[สกิล : เขมือบ , ฟาดฟันอำมหิต(ชาร์ตพลังในร่างกายทั้งให้ไปอาวุธทุ่มการโจมตีใครครั้งเดียว) , ฟาดฟันรอบตัว (เหวี่ยวแขนขนาดใหญ่กวาดฟันรอบตัว ทำให้เกิดการระเบิดอย่างรุนแรง)]

[หมายเหตุ : รูปแบบขั้นสูงของนางไม้บ้าคลั่ง มีการโจมตีที่รุนแรงและรวดเร็วมากขึ้น เขาสมกับที่เป็นนักรบในตระกูลนางไม้]

ไม่แปลกใจเลยว่าเหล่าพืชกลายพันธุ์ส่วนใหญ่จะในรูปแบบขั้นสูง พวกเขาจะได้สืบทอดสกิลเขมือบของดอกไม้กินคน

หลิน ยู ไม่คิดมากเกี่ยวมันเรื่องนี้เขาก็ยังคงอัญเชิญทหารและกลายพันธุ์ต่อไป

หลังจากนั้นไม่นาน เขาได้นักรบนางไม้เพิ่มอีก 3 ตัวและแม่มดพิษ อีก 3 ตัวพวกมันอยู่รอบตัวเขา ทำให้ทหารระดับ 4 ขยายออกเป็น 15 กอง

แต่ขีดจำกัดของดินแดนระดับ 4 คือ 40 ด้วยความเร็วในการรวบรวมพลังเวทย์ของเขา เขาสามารถอัญเชิญพวกมันได้ก่อนที่กระแสสัตว์ร้ายจะมาถึงแน่นอน

ผลลัพธ์หลังจากนี้จะออกมาอย่างไร ก็ไม่สำคัญแล้ว

ท้ายที่สุดเขาเตรียมการทุกอย่างเท่าที่ทำได้แล้ว

หลังจากคัดเลือกกองทัพเสร็จสิ้น เขาเริ่มตรวจสอบดินแดนหลังจากได้รับการอัพเกรด

[ชื่อดินแดน : ต้นไม้แห่งชีวิต]

[ระดับของดินแดน : ระดับ 4]

[ความทนทานของดินแดน : 1000/1000]

[ประเภทของทหาร : พืช]

[จำนวนทหาร : 15/40]

[แนะนำอาณาเขต : การอยู่รอดของราชันเป้นพื้นฐาน หากแก่นกลางของดินแดนถูกทำลาย ราชันจะเสียชีวิต]

[เงื่อนไขในการอัพเกรด : ไม้(1000/1000) ,หิน(36/1000) ,พลังเวทย์(14/750) ,แก่นแท้ดินแดน(0/1)]

[หมายเหตุ : เผ่าพืช มีดินแดนที่สามารถจัดหาไม้ได้เอง]

วัสดุที่ใช้ในการเลื่อนขั้นจากระดับ 4 ไป ระดับ 5 เพิ่มขึ้นมากกว่าเดิมถึง 2 เท่า

ยกเว้นไม้ที่ไม่ต้องหาเพราะได้เปรียบเนื่องจากเป็นดินแดนแห่งพฤกษา แต่สิ่งอื่นๆต้องใช้แรงงานจำนวนมากในการหามา

เห็นได้ชัดว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะเลื่อนขั้นไปในเวลาสั้นๆ

สิ่งที่ทำให้ หลิน ยู แปลกใจที่สุดคนดอกบัวเพลิงโลกันต์ที่ปลูกไว้ข้างต้นไม้แห่งชีวิต

เนื่องจากการอัพเกรดดินแดน ตัวมันเองก็ได้รับการอัพเกรดเป็นระดับ 4 และทุกๆชั่วโมงมันได้สามารถสร้างพลังเวทย์ ได้ 20 แต้ม

ด้วยสิ่งนี้ ทำให้เขาได้รับพลังเวทย์วันละ 400 แต้มซึ่งมันถือเป็นรายรับจำนวนมาก

“เฮ้ เพื่อน ตอนนี้ฉันมีโทเค็นทหารพืชระดับ 3 อยู่ในมือ ฉันต้องการแลกเปลี่ยนกับเผ่าแมลงระดับ 3 หรือโทเค็นอันเดด มีใครมีบ้าง”

ทันใดนั้นมีข้อความปรากฏขึ้น มันดึงดูดความสนใจของหลิน ยู ทันที

หลิน ยู ที่ยังตรวจสอบข้อมูลสิ่งปลูกสร้าง ทันใดนั้นก็เห็นข้อความที่ถูกมาด้วยคนที่ชื่อ ลั่ว เล้ย

อันที่จริง เขาก็ต้องการที่จะแลกเปลี่ยนโทเค็นทหารไปเป็นโทเค็นพืชเหมือนกัน

ทันทีที่ข้อความถูกส่งออกมา มันทำให้เกิดความตื่นตะหนกทั้งแชทภูมิภาค

“โทเค็นทหารระดับ 3? นั้นไม่ใช่สิ่งที่จะจากการทำลายรังมอนสเตอร์เท่านั้นเหรอ?”

