บทที่ 263 ฆ่าเจ้า?ดาบไม้ก็พอแล้ว!
ตำหนักราชันย์วายุเป็นสถานที่กว้างใหญ่ดังนั้นพวกเขาจึงไม่จำเป็นต้องค้นหาสถานที่ที่ซ่อนอยู่มากมายหลังจากผ่านไปหลายสิบนาที หลี่จื่อฉีก็พบห้องโถงขนาดเล็กที่อยู่ห่างไกลออกไป และกำหนดให้สถานที่แห่งนี้เป็นที่สำหรับติดตั้งประตูเคลื่อนย้ายเสี่ยวหวินจือดูเหมือนจะหายใจเข้า ร่างกายของมันที่อยู่ในรูปแปดเหลี่ยมก็ขยายตัวขึ้นทันใดฟ้าร้องครืนครันออกมาขณะหายใจออก มันพ่นเมฆสีขาวปุยเล็กๆ ออกมารูปร่างของก้อนเมฆดูเหมือนกับตัว 'M' และเมื่อมันตกลงบนพื้น ก็จะกลายเป็นประตู
ประตูไม่ใหญ่แค่ขนาดปกติของประตูห้องนอน ดูเรียบง่ายและไม่มีเครื่องตกแต่งนอกจากวัสดุที่ใช้สร้างเป็นเมฆและหมอกแล้ว นับว่าไม่มีอะไรมหัศจรรย์เกี่ยวกับมันอย่างไรก็ตาม มีม่านแสงสีเงินอยู่เหนือประตู ถ้าใครแตะมันด้วยนิ้วเดียว มันจะกระเพื่อมเหมือนที่ผิวน้ำของทะเลสาบกระเพื่อมเมื่อหินถูกโยนลงไปในนั้น
“นี่อาจเป็นประตูซิว(พักผ่อน) ในแปดประตูใช่หรือไม่”
หลี่จื่อฉีถาม
“อืม!”
เสี่ยวหวินจือยืดตัวออกและกลายเป็นเครื่องหมาย'ถูก'
“ประตูเคลื่อนย้ายนี้มีเพียงเสี่ยวหวินจือเท่านั้นที่สัมผัสได้เมื่อมันจำเป็นต้องใช้ประตู มันจะเรียกมันออกมา โดยปกติประตูเคลื่อนย้ายจะอยู่ในสภาพโปร่งใสและหายไปในอากาศโดยธรรมชาติแล้ว ต่อให้มีใครเดินผ่านมา พวกเขาก็จะไม่รู้สึกอะไรเลย”
ซุนม่อกล่าว
“นี่มันวิเศษเกินไปจริงๆ”
หลังจากได้ยินการแนะนำของซุนม่อลู่จื่อรั่วก็อุทานด้วยความประหลาดใจ
“ถ้าไม่วิเศษมันก็จะไม่อยู่ในอันดับที่ 10 ในรายการสายพันธุ์ลึกลับแห่งทวีปทมิฬ”
หลี่จื่อฉีหัวเราะลองคิดดู กับมังกรปราณวิญญาณสัญจรอาจกล่าวได้ว่าลูกหลานไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับเงินทองอีกต่อไป อย่างไรก็ตามแม้แต่มันที่เป็นสายพันธุ์ลึกลับทวีปทมิฬที่ใช้งานได้จริงเพียงชนิดเดียวก็ยังอยู่ในอันดับที่36 ในรายการเท่านั้น
กลุ่มสี่คนเริ่มเดินทางกลับโดยพิจารณาจากการที่พวกเขามาที่นี่อย่างไรก็ตาม เมื่อพวกเขาเข้าไปในห้องโถงใหญ่ที่พวกเขาอยู่ก่อนหน้านี้มีคนอยู่ที่นั่น
“ฮ่าฮ่า ข้ารวยข้ารวยแล้ว!”
อี้เจียหมินมีมือของเขาโอบรอบแก้วผลึกวิญญาณชิ้นใหญ่เขาตื่นเต้นมากจนหน้าแดงก่ำ
ว้าว
อี้เจียหมินโยนผลึกในมือออกไปและสะบัดกระบี่ของเขาตัดชิ้นที่ใหญ่กว่าอีกชิ้นออก
ติง! ติง!
