ตอนที่ 1 อมตะและความตาย
ตอนที่ 1
อมตะและความตาย
ภายใต้พื้นดินอันเย็นยะเยือกซูไป๋ค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างช้า ๆ ก่อนที่จมูกของเขาจะเริ่มได้กลิ่นเหม็นที่ลอยอยู่เต็มชั้นบรรยากาศ ทำให้ซูไป๋ที่มีนิสัยรักความสะอาดอดไม่ได้ที่จะเริ่มอาเจียนเศษอาหารออกมาทันที ทันใดนั้นเขาก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นแล้วมองไปรอบ ๆ อย่างรวดเร็วผสมกับความมึนงงที่อยู่ภายในหัวของเขา ‘ที่นี่มันที่ไหน ?’
ภาพที่เขาเห็นมันมีแค่แสงสลัว ๆ กับคนหลายคนที่ยืนอยู่ พวกเขามีสิผิวที่แตกต่างหน้าตาเต็มไปด้วยหนวดเครา สวมเสื้อผ้าเก่า ๆ ราวกับว่าเป็นผู้ลี้ภัย และเมื่อเขาลองมองสำรวจตัวเขาเองเขาก็พบว่าตัวของเขาก็ไม่ต่างอะไรกับคนพวกนี้
และในขณะที่เขากำลังจะคิดอะไรบางอย่าง ทันใดนั้นหัวของเขามันก็ปวดขึ้นมาอย่างกะทันหัน มันปวดทรมาณราวกับสมองจะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ!
หน้าของเขาเต็มไปด้วยน้ำตาพร้อมกับมีข้อมูลจำนวนมากถูกยัดเข้ามาในสมองเขาไม่หยุด และข้อมูลเหล่านี้มันก็ทำให้เขารู้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับเขาในตอนนี้ด้วยเช่นกัน
เขาได้เดินทางข้ามโลกมายังจักรวาลมาเวลในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง และในตอนนี้เขาก็ได้ตกเป็นเชลยของไฮดรา ทหารของฝั่งนาซี แต่ในความโชคดีก็มีโชคร้ายเขาถูกจับเป็นเชลยทันทีที่เขาเดินทางข้ามมายังโลกใบนี้ และมันก็อาจจะทำให้เขาตายตลอดเวลาเช่นกัน แต่ถึงเขาจะโชคร้ายเขาก็ยังมีความโชคดีอยู่เช่นกัน!
นิ้วทองคำ!!
แน่นอนว่ามันไม่ใช่นิ้วทองคำจริง ๆ แต่เขาได้รับความเป็นอมตะมา
เมื่อพูดถึงความเป็นอมตะมันก็หมายความตามนั้นจริง ๆ ซึ่งเขานั้นแตกต่างจากวูล์ฟเวอรีนที่มีความสามารถในการรักษาตัวเองขั้นสุดยอด เพราะว่าเขาสามารถรักษาอาการบาดเจ็บได้อย่างรวดเร็วเหนือกว่าคนธรรมดาทั่วไป และถึงแม้ว่าเขาจะตายเขาก็จะสามารถฟื้นคืนชีพได้ทันที ซึ่งสิ่งนี้มันทำให้ซูไป๋นึกถึงผู้ชายแปลก ๆ คนหนึ่งในโลกมาเวล
มิสเตอร์อิมมอร์ทอล (Mr.Immortal)
ความสามารถของเขาเหมือนกันทุกประการ พวกเขาไม่สามารถตายได้และสามารถอยู่รอดได้ถ้าเกิดการทำลายล้างของมัลติเวิร์ส อย่างไรก็ตามถ้าเกิดว่ามิสเตอร์อิมมอร์ทอลตายเขาก็แค่ฟื้นฟูขึ้นมาเหมือนกับว่าเป็นการเริ่มต้นใหม่นี่คือความอมตะของมิสเตอร์อิมมอร์ทอล แต่เขาว่านั้นแตกต่างออกไปเพราะว่าเขามีโอกาสที่จะได้รับความสามารถของคนที่ฆ่าเขา!
ถึงแม้ว่าซูไป๋จะไม่รู้ว่าความสามารถนี้เกิดขึ้นมาได้อย่างไร แต่มันก็ไม่ใช่ระบบหรืออะไรนอกเหนือจากนั้นอย่างแน่นอน
หลังจากนั้นไม่นานอาการปวดหัวของเขามันก็ค่อย ๆ จางหายไป ซูไป๋มองไปยังคนที่อยู่ภายในห้องบริเวณรอบ ๆ ตัวของเขาที่ละคน ซึ่งเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าติดอยู่ในภายในคุกแห่งนี้มานานแค่ไหนแล้วเหมือนกัน เขายังไม่แน่ใจเกี่ยวกับเวลาและสถานที่ได้อย่างแน่ชัด ดังนั้นเขาจึงหวังว่าจะได้เจอใครบางคน หวังว่าโชคของเขาจะยังดีอยู่!
