บทที่ 268 การโต้ตอบที่เฉียบขาด

“ข้ากำลังพูดถึงเจ้า แล้วไง?”

แม้ว่าซุนม่อจะเป็นครูคนใหม่ แต่เนื่องจากเขาเป็นหัวหน้าแผนกพัสดุ เขาจึงนั่งแถวหน้า เมื่อเทียบกับผู้นำโรงเรียนคนอื่นๆ ที่แก่แล้วและชอบเดินตามลม ซุนม่อถือว่ายังเด็กมาก คำพูดของซุนม่อดังก้องในห้องโถง สายตาของครูทุกคนหันกลับมาทันที

“อาจารย์อัน เจ้าจะยอมปล่อยให้เขาโอหังอย่างนี้หรือ?”

จางฮั่นฟูรู้ว่านักษัตรของซุนม่อเป็นปีจอ และเขาจะกัดใครก็ตามที่ตะโกนใส่เขา  และคนที่ทะเลาะกับเขาก็มีค่าเกินไป ดังนั้นเขาจึงเกี่ยวข้องโดยตรงกับอันซินฮุ่ย เพื่อให้ทุกคนเห็นว่านางปกป้องคนบกพร่องและเลือกที่รักมักที่ชัง นั่นเป็นเรื่องไม่ยุติธรรมเลย

“รองอาจารย์ใหญ่จาง อย่าโกรธนักเลย!”

อันซินฮุ่ยเพิกเฉยต่อประเด็นสำคัญและจดจ่อกับสิ่งเล็กน้อย นางอยู่ข้างซุนม่ออย่างแน่นอน แต่ก่อนที่นางจะพูดอะไร คนรักในวัยเด็กของนางก็ระเบิดด้วย 'ดินปืน'

“จางฮั่นฟู ท่านอายุเกิน 50 แล้ว แต่ท่านยังต้องขี้ฟ้องอาจารย์ใหญ่อีกเหรอ? ยังต้องการหน้าอยู่อีกเหรอ?”

ซุนม่อเยาะเย้ย

“ในฐานะมหาคุรุผู้ละทิ้งความสามารถในการสอนของตน อย่างน้อยที่สุดควรมีความภาคภูมิใจในใจของพวกเขา แต่แล้วท่านล่ะ? เจ้ารู้จักวิธีประนีประนอม ประนีประนอม และประนีประนอมเท่านั้น ในพจนานุกรมของเจ้า คงมีพียงคำนี้เท่านั้น!”

ไม่เพียงแต่ความเร็วในการพูดของซุนม่อจะเร็วเท่านั้น แต่การออกเสียงของเขาก็ชัดเจนเช่นกัน

“เห็นได้ชัดว่าทั้งสามกลุ่มการค้าเป็นตัวบงการ ใช่ พวกเขามีโชคลาภเป็น 100 ล้าน พวกเขาน่าทึ่ง ข้าสามารถไปบ้านแม่ของเจ้า ข้าแค่หยิ่งยโสเมื่อเผชิญพวกเขา เกิดอะไรขึ้น ไม่ควรหรือ มีคุณสมบัติอะไร ที่พ่อค้าขยะหาเงินจากชาวนายากจนต้องมาแสดงตัวลอยหน้าลอยตากับข้า?”

ซุนม่อหัวเราะอย่างเย็นชา

แม้ว่าครูจะไม่แสดงความคิดเห็นหรือพูดคุย แต่พวกเขารู้สึกว่าคำพูดของซุนม่อนั้นถูกต้อง ดังนั้นตอนนี้จึงมีความดูถูกเพิ่มเติมในสายตาของพวกเขาเมื่อพวกเขามองไปที่จางฮั่นฟู

ความรู้สึกเหนือกว่ามีอยู่ในทุกคน แม้ว่าครูที่นี่จะไม่พูดอะไร แต่ด้วยตัวตนของพวกเขา พวกเขาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติกับวิธีที่ซุนม่อปฏิบัติต่อผู้นำทั้งสามของกลุ่มการค้าทั้งสาม

“ข้าปฏิเสธคำขอบ้าๆ ของพวกเขาที่จะเพิ่มราคาเป็นสัดส่วนมหาศาล ข้าไม่ควรทำอย่างนั้นเหรอ?”

ซุนม่อถามกลับ

“เจ้าต้องการให้ข้าทำตัวเหมือนเด็กขี้แยและเลียหน้าแข้งพวกเขา ขอบคุณพวกเขาสำหรับราคาบ้าๆ ขนาดนี้ใช่ไหม?”

“ฮ่า ฮ่า!”

ครูบางคนเริ่มหัวเราะ

“ซุนม่อ หยุดทำตัวน่ารำคาญได้แล้ว ในเมื่อสถานการณ์กลายเป็นแบบนี้ เราก็ไม่มีอาหารพอให้ทุกคนกินด้วยซ้ำ!”

จางฮั่นฟูคำราม

"ทำไม? ดังนั้นเราควรประนีประนอมเพราะเราไม่มีอาหารกิน?”

น้ำเสียงของซุนม่อเริ่มไม่ยอมแพ้

“ถ้าเงินส่วนเกินหลังจากขึ้นราคาเข้าไปในกระเป๋าของเกษตรกร มันก็ไม่เป็นไร เราก็แค่ตกลงตามนั้น ไม่ว่าในกรณีใดสถาบันจงโจวของเราไม่ได้ขาดเงินในขณะนี้ อย่างไรก็ตาม เงินพิเศษจะไม่เข้ากระเป๋าของเกษตรกร เว้นแต่กระเป๋าเงินของกลุ่มการค้าทั้งสามแทน ท่านกำลังพูดว่าเราควรจะจัดหาให้พวกเขา? จ่ายเพื่อความบันเทิงเมื่อพวกเขาไปซ่องโสเภณีและเล่นกับโสเภณี? จ่ายเงินให้พวกเขาอยู่ในคฤหาสน์ขนาดใหญ่ จ้างคนใช้ และสาวใช้? อ้างอิงจากอะไร? ถ้าเรามีเงินเกินทำไมไม่ให้รางวัลเพิ่มเติมกับอาจารย์แทนเล่า?”

ครูไม่สนใจว่าจะกินไม่ได้จริงๆ ไม่สะดวกที่จะมีโรงอาหาร ดังนั้น พวกเขาจึงไม่พอใจซุนม่อ แต่หลังจากได้ยินคำพูดของเขา พวกเขาเริ่มรู้สึกโกรธและเข้าข้างเขาเพื่อต่อต้านจางฮั่นฟู

น่าตำหนิสามคนนั้นเป็นพ่อค้าที่ร่ำรวย และเห็นแก่ตัวจริงๆ

เมื่อเห็นทัศนคติของครู จางฮั่นฟูโกรธมากจนหน้าซีด

“บอกมาว่าเราควรทำอย่างไร? เราไม่สามารถปล่อยให้สถานการณ์นี้ดำเนินต่อไปได้!”

“ไม่ใช่ความผิดของท่านเหรอ? ตอนแรกข้ากำลังจะไปจัดการมัน แต่ท่านดันเรียกประชุมหัวหน้าแผนกโรงเรียนนี้ ท่านติดนิสัยตำหนิและดุด่าผู้คนหรือไง?  เสพติดอำนาจมากไปหรือเปล่า!”

ซุนม่อโต้กลับ

สายตาของครูบางคนตอนนี้เต็มไปด้วยความเกลียดชังเมื่อพวกเขามองไปที่จางฮั่นฟู พูดถึงการประชุมผู้บริหารโรงเรียน นอกจากผู้บริหารโรงเรียนแล้ว ยังไม่มีใครชอบเรื่องนี้

“เจ้านั่นแหละเป็นคนติดอำนาจ ทั้งครอบครัวของเจ้าเป็นคนติดอำนาจ! ข้าไม่รู้ว่าใครคือคนที่ต้องการตำแหน่งหัวหน้าแผนกพัสดุ นิสัยแย่มาก!”

จางฮั่นฟูคำรามด้วยความโกรธ

“ก็ได้ งั้นเราสองคนลาออกพร้อมกัน มาดูกันว่าใครจะลังเลใจมากกว่ากัน”

ซุนม่อสะกิด

“เอ๊ะ!”

จางฮั่นฟูพบว่าตัวเองไม่รู้จะพูดอะไร เขาพูดในใจว่า 'เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนโง่เหรอ? เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าต้องใช้เวลากี่ปีในการไต่เต้าขึ้นสู่ตำแหน่งปัจจุบันของข้า?'

"ทำไม? ไม่กล้าเหรอ?”

ซุนม่อตะโกน

“มาเลย ลาออกด้วยกัน คนที่ไม่ลาออกคือหมา!”

อุ๊ฟ!

เมื่อเห็นจางฮั่นฝูถูกบีบจนไม่สามารถออกจากสถานการณ์ที่น่าอึดอัดใจได้ เช่นเดียวกับเส้นเลือดสีเขียวที่เต้นตุบๆ บนหน้าผากของเขา เป็นนัยว่าหลอดเลือดของเขากำลังจะระเบิด อันซินฮุ่ยลอบหัวเราะอย่างช่วยไม่ได้

ติง!

คะแนนความประทับใจที่ดีจาก อันซินฮุ่ย +30 กระชับมิตร (380/1,000)

“หมาดำซุนแค่กัดใครสักคน ตามที่คาดไว้สมกับชื่อเสียงของเขา!”

“ในอนาคต ข้าจะไม่ทะเลาะกับเขาเด็ดขาด ฝีปากของเขาช่างน่ากลัว และปากของเขาก็เหมือนกับปืนใหญ่!”

“ถ้าข้าเป็นจางฮั่นฝู ข้าคงโกรธมากจนกินไม่ได้นอนไม่หลับเป็นเวลาสามวัน!”

อาจารย์สำรวจซุนม่อ ความเข้าใจในตัวเขาลึกซึ้งขึ้นหนึ่งระดับ

“เราไม่สามารถปล่อยให้สถานการณ์ดำเนินต่อไปได้ ชื่อเสียงของสถาบันจงโจว อยู่ในความเสี่ยง เนื่องจากเจ้าเป็นหัวหน้าแผนกพัสดุ เจ้าควรรีบคิดที่จะแก้ไขปัญหานี้!”

จางฮั่นฟูตะโกนด้วยท่าทางที่เอาแต่อารมณ์ เลือกที่จะยอมแพ้ในตอนนี้เหรอ? ไม่มีทางแก้ปัญหานี้เพราะเขาไม่สามารถพูดนอกเรื่องกับซุนม่อได้

“แน่นอน ข้าต้องการให้เจ้าระบุอย่างชัดเจนด้วยเหรอ?”

ซุนม่อแค่นลมหายใจ เขายืนขึ้นและจากไป

"ข้ายุ่งมาก คราวหน้า ขอรบกวนทุกท่านได้ไหม? ถ้าไม่มีอะไรสำคัญจะคุย”

ครูบางคนก็ยืนขึ้นและออกจากหอประชุมเมื่อเห็นภาพนี้ ซึ่งแสดงถึงความไม่พอใจของพวกเขากับจางฮั่นฝู

“ซุนม่อ!”

จางฮั่นฟูลุกขึ้นยืน ใบหน้าของเขาแดงก่ำ

“หยุดตะโกนสักสามวันได้ไหม? ถ้าข้าไม่สามารถแก้ไขปัญหานี้ได้ภายในสามวัน ข้าจะเผ่นออกจากสถาบันจงโจว!”

ซุนม่อไม่แม้แต่จะหันหัว

เมื่อได้ยินดังนั้น สีหน้าของอาจารย์ดูเคร่งขรึมในทันที หลังจากนั้นพวกเขามองไปที่ด้านหลังที่จากไปของซุนม่อ มีร่องรอยของความชื่นชมปรากฏบนใบหน้าของพวกเขา

เมื่อเทียบกับจางฮั่นฟู ซุนม่อมีความสามารถพิเศษและจะรับผิดชอบในสิ่งต่างๆ ดีกว่า

ครูในกลุ่มของจางฮั่นฟูส่ายหัวด้วยความผิดหวัง รองอาจารย์ใหญ่ของพวกเขายังคงประสบกับความพ่ายแพ้และไม่สามารถแม้แต่จะเอาชนะครูใหม่ได้ สิ่งนี้ทำให้พวกเขาเต็มไปด้วยความกังวลเกี่ยวกับอนาคตของพวกเขา

พวกเขาควรเริ่มเป็นกลางหรือไม่?

ครูในฝ่ายของหวังซู่ไม่เคยคิดว่าอันซินฮุ่ยซึ่งมีซุนม่ออยู่เคียงข้างนางเท่านั้นก็สามารถปราบปรามจางฮั่นฟูได้

พูดตามตรง ศักดิ์ศรีของจางฮั่นฟูตกต่ำมากในวันนี้

ซุนม่อเดินออกจากหอประชุม ได้ยินเสียงแจ้งเตือนของระบบหลังจากนั้นไม่นาน

ติง!

“ยินดีด้วย เจ้าได้รับคะแนนความประทับใจ +608 คะแนนจากเพื่อนร่วมงาน เนื่องจากเจ้าได้รับคะแนนความประทับใจมากกว่า 500 คะแนนจากพวกเขาในการทำหน้าที่ครั้งเดียว เจ้าจะได้รับรางวัลเป็นหีบสมบัติทองแดง 1 กล่อง”

ในช่วงบ่าย ผู้นำของกลุ่มการค้าทั้ง 3 แห่งมาเยี่ยมเยียนอีกครั้ง

“พวกเจ้าเคยได้ยินเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนเช้าหรือไม่? ดูเหมือนว่าซุนม่อจะไม่เห็นด้วยกับคำขอของเรา!”

เว่ยจื่อวี่ดื่มชาของเขาและมองไปที่สำนักงานของอันซินฮุ่ย ในไม่ช้าเจ้าของสำนักงานนี้ก็จะเปลี่ยนไป

“เฮอะ เขาแค่พูดยากเท่านั้น เขาสามารถตัดสินใจได้ว่าเราจะขึ้นราคาหรือไม่? คราวนี้ถ้าข้าไม่ทำให้เขาคุกเข่าเรียกข้าว่าพ่อ ข้าไม่ขอใช้แซ่หม่าอีกต่อไป!”

หม่าเฉิงนั่งไขว่ห้างและทำหน้าดูถูกเหยียดหยาม

จางเจ๋อหาวไม่ได้พูดอะไร จิตใจของเขาล่องลอย นึกถึงอนาคต ตราบใดที่พวกเขาดูหมิ่นซุนม่อและทำให้สถาบันจงโจวล่มสลาย พวกเขาจะได้รับการชื่นชมและความซาบซึ้งจากบุคคลสำคัญนั้น นั่นหมายความว่าเขาจะมีผู้สนับสนุนจำนวนมากตั้งแต่นี้ไป และการดำเนินธุรกิจของเขาจะราบรื่นมากขึ้น

หลังจากที่อันซินฮุ่ยจัดการงานเล็กๆ น้อยๆ ของนาง นางเห็นหม่าเฉิงและอีกสองคนรอนางอยู่ที่หน้าสำนักงานของนาง

“อาจารย์ใหญ่อัน!”

หม่าเฉิงและอีกสองคนพยักหน้าเท่านั้น พวกเขาไม่ได้ยืนขึ้น ทัศนคติของพวกเขาเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง

พูดตามตรง ก่อนหน้านี้หม่าเฉิงและอีกสองคนคงไม่กล้ารุกรานมหาคุรุอย่างอันซินฮุ่ยอย่างแน่นอน แต่ตอนนี้พวกเขามีผู้สนับสนุนจำนวนมาก สิ่งต่างๆ ก็เปลี่ยนไป

“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราเป็นพันธมิตรทางธุรกิจที่ให้ความร่วมมือมากว่าสิบปี ทำไมพวกเจ้าถึงปฏิบัติกับสถาบันจงโจวของเราด้วยวิธีนี้?”

อันซินฮุ่ยถาม

“นี่ไม่ใช่สิ่งที่เราต้องการ ชาวนาเจ้าปัญหาบางคนปฏิเสธที่จะให้สินค้าแก่เราตรงเวลา!”

เว่ยจื่อวี่โอดครวญ

“ไม่มีทางแก้หรอก เรากำลังพยายามอย่างเต็มที่!”

หม่าเฉิงยักไหล่

“อาจารย์ใหญ่อัน เป็นการดีที่สุดที่เจ้าจะยอมรับความต้องการของเราอย่างรวดเร็ว หากเรื่องนี้ยังล่าช้าอีก ข้าเกรงว่าบรรดาผู้ก่อความเดือดร้อนในหมู่ชาวนาอาจทำสิ่งที่ไม่สามารถกลับมาแก้ไขได้!”

“ผู้ก่อกวนอยู่ที่ไหน? ทำไมข้าถึงเห็นแต่พ่อค้าที่ไร้ยางอาย?”

เสียงเยาะเย้ยดังขึ้นขณะที่ซุนม่อผลักประตูเปิด ข้างหลังเขาซวนหยวนพ่อและกลุ่มคนยี่สิบคนสามารถมองเห็นได้ แต่ละคนถือหีบใหญ่

“หัวหน้าแผนกซุน เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”

หม่าเฉิงรู้สึกรำคาญ

“เจ้าไม่มีสติปัญญาแม้แต่น้อยเหรอ? มิน่าเล่าที่เจ้าทำได้แค่เป็นคนกลางกินส่วนต่างในการกำหนดราคาตลอดชีวิตของเจ้า เจ้าจะไม่สามารถร่ำรวยได้อย่างแท้จริง!”

ซุนม่อเยาะเย้ย

“หัวหน้าแผนกซุน ปากร้ายกาจของเจ้านั้นทรงพลังจริงๆ แต่มันไม่สามารถแก้ปัญหาที่เรากำลังเผชิญอยู่ได้”

จางเจ๋อหาวกระตุ้นหม่าเฉิงไม่ให้หุนหันพลันแล่น

“อาจารย์ใหญ่อัน เรารู้ว่าสถาบันจงโจวของเจ้าขาดแคลนเงินทุนอย่างมาก อย่างไรก็ตาม เรื่องขึ้นราคาจะรอช้าไม่ได้แล้ว ถ้าพวกเจ้าไม่สามารถเอาเงินออกมาได้จริงๆ ข้ารู้จักใครบางคนที่สามารถให้เงินกู้ดอกเบี้ยสูงแก่เจ้าได้ ข้าสามารถแนะนำเขาให้พวกเจ้ารู้จักได้”

เว่ยจื่อวี่เปิดเผยหัวใจแมงป่องพิษของเขา

“วางหีบลงก่อน!”

ซุนม่อชี้ให้เห็นว่านักเรียนไม่จำเป็นต้องวางหีบให้เป็นระเบียบ

อันซินฮุ่ยไม่เข้าใจ หีบเหล่านี้คืออะไร?

“อาจารย์ใหญ่อัน เราสามารถให้เวลาเจ้าพิจารณาได้อีกสองวัน แต่ถ้าเกินเวลาที่กำหนด เราก็ทำอะไรไม่ได้เช่นกัน!”

หลังจากที่จางเจ๋อหาวพูด พวกเขาทั้งสามก็บอกลานางและเตรียมจะจากไป

“ใช่แล้ว ชาที่ชงจากใบชาพวกนี้มันน่าดื่มมาก แม้แต่สุนัขของข้าก็ไม่ยอมดื่มสิ่งนี้”

หม่าเฉิงเย้ยหยัน

"รอสักครู่."

ซุนม่อหยุดพวกเขา

"ทำไม? หัวหน้าแผนกซุนต้องการให้คำแนะนำแก่ข้าหรือไม่”

หม่าเฉิงเยาะเย้ย

“พวกเจ้าแค่ต้องการเงินไม่ใช่หรือ”

ซุนม่อดีดนิ้ว

ซวนหยวนพ่อและนักเรียนคนอื่นๆ เปิดหีบทั้งหมดทันที

แอ๊ด!

แสงสีทองส่องประกายในทันที คล้ายกับแสงแดด เกือบทำให้หม่าเฉิงและอีกสองคนตาพร่าลาย

ทองคำแท่งถูกเติมเต็มจนเต็มทุกหีบ

หม่าเฉิงและอีกสองคนเริ่มหอบเมื่อดวงตาเบิกกว้าง ไม่มีวิธีแก้ปัญหานี้ แม้ว่าพวกเขาจะเป็นผู้นำของกลุ่มการค้ารายใหญ่ แต่ก็หายากมากที่พวกเขาจะเห็นทองคำจำนวนมากรวมตัวกันในที่เดียว

“ฮ่าฮ่า ข้าคิดว่าหัวหน้าแผนกซุนจะยังคงแข็งแกร่งและไม่ยอมใครง่ายๆ!”

เว่ยจื่อวี่ผ่อนคลายท่านผู้นั้นกล่าวว่าหากอีกฝ่ายปฏิเสธที่จะยอมรับการขึ้นราคา พวกเขาจะต้องสร้างปัญหา ถ้าตกลงกันได้ก็ดี พวกพ่อค้าก็ค่อยๆ รีดนมโรงเรียนให้แห้งก่อนที่จะเริ่มสร้างปัญหากับพวกเขาอีกในอนาคต

ไม่ว่าในกรณีใด พวกเขาต้อง 'ฆ่า' สถาบันจงโจวจนหมดและกินเนื้อของมัน

“หัวหน้าแผนกซุน นี่เป็นตัวเลือกที่ถูกต้อง นักปราชญ์จะยอมจำนนต่อสถานการณ์เสมอ!”

เมื่อหม่าเฉิงพูด เขาอดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปใกล้หีบ เขาเอื้อมมือไปหยิบทองคำแท่ง ดีมาก หลังจากนั้นไม่นาน ทองคำแท่งพวกนี้ก็จะเป็นของเขา

แต่เมื่อหม่าเฉิงคว้าทองคำแท่ง เท้าก็เหยียบลงบนหลังมือของเขาทันที

ปั้ก!

เท้าเป็นของซุนม่อ!

"เจ้าหมายความว่าไง?"

สีหน้าของหม่าเฉิงเปลี่ยนไป

“ข้าบอกว่าข้าจะให้เงินพวกเจ้าเหรอ?”

ริมฝีปากของซุนม่อโค้งงอ

“ข้าเอาทองพวกนี้มาอวดให้พวกเจ้าดูเท่านั้น!”

“เพื่ออวดให้เราเห็น?”

หม่าเฉิงและอีกสองคนตกใจ หลังจากนั้นสีหน้าของพวกเขาก็เปลี่ยนเป็นสีซีด

“เจ้ารังเกียจพวกเรานักหรือ?”

“เจ้าเพิ่งรู้ตอนนี้เหรอ?”

ขณะที่ซุนม่อพูด เขาก็เตะหีบ

ปัง!

หีบกระเด็นไปข้างหลังขณะที่ทองคำแท่งในนั้นพุ่งออกมา ตกลงไปที่พื้นพร้อมกับเสียงกระทบกัน

“บิดาคนนี้กำลังทำให้พวกเจ้าอับอาย เจ้าไม่มั่นใจ? ทำไมไม่กัดข้า”

ท่าทางของซุนม่อสูงส่งเท่ากับภูเขา ต่อหน้าเขา ทองคำแท่งหล่นลงมาจากฟ้าเหมือนฝน

“ซุนม่อ!”

หม่าเฉิงร้องด้วยความโกรธและพุ่งเข้าใส่ เล็งหมัดไปที่หัวของซุนม่อ