ตอนที่ 1- โลกคู่ขนาน
<ตรวจพบเป้าหมาย>
<กำลังสร้างการเชื่อมต่อกับเป้าหมาย>
<สร้างการเชื่อมต่อแล้ว>
<กำลังติดตั้งระบบ>
<ติดตั้งระบบแล้ว>
<กำลังวิเคราะห์สภาพแวดล้อม>
<สภาพแวดล้อมไม่เหมาะสำหรับการเติบโต>
<กำลังค้นหาสภาพแวดล้อมที่เหมาะสมกับเป้าหมาย>
<ค้นพบสภาพแวดล้อม>
<กำลังเคลื่อนย้ายเป้าหมาย>
<การเคลื่อนย้ายสำเร็จ>
...
...
...
ดิ๊! ดิ๊! ดิ๊!
“อ๊า…”
ดิ๊! ดิ๊! ดิ๊!
ชายหนุ่มผมสั้นสีดำค่อยๆลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงแจ้งเตือนที่ดังขึ้น แต่เขาทำได้เพียงลืมตาขวาเท่านั้น เนื่องจากตาซ้ายของเขาปิดอยู่จากอาการบาดเจ็บที่เขาพึ่งได้รับเมื่อวานนี้ และมันยังสั่นอยู่ด้วยความเจ็บปวด
“บัดซบ... ครั้งนี้ไอ้สาระเลวนั่นไม่ยังไว้เลย” ลีโอพูดด้วยน้ำเสียงอาฆาตสายตาของเขาชัดเจนขึ้น
“เจ็ดโมง... สิบห้า?” ลีโอจ้องที่นาฬิกาด้วยสีหน้ามึนงง
“ฉิบหายละ!” ฉันกำลังจะไปเรียนสาย
เมื่อตระหนักว่าการเข้าเรียนอันสมบูรณ์แบบของเขานั้นกำลังตกอยู่ในอันตราย ลีโอจึงกระโดดออกจากเตียงแล้วรีบไปสวมชุดนักเรียนสีขาวดำ ก่อนจะออกจากห้องไปในเวลาไม่ถึงสามนาที โดยไม่สนใจแม้จะทำกิจวัตรประจำวันด้วยซ้ำ
โถงทางเดินที่ปกติแล้วจะวุ่นวายกลับว่างเปล่าเมื่อลีโอวิ่งผ่าน และในขณะเดียวกันเขาก็จัดการกับรูปลักษณ์ของเขาอย่างสุดความสามารถ
อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้สังเกตเนื่องจากกำลังจดจ่อไปกับการเข้าชั้นเรียนให้ทันเวลา ในตอนนั้นมีผู้คนกำลังจ้องมองเขาด้วยสีหน้าตกใจ
“ห-เห้... ฉันกำลังเห็นอะไรอยู่ หรือว่านักเรียนคนนั้นแค่หน้าเหมือนลีโอ?” หนึ่งในคนเหล่านั้นถามเพื่อนของเขาอย่างไม่อยากจะไม่เชื่อ
“นายเห็นเขาเหมือนกันหรอ?”
“ฮะ? ฉันคิดว่าเขาตายไปเมื่อสามเดือนที่แล้ว!”
“ใช่ นั่นไม่ใช่ลีโอ ไม่มีทาง มันต้องเป็นแค่คนที่หน้าคล้ายเขา” เพื่อนของเขาเห็นด้วย
แทบทุกคนที่เห็นลีโอได้ข้อสรุปแบบเดียวกัน ว่าเขาไม่ใช่ ‘ลีโอ’
เมื่อลีโอไปถึงตึกหลักของมหาวิทยาลัย เขารีบวิ่งขึ้นบันไดทันที
เขาเหลือบมองนาฬิกาเมื่อเขาขึ้นไปถึงข้างบน
สามนาที... ฉันทำมันได้! รอยยิ้มปรากฎบนหน้าของเขา เมื่อเขาตระหนักว่าไม่ได้หมดความหวัง
อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เขาเข้าไปถึงทางเข้า ลีโอหยุดลงเมื่อจู่ๆ ก็มีใครบางคนคว้าคอเสื้อของเขาจากด้านหลัง ซึ่งทำให้เขาเกือบสำลักจนตาย
หลังจากไออยู่ครู่หนึ่ง เขาก็หันกลับมาด้วยสีหน้าโกรธจัดและตะโกนว่า “อะไรวะ? นี่คุณต้องการจะฆ่าฉันหรอ?”
“หืม?”
เมื่อลีโอเห็นหน้าคนที่คว้าคอเสื้อของเขา เขาก็สงบลงทันที แต่เขาก็ยังงงอยู่ว่าทำไมเขาถึงถูกหยุดอยู่ในลักษณะนี้
คนที่ยืนอยู่ข้างหลังเขาเป็นผู้หญิงที่สวยและสูงด้วยขาที่เรียวยาว ผมสีดำขลับดวงตาสีม่วงใส และมีรูปร่างที่สมส่วน เธอสวมชุดเหมือนนางพยาบาลด้วยเสื้อกาวน์สีขาวของห้องแลบทางการแพทย์
“คุณคามิลล์? ขอโทษนะครับ แต่ผมกำลังจะไปสอบสาย ถ้าคุณมีอะไรจะคุยกับผม ผมจะไปพบคุณที่ห้องพยาบาลทีหลัง”
ลีโอเพิกเฉยต่อความไม่เชื่อบนใบหน้าของเธอและหันกลับมา
อย่างไรก็ตาม เขาไม่สามารถไปไหนได้ เนื่องจากมิสคามิลล์ยังคงจับคอเสื้อของเขาไว้ แม้ว่าลีโอพยายามดิ้นให้หลุด
“ทำไมคุณถึงทำผมแบบนี้ล่ะคุณคามิลล์ ผมไปทำอะไรให้คุณไว้รึเปล่า? ผมจำไม่ได้ว่าเคยทำอะไรแบบนั้นนะ แต่ถ้าผมทำ ผมขอโทษ! ผมจะช่วยทำความสะอาดห้องพยาบาลทั้งสัปดาห์เลย! ได้โปรดปล่อยผมไปเถอะ! ผมไม่สามารถไปสอบสายได้จริงๆ!” ลีโอขอร้องเธอด้วยน้ำเสียงที่สิ้นหวัง
หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง มิสคามิลล์ก็พูดด้วยน้ำเสียงต่ำ “นาย... นายคือลีโอจริงๆ หรอ...?”
“แน่นอนสิ ผมคือลีโอ! ถ้าไม่งั้นแล้วผมจะเป็นใคร? ผมรู้ว่าตอนนี้ตาของผมมันบวมนิดหน่อย แต่ผมสาบานเลยว่าผมคือลีโอ!” ลีโอตะโกน และเขาเริ่มกังวลว่าเขาโดนทุบตีจนเสียโฉมจนไม่มีใครจำเขาได้แล้วใช่ไหม?
หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง มิสคามิลล์พูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ตามฉันมา!”
และโดยไม่รอการตอบสนองของลีโอ มิสคามิลล์ก็เริ่มลากเขาออกไป
“ดะ... เดี๋ยว! คุณจะพาผมไปไหน?! นี่ไม่ใช่ทางไปห้องเรียนของผม! แล้วการสอบของผมล่ะ?!” ลีโอยังคงพยายามดิ้นให้หลุดจากมิสคามิลล์ แต่เธอยังคงจับคอเสื้อของเขาเอาไว้แน่นราวกับว่าพวกเขาติดกาวไว้ด้วยกัน
"มันไม่มีการสอบในวันนี้" เธอตอบ
“ฮะ? มันจะเป็นไปได้ยังไง? ฉันไม่เคยพลาดนะ อย่าบอกนะว่าฉันนอนข้ามวันสอบไปจริงๆ?!”
อย่างไรก็ตามมิสคามิลล์ไม่ได้ตอบเขา และเธอยังคงลากเขาต่อไปจนกระทั่งพวกเขาไปถึงห้องพยาบาล
หลังจากล็อกประตูแล้ว เธอพูดว่า “ยืนนิ่งๆ”
และโดยไม่อธิบายอะไรเพิ่มเติม เธอก็เริ่มเปลื้องผ้าเขา
“คุณคามิลล์?!” ลีโอรู้สึกงุนงงกับสถานการณ์ที่แปลกประหลาด
หลังจากถอดเสื้อผ้าถึงชั้นในของเขาแล้ว มิสคามิลล์ก็ใช้เวลาสองสามนาทีถัดไปอย่างเงียบ ๆ ด้วยการจ้องมองร่างกายของเขา แม้กระทั่งเดินวนไปรอบ ๆ ตัวเขา
มันเป็นเรื่องที่น่าอึดอัดใจอย่างมากสำหรับลีโอ แต่เขาเชื่อใจมิสคามิลล์ ดังนั้นเขาจึงอดทนรอจนกระทั่งเธอทำเสร็จ
“นายมีโครงสร้างร่างกายที่เหมือนลีโอ หน้าตานายดูเหมือนลีโอ และแม้กระทั่งเสียงของนายก็เหมือนลีโอ…” มิสคามิลล์พึมพำกับตัวเองด้วยสีหน้างุนงง
“เพราะว่าผมคือลีโอไงล่ะ!” เขาพูดด้วยสีหน้าสับสน
“ไม่ นายไม่ใช่ลีโอ นายเป็นไม่ได้” มิสคามิลล์ส่ายหัว
“คุณกำลังพูดถึงอะไร?”
“นายอาจจะมีโครงสร้างร่างกายเหมือนกับลีโอ แต่ร่างกายของนาย ‘ธรรมดา’ ลีโอที่ฉันรู้จักมีรูปร่างที่ถูกขัดเกลาและแข็งแกร่งกว่ามาก นายอาจจะดูเหมือนเขา แต่นายไม่ได้ให้ความรู้สึกแบบเดียวกันกับเขา น้ำเสียงของนายอาจดูเหมือนเขา แต่นายพูดไม่เหมือนเขาเลย” มิสคามิลล์กล่าว
“สุดท้าย แต่ไม่ท้ายสุด... ลีโอตายไปแล้ว เขาตายไปเมื่อสามเดือนก่อน”
ดวงตาของลีโอเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจหลังจากได้ยินประโยคสุดท้ายของมิสคามิลล์ แต่หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เขาก็เริ่มหัวเราะ
“อ่า ผมเข้าใจแล้ว นี่ต้องเป็นการเล่นตลก คุณคามิลล์ ผมไม่เคยคิดเลยว่าคุณจะเป็นคนตลก”
อย่างไรก็ตาม ใบหน้าของมิสคามิลล์ยังคงเคร่งเครียดอย่างสมบูรณ์
เมื่อเห็นเช่นนี้ ลีโอก็หยุดหัวเราะและพูดว่า “ถามจริงนะคุณคามิลล์ วันนี้คุณเป็นอะไรหรือเปล่า? คุณดื่มก่อนมาทำงานหรอ?”
“นายเป็นใคร ไม่ นายคืออะไร ทำไมนายหน้าตาและเสียงเหมือนลีโอเลย” มิสคามิลล์หรี่ตามองเขา และปลดปล่อยออร่าอันตรายออกมาเล็กน้อย
ลีโอกลืนน้ำลายอย่างประหม่า แต่เขาไม่ได้ตอบสนอง เพราะเขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไร
“บอกฉันเกี่ยวกับตัวนาย” จู่ๆ มิสคามิลล์ก็พูดขึ้น
“ฮะ?”
“บอกฉันเกี่ยวกับตัวนายเอง พูดกับฉันราวกับว่านี่เป็นการพบกันครั้งแรกของเรา” เธอชี้แจง
ลีโอถอนหายใจ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมคุณคามิลล์ถึงทำตัวแบบนี้ แต่เขาก็พยักหน้าโดยไม่คิดอะไร
“ผมชื่อลีโอ ปัจจุบันอายุ 18 ปี ผมเรียนข้ามชั้นเพราะว่าผมฉลาดแค่นั้นแหละ วันเกิดของผมคือวันที่หนึ่งเดือนหนึ่ง งานอดิเรกคือการอ่านหนังสือ ผมชอบนิยายและเรื่องลึกลับมากที่สุด ผมชอบอาหารรสหวานและเผ็ดแต่ไม่ชอบอาหารรสเปรี้ยว ผมถูกรับเข้ามหาวิทยาลัยแห่งนี้—สถาบันสี่ฤดู— หลังจากทำคะแนนสอบได้เต็ม ผม… ผมไม่มีเพื่อนเลยในมหาวิทยาลัยแม้ว่าจะผ่านไปหนึ่งปีแล้วก็ตาม และผมมักถูกรังแกเพราะเหตุนั้น— และเพราะผมมาจากครอบครัวเดียวครอบครัวธรรมดาๆ”
“แค่นั้นแหละ คุณต้องการให้ผมพูดอะไรอีกที่คุณยังไม่รู้”
“นายยังจำครั้งแรกที่เราเจอกันได้ไหม” จู่ๆ มิสคามิลล์ก็ถามขึ้น
"แน่นอน เราพบกันตอนที่ผมต้องเข้ารับการรักษาอาการบาดเจ็บจากการทะเลาะกับอดัมและกลุ่มฝูงลิงโง่ๆ ของเขา"
“…”
มิสคามิลล์จะจ้องมองเขาอย่างเงียบๆ อีกครั้งด้วยสีหน้าครุ่นคิด
หลังจากนั้นซักพัก เธอพูดว่า “ก่อนอื่น ที่นี่ไม่ใช่สถาบันสี่ฤดูแต่มันเรียกว่าสถาบันสี่ผู้วิเศษ อย่างต่อมานาย—ลีโอ มีเพื่อนมากมายในที่แห่งนี้ และไม่มีใครกล้ารังแกเขา”
“อ่าา…” ลีโอทำหน้าตกตะลึงในขณะที่เขาพยายามทำความเข้าใจสถานการณ์
“นี่เป็นการยืนยันว่านายไม่ใช่ลีโอ… อย่างน้อยก็ไม่ใช่ลีโอที่ฉันรู้จัก อย่างไรก็ตาม นายก็ยังเป็นลีโอ… เป็นไปได้ มีคำอธิบายเดียวที่สมเหตุสมผลสำหรับปรากฎการณ์นี้… นาย ลีโอจากโลกอื่นได้เดินทางมายังโลกนี้—โลกที่ ‘ลีโอ’ ไม่มีอยู่อีกต่อไป”
ลีโอตะลึงจนอ้าปากค้างหลังจากได้ยินคำอธิบายที่ ‘สมเหตุสมผล’ ของมิสคามิลล์
มิสคามิลล์… เธอกลายเป็นบ้าไปแล้ว! ลีโอร้องไห้ในใจ
“ฉันรู้ว่านายต้องคิดว่าฉันบ้า แต่ให้ฉันแสดงความจริงให้นายเห็น…”
ทันใดนั้นมิสคามิลล์ก็ยกแขนขึ้นและวางฝ่ามือตรงใบหน้าของลีโอ
“มือของเธอ… มันกำลังเรืองแสง?” ลีโอพึมพำด้วยน้ำเสียงงุนงง
วินาทีต่อมา มิสคามิลล์พูดด้วยเสียงเบาว่า “ฮีล”
ลีโอสัมผัสได้ถึงความรู้สึกอบอุ่นที่แผ่ไปทั่วใบหน้า และความเจ็บปวดในตาข้างซ้ายของเขาก็เริ่มหายไป
ไม่กี่อึดใจต่อมา มิสคามิลล์ก็ลดมือลงและพูดกับเขาว่า “ไปส่องกระจกสิ”
ลีโอไม่ได้ถามอะไรและเดินไปยืนหน้ากระจกข้างอ่างล้างจาน และที่น่าแปลกใจก็คือ ตาซ้ายของเขาที่ควรจะบวมกลับหายเป็นปกติอย่างกับปาฏิหาริย์!
ลีโอลูบใบหน้าของเขาด้วยความไม่เชื่อ
“กะ-เกิดอะไรขึ้น? คุณทำอย่างนั้นได้ยังไง?” เขาหันไปมองมิสคามิลล์ด้วยใบหน้าตกใจ
มิสคามิลล์ตอบด้วยน้ำเสียงสงบว่า "ตัดสินจากการตอบสนองของคุณแล้ว ฉันเดาได้ว่า ‘เวทมนตร์’ ไม่มีอยู่ในโลกของคุณ ซึ่งทำให้ทุกอย่างง่ายขึ้น"
“เวทมนตร์?” ลีโอมองเธอด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง
“ใช่ เวทมนตร์” มิสคามิลล์พูดซ้ำ และเธอก็สร้างลูกแก้วเปล่งแสงลอยอยู่เหนือฝ่ามือของเธอ
“ผะ-ผมขอสัมผัสมันได้ไหม” ลีโอถามด้วยน้ำเสียงประหม่าแต่ตื่นเต้น
“แน่นอน”
ลีโอเริ่มแหย่ลูกแก้วแสงในตอนแรก จากนั้นเขาก็พยายามคว้ามัน แต่มันจะผ่านมือของเขาไปราวกับว่ามันเป็นภาพลวงตา อย่างไรก็ตาม เขาสัมผัสได้ถึงความรู้สึกอบอุ่นที่มาจากแสงสว่าง
หลังจากใช้เวลาสักครู่เพื่อยอมรับสถานการณ์ของเขา ลีโอก็ถามขึ้นว่า “ผมมาอยู่ในโลกนี้ได้ยังไง? คุณช่วยส่งผมกลับไปได้ไหม?”
