บทที่ 256 สมบัติข้าใครอย่าแตะ!
จางเฉียนหลินไม่รีบร้อนเขาสามารถลากสิ่งของออกมาได้
แต่ปัญหาคือ…ใครเข้ามาที่นี่?
ทุกคนได้จัดตั้งกลุ่มชั่วคราวเพื่อติดตามเมฆแปดประตูนั้นและได้เดินทางไปหลังจากนั้นไม่นานในตอนเย็นพวกเขาหลงทางกันหมด
เมื่อไม่มีทางเลือกทุกคนสามารถแยกกันเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพในการค้นหาเท่านั้น
“ข้าจำได้ว่าคนที่เดินทางไปในทิศทางเดียวกับข้าคือกู้ซิ่วสวิน, โจวซานอี้, ต้วนเหมิงและอี้เจียหมินจากสี่คนอย่างน้อยก็มีคนเข้ามาสองคนกระมัง?”
เหตุผลที่จางเฉียนหลินสามารถหาสถานที่แห่งนี้ได้นอกเหนือจากเพราะโชคของเขาไม่ได้เลวร้ายก็ต้องขอบคุณยันต์วิญญาณโบราณมันเป็นสิ่งที่เขาค้นพบและเรียนรู้จากคู่มือโบราณ
หลังจากที่ผู้ใช้เขียนคำถามตามสิ่งที่พวกเขาปรารถนาจริงๆในตอนนี้พวกเขาจะฉีกยันต์วิญญาณเพื่อเปิดใช้งาน มีโอกาส 10%ที่จะได้คำตอบที่ถูกต้อง
คำถามของจางเฉียนหลินอยู่ที่ว่าเขาจะหาเมฆแปดประตูได้ที่ไหนจากนั้นเขาก็เดินไปตามเส้นทางที่ยันต์วิญญาณโบราณนำทางและพบถ้ำ เขาเดินไปมาจนสุดทางแล้วมาที่แห่งนี้
แน่นอนว่าบางส่วนของถ้ำนี้ยากอย่างยิ่งที่จะเดินเข้าไปบางส่วนถึงกับต้องการให้ จางเฉียนหลินใช้ความรุนแรงเพื่อทุบให้แตกออก
ถ้าไม่ใช่เพราะสิ่งล่อใจของเมฆแปดประตูนั้นมากเกินไปจางเฉียนหลินจะยอมแพ้ตั้งแต่ครึ่งทางจริงๆ
จากนั้นเขาก็รู้สึกว่าพลังปราณวิญญาณแข็งแกร่งขึ้นทำให้เขามีกำลังใจมากขึ้น เขาคิดว่าเขาจะสามารถหาสายแร่หินวิญญาณได้แต่ไม่คิดว่าจะเจอแท่นบูชา
อย่างไรก็ตามแท่นบูชานี้เห็นได้ชัดว่าใหญ่กว่าสายแร่หินวิญญาณ
“ผลึกวิญญาณที่ข้าเห็นระหว่างทางมาที่นี่ไม่สามารถเกิดขึ้นได้เพราะเจ้าใช่ไหม”
จางเฉียนหลินนึกถึงจุดนี้ขึ้นมาทันที
“ในฐานะมดการรับรู้ของเจ้านับว่าไม่เลว”
เสียงนั้นตอบ
จางเฉียนหลินถามด้วยความเคารพมากขึ้นเล็กน้อยในน้ำเสียงของเขา
"โปรดอนุญาตให้ข้าเคารพชื่อที่ยิ่งใหญ่ของท่าน!"
“ข้าคือราชาแห่งธาตุโบราณผู้ครอบครองพลังเหนือลมและเสรีภาพ ที่ซึ่งลมพัดเป็นอาณาเขตทั้งหมดของข้าบรรดาสิ่งมีชีวิตที่ได้ยินเสียงลมคือประชากรของเราทั้งสิ้น!”
