ตอนที่ 6 - ห้องใหม่
นายพึมพำอะไรน่ะ” มิสคามิลล์ถามเขา
“ห๊ะ? คุณไม่เห็นข้อความที่ลอยอยู่ตรงหน้าผมเหรอ?” ลีโอถามเธอด้วยน้ำเสียงที่งุนงง
มิสคามิลล์ขมวดคิ้ว “นายกำลังล้อฉันเล่นรึเปล่า”
“ปะ-ป่าว! จริงๆนะ! ดูสิ! มันอยู่ตรงนี้ไง!” ลีโอชี้ไปที่หน้าจอโปร่งใสที่ตามสายตาของเขามองไป
“มันไม่มีอะไรอยู่ตรงนั้น” เธอพูด
“เป็นไปไม่ได้… แต่ผมมองเห็นมันได้อย่างชัดเจน…”
“เห็นได้ชัดว่านายเหนื่อยจากการฝึกซ้อมมากไปจนประสาทหลอน ไปพักผ่อนเถอะ วันนี้เราฝึกพอแล้ว”
“อะไรนะ?! แล้วเวทมนตร์ล่ะ! คุณบอกว่าจะสอนเวทมนตร์ให้ผม!”
“การพยายามใช้เวทมนตร์ทั้งๆ ที่นายหมดแรงอยู่นั้นก็เหมือนกับการฆ่าตัวตาย ซึ่งฉันไม่อนุญาต หากนายต้องการเรียนเวทมนตร์ นายก็ควรรีบเพิ่มความแข็งแกร่งของนาย เพื่อที่นายจะได้มีพลังมากพอที่จะเรียนรู้เวทมนตร์ในภายหลัง การฝึกฝนด้วยดาบเป็นสิ่งที่นายต้องให้ความสำคัญเป็นอันดับแรกในตอนนี้” และโดยไม่พูดอะไรอีกมิสคามิลล์ก็เดินไปปลดล็อกประตู
“นายรู้วิธีกลับหอใช่ไหม ฉันจะมาหานายที่นี่พรุ่งนี้ตอนหลังเลิกเรียน และอย่ามาสายอีก ไม่งั้นฉันจะไม่สอนเวทมนตร์ให้นาย”
หลังจากที่มิสคามิลล์จากไป ลีโอก็เริ่มเดินทางกลับหอพักของตัวเองเช่นกัน
สำหรับหน้าจอโปร่งใสพวกมันหายไปซักพักแล้ว
‘บางทีฉันอาจจะเห็นภาพหลอนจริงๆ…’
ในเวลาต่อมา
‘อา เวร ที่นี่มีคนเต็มไปหมดเลย พวกเขาคงกำลังตามหาฉันอยู่…’ ลีโอคิดกับตัวเองขณะที่เขาเดินเข้าไปหาฝูงชนที่อยู่นอกอาคารหอพักของเขา
แน่นอนว่าเมื่อนักเรียนสังเกตเห็นลีโอ พวกเขาก็เริ่มเตือนคนอื่นๆ
“ลีโอ! นั่นลีโอจริงๆ!”
“โอ้พระเจ้า! ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย! เขายังมีชีวิตอยู่!”
