บทที่ 272 ทุบตีเขาให้ข้า ทุบตีเขาอย่าได้ปราณี!
“ฮ่าฮ่า ผู้เฒ่าหวีใช้กระบวนท่าสูงสุดของเขาแล้ว!”
เมื่อจางเจ๋อหาวเห็นชาวนาส่วนใหญ่คุกเข่าลง เขาก็ดีใจทันที น่าเศร้าที่สิ่งนี้เกิดขึ้นที่สถาบัน และผู้คนที่นั่นก็เป็นนักเรียนของสถาบัน คงจะดีถ้ามีคนนอกเห็นฉากนี้ ชื่อเสียงของสถาบันจงโจวจะมัวหมอง
“ซุนม่อต้องโกรธเจียนตาย ฮึ่ม! เด็กดื้อที่กลายเป็นหัวหน้าแผนกพัสดุ? เขาประเมินความสามารถของตัวเองสูงเกินไปจริงๆ”
หม่าเฉิงเย้ยหยัน
.....
ในที่เกิดเหตุ อันซินฮุ่ยถอนหายใจ (ข้าก็ไม่อยากช่วยคนเฒ่าคนแก่พวกนี้เหมือนกัน แต่ก็ไม่มีทางแก้ไขได้ พวกเขาไร้ยางอาย แต่ชื่อเสียงของโรงเรียนไม่อาจเสียไปได้!)
มันเหมือนกับยี่ห้อสินค้าที่มีชื่อเสียงมาหลายร้อยปี หากทางเข้าของบริษัทถูกคนขวางทางทุกวัน และพวกเขาพูดเหมือนเจ้าไม่จ่ายค่าจ้างและสิ่งของให้ตรงเวลา ในที่สุด ต่อให้ชื่อเสียงของเจ้าดีแค่ไหน มันก็จะมัวหมอง
ชื่อเสียงเป็นสิ่งที่ต้องสร้างขึ้นจากการทำงานหนักเป็นเวลาหลายสิบปี อย่างไรก็ตาม ใช้เวลาเพียงไม่กี่วันในการทำให้ชื่อเสียงของยี่ห้อสินค้าเสื่อมเสีย
“ท่านอาจารย์ การเตรียมตัวเสร็จแล้ว!”
หลี่จื่อฉีเข้ามาและเตือนซุนม่อด้วยเสียงเบา
“อืมมม!”
ซุนม่อพยักหน้า จากนั้นเขาก็มองไปที่รปภ. ที่ยืนอยู่ด้านข้าง
“ทำไมพวกเจ้าถึงยืนงง? รีบไล่พวกมันออกไป!”
"หา?"
หัวหน้ารปภ. ตกตะลึง
“ไล่พวกมันออกไป?”
"แน่นอน. โรงเรียนจ่ายเงินเดือนให้เจ้า เป็นไปได้ไหมที่โรงเรียนจ่ายเงินให้เจ้าดูละคร”
ซุนม่อขมวดคิ้ว เขาไม่พอใจเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเหล่านี้มานานแล้ว พวกเขามักจะมองหาความปลอดภัยของตนเองก่อนเรื่องหลักการ หากมีความเป็นมืออาชีพ พวกเขาไม่ควรอนุญาตให้ชาวนาเข้าโรงเรียน
“เราจะไล่พวกเขาออกไปได้ยังไง?”
หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยมีสีหน้างุนงง (เราไม่สามารถทุบตีพวกเขาได้เลยใช่ไหม เพราะคนพวกนี้เป็นชาวนา ถ้าเราใช้ความรุนแรงกับพวกเขา มันจะส่งผลเสียต่อชื่อเสียงของโรงเรียนอย่างแน่นอน)
“ขยะ!”
ซุนม่อโวยวาย เขาหันกลับมามองเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนอื่นๆ
“พวกเจ้าทุกคนจงฟังให้ดี ลงมือทันทีและไล่คนเหล่านี้ออกไป ถ้ามีใครต่อต้านการใช้ความรุนแรง อย่าแสดงความเมตตา ก็แค่ตอบโต้กลับ!”
