บทที่ 894 (15) คุณชายหรง(ตอนฟรี)
บทที่ 894 (15) คุณชายหรง (ตอนฟรี)
“สวัสดีค่ะผู้อำนวยการซุน ดิฉันซูหยวน ในนามตัวแทนของพนักงานทั้งหมดของโรงงานเซียวฟามาซูติคอล ขอกล่าวว่าดิฉันมีความยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ได้ต้อนรับผู้อำนวยการซุนในการตรวจสอบดูแลและให้คำแนะนำแก่โรงงานผลิตยาของเรา”
หลังจากทำงานในแวดวงธุรกิจมานานหลายปี ซูหยวนคุ้นเคยกับคำกล่าวต่างๆเหล่านี้ เธอพูดได้อย่างไหลลื่นอย่างเป็นธรรมชาติ
ซุนซู่เหรินไม่ได้วางมาดของผู้อำนวยการใหญ่เลย เขายิ้มรับอย่างสุภาพและกล่าวว่า “ผู้จัดการซู ที่ฉันมาที่นี่ในครั้งนี้ ฉันไม่ได้มาเพื่อตรวจสอบอะไร แต่มาเพื่อขอโทษผู้จัดการซูโดยเฉพาะ ฉันต้องขอโทษด้วยที่ฉันอบรมคนของฉันไม่ดีพอ แทนที่สำนักงานอาหารและยาของเราจะช่วยปกป้องและผลักดันบริษัทที่มีศักยภาพเช่นนี้ แต่กลับปล่อยคนโง่เขลาบางคนมารบกวนการทำงานตามปกติของคุณ ฉันหวังว่าคุณซูจะไม่ถือโทษ”
ซูหยวนยิ้มทันทีและกล่าวว่า “ผู้อำนวยการซุน สุภาพเกินไปแล้ว นั่งลงก่อนเถอะค่ะ”
เธอผายมือเชิญซุนซู่เหรินให้นั่งลง จากนั้นพนักงานที่อยู่ด้านข้างก็รินน้ำให้ทันที
ที่นี่คือห้องรับรองภายในอาคารสำนักงานของโรงงานเซียวฟามาซูติคอล
หลังจากตำหนิรองผู้อำนวยการชูและผู้อำนวยการแผนกต้วนแล้ว ซุนซู่เหรินก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เพราะถ้าหากเป็นอย่างที่สองคนนั้นพูดจริงๆ พวกเขาเป็นแค่ทีมตรวจสอบที่เข้ามาทำหน้าที่ตามปกติ แต่โรงงานเซียวกลับไม่ปฏิบัติตามระเบียบวินัย... หากเป็นเช่นนั้นจริง นายกเทศมนตรีจะไม่เข้ามาแทรกแซงแน่!
ผู้ปฏิบัติงานในเจียงโจวต่างรู้ดีว่าทั้งนายกเทศมนตรีหลี่และเลขาฯจี้ พวกเขาไม่เคยให้ไฟเขียวกับองค์กรไหนเลย ไม่แม้แต่จะทักทายเป็นการส่วนตัวเลยด้วยซ้ำ!
เห็นได้ชัดว่าเรื่องนี้มีบางอย่างผิดปกติ
ดังนั้นซุนซู่เหรินจึงตัดสินใจมาเยี่ยมโรงงานเซียวฟามาซูติคอลด้วยตัวเองเพื่อค้นหาว่าเกิดอะไรขึ้น อย่างน้อยเขาจะได้รับรู้และจัดการกับมันได้อย่างถูกต้องเหมาะสมที่สุด
ถ้าเรื่องแค่นี้ยังทำให้ดีไม่ได้ แล้วจะสร้างความประทับใจที่ดีให้กับผู้นำได้อย่างไร?
ไม่มีความสามารถในการลงมือทำสิ่งต่างๆ ไม่มีความสามารถในการปกครอง! ไม่มีความสามารถในการปฏิบัติหน้าที่!
