บทที่ 16: กินของที่คนอื่นหาซื้อไม่ได้!
หลังอาหารเย็น
ฉินหลินเข้าโลกในเกมไปช้อนเอาปลาเฉาป่าเลเวล 2 หนัก 31 จินออกมา
ไปเยี่ยมบ้านคนต้องเอาของฝากติดไม้ติดมือไปด้วย พ่อของฉินเหรินเป็นโรคความดันโลหิตสูงอยู่พอดี ปลาตะเฉาป่าเลเวล 2 มีสรรพคุณต่อความดันโลหิตสูง -2 จึงถือว่าเหมาะเหม็ง
การจะจับเจ้าปลาขนาด 31 จินนี่ให้อยู่ต้องใช่ความพยายามสูงอยู่พอสมควร เพราะมันดิ้นเก่งแถมตัวก็ลื่นปรื๊ดอีกต่างหาก ตอนเขาเอามันออกมาจากสวิงมันก็สะบัดตัวอย่างแรงจนเกือบจะหลุดมือ
แต่ไม่รู้ทำไมหลังจากดิ้น ๆ ไปเจ้าปลามันก็เหมือนจะหมดแรงเอาแต่นอนพะงาบ ๆ ปล่อยให้เขาจับได้แบบสบาย ๆ
บ้านของฉินเหรินเป็นอยู่แถวเขตจวงหยวน ทำเลดี แต่ไม่ได้อยู่ใจกลางเมือง เมื่อฉินหลินเข้าบ้านไปก็เห็นว่าในบ้านมีคนอยู่อีกสี่คน พ่อแม่ของฉินเหรินคืออากับอาสะใภ้สุ่ยเกินและเด็กสาวอีกสองคน
สาวคนหนึ่งคือเลี่ยวลี่แฟนสาวของฉินเหรินซึ่งเป็นพยาบาลในโรงพยาบาลประจำอำเภอ เธอได้เข้ามาอยู่กินกับฉินเหรินตั้งนานแล้ว
ส่วนอีกคนไม่เป็นเพื่อนก็ญาติสนิทของเลี่ยวลี่
“อ้าวเซียวหลินมาเยี่ยมเหรอ?” ฉินสุ่ยเกินอารมณ์ดีอย่างเห็นได้ชัดเพราะเจ้าลูกชายจะได้หมั้นหมายซักที แต่ในแว้บต่อมาสายตาของเขาก็โดนเจ้าปลาตัวใหญ่ในมือของฉินหลินดึงดูดไปซะเฉย ๆ
และไม่ใช่แค่เขาหรอก ทันทีที่ฉินหลินเข้ามาทุก ๆ สายตาต่างโดนเจ้าปลาหนัก 31 ดึงดูดไปกันหมดนั่นแหล่ะ
คนธรรมดาไม่ค่อยได้เห็นปลาเฉาตัวใหญ่ขนาดนี้กันหรอก
ฉินหลินที่ถือปลาอยู่นั้นต้องยกหัวปลาขึ้นมาสูงกว่าเอว ไม่งั้นหางของมันจะครูดไปกับพื้น
ฉินเหรินที่เห็นก็วิ่งเข้ามาดูอย่างอึ้ง ๆ “ฉิบหายหลินจื่อ นายไปจับไอ้ตัวบักเอ้กนี่มากจะไหนอะ!”
ฉินหลินยื่นปลาเฉาให้ฉินเหรินโดยไม่ตอบคำถามแต่อธิบายว่า “ไอ้นี่น่ะของดี เหมาะสำหรับคนเป็นโรคความดันสูงอย่างอาสุ่ยเกินสุด ๆ อะขอบอก”
ฉินเหรินรับปลามาถือไว้ก็ต้องโพสต์ท่าออกมาอย่างอดไม่ได้ แม้แต่ตัวแฟนอย่างเลี่ยวลี่ก็ยังต้องเอามือถือออกมาถ่ายรูปด้วยกัน สมเป็นคู่ผัวตัวเมียกันโดยแท้
เห็นได้ชัดว่าเจ้าปลานี่เหมาะเหม็งที่จะเอาไปโพสต์ลงโซเชี่ยลมาก ๆ
“ฮะ?!” ฉินสุ่ยเกินอุทานทันที เขาเข้ามาเช็คเจ้าปลายักษ์อย่างละเอียดแล้วต้องเม้นให้อย่างอึ้ง ๆ ยิ่งกว่าเดิม “สะ... เสี่ยวหลิน ไอ้นี่มัน... คือปลาเฉาป่า... ใช่มั้ย?”
