ตอนที่ 4 - ขอเวลาฉันหนึ่งเดือน

ในขณะที่ข่าวการกลับมาของลีโอแพร่กระจายไปทั่วทั้งสถาบัน ตัวลีโอเองนั้นมุ่งความสนใจไปที่คลาสเรียนของเขา โดยไม่สนใจว่าการกลับมาของเขาส่งผลกระทบต่อสถาบันและนักเรียนภายในสถาบันมากน้อยแค่ไหน

ในตอนท้ายของทุกคลาส นักเรียนจากห้องเรียนใกล้เคียงจะรีบไปที่ห้องเรียนของเขาเพื่อดูว่าข่าวลือนั้นเป็นความจริงหรือไม่

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากพวกเขาไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปในห้องเรียน นักเรียนเหล่านี้จึงได้แต่มองเขาผ่านประตูและหน้าต่างเท่านั้น

“เวรเอ๊ย! มันเป็นเรื่องจริง! ลีโอยังมีชีวิตอยู่จริงๆ!”

“เขาดูเหมือนลีโอ แต่เหมือนมีบางอย่างที่แตกต่างออกไป รู้สึกเหมือนว่าเขาไม่มีพลังเหมือนเมื่อก่อน และแม้แต่ออร่าของเขาก็หายไปหมดแล้ว”

“นายคาดหวังอะไรจากคนที่ความจำเสื่อม เขาอาจจะเป็นลีโอ แต่เขาไม่ใช่ลีโอจริงๆ จนกว่าเขาจะฟื้นความทรงจำกลับมาได้”

“นายคิดว่าจะต้องใช้เวลานานแค่ไหน เขาถึงจะกลับมาจำได้?”

“พระเจ้าเท่านั้นที่รู้”

“...”

ลีโอแสร้งทำเป็นไม่สังเกตเห็นนักเรียนที่อยู่นอกห้องเรียนของเขา และยังคงเรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับโลกนี้และเรียนรู้เกี่ยวกับ ‘ลีโอ’ จากเพื่อนร่วมชั้นที่กระตือรือร้นที่จะช่วยเขาฟื้นฟูความทรงจำ

“นายช่วยเล่าเกี่ยวกับตัวฉันให้มากกว่านี้หน่อยได้ไหม อย่างน้อยฉันเป็นคนใครก่อนที่ฉันจะสูญเสียความทรงจำ”

“แน่นอน! เราควรเริ่มจากจุดเริ่มต้นเลยไหม”

“แน่นอน” เขาพยักหน้า

ดังนั้น เหล่านักเรียนจึงเริ่มเล่าให้ลีโอฟังเกี่ยวกับความสำเร็จของเขาตั้งแต่เริ่มเรียน

“สถานการณ์การบูลลี่ในโรงเรียนเลวร้ายลงเมื่อตอนที่นายเข้าร่วมสถาบันครั้งแรกเมื่อปีที่แล้ว ไม่มีนักเรียนธรรมดาคนไหนกล้าที่จะตอบโต้นักเรียนเวทมนตร์ แต่นายเป็นข้อยกเว้นเพียงอย่างเดียว ไม่ว่าใครจะบูลลี่นาย นายจะต้องต่อสู้กลับและชนะพวกเขา”

“ถูกต้อง! นายไม่เพียงแค่แข็งแกร่งเท่านั้น — นายเป็นคนที่ไม่มีใครเอาชนะได้! ไม่มีนักเรียนเวทมนตร์คนใดที่สามารถเอาชนะนายได้ รวมถึงพวกนักเรียนชั้นสูงบางคนด้วย!”

“เนื่องจากทักษะดาบที่นายเชี่ยวชาญ ในที่สุดพวกนักเรียนก็เริ่มเรียกนายว่า 'จักรพรรดิดาบลีโอ'!”