“ผู้จัดการซู เรามาเข้าเรื่องตรงๆเลยก็แล้วกัน ที่ฉันมาที่นี่ในครั้งนี้ ก็เพื่อมาดูว่าเจ้าหน้าที่ของสำนักงานคณะกรรมการอาหารและยาของเราได้ละเมิดกฎระเบียบใดๆหรือไม่ เราจะได้จัดการในภายหลัง!” ซุนซู่เหรินกล่าวอย่างไม่อ้อมค้อม
ซูหยวนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกชื่นชมซุนซู่เหรินอยู่ในใจ คำพูดของคนเป็นผู้นำที่มีวุฒิภาวะนี่แตกต่างกันจริงๆ โดยปกติแล้วคนเราจะสอบถามถึงปัญหาความขัดแย้งก่อน แต่เขากลับถามว่าคนของเขาละเมิดกฎระเบียบหรือไม่... อันที่จริง แม้ว่าเนื้อหาของคำถามจะเหมือนกัน แต่วิธีการถามให้อีกฝ่ายรู้สึกดีมันแตกต่างกันมาก
“คือเรื่องมันเป็นอย่างนี้ค่ะผู้อำนวยการซุน จู่ๆ วันนี้ผู้อำนวยการต้วนก็มาที่โรงงานของเรา และบอกว่าเขาได้รับรายงาน...” ซูหยวนอธิบายเรื่องราวอย่างรวดเร็ว “ผู้อำนวยการซุนคะ ที่จริงแล้วฉันก็ไม่แน่ใจว่าสิ่งที่พวกเขาทำมันคือการละเมิดกฎหรือเปล่า แต่ฉันรู้สึกว่าการมาขอสูตรยากับเราโดยตรงแบบนี้มันเป็นเรื่องที่ไม่เหมาะสม พูดกันตามตรงนะคะ สุดท้ายแล้ว ทางรอดของโรงงานผลิตยาอย่างเรา ก็คือสูตรยานี่แหละค่ะ คุณไม่คิดอย่างนั้นเหรอคะผู้อำนวยการซุน?”
“กล้ามากเกินไปแล้ว!” ซุนซู่เหรินคำรามเสียงต่ำ ใบหน้าของเขาแดงก่ำด้วยความโกรธ
“ผู้อำนวยการซุน คุณกำลังพูดเรื่องอะไร?!” ซูหยวนอดไม่ได้ที่จะตกใจ ใบหน้าของเธอเปลี่ยนไปในทันที
หรือว่าผู้อำนวยการซุนคนนี้ก็เข้ามาเพื่อหาผลประโยชน์จากที่นี่เช่นกัน?
“ผู้จัดการซู อย่าเพิ่งเข้าใจฉันผิด ฉันไม่ได้พูดถึงคุณ” ซุนซู่เหรินโบกมือ ใบหน้าของเขาขมวดคิ้วด้วยความลำบากใจ “เจ้าสองคนนี้มันช่าง...”
เขาหยุดชะงักไปเล็กน้อยจากนั้นก็ส่ายหัวและพูดว่า “คุณพูดถูกแล้วผู้จัดการซู การขอสูตรยาที่ไม่เกี่ยวข้องไม่ได้อยู่ในขอบเขตงานของเรา ตรงส่วนนี้จะมีหน่วยงานพิเศษเป็นผู้รับผิดชอบ... ผู้จัดการซู คุณพอจะมีหลักฐานที่พิสูจน์สิ่งที่คุณพูดได้หรือไม่? ถ้ามี ฉันจะจัดการอะไรๆได้ดีกว่านี้!”
ซุนซู่เหรินเข้าใจเล่ห์เหลี่ยมของสิ่งนี้ได้อย่างรวดเร็ว เป้าหมายในการมาที่นี่ของผู้อำนวยการต้วนมันเป็นสูตรสำเร็จของเขา ไม่แปลกใจเลยที่นายกเทศมนตรีจะไม่พอใจและโทรมาหาเขาด้วยตัวเองโดยตรงแบบนี้!
“เรามีบันทึกจากกล้องวงจรปิดของห้องนี้ ฉันแน่ใจว่าสิ่งที่พวกเขาพูดถูกบันทึกไว้ทั้งหมดแล้ว แต่ฉันไม่แน่ใจว่านี่จะใช้เป็นหลักฐานได้หรือเปล่า” ซูหยวนกล่าว
“แน่นอน! มันใช้เป็นหลักฐานได้!” ซุนซู่เหรินพูดทันที แต่ในใจของเขาแอบหวาดกลัว โรงงานผลิตยาเซียวมีการเตรียมการไว้อย่างดี พวกเขาเตรียมพร้อมในการเฝ้าระวังไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ… ช่างน่าขัน ความโง่เขลาของผู้อำนวยการต้วนที่มาขอสูตรยาของคนอื่นโดยที่ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตัวเองจะมีจุดจบยังไง!
เมื่อได้รับบันทึกวิดีโอที่พนักงานคัดลอกมาให้ ซุนซู่เหรินก็กล่าวว่า “ผู้จัดการซู ฉันต้องขอโทษด้วยจริงๆ เป็นเพราะคนของเราทำงานไม่ถูกต้องตามขั้นตอนจนทำให้คุณเดือดร้อน แต่คุณไม่ต้องเป็นกังวล เราจะจัดการเรื่องนี้อย่าจริงจังเพื่อให้บริษัทของคุณดำเนินกิจการต่อไปได้ด้วยความสบายใจ!”