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยต่างมองตากันก่อนที่จะมองไปที่ชาวนาที่คุกเข่า พวกเขาไม่ได้เคลื่อนไหว
ครูและนักเรียนโดยรอบก็ตกตะลึงเช่นกัน ทันใดนั้นบรรยากาศก็หนักอึ้ง กลุ่มของเฒ่าหวีรู้สึกประหม่าหลังจากได้ยินคำพูดของซุนม่อ แต่เมื่อพวกเขาเห็น รปภ. ไม่เคลื่อนไหว พวกเขาก็เย่อหยิ่งในทันที
(เราเป็นชาวนาที่เชื่องเชื่อ ใครกล้าตีเรา?)
“อาจารย์ซุน เจ้าอารมณ์เสีย หากเจ้าไม่ต้องการเห็นด้วยกับการขึ้นราคา เจ้าก็สามารถพูดได้ ทำไมเจ้าต้องให้ รปภ. ลงมือ? โชคดีที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทุกคนมีจิตสำนึกและจะไม่ช่วยให้ทรราชกดขี่ผู้บริสุทธิ์”
เฒ่าหวีตะโกนเสียงแหบแห้งในขณะที่เขาบ่น
“หยุดพูดเรื่องไร้สาระ คนส่วนใหญ่ที่นี่ไม่ใช่เกษตรกร พวกเขาล้วนเป็นคนขี้ขลาดที่รับเงินจากกลุ่มการค้าทั้งสามเพื่อมาสร้างปัญหาที่นี่!”
ซุนโมคำราม
“ไร้สาระ!”
เฒ่าหวีโกรธแทบตาย นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้พบกับครูคนหนึ่งซึ่งกล่าวร้ายอย่างไม่ใส่ใจ ในบรรดาคนเหล่านี้ มีคนโง่เขลาบางคนถูกจ้างมาสร้างปัญหา แต่ส่วนใหญ่เป็นชาวบ้านจากหมู่บ้านซิ่วสุ่ย
ในฐานะผู้ใหญ่บ้าน ผู้เฒ่าหวีมีอำนาจค่อนข้างมากในหมู่บ้าน
“ข้ามีหลักฐาน มือปราบอู่ ข้าต้องรบกวนท่านแล้ว”
ซุนม่อตะโกน
ทุกคนหันศีรษะและเห็นหัวหน้ามือปราบนำมือปราบอีกสองสามนายเข้ามา พวกเขาฝ่าฝูงชนเข้าไป
“ชาวบ้านชั่วร้าย พวกเจ้ามารวมตัวกันที่นี่เพื่อสร้างปัญหาอีกแล้วหรือ? พวกเจ้าทุกคนต้องการที่จะติดคุกใช่ไหม?”
หัวหน้ามือปราบคำรามด้วยความโกรธ
"อา? คนเหล่านี้เป็นพวกอันธพาลจริงๆเหรอ?”
อันซินฮุ่ยตกใจ (แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่?)
"เวร.ซุนม่อ เจ้ามีความซื่อตรงบ้างไหม?”
จางฮั่นฟูไม่ได้ไร้เดียงสาเหมือนอันซินฮุ่ย เขาเหลือบมองมือปราบและรู้ว่าเขากำลังแสดงละครร่วมกับซุนม่อ
มีคนมากเกินไป มือปราบไม่ได้เห็นใบหน้าของพวกอันธพาลที่พวกเขาคุ้นเคยด้วยซ้ำ อย่างไรก็ตามมันไม่สำคัญ เนื่องจากพวกเขากำลังสร้างปัญหา จึงไม่ผิดที่จะเรียกพวกเขาว่าพวกอันธพาล
แม้ว่าซุนม่อจะคิดผิด มือปราบก็ยังสามารถรักษา 'ความยุติธรรม' ด้วยใบหน้าที่ตรงไปตรงมาได้ ความน่าเชื่อถือของเจ้าหน้าที่ดีมาก เมื่อมือปราบปรากฏตัว นักเรียนจะเชื่อซุนม่อ นอกจากนี้ ชื่อเสียงของซุนม่อในฐานะครูยังดีเสมอมา ดังนั้นนักเรียนจึงเริ่มเกลียดชัง 'ชาวนาจอมปลอม' ในตอนนี้
“ไล่มันออกไป!”
“หนอนดูดเลือดที่ต้องการคลานเข้าไปในสถาบันจงโจวพวกเจ้าจะต้องตายอย่างน่าอนาถ!”
