(ฟรี) บทที่ 150 นายน้อยหลี่!
หลังจากที่อวี้ชิงหลันจากไป ในที่สุดเหลิงอู่เหยียนก็ถอดหน้ากากของนางออก
ดวงตาของนางสงบนิ่งแต่ก็ดูเหมือนจะโกรธและไม่พอใจ ทำให้ยากที่จะมองออก
“เจ้ามอบความสุขแบบไหนหลินหลางเยว่กัน ทำไมนางถึงแต่งตัวเช่นนั้นและแม้แต่นวดไหล่และขาของเจ้า?”
นางเคยได้ยินชื่อหลินหลางเยว่ อัจฉริยะที่แข็งแกร่งที่สุดของสถาบันเทียนซูและศิษย์ที่ภาคภูมิใจที่สุดของอวี้ชิงหลัน นางแม้แต่เดินออกจากสุสานทั้งเป็น
พูดตามเหตุผล หัวใจเต๋าของนางควรจะมั่นคงและจิตใจของนางควรจะกระจ่างใสราวกับน้ำแข็ง
นางจะเต็มใจทำสิ่งเหล่านี้ให้บุรุษได้อย่างไร?
หลี่หรานเกาหัวของเขา “ข้าไม่ได้ทำอะไรเลย... แค่พูดคุย กินข้าว คุยเรื่องชีวิต คุยเรื่องความฝัน...”
“เจ้าคือบุตรศักดิ์สิทธิ์แห่งนิกายปีศาจ เจ้ามีความฝันอะไรที่จะพูดคุยกับอัจฉริยะของวิถีธรรม?” เหลิงอู่เหยียนกลอกตาใส่เขา
นางเข้าใจหลี่หรานดีเกินไป มีสตรีไม่มากนักที่จะตีฝีปากกับผู้ชายคนนี้ได้
เขาต้องล้างสมองหลินหลางเยว่ด้วยคำพูดของเขา เหมือนกับตอนที่เขาสารภาพรักกับนาง...
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หัวใจของเหลิงอู่เหยียนก็ปวดร้าวและนางก็หันหลังให้เขา
หลี่หรานตื่นตระหนกและรีบเดินไปหานาง “ท่านอาจารย์ ข้าผิดไปแล้ว”
เหลิงอู่เหยียนไม่แสดงออกราวกับว่านางไม่ได้ยินอะไรเลย
หลี่หรานกระซิบว่า “ท่านอาจารย์ ทำไมท่านไม่ทุบตีศิษย์และระบายความโกรธของท่านล่ะ”
เหลิงอู่เหยียนยังคงไม่สนใจเขา
หลี่หรานเดินไปข้างหลังนางและโอบแขนรอบเอวเพรียวบางนั้นขณะที่เขากระซิบว่า “อู่เหยียนที่รัก อย่าโกรธเลย โอเคไหม?”
เหลิงอู่เหยียน: Z (⊙o⊙a
แก้มของนางแดงระเรื่อและขนแขนก็ลุกชูชัน การหายใจของนางถี่กระชั้น
เลือดเนื้อของนางชาหนึบ
ความร้อนที่ข้างหูทำให้ร่างกายของนางเกร็งขึ้น มือเรียวยาวจับชายกระโปรงพยายามสงบสติอารมณ์
หลี่หรานขมวดคิ้ว
เขาจะทนได้อย่างไร?
ดูเหมือนว่าความต้านทานของท่านอาจารย์จะแข็งแกร่งขึ้น
เมื่อมองไปที่ติ่งหูสีขาวราวกับหยกตรงหน้า เขาก็ขบกัดมันเบาๆ
“!!!”
ร่างกายของเหลิงอู่เหยียนชาราวกับถูกไฟดูด นางไม่สามารถอดกลั้นได้อีกต่อไป
นางวิ่งไปที่มุมห้องและปิดแก้มที่ลุกไหม้ของนางด้วยความไวแสง นางพูดตะกุกตะกักว่า “จะ...จะ...จะ...เจ้าศิษย์อกตัญญู ทำไมเจ้าถึงไร้ยางอายขนาดนี้!”
“ตราบใดที่ท่านอาจารย์หายโกรธ จะเป็นอะไรหากศิษย์คนนี้ต้องสูญเสียใบหน้า?”
หลี่หรานเดินไปหานางและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “นอกจากนี้ เป็นเรื่องธรรมดาที่จะใกล้ชิดกับสตรีของตน ทำไมท่านถึงขี้อายเช่นนี้”
“ใครเป็นสตรีของเจ้ากัน?”