พวกนักเรียนพูดคำที่ลีโอเคยได้ยินมาแล้วหลายครั้งในวันนี้ จากนักเรียนคนอื่นๆ
เมื่อเหล่านักเรียนรุมล้อมเขา ลีโอก็ถอนหายใจออกมาดังๆ “ทุกคนหยุดทำเหมือนว่าวันนี้เป็นวันสุดท้ายที่จะเจอฉันได้ไหม ในอนาคตพวกนายจะมีโอกาสมากมายที่จะเจอฉันอีก ฉันเหนื่อยมากจริงๆ และฉันก็อยากกลับห้องแล้ว”
พวกนักเรียนเงียบไปจนกระทั่งมีคนหนึ่งพูดว่า “ห้องของนาย? มันถูกทำความสะอาดหลังจาก ‘นายเสียชีวิต’ ไปได้หนึ่งเดือน ตอนนี้นายน่าจะไม่มีห้องแล้ว”
“อะไรนะ? เป็นไปไม่ได้” ลีโอไม่เชื่อเสียงนั้นและรีบไปที่ห้องของเขา
เขาจำได้อย่างชัดเจนว่าวันนี้ตื่นขึ้นมาในห้องของเขา
ไม่กี่นาทีต่อมา ลีโอก็มาถึงหน้าห้อง 1-G
เขาเริ่มค้นหากระเป๋าตังที่เก็บกุญแจห้องเอาไว้
อย่างไรก็ตาม ร่างกายของเขาว่างเปล่า และกระเป๋าตังของเขาก็หายไป
‘เชี่ย! วันนี้ฉันทิ้งกระเป๋าตังไว้ในห้องเพราะต้องรีบออกไป!’ ลีโอร้องไห้ในใจ
“นายต้องการให้ช่วยเปิดประตูนั่นไหม” จู่ๆก็มีคนถามขึ้นมา
ลีโอหันไปมองคนที่เพิ่งพูด และจำเขาได้ว่านั่นคือผู้ดูแลหอพัก
“นี่ควรเป็นห้องของผม แต่ผมลืมว่าวางกุญแจไว้ที่ไหน…” เขาพูด
“ฉันไม่ติดอะไรที่จะต้องเปิดประตูให้นาย แต่อย่าหาว่าฉันไม่เตือน”
ครู่ต่อมาผู้ดูแลหอพักก็ปลดล็อกประตูด้วยการ์ด และอนุญาตให้ลีโอเข้าไปข้างในได้
“อะไรเนี่ย นี่ไม่ใช่ห้องฉัน!” ลีโอรู้สึกงุนงงกับภายในห้องที่ดูแตกต่างจากเมื่อเช้าก่อนจะออกไปอย่างสิ้นเชิง !
‘บางทีลีโอของโลกนี้อาจอยู่ห้องอื่น?’
ด้วยความคิดนี้ เขาหันไปถามผู้ดูแลหอพักว่า “ผมเคยอยู่ห้องไหน”
“1-G แต่อย่างที่ฉันพูดไปแล้ว— ห้องของนายถูกทำความสะอาดเพราะทุกคนคิดว่านายตายไปแล้ว” ผู้ดูแลหอพักอธิบายให้เขาฟัง
‘ถ้าเป็นแบบนั้น วันนี้ฉันตื่นนอนที่ไหนนะ? ฉันมั่นใจว่ามันเป็นห้องของฉันแน่ๆ! หรือฉันถูกส่งมายังโลกนี้ตอนที่ฉันออกจากห้อง?’
“ผมเข้าใจแล้ว... ถ้าเป็นแบบนั้น ตอนนี้มีห้องว่างที่ผมสามารถใช้ได้ชั่วคราวไหม”
“ต้องขอโทษด้วย ตอนนี้ตึกนี้เต็มแล้ว ฉันจะถามผู้ดูแลหอพักคนอื่นๆให้ว่าพวกเขายังมีห้องว่างไหม”
“ขอบคุณครับ” ลีโอพยักหน้า
ดังนั้น เขาจึงตามผู้ดูหอพักไปที่ห้องทำงานของเขา
หลังจากคุยโทรศัพท์อยู่สองสามสาย ผู้จัดการหอพักก็พูดกับเขาว่า “มีห้องว่างห้องหนึ่งที่ตึกหอพักเก่า ขอโทษด้วยนะ แต่ตอนนี้เรามีแค่ที่นั่น”
“ตึกเก่างั้นหรอ อืม...ผมไม่มีทางเลือกนี่นา” ลีโอยักไหล่
“แล้วก็ฉันขอโทษจริงๆเกี่ยวกับเรื่องนี้” ผู้ดูแลหอพักก้มหัวลง
