บทที่ 57 - จะสู้ต่อหรือไม่?

1/8

บทที่ 57 - จะสู้ต่อหรือไม่?

“อาวุธลับที่ไม่มีอักขระยันต์ จะสู้จิตวรยุทธของข้าได้อย่างไร? ช่างไม่รู้จักเจียมตัว!”

หยางโม่ตะคอกเย็นชาด้วยน้ำเสียงเหยียดหยาม หัวเราะคลั่ง “ข้าจะทุบอาวุธเจ้าให้แหลกเป็นชิ้นๆ!”

ฮู้มม——！

สิ้นเสียง หยางโม่กระตุ้นจิตวรยุทธลิงยักษ์ เหวี่ยงฝ่ามือดำสนิท แหวกอากาศแตกเป็นเสี่ยง เล็งมายังหัวหยางซือเล่ยอย่างไร้ปราณี

“ติ๊ง! ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ คุณประสบความสำเร็จในการแลกระเบิดมือ แต้มเสริมพลัง-50”

ในขณะที่หยางซือเล่ยล่าถอย เขาซื้อระเบิดจากร้านค้าระบบ ถอดสลักและขว้างมันไปยังฝ่ามือขนาดใหญ่ที่ฟาดเข้ามา

ตูมมม!

เมื่อฝ่ามือยักษ์และระเบิดสัมผัสกัน แรงระเบิดอันน่าทึ่งปะทุขึ้นในพริบตา อากาศสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง เหมือนไฟที่ลุกโพลงกลางฟ้า

ฝ่ามือยักษ์ของวานรปีศาจสีเลือดปลิวออกไปทันที ร่างใหญ่ถูกสั่นคลอน จำต้องถอยก้าวแล้ววก้าวเล่า

“เป็นไปได้ยังไง!”

หยางโม่จ้องเขม็งด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง อย่างไรก็ตามในขณะนี้เขาก็ต้องตกใจ เมื่อพบว่าเหนือหัวหยางซือเล่ย ปรากฏจิตวรยุทธรูปร่างประหลาดโผล่ขึ้นมา

ในเวลาเดียวกัน AK47 ในมือของเขาได้กลายเป็นอาวุธโลหะหนักชิ้นใหม่

ปืนกลแก็ตลิ่ง!

เมื่อถูกเหนี่ยวไก ลำกล้องสีดำเงาก็เริ่มหมุน...

ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง ...... !!!!!!

ในพริบตา เสียงปืนดังสนั่นหวั่นไหว กระบอกปืนกลแก็ตลิ่งหมุนอย่างรวดเร็ว สะเก็ดไฟลุกกะพริบไม่หยุด กระสุนราวกับพายุ  ยิงออกไปอย่างเมามัน

ภายใต้การระดมยิงนี้ ร่างจิตจิตวรยุทธขนาดใหญ่ของวานรปีศาจโลหิตถูกเจาะ พรุนไปทั้งตัว

แม้ว่าจิตวรยุทธจะไม่ใช่ร่างกายที่มีเลือดเนื้อ มีความสามารถในการฟื้นตัวหลังจากการบาดเจ็บ แต่ความเร็วในการรักษาของมัน จะเร็วกว่าการยิงของปืนกลแก็ตลิ่งได้อย่างไร?

ปืนกลแก็ตลิ่งมีอัตราการยิง 6,000 รอบต่อนาที ในเวลาเพียง 20 วินาที มันสาดกระสุนไปแล้วนับพันนัด

เหล่ารุ่นเยาว์ตกใจมาก วิ่งหนีไปคนละทิศละทางด้วยความตื่นกลัว บ้างกระโดดขึ้นไปหลบบนหลังคา แล้วชะโงกหน้ามองลงมายังลานที่คลุ้งไปด้วยควันเบื้องล่างด้วยใบหน้าซีดขาว

“เกิดอะไรขึ้น!”

ความวุ่นวายที่นี่ย่อมสร้างเสียงเอะอะให้กับที่พักอาศัยของคฤหาสน์หยางอย่างไม่ต้องสงสัย

ไม่นาน ประมุขหยางหลางเทียนและผู้อาวุโสทั้งสี่ รวมถึงนักบู๊ของตระกูลและทหารยามที่มีความสามารถในการต่อสู้ ทั้งหมดวิ่งมาพร้อมกับดาบในมือ

อย่างไรก็ตาม เมื่อเพวกเขาเห็นสภาพสถานที่ ก็ต้องตกตะลึงกับภาพตรงหน้า

กำแพงลานบ้านตอนนี้พังทลาย มันกลายเป็นซากปรักหักพัง และมีฝุ่นเกาะหนาอยู่รอบๆ

มันเหมือนกับว่าเพิ่งผ่านสมรภูมิรบอันดุเดือด!

จากนั้น ควันและฝุ่นก็เริ่มจางลง ท่ามกลางสายตาของฝูงชน ร่างทั้งสองที่ยืนอยู่ในลานเผยออกมา

พรวดดด!

หยางโม่ซวนเซ อ้าปากกระอักเลือดคำโต

จิตวรยุทธของเขาถูกยิงจนสลายไปแล้ว ภายใต้พลังงานตีกลับ ร่างกายได้รับบาดเจ็บภายใน อาการสาหัส

แน่นอน นี่นับว่าหยางซือเล่ยเมตตาแล้ว เขาใช้ทักษะล็อคเป้าหมายให้กระสุนโดนเฉพาะจิตวรยุทธลิงยักษ์เท่านั้น หากโดนอำนาจการยิงอันทรงพลังของปืนกลแก็ตลิ่งเข้าตรงๆ ต่อให้หยางโม่มีม่านพลังวิญญาณคุ้มภัย ก็ทนได้ไม่เกินสามวินาทีอย่างแน่นอน

“ว่าอย่างไร ต้องการสู้อีกหรือไม่?”

หยางซือเล่ยวางปืนกลแก็ตลิ่งทิ้ง สายตาจดจ้องหยางโม่

ได้ยินคำถามนี้ หัวใจของหยางโม่สั่นสะท้าน รีบส่ายหัวด้วยความหวาดกลัว “ไม่ ไม่ ข้ายอมรับความพ่ายแพ้”

จนถึงขณะนี้ เขาตระหนักจริงๆ ว่าหยางซือเล่ยอยู่ข้างหน้า ไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไป

และเขาก็รู้ว่า หากไม่ใช่เพราะหยางซือเล่ยจงใจออมมือ เกรงว่าตนจะถูกฆ่าตายไปแล้ว

เมื่อต้องเผชิญกับอาวุธสังหารอันแสนร้ายกาจนี้ ต่อให้หยางโม่ยโสแค่ไหน เขาก็ไม่มีความมั่นใจที่จะเผชิญหน้าอีกแล้ว!