราะเยาะข้าเข้าไปสิ เจ้าว่ายังไงนะ? เจ้าพูดเรื่องอะไรนะ?”  กิ้งก่ามังกรบินหัวเราะจนน้ำตาไหล

“อย่าหาว่าข้าไม่เตือนไว้ก่อนนะ”  เย่ว์หยางอธิบายอย่างเหลืออด

“ฮ่าฮ่า อะไรนะ? เจ้าพูดให้ชัดหน่อยให้ไหม?”  กิ้งก่ามังกรบินเข้าใจ แต่คิดว่าเขาไม่ได้ตั้งใจฟัง

“อย่าหาว่าข้าไม่เตือนไว้ล่วงหน้านะ” เย่ว์หยางพูดอีกครั้ง

“ข้าฟังไม่ถนัด  เจ้าพูดให้ชัดกว่านี้อีก”  ปีศาจค้างคาวตาแดงไม่ต้องการให้กิ้งก่ามังกรบินฉวยโอกาสเอาเปรียบในแง่ศักกดิ์ศรี  แต่จงใจคุยกับเย่ว์หยางโดยตรง  น่าประหลาดใจที่ว่าเย่ว์หยางไม่โกรธ  แต่ยิ้มและพูดอีก “คำเตือนครั้งสุดท้าย....”

“เจ้าต้องการให้ข้าปีศาจตาแดงขำจนตายใช่หรือเปล่า? อย่าหาว่าเจ้าไม่เตือนไว้ก่อนหรือ? นี่เจ้าคิดว่าตนเองเป็นใคร? เจ้ากล้าขู่ครอบครัวของข้าปีศาจตาแดงเชียวหรือ?”  ปีศาจค้างคาวตาแดงหัวเราะ

เมื่อได้ยินเย่ว์หยางพูดถึงสี่ครั้ง วีเซลหางดาบและหลงหม่าลืมตาพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย

แม้จะเป็นการกระทำที่มิได้นัดหมาย แต่ทั้งสองหลั่งเหงื่อเยียบเย็นเหมือนกัน

ขณะที่ข่มใจมิให้เต้นแรง ทั้งสองมองภาพที่ทะเลสาบด้วยความหลาดกลัว

พลังเทพวิบัติคงถูกเด็กหนุ่มสร้างไว้แล้ว คำว่า ‘อย่าหาว่าไม่เตือนล่วงหน้า’ นั่นควรจะเป็นรหัสสั่งการทำงานกล่องแพนดอรา การเยาะเย้ยของของปีศาจค้างคาวก็คือการไขกุญแจเปิดกล่องแพนดอรา  คนเหล่านี้คิดว่าพวกเขาสามารถใช้พลังและศักดิ์ศรีข่มขู่ฝ่ายตรงข้าม  แต่พวกเขากลับไม่รู้ว่าการกระทำเช่นนั้นเป็นการทำลายตัวเอง!

ปีศาจค้างคาวตาแดง มุสิกหูใหญ่ กิ้งก่ามังกรบินและอสูรงูเหลือมจะตายหรือไม่?

จะเป็นแบบร่างคายน้ำ, น้ำท่วมหรือระเบิด?

วีเซลหางดาบและหลงหม่ายังคงจ้องมองตาไม่กระพริบ เพราะกลัวจะพลาดฉากภาพน่าตื่นเต้นนี้

พวกปีศาจค้างคาวตาแดงทั้งสี่ยังคงหัวเราะต่ออย่างบ้าคลั่ง

ไม่มีอะไรแตกต่างแน่นอน

สายลมกระโชกแรง

สายลมยังพัดกระโชกไปมา วีเซลหางดาบและหลงหม่าจ้องมองที่มุสิกหูโต พวกเขาเห็นว่าเจ้าโง่ผู้นี้จะตายยังไง เขายังคงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง และบินไปมาเหมือนอสูรชรา  สามารถเห็นได้ด้วยตาเปล่าว่าตลอดทั้งร่างของเขาเริ่มมีผิวเหี่ยวย่นและร่างหดฝ่อลง มุสิกหูโตยังหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ฟันของมันเริ่มคลอน หูตั้งที่เป็นสัญลักษณ์ของความแข็งแรงของมันเริ่มม้วนลงมาโดยไม่รู้ตัว

“ฮ่าฮ่าฮ่า ฟันของข้า พี่ตาแดง เจ้าดูสิ ข้าหัวเราะจนฟันโยกคลอนหมดแล้ว แค่ก แค่ก ขำเป็นบ้า แค่ก แค่ก แค่ก ดูข้าสิ น่าตลกเป็นบ้า!”  มุสิกหูโตฟันหลุดร่วง แต่มันก็ยิ่งหัวเราะอย่างบ้าคลั่งเก็บฟันมาอวดปีศาจค้างคาวตาแดง

อสูรงูเหลือมในทะเลสาบ กลายเป็นหินโดยมันไม่รู้ตัว

จมลงสู่ก้นทะเลสาบ

ยังคงมีแต่ปีศาจค้างคาวตาแดงและกิ้งก่ามังกรบินที่ยังหัวเราะต่อไปโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น

เสียงหัวเราะนี้ดังออกมาจากทะเลสาบ ดังออกมาจากป่าก้องไปทั่วทั้งท้องฟ้า