บทที่ 269 คำแนะนำอันล้ำค่า เอาเลยชายหนุ่มผู้โชคดี!

มูลค่าสุทธิของหม่าเฉิงอยู่ที่ทรัพย์หลักล้านและความแข็งแกร่งของเขาถือว่าสูงกว่าทั่วไป โดยปกติเมื่อเขาไปหอคณิกาและโรงเตี๊ยม พนักงานที่นั่นมักจะประจบประแจงเขาเสมอ อย่างไรก็ตาม นี่ยังไม่เพียงพอ

อะไรคือจุดสำคัญของการมีความรู้สึกเหนือกว่าเมื่อเผชิญหน้ากับบริกรและนางโลม? หม่าเฉิงต้องการให้บรรดาขุนนางและข้าราชการในสังคมชั้นสูงเคารพเขา แต่นี่เป็นไปไม่ได้

เก้าแคว้นแดนแผ่นดินใหญ่เหมือนกับจีนโบราณ พวกเขามีระบบศักดินาที่เจ้าหน้าที่อยู่ในอันดับต้นๆ อำนาจมีค่ามากกว่าเงิน ดังนั้นหม่าเฉิงจะเชื่อฟังเสมอเหมือนหลานชายทุกครั้งที่พบเจ้าหน้าที่

(ข้าจะยอมรับ แต่เจ้าเป็นผู้ที่ไม่ใช่มหาคุรุ 1 ดาวด้วยซ้ำ เจ้ามีคุณสมบัติอะไรถึงกล้าแสดงความรู้สึกเหนือชั้นต่อหน้าข้าได้?)

ซุนม่อมองเขาเหมือนกับที่เขามองแมลง มันเต็มไปด้วยอาการดูถูกเหยียดหยามในขณะที่แสดงความรู้สึกสูงส่ง ทัศนคตินี้ทำให้หม่าเฉิงหวนนึกถึงความอัปยศอดสูที่เขาได้รับในทันทีเมื่อเริ่มธุรกิจ ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกต่อไปและต่อยไปที่ดวงตาของซุนม่อ

"ไม่!"

เว่ยจื่อวี่เริ่มกังวล แม้ว่าหม่าเฉิงจะเป็นผู้ฝึกปรือ แต่พรสวรรค์ของเขานั้นอยู่ในระดับปานกลางเท่านั้น การต่อสู้กับครูเป็นเรื่องที่ไม่ถนัด

ริมฝีปากของซุนม่อโค้งงอ เขาไม่สนใจที่จะหลบเลี่ยง ขาขวาของเขาเตะที่เข่าของหม่าเฉิงอย่างแรง

ปั้ก!

หม่าเฉิงคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด ขาขวาของเขาเลื่อนไปข้างหลังขณะที่เขาล้มลง แต่ก่อนที่เขาจะลงบนพื้น ซุนม่อก็ตั้งเข่ารอรับ

ปัง

ใบหน้าใหญ่ของหม่าเฉิงชนเข้ากับเข่าของซุนม่อ ด้วยแรงเฉื่อย ร่างกายของเขาจึงเด้งกลับไปข้างหลังราวกับกังหันขนาดยักษ์

โลหิตสดกระเซ็นผ่านอากาศ

ซุนม่อยื่นมือออกมาและจับผมของหม่าเฉิง หลังจากนั้น เขาทุ่มหม่าเฉิงลงกับพื้น

ปัง

หม่าเฉิงนอนอยู่บนพื้นเป็นอัมพาต แขนขาทั้งสี่ของเขากระตุกในขณะที่เขากระอักเลือดออกมา

“ซุนม่อ เจ้ากำลังโจมตีทำร้ายผู้คนโดยไม่มีเหตุผลเลย ข้าจะรายงานเจ้าไปที่ประตูเซียน!”