‘จักรพรรดิดาบลีโอ? เหมือนหลุดออกมาจากนิยายแฟนตาซีเลย น่าอายชิป…’ ลีโอคิดกับตัวเอง

“นายยังเอาชนะการแข่งขันหลายรายการ และกลายเป็นอัศวินคนแรกในประวัติศาสตร์ของสถาบันที่ชนะการแข่งขันที่นักเรียนเวทมนตร์สามารถเข้าร่วมได้”

“ไม่ใช่แค่นักเรียนเวทมนตร์ นายยังปราบแวมไพร์ได้หลายตัวด้วย! มีนักเรียนเพียงไม่กี่คนในสถาบันนี้ที่มีความสามารถในการต่อสู้กับพวกมัน และแน่นอนนายเป็นอัศวินคนเดียวในบรรดานักเรียนเหล่านี้! ที่เหลือคือผู้ใช้เวทมนตร์”

“ผู้ใช้เวทมนตร์?” ลีโอเลิกคิ้วขึ้น

“ใช่ มันเป็นชื่อพิเศษที่มอบให้กับนักเรียนเวทมนตร์ที่มีความสามารถและมีความถนัดทางเวทมนตร์บางอย่าง ผู้ใช้เวทมนตร์ทุกคนมีระดับ S ในความสามารถพิเศษทางเวทมนตร์ กล่าวอีกนัยหนึ่ง พวกเขาล้วนเป็นอัจฉริยะ”

“พูดถึงผู้ใช้เวทมนตร์ จริงๆแล้วนายมีแฟนเป็นผู้ใช้เวทมนตร์” ทันใดนั้นนักเรียนคนหนึ่งก็พูดขึ้น

“อะไรนะ ฉันมีแฟนแล้วงั้นหรอ” ดวงตาของลีโอเบิกกว้างด้วยความตกใจ เพราะนี่คือสิ่งที่เขาคาดไม่ถึงว่าจะได้ยิน

“ใช่ เธอชื่อวาเลอรี่ และเธอเป็นหนึ่งในนักเรียนชั้นสูงเพียงไม่กี่คนในสถาบันแห่งนี้”

“วาเลอรี่…” ลีโอทวนชื่อของเธอด้วยน้ำเสียงงุนงง

‘สาวงามประจำสถาบันวาเลอรี่เป็นแฟนฉันหรอ! ไม่มีทางน่า!’ เขาร้องไห้อยู่ในใจ

ในโลกของเขา วาเลอรี่เป็นหนึ่งในสาวงามระดับแนวหน้าของสถาบันที่มีผู้ชื่นชอบนับไม่ถ้วน และเธอยังมีแฟนคลับของเธอเองซึ่งมีสมาชิกมากกว่า 10,000 คน

แม้ว่าเขาจะเคยเจอเธอ แต่เขาก็ไม่เคยพูดกับเธอมาก่อน

แม้ว่าก่อนหน้านี้ลีโอจะไม่อยากจมลงไปในความคิดของเขามาก่อน แต่ตอนนี้ลีโอเข้าใจถึงความแตกต่างอย่างมาก ระหว่างเขากับลีโอคนก่อนหน้าของโลกนี้อย่างแท้จริง

ในโลกใบเก่าของเขา เขาเป็นคนโดดเดี่ยวที่ไม่มีเพื่อน นับประสาอะไรกับมีแฟน และเขามักถูกรังแกโดยนักเรียนที่อิจฉาผลการเรียนของเขา ในขณะเดียวกัน ‘ลีโอ’ ของโลกนี้นั้นตรงกันข้ามกับเขาอย่างสิ้นเชิง

เขามีเพื่อนมากมาย มีผู้คนที่มองมาที่เขา และเขาแม้มีกระทั่งแฟน เขายังปราบพวกบูลลี่ในโรงเรียน และมอบความหวังให้กับนักเรียนคนอื่นๆ

‘น่าอิจฉาชะมัด… ’ลีโอถอนหายใจ และเขาสงสัยว่า เขามีสิ่งที่จะสามารถมาแทนที่ลีโอคนเก่าได้หรือไม่

หลังจากคลาสสุดท้ายจบลง ลีโอก็ลุกขึ้นยืนและเตรียมจะจากไป

“ลีโอนายนั่นจะไปไหน เรามาคุยกันดีกว่า! พวกเรายังมีเรื่องจะบอกนายอีกเยอะ!”