เสียงที่คมชัดดังขึ้นทำให้อี้เจียหมินร้องออกมาด้วยความตื่นเต้น
“ผลึกวิญญาณมากมายแค่นี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับข้าที่จะฝึกฝนสู่ขอบเขตในตำนาน! ไม่มันเพียงพอสำหรับทายาทของข้าทั้งหมดในอนาคตด้วย”
อี้เจียหมิน ฟันแก้วผลึกวิญญาณออกจากผนังแล้วคว้ามันไว้หลังจากนั้นเขาก็โยนพวกเขาขึ้นไปบนเพดานและเอาแต่ยืนอยู่กับที่เพื่อฟังเสียงพวกมันตกกระทบพื้น
ติง! ติง! ติง!
มหัศจรรย์เหลือจะกล่าวแม้แต่เสียงสวรรค์ก็เทียบได้แค่นี้
นี่คืออะไร?
นี่คือความมั่งคั่ง!
นี่คือชีวิตในฝัน!
เป็นทุกอย่างที่ท่านต้องการ!
(สถาบันจงโจวเป็นตัวอะไร?ผายลม? ถ้าบิดานี้มีผลึกวิญญาณมากมายข้าจะซื้อพวกเจ้าทันที ไม่มั่นใจเหรอ บอกราคามาเลย!)
(แม้ว่าข้าจะล้มเหลวในการจับเมฆโลหะแปดประตูแต่ก็ไม่เป็นไร ด้วยผลึกวิญญาณมากมาย ข้าสามารถซื้อสายพันธุ์ลึกลับอื่นๆ ได้)
(ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปชีวิตของข้าจะเป็นเส้นทางโล่งไม่มีอุปสรรค…)
(วิทยายุทธ์ระดับเซียนอะไรน่ะซื้อเอาก็ได้!)
(อาวุธเซียนระดับสูงสุดอะไรนะซื้อ!)
(บิดาคนนี้ไม่เชื่อว่าข้าไม่สามารถทุบพวกเจ้าให้ตายด้วยหินผลึกวิญญาณจำนวนมากได้)
“ฮ่าฮ่าสวรรค์ช่างดีกับข้าเสียจริง!”
อี้เจียหมินนอนลงบนกองผลึกวิญญาณและจ้องมองที่เพดานในขณะที่เขาจินตนาการถึงชีวิตที่สวยงามของเขาในอนาคต
“อาจารย์คนผู้นี้บ้าไปแล้วหรือ?”
ลู่จื่อรั่วพึมพำ
“ข้าไม่รู้ว่าเขาบ้าไปแล้วหรือเปล่าแต่เขาตื่นเต้นมากแน่นอน!”
หลี่จื่อฉีหยอกล้อ
เสียงของสองสาวไม่ดังแต่เนื่องจากห้องโถงใหญ่เงียบเกินไป มันจึงทำให้เสียงของพวกนางค่อนข้างดัง
อี้เจียหมินที่จมอยู่ในโลกของเขาเองรู้สึกเหมือนถูกแมงป่องต่อยเมื่อเขาได้ยินเสียงของพวกนางเขากระโดดด้วยความตกใจทันที
"ใคร?"
อี้เจียหมินคำรามในขณะที่เขาชี้กระบี่ของเขาด้วยความโกรธ
“อาจารย์อี้!”
ลู่จื่อรั่วบริสุทธิ์เกินไปนางไม่เข้าใจสถานการณ์ปัจจุบันจริงๆ และแม้แต่ทักทายอี้ เจียหมิน
“ซุนม่อ?”
ดวงตาของอี้เจียหมินหันไปทางซุนม่อทันทีราวกับว่าเขาได้เห็นศัตรูโดยธรรมชาติของเขาสีหน้าของเขาสลดมืดหม่นลงราวกับกระทะ
(ให้ตายสิ เจ้านี่มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?)
อย่างไรก็ตามในไม่ช้าอี้เจียหมินก็หยุดพิจารณาคำถามนี้ความคิดเดียวในใจตอนนี้คือการฆ่าซุนม่อเพื่อที่เขาจะได้ผูกขาดผลึกเหล่านี้
ไม่มีใครตำหนิอี้เจียหมินที่เป็นคนโลภมนุษย์ส่วนใหญ่ก็เป็นเช่นนั้น เมื่อพวกเขาค้นพบขุมทรัพย์พวกเขาย่อมต้องการมีสิทธิแต่เพียงผู้เดียวในสมบัตินั้นด้วยตัวของพวกเขาเอง
เนื่องจากอี้เจียหมินเคยสังเกตการต่อสู้ของซุนม่อกับครูคนนั้นจากสถาบันว่านเต้ามาก่อนเขาจึงเต็มไปด้วยความกังวลใจอย่างมากเกี่ยวกับความแข็งแกร่งในการต่อสู้ของซุนม่อแต่หลังจากที่ได้เห็นการปรากฏตัวของซุนม่อผ่านแสงของหินผลึกวิญญาณเหล่านี้เขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“ฮ่าฮ่า อาจารย์ซุนเพิ่งปีนขึ้นจากกองเลือดเหรอ?”
