ตอนที่ 30 - ล่าถอย

1/2

ตอนที่ 30 - ล่าถอย

เวลานี้ วิทยุสื่อสารในรถดังขึ้น เสียงของอันเซี่ยงสือดังมาจากข้างใน “มู่เย่ชิง เฮ้  มู่เย่ชิง!”

“ฉันอยู่นี่!” มู่เย่ชิงหยิบเครื่องรับส่งสัญญาณวิทยุขึ้นมา “มีอะ--”

แต่แล้วเสียงเธอก็หยุดลงกะทันหัน พร้อมกันนั้น ผู้ใช้พลังทั้งหมดเหลียวมองกระจกหลัง และเห็นซอมบี้ยักษ์กำลังคลานออกมาจากซากปรักหักพัง รูปร่างที่ใหญ่โตน่าเกลียดยิ่งทำให้มันโดดเด่นท่ามกลางซากปรักหักพัง

มู่เย่ชิงคว้าวิทยุสื่อสารแล้วถามว่า “เอายังไง? พวกเราจะสู้กับมันเลยไหม?”

“เรื่องนั้น ....” อันเซี่ยงสือลังเล

ปี้ฉู่ที่ด้านข้างหยิบกล้องส่องทางไกลบนรถ ส่องไปยังทิศทางของซอมบี้ตาไม่กะพริบ

ทันใดนั้นเธอก็วางกล้องส่องทางไกลลง รีบคว้าเครื่องส่งสัญญาณวิทยุ

“มันบาดเจ็บ! ดูสิ เท้าซ้ายเนื้อหายไปแล้ว!”

ปี้ฉู่กล่าวพลางเธอยื่นกล้องส่องทางไกลให้มู่เย่ชิง

มู่เย่ชิงรีบรับมัน ส่องไปยังทิศทางของซอมบี้

เหมือนที่ปี้ฉู่พูด

อาจเป็นเพราะระเบิดเมื่อกี้ หรือบางทีอาจโดนกำแพงคอนกรีตพังถล่มลงมา เท้าซ้ายของซอมบี้ตัวนี้หายไปแล้ว ตอนนี้เหลือแต่กระดูก

อาการบาดเจ็บนี้แม้ซอมบี้จะไม่รู้สึกเจ็บปวด แต่ส่งผลต่อการเคลื่อนไหว ทำให้มันเดินกะเผลกเล็กน้อย

ภายใต้เสียงคำรามเกรี้ยวกราด ซอมบี้ทั้งหมดในพื้นที่ขนาดใหญ่รอบๆ ดูเหมือนจะได้รับคำสั่ง! เริ่มวิ่งมาที่รถ

“คลื่นกองทัพซอมบี้ ......” มู่เย่ชิงพึมพำ

“ห้ามสู้กับมันตรงๆ!” เสียงของอันเซี่ยงสือดูอับจนปัญญา

“พลังทำลายล้างของพวกสายพันธุ์กลายพันธุ์คาดเดาไม่ได้ เราไม่ควรเสี่ยง ถ้าสู้กันจริงๆจะมีตัวแปรมากเกินไป แถมตอนนี้พวกเรามีทหารจากฐานทัพต้องคอยดูแล พวกเขาไม่รอดแน่ถ้าปะทะคลื่นกองทัพซอมบี้”

ซอมบี้ตัวนี้แข็งแกร่งอย่างแน่นอน แต่มันไม่ไร้เทียมทานขนาดนั้น อย่างน้อยก็ไม่เป็นปัญหาสำหรับทีมของอันเซี่ยงสือและมู่เย่ชิงหากคิดหลบหนีโดยไม่ได้รับบาดเจ็บ

แต่ทหารจากฐานที่มาด้วยในครั้งนี้ไม่ใช่ทหารที่ได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี แถมในกลุ่มพวกเขายังมีช่างที่เป็นคนธรรมดาอีก ความสามารถในการป้องกันตัวมีจำกัด

“เปลี่ยนรูปขบวนเถอะ ธาตุไม้ไปอยู่หน้าสุดคอยเปิดทาง ให้มู่เย่ชิงใช้เถาวัลย์เก็บกวาดซอมบี้กับพวกสิ่งกีดขวางบนถนน ส่วนฉันจะอยู่ข้างหลัง คอยใช้กำแพงน้ำแข็งปิดทางศัตรู ระหว่างนั้นรถทหารสองคันตรงกลางขอให้ช่วยระดมยิง ส่วนผู้ใช้พลังคนอื่นๆก็ร่วมมือกันปกป้องรถ”

“เข้าใจแล้ว!” มู่เย่ชิงตอบ

“รับทราบ!” ตัวแทนทหารจากฐานตอบรับทันทีเช่นกัน

รถยนต์เริ่มเปลี่ยนขบวน

เพื่อจัดการปัญหาเบื้องหน้าให้สะดวกขึ้น มู่เย่ชิงเปลี่ยนมานั่งเบาะข้างคนขับ

เสี่ยวชิง จงชางเปิดซันรูฟและกระโดดขึ้นไปบนหลังคารถ

เจียงหลิน ปี้ฉู่ก็ต้องการที่จะขึ้นไปเช่นกัน แต่ถูกจงชางหยุดไว้ “ฉันขึ้นไปเพราะกลัวว่าเสี่ยวชิงจะตกลงมา แต่ถ้ามีคนขึ้นมามากกว่านี้ ฉันดูแลไม่ไหว”

