ตอนที่ 33 - วันเกิด

2/2

ตอนที่ 33 - วันเกิด

หลงเฟยไม่ต้องการที่จะอยู่ในร้านของเจียงหลินอีกต่อไป เวลาเหยียบพื้นร้านนี้ เขารู้สึกร้อนเท้าอย่างบอกไม่ถูก และมักเผลอพูดอะไรที่ทำให้ตัวเองเสียหน้าเสมอๆ

หลงเฟยออกจากร้านของเจียงหลินโดยไม่หันกลับมามอง

พนักงานร้านวางถุงป๊อปคอร์นกับโค๊ก(เลิกดูหนัง) แล้วแยกย้ายกันกลับไปทำงานต่อ

หลิวซิงเย่ถอนหายใจด้วยความหงุดหงิด “คิดว่าเขาจะขว้างมันแล้วเชียว ถ้าทำอย่างนั้น ถึงเวลาจะฟ้องให้ยับเลย”

เจียงหลินหัวเราะ “ที่พูดแบบนี้เพราะอัญมณีบนมงกุฏไม่ใช่หยกใช่ไหม? ถ้ามันเป็นหยก คุณคงไม่พูดแบบนี้”

หลิวซิงเย่ปาดจมูก “คุณไม่เข้าใจเสน่ห์ของหยก ฉันจะบอกให้ฟัง พวกมันน่ะ ....” หลิวซิงเย่เริ่มสาธยายคัมภีร์หยกของเขาอีกครั้ง

เฉินยี่เดินมาข้างๆเจียงหลินอย่างระมัดระวัง  “ประธานเจียง...”

“ทำไมหรอ?” เจียงหลินมองเฉินยี่และยิ้ม

“ขอบคุณ......” เฉินยี่กล่าวอย่างจริงใจ ในช่วงเวลาที่ยากลำบากที่สุดในชีวิต เจียงหลินเลือกที่จะปกป้องเธอ ช่วงนี้ประสาทของเธอตึงเครียดตลอดเวลา กังวลว่าวันหนึ่งร้านเครื่องประดับเล็กๆ แห่งนี้จะถูกหลงจิวเวอรี่ซึ่งเปิดทั่วประเทศทำลายจนหมดสิ้น

และไม่นึกฝันเลย ว่าการเผชิญหน้าครั้งแรกระหว่างพวกเธอกับหลงจิวเวอรี่ที่ทำร้ายเธอมาตลอด ครั้งนี้จะได้รับชัยชนะจริงๆ! เธอมีความรู้สึกสับสนอยู่ครู่หนึ่ง ถึงกับน้ำตาซึม

เธอมีเจ้านายที่ราวกับปาฏิหาริย์ สามารถพลิกกลับได้ทุกอย่าง เป็นอะไรที่ราวกับพรจากสวรรค์มาก

“ไม่เอาน่า ไม่เอา” เจียงหลินตบไหล่ของเฉินยี่เบาๆ “มันไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับคุณเหมือนกัน ทั้งๆที่คุณเป็นผู้จัดการที่ดีมาโดยตลอด แต่น่าเสียดายที่บางเรื่องมันอยู่เหนือการควบคุม เห็นได้ชัดว่าคุณทำงานได้ดี ที่เป็นแบบนี้ก็แค่ถูกบีบคั้น ฉันเข้าใจคุณ และยินดีสนับสนุนเสมอ”

ได้ยินแบบนั้น ดวงตาของเฉินยี่มีน้ำตาไหลออกมา ตอนเธอเป็นผู้จัดการร้านข้างๆ เธอพยายามอย่างหนัก แต่ความพยายามทั้งหมดของเธอไร้ผลเมื่อหลงเฟยร่อนลงมาจากอากาศ พวกเขายกเครดิตผลงานทั้งหมดของเธอให้เขาและไล่เธอออก

เมื่อเทียบกับหลงเฟย เธออ่อนแอเกินไป อ่อนแอจนไม่มีใครได้ยินเสียง ไม่มีใครสังเกตเห็นความสูญเสียและความสิ้นหวังของเธอ

เจียงหลินให้เฉินยี่ยืมไหล่ซบหน้าร้องไห้ มองออกไปนอกหน้าต่าง ดูท้องฟ้าสีครามและเมฆสีขาวสบายตา

เจียงหลินคล้ายได้เห็นอดีตของตัวเอง

อดีตที่เธอจงใจลืมมันไป ....