คำพูดของอี้เจียหมินเป็นการเยาะเย้ยเขายังพยายามทดสอบสถานการณ์
เสื้อคลุมของซุนม่อไม่เพียงแค่มีรูขนาดใหญ่เท่านั้นแต่เสื้อคลุมส่วนใหญ่ยังถูกย้อมด้วยสีแดงของเลือด
เมื่ออี้เจียหมินเห็นซุนม่อถูกประคองโดยหลี่จื่อฉีและลู่จื่อรั่วจากทางซ้ายและขวาเช่นเดียวกับใบหน้าซีดของซุนม่อเนื่องจากเสียเลือด ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกสงบขึ้นมาก
ไม่จำเป็นต้องถามอีกต่อไปเป็นที่แน่นอนว่ากลุ่มของซุนม่อประสบปัญหาอย่างมาก แม้ว่าเขาจะไม่ตาย แต่พลังต่อสู้ของเขาลดน้อยลงจนแทบไม่มีตัวตน
“ข้าได้สิ่งนี้”
อี้เจียหมินเผยรอยยิ้มมั่นใจบนใบหน้าของเขาเขาอาจไม่สามารถเอาชนะซุนม่อในสภาพที่สมบูรณ์ได้ แต่ซุนม่อที่ตายไปแล้วครึ่งหนึ่ง?เขาจะไม่กลัวแม้ว่าจะมีสิบคน
หลังจากสงบสติอารมณ์แล้วอี้เจียหมินก็เริ่มพิจารณาปัญหาอื่นๆ
“อาจารย์จินอยู่ที่ไหน?ทำไมข้าไม่เห็นนางที่นี่ มิน่า เจ้าไม่น่าฆ่านางได้เลย ในกรณีนั้นใครเป็นคนทำแผลที่หน้าอกเจ้า? มันคงเป็นกู้ซิ่วสวินใช่ไหม?หรือเป็นจางหลาน?”
อี้เจียหมินตัดสินคนอื่นด้วยมาตรฐานของเขาเองเขารู้สึกว่าถ้าจินมู่เจี๋ยค้นพบสถานที่นี้นางจะทำลายล้างทุกคนอย่างแน่นอนเพื่อเก็บเป็นความลับ สาเหตุที่เขาไม่ได้พูดถึงต้วนเหมิงและจางเฉียนหลินนั้นเป็นเพราะเขารู้สึกว่าซุนม่อจะไม่สามารถเอาชนะพวกเขาได้อย่างแน่นอน
แม้จะเลอะเทอะแค่ไหนพวกเขาก็ยังเป็นมหาคุรุ 1 ดาว
“จากทัศนคติของเจ้าดูเหมือนว่าเจ้าคิดว่าจะเอาชนะข้าได้อย่างแน่นอน”
ซุนม่อไม่ได้รีบร้อนยิ่งบทสนทนายืดเยื้อนานเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งต้องพักผ่อนมากขึ้นเท่านั้น
“ฮะฮะ หรือว่าไม่ใช่?”
อี้เจียหมินหัวเราะสายตาของเขากวาดไปที่สามเด็กสาวและเขาก็รู้สึกสงสารเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าพวกนางต้องสวยและเติบโตเป็นสาวงามอย่างแน่นอนพวกนางอาจถูกจัดอันดับในการจัดอันดับหญิงงามล่มเมือง น่าเศร้าที่พวกนางต้องมาตายตอนนี้
“เอาล่ะหยุดพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว พวกเจ้าทั้งสี่เข้ามาหาข้าพร้อมกันเลย!”
