ตอนที่ 15 ต้นเหตุความพ่ายแพ้ของสหภาพโซเวียต [ฟรี]

ตอนที่ 15

ต้นเหตุความพ่ายแพ้ของสหภาพโซเวียต

 

          "คุณควบคุมมีดได้? มันคือพลังจิตใช่ไหม?" ดอตตี้อดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมาในขณะที่ซูไป๋โยนมีดทิ้งไป

"ผมทำได้มากกว่านั้นอีก" ซูไป๋ยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะนั่งลงข้าง ๆ ดอตตี้ "ตอนนี้พวกเรามาคุยเรื่องธุรกิจของพวกเรากันก่อนดีกว่า"

"คุณน่าจะมีวิธีติดต่อองค์กรและส่งข่าวให้กับพวกเขาได้ใช่ไหม? คุณสามารถส่งข่าวว่าชอว์ในตอนนี้กำลังก่อตั้งเฮลไฟร์คลับและรวมรวบมนุษย์กลายพันธุ์หรือว่าคุณจะพูดอะไรเกี่ยวกับผมไปก็ได้ บอกให้พวกเขารู้ว่าภารกิจของคุณยังไม่ได้ล้มเหลวแต่กำลังอยู่ในช่วงดำเนินการและอาจจะต้องใช้เวลามากหน่อย" หลังจากหยุดไปครู่หนึ่งซูไป๋ก็พูดต่อว่า "อย่าลืมบอกพวกเขาว่าคุณต้องการเงินจำนวนมากเพื่อให้ได้รับความไว้วางใจและผมก็เชื่อว่าพวกเขาจะต้องจัดการเรื่องนี้อย่างรวดเร็วอย่างแน่นอน"

"คุณจะทรยศชอว์อย่างงั้นหรอ?" ดอตตี้ถามขึ้น

ซูไป๋รู้สึกพูดไม่ออกเล็กน้อย "ทรยศ? นี่คุณคงไม่ได้ไร้เดียงสาจนคิดว่าผมกับชอว์จะเป็นหุ้นส่วนกันจริง ๆ หรอกใช่ไหม?"

"ฉันเข้าใจแล้ว คุณก็แค่ใช้ประโยชน์จากเขาเหมือนกับที่เขาใช้ประโยชน์จากคุณ"

"ต่างฝ่ายต่างใช้ประโยชน์ซึ่งกันและกัน มันขึ้นอยู่กับว่าใครจะมีเหล่ห์เหลี่ยมมากกว่า"

"แล้วฉันล่ะ?" ดอตตี้ถามขึ้นมาอีกครั้ง "คุณมีจุดประสงค์อะไรกับฉันกันแน่?"

"คุณ?" ซูไป๋พูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม

ดอตตี้ส่ายหัวเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้นมาว่า "คุณบอกว่าฉันเป็นคนไร้เดียงสา ดังนั้นฉันจึงคิดว่าที่คุณยังเก็บฉันเอาไว้ก็เพื่อเอาไว้ทำอย่างนั้น คุณเอาฉันเป็นที่ระบายอย่างงั้นหรอ?"

"ทำไมคุณถึงคิดแบบนั้นล่ะ? คุณเป็นผู้หญิงที่สวยและเพียบพร้อม มันเป็นเรื่องปกติอยู่แล้วที่มันจะดึงดูดผู้ชายแบบผม และคุณก็ยังเป็นสายลับของโซเวียตที่มีความสามารถที่ยอดเยี่ยมในทุก ๆ ด้าน คุณเป็นคนที่สมบูรณ์แบบในฐานะของผู้หญิงและผู้ช่วยที่มีความสามารถ ผมเชื่อว่าไม่มีใครที่สามารถต้านทานคุณได้อย่างแน่นอนจริงไหม?"