“ว่าไงนะ มีคนทำลายรังมอนสเตอร์ได้แล้ว!”

“ให้ตายซิ! นายฆ่าเจ้าบอสมอนสเตอร์ระดับ 4 ได้ยังไงกัน”

“อิจฉาชะมัด มันคงจะดีถ้าฉันมีโทเค็นทหารอยู่ในมือ กองกำลังที่ฉันสู่มได้นั้นมันเลวร้ายบัดซบ!”

“เผ่าพืชที่อ่อนแอนั้น ไม่มีใครแลกเปลี่ยนกับนายหรอกเพื่อน”

“ฮ่า ฮ่า โทเค็นอันนี้ต้องเน่าคามือนายแน่นอน”

ขณะที่พูดคุยกันอยู่นั้น พวกเขาเต็มไปด้วยความสุขเหมือนมองเห็นความโชคร้ายของคนอื่น

เผ่าพืชนั้นมีชื่อเสียงเรื่องความอ่อนแอมานานแล้ว มีเพียงไม่กี่คนที่สามารถไปถึงระดับ 3 ได้ ไม่ต้องพูดถึงการที่จะไปทำลายรังมอนสเตอร์เพื่อหาโทเค็นมาแลกเปลี่ยนกับเขา

ลั่ว เล้ย โคตรโชคร้าย การที่เขาได้รับโทเค็น เผ่าพืช ความรู้สึกมันเหมือนกับเทพธิดาแห่งโชคชะตาได้ทิ้งเขาไปแล้ว

“เป็นยังไงบ้าง มีใครทักมาบ้างไหม”

ณ หุบเขามืดมน ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาหา ลั่ว เล้ย อย่างช้าๆ

“ไม่มีเลย นี้มันแย่จริงๆ”

ลั่ว เล้ย ส่ายหัวและมองที่ช่องแชทภูมิภาคด้วยความผิดหวัง

พวกเขาทั้งสองในทหารไปเป็นจำนวนมาก ในการกำจัดรังมอนสเตอร์ปิศาจต้นไม้และได้รับโทเค็นทหารนี้มา

เขาไม่ได้หวังว่าเขาจะได้โทเค็นทหารพืชนี้มา มีคนน้อยมากที่ได้เผ่าพืช มันทำให้เขาเป็นกังวล

ชายหนุ่มถอนหายแล้วพูดว่า : “มันไม่ดีจริงๆ งั้นมาแทนทีมันด้วยพลังเวทย์กันดีกว่า ดีกว่าให้มันเน่าคามือของพวกเรา กองกำลังของเราใกล้จะตายกันหมดแล้ว เราต้องอัพเกรดดินแดนกันอีก พลังเวทย์ที่เรามีอยู่ตอนนี้ยังไม่เพียงพอเลย”

“อา... งั้นเดี๋ยวฉันลองถามอีกครั้งก่อน”

ตามจริง ลั่ว เล้ย ไม่อยากเปลี่ยนโทเค็นเป็นพลังเวทย์

เพราะท้ายที่สุดแล้วพลังเวทย์เขาสามารถหาได้ แต่โทเค็นไม่สามารถหาได้แล้ว ถ้าเขาพลาดโอกาศให้การปลดล๊อกทหารใหม่ไป ไม่รู้ว่าโอกาสครั้งต่อไปจะมาถึงอีกเมื่อไร เขาเลยพยายามมันอย่างหนัก

เมื่อดูจากสภาพที่น่าสังเวชของทั้งสองคนตอนนี้ เขาจำเป็นต้องรีบตัดสินใจ เขากัดฟันและมองไปที่ช่องแชทภูมิภาคอีกครั้ง เตรียมใจที่แลกเปลี่ยนโทเค็นกับพลังเวทย์

“ฉันมีโทเค็นเผ่าอันเดดระดับสาม นายต้องการแลกเปลี่ยนกับฉันไหม?”

ทันใดนั้นก็มีข้อความปรากฏในช่องแชทภูมิภาค

“….!?”

ลั่ว เล้ย ตกใจอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความยินดี

โดยไม่คาดคิด มีผู้มีที่โทเค็นที่เขาต้องการจริงๆ และเขายินที่จะแลกเปลี่ยนกับโทเค็นพืช

ในช่องแชท พวกมันเต็มไปด้วยพวกที่หัวเราะเยาะเย้ย

“นี้มันสถานการณ์อะไรกัน มีคนต้องการแลกเปลี่ยนกับโทเค็นพืชด้วย?”

