ตอนที่ 829 คนอันตราย

ซือหม่าเซี่ยวเองไม่รู้ว่านานเท่าใดแล้วที่เขาไม่ได้ยิ้มอย่างนั้น

หลังจากเข้าแดนบาปเขาสูญเสียความหยิ่งผยองไปหมดสิ้น  อำนาจพลัง ทุกอย่างได้จากเขาไปเขาไม่ใช่ราชาแมงป่องผู้ทำให้ผู้คนสั่นสะท้านอีกต่อไป  เขาทำอย่างดีที่สุดเพื่อปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมถ่อมตัว พยายามอย่างหนักเพื่อปรับตัวให้เข้ากับการฝึกของหน่วยสุญญตา

ตั้งแต่ยังเล็กเขาเข้าใจแนวคิดว่าคนไร้ค่าต้องตายแบบกระสุนมนุษย์ก่อน

และชีวิตของเขาที่หมดสีสันไปเริ่มกลับมาสู่โลกของเขาหลังจากย่างเข้าสู่ทวีปรกร้าง

โกวอวี้ของเขาดูดซับพลังงานได้ไม่มีสิ้นสุดและในที่สุดไม่กี่วันก่อนโกวอวี้กลับได้สติแล้ว

(โกวอวี้---ขุนพลวิญญาณที่หลอมรวมเข้ากับสมบัติชั้นเซียนของกลุ่มดาวแมงป่อง)

ใบหน้าที่มีเสน่ห์สามารถทำให้ทุกคนว้าวุ่นได้  บุรุษรูปงามอื่นถึงกับหน้าแดง และพลังที่ทรงพลังนั้นทำให้ทุกคนยอมรับเขาเช่นกันเมื่อเขากลับมาสู่โลกของเขา เขากลายเป็นราชาแมงป่องผู้สามารถเรียกลมเรียกฝนได้จากสิ่งที่ไม่มีอะไร

“โกวอวี้ออกมา”

สายลมพัดแผ่วกระจายอยู่ในอากาศ  ผมสั้นสีแดงอ่อนนุ่มของชายหนุ่มไหวเอนตามสายลม

เสียงถอนหายใจกระจายไปผ่านมิติและเวลาโดยไม่มีเค้าลางบอกเหตุหลายคนสีหน้าเปลี่ยน

อ้าวเติ้งที่ไม่เคยแสดงสีหน้าอะไรตั้งแต่แรกในที่สุดก็เปลี่ยนสีหน้า เขาไม่รู้สึกถึงความผันผวนของพลังแต่อย่างใดภาพที่เหมือนหมอกดูเหมือนจะมาจากทุกตำแหน่ง และดูเหมือนว่าจะมาจากในใจของเขา

ม่านตาของเขาหรี่แคบทันที

โดยไม่รู้ตัวมีร่างหญิงงามคนหนึ่งปรากฏตัวอยู่ข้างบุรุษหนุ่ม

‘นางปรากฏตัวอยู่ตรงนั้นเมื่อไหร่?’

‘ข้าไม่รู้สึกถึงนางแม้แต่น้อย!’

ความรู้สึกเย็นยะเยือกผุดขึ้นมาจากใจของอ้าวเติ้ง  และเขากำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว  เป็นครั้งแรกที่ความมุ่งมั่นที่กร้าวแกร่งต้องการจะเอาชนะและความมั่นใจของเขาสั่นคลอน คนที่อยู่ต่อหน้าเขาเริ่มรู้สึกแปลกประหลาดต่อเขา

เมื่อโกวอวี้ปรากฏตัวนางครองความงามไปทั้งท้องถนนแสงทั้งหมดรวมตัวอยู่ที่นาง

นางเหยียดมือออก จากนั้นบิดเอวของนางเหมือนกับเพิ่งตื่นจากการหลับ เป็นการเคลื่อนไหวที่เฉื่อยชามากจนเกิดความปั่นป่วนที่อธิบายไม่ได้กระจายอยู่ในอากาศอย่างเงียบงัน

อ้าวเติ้งรู้สึกว่าบางอย่างผิดปกติ  เขารู้สึกว่าสบายตัวอยู่ภายใต้พระอาทิตย์

‘มีบางอย่างผิดปกติ!’

