ตอนที่ 767 ลิ้นสาวงาม

“สหายของเจ้าอยู่ที่ไหน?  รีบเชิญมาเร็ว”องค์ชายแปดอูไห่ดูเหมือนจะใจร้อนและจริงจัง

ถ้าเปลี่ยนเป็นนักสู้ปราณฟ้าคนอื่นคงไม่คาดการณ์หนักแน่นแน่นอน

นอกจากนี้แม้ว่าจะมีความกังวลห่วงใยถึงคนรักเขาก็ไม่ควรแสดงออกมาภายนอก

เป็นไปไม่ได้แน่นอนที่เย่ว์หยางจะยอมพูดว่าเสวี่ยอู๋เสียสามารถทำนายได้ด้วยคัมภีร์แห่งสัจจะ เพราะตอนนี้นางกำลังฝึกฝนอยู่ที่ประตูเป็นตายของหอทงเทียน  เขาได้แต่ยิ้มและโบกมือบอกว่าสหายของเขาไม่ได้อยู่ใกล้ต้องรอให้ว่างถึงจะดูให้ได้ แดนสวรรค์มีบุคคลที่มีความสามารถโดดเด่นหลายคนบางคนมีอารมณ์เฉพาะตัวไม่ชอบคนแปลกหน้านอกจากสหายคุ้นเคยเท่านั้น  องค์ชายแปดอูไห่และราชาหลิงหวินและคนอื่นๆไม่สงสัยข้ออ้างของเย่ว์หยาง แต่แม้ว่าคนที่มีความสามารถโดดเด่นที่มีความสามารถทำนายได้นี้คงเป็นยอดคนเร้นกายซึ่งมีฝีมือไม่มีใครคิดว่าจะเป็นเสวี่ยอู๋เสีย หญิงสาวมนุษย์จากหอทงเทียน

ราชาหลิงหวินและถูไห่ปลอบองค์ชายแปดอูไห่และคาดเดาว่าต้องเกิดเรื่องที่ทำให้หยุดยั้งการเดินทาง ดังนั้นชายาขององค์ชายแปดจึงยังกลับไปไม่ถึงบ้าน

บางคนเชิญให้มางานเลี้ยงอีกครั้ง

แม้ว่าองค์ชายอูไห่จะต้องการตามหาสตรีของเขา แต่เมื่อมาถึงเมืองลี่จ้าวนี้เขายังหวังจะได้รับความช่วยเหลือจากนักรบท้องถิ่นให้ช่วยกันค้นหา อีกทางหนึ่งเขาต้องการตอบรับเย่ว์หยางผ่านการแสดงฝีมือการทำนายของสหายเขาเพื่อหาเบาะแสที่มีประโยชน์

จากนั้นเขาข่มความกังวลในใจและเข้าไปในจวนเจ้าเมืองพร้อมกับเย่ว์หยาง

ถูไห่ใช้ความพยายามมากในงานเลี้ยง

อาหารเลิศรสทุกอย่างผ่านการปรุงเป็นอย่างดี  ทั่วทั้งแดนสวรรค์ไม่เหมือนใครมีแต่ที่เมืองลี่จ้าวเท่านั้นนั่นก็คือลิ้นนกแดงย่าง

หลังจากต้มโดยพ่อครัวฝีมือดีลิ้นของนกกระเรียนหงอนเทาซึ่งเป็นส่วนที่อร่อยที่สุดถูกตัดออกมาใช้ปรุงอาหารผ่านการย่างตุ๋นแทรกด้วยน้ำผึ้งให้รสชาตหวานอร่อยเต็มไปด้วยความรู้สึกกรอบ

“อาคันตุกะผู้ทรงเกียรติ ขอเชิญลิ้มลองของที่มีอยู่ในเมืองลี่จ้าวของเราเพียงแห่งเดียวเท่านั้นลิ้นนก  กระเรียนหงอนเทามีอยู่ที่นี่รอบๆเมืองลี่จ้าว แม้ว่ามันจะเป็นอสูรที่ไร้ประโยชน์ แต่มันให้เนื้อที่ดี ถ้าสำหรับใช้ในการบริโภคแล้วนี่ถือว่าดีกว่าเนื้อนกชนิดอื่นๆ ลิ้นของนกกระเรียนหงอนเทานั้นยาว นุ่ม ลื่นเป็นที่รู้จักกันในอีกนามว่าลิ้นนางงามใช้ปรุงอาหารที่คุณภาพดีที่สุด  เล่ากันว่าเมื่อพันปีที่แล้วยังมีนางกระเรียนหงอนเทาที่สามารถแปลงร่างเป็นมนุษย์หญิงสาวที่งดงาม  มีนักสู้ปราณฟ้าบางคนตัดลิ้นของนางหลังจากนั้นให้พ่อครัวปรุงอย่างประณีตถือเป็นหนึ่งในสิบเมนูที่อร่อยที่สุดในแดนสวรรค์”ถูตั่วญาติของถูไห่เป็นนักกินที่ลือชื่อในเมืองลี่จ้าว เขานำเสนอรายการอาหารนี้