“การหาเงินที่สกปรกเช่นนี้ พวกเจ้ายังกล้าเผชิญหน้ากับความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของเจ้าจริงๆ เหรอ?”
ท่ามกลางฝูงชน นักเรียนบางคนเริ่มคำรามด้วยความโกรธ พวกเขายังเริ่มที่จะโยนปาวัตถุสิ่งของ
เมื่อเฒ่าหวีพูดจบ รองเท้าแตะส่งกลิ่นก็บินตรงมากระทบหน้าเขา
ปั้ก!
ปากของเฒ่าหวีถูกตีบวม
“ออกไป!”
“ออกไป!”
“ไสหัวไป!”
นักเรียนเริ่มโห่ร้องด้วยกัน เมื่อได้ยินเช่นนี้ อันซินฮุ่ยก็รู้สึกสะเทือนใจอย่างมาก การเสียสละทั้งหมดของนางนั้นคุ้มค่า นักเรียนเข้าใจนางและเต็มใจที่จะปกป้องโรงเรียนด้วย
ซุนม่อเหลือบมองไปที่อันซินฮุ่ยเขาต้องการบอกนางจริงๆ ว่า 'เจ้าคิดมากเกินไป'
นักเรียนเหล่านี้ทำเช่นนี้เพราะซุนม่อแอบจัดคนไว้ให้บางคนปลุกระดมอารมณ์ของฝูงชนเมื่อถึงเวลา
“อาจารย์น่าประทับใจมาก!”
ถานไถอวี่ถังและหลี่จื่อฉีเฝ้าดูนักเรียนเหล่านี้เปลี่ยนจุดยืนจากการสงสารชาวนา มาเป็นเป็นกลาง และจากนั้นก็เป็นศัตรู พวกเขาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความชื่นชม
วิธีการที่อาจารย์ของพวกเขาใช้เพื่อควบคุมหัวใจมนุษย์นั้นน่ากลัวมาก!
อาจารย์ของพวกเขาใช้ประโยชน์จากชื่อเสียงของเขาผ่านการโต้ตอบของเขากับ เฒ่าหวี เขาทำให้เฒ่าหวีดูเหมือนเป็นคนแก่ที่โลภและเจ้าเล่ห์ หลังจากนั้น เขาได้ให้มือปราบปรากฏตัวและสืบหาข้อเท็จจริงว่า 'ชาวนา' เหล่านี้ล้วนเป็น 'คนขี้โกง' สุดท้าย เขาได้ก่อกวนอารมณ์ของนักเรียน ทำให้เกิดความโกลาหลโดยตรง
ความโกลาหลเริ่มแพร่กระจาย
นักศึกษาตะโกนและบังคับให้ชาวนาต้องล่าถอย พวกเขาแสดงแรงโน้มเอียงอันยิ่งใหญ่และรัศมีอันทรงพลัง อย่างไรก็ตาม ชาวนาเหล่านี้ไม่เต็มใจที่จะจากไปเช่นนั้น การต่อสู้ทางกายเกิดขึ้นทันที
“พวกเจ้ากล้าที่จะเอาชนะคนในสถาบันจงโจวจริงหรือ? โลกนี้ไม่มีกฎหมายเหลืออยู่หรือ?”
“พวกเขายังเป็นนักเรียนอยู่ อย่าตีนักเรียน!”
“อย่าขยับ พวกเจ้าอย่าขยับ!”
เสียงเด็กๆ ของนักเรียนดังขึ้นอย่างอื้ออึง เมื่อคนได้ยินก็จะรู้สึกว่าสถาบันจงโจวเสียเปรียบ (พวกเจ้าตีนักเรียนด้วย นี่มันเกินไปมั้ย?)
