ตอนที่ 838 ข้าไม่เคยทรยศ!

เย่ว์หยางพบทางเข้าแดนทมิฬเป็นครั้งคราว

แม้ว่าจะค่อนข้างยากกับการเข้าไปและกลับออกมา แต่ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับการตั้งค่าเข็มทิศสามพิภพ    เย่ว์หยางสังเกตว่ามีจุดที่จะต้องทำความเข้าใจ

เผ่าพันธุ์ที่นั่นไม่ถึงกับมีการพัฒนา และไม่ถึงแย่ เพียงแต่สภาพแวดล้อมที่เลวร้ายที่นั่นบังคับให้ทุกคนต้องรวมตัวกัน  ถูกบังคับให้ต้องสานความหวัง ถ้าพวกเขาไม่รวมตัวกัน ไม่มีความหวังในหัวใจ พวกเขาจะมีชีวิตอยู่ในสภาพแวดล้อมของแดนทมิฬได้ไม่นานแน่

สิ่งที่ทำให้เย่ว์หยางรู้สึกพูดไม่ออกก็คือในโลกที่โหดร้ายอำมหิต หลังจากผ่านการปรับตัวหลายหมื่นปี  เผ่าพันธุ์เสื่อมถอยที่ถูกเนรเทศไปแล้วมีความเชื่อมโยงอย่างใกล้ชิดสร้างความเกี่ยวพันจนเหมือนกับเป็นห่วงโซ่ตามธรรมชาติ  ถ้าหากมีการแตกหักทำลาย ผลที่ตามมาอาจเลวร้ายน่ากลัว อีกนัยหนึ่ง ต่อให้เย่ว์หยางมีความสามารถพาเผ่าพันธุ์ในแดนทมิฬที่ถูกเนรเทศ กลับออกมาจากแดนทมิฬได้  แต่เขาไม่อาจทำเช่นนั้นได้

มิฉะนั้นแดนทมิฬจะเสี่ยงอันตรายต่อการพังทลายล่มสลาย...นอกจากนี้ เย่ว์หยางยังไม่ยิ่งใหญ่พอจะทุ่มเทช่วยพวกแดนทมิฬที่ถูกเนรเทศออกไปโดยทุ่มเทความช่วยเหลือทั้งหมด  เขาไม่ใช่พระโพธิสัตว์! สำหรับคนแปลกหน้า  ถ้าไม่มีรางวัลหรือผลตอบแทน เขาจะไม่ลงมือเสี่ยงอันตรายช่วย  เขาจะไม่หาเรื่องทำลายชีวิตตนเอง

ถ้าเกิดอุบัติเหตุไม่คาดฝัน แม่สี่, ปิงเอ๋อ พวกนางจะทำยังไง?

เสวี่ยอู๋เสียและแม่เสือสาวจะเป็นยังไง?

เย่ว์หยางไม่เคยคิดว่าตนเองเป็นพระโพธิสัตว์กวนอิม  แน่นอนว่าเขาจะไม่ทำอะไรอย่างไร้เหตุผล

เช่นเดียวกันเย่ว์หยางเคยอ่านนิยายเกี่ยวกับขาหมู  ชีวิตที่ไม่ต้องการสตรี ไม่ต้องการญาติมิตร ไม่ต้องการครอบครัวมุ่งสู่วิถีแห่งการฝึกฝนตัดขาดโลกภายนอก ฝึกฝนตลอดชีวิต ในที่สุดหลายพันปีผ่านไป ก็สามารถล้มศัตรูเก่าได้ในไม่กี่วินาทีในดาบเดียว คนในโลกถูกฆ่าทั้งหมด เหลือแต่ตนเองที่มีชีวิตรอด แต่เขาก็ยังบริสุทธิ์  ได้โปรด... เขาจะไม่ยอมเป็นคนที่ประเสริฐที่สุดในโลก  แต่เหลือตัวคนเดียวในโลก