“ถ้าอย่างนั้นฉันก็ต้องขอขอบคุณผู้อำนวยการซุนมากๆเลยค่ะ” ซูหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้มสุภาพ
เมื่อเห็นรถของซุนซู่เหรินออกจากลานจอดรถของโรงงาน ซูหยวนก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบาๆ “บอสใหญ่ของเรานี่ช่างน่าทึ่งจริงๆ! มาดูกันว่าผู้อำนวยการต้วนที่หยิ่งผยองและบ้าอำนาจจะเป็นยังไง!”
เมื่อนึกถึงท่าทางอวดดีของผู้อำนวยการต้วน ซูหยวนก็อดรู้สึกรังเกียจไม่ได้
.........
“คุณชายหรง สิ่งต่างๆเป็นเรื่องยาก”
มีคน 4 คน นั่งอยู่ในห้องสวีทของโรงแรมแห่งหนึ่งในเจียงโจว ชายหนุ่มอายุประมาณ 24-25 ปี นั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาและสูบบุหรี่อย่างสบายๆ ที่ฝั่งตรงกันข้ามกับเขามีชายวัยกลางคน 2 คนนั่งอยู่ สองคนนี้ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากรองผู้อำนวยการชูของสำนักงานคณะกรรมการอาหารและยา และผู้อำนวยการต้วนของแผนกกำกับดูแล
นอกจากนี้ยังมีชายวัยกลางคนในชุดสูทนั่งถัดจากพวกเขาโดยไม่ได้พูดอะไรสักคำ เขาแค่ฟังคนทั้งสามพูดคุยกันอย่างเงียบๆ
รองผู้อำนวยการชูกล่าวเสียงเบา “คุณชายหรง โรงงานผลิตยาเซียวแห่งนี้ดูเหมือนจะมีภูมิหลังบางอย่าง ว่ากันว่าทำให้นายกเทศมนตรีตื่นตระหนกเลยทีเดียว ดังนั้น... ฉันต้องขอโทษด้วยจริงๆ ที่ไม่สามารถทำสิ่งที่คุณชายหรงหวังไว้ได้สำเร็จ โปรดยกโทษให้เราด้วย!”
ผู้อำนวยการต้วนที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็รู้สึกหวั่นวิตกในใจอยู่มากเช่นกัน ‘คุณชายหรงผู้นี้ไม่เพียงแต่มีภูมิหลังที่แข็งแกร่ง แต่ราคาที่เขาจ่ายสำหรับเรื่องนี้นั้นไม่น้อยเลย!’
‘แต่โรงงานยาเซียวแห่งนี้มีเบื้องลึกเบื้องหลังที่ยังไม่รู้แน่ชัด แต่ที่แน่ๆ มันเกี่ยวข้องกับผู้นำระดับสูงจริงๆ เรื่องนี้นอกจากจะไม่ได้ผลประโยชน์อะไรแล้ว แต่ดูเหมือนกำลังจะพบกับความซวยยังไงก็ไม่รู้...’ ผู้อำนวยการต้วนคิดอย่างขมขื่น
‘รอจนเรื่องนี้จบ ฉันต้องจัดการกับโรงงานเซียวอย่างจริงจัง คนพวกนี้ไม่ทำอะไรใสสะอาดแน่! แล้วมาดูกันว่าโรงงานเซียวจะเจ๋งจริงหรือเปล่า!’
“เป็นเรื่องที่ไม่คาดคิดจริงๆ ดูเหมือนว่าโรงงานเซียวแห่งนี้จะพอมีภูมิหลังอยู่บ้างสินะ!” คุณชายหรงไม่ได้จริงจังอะไร เขาแค่เบ้ปากและกล่าวว่า “ช่างมันเถอะ! ถ้าผู้นำอันดับหนึ่งและอันดับสองของคุณในเจียงโจวพูดขึ้นมาขนาดนั้น สิ่งต่างๆจากฝั่งพวกคุณก็จะไม่ดำเนินต่อไป”
“คุณชายหรง ฉันต้องขอโทษจริงๆ!” รองผู้อำนวยการชูพูดอย่างละอายใจเล็กน้อย ท่าทางของเขาดูนอบน้อมมาก คุณชายหรงผู้นี้มีภูมิหลังมากมาย ไม่อย่างนั้นผู้นำระดับสูงบางคนคงไม่ทักทายเขาเป็นพิเศษ มันช่างน่าเสียดายที่เขาทำเรื่องนี้ไม่จบ ไม่อย่างนั้นเขาอาจจะได้เชื่อมต่อกับเส้นสายของคุณชายหรงและอาจได้เลื่อนตำแหน่ง!
น่าเสียดายจริงๆ!