แม้ว่านักเรียนจะตะโกนคำพูดเหล่านี้ แต่เมื่อการต่อสู้เกิดขึ้นจริง พวกเขาไม่ได้เสียเปรียบเลยเพราะบุคลากรที่ซุนม่อจัดไว้เพิ่งเข้ามาในสนามรบ
เริ่นเหล่าหลางนำผู้ใต้บังคับบัญชาและเริ่มปะทะกับชาวนาเหล่านี้
คนอื่นอาจไม่รู้ว่าใครเป็นพวกอันธพาลผสมกับชาวนา แต่เริ่นเหล่าหลางเป็นคนที่ขายข้อมูลเพื่อหาเลี้ยงชีพ เขารู้จักใบหน้าของพวกเขาเป็นธรรมดา ดังนั้นเขาจึงไม่รีรอและรีบวิ่งไปไล่ทุบตีพวกเขาทันที ภารกิจของพวกพ้องเหล่านี้คือการลุยเรื่องต่างๆ แต่ก่อนที่พวกเขาจะได้ทำอะไร คนของเริ่นเหล่าหลาง ก็เริ่มต่อสู้กับพวกเขาแล้ว
มือปราบกำลังจับกุมคนเช่นกัน
โดยธรรมชาติแล้วพวกเขาจะไม่จับกุมชาวนาที่แท้จริง แต่ไม่มีปัญหาในการจับกุมพวกอันธพาล นอกจากนี้ นี่เป็นงานที่ได้รับมอบหมายจากผู้สูงศักดิ์ ซึ่งสั่งการเป็นพิเศษให้พวกเขาร่วมมือกับซุนม่ออย่างเต็มที่ ด้วยเหรียญตราสีทองเล็กๆ น้อยๆ ที่ หลี่จื่อฉีมี มือปราบออกมาลุยอย่างเต็มที่และพยายามอย่างเต็มที่
แม้จะดูแลแม่ของพวกเขา มือปราบก็ไม่เคยทุ่มเทขนาดนี้มาก่อน
“ดูเร็วๆ พวกเขากำลังต่อสู้กันจริงๆ!”
เว่ยจื่อวี่หัวเราะออกมาดังๆ
“พวกเขาควรต่อสู้ให้หนักขึ้น คงจะดีที่สุดถ้าเรื่องนี้ควบคุมไม่ได้และประตูเซียนจะลงมือสอบสวน!”
หม่าเฉิงหัวเราะอย่างเย็นชา แต่หลังจากนั้นไม่นาน ทั้งสามคนก็เริ่มขมวดคิ้ว ทำไมดูเหมือนว่ามีบางอย่างผิดปกติ? ทำไมกลุ่มของเฒ่าหวีจึงถูกทุบตีอย่างสาหัส?
ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะเตรียมการมานานแล้ว!
“อาจารย์ใหญ่อัน โธ่…ท่านเป็นคนแบบนี้จริงๆเหรอ?”
สีหน้าของเฒ่าหวีซีดราวกับขี้เถ้า เขารีบวิ่งไปข้างหน้าและเหวี่ยงไม้เท้าของเขาใส่อันซินฮุ่ย
ปั้ก!
ซุนม่อจับไม้เท้าได้
“อาจารย์ซุน เจ้าเป็นครูที่ดี เป็นไปได้ไหมว่าเจ้ากำลังจะตีชายชราที่อ่อนแออย่างข้า?”
เฒ่าหวีถ่มน้ำลายในปาก จากนั้นเขาก็เดินไปหาซุนม่อและชนซุนม่อด้วยหน้าอกของเขา
“มาตีข้า ตีหน้าข้า!”
เมื่อเฒ่าหวีเห็นซุนม่อถอยหนีและไม่ตีเขา เขารู้สึกพึงพอใจในทันทีและก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว ทันใดนั้นเขาก็ปล่อยมือจากไม้เท้าและเหวี่ยงหมัดไปที่ใบหน้าของซุนม่อ
“ฮึ่ม แม้ว่าบิดาจะตีเจ้า เจ้าก็ทำอะไรไม่ได้!”
เฒ่าหวีหัวเราะอย่างเย็นชา แต่ก่อนที่หมัดของเขาจะสัมผัสใบหน้าของซุนม่อ ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกเจ็บปวดบนใบหน้าของเขา
เฒ่าหวีถูกซุนม่อตบหน้า แรงกระทบนั้นรุนแรงจนใบหน้าของเขาชาไปครึ่งหนึ่ง
เผียะ!
“เจ้า.. เจ้าตีข้าเหรอ”
เฒ่าหวีตื่นตระหนก
“ซุนม่อ!”
อันซินฮุ่ยตกใจมาก นางจึงไปดึงมือซุนม่อ ถ้าเขาตีเพื่อนคนนี้ ปัญหาใหญ่จะตามมาแน่นอน
ครูที่อยู่รอบข้างก็ตะลึงเช่นกัน เนื่องจากอาชีพของพวกเขา ถ้าครูตีคนธรรมดาและอีกฝ่ายหนึ่งบ่นประตูเซียนจะเข้าไปแทรกแซงและสอบสวนอย่างแน่นอน
"ถูกต้อง!"
ซุนม่อยักไหล่แล้วตบอีก
ปั้ก!
เสียงตบดังกึกก้องดังขึ้น
รอยฝ่ามือถูกทิ้งไว้บนใบหน้าของเฒ่าหวี
“โอย…เจ้า…ข้าจะรายงานเจ้าไปที่ประตูเซียน!”
เฒ่าหวีโกรธมากจนหน้าแดง
“เจ้ารู้จักทางไปที่นั่นไหม? ต้องการให้ข้านำทางเจ้าไปด้วยหรือเปล่า?”
หลังจากที่ซุนม่อพูด เขาก็เริ่มตบอีกครั้ง
เผียะ!
คราวนี้พลังยิ่งมากขึ้นและเฒ่าหวีรู้สึกว่าฟันของเขาโยก
“ซุนม่อ บ้าไปแล้วเหรอ?”
จางฮั่นฟูคำราม
"ครูจากสถาบันจงโจวตีชาวนา เจ้าต้องการทำให้ชื่อเสียงของสถาบันเสื่อมเสียหรือไม่?"
"ชาวนา? เจ้าตาบอดหรือเปล่า คนผู้นี้เป็นนักต้มตุ๋น!”
หากเป็นชาวนา ซุนม่อคงไม่กล้าแสดง แต่สำหรับเฒ่าหวี เขายิ้มอย่างมีความสุขและทุบตีต่อ เขาเดินไปหาเฒ่าผู้นี้
“เจ้าต้องการรายงานข้าใช่ไหม? มาดูกันว่าเจ้าจะรอดไปจนถึงวันมะรืนนี้หรือไม่!”
ผู้เฒ่าหวีซึ่งเดิมโกรธเคือง จู่ๆ ก็รู้สึกว่าหัวใจของเขาเย็นเยือกเมื่อเห็นสีหน้าของซุนม่อ เขาเริ่มรู้สึกกลัวเล็กน้อย
“ผู้เฒ่าหวีใช่ไหม? เจ้าควรสนุกกับสองสามวันสุดท้ายของเจ้าในโลกนี้ให้ดี ข้ารับประกันได้ว่าจะทำลายล้างทั้งครอบครัวของเจ้า!”
ซุนม่อตบไหล่เฒ่าหยู่และสั่ง
"มือปราบอู่ ได้โปรดจับกุมเขาด้วย"
“ซุนม่อ คอยดูเถอะะ!”
เนื่องจากข้ออ้างของความเป็นมิตรทั้งหมดถูกทำลายลง เฒ่าหวีจึงไม่แสร้งทำเป็นอะไรเลย
“เจ้าจะไม่สามารถรุกรานคนสำคัญที่อยู่เบื้องหลังข้าได้”
“สำหรับตอนนี้ เราไม่ต้องสนใจบุคคลสำคัญที่อยู่ข้างหลังเจ้า ไม่ว่าในกรณีใดเจ้าตายอย่างแน่นอน”
ซุนม่อยิ้ม
“เอ๊ะ!”
เฒ่าหวีอยากจะพูดอะไรที่ไร้ความปรานี แต่หลังจากได้ยินคำพูดของซุนม่อ เขารู้สึกว่าหนังศีรษะของเขาชา (ข้า..ข้าคงไม่ทำให้เทพเพชฌฆาตขุ่นเคืองใช่ไหม)
(เปล่า เป็นไปไม่ได้ เขาเป็นครูเขาจะกล้าฆ่าโดยไม่ตั้งใจได้อย่างไร)
เมื่อเผชิญหน้ากับคนของเริ่นเหล่าหลางที่เตรียมพร้อมอย่างเต็มที่ พวกอันธพาลเหล่านี้ไม่สามารถทำอะไรได้และถูกบดขยี้
“ทุกคน แยกย้ายกันไปเดี๋ยวนี้ มิฉะนั้นเราจะจับเจ้า!”