“ไม่ได้หลอกกันใช่ไหม ในตอนนี้มีเผ่าพืชที่เอาชนะมอนสเตอร์ระดับ 4 ได้ด้วยเหรอ?”

“ฉันว่าเขาต้องหลอกนายแน่ๆเลย ลั่ว เล้ย อย่าไปเชื่อเขานะ”

“นี้มันเกิดอะไร ฉันอยู่มานานแล้ว ฉันไม่เคยเห็นเผ่าพืชที่ไหนขึ้นระดับ 3 เลย”

“หลิน ยู? ฉันไม่เคยได้ยินชื่อคนๆนี้เลย เผ่าพืชมีคนชื่อนี้ด้วยเหรอ”

“นี้มัน เหลวไหลสิ้นดี”

นี้เป็น ครั้งแรกที่เขาส่งข้อความในแชทภูมิภาค

ทุกอย่างในช่องแชทนี้ดี แต่มันไม่ดีที่มันแสดงชื่อของเขา หลิน ยู พยายามที่จะแชทส่วนตัว แต่หลังจากที่รอซักพักก็ไม่มีการตอบรับ คาดว่าข้อความแชทส่วนตัวของเขาจะถูกปฏิเสธ

แน่นอน ไม่นานหลังจากที่เขาส่งข้อความออกไป เขาก็ได้รับข้อความส่วนตัวจาก ลั่ว เล้ย

“พี่ชาย คุณมีโทเค็นเผ่าอันเดดจริงๆใช่ไหม”

“ขอโทษจริงๆ ไม่ใช่ว่าผมสงสัยพี่นะ แต่จากสถานการณ์ในปัจจุบันของเผ่าพืชแล้ว ท่านก็น่าจะรู้ ผมเลยต้องการยืนยันอีกครั้ง”

เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายระมัดระวังอย่างมากไม่เชื่อคำพูดของ หลิน ยู ทันที

หลิน ยู ก็เข้าใจเขา และตอบกลับไปตรงๆ “ฉันไม่จำเป็นต้องโกหกคุณเลยซักนิด ฉันสามารถให้คุณเลือกตำแหน่งใส่การแลกเปลี่ยนได้เลย ความจริงใจเท่านี้พอไหม?”

หลิน ยู นั้นมั่นใจในความแข็งแกร่งของตนเอง

ไม่ต้องพูดถึงตอนที่เขาก้าวขึ้นสู่ระดับ 4 แล้ว แม้เขาจะยังไม่ถึงระดับ 4 เขาก็มั่นใจมากว่าเขาสามารถสู้ได้กับทุกคน

ยิ่งไปกว่านั้นรังมอนสเตอร์เพิ่งเปิดได้ไม่ถึงหนึ่งวัน เขาไม่เชื่อว่าจะมีผู้ที่สามารถอัญเชิญทหารระดับ 4 ได้เป็นจำนวนมาก ด้วยพลังเวทย์ที่ต้องใช้ในการอัพเกรดขึ้นระดับ 4 นั้น อย่างมากสุดพวกเขาก็มีได้มากสุด 2 ถึง 3 กอง

ลั่ว เล้ย รู้สึกประทับใจในความจริงใจของเขา เขาตอบกลับไป “โอเค ฉันเชื่อคุณ สถานที่แลกเปลี่ยนเอาเป็นที่ดินแดนของฉันแล้วกัน คุณมาถูกใช่ไหม”

หลิน ยู รู้สึกประหลาดใจและตอบกลับไป “ได้ ส่งตำแหน่งมาให้ฉัน”

ในที่สุด ข้อตกลงของพวกเขาก็บรรลุผล หลิน ยูได้รับตำแหน่งอาณาเขตของ ลั่ว เล้ย เขาตกลงพบกันเช้าวันพรุ่งนี้

แน่นอนด้วยปัญหาด้านความปลอดภัย

แต่ด้วยมอนสเตอร์ระดับ 4ที่เขามีนั้น

แม้ว่าอีกฝ่ายจะพวกมารุมเขาก็ทำอะไรไม่ได้

แต่ปัจจุบัน ลั่ว เล้ย นั้นเหลือกองกำลังอยู่ไม่มาก ดังนั้นเขาเลยเปิดเผยที่ตั้งของดินแดนเพื่อความปลอดภัยของเขาในช่วงเวลาสั้นๆ

ด้วยเหตุผลดังกล่าว หลิน ยู ไม่จำเป็นต้องกังวลเลย

5 2 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด