ตอนที่ 42 ติงหนานหรงก็มีบันทึกของเจียงมู่

"ไอ้เวรเอ้ย!”

เจียงมู่รู้สึกขนลุกไปทั้งตัว

　　ก่อนที่เขาจะได้กระโดดลง ก็มีเสียงหัวเราะอย่างชั่วร้ายดังข้างหูของเขา:

　　“ฮิๆ สามีผู้แสนดีของข้า”

　　จุ๊บ

　　ใบหน้าของเจียงมู่รู้สึกอุ่นขึ้นชั่วขณะราวกับว่าว่าเขาถูกจูบ

　　เสียงหัวเราะอย่างชั่วร้ายดังขึ้นข้างหูเขาอีกครั้ง:

　　"ข้าจะกลับไปที่นิกายหวู่โหยว[1]ก่อน รอแต่งงานกับท่าน ฮิฮิ"

　　จุ๊บ

　　ใบหน้าถูกจูบอีกครั้ง

ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าหลังเขาโล่งขึ้น

　　เห็นเพียงว่าประตูถูกเปิดและปิดลง

　　ในห้องหรูหราตกอยู่ในความเงียบ

　　ราวกับว่าไม่มีอะไรเคยเกิดขึ้น

　　"อืม......"

　　"นางคือ ฮั่นอวี้ฉิงแน่ๆ"

　　เจียงมู่เช็ดใบหน้าของเขาและคิด

　　ฮั่นอวี้ฉิง เป็นคนเดียวที่เรียกเขาว่าสามี

　　ทำไมฮั่นอวี้ฉิงถึงล่องหน

　　นั่นต้องเป็นเพราะนางใช้ สุญตาซ่อนเทพ

　　“แต่ทำไมจู่ๆ นางถึงกลับไปที่นิกายล่ะ?”

　　“นางบอกว่ามาที่นี่เพื่อปกป้องข้าเพราะนางกลัวว่าข้าจะถูกสัตว์ปีศาจทำร้ายไม่ใช่เหรอ?”

　　"ใช่แล้ว! ดูเหมือนว่านางจะไม่รู้ว่านางเคยตายไปแล้ว?"

　　“หากดูจากปฏิกิริยาของนางแล้ว นางคงไม่น่าจะรู้ใช่ไหม”

　　"เชี่ยเอ้ย! นางรู้หรือเปล่า!"

　　“ไม่ ข้าต้องถามนางเมื่อข้ากลับไป!”

　　เจียงมู่เป็นกังวลมาก

　　ในขั้นต้นฮั่นอวี้ฉิงถูกฟื้นคืนชีพ ดังนั้นเขาควรจะมีความสุข

　　แต่ตอนนี้?

　　เขาเริ่มกังวลอีกครั้งว่าหลังจากที่ฮั่นอวี้ฉิงรู้ว่าตัวเองตายไปแล้วครั้งหนึ่ง มุมมองทั้งสาม[2]ของนางจะได้รับผลกระทบ

　　กล่าวอีกนัยหนึ่งมันจะส่งผลต่อบุคลิกภาพของนาง

　　"ไม่! ผลกระทบ ผายลม!"

　　เจียงมู่ตบโต๊ะด้วยความโกรธและสาปแช่งขึ้นไปในอากาศ

　　"ให้ตายเถอะ บุคลิกของนางบิดเบี้ยวมานานแล้ว!"

　　"ไม่ใช่แค่นางเท่านั้น แต่ยังรวมถึงติงหนานหรงและนางเอกเหล่านั้นด้วย พวกนางบิดเบี้ยวมานานแล้ว!"

　　"ระบบสุนัข อธิบาย!"

　　"เชี่ย!"

　　เขารู้สึกว่าเขาถูกระบบหลอกให้ไปที่บ้านคุณย่าของเขา... ไม่สิ เขาถูกหลอกให้ไปที่หลุมฝังศพของบรรพบุรุษของเขาต่างหาก!

　　แม้ว่าระบบจะให้บันทึกแก่ข้าและจะได้รับรางวัลหากเขียนบันทึกประจำวัน

　　แต่มันต้องมีอะไรผิดแปลกไปแน่ๆ!

　　จุดที่ชัดเจนที่สุดคือบุคลิกของนางเอก!

　　พวกนางบิดเบี้ยวไปหมดแล้ว!