(ลิ้นในที่นี้หมายถึงส่วนเนื้อที่งอกอออกมาทางโหนกแก้มคล้ายหงอนไก่ไม่ใช่ลิ้นรับรสอาหาร)

แน่นอนว่านี่เป็นรายการอาหารค่ำที่จัดเตรียมเพื่อเย่ว์หยาง

ตอนนี้องค์ชายแปดอูไห่ก็ลองลิ้มรสเช่นกัน  นี่คืออาหารโอชะประจำท้องถิ่น

เมื่อถูตั่วเสนอตัวแนะนำรายการอาหารขึ้นชื่อนี้ด้วยตนเองถูไห่และราชาหลิงหวินมองหน้ากันเองและลอบพยักหน้าให้กัน

แม้ว่าถูตั่วจะเป็นหัวหน้าองครักษ์ส่วนตัวของถูไห่แต่เขามีเวลาว่างตลอดทั้งวัน  ถึงการอุปถัมภ์จะทำให้เขามีความสุข  แต่สร้างความบันเทิงให้อาคันตุกะ  เขาก็ทำได้ดีแม้ว่าจะไม่เต็มใจอยู่บ้าง

ก่อนนั้น ลิ้นนางงามไม่สามารถเลียนแบบได้

แต่ลิ้นนกของแดนสวรรค์จะช่วยสร้างความเพลิดเพลินให้อาคันตุกะและจะไม่มีทางดูหมิ่นได้

ถ้าอาคันตุกะทั้งสองคุณชายสามและองค์ชายแปดได้รับความพึงพอใจ อย่างนั้นในอนาคตในแดนสวรรค์บน ในเผ่าภูตบูรพา การทูตต่างๆ จะเริ่มต้นขึ้นด้วยดี...ราชาหลิงหวินและถูไห่ยังคิดว่าคุณชายสามตระกูลเย่ว์อาจจะมาจากเผ่าอมตะบูรพาก็ได้..ถ้าได้เชื่อมสัมพันธ์เป็นมิตร อนาคตที่ดีย่อมรออยู่

“ลิ้นนก?” องค์ชายแปดอูไห่เมื่อเห็นพนักงานนำอาหารจานเด็ดมาเสริฟ  เขาตะลึงและรีบเปิดกรงข้างหน้า

ที่อยู่ต่อหน้าทุกคนก็คือหัวกระเรียนที่งดงาม

ประกอบไปด้วยลิ้นนกย่าง พ่อครัวจัดวางลิ้นทั้งหมดยอย่างประณีตเรียงเป็นรูปตัวนกและราดด้วยน้ำผึ้ง

หัวนั้นมองดูคล้ายมีชีวิต

ลักษณะสวยงามน่าตะลึงทำให้คนที่เห็นแทบอดใจไม่ได้เพื่อจะกินอาหารเลิศรสนี้

ถูตั่วมีความภูมิใจมาก  ลิ้นนกนี้จัดวางอย่างประณีตใช้เวลาทำถึงหนึ่งชั่วโมง ในแดนสวรรค์ทั้งสีทั้งกลิ่นนี้เกิดจากการปรุงกระเรียนหงอนนี้นอกจากเมืองลี่จ้าวการปรุงเมนูนี้ตกทอดต่อเนื่องจากรุ่นสู่รุ่น ไม่มีพ่อครัวเมืองอื่นสามารถทำได้ สิ่งที่ทำให้ถูตั่วเสียดายที่สุดก็คือลิ้นกระเรียนหงอนที่คุณภาพดีที่สุดควรจะตัดออกมาจากกระเรียนที่แปลงร่างเป็นคนได้  ไม่อย่างนั้นพวกเขาจะได้ลิ้มรสหนึ่งในสิบสุดยอดอาหารอร่อยแดนสวรรค์