เมื่อราชาแห่งสายลมกล่าวเช่นนี้น้ำเสียงของเขากึกก้องและหนักแน่น มีความกดดันที่อาจทำให้ใจสั่นได้
ความรู้สึกเคารพเพิ่มขึ้นในหัวใจของจางเฉียนหลิน
ราชาโบราณที่ถูกผนึกนี้มีพลังมากเกินไปยิ่งไปกว่านั้น หลังจากหลายร้อยพันปี รูปแบบการผนึกก็เสียหายเล็กน้อยซึ่งส่งผลให้ปราณวิญญาณของราชาโบราณรั่วไหลออกมา แผ่กระจายไปทั่วดินแดนแห่งนี้เมื่อเวลาผ่านไปหุบเขาลมวิญญาณก็ก่อตัวขึ้น
ทำไมถึงมีอสูรลมวิญญาณในหุบเขาลมวิญญาณ?
พวกมันทั้งหมดถูกสร้างขึ้นหลังจากได้รับผลกระทบจากพลังงานที่รั่วไหลออกจากร่างของราชันย์วายุนอกจากนี้ยังเป็นสาเหตุของกระแสลมปราณวิญญาณที่แปลกประหลาดและเปลี่ยนแปลงได้หลายแบบ
“ข้าช่วยท่านปลดผนึกได้แต่ท่านจะให้ประโยชน์อะไรกับข้า?”
จางเฉียนหลินตัดสินใจที่จะตรวจสอบสิ่งต่างๆเล็กน้อย
"ประโยชน์?ช่างเป็นมดที่โง่เขลาอะไรเช่นนี้ แม้แต่พลังปราณวิญญาณที่ข้าเป่าออกมาโดยไม่ตั้งใจก็สามารถช่วยให้มดเช่นเจ้าเพิ่มระดับพลังได้เจ้าถามข้าจริงๆ ว่าข้าจะให้ประโยชน์อะไรกับเจ้า?”
ราชาแห่งสายลมเยาะเย้ย
"ฮ่า ฮ่า!"
จางเฉียนหลินหัวเราะอย่างเย็นชา(จะใช้เรื่องไร้สาระแบบนี้ไล่ข้าเหรอ คิดว่าข้าโง่เหรอ)
“ข้าสามารถมอบปีกวายุให้กับเจ้าได้เมื่อมันแผ่ออกไป มันจะช่วยให้เจ้าไล่ตามก้อนเมฆที่เคลื่อนตัวในขอบฟ้า เช่นเดียวกับกระแสน้ำจากน้ำตกที่พุ่งออกมา!”
น้ำเสียงของราชันย์วายุเต็มไปด้วยความรู้สึกของการมอบของขวัญ
“ข้าจะบินได้ไหม?”
จางเฉียนหลิน รู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อย
“มดน้อยยังจะกล้าคิดเพ้อฝันอยากบินได้หรือ?”
ราชาแห่งสายลมเยาะเย้ย
“มีอะไรอีกไหม?”
จางเฉียนหลินเลียริมฝีปากของเขา
“เจ้ามดน้อยเก็บความโลภของเจ้าไว้กับตัวเอง ไม่ใช่ว่ามีมนุษย์เพียงคนเดียวที่ปรากฏในตำหนักราชันย์วายุของข้า”
ราชาแห่งสายลมเยาะเย้ย
“ข้ามีตัวเลือกมากมาย!”
“มีใครอีกบ้าง?”
จางเฉียนหลินถาม
“ทำไมไม่ลองเดาดูล่ะ?”
ราชาแห่งสายลมหัวเราะเสียงดัง
“แม้ว่าข้าจะถูกผนึกและไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทำงานกับมดข้าจะเลือกมดที่มีพลัง ดังนั้นจงต่อสู้และเข่นฆ่ากัน ผู้ชนะเท่านั้นที่มีสิทธิ์คุยกับข้า”
เมื่อได้ยินเช่นนี้หูของจางเฉียนหลินก็ขยับและเขาก็หันศีรษะทันที มองไปทางทางเข้าห้องโถง
"มันคือใคร?ไสหัวออกมาที่นี่!”
ซุนม่อเดินเข้ามา
สายตาของพวกเขาสบกันและเจตนาฆ่าของพวกเขารุนแรงขึ้น
“ซุนม่อ?”
จางเฉียนหลินตกตะลึงเขาไม่เคยคาดหวังว่าจะได้เจอซุนม่อที่นี่
“อาจารย์จาง!”