“ครับผม พอดีตกได้เลยเอามาฝากอาโดยเฉพาะเลยนี่แหล่ะ!” ฉินหลินพยักหน้า
เมื่อฉินเหรินได้ยินก็รีบถามซ้ำทันทีว่า “หลินจื่อไปหาตกมาได้งั้นเหรอ? โหไม่ดีเลยอะนาย จะไปเย่อปลาใหญ่ทั้งทีไม่เห็นชวนกันบ้างเลย ครั้งหน้าถ้าจะไปอีกต้องมาชวนฉันด้วยนะ! ห้ามลืมล่ะ!”
ฉินสุ่ยเกินถึงกับขมวดคิ้ว “ทำไมเอาของแพงขนาดนี้มาให้อาล่ะลูก! เจ้าตัวแบบนี้ต่อให้มีเงินก็ซื้อไม่ได้นะ เอากลับไปเถอะ”
“ผมอุตส่าห์เอาของฝากมาให้อาถึงหน้าบ้านแล้วจะให้เอากลับไปได้ยังไงกันล่ะคร้าบ”
ฉินหลินส่ายหัวและเปลี่ยนหัวข้ออย่างรวดเร็ว “จริง ๆ แล้วผมมาเพราะเรื่องอื่นน่ะ ตอนที่พ่อป่วยก็มายืมเงินอาไปห้าหมื่น วันนี้ฉินเหรินกำลังจะหมั้นหมายผมเลยจะเอาเงินมาคืนให้ครับ”
“เธอไปหาเงินมากมายขนาดนั้นมาจากไหน?” ฉินสุ่ยเกินขมวดคิ้วอีกรอบ
“เงินค่าสินสอดทองหมั้นของเสี่ยวเหรินเรามีพออยู่แล้ว เธอไม่ต้องรีบร้อนเอามาคืนหรอก”
ทว่าขณะที่คนพ่อกำลังพูด ๆ อยู่นั้นฉินหลินก็เอามือถือออกมาโอนเงินผ่านวีแชทให้คนลูกไปห้าหมื่นทั้ง ๆ อย่างนั้นเลย
“เป็นหนี้เป็นสินยังไงก็ต้องจ่ายคืน ผมมีเงินพอดีเลยเอามาจ่ายเลยก็เท่านั้นแหล่ะครับ”
“พ่อ!” ฉินเหรินยื่นมือถือให้ฉินสุ่ยเกินดู
เมื่อฉินสุ่ยเกินเห็นจำนวนเงินเข้าเขาก็ได้แต่ถอนหายใจ เขาเข้าไปเอาใบสัญญากู้เงินมามอบให้ฉินหลิน “เสี่ยวหลินเอ๊ย ในอนาคตเธอต้องประสบความสำเร็จอย่างแน่นอน ในหมู่บ้านเราไม่มีใครมีเหตุผลเหมือนเธอเลย”
อาสะใภ้สุ่ยเกินเองก็ประทับใจมากเหมือนกัน “เสียวหลินเป็นเด็กดีแถมยังฉลาดจนน่าอิจฉาจริง ๆ ถ้าเสี่ยวเหรินของเราดีเหมือนเธอบ้างเราคงจะถอนหายใจกันน้อยลง”
“โถ่แม่ ไงพูดอย่างกับผมเป็นพวกไม่มีสมองอย่างนั้นล่ะ!” ฉินเหรินถามขึ้นมาด้วยความไม่มั่นใจหน่อย ๆ ว่า ‘เอ๊ะ หรือตัวเราจะโง่จริง ๆ?’
“ไปให้พ้น” อาสะใภ้สุ่ยเกินไล่ตะเพิดอย่างโมโห
ฉากนี้ทำให้สองสาวหัวเราะ
ฉินหลินเองก็อึ้งกับความสัมพันธ์ของครอบครัวนี้ เขาดื่มชาไปถ้วยหนึ่งก่อนจะถามฉินเหรินว่าเรื่องหมั้นหมายนี่มีอะไรให้ช่วยมั้ย? จากนั้นก็คุยเล่นกันพักหนึ่งแล้วบอกลาโดยมีฉินเหรินกับพ่อแม่เดินมาส่งที่ประตูบ้าน
กลับไปในบ้านอีกรอบ
หญิงสาวอีกคนถามเลี่ยวลี่เบา ๆ ว่า “เสี่ยวลี่ ๆ เพื่อนเธอคนเมื่อกี๊น่ะจีบได้มะ? รูปร่างหน้าตาก็ไม่แย่ บอกวีแชทมาหน่อยสิเผื่อจะไปทำความรู้จัก”
พอได้ยินผู้เฒ่าทั้งสองชื่นชมฉินหลินแล้วดูเหมือนเธอจะสนใจเขาขึ้นมา
เลี่ยวลี่มีหรือจะไม่รู้ใจลูกพี่ลูกน้องคนนี้?