　　หลังจากใคร่ครวญแล้ว เจียงมู่ก็มั่นใจ 100%

　　ระบบสุนัขตัวนี้ เมื่อให้บันทึกประจำวันกับเขา

　　ก็แอบบิดเบือนบุคลิกของนางเอก!

　　และแม้แต่ตัวประกอบอย่างติงหนานหรงและ ฮั่นอวี้ฉิง ก็ไม่เว้น!

　　"เป็นเพราะนี่คือการเกิดใหม่ครั้งสุดท้าย"

　　"ดังนั้นระบบสุนัขจึงแอบบิดเบือนบุคลิกของตัวละครเพื่อเพิ่มความยากในการผ่านโครงเรื่อง?"

　　"เป็นไปได้จริงๆ!"

　　เจียงมู่ไม่มีทางเลือก

มันเป็นรอบสุดท้าย

　　แม้ว่าระบบจะแอบบิดเบือนบุคลิกของตัวละครและเพิ่มความยากขึ้น

　　แต่เขาทำได้เพียงทำตามโครงเรื่องต่อไป พยายามอย่างเต็มที่เพื่อทำให้ผลลัพธ์โครงเรื่องที่บิดเบี้ยวนี้กลับเป็นเหมือนต้นฉบับ

　　โชคดีที่จนถึงตอนนี้ ผลลัพธ์ของโครงเรื่องนั้นโดยพื้นฐานแล้วเหมือนกับโครงเรื่องดั้งเดิม

　　เช่นเดียวกับฮั่นอวี้ฉิง ในตอนนี้

　　นางบอกว่านางจะกลับไปที่นิกายหวู่โหยวและหลังจากที่เขากลับไปแล้ว ทั้งสองก็จะแต่งงานกัน

　　จากมุมมองของโครงเรื่องเดิม มันก็กลับมาสู่แนวทางเดิมเช่นกัน

　　หลังจากจบฤดูกาลล่าสัตว์ เขาก็จะกลับไปที่นิกายหวู่หยูและแต่งงานกับนาง

　　“ข้าไม่ต้องการคิดอีกต่อไป ไปกินข้าวเย็นดีกว่า”

　　เจียงมู่บิดขี้เกียจและหยิบจานขนมอบบนโต๊ะ

　　มาที่หน้าต่าง เขาเคี้ยวขนมขณะชมจันทร์.

　　“พรุ่งนี้เป็นวันสุดท้ายของฤดูล่าสัตว์”

　　"ข้าหวังว่ามันจะจบลงอย่างราบรื่น"

　　คืนนี้พระจันทร์กลมมากแต่ก็มีเมฆดำจำนวนมากเช่นกัน

　　เมฆดำทะมึนก้อนใหญ่ลอยผ่านไป

　　เริ่มกัดกินดวงจันทร์อย่างช้าๆ

　　ความมืดค่อยๆ แทนที่แสงจันทร์ ปกคลุมเทือกเขาสัตว์ปีศาจทั้งหมด

　　มันยังห่อมเรือเหาะส่วนตัวทั้งลำ

　　มันยังห่อหุ้มหญิงสาวที่ห้อยหัวอยู่ใต้หน้าต่างห้องของ ติงหนานหรง

　　มันคือ ฮั่นอวี้ฉิง!

　　“นางบ้า ในที่สุดข้าก็เข้าใจแล้วว่าทำไมเจ้าถึงอยากฆ่าข้า ฮิๆ”

　　ฮั่นอวี้ฉิง จ้องมองที่ "บันทึกประจำวันของจียงมู่" ในมือของนาง แสดงรอยยิ้มที่น่ากลัว

　　เดิมทีนางไม่เข้าใจว่าทำไม ติงหนานหรงถึงอยากฆ่านาง

　　จนกระทั่งเจียงมู่ฟื้นคืนชีพนางขึ้นมา นางจึงจำข้อมูลบางอย่างเกี่ยวกับติงหนานหรง ในบันทึกได้

　　นางอ่านเนื้อหาบันทึกเกี่ยวกับติงหนานหรง อย่างระมัดระวัง:

　　[ตอนที่นางอายุได้ 12 ปีและเติบโตได้ที่ ประมุขนิกายคนนั้นกำลังจะรับนางไป แต่นางก็วิ่งหนีไป และต่อมานางกลับมาและกำจัดนิกายเล็กๆแห่งนั้นด้วยมือของนางเอง 】

　　[หลังจากการล้างแค้นของนาง ครั้งหนึ่งนางต้องการฆ่าตัวตายเพราะครอบครัวของนางจากนางไปทั้งหมดแล้ว นางจึงไม่มีความหมายในการมีชีวิตอยู่ต่อไป 】