รถแล่นไปตลอดทาง คนขับแทบจะเหยียบคันเร่งจนสุด ซอมบี้ไล่ตามพวกเขา บวกกับการสั่งระดมพลของซอมบี้ขั้น 7 ส่งผลให้ซอมบี้จำนวนมากเริ่มมารวมตัวกัน ในบรรดาพวกมัน มีซอมบี้กลายพันธุ์ด้านความเร็ว สามารถไล่ตามรถทัน แต่ก็จะถูกผู้ใช้พลังกำจัดไปเมื่อเข้ามาใกล้

ซอมบี้ขั้น 7 ที่เท้าขาด วิ่งกะโผลกกะเผลก ซึ่งทำให้ความเร็วในการวิ่งช้าลงมาก ในใจของมันเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง แหกปากเรียกระดมฝูงซอมบี้อย่างต่อเนื่อง

เมื่อวันสิ้นโลกมาเยือน ตามท้องถนนแออัดไปด้วยยานพาหนะเรียงต่อกัน แม้บางส่วนถูกเก็บกวาดออกไปแล้ว แต่ในถนนบางสายก็ยังมีอุปสรรคหลงเหลืออยู่

อย่างไรก็ตาม ทั้งหมดถูกเถาวัลย์ของมู่เย่ชิงกวาดทิ้งไปอย่างง่ายดาย ไม่ช้า เจียงหลินและพรรคพวกก็ออกจากเมืองได้สำเร็จ

หญ้าแห้งและชายฝั่งแม่น้ำเริ่มปรากฏขึ้นสองข้างทาง ซอมบี้ขั้น 7 เรียกระดมมคลื่นซอมบี้ได้น้อยลง รถยังคงเคลื่อนต่อไป ซอมบี้หลายตัวเชื่องช้าเริ่มถูกสลัดหลุด พวกซอมบี้ขั้นต่ำเริ่มล่าถอยกลับไป

“เราจะไปไหนกัน ถนนเส้นนี้ไม่เหมือนตอนที่เรามา” เจียงหลินมองออกไปนอกหน้าต่าง เธอเห็นชายฝั่งและแม่น้ำใหญ่ที่ส่องประกายระยิบระยับ เอ่ยถามปี้ฉู่ด้วยความสับสน

ปี้ฉู่ดูเหมือนจะรู้ว่าไม่ใช่ทางเดิม เธอหัวเราะ “เห็นสะพานพังตรงแม่น้ำข้างหน้าไหม? ถ้าเราต้องการสลัดให้หลุด มีแต่ต้องข้ามสะพาน”

“สะพานพัง?” เจียงหลินยิ่งงงขึ้นไปอีก “แล้วเราจะข้ามไปได้ยังไง”

“พวกเราจะสร้างทางเชื่อมเฉพาะกิจขึ้น”  ปี้ฉู่เอนหลังพิงเก้าอี้ พูดได้อย่างสบายใจ เรามีชิงชิง เธอไม่ต้องกังวล”

เจียงหลินพยักหน้า แต่ใจยังกระวนกระวายอยู่ไม่น้อย เธอชะโงกหัวมองกระจกหน้าต่างฝั่งคนขับ

ถนนค่อนข้างเรียบ แต่ก่อนที่เธอจะได้สบายใจ ก็เห็นถนนที่ขาดจากกัน มันกว้างจนสามารถมองเห็นแม่น้ำใต้สะพาน

เจียงหลินนั่งตัวตรงทันที

ในขณะนั้นเอง เห็นแค่เพียงมือของมู่เย่ชิงชี้ออกไป ทันใดนั้นเถาวัลย์ก็เติบโตอย่างรวดเร็ว สานเข้าด้วยกัน ซ่อมแซมตำแหน่งสะพานที่พัง กลายเป็นพื้นรองรับให้รถทั้งสี่แล่นผ่านไป

หลังจากนั้น เถาวัลย์ก็หดกลับ เหลือเพียงสะพานพังดังเดิม

ซอมบี้ที่ไล่ตามมาและอยู่ข้างหน้าสุดเป็นพวกกลายพันธุ์ มีความสามารถในการวิ่งและกระโดดที่ไกล เมื่อเห็นทางขาด พวกมันพยายามกระโดดข้าม แต่สุดท้ายก็ไม่ถึงฝั่งฝัน ร่วงตกแม่น้ำ

อันเซี่ยงสือไม่ปล่อยพวกมันไป เธอโบกมือ แม่น้ำเบื้องล่างสะพานพังผุดแท่งน้ำแข็งแหลมที่ทอประกายเย็นเยียบ