“เขาชื่อฉินหลิน เป็นคนดีมาก ๆ เลยล่ะเพียงแต่ฐานะทางครอบครัวไม่ค่อยดีนัก ไม่มีรถไม่มีบ้าน การเอาเงินห้าหมื่นมาคืนนี่เขาอาจไม่เหลือเงินออมเลยก็เป็นได้นะ แบบนี้เอามั้ยล่ะ ถ้าเอาฉันจะเอาวีแชทให้” เธอกระซิบ
“ฉันแค่ล้อเล่นเองหน่า เสี่ยวลี่ก็ เอาจริงเอาจังไปได้” ฉู่น่าหัวเราะแหย ๆ ทันทีที่ได้ยินเลี่ยวลี่บอก
อย่ามาตลกหน่า ตัวเธอในตอนนี้มันเลยวัยที่จะมานั่งสนใจความรักแบบหนุ่มสาวที่ไม่สนใจวัตถุเงินทองไปนานแล้วนะ โอเค้?
คนที่ดูไม่เลว ไอ้ที่ว่าไม่เลวนั่นก็ต้องมีเป็นพื้นฐานอยู่แล้ว แต่ถ้าขาดเงื่อนไขสำคัญ ๆ บางอย่างล่ะก็เธอเองก็ไม่โง่พอจะวิ่งเข้าชนอยู่แล้ว
เลี่ยวลี่กลอกตาใส่ลูกพี่ลูกน้องที่ไม่ไหวเลยคนนี้โดยในใจก็คิดว่าไม่แปลกเลยที่แม่นี่ยังโสด สมควรแล้วจริง ๆ
ครู่ต่อมาฉินเหรินกับพ่อแม่ของเขาก็กลับเข้ามา
ฉินสุ่บเกินไม่ลืมกำชับเจ้าลูกชายว่า “อย่าไปบอกใครเชียวว่าเสี่ยวหลินเอาเงินมาคืนเราแล้ว”
“ครับพ่อ!” ฉินเหรินพยักหน้า
พ่อลูกคู่นี้รู้ดีว่าทำไมฉินเหรินถึงเอาเงินมาคืน เพราะอีกฝ่ายรู้แล้วว่าครอบครัวนี้กำลังลำบากเรื่องสินสอดทองหมั้น อีกฝ่ายอาจถึงขั้นถอนเงินออมทั้งหมดมาจ่ายให้ซะด้วยซ้ำไป
และทางบ้านฉินหลินยังคงเป็นหนี้คนอื่นอยู่อีกเยอะ ถ้าเจ้าหนี้เหล่านั้นรู้ว่าจู่ ๆ เขาเอาเงินห้าหมื่นออกมาคืนล่ะก็เกรงว่าจะมีคนไปตามจู้จี้ถึงหน้าบ้านเอานะสิ
“พ่อ ในเมื่อหลินจื่อเอาปลามาให้แล้วงั้นคืนนี้เด๋วผมเอาทำกับแกล้มให้พ่อแกล้มเหล้าดีปะ? จะได้หลับสบาย ๆ ไง” ฉินเหรินพูดต่อ
ฉินสุ่ยเกินกลอกตามองบนอยากตบกะบาลเจ้าลูกตะกละ มีหรือคนเป็นพ่อจะไม่รู้ว่าเจ้าลูกคนนี้มันอยากกินของดี? แต่ก็ยังพยักหน้าเห็นด้วยล่ะนะ
เพราะเขาเองก็ไม่เคยกินเหมือนกัน เจ้าปลาเฉาป่าตัวบักเอ้กขนาดนี้
ตกดึก
หลังจากกินซุปปลาหม้อหนึ่งแล้วครอบครัวของฉินเหรินรู้สึกสบายและอบอุ่นไปทั้งตัว
และพอตื่นเช้าขึ้นมาฉินสุ่ยเกินยิ่งรู้สึกเหลือจะเชื่อเข้าไปอีก เพราะอาการปวดวิงเวียนที่หัวจากความดันสูงตามปกติตอนนี้ไม่เหลือแล้ว เช้านี้เขากลับรู้สึกผ่อนคลายสบายทั้งกายและใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
.........................................................................................................…
เช้านี้ฉินหลินก็เหมือนเดิม ตื่นแต่เช้าเปิดจอเกม เก็บเกี่ยวพืชผลเอาไปส่งที่ RT-Mart ตอนบ่ายก็เอาตัวละครไปตกปลาพ่วงไปกับเสียงแจ้งเตือนว่าตกปลาสำเร็จที่ดังอยู่เรื่อย ๆ
