ตอนที่ 3 - การกลับมาของจักรพรรดิดาบ
“ลีโอ?! อะไรนะ?! ได้ยังไง?!” อาจารย์พูดไม่ออกหลังจากเห็นลีโอซึ่งเคยเป็นนักเรียนคนโปรดของเธอ จนกระทั่งเขาเสียชีวิต
“ฉันจะอธิบายให้ฟังเล็กน้อย ไปกันเถอะลีโอ” มิสคามิลล์พูดขณะที่เธอเดินเข้าไปในห้องเรียนโดยมีลีโอเดินตามหลังเธอ
เมื่อนักเรียนในห้องเรียนเห็นลีโอและจำเขาได้ ดวงตาของพวกเขาก็เบิกกว้างและอ้าปากค้าง
มิสคามิลล์มาหยุดอยู่ตรงกลางห้องเรียนและเผชิญหน้ากับนักเรียนที่กำลังมึนงง
“ฉันแน่ใจว่าพวกเธอรู้จักเขาแล้ว แต่เขาก็คือลีโอ เขาถูกคิดว่าเขาเสียชีวิตไปแล้วเมื่อสามเดือนที่ผ่านมา แต่จริงๆ แล้วเขารอดชีวิตมาได้ อย่างไรก็ตาม เขาความจำเสื่อม เขาจึงจำอะไรไม่ได้หลายอย่า”
ทั้งห้องเรียนเงียบกริบ
‘ว้าว… สมกับเป็นโลกคู่ขนาน ทุกคนจากโลกของฉันก็อยู่ห้องเดียวกันกับฉันที่นี่เช่นกัน’ ลีโอคิดกับตัวเองในขณะที่เขาเหลือบไปเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยของพวกเขา
แม้ว่าจะจำใบหน้าของพวกเขาได้ทั้งหมด ไม่เหมือนกับมิสคามิลล์ที่มีลักษณะและให้ความรู้สึกเหมือนเป็นคนเดียวกันจากโลกของเขา แต่นักเรียนเหล่านี้กลับรู้สึกแตกต่างออกไป เกือบจะเหมือนว่านี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้พบกัน
“จริงจังไหมเนี่ย…? ลีโอยังมีชีวิตอยู่?” ในที่สุดนักเรียนก็กลับสู่ความเป็นจริงและเริ่มพึมพำซึ่งกันและกัน
หลายคนแสดงความโล่งใจหลังจากได้เห็นหน้าลีโอ แต่บางคนก็ดูกังวลด้วยเหตุผลบางอย่าง
“นายรู้ใช่ไหมว่าจะต้องไปที่ไหนหลังจากเรียนเสร็จ” มิสคามิลล์ถาม ลีโอผู้ซึ่งพยักหน้าอย่างรวดเร็ว
“ดี แล้วเจอกัน”
และโดยไม่พูดอะไรเพิ่มเติม มิสคามิลล์ก็เดินออกจากชั้นเรียนไป
“...”
ชั้นเรียนยังคงเงียบแม้หลังจากที่เธอจากไปซักพัก
“ขอโทษนะครับ แต่ที่นั่งของผมอยู่ที่ไหน” ลีโอหันไปถามอาจารย์
เธอหลุดจากความงุนงงและชี้ไปยังที่นั่งแห่งหนึ่ง
“ขอบคุณครับ” ลีโอพูดก่อนจะเดินไปนั่งที่
‘ที่นั่งนี้ยังเป็นที่ที่ฉันเคยนั่งอยู่ในโลกของฉัน…’
“นะ ไหนดูสิ…แม้ว่าตอนนี้เราจะเรียนช้ากว่ากำหนดแล้ว แต่ฉันก็ไม่ได้อยู่ในสภาวะจิตใจที่จะสอนชั้นเรียนได้ ดังนั้นฉันก็อาจจะทิ้งมันเอาก่อน… ลีโอ… นายจำอะไรได้บ้าง”
ลีโอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะพูดด้วยน้ำเสียงที่สงบ “ผมจำชื่อของผมได้ ผมเป็นนักเรียนของสถาบันนี้ และผมจำบางสิ่งที่ผมได้เรียนรู้ในสถาบันนี้ อย่างไรก็ตาม นั่นคือขอบเขตของความทรงจำของผม”
อาจารย์ขยี้ตาแล้วถอนหายใจ
“ฉันเข้าใจแล้ว… ฉันเป็นอาจารย์ประจำชั้นของนาย อาจารย์จัสมิน และฉันก็สอนคณิตศาสตร์และภาษาอังกฤษ นายสามารถเรียกฉันว่าจัสมินก็ได้ ฉันไม่ชอบพิธีรีตอง”
“ผมเข้าใจแล้ว ยินดีที่ได้รู้จักจัสมิน” ลีโอยิ้ม
“...”