เหลิงอู่เหยียนหันศีรษะหนีและมุมปากของนางก็โค้งขึ้นเล็กน้อย “ถ้าเจ้าต้องการใกล้ชิดก็ไปหาหลินหลางเยว่สิ ไม่ต้องมายุ่งกับข้า”
“เข้าใจแล้ว ศิษย์จะเชื่อฟัง”
หลี่หรานหันหลังกลับและเดินออกจากห้อง
“กล้าดียังไง!”
เหลิงอู่เหยียนไม่คิดว่าเขาจะไปจริงๆดังนั้นนางจึงกระทืบเท้าด้วยความโกรธ
หลี่หรานหันกลับมามองนางด้วยรอยยิ้มจางๆ “ท่านอาจารย์ ท่านต้องการให้ข้าไปหรือเปล่า?”
“ข้า... อ๊ะ!”
เหลิงอู่เหยียนเบิกตากว้าง ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก
หลี่หรานเดินเข้ามาหานางและดึงนางเข้าสู่อ้อมกอดของเขา
นางต้องการผลักหลี่หรานออกไป แต่นางไม่สามารถแม้แต่จะเรียกใช้พลังได้ ดังนั้นนางจึงได้แต่ปล่อยให้เขาทำต่อไปด้วยใบหน้าแดงก่ำ
หลังจากนั้นไม่นาน
เหลิงอู่เหยียนก้มศีรษะของนางลง แม้แต่ติ่งหูของนางก็ถูกย้อมด้วยสีแดง ดวงตาของนางสั่นไหวราวกับระลอกคลื่น
นางเอนตัวพิงอ้อมกอดของหลี่หรานอย่างอ่อนแรง
“เจ้าศิษย์อกตัญญู...”
หลี่หรานกอดนางและกระซิบข้างหู “ท่านอาจารย์ ข้าคิดถึงท่าน”
เหลิงอู่เหยียนตื่นตระหนก
ดวงตาของเขาพร่ามัว และความเสน่หาของเขาหนาแน่นจนไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้
นางกัดริมฝีปากและถอนหายใจ “ข้าคงตกอยู่ในมือเจ้าแล้วจริงๆ”
หลี่หรานถามว่า “ท่านอาจารย์ไม่เต็มใจหรือ?”
เหลิงอู่เหยียนก้มหัวลง เสียงของนางเบาเหมือนยุง “หากข้าไม่ต้องการ ข้าจะยอมให้เจ้าทำแบบนี้ได้ยังไง เจ้าหัวขโมยน้อย...”
หลี่หรานหัวเราะเบาๆ เขาอุ้มนางขึ้นและเดินไปที่เตียง
“เจ้ากำลังจะทำอะไร?” เหลิงอู่เหยียนร้องออกมา
หลี่หรานกอดนางและนั่งอยู่ขอบเตียง “ท่านอาจารย์อย่าเข้าใจผิด ข้าแค่อยากสนทนากับท่าน”
“แค่การสนทนา? เจ้าแน่ใจหรือว่าไม่ได้มีแผนอะไร?” เหลิงอู่เหยียนระแวดระวัง
หลี่หรานกล่าวว่า “ข้าเป็นคนซื่อตรง ข้าเป็นที่รู้จักในฐานะนายน้อยผู้ซื่อสัตย์และกล้าหาญ ท่านอาจารย์ไม่เชื่อข้าหรือ?”
“เจ้ากับความซื่อสัตย์มันเกี่ยวข้องกันยังไง?”
เหลิงอู่เหยียนกลอกตาใส่เขาแต่นางไม่ได้ลุกขึ้น นางขดตัวบนหน้าอกของเขาราวกับลูกแมว
ฟังเสียงหัวใจที่เต้นแรงและทรงพลังนั้น หัวใจของนางก็สงบลง
“ท่านอาจารย์รู้ได้ยังไงว่าข้าอยู่ที่นี่?” หลี่หรานถามอย่างอยากรู้อยากเห็น
เหลิงอู่เหยียนตอบว่า “เป็นฉินหรูเหยียนที่บอกข้าว่าเจ้าหายตัวไปในเทือกเขาสือว่าน”
นางเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นสั้นๆ
“ข้าเข้าใจ” หลี่หรานพยักหน้า
เหลิงอู่เหยียนคิดถึงบางอย่างและพูดพร้อมกับขมวดคิ้ว “ข้าเห็นได้ว่านางสนใจเจ้ามากแค่ไหน อย่าบอกนะว่าเจ้ามีแรงจูงใจแอบแฝง?”