ทันใดนั้นเขาตื่นตัวทันทีหน้าของเขาเปลี่ยนไปอีกครั้ง ในที่สุดเขาก็เรียกความรู้สึกกลับมาได้  พลังงานในอากาศกลายเป็นมีชีวิตชีวา

‘นางทำอะไรกันแน่?’

เขาไม่เคยได้ยินวิชาเช่นนั้นมาก่อน  เขาต่อต้านความตกใจในหัวใจและถาม  “พวกเจ้าเป็นใคร?”

“ข้าคิดว่าเจ้าไม่เคยได้ยินชื่อพวกเรามาก่อน”

บุรุษหนุ่มผมสั้นยิ้มเสียงของเขาเป็นกันเองเหมือนดวงอาทิตย์

“เกิดอะไรขึ้น?เจ้าหยาบคายกับแขกผู้ทรงเกียรติของเราได้ยังไง!  กล้าทำแบบนี้ได้ยังไง!”

ทันใดนั้นมีร่างหนึ่งส่งเสียงคำรามและลอยตัวลงมาจากฟ้าเป็นบุรุษวัยกลางคนที่อยู่ในอาคาร เขาคำรามใส่อ้าวเติ้งด้วยความโกรธ ก่อนนี้ เขาเห็นการเผชิญหน้ากันและเมื่ออ้าวเติ้งถามว่า “พวกเจ้าเป็นใคร” เขารู้ว่าพวกเขาเผชิญกับเรื่องยุ่งยาก

อ้าวเติ้งเป็นคนที่ไม่เคยชอบพูดเรื่องไร้สาระ  โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่ออยู่หน้าการสู้รบ  สำหรับเขาการถอยทัพและไม่เข้าร่วมสู้รบแต่ถามเบื้องหลังอีกฝ่าย ก็หมายความว่าเขาไม่มั่นใจว่าจะชนะได้

บุรุษวัยกลางคนรู้ตัวได้เร็วเขารู้ว่าอ้าวเติ้งต้องการความช่วยเหลือ และปรากฎตัว

อ้าวเติ้งถอนใจโล่งอก  แต่ทำเหมือนว่าเขาไม่รู้อะไร  และคำนับบุรุษวัยกลางคน  “นายท่าน”

บุรุษวัยกลางคนหันหน้ามายิ้มให้  “บริวารผู้น้อยของข้าไม่ได้รับการสอนสั่งอย่างดีและล่วงเกินพวกท่านทั้งหลายภายใต้การดูแลของข้า ข้าหวังว่าพวกท่านทุกคนจะให้โอกาสข้าขออภัย  ข้าชื่อโจนาธาน  และข้าเป็นผู้อาวุโสสำนักของกลุ่มผู้ค้าตะวันตกข้ารับผิดชอบพื้นที่นี้  ทุกคน,พวกท่านทุกคนจะเป็นสหายของข้าจากนี้ ถ้าพวกท่านต้องการอะไรที่นี่โปรดถามข้าได้ไม่ต้องเกรงใจ”

ซือหม่าเซี่ยเอียงคอและมองดูโจนาธานพร้อมยิ้มซึ่งดูไม่เหมือนยิ้ม

ด้วยเหตุผลบางอย่างบุรุษหนุ่มผมสีน้ำตาลต่อหน้าเขายิ้มเหมือนดวงอาทิตย์  แต่มันทำให้เขารู้สึกถึงอันตราย  เขาบังคับตนเองให้สงบใจเขาพบทางออกของสถานการณ์ แต่ถ้าอีกฝ่ายไม่มีกลยุทธ เขาก็ไม่กลัวเหมือนกัน  กลุ่มพ่อค้าตะวันตกไม่ว่าจะเป็นทอม ดิคหรือแฮรี่และเขามีความมั่นใจในตนเอง

ในภูมิภาคตะวันตกของทวีปกวงหมิงไม่มีใครกล้าทำตามอำเภอใจตัวเองเมื่ออยู่ต่อหน้ากลุ่มพ่อค้าตะวันตก ในฐานะผู้ทำธุรกิจสูงสุดในทั่วทั้งทวีปกวงหมิง กลุ่มพ่อค้าตะวันตกมีสัมพันธ์กับทางการของทวีปกวงหมิงมากมายและผูกขาดอุตสาหกรรมเหมืองแร่ในทวีปกวงหมิง นอกจากนี้ภูมิภาคตะวันตกนับว่าเป็นแผ่นดินของพวกเขา  ดังนั้นพวกเขาไม่กลัวใคร

