ตอนที่ 168 จดหมายจากอาณาจักรซาซิน(ตอนฟรี)

เซินซิวนอนอาบแดดอย่างเกียจคร้าน

หลังช่วงเวลาพักฟื้นนี้ หวู่หมางกับเงาคนอื่นก็แทบหายดีแล้ว

แต่เขายังอยู่ในเฟิงซา ไม่ไปไหน

เขาว่าง เขาเลยฉวยโอกาสนี้พัก และในเวลาเดียวกันก็อยากสร้างความประทับใจให้เซิ่งจื่อ

"ผู้อาวุโสเซินซิว"

ทันใดนั้น เสียงคุ้นเคยก็ดัง

เซินซิวตัวแข็งและกระโดดโหยง พบเห็นซูสือยืนอยู่ด้านหลังเขา

"เซิ่งจื่อ?"

เซินซิวรีบวิ่งไปคุกเข่าข้างหนึ่ง"ยินดีต้อนรับกลับบ้าน เซิ่งจื่อ!"

ในใจเขา เขาอดสงสัยไม่ได

อีกฝ่ายมาหาเขาตอนไหน ทำไมเขาไม่รู้ตัว?

พอรับรู้ถึงกลิ่นอายของซูสือ ซึ่งต่างไปจากหลายวันก่อนมาก เซินซิวก็ดูเหมือนจะตระหนักถึงบางสิ่ง รูม่านตาของเขาหดลง

"เซิ่งจื่อ...หรือว่าจะทะลวงผ่านแล้ว?"

ซูสือพยักหน้า"ฝ่าบาททรงบรรยายเต๋า ข้าเลยตรัสรู้และทะลวงผ่าน"

ดวงตาของเซินซิวสั่นระริก

ทะลวงผ่าน?

ก่อนหน้านี้เซิ่งจื่ออยู่ที่ระดับแก่นทองคำขั้นสมบูรณ์ งั้นตอนนี้ก็คงเป็นวิญญาณแรกก่อตั้ง?

"พรสวรรค์ของเซิ่งจื่อไร้ผู้ใดเทียบ จะไม่มีใครเป็นแบบท่านได้!"

ซูสือโบกมือ"นี่แค่เรื่องบังเอิญ ไม่มีค่าให้พูดถึงหรอก"

"ไม่มีค่าให้พูด?"

เซินซิวส่ายหัวและยิ้มแห้ง

ครั้งก่อนที่พวกเขาพบกันในเมืองอวี่หลิน ซูสือยังอยู่แค่ระดับก่อตั้งรากฐานขั้นปลาย ตอนนี้ แค่ไม่กี่เดือน เขาก็ทะลวงผ่านสองอาณาจักรใหญ่ติด!

ผู้บ่มเพาะวิญญาณแรกก่อตั้งวัยยี่สิบ!

จะไม่มีใครอื่นเช่นนี้แล้วในโลก!

"เซิ่งจื่อ!!!"

"ข้าน้อยน้อมพบเซิ่งจื่อ'

หวู่หมางกับคนอื่นสัมผัสได้ถึงและรีบวิ่งมา คุกเข่าลงด้านหน้าซูสือ เลือดลมของคนเหล่านี้ฟื้นฟูแล้ว บาดแผลก็หายดีแล้ว

"ขอบคุณผู้อาวุโสเซินซิวมาก"

เซินซิวยิ้ม"เซิ่งจื่อก็สุภาพเกินไป มันเป็นหน้าที่ของข้าอยู่แล้ว"

ซูสือมองพวกหมู่หมาง

นับตั้งแต่เขารับตำแหน่งเซิ่งจื่อ เขาก็แทบไม่ได้กลับเมืองเฟิงซา

เรื่องเล็กใหญ่ในเมืองถูกมอบให้หมู่หมางจัดการ

"หมู่หมาง"

หวู่หมางประสานมือ"ผู้น้อยอยู่นี่"

ซูสือพูด"นับจากนี้ไป เจ้าจะรับตำแหน่งแม่ทัพเมืองเฟิงซา ส่วนรองแม่ทัพก็จะเป็นเงาหนึ่ง"

"เซิ่งจื่อ?"

หลายคนร้องพร้อมกัน

หวู่หมางพูด"ข้าไม่อยากเป็นแม่ทัพ ข้าแค่อยากติดตามเซิ่งจื่อ"

เงาทั้งหลายพยักหน้า"ผู้น้อยแค่อยากติดตามเซิ่งจื่อ"

ซูสือยิ้ม"ไม่ต้องห่วง เมืองเฟิงซาไม่ใช่จุดสิ้นสุดของการผจญภัย ยังมีโลกที่กว้างใหญ่รอพวกเจ้าอยู่ในอนาคต"

คนเหล่านี้ทำงานได้ดี และศรัทธาในตัวเขามาก

เพราะพวกเขาใช้เครื่องรางหยินหยางไป อาณาจักรบ่มเพาะจึงถูกกำหนดไว้ที่แก่นทองคำขั้นต้น

แต่มีของประหลาดมากมายในร้านค้าที่สามารถแก้ไขปัญหานี้ได้

ตราบเท่าที่มีแต้มโครงเรื่องพอ การเลื่อนพวกเขาเป็นผู้บ่มเพาะวิญญาณแรกก่อตั้งก็ง่ายมาก

หวู่หมางเข้าใจเรื่องนี้ในใจและก้มกราบลงกับพื้น"ขอบคุณเซิ่งจื่อที่บ่มเพาะข้า"

"ขอบคุณเซิ่งจื่อ"

พวกเงาก้มหัว

พอเซินซิวเห็นฉากนี้ เขาก็อดถอนหายใจไม่ได้"เซิ่งจื่อกุมหัวใจคนของเขาไว้ได้อย่างขนานแท้ ความภักดีนั้น เทียบกับสมบัติแล้ว ถือเป็นสิ่งล้ำค่าสุดในโลก"

"โอ้ ใช่"

เซินซิวจำอะไรได้ และหยิบจดหมายออกมา"วันที่เซิง่จื่อไป มีสาวน้อยคนหนึ่งมาส่งจดหมายให้ข้าด้วย นางบอกฝากให้ท่าน นางดูเหมือนจะเป็นเพื่อนของท่าน"

"เพื่อนของข้า?"

ซูสือรับจดหมายมาเปิดอ่าน

มีเนื้อหาเพียงบรรทัดเดียว

[ถ้าอยากรู้ความลับของเมืองซาฟาน โปรดมายังอาณาจักรซาซิน]

ภายในมีจี้หยกสลักลายดอกไม้หงส์ทอง

มันคือสัญลักษณ์ของผู้ส่ง

"อาณาจักรซาซิน?"

ซูสือดูเหมือนจะมีความคิด

ตอนนี้ เซินซิวถามอย่างอยากรู้"เซิ่งจื่อ ครั้งนี้ท่านมามีอะไรหรือ?"

ซูสือพูด"ข้าแค่อยากเที่ยวเล่นทะเลทราย"

เขาสามารถสัมผัสได้ว่ามีบางอย่างทางตะวันตก แค่ไม่รู้ตำแหน่งแน่ชัด

"ทะเลทราย..."

เซินซิวพูด"ข้ารู้จักภูมิภาคตะวันตกเป็นอย่างดี ทำไมไม่ให้ข้าพาท่านเดินเล่นละ?แบบนี้จะได้มีคนคอยดูแลท่านระหว่างทาง"

ซูสือคิดแล้วพยักหน้า"ก็ดี"

เซินซิวยิ้ม

เซิ่งจื่อจะไม่ไปถิ่นทุรกันดารโดยไม่มีเหตุผล

ด้วยโชคมหาศาลของเซิ่งจื่อ ถ้ามีโอกาส การติดตามเขาไปอาจเป็นเรื่องดี

ทะเลทรายตะวันตก

กลุ่มทหารกำลังลาดตระเวนรอบทะเลทราย

ดวงตาของทุกคนเปิดกว้าง ราวกับกำลังค้นหาบางสิ่ง

กุลบันฮานขมวดคิ้ว

"มันเป็นวันสุดท้ายแล้ว เราจะไปสุ่มหาโจรในอาณาจักรวิญญาณแรกก่อตั้งได้ที่ไหน?"