ถ้าจะเป็นอย่างนั้น ก็ไปบวชเป็นพระเสียเลยยังจะดีกว่า

พระในจีนแผ่นดินใหญ่ มีเครื่องแบบ ใช้ไอโฟน 3 (ยุคโน้น) ซิ่งบีเอ็มดับบลิว  มีญาติโยมสนับสนุน บางครั้งก็เทศน์ตลก บางคราก็หมดมุก นั่นแหละชีวิต! แน่นอนว่าเย่ว์หยางแค่เพียงคิด เขาจะไม่ยอมเป็นยอดฝีมือไร้เทียมทาน เดียวดาย เห็นแก่ตัวเอง เขาขอใช้ชีวิตในฮาเร็มที่โปรดปรานของเขาดีกว่า

หลังจากไปแดนทมิฬแล้ว

เย่ว์หยางมีความคิดอย่างหนึ่ง ในเมื่อเป็นคุกที่สร้างขึ้นมาในยุคโบราณ แน่นอนว่าจำเป็นต้องมีกฎของคุกด้วยเช่นกัน บางครั้งคนที่ฆ่าคนและที่ฆ่ามามากมาย  พยายามมองหาสถานที่ใช้ชีวิตได้โดยไม่ตาย ซึ่งดูเหมือนจะสามารถปรับตัวให้ใช้ชีวิตได้  หลังจากเย่ว์หยางและเสวี่ยอู๋เสียและแม่เสือสาวปรึกษากันเรื่องนี้ พวกเขาตัดสินใจยังไม่ช่วยเหลือเผ่าพันธุ์ที่ถูกเนรเทศไปแดนทมิฬก่อน แค่คอยหาโอกาสและวิธีช่วยอีกครั้ง  จากนั้นค่อยจับพวกที่ไม่กลัวการทรมาน และจับโยนเข้าไปแทนพวกเดิมที่อยู่อาศัยอยู่ในแดนทมิฬ

“ถ้าเป็นแบบนี้นับว่าเหมาะสมมาก”  แม้แต่แม่สี่ที่ไม่เคยขอให้เย่ว์หยางทำอะไรเมื่อได้ยินเช่นนี้ก็ยังอดชื่นชมไม่ได้

“ในแดนสวรรค์ตะวันตก มีสตรีวัยกลางคนขอให้ข้าช่วยตามหาคน”  เย่ว์หยางจำอะไรบางอย่างได้  เขาพยายามพูดกระตุ้นเผื่อแม่สี่จะรู้ข้อมูล

“ข้าไม่รู้ เป็นไปได้ยังไงที่ข้าจะรู้จักคนในแดนสวรรค์?”  หลังจากนั้นแม่สี่ทำท่าทางเบื่อหน่าย

“...” เย่ว์หยางเกือบพูดแล้วว่าทีแดนทมิฬ ท่านก็รู้ด้วยหรือ?

ช่างเถอะ ไม่พูดดีกว่า!  คนบางคนอาจรู้เรื่องภายใน  และบางเรื่องที่ลึกลับฝ่าบาทอาจรู้ เย่ว์หยางก็แกล้งทำเป็นถามเหมือนเด็กๆ

ตอนแรกก็ถูกปฏิเสธ แต่เย่ว์หยางถือภาษิตด้านได้อายอด จนฝ่าบาทอดเรียกเจ้าเด็กร้ายกาจเข้าเฝ้า โดยให้ยืนอยู่ที่หน้าประตูตำหนักเท่านั้น

เมื่อเขาพูดถึงสตรีวัยกลางคนของแดนสวรรค์ในวันเดียวกัน ตอนแรกจักรพรรดิลังเลอยู่นาน และในที่สุดก็กริ้วตวาดใส่เย่ว์หยาง “เรื่องแบบนั้น เจ้าควรจะถามหนานกง ไม่ใช่ดันทุรังมาถามที่นี่ และต่อไปห้ามยืนยิ้มเจ้าเล่ห์แบบนั้นอีก”

