7 Yes! Ma'am
‘ผักโขมอบชีส1ที่ค่ะ’
‘สลัดไก่ทอด2’
‘สลัดเนื้อน่องลาย’ '
‘แล้วก็หอมฉ่ำเยิ้ม4ที่ค่ะพี่ซัน’
“Yes! Ma'am”
“พี่ซัน! เลิกเล่นสักที”
“Yes! Ma'am”
“พี่ซัน!!”
“โอ๋ๆ ไม่แกล้งแล้วค่ะ อย่างอนพี่เลยนะหอม”
เวลาต่อจากวันนั้นในอาทิตย์ต่อมา
ลูกค้าสาวที่วิจารณ์เจ้าของร้านจนหน้าหงาย บัดนี้เธอได้กลายมาเป็นหุ้นส่วนคนสำคัญของซัน บรรยากาศวันแรกกับปัจจุบันจึงเปลี่ยนไปในทันทีที่หอมเข้ามามีส่วนช่วยบริหารจัดการร้าน ‘สลัดทรัคส์’ ร้านสลัดผักและของทานเล่น เมนูง่ายๆ แต่รสชาติดีและเป็นที่นิยมในหมู่ของคนรักสุขภาพ
รีวิวจากร้านนี้เดิมทีมีแต่คนพูดถึงความหล่อเหลาเอาการของพ่อครัวเท่านั้น แต่ตอนนี้เริ่มเป็นที่ยอมรับในเรื่องของรสชาติและการบริการที่รวดเร็วทันใจมากขึ้น
มีบ้างที่บ่นว่าพอเด็กเสิร์ฟนมตู้มๆ หายไป ร้านนี้ก็ไม่ได้แตกต่างหรือน่าสนใจมากกว่าร้านอื่นๆ นัก สลักผักธรรมดาหน้าตาบ้านๆ แต่สนนราคาถือว่าแพงเสียด้วยซ้ำ แต่ลูกค้าเหล่านั้นหารู้ไม่ว่าพืชผักผลไม้ทุกอย่างที่ใส่ลงในจานล้วนแล้วแต่เป็นวัตถุดิบชั้นเลิศ
แล้วก็มีบ้างที่เข้ามาคอมเม้นท์พนักงานสาวคนใหม่ ที่น่ารัก บริการฉับไวและอัธยาศัยดีเยี่ยม
‘น้องเขาน่ารักคุยเก่งและบริการดีมาก’
‘น้องเขาไม่ได้แค่สวยเท่านั้นนะแต่น่ารักด้วย’
‘มาร้านนี้มีแต่ของดีต่อสุขภาพครับ กินสลัดอิ่มท้อง มีน้องเด็กเสิร์ฟให้มองอิ่มตา อิ่มใจอีกด้วยครับ’
รีวิวมากมายในโลกออนไลน์ที่ลูกค้าหลายรายยินดีแนะนำให้ท่านอื่นๆ มาลองใช้บริการสักครั้งหนึ่ง และก็ไม่ได้พูดถึงเฉพาะหน้าตาของคนทำเพียงอย่างเดียว
“ทานให้อร่อยนะคะ”
“ว๊าว...น่าทานที่สุดเลยค่ะ”
“ขอบคุณนะคะ”
“เอ่อ...พี่หมายถึงพ่อครัวต่างหากค่ะน้องที่หน้าตาน่ากินยิ่งกว่าอาหารเสียอีก”
ง่าาา
ยิ่งกว่ารสชาติที่ว่าดีจนมีลูกค้าติดมากมาย ก็มีพี่ซันเซฟหน้าหล่อเจ้าของร้านสลัดทรัคส์นี้แหละตัวเรียกลูกค้าชั้นดี สาวๆ ส่วนใหญ่ที่มาแทบไม่สนใจอาหารฝีมือเขาสักนิด สนก็แต่เวลาที่พ่อครัวหนุ่มปรายตาส่งยิ้มหวานกระชากใจมาให้ บางรายนั่งตั้งแต่เปิดร้านยันปิดร้านสั่งแค่สลัดจานเดียวก็มี