เว่ยจื่อวี่พูดจางเจ๋อหาวใช้งานได้มากกว่า เขาถอยกลับอย่างรวดเร็วสองก้าว กลัวอย่างยิ่งว่าซุนม่อจะทุบตีเขา

“เชิญไปรายงานเดี๋ยวนี้เลย!”

ซุนม่อชูนิ้วกลาง

เมื่อเห็นว่าซุนม่อเย่อหยิ่งเพียงใด เว่ยจื่อวี่ก็รู้ว่าเขาเตะกระดานเหล็กเข้าให้แล้ว ครูส่วนใหญ่ไม่แม้แต่จะสาปแช่งเขา นับประสาอะไรกับการต่อสู้เพราะพวกเขาหวงแหนอาชีพนี้ แต่ซุนม่อเป็นข้อยกเว้น เขาทำในสิ่งที่เขาต้องการ เขาขาดวินัยและควบคุมไม่ได้!

เว่ยจื่อวี่และจางเจ๋อหาวไม่กล้าพูดอะไรรุนแรงอีกต่อไป พวกเขาประคองหม่าเฉิงและพร้อมที่จะจากไป แต่หลังจากที่พวกเขาก้าวออกจากสำนักอาจารย์ใหญ่ พวกเขาก็ตกใจอีกครั้ง ตอนนี้มีนักเรียนกลุ่มหนึ่งยืนอยู่ตรงทางเดิน และมีหีบไม้อยู่ข้างๆ แต่ละคน

“อะไรวะ”

เว่ยจื่อวี่ขมวดคิ้ว

“หีบสมบัติทั้งหมดที่นี่จะเต็มไปด้วยทองคำแท่งด้วยหรือไม่”

จางเจ๋อหาวค้นพบว่าหีบทั้งหมดดูเหมือนกัน

“มันจะเป็นไปได้อย่างไร?”

เว่ยจื่อวี่ส่ายหัว พวกเขาได้ยินมาว่าสถาบันจงโจวหมดเงินแล้ว

“ทำไมพวกเจ้าถึงรีบร้อนออกไป? ไม่อยากชื่นชมทองคำแท่งของโรงเรียนเราอีกใช่ไหม?”

ซุนม่อยกมือขึ้นและดีดนิ้วขณะพิงประตู

ปั้ก!

นักเรียนชายได้รับคำสั่งให้เปิดหีบเมื่อได้ยินเรื่องนี้ ดังนั้น ทองคำแท่งจำนวนมากจึงหลุดออกมา ส่องแสงเจิดจ้าจนทำให้ดวงตาของทั้งสามคนพร่างพราย ไม่...ทองจำนวนนี้มากเกินไปหรือเปล่า?

“สถาบันจงโจวมีเงิน แต่เราจะไม่ให้แก่เจ้าแม้แต่เหรียญเดียว”

ซุนม่อสูดหายใจอย่างเย็นชา

“เราจะเปลี่ยนแปลงกลุ่มการค้า พวกเจ้าทั้งสามจงจำไว้ว่าให้เตรียมแสวงหาเส้นทางแห่งชีวิตอย่างอื่นในไม่ช้านี้”

“ฮ่าฮ่า เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร? เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นหัวหน้าของอุตสาหกรรมนี้หรือไม่? เปลี่ยนพ่อค้าคนกลางเพียงเพราะต้องการได้หรือ?”

แม้แต่เว่ยจื่อวี่ที่มีอารมณ์ดีก็ไม่สามารถทนต่อการดูหมิ่นได้อีกต่อไป

ซุนม่อยักไหล่

ทั้งสามคนออกจากอาคารสำนักงานและหลังจากที่พวกเขาเข้าไปในรถม้าแล้ว พวกเขาก็เริ่มที่จะระบายอารมณ์ด้วยการสบถด่า

“คราวนี้ข้าจะทำให้แน่ใจว่าซุนม่อต้องตายอย่างแน่นอน ข้าจะนอนกับอันซินฮุ่ยต่อหน้าต่อตาเขา มิฉะนั้นความเกลียดชังในใจของข้าจะไม่มีทางระบายออกได้”