มือปราบอู่ขู่ คนของเขาล่ามโซ่คนที่เป็นผู้นำเหตุการณ์นี้ไว้กว่าสิบคน การทำเช่นนี้ทำให้เกษตรกรรายอื่นถูกปราบปราม เมื่อไม่มีใครเป็นผู้นำ เกษตรกรจึงสูญเสียเรื่องที่ควรทำ
“ทุกคนควรกลับมา ห้าวันข้างหน้า สถาบันจงโจวจะให้คำตอบแก่พวกเจ้าทุกคน!”
ซุนม่อพูด แต่น่าเสียดายที่มันไม่มีประโยชน์ ทุกคนมองไปที่อันซินฮุ่ย
“พวกเจ้าถูกหลอกใช้ แค่กลับไปซะ ข้าจะให้คำตอบพวกเจ้าในอีกห้าวันข้างหน้า!”
อันซินฮุ่ยโน้มน้าวพวกเขา
“อาจารย์ใหญ่อัน เราเชื่อท่าน!”
ชาวนามีสีหน้ากังวลใจ โชคดีที่อันซินฮุ่ยได้สะสมชื่อเสียงที่ดีมาก ดังนั้นพวกเขาจึงเชื่อนางชั่วคราว
ถ้ายังไม่ยอมไป มือปราบจะจับและลากไปไม่ใช่หรือ? อย่างไรก็ตาม ทุกคนรู้ว่าเรื่องนี้ยังไม่จบ
“ซุนม่อ!”
เมื่อเห็นเกษตรกรที่กระจัดกระจาย สีหน้าของอันซินฮุ่ยก็กลายเป็นหนักอึ้ง
“ถ้าประตูเซียนตรวจสอบเรื่องนี้ เจ้าก็ควรจะบอกว่าข้าเป็นคนตีคน!”
“ในเมื่อข้ากล้าตีเขา ข้าก็กล้ายอมรับเป็นธรรมดา ไม่ต้องห่วง!”
โดยพื้นฐานแล้วซุนม่อไม่ได้ถือว่าเหตุการณ์นั้นเป็นเรื่องที่สำคัญ ไม่ว่าในกรณีใด เรื่องนี้จะสงบลงในอีกสามวันข้างหน้า
“อาจารย์ซุน ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังช่วยโรงเรียนให้พ้นจากสถานการณ์เลวร้าย อย่างไรก็ตาม มันผิดที่ลงมือตีชาวนา!”
จางฮั่นฟู่ด่า
“หุบปากได้หรือยัง?”
ซุนม่อจะไม่โต้เถียงภายใต้สายตาของสาธารณชนกับจางฮั่นฟู (จางฮั่นฟูต้องการทำลายชื่อเสียงของเขาหรือ ไม่ ไม่มีโอกาสเลย!)
“ซุนม่อ!”
ใบหน้าของจางฮั่นฟูแดงก่ำด้วยความโกรธ แต่ซุนม่อไม่ตอบสนองต่อเขาเลย เขาทำได้แค่ระบายอารมณ์ที่อันซินฮุ่ย
“ดูครูที่เจ้าเลือก เขาไม่สนใจใครเลย”
“ซุนม่อนั้นช่างโหดเหี้ยมจริงๆ!”
การแสดงออกของหม่าเฉิงเริ่มหนักใจขึ้น ซุนม่อไม่เพียงแต่ใช้อำนาจของเจ้าหน้าที่เท่านั้น แต่เขายังเกี่ยวข้องกับเริ่นเหล่าหลางด้วย หม่าเฉิงไม่รู้ว่า เริ่นเหล่าหลางและคนของเขาเป็นใคร แต่เห็นได้ชัดว่าพวกเขาเป็นอันธพาลจากพฤติกรรมของพวกเขา
“หืม เขาคิดว่าเขาเป็นคนเดียวที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับทางการหรือเปล่า?”
เว่ยจื่อวี่เยาะเย้ย แผนครั้งนี้ถูกปลุกเร้าโดยบุคคลสำคัญที่มีอำนาจยิ่งใหญ่ ตราบใดที่พวกเขารายงานเรื่องนี้ ผู้เฒ่าหวีจะได้รับการปล่อยตัวอย่างแน่นอน
“อย่างไรก็ตาม เรายังไม่ประสบความสำเร็จแม้แต่ครั้งเดียว องค์ชายจะดูหมิ่นเราที่ทำหน้าที่ของเราไม่ดีหรือไม่?”