“ขอโทษนะ พอดีฉันสัญญากับมิสคามิลล์ว่าฉันจะไปหาเธอทันทีที่เรียนเสร็จ พวกเราสามารถคุยกันได้ในวันพรุ่งนี้” เขาพูด

หลังจากโบกมือให้เหล่านักเรียน ลีโอก็เดินออกจากห้องเรียนและเริ่มเดินไปที่ห้องพยาบาล

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากไม่มีคลาสเรียนอีกแล้ว นักเรียนคนอื่น ๆ ที่ยังไม่ได้เห็นลีโอก็ออกมาท่วมโถงทางเดิน ทำให้เขาแทบจะออกไปไม่ได้

“โอ้พระเจ้า เขาคือลีโอจริงๆ!”

นักเรียนส่วนใหญ่เป็นนักเรียนธรรมดาและพวกเขามีความสุขที่ได้เห็นไอดอลของพวกเขายังมีชีวิตอยู่

ทันใดนั้นเสียงที่ดังและก้าวร้าวก็ดังก้องอยู่ในโถงทางเดิน

“ออกไปให้พ้น เจ้าขยะ!”

"ฉันสาบานว่าฉันจะระเบิดทุกคนที่นี่ด้วยเวทมนตร์ของฉัน! ฉันจะให้เวลาพวกแกทั้งหมดสามวินาที! สาม...! สอง...!"

นักเรียนที่นั่นหลีกทางให้คนผู้นี้อย่างรวดเร็ว

ลีโอหรี่ตาเล็กน้อยเมื่อเห็นคนคนนี้

ผมสั้นสีเขียวและหน้าตาดูอันธพาล

‘เคน… ดูเหมือนว่าไอ้สารเลวนี้ยังคงเป็นคนปัญญาอ่อนแม้อยู่ในโลกอื่น…’

เคนเป็นคนที่บูลลี่ลีโอในโลกเก่าของเขา เป็นหนึ่งในคนที่เขาต้องรับมือด้วย ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจสำหรับลีโอ

“ฮ่าฮ่าฮ่า! นายยังมีชีวิตอยู่จริงๆ! นี่มันเยี่ยมมาก! ฉันคิดว่าฉันจะไม่มีโอกาสได้แก้แค้นนายสำหรับสิ่งที่นายทำกับฉัน หลังจากได้ยินว่านายลงหลุมไปแล้ว! แต่ตอนนี้นายได้กลับมา ลีโอ มาสู้กับฉัน!” เคนตะโกนในขณะที่ชี้นิ้วไปที่ลีโอ

ลีโอหายใจเข้าลึก ๆ และพูดด้วยน้ำเสียงที่สงบแต่งุนงง “ฉันขอโทษ แต่นายเป็นใครนะ ฉันความจำเสื่อม ฉันเลยจำนายไม่ได้…”

“ฉันไม่สนว่านายจะจำได้หรือไม่! มาสู้กับฉัน!”

“ขอโทษนะ แต่ตอนนี้ฉันยุ่งนิดหน่อย บางทีเราอาจจัดการเรื่องนี้กัน—”

“เลือกมาว่านายจะยอมรับคำท้าของฉัน หรือฉันจะให้ฉันเอาชนะนายที่นี่ และเดี๋ยวนี้!”

ลีโอกัดฟันด้วยความหงุดหงิด เขาคิดว่าเขาจะสามารถมีชีวิตที่แตกต่างออกไปได้บ้างในโลกนี้เนื่องจากชื่อเสียงของเขาในด้านความแข็งแกร่ง แต่เขาถูกบูลลี่ในวันแรก!