เมื่อเห็นว่าอาคันตุกะได้ลิ้มลองเมนูที่มีชื่อเสียงนี้ถูตั่วยิ่งมีความลำพองใจ

ดูเหมือนเขาจะถ่อมตัวอย่างผิวเผิน  แต่ความจริงเขาลอบยิ้มอย่างลำพอง  “น่าเสียดายในเมืองลี่จ้าวไม่สามารถหากระเรียนหงอนเทาที่แปลงเป็นมนุษย์หรือใกล้จะเป็นมนุษย์ได้ มิฉะนั้นมั่นใจได้ว่าจะบริการอาหารจานเด็ดลิ้นนางงามนี้ให้อาคันตุกะผู้ทรงเกียรติได้! เมืองลี่จ้าวเราตั้งอยู่ไกล อาหารดิบเถื่อน แต่ก็มีมิตรภาพความจริงใจต่อพวกท่านและคนอื่นๆ”

“พวกเจ้ามีใครที่เคยกินลิ้นนางงามบ้าง?  ข้าหมายถึงลิ้นนางงามที่ตัดออกมาจากนกกระเรียนมงกุฏ?”  องค์ชายแปดอูไห่จู่ๆ ก็ลุกขึ้นยืนและถาม

“องค์ชาย อย่าใจร้อน,ลิ้นนางงามยากจะหาพบได้ และข้าไม่มีของอย่างนั้น”  ข้าและคนอื่นไม่เคยโชคดีได้กินของอย่างนั้น ถูไห่เกรงว่าอีกฝ่ายจะเป็นพวกบ้าอาหารและต้องการทันทีและเขาจะไปหาลิ้นนางงามให้ได้ทันทีในที่ไหน? ในกลุ่มพวกอสูรที่มีสถานะต่ำต้อยอสูรที่แปลงร่างเป็นมนุษย์ได้มีน้อยมาก แม้แต่ในเมืองลี่จ้าวก็ไม่ได้เห็นมานานหลายปีแล้ว เรื่องลิ้นนางงามที่เป็นร่างแปลงของนกกระเรียนหงอนเป็นเพียงเรื่องเล่าตำนานเท่านั้น

“นี่เป็นของที่หาได้ยากมากๆ”  ถูตั่วโอ้อวดด้วยความภูมิใจ“ถ้าองค์ชายต้องการเสวย  ข้าจะส่งคนไปรวบรวมทันทีหรือจะใช้ปีศาจแก้วผลึกที่ฝึกขึ้นมา เพียงแต่ช้าเล็กน้อย  ข้าคิดว่ารอบๆเมืองลี่จ้าวมีกระเรียนเทาเป็นสิบล้านตัวแต่จะหาลิ้นโหนกแก้มนกกระเรียนไม่ใช่หาได้ง่ายๆ มันซ่อนตัวอยู่ลึกมากไม่ยอมให้นักรบรับจ้างจับได้ง่ายๆ  องค์ชาย! ท่านไม่ทราบหรอกว่า ทุกๆปีเมืองลี่จ้าวของเรากินลิ้นโหนกแก้มกระเรียนเทามากกว่าล้าน!   พวกทหารรับจ้างที่ชอบผจญภัยจะต้องเข้าไปฆ่ากระเรียนนางงามแล้วตัดเอาลิ้นนางงามออกมาได้สำเร็จจนได้  แม้ว่าจะไม่เห็นด้วยตา  แต่บางทีในที่ละเอียดอ่อนบางทีอาจมีลิ้นนางงามอยู่ก็ได้...”

“ข้าจะฆ่าเจ้า!”

องค์ชายแปดอูไห่แห่งเผ่ากาทองระเบิดอารมณ์โกรธทันที

เขาปรากฏร่างที่หน้าถูตั่วและคว้าคอของของเขายกขึ้นและเตรียมจะฆ่าเจ้าผู้น่าสงสารผู้นี้

ถูตั่วซึ่งเป็นเพียงนักสู้ปราณฟ้าระดับหนึ่งเมื่ออยู่ต่อหน้าอูไห่ที่มีพลังปราณฟ้าระดับห้าถ้าไม่ใช่เพราะราชาหลิงหวินช่วยสลายแรงออกไป เกรงว่าศีรษะของถูตั่วคงแตกสลายเหมือนไข่เน่าไปแล้ว

นอกจากนี้อูไห่พบว่าเย่ว์หยางผิดปกติไปเล็กน้อย  ทั้งที่คนอื่นตกใจกันหมด

ถูตั่วพูดได้ดีแล้วอูไห่จะเริ่มฆ่าคนได้ยังไง?