ซุนม่อทักทาย
“ไม่จำเป็นต้องมีมารยาทจอมปลอม”
จางเฉียนหลินชักกระบี่ยาวของเขาในสถานที่นี้การได้รับบางสิ่งบางอย่างจะทำให้กลุ่มสามารถเติบโตและเจริญรุ่งเรืองได้เป็นเวลา1,000 ปี ดังนั้นจางเฉียนหลินจึงต้องหามันมาด้วยตัวเองไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น
"อาจารย์!"
หยิงไป่อู่เดินเข้ามานางยืนอยู่ข้างซุนม่อต้องการต่อสู้เคียงข้างเขา
“ยังมีอีกสองคนหยุดซ่อน.เจ้าคิดว่าข้าตัวเล็กจริงๆ เหรอ?”
จางเฉียนหลินเยาะเย้ย
“บ้าจริงเราเคยเจอมาแล้ว”
หลี่จื่อฉีรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยความตั้งใจแรกของนางคือการปล่อยให้หยิงไป่อู่ ออกมาสร้างความสับสนให้กับจางเฉียนหลินขณะที่นางและลู่จื่อรั่วซ่อนตัวและหาโอกาสที่จะเปิดการโจมตีน่าเสียดายที่กลยุทธ์การต่อสู้ของพวกเขาถูกค้นพบ
“พวกเจ้าออกไปจากที่นี่ไปรอที่ห้องโถงก่อน!”
ซุนม่อสั่งนี่คือการต่อสู้เสี่ยงเป็นและเสี่ยงตายและถ้าไม่มีอุบัติเหตุศัตรูคนนี้ควรจะแข็งแกร่งที่สุดที่เขาเคยพบเจอหลังจากมาที่จินหลิง
จางเฉียนหลินลังเลถูกต้องเพื่อเก็บเป็นความลับ เขาควรฆ่าทุกคนที่นี่ อย่างไรก็ตามเขาเป็นมหาคุรุและเป็นการยากสำหรับเขาที่จะทำร้ายนักเรียน
อย่างไรก็ตามจางเฉียนหลินคิดหาวิธีแก้ไขในทันที
“ถ้าพวกเจ้าเต็มใจมาอยู่ใต้ปีกของข้าและสาบานว่าจะไม่พูดอะไรสักคำที่จะเกิดขึ้นที่นี่ข้าจะไว้ชีวิตพวกเจ้า”
วิธีนี้ก็ไม่เลวสถานะของหลี่จื่อฉีนั้นสง่างามมากและแม้ว่าทักษะกายภาพของนางจะแย่ แต่ก็ไม่สำคัญไม่เป็นไรตราบใดที่การสนับสนุนของนางแข็งแกร่งเพียงพอ สำหรับหยิงไป่อู่ นางเป็นอัจฉริยะที่ฟางอู๋จี๋ให้ความสำคัญอย่างสูงภายใต้การแนะนำของจางเฉียนหลิน นางจะสามารถทะยานขึ้นได้อย่างแน่นอนและชื่อเสียงของนางจะกระจายไปทั่วเก้าแคว้น
สำหรับลู่จื่อรั่ว จางเฉียนหลินเหลือบมองนางและจ้องมองดูถูกทันทีนอกจากหน้าอกใหญ่แล้ว นางก็ไม่มีอะไรดี!
ลืมมันไปเถอะเขาจะถือว่ามันเป็นของแถม
“รอให้ตื่นนอนก่อนค่อยมาคุยกัน!”
การตอบโต้ของหลี่จื่อฉีนั้นงดงามมากแต่ก็ไม่ใช่กรณีสำหรับเด็กสาวที่ดื้อรั้น
“ถุย! อาจารย์ซุนจะเป็นครูคนเดียวของข้าในชีวิตนี้!”
หยิงไป่อู่ถ่มน้ำลาย จับกระบี่วิหคขาวและเตรียมพร้อมที่จะต่อสู้ มันเป็นความจริงที่นางไม่สามารถฆ่าจางเฉียนหลินได้ แต่นางสามารถทำร้ายเขาได้และจะเพิ่มโอกาสสำหรับชัยชนะของซุนม่อในใจนางก็พอ
“อาจารย์ไม่แพ้!”
ลู่จื่อรั่วโกรธมากผู้ชายคนนี้ไปเอาความมั่นใจมาจากไหน?