ดวงตาของเขาค่อย ๆ ปรับสภาพให้ชินกับความมืดพร้อมกับเริ่มมองไปยังเหล่านักโทษ ซึ่งถ้าจากการมองดูคร่าว ๆ แล้วน่าจะมีประมาณ 100 – 200 คน และหลังจากนั้นไม่นานดวงตาของซูไป๋ก็เบิกกว้างขึ้นทันที
"แน่นอนว่าเขาจะต้องอยู่ที่นี่!"
ถ้าถามว่าซูไป๋กำลังมองหาใคร ?
บัคกี้ บาร์นส์!!
เพื่อนตัวน้อยของกัปตันอเมริกาที่ต่อมาเขาจะกลายเป็นวินเทอร์โซลเยอร์
ถ้าวินเทอร์โซลเยอร์อยู่ที่นี่แสดงว่า สตีฟ โรเจอร์ส ก็น่าจะได้รับการฉีดเซรุ่มเพื่อกลายเป็นกัปตันอเมริกาแล้วใช่ไหม ? เขาในตอนนี้น่าจะยังอยู่ในช่วงเวลาที่กัปตันอเมริกากำลังจะมุ่งหน้ามาช่วยเพื่อนตัวน้อยของเขาอย่างแน่นอน บุรุษที่มาช่วยเพื่อนของเขาเพียงลำพังและเริ่มต้นสู่หนทางของการเป็นวีรบุรุษของชาวอเมริกัน
ดังนั้นเขาก็แค่ต้องรออยู่ที่นี่ รอเวลาที่กัปตันอเมริกาจะมาช่วยเพื่อนของเขาและปล่อยคนอื่น ๆ ออกไปใช่ไหม ?
เมื่อเขาก้มมองลงไปที่เสื้อผ้าของเขาและกลิ่นที่เหม็นลอยอบอวลอยู่เต็มอากาศ ซูไป๋ก็ส่ายหัวออกมาทันที เขาไม่ต้องการที่จะอยู่ที่เกิน 1 นาทีด้วยซ้ำ
"คิดจะทำอะไร ? หนี ? ความคิดเด็ก ๆ"
เมื่อเห็นซูไป๋ยืนขึ้นและมองไปยังกรงขัง ทันใดนั้นก็มีคนพูดเยาะเย้ยขึ้นมา ต้องการจะหลบหนี ? พวกเขาพยายามมานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว
ซูไป๋กัดริมฝีปากของเขาเล็กน้อยและพยายามจะไม่สนใจเสียงนกเสียงกา กรงนี้มันแข็งแรงมากและยากที่จะทำลายมันได้ และถึงแม้ว่าเขาจะสามารถทำลายมันได้ แต่ฐานด้านนอกมันก็ยังได้รับการป้องกันจากทหารของไฮดรานับไม่ถ้วนอยู่ดี ทำให้มันยากที่จะหลบหนีไปได้อย่างแน่นอน อย่างไรก็ตามปัญหาพวกนี้มันจิ๊บจ๊อยมากสำหรับซูไป๋
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ทันใดนั้นซูไป๋ก็เริ่มตะโกนออกมาดัง ๆ โดยคำที่เขาตะโกนนั้นมีไว้ใช้สำหรับด่าพวก พ่อ แม่ ภรรยา ลูกสาว พี่สะใภ้ ลูกพี่น้อง ไปจนถึงโคตรของตะกูล
สถานการณ์ในตอนแรกก็ค่อนข้างจะปกติดี เพราะว่าใครบ้างที่ถูกจับมาจะไม่เริ่มดุด่าคนที่จับพวกเขามา ? เพียงแค่ว่าการตะโกนด่าของซูไป๋นั้นมันกะทันหันเกินไปทำให้ ‘นักโทษ’ ที่อยู่บริเวณรอบ ๆ รู้สึกประหลาดใจและตกใจเล็กน้อย คำด่าพวกนี้มันไม่รุนแรงมากเกินไปอย่างงั้นหรอ ?