　　[สิ่งเดียวที่ทำให้นางมีชีวิตอยู่ในตอนนี้คือการอยู่เคียงข้างข้า เฝ้าดูนิกายหวู่โหยวของข้าตกต่ำและล่มสลายด้วยตาของนางเอง และสุดท้ายก็ฆ่าข้าด้วยมือของนางเอง 】

　　[เหตุผลของนางก็ไร้สาระเช่นกัน เพียงเพราะว่าประมุขของนิกายเล็กๆ เป็นลูกพี่ลูกน้องห่างๆของข้า ดังนั้นนางจึงเชื่อว่านิกายหวู่โหยวของข้าคือผู้ร้าย ดังนั้นนางจึงเต็มใจที่จะเป็นสาวใช้ส่วนตัวของข้าในขณะที่ปกป้องข้าที่เป็นขยะและมองดูว่าข้าจะทำให้นิกายหวู่โหยวล่มสลายอย่างไร 】

　　"ฮิๆ."

　　"เหตุผลที่นางสารเลวคนนี้เต็มใจที่จะเป็นสาวใช้ส่วนตัวของเจียงมู่"

　　“เป็นเพราะนางต้องการเห็นนิกายหวู่โหยวตกต่ำและล่มสลายด้วยตาของนางเอง และสุดท้ายก็ฆ่าเจียงมู่ด้วยมือของนางเอง”

　　หลังจากเข้าใจเป้าหมายของ ติงหนานหรง

　　ฮั่นอวี้ฉิง ยังคงอ่านบันทึกต่อไป:

　　【โอ้ อย่างไรก็ตาม ตามการโครงเรื่องนิกายหวู่โหยวจะไม่ล้มละลาย และจะยิ่งแข็งแกร่งขึ้น 】

　　[เพราะข้าจะมีภรรยาชื่อ ฮั่นอวี้ฉิง ซึ่งเป็นศิษย์ที่น่าภาคภูมิใจของนิกายซวนหยาง】

　　[หลังจากที่นางแต่งงานกับข้าและกลายเป็นภรรยาของประมุขนิกาย นางเข้าครอบครองทุกอย่างในนิกายหวู่โหยวและพัฒนานิกายอย่างช้าๆ 】

　　"ฮิๆ."

　　"กล่าวอีกนัยหนึ่ง ติงหนานหรง ก็เป็นเจ้าของ "บันทึกประจำวันส่วนตัวของเจียงมู่" เช่นเดียวกับข้า

　　“นางรู้ว่าข้าจะส่งผลต่อนิกายหวู่โหยวในอนาคต ดังนั้นนางจึงฆ่าข้าล่วงหน้า”

　　"ข้าไม่คาดคิดมาก่อนว่านางจะฆ่าข้าอย่างโหดเหี้ยมจนไม่เหลือแม้แต่กระดูกเพราะเป้าหมายของนางถูกขัดขวาง "

　　"นางสุนัขบ้า"

　　“คืนนี้ข้าจะฆ่าเจ้า ฮิฮิ”

　　ฮั่นอวี้ฉิง ปิดบันทึกก่อนยิ้มอย่างมีเสน่ห์

　　จากนั้นจึงทำมุทราและเรียกใช้ 'สุญตาซ่อนเทพ'

　　ร่างกายนางโปร่งใสทันทีและหลอมรวมเข้ากับความว่างเปล่า

　　"โดยไม่คาดคิด หลังจากที่เจียงมู่ฟื้นคืนชีพข้า เขาจะมอบของขวัญพิเศษชิ้นนี้ให้ข้าด้วย"

　　"สุญตาซ่อนเทพ"

　　"วิชาวิญญาณนี้ไม่ใช่วิชาล่องหนธรรมดา"

　　"ตราบเท่าที่ข้าใช้สุญตาซ่อนเทพการมีอยู่ของข้าจะไม่สามารถตรวจจับได้ด้วยวิธีอื่นใดนอกจากจิตสำนึกของเทพปีศาจหรือเทพยุทธ"

　　"และเจ้า ติงหนานหรงเป็นเพียงผู้ฝึกตนหวนคืนสู่ต้นกำเนิด ฮิฮิ"

　　“ให้ข้าส่งเจ้าไปยังนรกเถอะนะ”