ดวงตาของดอตตี้เปลี่ยนแปลงไปชั่วขณะก่อนที่เธอจะกลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว พร้อมกับส่ายหัวเล็กน้อยและพูดว่า "เหตุผลยังไม่พอ ฉันรู้ว่าคุณเป็นคนที่ทะเยอทะยานและมันจะต้องมีจุดประสงค์อื่น ๆ อยู่อีกแน่นอน แค่นี้มันยังไม่พอที่จะทำให้ฉันเปลี่ยนใจหรอกนะ!"

"ผมต้องการให้คุณอยู่เคียงข้างผมไปตลอดชีวิต" ซูไป๋พูดขึ้น

ดอตตี้ขมวดคิ้วพร้อมกับมองไปที่ซูไป๋อย่างสงสัย

"ผมบอกคุณแล้วว่าผมเป็นอมตะ ดังนั้นกาลเวลาจึงไม่สามารถทำอะไรผมได้ แต่กับคุณแล้วนั้นมันไม่ใช่ คุณควรจะหาเซรุ่มต่อต้านริ้วรอยที่อยู่ภายในองค์กรของคุณแล้วนำมันมาใช้"

"คุณต้องการสิ่งนี้นี่เอง!" ดอตตี้อดไม่ได้ที่จะตกใจ เพราะเธอไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะวางแผนเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วย แน่นอนว่าเธอเคยได้ยินเกี่ยวกับเซรุ่มตัวนี้มาก่อน มันถูกวิจัยโดยองค์กรซึ่งมันจะต้องใช้กำลังคนและทรัพยากรจำนวนมากในการจะผลิตขึ้นมา ซึ่งมันมีอยู่น้อยมาก ๆ สำหรับสูตรก็ไม่มีใครรู้ แล้วเขารู้สิ่งนี้มาจากไหน?!

เขารู้เรื่องราวต่าง ๆ ภายในองค์กรของเธอได้อย่างไร? แม้แต่เรื่องลับสุดยอดยังรู้!

"ถ้าเกิดว่าคุณต้องการสิ่งนี้ฉันเกรงว่าฉันคงไม่สามารถเอามันมาให้คุณได้ ฉันไม่ค่อยรู้เกี่ยวกับมันสักเท่าไหร่ และอีกอย่างฉันคงจะไม่มีคุณสมบัติเพียงพอที่จะขอสิ่งนี้กับองค์ได้ ดังนั้นคำขอนี้จึงเป็นไปไม่ได้เลย!" ดอตตี้พูดขึ้น

"มันถูกสร้างขึ้นมาโดยมนุษย์" ซูไป๋ยิ้มอย่างไม่แยแส "ถึงแม้ว่ามันจะล้มเหลว แต่มันก็ไม่สำคัญสักเท่าไหร่ ผมยังพอมีวิธีที่จะได้รับเซรุ่มที่มีผลคล้าย ๆ กันอยู่ แต่มันก็ค่อนข้างจะลำบาก เอาล่ะ! ก่อนที่พวกเขาจะกลับมาคุณเอาเวลานี้ไปติดต่อคนในองค์กรของคุณเถอะ

"คุณไม่กลัวว่าฉันจะหนีไปอย่างงั้นหรอ?" ดอตตี้ลุกขึ้นเดินไปที่ประตูและก่อนที่เธอจะออกไปก็หันกลับไปถามกับซูไป๋ด้วยความลังเลเล็กน้อย

"รีบไปรีบกลับนะ" ซูไป๋โบกมือลาเธออย่างสบาย ๆ

ดอตตี้รู้สึกซับซ้อนเป็นอย่างมาก เธอไม่รู้ว่าเป็นเพราะประโยคก่อนหน้านี้หรือเปล่าที่เขาบอกว่า ‘ผมต้องการให้คุณอยู่เคียงข้างผมไปตลอดชีวิต’ หรือว่าเป็นเพราะเขาไว้ใจเธอจริง ๆ ถึงได้ทำตัวสบาย ๆ แบบนี้