“นี่มันอะไร? นายกลัวงั้นเหรอ?! ฮ่าฮ่าฮ่า! ฉันไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองเลย! ไม่คิดว่าจะได้เห็นสีหน้าแบบนี้ของจักรพรรดิดาบได้ในชีวิตของฉัน!” เคนหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

“ใครบอกว่าฉันกลัว” จู่ๆ ลีโอก็พูดพร้อมกับกำมือแน่น

“นายต้องการจะสู้ใช่ไหม แน่ใจนะ? ฉันจะสู้กับนายแต่ฉันจะสู้กันตอนนี้ ขอเวลาฉันหนึ่งเดือนแล้วฉันจะสู้กับนาย ร่างกายของฉันยังอยู่ระหว่างการฟื้นตัวจากการบาดเจ็บร้ายแรงบางอย่าง ดังนั้นฉันไม่สามารถต่อสู้กับนายได้ในตอนนี้ เว้นแต่นายจะไม่รังเกียจที่จะต่อสู้กับชายที่พิการ นายคงไม่มีความสุขเพียงเพราะชนะคนพิการ ใช่ไหม?”

มีสิ่งหนึ่งที่ลีโอคนปัจจุบันและลีโอคนก่อนมีเหมือนกัน นั่นคือพวกเขาจะต่อสู้กับพวกบูลลี่เสมอ

แม้จะถูกรังแกมาเกือบทั้งชีวิต แต่ลีโอก็ไม่เคยยอมให้พวกมันมาควบคุมเขา แม้ว่าเขาจะขาหักในตอนท้ายก็ตาม

มีสิ่งหนึ่งที่เขาเกลียดมากกว่าการพ่ายแพ้ นั่นคือการยอมแพ้ต่อตัวเอง

โถงทางเดินเงียบสนิทหลังจากที่ลีโอยอมรับคำท้าของเคยภายใต้เงื่อนไขบางอย่าง

“อะไรที่ทำให้ฉันไม่อัดนายก่อนการประลอง และทุบตีนายตอนนี้ ฮะ?!” เคนแสยะยิ้มให้กับลีโอ

ในตอนนั้นเอง นักเรียนที่อยู่ด้านข้างของโถงทางเดินก็เริ่มเคลื่อนไหวเพื่อเคลียร์เส้นทาง

“นะ-นั่นผู้ใช้เวทมนตร์วาเลอรี่! ทุกคน หลีกทาง!”

ลีโอหันกลับมาหลังจากได้ยินชื่อนี้ และแน่นอนว่าเขาเห็นวาเลอรี่กำลังเดินมาทางเขาโดยมีกลุ่มคนอยู่ข้างหลังเธอด้วย

“เวรเอ้ย! พวกนั้นมาจากคลาสชั้นสูงทั้งหมดเลย!” พวกนักเรียนจำเครื่องแบบที่สง่างามของพวกเขาได้ทันที ซึ่งมันดูสวยงามกว่าเครื่องแบบนักเรียนทั่วไป

วาเลอรี่หยุดห่างจากลีโอไม่กี่เมตร และเธอพูดด้วยน้ำเสียงที่สงบขณะจ้องมองไปที่เคน “นายว่าอะไรไหม”

เคนกัดฟันด้วยความหงุดหงิด แต่เขาไม่กล้าสู้กับวาเลอรี่ หนึ่งในนักเรียนที่มีอิทธิพลมากที่สุดในสถาบัน

“อีกหนึ่งเดือนนายเจอฉันแน่ ลีโอ! และฉันไม่สนว่านายจะพร้อมหรือไม่พร้อมในตอนนั้น! เราจะสู้กัน แม้ว่านั่นจะเป็นสิ่งสุดท้ายที่ฉันสามารถทำได้ก็ตาม!” เคนคำรามใส่เขาก่อนจะหันหลังกลับและเดินจากไป