　　ฮั่นอวี้ฉิง รู้สึกตื่นเต้นมากจนร่างกายสั่นเล็กน้อย

　　นางค่อยๆ ปีนขึ้นไปบนหน้าต่าง โผล่หัวออกมา และแอบดูตำแหน่งของติงหนานหรง

　　“เข้านอนเร็วจริงๆ เช่นนั้นข้าจะส่งเจ้าไปตายเร็วๆเช่นกัน”

　　นางมองเห็นติงหนานหรงนอนหลับอยู่บนเตียง

　　จากนั้นนางก็ค่อยๆ ข้ามหน้าต่างและร่อนลงบนพื้นอย่างนุ่มนวล

　　แล้วหยิบกริชออกมา

　　นางเดินไปที่เตียงของ ติงหนานหรงอย่างช้าๆ

　　หนึ่งก้าว...

　　สองก้าว...

　　สามก้าว..

　หยุด

　　ฮั่นอวี้ฉิง มาทถึงข้างเตียงของ ติงหนานหรง

　　ในขณะนอน ติงหนานหรงสวมชุดนอนสีม่วงเอามือกุมหน้าท้องหลับตาแน่น และหน้าอกของนางพองขึ้นลงตามลมหายใจ

　　แม้แต่ตอนนอนก็ยังงดงาม

　　เมื่อมองไปที่สาวงามในชุดยาวบนเตียง ฮั่นอวี้ฉิง แอบชมนางจากก้นบึ้งของหัวใจ

　　ในเวลาเดียวกันก็ยกกริชในมือขึ้น

　　ค่อยๆ เคลื่อนปลายกริชไปที่หัวใจของ ติงหนานหรง

　　แต่ก็พบว่ามีบางสิ่งปิดกั้นปลายกริช

　　"ใหญ่ขนาดนี้จะมีประโยชน์อะไร มันบังหัวใจเจ้า และเจ้าก็ไม่สามารถเพลิดเพลินไปกับการเล้าโลมของผู้ชายได้"

　　ฮั่นอวี้ฉิงรู้สึกพูดไม่ออก

　　ทันใดนั้น

　　ใบหน้าของนางก็ดูดุร้ายขึ้น!

　　"ไปลงนรกซะ นางสารเลว!!!"

　　ชิง!

　　กริชร่วงหล่นลงมาด้วยความเร็วสูง!

　　ติงหนานหรง ถูกกริชปักลึกเข้าที่อก

　　ร่างของนางกระตุกแรง ขายาวๆ ของนางแยกออกจากกันในทันที มือทั้งสองที่กุมหน้าท้องของนางค่อยๆ คลายออกและวางลงบนข้างเตียง

　　นางไม่ได้ลืมตา จนกระทั่งนางตาย

　　หลังจากแทงไปครั้งหนึ่ง

　　ฮั่นอวี้ฉิง ดึงกริชออกมา

　　แล้ว.

　　“ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย...”

　　ชิง!ชิง!ชิง!ชิง!ชิง!ชิง!ชิง!…

　　...

　　วันถัดไป.

　　ยามเช้า ดวงอาทิตย์ปรากฏส่องแสงจ้า

　　เจียงมู่ที่นอนหลับอยู่บนหลังของเขาถูกปลุกด้วยกลิ่นฉุน

　　"หาว~ นี่มันกลิ่นอะไร..."

　　เขาบีบจมูกและตื่นขึ้น

　　“หืม นี่มัน...กลิ่นเลือด?”

　　"และมันมาจากห้องของแม่บ้านชรา"

　　"ประจำเดือนเหรอ?"

　　หลังจากบ่น เจียงมู่ก็ไปที่ห้องน้ำเพื่อล้างตัว

　　จากนั้นกลับไปที่โต๊ะและนั่งลง

　　เรียกบันทึกออกมา ขณะกินขนม

　　และเริ่มเขียนบันทึกประจำวันของวันนี้

[1] หวู่โหยว แปลว่า ไร้กังวล

[2] มุมมองทั้งสาม 三观 คือ

1.มุมมองต่อชีวิต

หมายถึง มุมมองที่มีต่อชีวิต ความเชื่อ สิ่งที่ยึดถือ ของคนเรา

2.มุมมองต่อโลก

หมายถึง มุมมองที่มีต่อ สิ่งรอบตัว ผู้คนรอบตัว สังคม โลก และจักรวาล ทั้งที่มีและไม่มีตัวตน

3.มุมมองต่อคุณค่า

หมายถึง มุมมองในการให้คุณค่ากับสิ่งต่างๆ