933 - มุ่งหน้าสู่นิกายหยินหยาง 

933 - มุ่งหน้าสู่นิกายหยินหยาง

เมื่อทุกคนมองเห็นความแข็งแกร่งของเย่ฟ่านกองกำลังที่เป็นศัตรูกับเขาต่างก็ถอยกลับด้วยความกลัว เย่ฟ่านเติบโตมาถึงจุดนี้แล้ว มันไม่มีทางที่เขาจะถูกสังหารได้อีก

ในเวลานี้ต้วนเต๋อและเย่ฟ่านยังคงต่อรองในสิ่งที่ตัวเองต้องการโดยไม่มีทางยอมแพ้ พวกเขานั่งอยู่บนยอดเขาศักดิ์สิทธิ์แห่งสำนักฉีซื่อและโต้เถียงกันไปมา

“เจ้าอ้วนต้วนอย่าบังคับข้าให้ต้องทุบตีเจ้า ภาคเหนือคือโลกของข้า ข้าจะใช้ทักษะต้นกำเนิดบรรจุเจ้าในเหมืองโบราณและปิดผนึกไว้ที่นั่นเป็นเวลาห้าร้อยปี!”

“เจ้าคิดว่าข้านักพรตต้วนรังแกได้ง่ายๆ หรือ ข้าจะปราบปรามเจ้าด้วยหม้ออสูรกลืนสวรรค์และโยนเจ้าเข้าไปในอาณาจักรเซียนและไม่อนุญาตให้กลับมาอีก!”

ต้วนเต๋อยืนยันว่าเย่ฟ่านเป็นหนี้ต้นกำเนิดเขาหนึ่งล้านจิน และต้องชดใช้มาพร้อมดอกเบี้ยที่เป็นอาวุธศักดิ์สิทธิ์อย่างน้อยสามชิ้น

"ต้วนเต๋อเจ้าแอบเข้าไปในสุสานของตระกูลจี้และขโมยเอาสมบัติของท่านบรรพชน เจ้าจะให้เราจัดการเจ้าอย่างไร" ยอดฝีมือผู้ทรงอำนาจแห่งตระกูลจี้ถามด้วยสีหน้ามืดมน

"อย่ารบกวนข้า สำนักฉีซื่อไม่อนุญาตให้ใช้กำลัง ข้าไม่พบเส้นผมแม้เพียงเส้นเดียวภายในสุสานนั้น มิหนำซ้ำฆ่ายังต้องโชคร้ายถูกพวกเจ้าไล่ฆ่าเป็นระยะทางกว่าแสนลี้อีกด้วย” ต้วนเต๋อกระชากเสียง

"นี่เป็นการดูถูกตระกูลจี้ของข้า หากเจ้าไม่ให้คำตอบที่น่าพึงพอใจเจ้าจะไม่มีวันได้ออกจากสำนักฉีซื่อ เพราะถ้าเจ้าก้าวขาออกนอกประตูเมื่อไหร่เราจะฆ่าเจ้าทันที!" ชายชราผู้ทรงพลังข่มขู่

“ต้วนเต๋อ!”

อู๋จงเทียนพุ่งลงมาจากท้องฟ้าด้วยความเร็วอันน่าสะพรึงกลัว ที่ติดตามอยู่ด้านหลังของเขาคือหลี่เหอซุยและคนอื่นๆ

“เจ้าก็เป็นศัตรูของเราผู้เป็นนักพรตหรือ ข้าไม่รู้จักเจ้า!” ต้วนเต๋ออุทานด้วยความตกใจ

"เจ้าขุดหลุมฝังศพบรรพบุรุษของข้าเรื่องนี้ต่อให้เจ้าตายไปแล้วก็ต้องขุดศพขึ้นมาโบย!"

อู๋จงเทียนโกรธเกรี้ยวอย่างถึงที่สุด ย้อนกลับไปในตอนนั้นปู่ของเขาอู๋เต้าไล่ล่าต้วนเต๋อเป็นระยะทางหลายพันลี้ แต่สุดท้ายเจ้าอ้วนคนนี้ก็หนีไปได้

“อย่าตะโกน เรื่องแค่นี้ข้าสามารถชดเชยให้เจ้าได้” ต้วนเต๋อยกบั้นท้ายขึ้นและแสดงทีท่าว่าต้องการหลบหนี

"นักพรตต้วนตะเกียงอสูรสวรรค์อยู่ที่ไหน"

เหยาเยว่คงเดินเข้ามาพร้อมหน้าตาที่บิดเบี้ยว สุสานโบราณของวังอสูรสวรรค์ก็ถูกขุดเช่นกัน

“ข้าหยิบตะเกียงศักดิ์สิทธิ์อันนั้นขึ้นมาจริงๆ แต่มันก็ถูกปล้นไปโดยไอ้สารเลวสามคน เจ้าจะขอคืนจากพวกเขาก็ได้”

ต้วนเต๋อรู้สึกว่าตอนนี้มีคนมากมายกำลังไล่ตามเขา

จากนั้นชายผู้สง่างามก็เดินมาขวางทางของทุกคนไว้ นี่คือจักรพรรดิแห่งภาคกลางเซียงอวี้เฟย เขากล่าวด้วยใบหน้าที่สงบว่า

"ถึงเวลาคืนเครื่องรางอายุยืนให้ข้าแล้ว"

ในระยะไกลทุกคนเริ่มเวียนหัว ต้วนเต๋อกล้าที่จะขโมยของจากใครก็ได้ แต่การขโมยของจากหลุมศพจักรพรรดิภาคกลางนั้นเขาไปเอาความกล้ามาจากไหน?