เย่ว์หยางได้ฟังคำวิจารณ์เช่นนี้ เพียงจำได้ว่ารอยยิ้มของเขามีทักษะ ‘ลุ่มหลง’ อยู่ด้วยซึ่งเป็นทักษะดึงดูดใจเพศตรงข้าม

แสงรัศมีเลือนราง

ฝ่าบาทพบเห็นทักษะที่ทำให้เขาภาคภูมิใจ

อีกทางด้านหนึ่งเย่ว์หยางข่มใจ หลังจากฟังคำพูดของแม่สี่ ยังไม่ถึงเวลา คาดว่าคัมภีร์เทพคงยังไม่ยอมรับเขาในตอนนี้  เขายังไม่แข็งแกร่งดีพอจะอัญเชิญคัมภีร์เทพได้  เขาค่อนข้างหวังมากว่าตอนนี้คัมภีร์เทพจะยอมรับเขา เขาจะพยายามทุกวิถีทางเพื่ออัญเชิญคัมภีร์เทพให้สำเร็จ หรืออีกอย่างพยายามผ่านด่านทั้งสิบในดินแดนฝึกฝนให้ได้ ที่นั่นแม้แต่นางพญาเฟ่ยเหวินหลีก็ยังคิดว่ากฎสวรรค์ของเทพดั้งเดิมกำลังรอเจ้านายคนใหม่ แม้ว่าเย่ว์หยางจะไม่รู้ว่ามีคัมภีร์อัญเชิญสองเล่ม แต่เขาก็ยังอาจได้รับกฎสวรรค์ดั้งเดิมอีกครั้ง  อย่างน้อยมีโอกาสเช่นนั้นแล้วไม่พยายามลอง ก็เท่ากับว่าเขาไม่ให้ความเป็นธรรมกับตนเอง

หอทงเทียนยังคงสงบ ไม่มีอะไร

มารสัมฤทธิ์ฟ้าและคนอื่น เพราะรุมล้อมสู้กับภูตพรายฟ้าในการต่อสู้ที่มีความกดดันทำให้ได้ลิ้มรสชาติหอมหวานของความก้าวหน้า  และตอนนี้ในบันไดสวรรค์ชั้นห้า พวกเขายังคงล้อมวงสู้กับผู้อาวุโสตำหนักต่อไป

ผู้อาวุโสฟลามิงโกและผู้อาวุโสฉีฟงทั้งสองคนต้องการจะยอมแพ้เหมือนอย่างหย่งฮุยและเยี่ยซิ่ว  แต่พวกเขากลัวอับอายขายหน้าพวกเขาจึงทนอยู่ในสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออก  ตอนนี้มารสัมฤทธิ์ต้องการเป้าหมายฝึกฝน และผู้อาวุโสตำหนักกลางทั้งสองคนรู้ว่างานนี้น่าหดหู่ ได้แต่ต้องกัดฟันทน  พวกเขายังคงมีความหวังในใจ  หวังว่าสักวันหนึ่งสุดยอดนักสู้จากตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์จะกลับมายังหอทงเทียนช่วยพวกเขาจากทุกข์ทรมานนี้

ถูกแล้วทุกคนจำเป็นต้องมีความหวังสักเล็กน้อย  ความกลัวเป็นเรื่องไร้เดียงสาอีกแน่ มิฉะนั้นจะไม่สามารถแบกรับความกดดันและความเจ็บปวดได้

คนที่น่าสมเพชยิ่งกว่าผู้อาวุโสฟลามิงโกและผู้อาวุโสฉีฟง ก็คือเจ้าแคว้นมรกตผางเพ่ย  เพราะในที่สุดเขาก็ปล่อยให้เย่ว์หยางคิดออก และเข้าใจได้ในที่สุด