แต่ลูกค้าก็คือลูกค้า...หากเขาสบายใจที่สั่งแค่จานเดียวแล้วนั่งมองเซฟทั้งคืน ผู้จัดการสาวก็ยินดีต้อนรับ เธอเชื่อว่าการบริการที่ดีเยี่ยมที่ลูกค้าได้รับ สักวันพวกเขาต้องตอบแทนกลับมาในมูลค่าที่มากกว่าสลัดจานเดียวจานนี้
“สั่งอะไรเพิ่มไหมคะคุณลูกค้า”
“แต่พี่ยังทานไม่หมดเลยนะน้อง”
“ค่ะ ถ้าจะเอาอะไรเพิ่มก็เรียกหอมได้เลยนะคะ^^” หญิงสาวส่งยิ้มหวานให้ลูกค้าอีกครั้งก่อนจะแวะเวียนไปบริการโต๊ะอื่นๆ
เธอคอยสอบถามความต้องการและความพึงพอใจที่มีต่อรสชาติของอาหาร แต่ก็ดูว่าลูกค้าสาวจะไม่ได้สนใจหอมสักเท่าไร
“น้องค่ะ”
ขาา
“น้องกับพ่อครัวเป็นอะไรกันเหรอ” ลูกค้าสาวเจ้าประจำที่หอมคุ้นหน้าตั้งแต่มาเริ่มงาน วันนี้เธอตัดสินใจถามความสัมพันธ์ของหอมกับซันในที่สุด
อาจเป็นเพราะพ่อหนุ่มมักเล่นหูเล่นตาแพรวพราวกับลูกค้าสาวๆ แต่ก็มิวายหยอกล้อหอมจนเกินหุ้นส่วนกัน คนที่จะเข้าหาซันก็ต้องเช็กสถานะสักหน่อย
คงไม่มีใครอยากหน้าแตกจีบผัวชาวบ้าน ทั้งๆ ที่เมียเขาก็คอยประกบไม่ห่าง
“หอมกับพี่ซันเราเป็นแค่หุ้นส่วนร้านกันคะ ไม่มีอะไรอื่น”
“เขามีเมียยัง”
“คิดว่ายังนะคะ” คนเด็กกว่าก็มิแน่ใจนัก
หอมเองก็เพิ่งร่วมงานกับซันได้เพียงหนึ่งสัปดาห์กว่าๆ เท่านั้น เท่าที่รู้จักและพูดคุยกันยังไม่เคยเห็นซันพูดเลยว่ามีแฟนหรือว่ากำลังคบใครอยู่ และตัวเขาก็ไม่เคยพาใครมาแนะนำให้รู้จัก ส่วนหอมนั้นออกปากตั้งแต่วันแรกแล้วว่าถูกแฟนทิ้งและโดนไล่ให้ออกมารับผิดชอบตัวเอง แต่แม้ถึงจะโสดสนิทเธอก็ลั่นวาจาเลยว่าขอโฟกัสที่งานเป็นหลัก
“เป็นหุ้นส่วนกันจริงเปล่าเนี้ย”
“เราเป็นหุ้นส่วนกันเฉพาะที่ร้านค่ะ เรื่องส่วนตัวก็เรื่องส่วนตัว หอมไม่ได้ถามว่า...”
“ขอไลน์เขาหน่อยสิ” ลูกค้าสาวพูดแทรกไม่รอให้หอมได้พูดจบประโยค ปัจจัยสำคัญมันไม่ได้อยู่ที่หอมแต่เป็นเซฟหนุ่มหน้าหล่อคนนั้นต่างหาก
“นั่นพี่ต้องขอเขาเองค่ะ”
...
“ขอไม่ยากหรอกค่ะ ดูสิ! พี่ซันเขาน่าจะพอดูออกว่าพี่ก็อยากได้เขา”
“ห้ะ!?”