“ที่ถูกฝังอยู่ในสุสานมีเพียงเสื้อผ้าของเจ้าเท่านั้น” ต้วนเต๋อยังปากแข็ง

“นักพรตต้วนเจ้าอยู่ที่นี่ไหม เจ้าบุกเข้าไปในสุสานบรรพชนของข้า สมบัติที่เจ้าขโมยไปขอให้มอบคืนมาเดี๋ยวนี้”

ในเวลาเดียวกันหญิงสาวที่งดงามคนหนึ่งก็เดินเข้ามา นี่คือทายาทของจักรพรรดิอสูรผู้ยิ่งใหญ่เหยียนหรูหยูนั่นเอง

“เจ้าพูดเรื่องไร้สาระอะไร ในสุสานบรรพชนเจ้ามีแม่กุญแจขนาดใหญ่ปิดกั้นไว้ ข้าจะเอาปัญญาอะไรไปงัดแงะ!” ต้วนเต๋อเริ่มวิตกกังวลจริงๆ

ก่อนหน้านี้เขาเห็นเย่ฟ่านปรากฏตัวด้วยความโมโหจึงกระโดดออกมาโดยไม่คิดอะไร แต่สุดท้ายตัวเขากลับมีเจ้าหนี้มากมายถึงขนาดนี้

หนังศีรษะของต้วนเต๋อมึนงง เขารู้สึกว่าหากไม่หลบหนีออกจากที่นี่โดยเร็วที่สุด บางทีเขาอาจจะถูกผู้คนมากมายฉีกกระชากออกเป็นชิ้นๆ ก็ได้

เย่ฟ่านหัวเราะเบาๆ และกล่าวว่า "พี่ต้วน เจ้าทำสิ่งที่ผิดศีลธรรมมากเกินไป เจ้ารู้หรือไม่ว่าหากข้าไม่ช่วยเจ้าจะต้องถูกคนเหล่านี้ปู้ยี้ปู้ยำอย่างแน่นอน"

"พี่เย่เขาลงมือปล้นสุสานบรรพชนของข้า ต่อให้เจ้าช่วยเหลือข้าก็ไม่มีทางปล่อยเขาไป!” จี้ฮ่าวเย่รีบขัดขวางทันที

“ให้ตายเถอะ เรื่องนี้ข้าเป็นคนทำจริงๆ แต่คนที่ได้รับประโยชน์กลับไม่ใช่ข้าเลย!”

ต้วนเต๋อจ้องไปที่คนสองคนในระยะไกล คนหนึ่งคือผังป๋อและอีกคนคือตงฟางเย่

“พวกเจ้าสองคน คนหนึ่งปล้นข้าอีกคนเป็นผู้ครอบครองอาวุธศักดิ์สิทธิ์ทั้งเก้า!” เจ้าอ้วนร่ำร้องอย่างสิ้นหวัง

"ข้าก็อยากรู้จริงๆ ว่าเจ้าจะสลบซ่อนอยู่ที่นี่ได้ตลอดชีวิตหรือไม่!" สมาชิกคนหนึ่งของตระกูลจี้กล่าว ก่อนจะหันหลังจากไปด้วยความโมโห

เย่ฟ่านอยู่ในสำนักฉีซื่อต่ออีกครึ่งเดือน เข้ามักจะใช้เวลาทั้งหมดอยู่ในห้องสมุดโดยพยายามศึกษาตำนานโบราณทุกประเภท

"ข้าถูกหลอก!"