“ก่อนที่ข้าจะฆ่าซุนม่อพวกเจ้ามีเวลาพิจารณาอีกห้านาที!”
จางเฉียนหลินยืนอยู่บนแท่นบูชาและมองดูซุนม่อจากที่สูงขณะที่มุมปากของเขาขดเป็นรอยยิ้ม เขาออกแรงที่ขาของเขา
จางเฉียนหลินเป็นเหมือนลูกธนูที่หลุดจากคันธนูพุ่งไปที่ซุนม่อ ในพริบตาเขาก็ปรากฏตัวต่อหน้าซุนม่อ
ประกายแสงอันเย็นยะเยือกปรากฏขึ้นและแทงไปที่หน้าผากของซุนม่อ
เคล็ดการต่อสู้ที่มีประสิทธิภาพที่สุดคือการโจมตีหลี่จื่อฉีและบังคับให้ซุนม่อ ช่วยชีวิตนาง อย่างไรก็ตามจางเฉียนหลินรู้สึกว่าเขาแข็งแกร่งพอดังนั้นเขาจึงไม่สนใจที่จะใช้วิธีการดังกล่าว
(ถ้าข้าจะชนะ ข้าจะเอาชนะเจ้าอย่างยุติธรรม)
วูบบ
ร่างซุนม่อกระพริบวาบและปรากฏตัวขึ้นข้างๆจางเฉียนหลินฟันดาบไม้ของเขาลง
สีสันแห่งฤดูใบไม้ร่วง!
"อะไร?"
จางเฉียนหลินรู้สึกประหลาดใจความเร็วของซุนม่อจะเร็วขนาดนี้ได้อย่างไร? มันเร็วมากจนจางเฉียนหลินแทบจะมองไม่เห็นมันชัดเจนเขาต้องการหลบโดยสัญชาตญาณ แต่เมื่อดาบนั้นฟาดลงมาเขารู้สึกว่ามันหลีกเลี่ยงไม่ได้
ตอนนี้จางเฉียนหลินรู้สึกราวกับว่าเขากำลังยืนอยู่บนที่ราบหญ้าที่กำลังจะเปลี่ยนเป็นสีเหลืองกลิ่นอายของฤดูใบไม้ร่วงต่อหน้าต่อตาเขาเข้มข้นมาก กดลงอย่างท่วมท้น
“นี่วิชาอะไร”
จางเฉียนหลินไม่มีทางอื่นนอกจากต้องเผชิญหน้า
เคร้ง!
ดาบไม้กับกระบี่ปะทะกันและแรงสะท้อนมหาศาลทำให้ข้อมือของจางเฉียนหลินรู้สึกชาเล็กน้อย แผนแรกของเขาคือใช้โอกาสในการโต้กลับแต่การโจมตีครั้งต่อไปของซุนม่อมาถึงแล้ว
ชบาทองหยก!
วูบ วูบ วูบ!
ดอกชบาสีทองบานต่อหน้าต่อตาเขากลีบดอกไม้ก่อตัวขึ้นจากเงาดาบ ราวกับว่าพวกมันจะฟันเขาให้เป็นเนื้อสับ
จางเฉียนหลินถอยห่างออกไปแล้วเห็นปลายดาบพุ่งลงมาราวกับพายุฝนที่ตกหนักซัดสาดเข้าหาเขา
ดิง! ดิง! ดิง!
จางเฉียนหลินพยายามอย่างเต็มที่เพื่อป้องกันการโจมตีแต่จู่ๆ ก็มีดาบฟันใส่กระบี่ของเขาและแทงเข้าที่คอของเขา
"นี้ไม่ดี!"
จางเฉียนหลินระเบิดพลังดุร้ายเขาใช้กระบี่เพื่อพลิกดาบไม้ในขณะที่หันศีรษะไปพร้อมๆ กัน อย่างไรก็ตามในเวลานี้ ดาบไม้เปรียบเสมือนงูพิษที่ออกล่าหาอาหารมันบิดตัวอย่างลึกลับ จับตัวเขาไว้ แล้วแตะหน้าผากของเขา
แปะ!