“อย่ากังวลไปเลย มันไม่ใช่ความผิดของคุณด้วยซ้ำ”
“ขอบใจนะ นายรู้ใช่ไหมว่าหอพักเก่าอยู่ที่ไหน? มันห่างจากที่นี่ประมาณ 10 นาที”
“ครับ ผมรู้”
“ผู้ดูแลหอพักน่าจะรอนายอยู่ที่นั่น เขามีผมสั้นสีแดงและมีหน้าตาที่โอ้อวดๆ”
“ขอบคุณครับ”
หลังจากนั้นไม่นานลีโอก็จากไป และเดินไปที่หอพักเก่า
‘ฉันหวังว่าหอพักเก่าจะไม่ดูหลอนเหมือนโลกเก่าของฉัน…’ เขาอธิษฐานในใจ
หอพักเก่ามีชื่อเสียงในโลกเก่าของเขาเกี่ยวกับการถูกผีหลอก มีปรากฏการณ์ที่ถูกบันทึกไว้มากมายซึ่งไม่มีใครสามารถอธิบายได้
และแน่นอน ลีโอไม่เชื่อพวกเรื่องไสยศาสตร์—อย่างน้อยก็เมื่อไม่นานมานี้
หากมีเวทมนตร์ แวมไพร์ และผู้ใช้เวทมนตร์อยู่ในโลกนี้ ก็มีโอกาสอย่างมากที่ผีจะมีอยู่เช่นกัน
สิบนาทีต่อมา ลีโอมาถึงอาคารหอพักเก่า แต่ที่เขาแปลกใจคือ มันไม่ได้ทรุดโทรมเหมือนในโลกเก่าของเขา และมันก็ไม่เหมือนกับบ้านผีสิง
“อืม เซอร์ไพรส์นะเนี่ย” ลีโอพึมพำขณะที่เขาเข้าใกล้ทางเข้า ซึ่งเห็นนักเรียนผมแดงในวัยยี่สิบต้นๆ กำลังรอบางอย่างหรือใครบางคนอยู่
“ลีโอ!” นักเรียนผมแดงเริ่มโบกมือให้เขาทันทีที่พวกเขาสบตากัน
ลีโอเดินเข้ามาหาเขาและทักทาย “สวัสดี”
“ฉันชื่อแฮงค์เป็นผู้ดูแลหอพักแห่งนี้ ห้องของนายพร้อมแล้ว ตามฉันมาสิ”
เขาพยักหน้าและตามแฮงค์ไปที่ห้องใหม่ของเขา
สองสามนาทีต่อมา เมื่อพวกเขามาถึงที่ประตู แฮงค์ก็ยื่นกุญแจห้องให้ลีโอและพูดว่า “ถ้านายมีคำถามอะไร นายสามารถมาหาฉันได้ที่ห้องทำงานของฉันตอนหลังเลิกเรียน อ้อ แม้ว่าพวกเขาจะทำความสะอาดห้องเก่าของนาย แต่พวกเขาก็ไม่ได้ทิ้งของของนายไปด้วย ฉันส่งอีเมลไปหาคนเก็บของแล้ว นายจะได้ของคืนภายในไม่กี่วันนี้”
“ผมเข้าใจแล้ว ขอบคุณนะครับ”
หลังจากเข้าไปในห้องใหม่ของเขาแล้ว ลีโอก็มองไปรอบๆ ห้องนี้ค่อนข้างกว้าง แต่นั่นเป็นเพราะขาดเฟอร์นิเจอร์และของใช้ส่วนตัว
นอกจากโต๊ะอาหาร เก้าอี้ไม่กี่ตัว และเตียงหนึ่งเตียงแล้ว ห้องนี้ก็ว่างเปล่าอย่างแท้จริง
“ฉันคิดถึงหนังสือและทีวีของฉันแล้ว…” เขาถอนหายใจออกมาดัง ๆ ขณะที่เริ่มถอดเสื้อผ้าออก
เมื่อเขาเปลือยกาย ลีโอก็เข้าไปในห้องน้ำเพื่อล้างร่างกายที่ปกคลุมไปด้วยเหงื่อ
‘ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าฉันได้เดินทางไปอีกโลกหนึ่ง มันให้ความรู้สึกเหมือนไม่ใช่เรื่องจริง ถ้าเกิดว่า… จริง ๆ แล้วฉันอยู่ในความฝันที่เหมือนจริงมากๆ ล่ะ? บางทีฉันอาจจะเข้าสู่อาการโคม่าจากการต่อสู้?’