แต่เดิมทีเขาวางแผนไว้ว่าจะใช้สหายมากมายจับตาดูอาณาจักรไท่หลุนและเพิ่มพันธมิตรเพื่อให้สถานะเจ้าแคว้นมั่นคง  โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์ เขาต้องสร้างสัมพันธ์ที่ดี

ไม่มีใครคิดเลยว่าผู้อาวุโสหวีมู่จะตาย ไม่ใช่เพียงเท่านั้นแม้แต่ภูตพรายฟ้าก็ยังตายไปด้วย  เขาไม่ได้เตรียมใจไว้ก่อน  แผนการโดยรวมล้มเหลว

ราชาไท่หลุนได้รับการช่วยเหลือ และพวกตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ในป้อมชมดาวถูกล้อมและกวาดล้าง กลุ่มโจรตัวตลกยกเลิกงาน  และส่งข้อความสุดท้ายมาให้ ‘ทุกอย่างเป็นโชคชะตา’ ความจริงกลุ่มโจรตัวตลกลงมือกับลี่เยี่ยนเพราะต้องการเงินพันล้านเหรียญ เขายังได้รับรายงานว่าจะได้รับเงินคืนร้อยล้านเหรียญ  ในที่สุดผางเพ่ยก็ยอมยกเลิกความคิดของคนผู้นี้  ถ้าเสี่ยวโฉ่วไม่ตาย อย่างนั้นเขาคงจะแย่แน่  คนผู้นั้นคงต้องแสวงหาการแก้แค้น ด้วยความไม่พอใจ

ทางด้านราชาใจสิงห์ ไม่รู้ว่าอยู่ที่ใด เขาจากไปก่อนโดยไม่มีเหตุผล

มีเพียงคนเดียวที่เขาอยากเชื่อมความสัมพันธ์เพิ่มขึ้นก็คือราชาถัวเย่ ตราบใดที่เขาช่วยสนับสนุน  แคว้นมรกตก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดี

เจ้าแคว้นผางเพ่ยรู้สึกอ่อนล้าทั้งกายและใจ เขาโดยสารเรือเหาะกลับไปยังปราสาทแคว้นมรกต ก่อนจะเข้าไปเขาสั่งอี้เฉียนจวิน “อัญมณีมากมายที่ข้าเตรียมไว้ให้ราชาถัวเย่ถูกส่งไปแล้ว  ถ้าเขายินดีจะให้การสนับสนุนข้าก็ให้ส่งกองทัพไปที่เมืองผิงผิงซึ่งมีพวกกบฎอยู่หลายคน จากนั้นเจ้าจงยกเมืองทางใต้สิบห้าเมืองให้เขา”

ราชาถัวเย่ต้องการสินแร่ที่ผลิตจากเมืองทั้งสิบห้านั้น  เพราะสามารถเอาไปแลกกับราชาใจสิงห์ได้ทันที เพียงแต่ยังไม่เริ่มต้นทันที  ก็แค่แลกเปลี่ยนเมืองกับราชาใจสิงห์นั่นไม่น่าจะยาก

เพื่อให้ได้รับการสนับสนุน ผางเพ่ยยื่นข้อเสนออย่างไม่เต็มใจ

บางครั้งผลประโยชน์ที่เสนอให้ผู้อื่นด้วยตนเอง และที่คนอื่นปล้นนั้นแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง!

ไม่สำคัญว่าเขตพื้นที่นั้นจะเล็กหรือไม่  ขอให้มีความสงบสุขมากพอ  กบฏเหล่านั้นน่ารำคาญเกินไป โชคดีที่พวกเขาอ่อนแองลงไปมากทั้งมิได้สร้างชื่อเสียงอะไรไว้มาก มิฉะนั้นจะไม่มีทางอยู่ได้เลย  ผางเพ่ยลงไปที่จวนเจ้าเมือง อาบน้ำร้อน และใช้บริการของหนุ่มรูปงาม จะมีอะไรสำคัญไปกว่าหาความสนุกเพลิดเพลินในขณะที่ทำได้

เจ้าเมืองผางเพ่ยอดใจเต้นเร็วแรงมิได้เมื่อคิดถึงหนุ่มหล่อร่างกำยำ

มีกลิ่นคาวเลือดแปลกกระทบประสาท

แปลก... นี่ไม่ถูกต้อง...