“หมายถึงไลน์อะค่ะ พอดีหอมรีบพูดไปหน่อยขอโทษนะคะ” หญิงสาวค้อมหัวขอขมา เธอไม่มีเจตนาปรามาสลูกค้า แม้จะหมั่นไส้มากๆ ตามที
“ก็ถูกแหละ! พี่อยากได้เขาจริงๆ”
“ค่ะ” หอมมองสายตามุ่งมั่นของลูกค้าสาวและเธอก็กำลังสบตากับคนในรถสลัดทรัคส์
ตาประสานตา ใจก็คงประสานกัน ไม่นานสองร่างก็คงได้ประสานงานกันจริงในเร็วๆ นี้
เอือมระอากับพวกเอวไวใจเร็วที่สามารถนอนกับคนอื่นโดยไม่ใช่แฟนได้ เธอคงอยู่แต่ในบ้านและคบแค่กบเพียงคนเดียวเท่านั้นจึงไม่ทันยุคปัจจุบันสมัยแบบนี้
“หอมค่ะ! เดี๋ยวพี่ไปเอาของที่รถแปบนะ”
“เดี๋ยวหอมวิ่งไปเอาให้ก็ได้ค่ะพี่ซัน” เธอเสนอตัววิ่งไปทำธุระแทนเพราะรถซันจอดอยู่ไม่ไกลนักเพราะไม่อยากให้คนสำคัญต้องทิ้งร้าน
เพราะถ้าหากลูกค้าจะสั่งอาหารเพิ่มแล้วใครจะทำให้
“ไม่เป็นไร”
“เดี๋ยวหอมไปเอาให้”
“ไม่ได้! ของแบบนี้พี่ต้องไปเอาเอง...จริงๆ”
“ค่ะ”
หญิงสาวมองสีหน้ากรุ้มกริ่มของซันที่เขาก็กำลังมองไปยังลูกค้าสาวคนนั้น คนที่บอกว่าอยากได้ไลน์ของซัน ตอนนี้หอมเข้าใจประโยคที่ว่าทำไมซันถึงต้องไป “เอา” ด้วยตัวเอง
“เซฟไปไหนอะน้อง”
“ขอโทษด้วยนะคะ เซฟน่าจะไปทำธุระด่วน”
“งั้นก็คิดเงินเลยค่ะ ไม่สั่งอะไรเพิ่มแล้ว”
“ขอบคุณที่มาใช้บริการนะคะ”
ช่วงท้ายก่อนถึงเวลาปิดร้าน หอมก็จัดการเคลียร์โต๊ะ คิดเงินและส่งลูกค้าทุกรายออกจากลานจอดฟู๊ดทรัคส์
สาวๆ บ่นกันยกใหญ่ที่เซฟหายตัวไปกับลูกค้าคนอื่น ปล่อยให้พวกเธอนั่งชะเง้อคอยาวเป็นยีราฟ
แต่ถึงอย่างนั้นหอมก็จัดการลูกค้าอยู่หมัด ทุกรายแค่บ่นแต่ก็ยินดีรีวิวให้ดาวเต็มเพราะการบริการอันรวดเร็วและรสชาติอาหารที่อร่อย
แล้วความอร่อยก็เลยเถิดไปถึงเจ้าของร้าน เมื่อเวลาผ่านไปทั้งคู่ก็พากันกลับมาในที่สุด
“อย่าลืมโทรมานะซัน”
“ครับ”
“วันนี้เรากลับก่อนนะ”
“ขับรถดีๆ นะครับ”
“...”
หอมยืนมองการล่ำลาระหว่างลูกค้าสาวกับหุ้นส่วนของเธอกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันชั่วครู่ก่อนที่เธอคนนั้นจะเดินจากไป
ไม่ต้องอธิบายว่าหายกันไปทำอะไรกันมานานร่วมสามสิบนาที
“เขายังไม่จ่ายค่าอาหารเลยนะพี่ซัน”
“เท่าไรอะ”
“ห้ะ..!?”
“เดี๋ยวของโต๊ะนี้พี่จ่ายเอง...ก็เขาเป็นเพื่อนพี่ นานๆ เจอกันที นิดหน่อยเองไม่เป็นไร” ชายหนุ่มตรงขึ้นรถทรัคส์คันใหญ่ลงมือเคลียร์เครื่องครัวที่ผ่านการใช้งานลงอ่าง
ขั้นตอนการล้างจะมีคนมารับช่วงต่อหลังจากร้านปิด ส่วนพ่อหนุ่มก็แค่ตรวจเช็กว่ามีอะไรหมดเพื่อสั่งมาเติมของไม่ให้ขาด
“เพื่อนเหรอคะ”
“ใช่ค่ะ”
“พี่ซัน! เรื่องส่วนตัวหอมไม่ยุ่งนะคะ แต่ถ้ามีแบบนี้อีกหอมไม่โอเคนะ”
“แหมก็...”
“ห้ามทิ้งร้าน ห้ามเต๊าะลูกค้าในเวลางาน โอเคมั้ยคะ!?”
“Yes! Ma'am!!”