หัวของหลี่หรานสั่นเหมือนกลอง “ไม่ๆ ไม่มีแน่นอน!”
เหลิงอู่เหยียนพยักหน้า “แก่นพรหมจรรย์หยินของฉินหรูเหยียนยังไม่สลายไป ข้าคิดว่าเจ้าคงไม่ได้พูดโกหก...”
“แก่นพรหมจรรย์หยินยังไม่สลายไป?”
หลี่หรานตกตะลึง “นิกายเหอหวนเป็นนิกายสำหรับการบ่มเพาะแบบคู่ไม่ใช่หรือ? มันจะเป็นไปได้ยังไง?”
เหลิงอู่เหยียนหัวเราะ “ใครบอกเจ้าว่านิกายที่บ่มเพาะคู่ต้องทำเช่นนั้น? คนรับใช้ของเจ้าเองก็บ่มเพาะเทคนิคการบ่มเพาะคู่ไม่ใช่หรือ? และนางก็ยังบริสุทธิ์อยู่”
หลี่หรานเกาหัวของเขา “นั่นก็จริง”
ปรากฎว่าท่าทางเจ้าชู้ของฉินหรูเหยียนนั้นเป็นเพียงการเสแสร้ง
ทันใดนั้นเขาก็นึกอะไรบางอย่างได้และพูดอย่างกระวนกระวายว่า “ท่านอาจารย์ ท่านรู้ได้เพียงการดูจากรูปลักษณ์ภายนอก?”
เหลิงอู่เหยียนพูดอย่างสบายๆว่า “มันไม่ใช่การดู มันเป็นเพียงการสังเกตขั้นพื้นฐาน”
หากไม่ใช่เพราะหลินหลางเยว่ยังคงมีแก่นพรหมจรรย์หยินและพวกเขาไม่ได้ทำอะไรที่เกินเลยกัน นางจะให้อภัยพวกเขาอย่างง่ายดายได้ยังไง?
หลี่หรานกลืนน้ำลายและพูดอย่างกระวนกระวาย “แล้วสำหรับบุรุษ... ท่านอาจารย์บอกได้ไหม?”
“แน่นอนว่าไม่”
เหลิงอู่เหยียนส่ายหัวและพูดว่า “ถ้าปราณหยินสลายไปมันสามารถบอกได้โดยง่าย แต่ปราณหยางกลับสามารถเติมได้เรื่อยๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับผู้บ่มเพาะศิลปะการต่อสู้ด้วยปราณหยางและโลหิต มันแทบเป็นไปไม่ได้เลยที่จะบอกถึงความแตกต่าง”
“ดีแล้ว” หลี่หรานถอนหายใจด้วยความโล่งอก
เหลิงอู่เหยียนขมวดคิ้ว “เจ้าไม่ได้ทำอะไรไม่ดีใช่ไหม?”
“จะเป็นไปได้อย่างไร? ฮ่าฮ่า...” หลี่หรานยิ้มอย่างงุ่มง่าม
เหลิงอู่เหยียนมองเขาอย่างสงสัยเป็นเวลานานก่อนที่นางจะพ่นลม “ข้าจะไม่พูดอะไรเกี่ยวกับงานหมั้นที่ตระกูลของเจ้าทำ แต่ถ้าเจ้ากล้าที่จะ...”
หลี่หรานพูดอย่างจริงจังว่า “ศิษย์คนนี้เต็มไปด้วยความซื่อสัตย์ ศิษย์ไม่เคยทำอะไรไม่ดีเลยแม้แต่น้อย!”
“เช่นนั้นก็ดี...”
ก่อนที่เหลิงอู่เหยียนจะพูดจบประโยค นางก็ไปยืนอยู่ด้านข้างทันที
“มีคนกำลังมา”
ไม่นานสาวสวยสามคนก็วิ่งเข้ามา
เยว่เจียนหลี่ตกตะลึงเมื่อเห็นเขา นางปิดปากและร้องออกมาว่า “หลี่หราน!”
ดวงตาของฉินหรูเหยียนเต็มไปด้วยความตื่นเต้น “บุตรศักดิ์สิทธิ์หลี่ ข้ารู้ว่าเจ้าต้องสบายดี!”
เซิงจื่อเซี่ยถอนหายใจด้วยความโล่งอกและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ดีใจที่เห็นเจ้าปลอดภัย”
เหลิงอู่เหยียนมองไปที่หลี่หรานซึ่งรายล้อมไปด้วยสาวงาม ร่างกายที่เพรียวบางของนางสั่นสะท้าน
“ช่างซื่อสัตย์เสียจริง!”
/////