ห้องเรียนกลับมาเงียบอีกครั้ง
“งะ-งั้น... ถ้านายมีปัญหาหรือมีข้อสงสัยอีกละก็ นายสามารถมาหาฉันได้เสมอ นอกจากนี้ ฉันไม่ได้คาดหวังให้นายเข้าใจเนื้อหาของชั้นเรียนของเราเพราะว่านายความจำเสื่อม ดังนั้นนายไม่ต้องกังวลว่าจะตามไม่ทัน แค่ฟังและทำให้ดีที่สุด” จัสมินพูดกับลีโอราวกับว่าเขาเป็นเด็กไร้ประสบการณ์ ซึ่งก็สมเหตุสมผลเมื่อพิจารณาจากสถานการณ์ของเขา
หลังจากนั้นไม่นานจัสมินก็เริ่มชั้นเรียนแรกของพวกเขา และมันเป็นคลาสเรียนวิชาคณิตศาสตร์
อย่างไรก็ตาม ไม่มีนักเรียนคนใดให้ความสนใจกับคลาสเรียนมากนัก เนื่องจากพวกเขามุ่งความสนใจไปที่ลีโอมากเกินไป ซึ่งเขาควรจะตายไปแล้วและเสียชีวิตไปแล้วในช่วง 3 เดือนที่ผ่านมา มันให้ความรู้สึกเหมือนพวกเขากำลังเรียนกับซอมบี้ ซึ่งเป็นเรื่องที่เข้าใจได้
แต่จริงๆ แล้วมีคนคนหนึ่งในคลาสเรียนที่ให้ความสนใจกับคลาสเรียนของจัสมิน
‘อืม… ฉันไม่รู้ว่าฉันคาดหวังอะไร แต่ฉันรู้เรื่องนี้แล้ว มันคือสิ่งที่ฉันได้เรียนรู้ในโลกเก่าก่อนที่จะถูกโยนมาที่นี่’
ลีโอรู้สึกโล่งใจที่เขาสามารถติดตามคลาสเรียนนี้ได้ แม้ว่าเขาจะไม่ได้อยู่ในโลกนี้และจะจากโลกนี้ไปโดยเร็วที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ แต่เขาก็ยังทุ่มเทให้กับการเรียนเพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่เขาทำได้ดี
เข้าสู้ช่วงครึ่งทางของคลาสเรียน อยู่ๆจัสมินก็ถามขึ้นว่า “ลีโอ นายคิดว่านายจะตอบคำถามนี้ได้ไหม?”
ทุกคนในชั้นเรียนหันไปมองลีโอทันที
“ได้สิ” ลีโอตอบกลับอย่างใจเย็น
“เอ๊ะ? จริงหรอ?” จัสมินและคนอื่น ๆ ในคลาสเรียนดูเหมือนจะประหลาดใจมากกับคำตอบของเขาด้วยเหตุผลบางอย่าง
“งั้น นายขึ้นมาที่นี่แล้วแก้มันได้ไหม”
ลีโอพยักหน้า
เขายืนขึ้น เดินไปที่กระดานอย่างใจเย็น และเขียนบนกระดานด้วยท่าทางที่สง่างาม ราวกับว่าเขาเคยทำเช่นนี้มาเป็นล้านครั้ง
“เสร็จแล้ว” ลีโอวางชอล์คลงและเดินกลับไปที่ที่นั่งของเขาอย่างสบายๆ โดยไม่ถามด้วยซ้ำว่าคำตอบของเขาถูกต้องหรือไม่
‘มะ มันถูก…’ จัสมินอ้าปากค้างเล็กน้อย
เธอหันไปมองลีโอซึ่งกลับมานั่งที่เดิมแล้ว ด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อของเธอ
‘ฉันแค่ทดสอบเขานิดหน่อย แต่เขาทำมันจริงๆ… จู่ๆ เขาก็ฉลาดขึ้นหลังจากสูญเสียความทรงจำงั้นหรอ?’ เธอสงสัยกับตัวเอง
แม้เขาจะเป็นนักสู้ที่เก่งกาจและได้รับความเคารพนับถือเนื่องจากความแข็งแกร่งของเขา แต่มีสิ่งหนึ่งที่ ‘ลีโอ’ ในโลกนี้ขาดไป นั่นคือทักษะด้านวิชาการ
นี่เป็นสิ่งที่ทุกคนในสถาบันรู้ ดังนั้น นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าเหตุใดจัสมินและคนอื่นๆ ในชั้นเรียนของเขาถึงตกใจ ที่ลีโอคนที่ซึ่งถูกกล่าวว่าเขาสูญเสียความทรงจำของเขาไปนั้นสามารถตอบคำถามที่ยากเช่นนี้ได้
“มันถูกต้อง” จัสมินพูดหลังจากสลัดจากความงุนงงของเธอ และเธอยังคงสอนคลาสเรียนต่อไป โดยรู้สึกมีแรงกระตุ้นมากกว่าปกติเล็กน้อยด้วยเหตุผลบางอย่าง
คลาสเรียนนี้ใช้เวลาสี่สิบห้านาทีพอดี
เมื่อจบคลาสเรียน ทุกคนจะได้รับเวลาพักสิบห้านาทีในขณะที่รออาจารย์คลาสต่อไป
อาจารย์จัสมินออกจากห้องเรียนและเดินตรงไปที่ห้องนั่งเล่นของอาจารย์ และเธออุทานทันทีที่เข้ามาในห้องว่า “ทุกคน! ฉันมีข่าวใหญ่! ลีโอยังมีชีวิตอยู่!”
“ฮะ?”
อาจารย์ทุกคนในห้องหันมามองเธอพร้อมกับเลิกคิ้ว
“จัสมิน ‘ลีโอ’ ที่ว่า เธอกำลังพูดถึงจักรพรรดิดาบลีโอใช่ไหม? คนที่ตายไปเมื่อสองสามเดือนก่อน?” อาจารย์ท่านหนึ่งขอชี้แจง
“ใช่! ลีโอคนนั้นแหละ! เขากลับมาแล้ว!”
หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ทั้งห้องก็ปะทุขึ้นด้วยความโกลาหลเมื่อทุกคนตระหนักถึงความหมายเบื้องหลังของคำดังกล่าว
“ให้ตายเถอะ! ฉันรู้ว่าไอ้สารเลวนั่นจะต้องไม่ตายง่าย ๆ แน่!”
“ฮ่าฮ่าฮ่า! นี่เป็นข่าวดี! ฉันแทบรอให้สถาบันอื่นรู้เรื่องนี้ไม่ไหวแล้ว!”
อย่างไรก็ตาม จัสมินได้ขัดจังหวะการเฉลิมฉลองของพวกเขาด้วยข่าวร้าย “ฉันขอโทษที่ต้องบอกข่าวร้ายแก่พวกคุณ แม้ว่าลีโอจะยังมีชีวิตอยู่ แต่เขาก็ความจำเสื่อม เขาจึงจำอะไรไม่ได้เลย”
“อะไรนะ? ความจำเสื่อม? ใครจะสน! ตราบใดที่เขาจำวิธีการต่อสู้ได้” อาจารย์คนหนึ่งหัวเราะ
“ใช่มั้ย? นั่นคือสิ่งที่สำคัญที่สุด!”
“น่าเสียดายที่เขาสูญเสียความแข็งแกร่งของเขาไปเช่นกัน”
ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง
ในขณะเดียวกัน ภายในห้องเรียนของเขา ลีโอแสร้งทำเป็นไม่สังเกตเห็นการจ้องมองที่ชัดเจนจากเพื่อนร่วมชั้นของเขาโดยมุ่งความสนใจไปที่สมุดของเขา
ในที่สุด นักเรียนคนอื่นๆ ก็เริ่มเข้าหาลีโอเพื่อถามคำถามกับเขา
“นายทำอะไรอยู่ ในตลอดสามเดือนที่ผ่านมา?” หนึ่งในนั้นถามเขา
“ทุกอย่างยังคงคลุมเครือ แต่ฉันจำได้ว่าฉันเดินอย่างไร้จุดหมายจนกระทั่งมาถึงสถาบันแห่งนี้ เมื่อฉันมองไปยังสถานที่แห่งนี้ ฉันก็รู้ว่ามันมีบางอย่างที่พิเศษ” ลีโอตอบเสียงใส
“นายจำอะไรเกี่ยวกับ 'การตาย' ของนายไม่ได้จริงๆ หรอ? พวกเราตกใจมากเมื่อจู่ๆ ทางสถาบันก็ประกาศว่านายเสียชีวิต!”