จางเจ๋อหาวรู้สึกกังวล เขาไม่ได้คาดหวังว่าซุนม่อจะรับมือได้ยากขนาดนี้
“เราจะปล่อยให้เขาย่ามใจในตอนนี้ไปก่อน และต้องทำให้แน่ใจว่าเขาตายในครั้งต่อไป”
หม่าเฉิงก็จากไป อย่างไรก็ตาม เขาเดินเพียงสิบเมตรก่อนที่เขาจะเห็นซุนม่อปรากฏตัวต่อหน้าเขา
“เฮ้ พวกเจ้าสามคน เจอกันอีกแล้ว!”
ซุนม่อทักทาย
"เจ้าอยากทำอะไรล่ะ?"
การแสดงออกของจางเจ๋อหาว รู้สึกประหม่า อย่างไรก็ตาม เขาผ่อนคลายเมื่อเห็นซุนม่ออยู่คนเดียว ไม่มีมือปราบติดตามเขา
“ไม่มีอะไรมาก ข้าแค่มาเพื่อบอกพวกเจ้าว่าถึงแม้พวกเจ้าจะต้องการสงบศึกในตอนนี้ ข้าก็ไม่เห็นด้วย ข้าจะกำจัดทุกกลุ่มของพวกเจ้า!”
ริมฝีปากของซุนม่อโค้งงอ เพื่อหารายได้ พ่อค้าทั้งสามคนนี้เอาแต่กำไร คนแบบนี้สมควรตาย!
“สงบสันติ? เจ้าคงกำลังฝันอยู่!”
หม่าเฉิงเยาะเย้ย
“ทำลายล้างทั้งตระกูลของข้า? เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร? แม้แต่อันซินฮุ่ยก็ยังไม่กล้าข่มขู่เช่นนั้น!”
เว่ยจื่อวี่หัวเราะอย่างเย็นชา
“ซุนม่อ เจ้าแค่รอ สถาบันจงโจวได้รุกรานบุคคลสำคัญ นอกจากสถาบันจะถูกเพิกถอนและกลืนกิน จะไม่มีเส้นทางที่สองแล้ว”
จางเจ๋อหาวชื่นชมยินดีกับความโชคร้ายในอนาคตของสถาบันฯ
หม่าเฉิงและอีกสองคนจากไป พวกเขาไม่วิตกกังวลเพราะพวกเขายังมีวิธีการมากมายที่ไม่ได้ใช้
เป็นไปตามคำกล่าวของหม่าเฉิง ผู้เฒ่าหวีได้รับการปล่อยตัวในไม่นานหลังจากที่เขาถูกขัง
ตอนนี้ผู้เฒ่าหวีซึ่งเดิมเต็มไปด้วยความกังวลใจเริ่มมีความมั่นใจและหยิ่งผยอง
ที่จุ้ยเซียนเหลา ผู้เฒ่าหวีและพ่อค้าทั้งสามคนกำลังคบคิดกัน
“ทุกคนโปรดพักผ่อนตามสบาย ครั้งหน้าข้าจะทำให้อันซินฮุ่ยคุกเข่าอ้อนวอนต่อหน้าข้า ถ้านางไม่เห็นด้วยกับการขึ้นราคา ข้าจะทำให้แน่ใจว่าชื่อเสียงของสถาบันจงโจวเสื่อมเสีย!”
ผู้เฒ่าหวีก็ดื่มเหล้าขาวที่เหลืออยู่ในถ้วยของเขา ความมั่นใจของเขาเกิดจากการเป็นผู้นำของหมู่บ้านซิ่วสุ่ย ครั้งหน้าเขาจะพาชาวบ้านไปก่อความเดือดร้อนอีก
(ซุนม่อ เจ้ากล้าตีข้าเหรอ?)
(เอาล่ะ ข้าจะให้เด็กๆ ตีหน้าเจ้าจนบวม ข้าอยากรู้ว่าเจ้าจะกล้าตีโต้ไหม อ๋อ ข้าต้องแจ้งคนจากประตูเซียนให้มาล่วงหน้า ตราบใดที่เอ่อ ซุนม่อกล้าที่จะลงมือ เขาไม่จำเป็นต้องคิดเกี่ยวกับการเป็นครูอีกต่อไป)