นี่คืออารมณ์ที่เธอไม่เคยสัมผัสได้จากใน ‘ห้องแดง’ เลย

ไม่นานหลังจากที่ดอตตี้จากไปคนรับใช้ก็เดินกลับมาพร้อมกับริพไทด์ เมื่อเห็นริพไทด์ที่เปลี่ยนไปซูไป๋ก็พูดขึ้นมาสั้น ๆ โดยบอกเกี่ยวกับข้อมูลพื้นฐานและตัวตนของเขาให้ฟัง ซึ่งจะสังเกตเห็นได้ชัดว่าริพไทด์รู้สึกหวาดกลัวเขาเล็กน้อยแต่ในขณะเดียวกันเขาก็มีความหวังเล็กน้อยสำหรับชีวิตที่ดีขึ้นในอนาคต

หลังจากจัดการอะไรเสร็จเรียบร้อยแล้วเขาก็เริ่มเตรียมตัวสำหรับการพักผ่อน พร้อมกับฝ่ายให้คนรับใช้ติดต่อไปหาชอว์และบอกข่าวกับเขาว่าตอนนี้เขานั้นพบริพไทด์แล้ว ส่วนเรื่องที่สองก็คือเขาจะยังไม่กลับในทันทีและจะเริ่มตามหามนุษย์กลายพันธ์คนอื่น ๆ ให้ได้โดยเร็วที่สุด และนำพวกเขามารวมตัวกัน

แน่นอนว่าหลังจากนั้นไม่นานเขาก็ได้รับการตอบกลับจากชอว์ แน่นอนว่าชอว์นั้นพึงพอใจเป็นอยากมากและตื่นเต้นที่จะได้พบกับริพไทด์ในเร็ววัน ในขณะเดียวกันเขาก็หวังว่าซูไป๋จะสามารถตามหามนุษย์กลายพันธุ์คนอื่น ๆ ให้ได้อย่างเร็วที่สุด แน่นอนว่าคนรับใช้ที่อยู่กับซูไป๋ก็ไม่มีปัญหาอะไรเช่นกัน

ถึงแม้ว่าทุกอย่างมันจะดูราบรื่นเป็นอย่างมาก แต่สำหรับซูไป๋ที่สามารถคาดเดาความรู้สึกของผู้บังคับบัญชาและลูกน้องได้นั้น คำพูดของชอว์ก็เปรียบเสมือนกับผู้นำที่กำลังยืนยันผลงานและเห็นด้วยกับการทำงานของลูกน้องที่ทำได้เป็นอย่างดี ซึ่งซูไป๋ก็รู้สึกไร้สาระเล็กน้อยสำหรับความรอบคอบและเทคนิคเล็ก ๆ น้อย ๆ ของชอว์

มันไม่ง่ายเลยที่จะใช้วิธีนี้ในการยืนยันว่าใครจะเป็นที่ 1 และเป็นที่ 2

ซูไป๋เป็นคนที่ตามหามนุษย์กลายพันธุ์และตอนนี้พวกเขาก็อยู่กับเขา พวกเขาควรจะฟังคำสั่งของใคร? แน่นอนว่าถ้าเกิดว่าเขาเป็นลูกพลับนุ่ม ๆ และชอว์สามารถแก้ไขเกี่ยวกับปัญหานี้ได้ชอว์ก็จะสามารถควบคุมมนุษย์กลายพันธุ์เหล่านี้ได้ แต่ว่าซูไป๋ดันไม่ใช่ลูกพลับนุ่ม ๆ นี่สิ!

หลังจากผ่านไปไม่นานดอตตี้ก็กลับมา

แน่นอนว่าไม่มีปฏิกิริยาพิเศษอะไรราวกับว่าเธอกลับมาบ้านหลังจากไปทำงานมา เธอถอดเสื้อโค้ทออกพร้อมกับนั่งลงข้าง ๆ ซูไป๋และเล่าเรื่องที่เธอไปติดต่อกับองค์กรมาให้เขาฟัง

 

โปรดติดตามตอนต่อไป …