หลายวันก่อน องค์ชายรองของอาณาจักรโม่เฉินกับแม่ทัพใหญ่คะชาห์ถูกฆ่าตายทั้งคู่

เหตุการณ์นี้สร้างความปั่นป่วนให้อาณาจักร

กั๋วซือบอกว่ามือสังหารคือโจรทะเลทราย

และหน้าที่จับโจรก็ถูกมอบให้หน่วยหมาป่า

ในความเป็นจริง กั๋วซือได้บอกใบ้ว่ามันไม่สำคัญว่าเขาจะฆ่าใคร แต่จับโจรสุ่มๆมายัดโทษให้ก็พอ

แต่อาณาจักรบ่มเพาะต้องไม่ต่ำเกินไป อย่างน้อยก็ต้องเป็นวิญญาณแรกก่อตั้ง

เหนือสิ่งอื่นใด แม่ทัพคะชาห์ไม่ใช่คนกระจอก

ถ้าจับแค่ปลากุ้งไม่กี่ตัว มันเป็นไปได้ว่าอาณาจักรโม่เฉินจะกลายเป็นที่หัวเราะเยาะ

แต่ มันไม่รู้ว่าใครปล่อยข่าว แต่โจรทะเลทรายที่ออกอาละวาดช่วงนี้ดันหายตัวไปหมด

หลายวันผ่านไปแล้ว แต่ก็ยังไม่พบใคร

"ถ้าเรากลับไปมือเปล่า ข้าเกรงว่าเราคงไม่สามารถอธิบายต่อฝ่าบาทได้"

คิ้วของกุลบันฮานขมวด

ตอนนี้ ทหารนายหนึ่งพูด'ท่านแม่ทัพ ดูเหมือนจะมีคนสองคนตรงน้ันขอรับ"

"หืม?"

กุลบันฮานตาเป็นประกาย

พวกเขาพบเห็นคนสองคนอยู่ไม่ไกล

"ดูจากเสื้อผ้าแล้ว พวกเขาไม่น่าจะมาจากโอเอซิสใด"

"ทั้งสองคนอยู่ในอาณาจักรวิญญาณแรกก่อตั้ง?"

"เยี่ยมยอด!"

กุลบันฮานแสยะยิ้มและโบกมือ"ไปจับโจรสองคนนั้นให้ข้า!"

"ขอรับ!"

พวกทหารรีบล้อมพวกเขา

ซูสือกับเซินซิวกำลังบินเอื่อยเฉื่อย

ยิ่งพวกเขาเข้าใกล้ส่วนลึกของทะเลทราย สัมผัสในใจของซูสือก็ยิ่งแจ่มแจ้ง และระฆังโบราณในตันเถียนของเขาก็ดูเหมือนจะสั่นเบาๆ

เซินซิวพูด"เซิ่งจื่อ อีกสามร้อยลี้ข้างหน้าเราจะเป็นโอเอซิสแล้ว"

ซูสือพูด"ดูเหมือนท่านจะมาบ่อยนะ?"

เซินซิวยิ้ม"เซิ่งจื่อยังไม่รู้อะไรน แม้ทะเลทรายจะแห้งแล้ง แต่โอเอซิสคือสมบัติล้ำค่า สาวๆที่นั่นสวยมาก"

ซูสือส่ายหัว

ชายคนนี้ผมแห้งมาก เขาคงไม่ได้ถูกสาวๆจากทะเลทรายสูบจนแห้งใช่ไหม?"

หน้าอกของเซินซิวกระเพื่อม"ในภูมิภาคตะวันตก ข้าเองก็ถือเป็นคนท้องถิ่นครึ่งตัว หน้าตาของข้าคือตั๋วเข้าชั้นดี"

"ดี"

คำว่าดียังไม่ทนจบ กลุ่มทหารก็บินผ่านอากาศมาและล้อมทั้งสองไว้

ชายแข็งแกร่งในชุดเกราะทองที่นำหน้ากลุ่มยิ้มดุร้าย"จงยอมจำนนเสีย เจ้าถูกล้อมไว้แล้ว!"

อากาศเงียบสงัด

ซูสือหันไปมองเซินซิว"แน่ใจนะว่าหน้าท่านคือตั๋วเข้า ไม่ใช่อาชญากรต้องจับ?"

เซินซิว"..."