รองผู้อำนวยการชูและผู้อำนวยการต้วนรู้สึกเสียใจอย่างยิ่ง
“ช่างมันเถอะ! ถ้าโรงงานเซียวสามารถฟ้องนายกเทศมนตรีให้ออกตัวให้ได้แบบนี้ ก็แสดงว่าพวกเขามีบางอย่างเกี่ยวข้องกันอยู่!” คุณชายหรงเหยียดริมฝีปากคว่ำลง “เฮอะ! เนื้อชิ้นนี้เคี้ยวยากนักเหรอ? ... ฉันชักอยากจะเห็นแล้วสิว่าโรงงานเซียวนี้จะแข็งแกร่งแค่ไหนกัน!”
เขาเหลือบมองรองผู้อำนวยการชูและผู้อำนวยการต้วนและพูดอย่างใจเย็น “ฉันได้เตรียมของเล็กๆน้อยๆไว้สำหรับคุณสองคน”
ชายวัยกลางคนที่นิ่งเงียบมาโดยตลอดเมื่อได้ยินประโยคนี้เขาก็เข้าใจทันทีและหยิบซองจดหมายสองซองออกมาจากกระเป๋าเอกสารที่วางอยู่ด้านข้างแล้วยื่นให้ “คุณทั้งสอง นี่เป็นน้ำใจเล็กๆน้อยๆจากคุณชายหรงของเรา ไม่ว่างานครั้งนี้ของพวกคุณจะประสบความสำเร็จหรือไม่ก็ตาม แต่คุณทั้งสองได้ทำงานอย่างหนัก โปรดรับไว้”
“ไม่ได้หรอกครับ! นี่มันน่าอายเกินไป..” รองผู้อำนวยการชูรีบปฏิเสธทันที
“รับๆไปเถอะ ถือซะว่าเป็นการผูกมิตรของเรา!” คุณชายหรงโบกมือและพูดอย่างไม่ใส่ใจ
รองผู้อำนวยการชูพยักหน้าด้วยรอยยิ้มและรับไว้ทันที ผู้อำนวยการต้วนที่อยู่ด้านข้าง ก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร และรับไปด้วยความเต็มใจเช่นกัน
“คุณชายหรง ถ้าอย่างนั้นพวกเราไม่รบกวนเวลาของคุณแล้ว” รองผู้อำนวยการชูรู้ตัวดีว่าเขาเอาเปรียบผู้อื่นโดยที่ทำงานไม่สำเร็จ และตอนนี้ก็ถึงเวลาที่จะต้องออกไปแล้ว และถ้าเขาอยู่ต่อ อีกฝ่ายคงหมดความอดทน
“อืม!”
คุณชายหรงพยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจ และไม่ได้แสดงการกล่าวลาอย่างเป็นทางการเลยแม้แต่น้อย ท่าทางของเขาดูสูงส่งมาก
แต่รองผู้อำนวยการชูและผู้อำนวยการต้วนไม่ได้มีความรู้สึกไม่พอใจใดๆ พวกเขาเดินออกไปด้วยรอยยิ้มที่สุภาพและท่าทางที่นอบน้อม
จากสิ่งนี้จะเห็นได้ว่าคุณชายหรงผู้นี้เป็นคนที่มีภูมิหลังมากมายจริงๆ!
เมื่อเหลือกันอยู่สองคน คุณชายหรงก็เอ่ยขึ้นว่า “เหล่าหวาง ดูเหมือนว่าโรงงานผลิตยาเซียวแห่งนี้จะไม่ธรรมดา อย่างน้อยก็อยู่ในสายตาของหลี่เป่าหยวนและจี้เจิ้นกั๋ว!”
“แล้วคุณชายหรงจะทำอย่างไรต่อไป?” ชายวัยกลางคนที่ถูกเรียกว่าเหล่าหวางถามทันที
“ถ้ามีหลี่เป่าหยวนคอยขัดขวางอยู่แบบนี้ วิธีทางการคงไม่ได้ผลอีกต่อไป นอกจากนี้อำนาจภายนอกของเราก็ไม่สามารถเข้ามาได้” คุณชายหรงส่ายหัวเล็กน้อย “เหลือแค่ต้องหาวิธีใหม่ที่อีกฝ่ายจะคิดไม่ถึง!”
“คุณชายหรงหมายถึง...” เหล่าหวางรู้สึกสับสนเล็กน้อย
“อย่ากังวล ฉันมีวิธีของฉัน!” คุณชายหรงพูดอย่างมั่นใจ “พี่เขยของฉันส่งบอดี้การ์ดภายในมากลุ่มหนึ่งเพื่อมาคุ้มกันน้องสาวของฉัน ฉันคิดว่าคงไม่มีใครกล้าห้ามบอดี้การ์ดภายในไม่ให้จัดการเรื่องนี้หรอก จริงมั้ย? แม้แต่หลี่เป่าหยวนก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะเข้าไปแทรกแซง....”
....จบบทที่ 894 ~