เจียงหลินเคยตกอยู่ในสภาพที่อับจนหนทาง ทั้งยังอ่อนแอ แต่เธอโชคดีที่ได้รับระบบมาครอง

เวลานี้พระอาทิตย์ตกพอดี แสงของมันคล้ายกำลังสะท้อนภาพเงาในอดีต

วันนี้เจียงหลินกลับบ้านช้าหน่อย แต่เมื่อหัวถึงหมอน เธอพลิกตัวไปมาแต่กลับนอนไม่หลับ สุดท้ายกว่าจะง่วงและผล็อยหลับไป ตื่นมาอีกทีก็สายแล้ว

เธอหยิบมือถือขึ้นมาดูวันเวลา

แต่แล้วคล้ายมีกระแสไฟฟ้าช็อต เจียงหลินลุกพรวดจากเตียง

เธอจำได้ว่าใกล้จะถึงวันเกิดของมู่เย่ชิงแล้ว

ให้ของขวัญเป็นอะไรดี? แกนคริสตัลไหม? นั่นก็ใช้ได้แต่ดูสิ้นคิดไปหน่อย ในฐานะธาตุไม้ของฐาน เธอน่าจะมีพวกมันพร้อมอยู่แล้ว

งั้นมู่เย่ชิงยังขาดเหลืออะไรอีก?

เมื่อคิดอะไรไม่ออก เจียงหลินเปิดเถาเป่า (แอพสั่งของออนไลน์ของจีน) ปัดหน้าจอไปเรื่อยๆ แล้วไม่นานก็พบแจ้งเตือนบางอย่าง

【วันนี้คือวันเกษตรกร สนใจปุ๋ยดอกไม้ไหม? 】

ดวงตาของเจียงหลินเป็นประกาย

เธอจำได้ว่ามีใบประกาศภารกิจนึงแขวนอยู่บนตำแหน่งที่เห็นได้ชัดเจนที่สุด มันคือภารกิจตามหาปุ๋ยของมู่เย่ชิง และยังคงประกาศเรื่อยๆไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

ถึงจุดนี้ เจียงหลินก็นึกออกว่าจะให้ของขวัญอะไรกับเธอดี

กดซื้อมัน!

เจียงหลินเปิดตะกร้าสินค้า จะดินดอกไม้ ดินธาตุอาหาร ปุ๋ยผสม ปุ๋ยละลายช้า ปุ๋ยละลายน้ำ ปุ๋ยอินทรีย์เธอซื้อหมด

เพราะเจียงหลินไม่รู้ว่าพืชกลายพันธุ์ใช้ปุ๋ยชนิดใด แต่คงเป็นอะไรก็ได้กระมัง ขนาดซอมบี้ยังกลายเป็นปุ๋ยได้เลย ... ดูเหมือนพืชกลายพันธุ์ที่ทรงพลังจะฉีกข้อจำกัดได้แทบทุกอย่าง

เมื่อซื้อปุ๋ยดอกไม้เท่าที่หาได้จากเถาเป่า เจียงหลินก็นั่งแท็กซี่ไปหนึ่งในสองตลาดดอกไม้ที่ใหญ่ที่สุดของเมือง มาถึงก็เอ่ยถามว่า “คุณมีปุ๋ยดอกไม้ขายไหม”

เจ้าของร้านพูดว่า “มี มี มีสิ คุณต้องการแบบไหน”

“ต้องการทุกแบบ ฉันเหมาหมด” เจียงหลินพูดเสียงเรียบ

เจ้าของร้านอึ้ง เขาเปิดร้านที่นี่มานานแต่ไม่เคยเจอลูกค้าใจใหญ่เช่นนี้มาก่อน “โอเค โอเค!”

จากนั้นเจียงหลินก็จ่ายเงินและไปที่ร้านถัดไป ซื้อปุ๋ยดอกไม้ทั้งหมดที่หาได้ เหล่าเจ้าของร้านในตลาดดอกไม้ต่างงงงวย ก้มมองที่อยู่สำหรับส่งของในมือพวกเขา

พวกเขาจำฟาร์มดอกไม้หรือเรือนกระจกในบริเวณใกล้เคียงได้เป็นอย่างดี แต่ที่อยู่นี้ มันไม่ใช่อย่างชัดเจน

อย่างไรก็ตาม เมื่อเงินมา ของก็ถึง คนอื่นๆไม่สนใจเรื่องนี้มากนัก

เนื่องจากมีการซื้อขายปุ๋ยเป็นจำนวนมาก ทางตลาดจึงให้คนขับรถบรรทุกไปส่งยังที่พักของเจียงหลิน

จากนั้น เจียงหลินไปที่ตลาดของเกษตรกรท้องถิ่นต่อ ไล่ซื้อปุ๋ยดอกไม้เพิ่มอีกชุดใหญ่

และหลังจากนั้นไม่นาน ก็มีสายโทรเข้ามือถือเธอ เมื่อยกขึ้นมอง แล้วเห็นว่าเป็นเบอร์ต่างจังหวัด ตอนแรกเจียงหลินคิดว่าคงเป็นโฆษณาหรือหลอกลวงอะไรซักอย่าง ลังเลอยู่พักหนึ่งก่อนรับสาย “ฮัลโหล?”