เมื่อผางเพ่ยเห็นเงาร่างเขาเอง เหย่หนิวคือบุรุษหนุ่มที่เขารักที่สุด เขาตกตะลึง  “เหย่หนิว นั่นเจ้าหรือ?”

“คิดไม่ถึงใช่ไหม?  คิดไม่ถึงใช่ไหมว่าข้าจะกลับมาแก้แค้นได้” เหย่หนิวร่างเปื้อนเลือดและยิ้ม

(เหย่หนิว.. หัวหน้ากลุ่มโจรวัวป่า เจ้าของขุมสมบัติใต้เมืองลมดำ)

“เจ้าพูดบ้าอะไรกัน?” ผางเพ่ยตวาดลั่น คนผู้นี้ปกติจะไม่ใช่คนช่างอิจฉา

“อย่าเพิ่งสับสน! ข้ากลับมาวันนี้ ข้าจะมาอยู่กับเจ้า!”  ในใจเหย่หนิวเกลียดผางเพ่ยที่หักหลังตัวเขา  เขาไม่รู้ว่าทุกอย่างที่ค้างคาอยู่ในใจของเขาเป็นเพราะเย่ว์หยาง  และเขาไม่เคยคิดว่าสนามพลังสร้างโลกในประตูเป็นตายจะสร้างเรื่องต่อเนื่องทุกอย่าง  เหย่หนิวเพียงแต่เชื่อสิ่งที่ตาของเขาเห็นและหูได้ยิน สำหรับผางเพ่ยคนรักเก่าที่หักหลังเขา เขาขบกรามกรอด และต้องการให้ตายไปด้วยกัน!

ผางเพ่ยตกใจและถอยห่าง เขาหนีห่างออกไปหมื่นเมตร

อย่างไรก็ตามเหย่หนิวไล่ทันเขา

ขณะที่ผางเพ่ยระเบิดพลังใส่ร่างเหย่หนิวเต็มที่  เหย่หนิวหัวเราะลั่นและพูดอย่างดุร้าย  “เจ้าจะฆ่าข้า  เจ้าคนหลอกลวง ตายเสียเถอะ!”

เหย่หนิวระเบิดร่างตนเอง!

ถ้าไม่ใช่เพราะผางเพ่ย เหย่หนิวคงไม่ยอมระเบิด  เขาเรียกอสูรภูเขาไฟระเบิดที่มีร่างไม่เสถียรและผสานร่างไว้อยู่ก่อนแล้ว

ผางเพ่ยเห็นแววตาโกรธอาฆาตของเหย่หนิวก่อนเขาตาย ก็รู้สึกเสียใจ

เขารู้ตัวว่ากำลังคุยกับเขา ที่สำคัญ เหย่หนิวเป็นอดีตคนรัก..

ทุกอย่างสายเกินไป

บึ้ม!

ท้องฟ้าเต็มไปด้วยเลือด

แรงระเบิดขนาดใหญ่ที่น่ากลัวกวาดไปทั่วตำหนัก อุทยานที่งดงามน่ารื่นรมย์กลับกลายเป็นสภาพมีควันลอยกรุ่นศิลาป่นสลาย สระน้ำระเหยเป็นไอ พื้นล่างกลายเป็นหลุมลึก

ที่ก้อนหลุมลึก ร่างของผางเพ่ยเต็มไปด้วยรอยบาดแผล เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส  “บัดซบ บัดซบ เหย่หนิว เจ้าทำร้ายข้า  เจ้าวายร้าย!”