‘ฉันปลอดภัย…สำหรับตอนนี้…’ ลีโอถอนหายใจด้วยความโล่งอก

อย่างไรก็ตาม ในขณะที่ปัญหาของเขากับเคนจบลง เขาก็พบกับปัญหาใหม่ทันที

“ลีโอ… นั่นนายจริงๆ หรอ?” เสียงที่อ่อนโยนของวาเลอรี่ดังขึ้นมาอีกครั้ง ทำให้ลีโอจ้องมองเธอ

‘แม้แต่ในโลกนี้ เธอก็ยังสวยจริงๆ… ไม่สิ เธอดูดีกว่าเดิมด้วยซ้ำ ‘ฉัน’ ได้เดทกับสาวสวยคนนี้จริงหรอเนี่ย? ไม่อยากจะเชื่อเลย…’

“ขอโทษนะ แต่ฉันรู้จักเธอรึป่าว?” ลีโอแสร้งทำเป็นจำเธอไม่ได้

สีหน้าเจ็บปวดปรากฏขึ้นบนใบหน้าของวาเลอรี่ หลังจากได้ยินคำพูดของลีโอ

“ลีโอ ไอ้สารเลว!”

คนคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างหลังวาเลอรี่ก้าวไปข้างหน้า และจับคอเสื้อของลีโอด้วยท่าทางก้าวร้าว

‘จอห์น?’ ลีโอยังจำคนนี้ได้

เช่นเดียวกับวาเลอรี่ จอห์นเป็นนักเรียนที่ได้รับความนิยมอย่างมากในโลกเก่าของเขา

“ถ้านายจะท้าฉันสู้แบบคนเมื่อกี้ ฉันคงต้องปฏิเสธ” ลีโอพูดขณะที่จ้องตาจอห์น

“จอห์น หยุดนะ!” ทันใดนั้นวาเลอรี่ก็ตะโกนใส่เขา

“ชิ”

จอห์นเย้ยหยันอย่างเย็นชาก่อนจะปล่อยลีโอ และกลับไปที่ฝั่งของวาเลอรี่

“ฉันขอโทษสำหรับเรื่องเมื่อกี้นี้ พวกเราไม่ได้มาที่นี่เพื่อสู้กับนาย นายจำอะไรไม่ได้จริงๆ หรอ? แล้วเกี่ยวกับฉันล่ะ?” วาเลอรี่ถามเขาด้วยใบหน้าขมวดคิ้วแน่น

“สิ่งเดียวที่ฉันจำได้คือชื่อของฉัน และฉันเคยเป็นนักเรียนที่นี่ ฉันต้องขอโทษด้วย แต่ตอนนี้ฉันยุ่งมาก และมีคนกำลังรอฉันอยู่ หากต้องเธอการคุยไว้ค่อยมาหาฉันในเวลาอื่น”

ลีโอหันหลังกลับและเดินจากไปโดยไม่พูดอะไรอีก

‘แม้ว่าเธอจะมีความสัมพันธ์กับลีโอคนก่อน ฉันก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะดำเนินความสัมพันธ์นั้นต่อไป เพราะฉันไม่ใช่ลีคนนั้น นอกจากนี้ ฉันไม่มีความรู้สึกใดๆ ต่อเธอเลย แม้ว่าคุณจะสวยมากก็ตาม’ ลีโอคิดกับตัวเองในขณะที่เขาเดินหายไปจากโถงทางเดิน

แม้จะได้รับชีวิตที่เขาต้องการมาตลอด แต่ลีโอก็ไม่มีความตั้งใจที่จะใช้ชีวิตแบบที่คนอื่นสร้างขึ้น เขารู้สึกว่ามันไม่ถูกต้อง แม้ว่าการตัดสินใจของเขาอาจจบลงด้วยการทำร้ายผู้คนในชีวิตนั้นก็ตาม