เหตุผลที่เขาให้ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาไปพิสูจน์เพื่อดูว่าอีกฝ่ายแข็งแกร่ง  และถ้าพวกเขาไม่แข็งแกร่งจริงเขาสามารถกินรวบได้ และถ้าฝ่ายตรงข้ามเป็นตัวยุ่งยาก เขาจะโดดออกไปและหาทางออกให้พวกเขา และทำเป็นตำหนิบริวารของเขา

นั่นเป็นลูกไม้ที่เขาพยายามทดสอบมาหลายครั้ง

พวกที่ไม่มีคนแข็งแกร่งหนุนหลังจะต้องถูกเขากินเป็นธรรมดา  สำหรับพวกที่มีคนหนุนหลังและเป็นตัวปัญหา  เขาก็จะตำหนิบริวารของเขา  และจากนั้นด้วยทัศนคติที่ดี  เขาให้หาทางออกให้พวกเขา  และอีกฝ่ายก็จะยอมเห็นแก่หน้าเขา

ใครจะกล้าสร้างความยุ่งยากให้กับกลุ่มพ่อค้าตะวันตกเล่า?  พวกเขาต้องการออกจากเมืองอย่างมีชีวิตหรือไม่?

ในที่แห้งแล้งกันดารนี้  เป็นเรื่องธรรมดาที่มีคนตายจากอุบัติเหตุ

ซือหม่าเซี่ยวเห็นว่าอ้าวเติ้งรู้สึกปลอดภัยกับผู้หนุนหลังของตนซึ่งไม่น่าแปลกใจสำหรับเขา

‘แต่คนที่อยู่หลังเขา...’

ซือหม่าเซี่ยวยิ้มกว้างกว่าเดิม, ‘นั่นคือคนเถื่อนควบคุมไม่ได้อย่างแท้จริง!”

“ฆ่าเขา”

สายลมพัดผมสีน้ำตาของชายหนุ่มขณะที่เขาพูด

โจนาธานสะดุ้ง  เขาคิดว่าได้ยินผิด  ‘ฆ่าเขา?  จิตใจของเขายังเป็นปกติอยู่หรือเปล่า?’

ทันใดนั้น เสียงถอนหายใจดังอยู่ข้างเขา  และลมเย็นกวาดผ่านคอของเขาผมขนทุกเส้นบนร่างของโจนาธานลุกชัน และเขารู้สึกบางอย่างแปลก ก่อนที่เขาจะรู้ตัวความเจ็บแผ่กระจายจากอกของเขา

“กล้าทำได้ยังไง!”

“หยุดนะ!”

….

ในกลุ่มอุทานออกมาพร้อมกับเสียงคำรามของอ้าวเติ้ง  แต่พวกเขาช้าเกินไปเสียแล้ว

โจนาธานมองดูอกของตนเองมือเรียวบอบบางเหมือนหยกโผล่ออกมาจากอกของเขา ดูเหมือนว่ามือมีวิชาเฉพาะบางอย่างป้องกันไม่ใช่เลือดเปรอะมือไม่มีแม้แต่รอยเลือด มันเหมือนกับเสน่ห์ที่ไม่สามารถอธิบายได้ซึ่งเขามองไม่เห็น

มือที่งดงามหายไปอีกครั้งและเลือดเริ่มฉีดพุ่งย้อมร่างกายท่อนบนของเขา

เสียงรอบตัวเขาดูเหมือนห่างไกล  สติของเขาเริ่มเลือนราง  โจนาธานยืนอยู่กับที่มองดูอกของเขาที่หลั่งเลือดอย่างว่างเปล่า  แม้เมื่อสติดับลงเขาก็ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายทำไมถึงกล้าฆ่าเขา

‘ทำไม..’

หัวของอ้าวเติ้งมึนงง  หน้าของเขาเขียวซีด  ขณะที่ความกลัวที่มองไม่เห็นครอบคลุมทั้งตัวเขา

‘โจนาธานถูกฆ่า!’