เมื่อพวกซอมบี้ร่วงตกลงไป มันก็ถูกแท่งน้ำแข็งทิ่มแทง แต่หลังจากพวกเจียงหลินหนีไปไกล แท่งน้ำแข็งก็ละลายหายไป

หลังจากสลัดหลุดและกลบร่องรอยไม่ให้ซอมบี้ขั้น 7 หาเจอ พวกเธอก็ขับรถกลับฐานอย่างปลอดภัย ปราศจากปัญหาใดๆอีก

เมื่อกลับมาถึงฐาน ทางฐานได้ทำการเร่งจัดประชุมสมาชิกระดับสูง เรื่องการปรากฏตัวของซอมบี้ขั้น 7

มู่เย่ชิงได้รับแกนคริสตัลที่ฐานมอบให้เป็นรางวัล สิ่งแรกที่เธอทำคือบังคับให้เจียงหลินรับส่วนแบ่ง

เจียงหลินมองไปยังแกนคริสตัลใหม่จำนวนหนึ่งที่มีสีและขนาดแตกต่างจากอันก่อน พูดด้วยรอยยิ้ม “นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นแกนคริสตัลแบบนี้ เมื่อก่อนพวกมันมีแต่สีขาวล้วน”

“นี่คือแกนคริสตัลของซอมบี้ขั้นสูง ตามปกติแล้วไม่ได้มีไว้ใช้ซื้อขาย ใช้สำหรับยกระดับหรือแลกเปลี่ยนกันเท่านั้น” พูดถึงจุดนี้ มู่เยชิงก็จำได้ว่าเจียงหลินต้องการเครื่องประดับทองและเงินในการยกระดับ

“ยังไงก็เถอะ ฉันจำได้ว่าเธอต้องใช้พวกของเงินๆทองๆในการยกระดับถูกไหม? งั้นฉันจะพาเธอไปประกาศภารกิจหาคนรวบรวมพวกมันแล้วกัน!”

ดวงตาของเจียงหลินสว่างขึ้นทันที ใช่! เธอเกือบจะลืมไปแล้วว่าตอนนี้เธอเป็นสมาชิกของทีมธาตุไม้ เธอสามารถส่งภารกิจให้คนอื่นทำก็ได้เช่นกัน!

พอคิดได้ เจียงหลินก็รีบลากมู่เย่ชิงออกไป

แต่ไปได้ไม่ถึงไหน แขนอีกข้างของมู่เย่ชิงก็ถูกปี้ฉู่ดึงกลีบมา “เฮ้ เฮ้ จะรีบไปไหน เธอยังไม่ได้แบ่งสมบัติให้พวกเราเลยนะ !”

หลังจากเสียงหัวเราะดังขึ้น คนในกลุ่มก็แบ่งแกนคริสตัลกัน

มู่เย่ชิงพาเจียงหลินไปที่ศูนย์ภารกิจ

ศูนย์แห่งนี้ตั้งอยู่ในจุดเชื่อมต่อระหว่างพื้นที่ของคนธรรมดาและพื้นที่ส่วนกลางซึ่งอยู่ไม่ไกลจากย่านการค้า ที่นี่ไม่ได้มีแค่คนธรรมดาแต่ยังมีผู้ใช้พลัง และมีหลายทีมยินดีรับงานออกข้างนอกฐาน

สำหรับภารกิจ พวกมันจะแปะอยู่บนกระดานข่าวตรงประตู นอกจากนี้สถานที่นี้ยังรับซื้อสินค้าบางอย่างที่ไม่เหมาะจะนำไปออกขายในตลาดเช่นปืน กระสุน อุปกรณ์การแพทย์บางอย่าง ฯลฯ

เสมียนของศูนย์ปฏิบัติภารกิจเห็นมู่เย่ชิง อีกฝ่ายยิ้มทันทีและพูดว่า “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะธาตุไม้ เป็นยังไงบ้างสบายดีไหม! ครั้งนี้ก็มาออกภารกิจหาปุ๋ยดอกไม้อีกแล้วล่ะสิ”

“นั่นก็ใช่” มู่เย่ชิงยิ้มตอบ จากนั้นตบหลังเจียงหลิน “แต่คราวนี้ไม่ใช่ฉันคนเดียวที่มาออกภารกิจ เพื่อนร่วมทีมของฉันก็จะออกภารกิจด้วยเหมือนกัน”

เสมียนศูนย์ภารกิจยิ้ม มองไปยังเจียงหลิน สายตาเลื่อนมองตราบนอกเธอ

เห็นแบบนั้น เจียงหลินก็นึกขึ้นได้ว่าเธอไม่ได้ติดตราผู้ใช้พลังเอาไว้

ยังไงก็ตาม ระหว่างกำลังควานหาตรา เสมียนก็เอ่ยอย่างกระตือรือร้นว่า “นี่ไม่ใช่เจียงหลินหรอกหรือ? ผู้ใช้พลังมิติที่เอาชนะธาตุทองได้! รู้ไหมว่าคุณเป็นตำนานของผู้ใช้พลังที่ไม่ใช่สายโจมตีเลยนะ!”