ถูตั่วล่วงเกินองค์ชายแปดตรงไหน?

ในฐานะเจ้าเมืองถูไห่เวียนหัวไปหมด  นี่มันวันอะไรกันแน่แค่เรื่องกินอาหารก็ถึงกับจะฆ่ากันได้?

“ทุกท่าน,มีเรื่องบางอย่างที่ต้องบอกกล่าว ข้าขอเวลาชั่วคราวก่อนที่งานเลี้ยงจะเริ่มขึ้น  องค์ชาย! เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ถูตั่วไม่มีความเคารพ หรือว่าอาหารไม่ถูกรสนิยม  ถ้าเป็นอย่างนั้นเราจะรีบยกเลิกอาหารเมนูนี้ก็ได้”เจ้าเมืองถูไห่สนองตอบเป็นคนแรก บางทีตระกูลกาทองเผ่าภูตบูรพาอาจไม่ชอบกินลิ้นโหนกแก้มนกกระเรียน  ดังนั้นถูตั่วประจบประแจงผิดผลจึงเป็นเช่นนั้น

“เชียวเอ๋อของข้า  เจ้าตายอย่างน่าสมเพชนัก!”

องค์ชายแปดอูไห่ปัดแขนราชาหลิงหวินและวางถูตั่วข้างหน้าเขาลง

จากนั้นหันไปมองลิ้นโหนกแก้มนกย่างพลางหลั่งน้ำตา

เสียงร้องเรียกของเขาแฝงไปด้วยความเศร้าโศกเสียใจ

ราชาหลิงหวินที่กำลังพูดคุยปรึกษากับเจ้าเมืองถูไห่ถึงกับงงงวยทันที

มีความคิดที่น่ากลัวผ่านเข้ามาในใจของเขา

ทำให้พวกเขาสั่นอย่างควบคุมตนเองไม่ได้

ชายารักขององค์ชายแปดอูไห่แห่งเผ่าตระกูลกาทองคือกระเรียนร่างมนุษย์ในตำนานหรือ?  ถ้าเป็นอย่างนั้นก็จบกัน  จบสิ้นแล้ว

การต้อนรับอาคันตุกะผู้ทรงเกียรติด้วยอาหารจานเด็ดที่ปรุงจากชิ้นส่วนร่างกายคนรักของเขาแล้วนำมาเสริฟขึ้นโต๊ะ...ความเป็นปฏิปักษ์เช่นนี้เกินกว่าจะสลายได้ อย่าว่าแต่ขอโทษเลย ต่อให้ล้างตระกูลก็ยังไม่สามารถคลี่คลายความแค้นได้! ตอนนี้หวังอยู่อย่างเดียวว่าเจ้าโง่ถูตั่วจะไม่ได้เอาลิ้นนางงามในตำนานมาทำอาหารมิฉะนั้นเมืองลี่จ้าวคงถูกเผ่ากาทองล้างเลือดเป็นแน่

“ข้าบอกไปแล้วว่านางกลับมานานมากแล้ว แต่ยังหาร่องรอยนางไม่พบ  กลับกลายเป็นว่านางถูกเจ้าฆ่าเอามาทำอาหาร!” องค์ชายแปดอูไห่น้ำตาไหลแทบเป็นสายเลือดรังสีฆ่าฟันสั่นสะท้านไปทั่วคฤหาสน์เจ้าเมืองรัศมีเจิดจ้าที่เปล่งออกจากร่างของเขา เขาพร้อมจะเผาเมืองแล้ว

“รอก่อน....” ถูไห่รีบร้องเตือนเพื่อต้องการได้รับการยืนยันที่แน่นอนก่อน เนื่องจากไม่อาจเร่งรัดสันนิษฐานว่าถูตั่วได้ฆ่าสาวงามในตำนานไปแล้ว

“ตาย!”