“สวัสดี สวัสดี! คุณคือเจียงหลินใช่ไหม?” เสียงผู้ชายที่หยาบกร้านดังมาจากโทรศัพท์

“เป็นฉันเอง ไม่ทราบมีธุระอะไร?” เจียงหลินถามด้วยความงงงวย

“คุณสั่งปุ๋ยดอกไม้ 180 รายการจากร้าน XX ในเถาเป่าถูกไหม?”

“อ้อใช่ ฉันสั่งเอง”

“งั้นก็แล้วไป ฉันแค่จะโทรมาคอนเฟิร์ม”

“เอ่อ .. อ่า ค่ะ ค่ะ” เจียงหลินวางสายโทรศัพท์ แต่จากนั้นไม่นานก็มีสายเข้ามาอีก ครั้งนี้ก็มาจากต่างจังหวัดเช่นกัน

“สวัสดี คุณคือเจียงหลิน? คุณสั่งปุ๋ยดอกไม้ 100 กระสอบจากร้าน XX ของเรา ข้อมูลถูกต้องใช่ไหม?”

แล้วก็มีอีกหลายสายตามมา ในที่สุดเจียงหลินก็ตระหนักได้ว่าบางทีเธออาจสั่งมากเกินไป

อย่างไรก็ตาม เมื่อนึกถึงเรื่องที่มู่เย่ชิงบอกว่ามีปุ๋ยดอกไม้มากเท่าไหร่ยิ่งดี เธอคิดว่าคงไม่เป็นไร

มองไปยังกองปุ๋ยดอกไม้ในพื้นที่มิติและข้อมูลการขนส่งหลายสิบรายการที่รอรับในมือถือ เจียงหลินพอใจมาก

สามวันต่อมา ผู้จัดส่งรายใหญ่ทยอยกันจอดรถบรรทุกหน้าประตูบ้านของเจียงหลิน โชคดีที่ร้านของชำชั้นหนึ่งของเธอยังว่าง เลยมีที่วางสินค้า

เมื่อร้านหนึ่งจัดส่งเสร็จแล้วจากไป เจียงหลินก็เก็บพวกมันในพื้นที่มิติ แล้วรอร้านอื่นมาส่งต่อ

ทำแบบนี้หลายรอบจนครบทุกร้าน

ขณะนี้ มองไปยังกระสอบปุ๋ยกองพะเนินในพื้นที่มิติ เจียงหลินเกาหัวตัวเอง

วันถัดมา มู่เย่ชิงกำลังรดน้ำดอกไม้และต้นไม้ ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

มู่เย่ชิงเดินไปเปิดประตู เจียงหลินโผล่หัวเข้ามา เธอยิ้มเหมือนตั้งใจจะพูดอะไรบางอย่าง

“อะไร?” มู่เย่ชิงถามด้วยรอยยิ้ม “มาหาฉันมีอะไรหรือเปล่า”

“สุขสันต์วันเกิด!” มือของเจียงหลินยื่นออกมา เค้กผลไม้ครีมสามชั้นขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นบนโต๊ะในห้องนั่งเล่นของมู่เย่ชิง

เจียงหลินเป็นคนทำเองที่ร้านเค้กเมื่อเช้านี้ เพราะคิดว่าในวันสิ้นโลกไม่น่าจะได้กินเค้กบ่อยนัก

แน่นอน  เมื่อมู่เย่ชิงเห็นเค้ก ดวงตาเธอเป็นประกาย ต่อให้เป็นธาตุไม้ แต่ก็ใช่ว่าจะได้กินเค้กบ่อยนัก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเค้กสามชั้นครีมผลไม้ขนาดใหญ่ที่มีกลิ่นหอมแบบนี้

“ขอบคุณ! ฉันชอบของขวัญชิ้นนี้มากจริงๆ” มู่เย่ชิงยิ้มอย่างมีความสุข

เจียงหลินถูมือของเธออย่างประหม่า แล้วหัวเราะ “นี่แค่เค้กฉลอง ยังไม่ใช่ของขวัญจริงๆ อันที่จริงฉันเตรียมของขวัญมาให้เธอแล้ว มันก็คือ ... ก็คือ ....”