หลังจากที่ค้นคว้าเป็นเวลานานในที่สุดเขาก็ตระหนักได้ว่าไม่มีใครในนี้ที่รู้ที่ตั้งของประตูที่จะนำพาพวกเขาออกไปสู่โลกภายนอก

ทุกคนที่นี่รู้ดีว่ามีประตูบานหนึ่งจริงๆ เพราะเคยมียอดฝีมือระดับผู้อมตะเดินทางออกจากโลกใบนี้หลายครั้งในยุคโบราณ

"มันจะไปทางไหน"

เย่ฟ่านถาม แต่จะไม่มีคำตอบ นี่คือความลับสุดยอดของสำนักฉีซื่อ

ไม่กี่วันต่อมาเย่ฟ่านก็ตั้งใจที่จะจากไป เขาโบกมือให้ทุกคนและกล่าวว่า "ไม่ต้องกังวล เราจะได้พบกันเร็วๆ นี้ ข้าจะแก้ปัญหาบางอย่างจากนั้นค่อยกลับมาหาพวกเจ้าทุกคน"

"ดูแลตัวเองให้ดี!" จี้จื่อเย่เตือนด้วยความเป็นห่วง

"เย่ฟ่านหลังจากที่ข้ากินกระดานโลงศพนั้นเข้าไป ข้ารู้สึกว่าตัวเองกำลังจะเข้าสู่อาณาจักรผู้สูงสุดเช่นกัน" ผังป๋อกระซิบเบาๆ

"หลังจากนี้จะมีการต่อสู้ครั้งใหญ่ในดินแดนรกร้างตะวันออก บางทีสำนักฉีซื่อจะส่งเราไปฝึกฝนตัวเองที่นั่น เราอาจจะต่อสู้เคียงข้างกันก็ได้!" ตงฟางเย่กล่าว

"ตู้เฟยหายไปหลายปีแล้ว เจ้าต้องพาสุนัขตัวนั้นมาให้ได้"

หลี่เหอซุยและคนอื่นๆ ไม่สามารถปล่อยเรื่องนี้ให้ล่วงเลยเป็นอย่างไร้ประโยชน์ ไม่ว่าอย่างไรตู้เฟยก็เป็นพี่น้องคนสำคัญของพวกเขา

“เรื่องนี้มีความเกี่ยวข้องกับเผ่าพันธุ์โบราณ เจ้าต้องระมัดระวังตัวให้ดี!” จี้ฮ่าวเยว่ตักเตือน

จากนั้นค่ายกลเคลื่อนย้ายของสำนักฉีซื่อก็เปิดใช้งาน เย่ฟ่านโบกมือให้ทุกคนด้วยรอยยิ้มก่อนที่ร่างของเขาจะหายสาบสูญไปอย่างรวดเร็ว

...

ไม่รู้ว่าการเดินทางใช้เวลานานแค่ไหน เย่ฟ่านก้าวออกจากอุโมงค์มิติและปรากฏตัวขึ้นทางใต้ของจงโจว ที่ซึ่งพืชพรรณอุดมสมบูรณ์ เต็มไปด้วยชีวิตชีวา และเขียวขจีในทุกหนทุกแห่ง

เขาไม่ได้ไปที่ตงหวงเพราะเขารู้ว่ามันยากที่จะบุกเข้าสู่ภูเขาสีม่วงด้วยตนเอง

"หากราชาโบราณตื่นขึ้น ข้าไม่มีทางไปช่วยเหลือเสี่ยวเฮยได้แน่ มีเพียงต้องล่อราชาโบราณเหล่านั้นให้ออกมาด้านนอก" เย่ฟ่านคิดและเกิดความไม่สบายใจเป็นอย่างมาก

จักรพรรดิอมตะ ตราประทับโบราณ ไข่ศักดิ์สิทธิ์ คัมภีร์ปราศจากจุดเริ่มต้น ยาเซียนหงษ์เพลิงศักดิ์สิทธิ์ ร่างของจักรพรรดิอู๋ซื่อ

“ข้าไม่ได้พบจักรพรรดิดำมาเป็นเวลานานแล้ว ไม่รู้ว่ามันกับเด็กหญิงตัวน้อยเป็นอย่างไรบ้าง”

เย่ฟ่านเริ่มหวนคิดถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา

ในดินแดนอันไร้ขอบเขตมีเมืองโบราณตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า มองจากระยะไกล มีกลิ่นอายของความมงคลอบรมอยู่ทุกที่

สถานที่นี้เป็นดินแดนบริสุทธิ์ของนิกายหยินหยางซึ่งเป็นนิกายอันดับหนึ่งของจงโจว หลังจากเวลาผ่านไปกว่าสองแสนปีแม้แต่เส้นเลือดมังกรที่ตั้งอยู่ด้านล่างของสถานที่แห่งนี้ก็ยังก่อตัวเป็นวิญญาณศักดิ์สิทธิ์แล้ว

กำแพงเมืองที่ตระหง่านทอดยาวอย่างไม่มีที่สิ้นสุดราวกับกำแพงเหล็กสีดำที่ปิดกั้นนิกายอันยิ่งใหญ่จากโลกภายนอก และกำแพงเมืองแห่งนี้ก็สูงใหญ่ราวกับจะยื่นขึ้นไปบนสวรรค์

"ข้าเย่ฟ่านอยู่ที่นี่แล้ว!"

เย่ฟ่านเดินก้าวไปข้างหน้าและกระแทกฝ่ามือสีทองของเขาเข้าหากำแพงนิกายหยินหยาง

โครม!

"วันนี้ข้าจะมาทำลายเมืองของพวกเจ้า!"