เมื่อลีโอไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว สีหน้าของวาเลอรี่ก็เย็นชา เธอแทบไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ไม่มีใครรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่

“วาเลอรี่ เธอโอเคไหม” จอห์นถามเธอ

“ฉันโอเค อันที่จริงฉันไม่รู้สึกผิดกับความสัมพันธ์ของเราอีกต่อไปแล้ว ลีโออาจจะยังมีชีวิตอยู่ แต่ลีโอที่ฉันเคยรู้จักและเคยรักนั้นตายไปแล้ว”

เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ จอห์นอดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างโล่งใจ

หลังจากออกมาจากวาเลอรี่ ลีโอก็ไปที่ห้องพยาบาลซึ่งมิสคามิลล์รออยู่

“นายมาช้า คลาสเรียนเลิกเมื่อสิบห้านาทีที่แล้ว ฉันคิดว่าฉันบอกให้นายมาที่นี่ทันทีหลังเลิกเรียน นายไปอยู่ไหนมา” มิสคามิลล์ต้อนรับเขาด้วยอารมณ์ที่ไม่ดี

“ขอโทษนะครับ แต่มีคนขวางทางผม ทำให้ผมออกมาไม่ได้ ผมยังถูกเคนท้าสู้ด้วยซ้ำ” ลีโอถอนหายใจ

“เคน? ฉันเดาว่าเขายังโกรธเรื่องที่นายทำกับเขาอยู่”

“ผมไปทำอะไรให้เขา” ลีโอถามด้วยสีหน้าสงสัย

“นายฟาดเขาต่อหน้าคนทั้งโรงเรียน ทำให้เขานอนซมตลอดทั้งสัปดาห์เพราะอาการบาดเจ็บ”

“ฮ่าฮ่าฮ่า! สมน้ำหน้า!” ลีโอหัวเราะเสียงดัง

จากนั้นเขาก็จำได้ว่าเขาพึ่งตกลงที่จะสู้กับเคน

“ผมสงสัยว่า ผมจะทำแบบนั้นได้ภายในหนึ่งเดือนได้ไหม… ผมพึ่งตกลงที่จะสู้กับเขาไป” เขาถอนหายใจ

“อะไรนะ? ฉันบอกให้นายอยู่เงียบๆ!” มิสคามิลล์ขมวดคิ้วเมื่อรู้เรื่องการต่อสู้กับเคน

“เขาขู่จะอัดผมต่อหน้านักเรียนทุกคน! และผมก็ไม่มีทางเลือก! ไม่ต้องกังวลผมมีเวลาเตรียมตัวอีกตั้งหนึ่งเดือน!”

“เคนอยู่ในอันดับที่ 200 ของทั้งสถาบัน และมีนักเรียนเวทมนตร์มากกว่า 10,000 คนในสถาบันนี้ นายจะเอาชนะเขาไม่ได้แม้ว่านายจะมีเวลาทั้งปีก็ตาม” มิสคามิลล์พูดด้วยน้ำเสียงเมินเฉย

“มะ-ไม่จริงใช่ไหม…” ลีโอหน้าซีดลงทันที

มิสคามิลล์ส่ายหัวและถอนหายใจ “ถ้านายเป็นเพียงแค่คนธรรมดาจริงๆ เอาล่ะตามฉันมา”

“เราจะไปที่ไหน?”

“แน่นอน ไปซ้อม”

“ตอนนี้เลยหรอ?!”

“นายอยากเอาชนะการต่อสู้กับเคนรึเปล่า ฉันไม่สนใจหรอกยังไงซะนายก็จะถูกเขาฆ่าอยู่ดี” มิสคามิลล์หรี่ตามองเขา

ลีโอกลืนน้ำลายอย่างประหม่า

“มะ-มาฝึกกันเถอะ…” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสลดในวินาทีต่อมา