จางเฉียนหลิน เอนหลังและรู้สึกปวดหัวอย่างรุนแรงสิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกกลัวอย่างมาก ถ้าเขาไม่หลบให้เร็วพอหัวของเขาคงระเบิดจากการโจมตีครั้งนี้
“อาจารย์ เอาเลย!”
ลู่จื่อรั่วให้กำลังใจเขา
“นั่นต้องไม่เกิด ข้าต้องโต้กลับไม่อย่างนั้นข้าจะแพ้”
จางเฉียนหลินไม่ได้คาดหวังว่าความสามารถในการต่อสู้ของซุนม่อจะยอดเยี่ยมมากเขาไม่กล้าที่จะลังเลอีกต่อไป เขาใช้ท่าไม้ตายสุดท้าย บิดตัวและหลบดาบไม้อย่างหวุดหวิดและเข้าใกล้ซุนม่อมากขึ้น
การคำนวณของจางเฉียนหลินนั้นแม่นยำมากทักษะการฝึกปรือของซุนม่อนั้นยอดเยี่ยมมากและสามารถเป็นระดับเซียนได้ ยิ่งกว่านั้นร่างกายของเขาก็แข็งแกร่งอย่างน่าสะพรึงกลัว จางเฉียนหลินจะไม่สามารถเอาชนะเขาได้ด้วยการเผชิญหน้ากับการโจมตีแบบตัวต่อตัว
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้การใช้ดาบไม้ของซุนม่อถือเป็นการเสียเปรียบ แต่ที่จริงแล้ว มันไม่ใช่อย่างนั้นเลย
“ถ้าอาจารย์ใช้ดาบเหล็กผู้ชายคนนั้นคงถูกฆ่า!”
หยิงไป่อู่หน้าบึ้ง
“เขาเกือบจะล้มทับดาบไม้!”
หลี่จื่อฉียิ้ม
จางเฉียนหลินดึงมีดสั้นออกมาจากด้านหลังเอวของเขาตั้งใจแทงอกของซุนม่ออย่างไรก็ตาม หมัดซ้ายของซุนม่อชกก่อนหนึ่งก้าว
ปัง
ใบหน้าซ้ายของจางเฉียนหลินถูกต่อยอย่างรุนแรงและเขาแทบมึนงงจากการกระแทก
แปะ!
ซุนม่อคว้ามือซ้ายของจางเฉียนหลินแล้วกระโดดขึ้นเข่าของเขาโจมตีอย่างต่อเนื่องกระแทกเข้ากับร่างของจางเฉียนหลิน
ปัง ปัง ปัง
จางเฉียนหลินกระโดดสูงขึ้นแซงหน้าซุนม่อทันทีอย่างไรก็ตามก่อนที่เขาจะลงยืนกับพื้น ซุนม่อก็กระโดดอีกครั้งในทันใดเขายกขาขวาขึ้นสูงและเตะผ่าลงที่ศีรษะของจางเฉียนหลิน
ปัง
หัวของจางเฉียนหลินกระแทกลงบนพื้นอย่างรุนแรงเลือดพุ่งออกมาจากปากและจมูกของเขามาก
"หา?"
สามสาวตกตะลึงนี่เป็นการโจมตีแบบไหน? พวกเขาไม่เคยเห็นมาก่อน!อย่างไรก็ตาม มันเต็มไปด้วยความงามและรุนแรง
จางเฉียนหลินโกรธและกังวลเขาได้รับการแนะนำวิทยายุทธ์อย่างเป็นทางการตั้งแต่ยังเด็กและไม่เคยพบกับคู่ต่อสู้อย่างซุนม่อที่ท้าทายความคิดแบบเดิมๆ เขาจะใช้หมัด ขาศอกและเข่าอะไรก็ได้ที่เขาสามารถใช้ได้
ตอนแรกจางเฉียนหลินระมัดระวังกับดาบไม้ของซุนม่อดังนั้นเขาจึงไม่คาดว่า ซุนม่อจะกระทุ้งเข่าของเขาออกมา
สิ่งที่สำคัญที่สุดคือความสามารถในการระเบิดพลังของซุนม่อนั้นแข็งแกร่งมากจางเฉียนหลินได้เห็นมัน แต่ก่อนที่เขาจะทันได้ตอบโต้ เขาถูกโจมตี
เขาควรจะป้องกันการโจมตีแบบนี้ได้ยังไง?