ผางเพ่ยร่างเต็มไปด้วยเลือด คาดว่าเขาคงไม่มีอารมณ์ชื่นชมบุรุษรูปงามอีกต่อไป  เขาถูกบังคับให้ต้องสู้อย่างไม่เต็มใจ

การทำลายตัวเองของเหย่หนิว ทำลายอาวุธของผางเพ่ยไปด้วย ทำให้เขาโกรธจัด

เนื่องจากได้รับบาดเจ็บหนัก จู่ๆ เขาคิดขึ้นมาได้ว่าไม่ปลอดภัย  เขากลับไปที่เรือเหาะที่ลอยอยู่ในท้องฟ้า  เขาไม่ได้เข้าไปข้างใน  แต่ตะโกนเรียก “เฉียนจวิน รีบมาดูแลข้า  ข้าจะต้องรักษาบาดเจ็บ สั่งคนอื่นให้ตามหมอที่ดีที่สุดมา เร็วเข้า”

อวี้เฉียนจวินแสดงความเคารพตามปกติ “ขอรับ”

ขณะเดียวกันก็ใช้กระบี่แทงใส่ผางเพ่ยที่ยังบาดเจ็บหนัก

“เจ้าก็หักหลังข้าด้วยหรือ?”  ผางเพ่ยตะลึง

“เฉียนจวินมิได้หักหลังเจ้าแคว้น” อวี้เฉียนจวินตอบตามปกติ  “ความจริง ข้าไม่เคยหักหลัง!”

“ผางเพ่ย เจ้าสุนัขขี้ขโมย นึกไม่ถึงว่าเจ้าจะมีวันนี้สินะ!”  เจ้าเมืองลมดำผู้หายสาบสูญไปนานอยู่ที่ข้างเรือเหาะโจมตีใส่ผางเพ่ยราวกับคนบ้า “เจ้าชิงเอาทุกสิ่งทุกอย่างไป  ข้าจำได้  อย่างไรก็ตามเจ้าก็คงคิดไม่ถึงเช่นกัน”

“เจ้าฟังข้าอธิบายก่อน เฮย์ฟง นี่เป็นเรื่องเข้าใจผิด” ผางเพ่ยหวาดกลัว เฮย์ฟงและอวี้เฉียนจวินอยู่ด้วยกัน ปกติเขาจะไม่สนใจเท่าใดนัก  แต่ตอนนี้เขาตกอยู่ในอันตรายอย่างหนัก

“ถ้าข้ายังเชื่อเจ้า   อย่างนั้นข้าก็เป็นตัวโง่งมอันดับหนึ่งของแดนสวรรค์!”  เจ้าเมืองลมดำแค่นเสียง

เขาก็เหมือนกับหัวหน้าโจรเหย่หนิว เชื่อในสิ่งที่ตนเองเห็น

เฟยหวง, ฮัวปัน, เหยียนเจ้าและผู้ที่สมทบใหม่ทอเรนลิมา เจ้าเมืองเฉียนหู่ปรากฏตัวล้อมเรือเหาะไว้

กบฏอย่างเจ้าแคว้นมรกตตัวปลอม สุนัขตกน้ำอย่างนี้ไม่สามารถสู้ตอบโต้ได้ นั่นเป็นเรื่องที่ไม่ยุติธรรมเลย แต่โอกาสสร้างความดีความชอบอย่างนี้ เผื่อได้รับรางวัลตอบแทนใครเล่าจะไม่สนใจ  นอกจากนี้  อย่าว่าแต่ตอนนี้เย่ว์หยางนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่ระเบียงวังเจ้าแคว้นจิบเหล้าอย่างสบายอารมณ์ ขณะที่ไป่ลู่คอยนวดเฟ้นอย่างนุ่มนวลเอาใจ คอยสังเกตการณ์ดูว่าพวกเขาทำงานได้สำเร็จหรือไม่?