อี้เจียหมินไม่ใส่ใจแม้แต่จะตั้งท่าเริ่มต้นเขากวัดแกว่งกระบี่ด้วยมือขวาโดยตรงและวางมือซ้ายไว้ด้านหลังเอวเชิดคางขึ้นเล็กน้อยแล้วจ้องไปที่ซุนม่อกวักมือเรียกเขา
“เฮอะท่าทางของข้าเต็มไปด้วยความยิ่งใหญ่ของมหาคุรุอย่างแน่นอนใช่ไหม? น่าเสียดายที่ไม่มีใครชื่นชมมันได้!”
อี้เจียหมินรู้สึกเสียใจขึ้นมาบ้าง
จิ๊ จิ๊!
มังกรปราณวิญญาณสัญจรบินขึ้นมันรู้สึกไม่พอใจอย่างมาก (เจ้ากล้าที่จะดูถูกข้าจริงๆ เจ้าหมายความว่าไง ใช้คำว่า'เจ้าสี่คน' มันควรเป็น 'เจ้าห้าคน' ก็ได้ ข้าก็มีพลังต่อสู้เหมือนกันตกลงไหม?)
“เอ๊ะ?”
อี้เจียหมินตกตะลึงนี่มันบ้าอะไรกันเนี่ย? ทำไมมันถึงรู้วิธีบิน?
(เป็นไปได้ไหมว่าข้าตาฝาด?)
อี้เจียหมินกระพริบตาอย่างแรงก่อนจะมองอีกครั้งไม่มีเชือกผูกมัดตัวปลาหมูกับเด็กผู้หญิงอกโต
(ไม่สิ นี่ควรจะเป็นเคล็ดการใช้มือที่คล่องแคล่วอยากทำให้ข้ากลัว ข้าจะไม่โดนหลอก)
อี้เจียหมินแค่นลมหายใจเมื่อเขากำลังจะพุ่งชนคนเหล่านี้จนตาย เขาก็หยุดหลังจากก้าวไปหนึ่งก้าวใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตกใจอย่างมากเมื่อเขามองไปที่สถานที่ข้างซุนม่อ
เมฆรูปแปดประตูเพิ่งบินไปที่นั่น
“ไม่ใช่ห้าแต่เป็นหก!”
เสี่ยวหยินจือแก้ไขความคิดของมังกรปราณวิญญาณสัญจรในอดีตเสี่ยวหยินจือ จะต้องหนีไปอย่างรวดเร็วจนหายไปอย่างสมบูรณ์แต่วันนี้ทำไม่ได้ ในฐานะที่เป็นเมฆเราต้องมีความภักดี จะต้องไม่ละทิ้งสหายของตนหนีไปตามลำพัง
เหตุใดจึงไม่เห็นก่อนหน้านี้เป็นเพราะเสี่ยวหยินจือซ่อนตัวอยู่ในเงามืด นี่เป็นหนึ่งในนิสัยของมัน
“ปะ…แปดประตู…”
อี้เจียหมินเป็นใบ้
“เมฆโลหะแปดประตู!”
หลี่จื่อฉีช่วยให้อี้เจียหมินพูดชื่อออกมาดังๆ
"ทำไม?"
อี้เจียหมินตกตะลึง
“ทำไมเมฆแปดประตูถึงมาอยู่กับพวกเจ้าและดูเหมือนคุ้นเคยกับพวกเจ้าทุกคนมาก”
“เพราะอาจารย์ซุนหล่อมาก!”
หลี่จื่อฉีให้คำตอบ
“หยุดพล่ามเสียที!”
อี้เจียหมินตวาด (ข้ายอมรับว่าไม่หล่อเท่าซุนม่อแต่เกี่ยวอะไรกับเมฆแปดประตูที่ตามเจ้ามา? จะเป็นผู้ชายรักผู้ชายใช่รึเปล่า?)
(ไม่ใช่ นี่มันผิดเมฆนี้ควรจะไม่มีเพศใช่ไหม)
หลี่จื่อฉีพยักหน้าเล็กน้อยนางคิดเล็กน้อยและหายใจออก
“ตกลงข้าจะบอกความจริงกับเจ้า เป็นเพราะคำแนะนำล้ำค่า อาจารย์บอกว่า 'โลกนี้ช่างกว้างใหญ่นัก เจ้าไม่อยากไปดูบ้างหรือ' และสิ่งนี้ก็สามารถปราบมันได้”
“เจ้าพยายามจะโกหกข้าใช่ไหม?”