หม่าเฉิงคำราม ดวงตาของเขาแดงก่ำ

เว่ยจื่อวี่และจางเจ๋อหาวก็สาปแช่งเช่นกัน พวกเขารู้ว่าซุนม่อจะต้องตายอย่างแน่นอน แต่อันซินฮุ่ยไม่ใช่คนที่หม่าเฉิงมีคุณสมบัติที่จะแตะต้องได้ นางเป็นเหยื่อของคนสำคัญผู้นั้นอยู่แล้ว

“ในเมื่อความจริงใจทั้งหมดถูกทำลายลง เราควรดำเนินการตามแผนในขั้นต่อไปหรือไม่?”

จางเจ๋อหาวใจร้อน

“แน่นอน เราจะลงมือวันพรุ่งนี้และทำให้แน่ใจว่าสถาบันจงโจวจะต้องล่มสลายอย่างราบคาบ!”

หม่าเฉิงเผยรอยยิ้มอันชั่วร้าย

......

ที่สำนักงานอาจารย์ใหญ่ นักศึกษากำลังเก็บทองคำแท่ง

“ซุนม่อ เจ้าไม่ได้ทำตัวสูงส่งเกินไปหน่อยเหรอที่ทำแบบนี้? เจ้าควรระวัง เรื่องนี้อาจส่งผลต่อชื่อเสียงของเจ้า”

อันซินฮุ่ยไม่รู้ว่านางควรหัวเราะหรือร้องไห้ดี อย่างไรก็ตาม เมื่อนางเห็นทั้งสามคนนั้นมองเห็นทองคำแต่ไม่สามารถสัมผัสมันได้ ก็รู้สึกพึงพอใจอย่างแท้จริง

“ข้ากำลังทำสิ่งนี้ให้ครูคนอื่นเห็น!”

ซุนม่อนั่งบนเก้าอี้

หากกลุ่มต้องการความมั่นคง ไม่ว่าพวกเขาจะตะโกนคำขวัญอย่างไร มันจะไม่เป็นผลดีเท่ากับแค่เห็นเงินทุน ซุนม่อทำเรื่องนี้อย่างเด็ดขาดเพื่อรักษาขวัญกำลังใจของทุกคน

สำหรับของบางอย่างเช่นเงิน ซุนม่อไม่ได้ขาดแคลนสิ่งนั้น

นักพรตไป๋เหนี่ยวเป็นผู้ค้ามนุษย์มาหลายสิบปีแล้ว และทรัพย์สินส่วนตัวของเขาก็ยังน้อยกว่าซุนม่อ นอกจากนี้ เขายังมีผลึกวิญญาณจากตำหนักราชันย์วายุ

เนื่องจากผลึกวิญญาณเป็นทรัพยากรที่สำคัญ จึงไม่มีใครใช้มันเพื่อเปลี่ยนเป็นทองคำโดยตรง แต่จะมีคนต้องการซื้อของอย่างอื่น ดังนั้นสกุลเงินในเมืองหลินฟงจึงขึ้นอยู่กับหินวิญญาณและแก้วผลึกวิญญาณ

ตอนนี้ ซุนม่อเพียงแค่มุ่งหน้าไปยังตำหนักราชันย์วายุและสุ่มเติมหีบสมบัติด้วยผลึกวิญญาณ มันไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขาที่จะขายมันด้วยราคาหลายแสนเหรียญทอง แม้ว่าสิ่งเหล่านี้จะไม่เพียงพอ ซุนม่อยังคงมีหลี่จื่อฉี ลูกหลานผู้มั่งคั่งของราชวงศ์เป็นลูกศิษย์ของเขา เรื่องการมีเงิน ถ้านางบอกว่านางคือที่ 2 คงไม่มีใครกล้าพูดว่าเป็นที่หนึ่ง

“โอ้ ใช่แล้ว หลังจากที่เจ้าเมืองหวียึดทรัพย์สินของตระกูลโจว เขาได้บริจาคเงินหนึ่งล้านตำลึงให้กับสถาบันฯ”

อันซินฮุ่ยหยิบใบเสร็จออกมา

“นี่คือสิ่งที่เจ้าเมืองหวีมอบให้เจ้า!”

"เอาไปเถอะ!"

ซุนม่อโบกมือ ไม่อยากคุยเรื่องนี้

"ไม่มีทาง."

อันซินฮุ่ยปฏิเสธ นางต้องไม่ใช้เงินของซุนม่อ

“แค่ถือว่ามันเป็นเงินค่าเช่าของข้า”

ซุนม่อก็เปลี่ยนเรื่อง

“การจัดเตรียมถุงยายักษ์เป็นอย่างไรบ้าง?”

“ขณะนี้พวกเขากำลังอยู่ในระหว่างการผสมตัวยา ข้าต้องการตุนให้มากขึ้นและขายรวมกันในคราวเดียวเพื่อครองตลาดอย่างสมบูรณ์!”

เมื่อพูดถึงถุงยาขนาดยักษ์อันซินฮุ่ยก็ดูมีความสุขปรากฏบนใบหน้าของนางทันที เมื่อนางได้รับผลิตภัณฑ์ชิ้นแรกที่เสร็จสมบูรณ์ นางได้ทำการทดสอบทันที ผลที่ได้คือดีเยี่ยม

“ถ้ามันขายได้ไม่ดี ข้าจะแก้ผ้าวิ่งรอบจินหลิง!”

อันซินฮุ่ยมีความมั่นใจเช่นนั้น

“นี่เป็นเพียงผลิตภัณฑ์ประเภทเดียว ท่านหมายถึงอะไรการครองตลาด?”

ซุนม่อพูดไม่ออก

"อา? แต่ข้าคิดว่านี่เป็นบรรทัดฐานเมื่อข้าเห็นคนอื่นขายของ?”

อันซินฮุ่ยไม่ใช่นักธุรกิจหญิง 'กลยุทธ์' ทั้งหมดที่นางรู้จักถูกคัดลอกมาจากผู้อื่น

“วิธีการขายดังกล่าวล้าสมัยไปแล้ว การตลาดหิวโหยเป็นวิธีที่จะดำเนินการ เป็นวิธีที่ดีที่สุดในการกระตุ้นความอยากอาหารของตลาด ตอนนี้ ท่านควรปล่อยข่าวออกมาทันทีและบอกว่าเพื่อหาเงิน ทางสถาบันจงโจว กำลังจะเอาถุงยาที่เป็นตำรับลับของโรงเรียนมาเป็นเวลา 1,000 ปี สำหรับคำขวัญการตลาด ท่านควรคิดเอง ไม่ว่าในกรณีใด โฆษณาให้เกินจริงให้มากที่สุด”

ซุนม่อนึกถึงเล่ยจุนทันทีที่พูดถึงการขายของ (พวกเจ้าจากเก้าแคว้นล้วนแต่เป็นพวกโง่ต่อหน้าเขา!)

“การตลาดแบบหิวโหย?”

อันซินฮุ่ยรู้สึกว่าสิ่งนี้ไม่น่าเชื่อถือ ผู้ขายมักจะกังวลว่าสินค้าของตนจะไม่ถูกขาย (ทำแบบนี้ไม่กลัวเสียหายเหรอ?)

“ไม่เป็นไรถ้าท่านไม่เข้าใจคำศัพท์ เพียงทำตามคำแนะนำของข้า ไม่ว่ายังไงก็ตามผลิตภัณฑ์ที่ทำเสร็จแล้วต้องมีจำนวนไม่มากนักเพียงแค่เรียกเก็บเงินราคาแพงสำหรับพวกเขา สำหรับชุดแรก ขายให้เหล่าขุนนางผู้มีอิทธิพลระดับสูงสุดก่อน จำไว้ว่าท่านต้องไม่ขายสินค้าในราคาถูก”

"ก็ดีเหมือนกัน!"

อันซินฮุ่ยไม่เข้าใจ แต่เรื่องนี้ไม่สำคัญ นางตัดสินใจฟังซุนม่อ เพราะถ้านางไม่มีเขา นางก็คงจะใช้ทรัพยากรทั้งหมดที่มีอยู่จนหมด

ซุนม่อออกจากสำนักงานของอันซินฮุ่ย เขานำห่อยาขนาดยักษ์ห้าห่อและตรงไปยังบ้านของเจิ้งชิงฟาง

คนรับใช้ที่ประตูรู้ว่าชายคนนี้เป็นแขกที่มีค่าของเจ้านายของเขา ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าตำหนิซุนม่อแม้แต่น้อย ไม่เพียงแต่เขาต้อนรับซุนม่ออย่างอบอุ่น แต่เขายังแจ้งพ่อบ้านเฒ่าทันที

“อาจารย์ซุน นายท่านของเรากำลังรับอาคันตุกะ ทำไมท่านไม่รอเขาในห้องหนังสือของเขาล่ะ”

พ่อบ้านเฒ่าพาซุนม่อไปที่ห้องหนังสือทันที เขาจากไปหลังจากเตรียมกาชาให้ซุนม่อ

ซุนม่อไตร่ตรองถึงวิธีการที่หม่าเฉิงและอีกสองคนสามารถใช้ได้ ทันใดนั้น เขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้า หลังจากนั้น จู่ๆ เจ้าอ้วนน้อยในวัยรุ่นก็เข้ามาและรีบวิ่งไปที่ชั้นหนังสือ

“ข้าจะต้องไม่ถูกค้นพบ!”

เจ้าอ้วนน้อยอธิษฐาน จากนั้นเขาก็หยิบหนังสือขึ้นมาจากมุมของชั้นวางหนังสือ และหลังจากพลิกดูอย่างรวดเร็ว เขาก็สบายใจขึ้น จากนั้นเขาก็เอาหนังสือใส่เสื้อคลุมและวิ่งออกไป แต่หลังจากก้าวไปไม่กี่ก้าว เขาก็หยุดกะทันหันเพราะเขาเห็นซุนม่อนั่งบนเก้าอี้ในห้องชั้นใน

ห้องหนังสือของเจิ้งชิงฟาง นั้นใหญ่มาก แผนผังประกอบด้วยห้องชั้นในและชั้นนอกสามห้อง

“ไม่เห็นมีอะไรเลย!”

เจ้าอ้วนน้อยจ้องมองซุนม่อ

"เจ้าอายุเท่าไร? ทำไมเจ้าถึงอ่านนิยายเรื่องนี้?”

ซุนม่อเปิดใช้งานเนตรทิพย์

พัดหยกทองนวนิยายอีโรติกปลุกอารมณ์หนุ่มสาว เป็นเรื่องราวความรักและความเกลียดชังระหว่างนักเรียนหญิง นางโลมชื่อดัง และหญิงสาวผู้มั่งคั่ง

“ข้า… ข้าถือว่าเป็นผู้ชายแล้ว ตกลงไหม?”

เจ้าอ้วนน้อยเชิดหน้า

“เจ้าไม่ควรอ่านนิยายเหล่านี้มากเกินไป มันไม่ดีต่อร่างกายของเจ้า!”

ซุนม่อสั่งว่า

“พยายามอย่าช่วยตัวเองสำเร็จความใคร่เกินไป!”

เขาพูดอย่างนี้เพื่อประโยชน์ของชายหนุ่มอย่างแท้จริง ท้ายที่สุดแล้วคำพูดนั้นเป็นไปได้อย่างไร?