ชีวิตของเขาเหมือนถูกผนึกไปชั่วครู่เมื่อโจนาธานตายต่อหน้าของเขา  ถ้าเขากล้าหนี ครอบครัวของเขาคงถูกประหาร หลังจากทำงานภายใต้บังคับของโจนาธานมาหลายปี เขารู้ว่ากลุ่มพ่อค้าตะวันตกนั้นมีอำนาจมากมายเพียงไหน  และพวกเขาน่ากลัวอย่างไร  พวกเขาสามารถส่งอิทธิพลต่อแผนของทวีปกวงหมิงและสามารถผูกขาดอุตสาหกรรเหมืองในทวีปกวงหมิงได้โดยไม่ต้องพึ่งพาสมบัติของพวกเขา

‘นี่จะเป็นสุสานของข้า  ตายที่นี่อย่างน้อยข้าก็จะไม่เกี่ยวข้องกับครอบครัวของข้า’

อ้าวเติงตระหนักที่จุดนั้น  จึงสงบได้มากขึ้น

เขาจ้องมองกลุ่มคนที่ยืนอยู่ข้างหน้าเขา  พวกเขาเป็นคนที่มีประวัติแข็งแกร่งทรงพลังแน่นอน  พวกเขาไม่กลัวกลุ่มพ่อค้าตะวันตกแม้แต่น้อยซึ่งนับว่าไม่ธรรมดาแล้ว อ้าวเติ้งรู้ตัวดีว่าจำนวนของตระกูลใหญ่และมีอำนาจมากกว่ากลุ่มพ่อค้าตะวันตกแทบจะนับได้ด้วยมือข้างเดียว  แม้แต่ห้าแม่ทัพพยัคฆ์ก็ไม่กล้าบุ่มบ่ามทะเลาะกับกลุ่มพ่อค้าตะวันตก

‘หรือว่าพวกเขาจะเป็นศัตรูของกลุ่มพ่อค้าตะวันตก?’

อ้าวเติ้งโยนความคิดนั้นออกไปจากใจของเขาทันที  กลุ่มพ่อค้าตะวันตกมีศัตรูของเขา แต่ไม่มีศัตรูคนไหนที่วิ่งเข้ามาหาถึงดินแดนของกลุ่มพ่อค้าตะวันตกและภายใต้สายตาผู้คนมากมาย ยังฆ่าผู้อาวุโสสำนัก นั่นเป็นการประกาศสงคราม และจะสู้กับอิทธิพลใหญ่อย่างกลุ่มพ่อค้าตะวันตกก็อาจทำให้เกิดอันตรายต่อทวีปกวงหมิงได้ทั้งหมด ไม่มีใครกล้าปลุกระดมให้เกิดกระแสวุ่นวายใหญ่โตขนาดนั้น และทวีปกวงหมิงหมิงคงจะต้องขัดขวางเรื่องอย่างนี้

‘อย่างนั้นพวกเขาเป็นใคร?’

‘ขุนพลวิญญาณที่ทรงพลังขนาดนั้น!’

โกวอี้กลับมาอยู่ข้างซือหม่าเซี่ยวเมื่อใดไม่ทราบ  ความงามของนางทำให้ผู้คนสำลักและดูเหมือนกับว่าทุกอย่างที่เพิ่งเกิดขึ้นไม่เกี่ยวกับนาง

อ้าวเติ้งเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง  เขารู้ว่าเขาเผชิญหน้ากับขุนพลวิญญาณสุดยอดในตำนาน  นางไม่ยังไม่ได้เปิดเผยพลังอะไรซึ่งแสดงให้เห็นว่าการควบคุมพลังของนางอยู่ในระดับที่ลึกซึ้ง  ถ้าไม่ใช่เพราะเขาเห็นกับตาว่านางฆ่าโจนาธาน  อ้าวเติ้งคงไม่มีทางคิดว่านางอันตราย

เขาไม่เคยได้ยินว่าขุนพลวิญญาณของใครจะแข็งแกร่งมากขนาดนั้น

แค่ขุนพลวิญญาณสตรีก็สามารถฆ่าพวกเขาได้ทั้งหมด

อ้าวเติ้งอดถามอย่างสงสัยไม่ได้  “พวกเจ้าเป็นใครกันแน่?”

ซือหม่าเซี่ยวยิ้มน่ากลัวเหมือนกับดวงตะวันอีกครั้ง  “โกวอวี้, ฆ่าพวกเขาให้หมด”

ร่างของโกวอวี้หายไปอีกครั้ง

จี๋เจ๋อและพวกที่เหลือตะลึงสิ้นเชิง  พวกเขาตกใจจนตัวชากันหมด  ซือหม่าเซี่ยวท่าทางดูอ่อนแอและดูอ่อนโยนจนดูเหมือนกับตัวเขาไม่มีอยู่ และไม่มีใครประทับใจกับเขา ไม่มีใครเคยเห็นโกวอวี้ที่จู่ๆ ปรากฏออกมาฉับพลันเมื่อซือหม่าเซี่ยวอาสาออกสู้ ทุกคนยังคงสงสัยเกี่ยวกับตัวเขา

แต่เมื่อพวกเขาเห็นโกวอวี้โจมตีศัตรู  พวกเขาตะลึงกันหมด

โกวอวี้ดูเหมือนจะเดี๋ยวหายเดี๋ยวเห็นเหมือนกับวิญญาณและไม่มีใครสามารถแตะต้องชุดของนางได้ แต่สิ่งที่น่ากลัวที่สุดก็คือมือที่ไม่มีรอยเปื้อนมลทินของนางดูเหมือนว่าที่ใดก็ตามที่มือเรียวงามของนางถูกต้องทำให้ทุกคนกังวลว่ามือนางจะแตกจะหัก แต่กับทำลายทุกอย่างที่นางสัมผัสได้

ความเคลื่อนไหวของนางสง่างามเหมือนกับว่านางลอยไปรอบๆเหมือนกับหมอก

ตาของอ้าวเติ้งแดง เขาตระหนักได้ว่าเขาไม่สามารถตรึงวิญญาณที่น่ากลัวนี้ได้  ความเคลื่อนไหวของนางท้าทายตรรกะแนวคิด  การโจมตีของพวกเขาทั้งหมดไม่สามารถแตะต้องนางได้  ที่ใดก็ตามที่นางไปจะมีผู้คนล้มลง  ทุกที่มีโลหิตไหลนอง และชีวิตถูกปลิดปลง

เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกจนใจ

“ฆ่าเขา!”

ความกลัวอย่างไม่เคยมีมาก่อนทำให้อ้าวเติ้งบ้าภาพที่ดูเหมือนไกลเข้ามาใกล้ทันที เสียงดังผ่านหูเขา  อ้าวเติงสั่นและใช้วิชาสังหารโจมตีด้านหลังทันที

ไม่กระทบอะไร

เขารู้สึกเจ็บที่คอและสิ่งที่เขาเห็นก็คือศพที่ไร้หัวใต้เขาล้มลงกับพื้น

‘ในที่สุดก็จบหรือ?’

หน้าของเขารู้สึกเหมือนเป็นอิสระ

รอยยิ้มบนใบหน้าของซือหม่าเซี่ยวเฉิดฉายยิ่งขึ้น  ‘โกวอวี้แข็งแกร่งมากขึ้น’

สามนาที

เลือดย้อมถนน ศพกระจัดกระจายอยู่บนพื้น กลิ่นคาวเลือดรุนแรงลอยอยู่ในอากาศ นอกจากร่างที่ขาวราวหิมะไม่มีใครอื่นยืนอยู่

เงียบเหมือนป่าช้า

ทุกคนมีประสบการณ์ต่อสู้ แต่การฆ่าหมู่และฝนโลหิตทำให้พวกเขาหนาวยะเยือกและหน้าซีดขาว

“ขออภัยข้าอาจจะล้ำเส้นไปสักเล็กน้อย”

ซือหม่าเซี่ยวตอบอย่างอายๆและหัวเราะอย่างเขินอาย  โกวอวี้ลอยมาอยู่ข้างเขาเหมือนภูตน้อย

ทุกคนหันหน้าหนีทันที ราวกับว่าพวกเขาทุกคนเห็นงูพิษ

‘ข้าต้องอยู่ห่างจากคนผู้นี้จำเดิมแต่บัดนี้’