“ใช่ไหม?”
ลีโอหรี่ตาของเขาลง
‘พอมาคิดดูแล้วโรงเรียนรู้ได้ยังไงว่าฉันตาย โดยที่หาศพของฉันไม่เจอ’
ตอนนี้เมื่อเขามีเวลาให้ไตร่ตรองแล้ว ลีโอจึงเริ่มมีคำถามบางอย่าง
ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจหาคำตอบโดยการถามเพื่อนของเขา
“ทำไมฉันถึงถูกประกาศว่าเสียชีวิต ฉันได้ยินว่าพวกเขาหาศพของฉันไม่เจอ”
“ป้ายชีวิตของนายพัง ทางสถาบันจึงรู้” หนึ่งในนักเรียนตรงนั้นกล่าว
“ป้ายชีวิต? นั่นอะไร?”
“มันเป็นสิ่งประดิษฐ์ที่จะติดตามชีวิตของนาย ถ้านายตาย ป้ายชีวิตของนายจะสูญเสียการทำงาน นักเรียนทุกคนจำเป็นต้องมีหนึ่งอัน และพวกมันทั้งหมดจะถูกจัดการโดยสถาบัน”
“เข้าใจละ…”
“แม้ว่านายจะสูญเสียความทรงจำไป แต่ก็เป็นเรื่องดีที่นายได้กลับมานะ ลีโอ!”
“ใช่ไหม?! นายเป็น— อัศวิน— ที่เป็นความหวังเดียวของพวกเรา!”
ลีโอเลิกคิ้วและถาม “ขอโทษนะ อัศวินคืออะไร?”
“อัศวินคือนักเรียนในสถาบันนี้ที่ไม่สามารถใช้เวทมนตร์ได้ แต่เราใช้อาวุธและสิ่งประดิษฐ์แทน”
“เนื่องจากพวกเราไม่สามารถใช้เวทมนตร์ได้ พวกเราจึงมักถูกนักเรียนเวทมนตร์เยาะเย้ยและรังแกอยู่เสมอ โชคดีที่พวกเรามีนาย นายคือความภาคภูมิใจของอัศวินทุกคน”
“นายคือเหตุผลที่ทำให้อัศวินในสถาบันนี้เดินไปรอบๆ ได้โดยไม่ต้องจ้องมองพื้น หลังจากที่นายถูกประกาศว่าเสียชีวิต นักเรียนเวทมนตร์ก็เริ่มรังแกพวกเราอีกครั้ง มันน่าสยดสยองตลอดสามเดือนที่ผ่านมา…”
เหล่านักเรียนอธิบายสถานการณ์ให้ลีโอฟัง
“ฉัน-ฉันเข้าใจแล้ว…” ลีโอกลืนน้ำลายอย่างประหม่า
เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่า 'ลีโอ' ของโลกนี้จะยิ่งใหญ่ขนาดนี้! ในโลกที่แล้ว เขาเป็นเพียงแค่คนธรรมดาที่มีคะแนนสูงสุด
‘นี่คือความรู้สึกที่มีผู้คนมาพึ่งพาฉันงั้นหรอ? ช่างเป็นความรู้สึกที่ยอดเยี่ยมจริงๆ…’ ลีโอถอนหายใจในใจ
น่าเสียดายที่ความรู้สึกเหล่านี้ไม่ใช่สำหรับฉัน แต่สำหรับลีโอคนอื่น ผู้ซึ่งเป็นแรงบันดาลใจให้กับนักเรียนเหล่านี้'
เมื่อชั้นคลาสถัดไปเริ่มขึ้น ทุกคนก็กลับไปที่นั่งของตน
‘ให้ตายเถอะ เขายังมีชีวิตอยู่!’ อาจารย์ในคลาสเรียนถัดไปร้องไห้ในใจเมื่อเห็นหน้าของลีโอ
อาจารย์แนะนำตัวเองกับลีโอสั้นๆ ก่อนจะเริ่มชั้นเรียน
‘เยี่ยม ฉันรู้จักเนื้อหาเหล่านี้เป็นอย่างดี’ ลีโอยิ้มในใจหลังจากเห็นการบรรยาย
ในขณะเดียวกัน ข่าวการฟื้นคืนชีพของลีโอเริ่มแพร่กระจายไปทั่วสถาบันราวกับไฟป่า
“เฮ้! นายได้ยินไหม!”
“ใช่แล้ว! จักรพรรดิดาบลีโอยังมีชีวิตอยู่!”
“ฉันคิดว่าป้ายชีวิตของเขาพัง เกิดอะไรขึ้น?”
“ใครจะรู้ล่ะ”
“ฉันได้ยินมาว่าเขาเป็นโรคความจำเสื่อมด้วย นายว่าเขายังแข็งแรงเหมือนเดิมไหม”
“เราจะรู้ในไม่ช้านี้ ฉันแน่ใจว่ามีนักเรียนเวทมนตร์มากมายที่หมายตาเขาไว้ นี่อาจเป็นโอกาสที่พวกเขาจะเอาชนะเขาได้ในที่สุด”
อันที่จริง มีนักเรียนมากมายที่ต้องการจะต่อสู้กับลีโอเมื่อเขากลับมา
“อะไรนะ! ลีโอยังมีชีวิตอยู่?! ฮ่าฮ่าฮ่า! เยี่ยมมาก! ฉันจะสามารถกลับไปสู้กับเขาได้อีกครั้ง!”
“ฉันได้ยินมาว่าเขาความจำเสื่อม เขาอาจจะจำวิธีการต่อสู้ไม่ได้ด้วยซ้ำ”
ในที่สุด ข่าวการกลับมาของลีโอก็ไปถึงหูของชนชั้นสูงในสถาบัน ซึ่งเป็นสถานที่ที่จะพบนักเรียนที่มีพรสวรรค์มากที่สุด
“เฮ้ วาเลอรี่ เธอได้ยินไหม จักรพรรดิดาบกลับมาแล้ว!”
“อะ-อะไรนะ” สาวสวยผมสั้นสีดำที่มีดวงตาสีมรกตพึมพำด้วยน้ำเสียงตกใจ
“จักรพรรดิดาบลีโอ! อย่าบอกนะว่าเธอลืมแฟนของเธอไปแล้ว? มันผ่านมาแค่สามเดือน!”
“ฮะ เฮ้! เธอไม่เคยได้ยินเหรอ? วาเลอรี่กำลังคบกับจอห์นตอนนี้!” นักเรียนอีกคนที่นั่นพูด
“เอ๊ะ? ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ยินเรื่องนี้เลยนะ”
“อืม ฉันไม่แปลกใจเลย เพราะพวกเขาเริ่มคบกันเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว”
“งั้นเหรอ? วาเลอรี่เธอจะทำยังไงตอนนี้แฟนเก่าของเธอได้กลับมา เธอจะทิ้งจอห์นแล้วกลับไปคบกับลีโอหรอ? จอห์นจะโกรธถ้าเธอทำแบบนั้น สำหรับเรื่องนี้เขาอาจจะฆ่าลีโอเลยก็ได้!”
“ลีโอ...” วาเลอรี่นั่งอยู่ที่นั่นด้วยสีหน้างุนงง มีอารมณ์มากมายที่ท่วมท้นในหัวใจของเธอ
“เห็นได้ชัดว่าลีโอความจำเสื่อม และขึ้นอยู่กับความรุนแรงที่เขาได้รับซึ่งเขาอาจจะจำเธอไม่ได้ด้วยซ้ำ ดังนั้นเธอก็แค่ทำเหมือนไม่รู้จักเขา” นักเรียนอีกคนเข้ามาในการสนทนา
“นายคิดว่าไงจอห์น นายจะโอเคไหมที่วาเลอรี่จะกลับไปกับลีโอ” ทันใดนั้นมีคนถามเขาซึ่งอยู่ในห้องด้วย
อย่างไรก็ตาม จอห์นยังคงนิ่งเงียบในขณะที่เขาจ้องมองวาเลอรี่ด้วยสีหน้างุนงง
‘ลีโอ… ทำไมนายถึงต้องกลับมาตอนนี้?’ เขาถอนหายใจในใจ