“เด็กไม่รู้คุณค่าของน้ำอสุจิ คนแก่เหม่อมองอากาศแล้วน้ำตาไหล”

ซุนม่อเพียงแค่พูดผ่าน แต่คำแนะนำล้ำค่าก็เปิดใช้งานโดยอัตโนมัติ แสงสีทองพุ่งออกมาและห่อหุ้มเจ้าอ้วนตัวน้อย

“เจ้าเป็นใครถึงมาสนใจข้า? ให้ข้าบอกเจ้าว่า อย่าพูดเรื่องไร้สาระเลย มิฉะนั้นข้าจะเอาคนมาทุบตีเจ้าให้ตาย”

เจ้าอ้วนตัวน้อยขู่ซุนม่อ เขาดันหนังสือเข้าไปในเสื้อคลุมของเขาให้ลึกลงไป และเริ่มวิ่ง เตรียมที่จะหาที่สำหรับช่วยตัวเองอย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เขาจะก้าวออกจากประตู แสงสีทองของรัศมีก็ห่อหุ้มเขาไว้

ทันทีนั้น ความรู้สึกตื่นเต้นและหุนหันพลันแล่นของเจ้าอ้วนน้อยหายไปอย่างสมบูรณ์ราวกับถูกราดด้วยน้ำเย็นจัด

“อะไรวะ”

เจ้าอ้วนตัวน้อยที่วิ่งออกจากห้องหนังสือหันศีรษะไปมอง สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสับสน อย่างไรก็ตาม เขาส่ายหัวหลังจากนั้นไปห้องน้ำ หลังจากที่เขาถอดเข็มขัดและหยิบนิยายออกมา เขาก็พบว่าเขาไม่ต้องการจะอ่านมันเลย

“พัดหยกทอง? ช่างเป็นชื่อที่เหลวไหลเสียนี่กระไร!”

ริมฝีปากของอ้วนน้อยกระตุก (สมัยก่อนรู้สึกว่าชื่อหนังสือเล่มนี้เพราะมาก  ปัญญาอ่อน)

หลังจากนั้นก็เริ่มพลิกหน้าหนังสือ ซานเอ๋อเป็นตัวละครนำหญิงคนที่สองของนวนิยายเรื่องนี้ แม้ว่านางจะดูไม่มีอะไรมากนัก แต่เจ้าอ้วนน้อยก็ชอบนางมากที่สุด เขาชอบนางมากกว่านางเอกหวี่เอ๋อโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อนางไม่สวมเสื้อผ้าและไปหว่านเสน่ห์กับนักแสดงนำชายผู้เป็นปราชญ์ เขาสามารถอ่านข้อความนี้ได้ร้อยรอบและไม่รู้สึกเหนื่อย

แต่คราวนี้ เจ้าอ้วนน้อยรู้สึกขยะแขยงทันทีหลังจากอ่านสองสามคำ

“นี่มันงานเขียนอะไรเนี่ย? นี่มันไร้สาระ!”

ปั้ก!

เจ้าอ้วนตัวน้อยสาปแช่งและโยนนิยายเข้าไปในห้องน้ำ หลังจากนั้นเขาเงยหน้าขึ้นและจ้องมองไปที่เพดานด้วยความงุนงง (เฮ้ย ทำไมเจ้าไม่เอาบทกวีมาที่นี่ด้วย?)

(ข้าพลาดการบ้านล่าสุดของข้าไปมากเลย!

....

“ซุนม่อ การเดินทางไปยังทวีปทมิฬป็นอย่างไรบ้าง?”

เจิ้งชิงฟางเดินมาหา

“ลุงเจิ้ง ข้ามาครั้งนี้เพราะว่าข้ามีของขวัญเล็กๆ น้อยๆ มอบให้ท่าน!”

ซุนม่อส่งถุงยายักษ์ให้

[1] เล่ยจวิน นักธุรกิจชาวจีนผู้มั่งคั่งเหลือล้น