นักโทษบางคนเริ่มไม่สามารถทนฟังคำด่าของซูไป๋ได้อีกต่อไปแล้วนับประสาอะไรกับผู้คุมของไฮดรา ? หลังจากนั้นไม่นานก็มีคนเดินเข้ามาด้วยใบหน้านิ่วคิ้วขมวด
"หุบปากซะ!! มึ*อยากตายใช่ไหมหะ!!"
ซูไป๋ยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม "ใช่ ฉันอยากตายมาก ถ้าเกิดว่ามีความสามารถก็ลองฆ่าฉันดูสิ ฆ่าฉันเลย!!"
ซูไป๋ชูนิ้วกลางขึ้นมาตรงหน้าของผู้คุม
การยั่วยุของซูไป๋ทำให้ผู้คุมโกรธขึ้นมาในทันที เขาเดินไปไขประตูของขังพร้อมกับถือปืนชี้ไปที่ซูไป๋ "ไหนมึ*ลองพูดอีกครั้ง"
"โคตรพ่อโคตรแม่ของมึ*ตายทั้งโคตร"
ด้วยจิตวิญญาณที่กล้าหาญซูไป๋เอามือไปจับปากกระบอกปืนให้มาจ่อที่หัวใจของเขาพร้อมกับพูดขึ้นมาด้วยใบหน้าหยิ่งผยองว่า "ถ้ามีความสามารถก็ยิงเลย ฆ่าฉันซะ!! หลังจากฆ่าฉันแล้วก็เอาฉันไปโยนข้างนอกและให้หมาป่ากินได้เลย กล้าไหม ? ถ้าไม่กล้าก็อย่ามาแสดงหน้าโง่ ๆ ให้ฉันเห็น! และก็หยุดตะโกนซะ!"
ไอ้หมอนี่มันบ้าแน่นอน!
เมื่อเห็นใบหน้าที่หยิ่งผยองของผู้คุมและการยั่วยุของซูไป๋ ผู้ต้องขังคนอื่น ๆ ก็รู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก ทำไมไอ้หมอนี่มันถึงได้ใจกล้าขนาดนั้น ? จะเกิดอะไรขึ้นถ้าถูกยิงตายขึ้นมาจริง ๆ ? แต่ถึงจะคิดได้ตอนนี้มันก็สายไปเกินไปแล้ว!
ปัง!!
ผู้คุมลั่นไกลปืนทันทีที่ซูไป๋พูดจบ
กระสุนเจาะทะลุหัวใจของซูไป๋ในทันทีก่อนที่ร่างของเขาจะค่อย ๆ ล้มลงกับพื้น
"นอกเหนือจากหมาป่าแล้วคุณสามารถเอาร่างของฉันไปให้อาหารสัตว์อีกชนิดหนึ่งได้ ... " ก่อนที่จะหมดสติซูไป๋หันไปตะโกนใส่ยามครั้งสุดท้าย
"หมีพูห์!!"
ผู้คุมเหลือบมองไปยังร่างของซูไป๋ที่นอนตายอยู่ "ฉันจะตอบสนองความต้องการของแกเอง ฉันจะเอาร่างไปโยนให้หมาป่ากินด้วยตัวเองเลย"
หลังจากพูดจบผู้คุมก็ลากร่างของซูไป๋ออกไป โดยไม่สนใจสายตาของพวกนักโทษที่กำลังมามองด้วยความสับสนเลยแม้แต่น้อย หลังจากนั้นไม่นานร่างของซูไป๋ก็ถูกลากออกมาด้านนอกของฐาน
"เกิดอะไรขึ้น ? ถ้าเกิดว่ามันตายแล้วก็เอาศพไปโยนไว้ตรงนั้น"
"ไม่ ฉันเอาร่างของมันไปให้หมาป่ากิน!"
"ไอ้หมอนี่มีอะไรผิดปกติอย่างงั้นหรอ ?"
ผู้คุมที่มีใบหน้าเย็นชาไม่ได้พูดอะไรพร้อมกับลากของซูไป๋ออกจากป่าบริเวณหน้าฐาน
ที่ต้องนี้มักจะมีหมาป่าออกมาล่าเหยื่อ คาดว่าร่างกายของซูไป๋คงจะถูกกินจนหมดภายในวันพรุ่งนี้เช้าอย่างแน่นอน
หลังจากผู้คุมเดินจากไปซูไป๋ที่น่าจะตายไปแล้วก็ลุกขึ้นมานั่งพร้อมกับบ่นขึ้นมาเบา ๆ "แม่*เอ้ยมันจะเอาฉันไปให้หมาป่ากินจริง ๆ ด้วย"
โปรดติดตามตอนต่อไป …