อี้เจียหมินรีบเถียงกลับ(ข้าดูเหมือนคนปัญญาอ่อนที่จะเชื่อในเหตุผลนี้หรือเปล่า)
“เจ้าไม่เชื่อข้าเมื่อข้าโกหกและเจ้าไม่เชื่อข้าเมื่อข้าพูดความจริง ในกรณีนี้ทำไมเจ้าไม่ตายไปเสียเล่า?ถ้าไม่อย่างนั้น มันยากมากสำหรับข้าที่จะโน้มน้าวใจเจ้า ตกลงไหม?”
หลี่จื่อฉียักไหล่ของนางนางจงใจยั่วโมโหอี้เจียหมิน นางต้องการให้เขาหมดความเยือกเย็นเพื่อเพิ่มโอกาสที่อาจารย์ของนางจะชนะ
“พวกเจ้าต่างหากที่ต้องตาย!”
อี้เจียหมินตวาดและพุ่งไปที่ซุนม่อด้วยความเร็วเต็มที่อย่างไรก็ตาม ดวงตาของเขาหันไปทางเสี่ยวหยินจือโดยไม่ได้ตั้งใจไม่มีวิธีแก้ปัญหานี้ เมฆแปดประตูมีค่าเกินไป
หยิงไป่อู่ส่งกำลังของนางไปที่แขนของนางและคำรามด้วยความโกรธขณะที่นางเหนี่ยวธนูจ้าววายุยิงออกไปโดยตรง
เฟี้ยว
ลูกศรกึ่งโปร่งใสพุ่งผ่านใบหน้าของอี้เจียหมิน
"อะไร?"
อี้เจียหมินตกใจ(คันธนูนั่นคืออะไร ทำไมมันถึงยิงธนูออกมาอย่างนั้นล่ะ) แต่หลังจากนั้นเขาก็รู้สึกตื่นเต้น อย่างแย่ที่สุดนี่ต้องเป็นอาวุธวิญญาณอันที่จริงมันอาจเป็นอาวุธเซียนด้วยซ้ำ แต่มันก็ไม่สำคัญ ไม่ว่าในกรณีใดมันจะตกเป็นของเขาหลังจากที่เขาฆ่าพวกเขาทั้งหมดแล้ว เขาก็จะใช้เวลาชื่นชมมันอย่างเต็มที่
หยิงไป่อู่พลาดนัดแรกของนางนางขมวดคิ้วและยิงอีกครั้ง
“ทุกคน ถอยออกไป!”
ซุนม่อคำรามและดึงดาบไม้ของเขาออกมา
“อาจารย์ กระบี่!”
หลี่จื่อฉีโยนกระบี่วิหคขาวไปทางซุนม่อจากมุมมองของนางซุนม่อเสียเปรียบโดยใช้ดาบไม้
“อย่าแม้แต่จะคิดเรื่องนี้!”
กระบี่ของอี้เจียหมินที่พุ่งเข้าใส่ซุนม่อก็ฟันออกในแนวทแยงทำให้กระบี่วิหคขาวกระเด็นออกไป
ไม่มีวิธีแก้ปัญหาเขาเห็นหยิงไป่อู่ใช้กระบี่นี้มาก่อนและรู้ว่ามันเป็นอาวุธวิญญาณที่สามารถยิงนกสีขาวที่เกิดจากปราณวิญญาณได้มันทรงพลังมาก!
จากมุมมองของอี้เจียหมินซุนม่อจะคว้ากระบี่เพื่อเพิ่มพลังโจมตีอย่างแน่นอนแต่ใครจะรู้ว่าเมื่อเขาเคลื่อนตัวไปปัดกระบี่วิหคขาวออกไปดาบไม้ก็พุ่งมากระแทกใบหน้าของเขา
"อะไร?"
อี้เจียหมินหลบด้วยความตื่นตระหนกแต่ไหล่ของเขายังคงโดนฟาด
ปัง
กระดูกของอี้เจียหมินแทบจะแตกทั้งร่างของเขาเดินโซเซกลับจากการกระแทก
“ฆ่าปลาเค็มอย่างเจ้า?แค่ดาบไม้อย่างเดียวก็เพียงพอแล้ว!”
ซุนม่อเยาะเย้ย
“อาจารย์ของเราเยี่ยมมาก!”
ลู่จื่อรั่วปรบมือด้วยความตื่นเต้นโอกาสที่อาจารย์ของนางจะแพ้? เรื่องนั้นไม่มีอยู่จริง!