ลีโอเริ่มคิดเรื่องต่างๆ เมื่อมีน้ำร้อนสาดใส่ร่างกายของเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า
เขาครุ่นคิดเกี่ยวกับสิ่งที่เขาควรทำต่อจากนี้ เกี่ยวกับอนาคตของเขา และเกี่ยวกับโลกเก่าของเขา
เขารู้สึกประหม่าและหวาดหวั่นเล็กน้อยต่อความไม่แน่นอน แต่เขาก็ตื่นเต้นกับโลกใหม่นี้และสิ่งใหม่ๆ ทั้งหมดที่เขาได้เรียนรู้
‘ตามที่มิสคามิลล์พูด ฉันดูเหมือนจะมีพรสวรรค์ทางเวทมนตร์ที่ค่อนข้างดี… ฉันไม่คิดว่าตัวเองจะมีพรสวรรค์อย่างอื่นอีก… นี่อาจเป็นโอกาสสำหรับฉัน… โอกาสที่จะเปลี่ยนจุดประสงค์ของการมีอยู่ของฉัน…’
‘แม้ว่าตอนนี้ฉันจะไม่สามารถเปิดเผยความสามารถทางเวทมนตร์ของฉันได้ แต่ฉันก็สามารถทำได้เมื่อฉันมีพลังมากพอที่จะปกป้องตัวเอง เมื่อเป็นอย่างนั้น ฉันจะประกาศให้โลกรู้ว่าฉันไม่ใช่ลีโอคนเดิมที่พวกเขาเคยรู้จัก! และประกาศว่าฉันเป็น—’
จู่ๆ ลีโอก็รู้สึกอยากเปิดตาของเขาที่ปิดมานานหลายนาที
อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เขาเห็นเมื่อเขาลืมตาทำให้เขากรีดร้องและตกลงไปในอ่างอาบน้ำ
“ผะ ผะ ผี!” เขาตะโกนด้วยน้ำเสียงประหลาดใจในขณะที่ดวงตาที่เบิกกว้างของเขาจับจ้องไปที่ผนังห้องอาบน้ำที่อยู่ตรงหน้าเขา ซึ่งมีศีรษะของมนุษย์ยื่นออกมาจากผนัง
ผีก็ประหลาดใจกับปฏิกิริยาของลีโอ และมันอุทานด้วยเสียงผู้หญิงที่ชัดเจน “นะ-นายมองเห็นฉันงั้นหรอ!”
‘ผีพูดได้?!’ ลีโอร้องไห้ในใจ
“นี่! ตอบฉันสิ! นายเห็นฉันไหม!” ผีถามเขาอีกครั้ง
ลีโอนั่งอยู่ในอ่างอาบน้ำด้วยใบหน้างุนงง
หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เขาก็ลุกขึ้นยืนและแสร้งทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เขาล้างร่างกายอีกสองสามวินาทีก่อนที่จะออกจากห้องน้ำโดยไม่สนใจผีตนนั้น
‘ฉันจะแสร้งทำเป็นไม่เห็นมัน ถ้ามันรู้ว่าฉันเห็นมัน มันจะต้องมาหลอกหลอนฉันแน่ๆ!’ ลีโอคิด ในขณะที่เขาเช็ดตัวด้วยผ้าขนหนู
หลังจากสวมชุดคลุมอาบน้ำที่เขาเจอในห้องน้ำ ลีโอก็ตรงไปที่เตียงและแกล้งทำเป็นหลับ
ขณะที่ลีโอนอนหลับตาอยู่บนเตียง วิญญาณก็ลอยอยู่เหนือเขา และจ้องมองใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาอย่างเงียบๆ
“นายรู้ไหม นายเสแสร้งได้แย่มาก ฉันรู้ว่านายมองเห็นฉัน และฉันก็ไม่ใช่วิญญาณชั่วร้าย ดังนั้นนายไม่ต้องระมัดระวังตัวก็ได้”
“...”
‘ฟังดูน่าสงสัยเป็นบ้า! มันเหมือนกับสิ่งที่วิญญาณชั่วร้ายจะพูดเลย!’ ลีโอร้องไห้ในใจ
“ถ้านายลืมตาตอนนี้ ฉันจะโชว์หน้าอกสวยๆ ของฉันให้ดู!”
คำพูดของผีตนนั้นเกินความคาดหมายจนทำให้ใบหน้าของลีโอกระตุกโดยไม่รู้ตัว
ผีหัวเราะเบา ๆ เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเขาและพูดต่อว่า “ดูสิ ตอนนี้ฉันเปลือยทั้งตัวเลย! นายรู้ไหมไม่มีใครเคยเห็นฉันเปลือยมาก่อน นั่นหมายความว่านายจะเป็นคนแรก! สิ่งที่นายต้องทำคือเปิดตาของนาย! จากนั้น นายจะได้ชื่นชมกับร่างกายที่งดงามของฉัน!”
“...”
ลีโอไม่หลงกลการล่อลวงของผีและยังคงหลับตา
ผีถอนหายใจหลังจากเห็นสิ่งนี้ หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ผีตนนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “ถ้านายไม่ลืมตาตอนนี้ ฉันจะเข้าสิงร่างของนายและทำให้นายเปลือยเปล่าและวิ่งไปทั่วสถาบัน!”
เมื่อได้ยินคำขู่อันน่าสยดสยอง ดวงตาของลีโอก็เบิกโพลง และเขาตะโกนว่า “อย่านะโว้ย!”
เมื่อเขาลืมตาขึ้นมา ในที่สุดเขาก็เห็นวิญญาณลอยอยู่เหนือเขา
‘เชี่ยย…โคตรสวย…’
นี่เป็นความคิดแรกของลีโอเมื่อเขาเห็นผีอย่างชัดเจนเป็นครั้งแรก เนื่องจากหมอกจากน้ำร้อน เขาจึงมองเห็นผีในห้องน้ำได้ไม่ชัดเจน แต่ตอนนี้เขามองเธอโดยไม่มีอะไรมาบดบังการมองเห็นของเขา เขาสามารถเห็นลักษณะของผีได้ชัดเจนมาก
ผีตนนี้มีผมสีขาวยาวสยายไปข้างหลังเหมือนผ้าคลุมที่มีลมพัด เธอมีขนตาที่ยาว และเธอก็มีดวงตาสีแดงที่สวยงามราวกับอัญมณีสองดวง ร่างกายของเธอบอบบางและมีความสมดุลอย่างสมบูรณ์แบบ เธอมีขาที่เรียวยาวและมีผิวที่ขาวซีดซึ่งทำให้ดูเหมือนว่าเธอสร้างมาจากหิมะบริสุทธิ์ นอกจากนี้เธอยังดูมีอายุใกล้เคียงกับเขา และเธอก็สวมเครื่องแบบที่คล้ายกับชุดนักเรียนในสถาบันแห่งนี้
เมื่อเห็นสีหน้างุนงงของลีโอ ผีสาวก็ยิ้ม “นายผิดหวังที่ฉันไม่ได้เปลือยเปล่าหรือนายกลัวรูปร่างหน้าตาของฉัน”
ลีโอขมวดคิ้วและพูดว่า “ฉันไม่สนใจร่างกายเปลือยเปล่าของเธอเลย และฉันก็ไม่กลัวเธอด้วย เธอเป็นใคร เธอเป็นผีจริงๆหรอ แล้วเธอต้องการอะไรจากฉัน”
ผีดูประหลาดใจเล็กน้อยกับคำตอบของเขา
“ฉันไม่ใช่ผี เพราะฉันยังไม่ตายอย่างสมบูรณ์ ฉันคือสิ่งที่นายเรียกว่า ‘วิญญาณ’”
“มันแตกต่างกันยังไง?”
“สำหรับเบื้องต้น วิญญาณคือสิ่งมีชีวิตที่ไม่มีร่างกาย และร่างกายของฉันน่าจะหายไปนานแล้ว แต่วิญญาณของฉันยังอยู่ดี และนั่นทำให้ฉันเป็นวิญญาณ”
“ยังไงก็ตาม ฉันชื่อลิลิธ ยินดีที่ได้รู้จัก ลีโอจากต่างโลก”
“อะไรน—?! เธอรู้ได้ยังไง...” ดวงตาของลีโอเบิกกว้างด้วยความตกใจ