“นายปรับตัวได้เร็ว ซึ่งเป็นสิ่งที่ดี”
“อย่างไรก็ตาม ฉันไม่รู้ว่านายมาโลกนี้ได้อย่างไร แต่เนื่องจากโลกของนายไม่มีเวทมนตร์ จึงสันนิษฐานได้ว่ามีใครบางคนในโลกนี้เรียกนายมาที่นี่ด้วยเหตุผลอะไรซักอย่าง น่าเสียดายฉันไม่รู้ว่าจะส่งนายกลับไปสู่โลกของตัวนายเองได้อย่างไร”
“แล้วคุณรู้ไหมว่าใครสามารถส่งผมกลับไปได้?”
“ฉันไม่ก็ไม่รู้ แม้ว่าจะมีคนที่สามารถใช้เวทมนตร์เทเลพอร์ตได้ แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าจะมีใครที่มีพลังมากพอที่จะเทเลพอร์ตข้ามมิติได้”
ลีโอขยี้ตาด้วยท่าทางเคร่งเครียด และถอนหายใจ “ผมควรทำอย่างไรดี”
“นายสามารถอยู่ที่นี่ได้จนกว่าจะหาทางกลับบ้านได้” เธอพูดด้วยน้ำเสียงเฉยเมย
“แต่ผมควรจะตายไปแล้วในโลกนี้ใช่ไหม? นั่นจะไม่ทำให้เกิดเรื่องยุ่งยากบางอย่างเหรอ ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเวทมนตร์เลย แต่ผมดูหนังมามากพอที่จะรู้ว่าอะไรที่สามารถเป็นไปได้”
มิสคามิลล์ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะพูดว่า “ศพของลีโอไม่เคยถูกเก็บกู้ ดังนั้นเราสามารถพูดได้ว่าคุณเอาตัวรอดมาได้ และนี่ไม่ใช่ภาพยนตร์ ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นหน้าที่ของฉัน ฉันจะหาบางอย่างให้”
ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องพึ่งพาเธอ ลีโอพยักหน้า “ขอบคุณครับ คุณคามิลล์”
“อย่างไรก็ตามถ้าคุณไม่รังเกียจ ผมจะถามความสัมพันธ์ของคุณกับลีโอคนก่อนได้ไหม ในทางปฏิบัติผมเป็นเพื่อนสนิทกับมิสคามิลล์แห่งโลกของผม แม้ว่าเธออาจจะไม่ยอมรับก็ตาม”
เธอตอบหลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง “ลีโอที่ฉันรู้จักเขาเป็นคนเอาแต่ใจ เขาใช้เวลาส่วนใหญ่ของฉันเพราะเขามักจะได้รับบาดเจ็บจากการต่อสู้ แต่เนื่องจากเวลาที่เราใช้ร่วมกัน เราจึงค่อนข้างสนิทกัน แต่เราไม่ได้เป็นเพื่อนกัน เหนือสิ่งอื่นใดฉันเป็นที่ปรึกษาให้เขามากกว่า”
“ที่ปรึกษางั้นเหรอ ผมเดาว่าคุณก็เหมือนกับมิสคามิลล์ที่ผมรู้จัก ผมดีใจจริงๆที่เป็นแบบนั้น” ลีโอยิ้มสดใสให้เธอ
มิสคามิลล์จ้องที่รอยยิ้มของเขาด้วยใบหน้างุนงง
ในเวลาต่อมา เธอพูดกับเขาว่า “ยังไงก็ตาม ถ้านายอยากอยู่รอดในโลกนี้ นายต้องเรียนรู้เกี่ยวกับมันก่อน”
ลีโอพยักหน้าด้วยสีหน้าจริงจัง หลงลืมโลกอันโหดร้ายที่เขาพึ่งเข้ามา