บ่ายแก่ ๆ วันนี้เขาได้ปลามาทั้งหมด 34 ตัว ซึ่งปลาที่ได้ก็ยังเป็นเจ้าสามสายพันธุ์อย่างละสองเลเวลเหมือนเดิม รอบนี้ได้ปลาตะเพียนป่าเลเวล 2 หนัก 10 จิน ปลาเฉาป่ากับปลาคาร์ปดำป่าเลเวล 2 ตัวละยี่สิบสามสิบจิน
ทำให้เขาพอจะเข้าใจกฎคร่าว ๆ ว่า พวกปลาตัวใหญ่มาก ๆ ทั้งหมดจะเป็นเลเวล 2 ส่วนนอกนั้นเป็นเลเวล 1
ตอนเย็นก็เอาส่งสตรอว์เบอร์รี่กับกระเจี๊ยบเขียวไปส่งอีกรอบ วันนี้มีเงินเข้า 38,216 หยวน
จากนั้นวงจรการปลูกสตรอว์เบอร์รี่กับกระเจี๊ยบเขียวและตกปลาก็วนอยู่แบบนี้ไปอีกสามวัน
นอกจากนี้ตลอดสามวันนี้ฉินหลินยังยืนยันได้ว่าการตกปลานั้นจะรีเฟรชในช่วงบ่าย เขาสามารถตกปลาได้วันละสามสิบสี่สิบตัว จากนั้นก็จะมีการแจ้งเตือนบอกว่าปลาในแม่น้ำหมดแล้ว
ตอนนี้เขามีปลารวมกันทั้งหมด 168 ตัว
โดยมีปลาตะเพียนป่าเลเวล 2 หนัก 10 จินอยู่ 9 ตัว มีปลาคาร์ปดำป่าหนัก 20 จินอยู่ 4 ตัว และปลาเฉาป่าหนัก 30 จินอยู่ 6 ตัว
เขายังไม่ได้คิดจะจัดการกับปลาป่าเหล่านี้ เพราะปลาพวกนี้นอกจากจะเป็นปลาธรรมชาติแล้วยังมาแบบเป็น ๆ อีกด้วย การขนส่งทำได้ลำบากดังนั้นเขาจึงกะว่ารอให้ตัวเองพร้อมกว่านี้ก่อนค่อยเริ่ม
เมื่อถึงตอนนั้นเขาจะเทขายล็อตใหญ่ดูว่าผู้จัดการเฉินจะเอาไม่เอา หรือไม่ก็เอาไปขายในตลาดอาหารทะเลดูว่าดีไม่ดี
ส่วนสตรอว์เบอร์รี่และกระเจี๊ยบเขียวในสามวันนี้ก็ทำเงินให้เขาได้อีก 113,648 หยวน หรือก็คือเกือบแสนสอง
แม้ว่าเขาจะคืนเงินห้าหมื่นให้ครอบครัวของฉินเหรินไปก็ยังมีเงินเหลือติดบัญชีอยู่ประมาณสี่แสนหนึ่งหมื่น
เป็นเงินที่สามารถหามาได้ในเวลาอันสั้นมาก
เมื่อพระอาทิตย์ตกดิน
ฉินหลินเอาปลาตะเพียนป่าเลเวล 2 หนัก 11 จินกลับบ้าน
ปลาในแม่น้ำจะรีเฟรชอีกทีในช่วงบ่ายของทุก ๆ วัน ของป่าเลเวล 2 จึงไม่มีวันหมด
ของที่คนมีเงินก็หาซื้อไม่ได้ แต่เขากลับสามารถกินได้ทุกเมื่อที่ต้องการ
“ตะเพียนป่าอีกตัวงั้นเหรอ?” หลินเฟินมองดูปลาในมือของลูกชายอย่างประหลาดใจ
จะไม่ให้ประหลาดใจได้อย่างไร?
สามวันมานี่เจ้าตัวนี้ก็ตัวที่สามแล้วนะ!
ปลาตะเพียนป่าตัวใหญ่ขนาดนี้ที่ต่อให้มีเงินก็ซื้อไม่ได้ แต่เธอกลับเอามากินอย่างกับปลาเลี้ยงบ้าน ๆ ตลอดสามวันมานี้
“มันหาไม่ยากหรอกครับแม่ ในอนาคตเราจะมีแบบไม่ขายเลยแหล่ะ!” ฉินหลินยิ้ม
“???” หลินเฟินชักไม่แน่ใจแล้วสิว่าสิ่งที่เจ้าลูกชายพูดนี่เป็นความจริงหรือไม่
เพราะใครล่ะจะกล้าพูดว่าของป่าพวกนี้มันหาได้ง่าย ๆ
เอาตามจริงนะ ตอนแรกเธอก็คิดว่าเจ้าลูกชายมันกำลังโม้เหม็น แต่พอเอาเข้าจริง ๆ มันดันถือปลากลับมาบ้านวันละตัว ๆ ซะอย่างนั้น