อูไห่โกรธจัดและลงมือเพราะความเสียใจเกินไปจนไม่ยอมรับรู้

พลังเปลวเพลิงที่เหมือนดวงอาทิตย์แผดเผาท้องฟ้าควบแน่นอยู่เหนือท้องฟ้าเมืองลี่จ้าวอยู่ในความควบคุมของเขา จวนเจ้าเมืองไม่มีโอกาสรอดจากการถูกทำลายครั้งนี้

แม้ว่าเจ้าเมืองถูไห่และราชาหลิงหวินจะโกรธที่ตกเป็นเป้าโจมตีอย่างบ้าคลั่งไปด้วยพวกเขาอาจพลอยได้รับอันตรายไปด้วย ขณะที่ถูตั่วหน้าซีดเผือดขณะเดินเข้าหาอูไห่เพื่อดูว่าอูไห่จะยอมลงโทษเขาเมื่อใดกันแน่

ขณะที่ถูไห่และราชาหลิงหวินรุ่มร้อนกระวนกระวายใจแทบบ้ามีมือข้างหนึ่งยื่นออกมาจากความว่างเปล่า

คว้าแขนของอู่ไห่ไว้อย่าง่ายดาย

เสียงสงบเยือกเย็นดังชัดเจน  “องค์ชายแปด, โปรดสงบใจไว้ก่อน!  ชายารักของท่านยังปลอดภัยนี่เป็นลิ้นของกระเรียนหงอนธรรมดา เพียงแต่ว่าดูเผินๆ เหมือนลิ้นกระเรียนที่แปลงร่างได้”

นั่นคือเสียงของเย่ว์หยาง

อูไห่เห็นเย่ว์หยางสามารถเข้ามาใกล้และจับแขนของเขาได้อย่างง่ายดายก็รู้สึกประหลาดใจ

เพลิงศักดิ์สิทธิ์ที่ใช้คุ้มกันร่างกายของชาวเผ่ากาทอง  เพลิงพิโรธกาทองจัดอยู่ในแปดอันดับแรกของแดนสวรรค์  คนธรรมดาสามารถเข้ามาแตะต้องได้อย่างไร?

ในเวลานั้นเขาไม่มีเวลาคิดอะไรมาก  เมื่อเขารู้ตัวเขาพบว่าไม่สามารถดิ้นหลุดจากฝ่ามือของเย่ว์หยางได้แทนที่เขาจะใช้พลังพันธนาการเขากลับรั้งสติค่อยปรับความรู้สึกเหมือนมนุษย์กลับคืนมาแม้ว่าเขาจะยังไม่สงบใจได้อย่างบริบูรณ์ แต่ก็ยังข่มใจไว้ได้  นอกจากนี้ยังพอมีร่องรอยแห่งความหลัง “เชียวเอ๋อของข้านางไม่มีพลังระดับปราณฟ้า แล้วนางจะต้านทานศัตรูได้อย่างไร?  ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเขาจับเชียวเอ๋อได้ภาพมายาในจานอาหารปรากฏรูปคล้ายเชียวเอ๋อได้อย่างไร? นางยังมีชีวิตอยู่จริงๆ หรือ?เจ้ารู้ได้อย่างไร?  เจ้าเคยเห็นเชียวเอ๋อของข้าหรือ?”

“ถ้าท่านสงบจิตใจได้ในตอนนี้  อย่างนั้นข้าจะแยกแยะให้ท่านฟัง”  เย่ว์หยางคลายมือปล่อยอูไห่  เพราะเขาได้สติรู้สึกผิดชอบชั่วดีแล้ว

“ไม่มีเชียวเอ๋อ ข้าคงอยู่ไม่ได้  ขอร้องเจ้าช่วยบอกข่าวดีกับข้าด้วย!” อูไห่ฝากความหวังไว้ที่เย่ว์หยาง

เขายังคงเหยียบถูตั่วอยู่แทบเท้า

ไม่ว่าอะไรเกิดขึ้นเขาจะต้องฆ่าอีกฝ่ายแก้แค้นให้คนรักของเขา

ขณะเดียวกันเขาหวังว่าคนรักของเขายังไม่ตาย และมีชีวิตอยู่ ดังนั้นเขาจึงมีความรู้สึกขัดแย้ง

เย่ว์หยางค่อยๆกลับไปนั่งที่และจิบน้ำชาช้าๆ โดยไม่รีบร้อนพูด ทุกคนใจจดใจจ่อมองดูเขา

รวมทั้งถูไห่และราชาหลิงหวินต่างมองดูเย่ว์หยางกันทุกคน หวังเป็นอย่างยิ่งว่าเขาสามารถบอกข่าวดีได้เปลี่ยนสงครามอาวุธเป็นผ้าไหมแพรพรรณได้ ถ้าจะต้องสู้กันอย่าว่าแต่เมืองลี่จ้าวเลยต่อให้เป็นอาณาจักรหลิงหวินสิบอาณาจักรก็ยังไม่พอจะสู้กับเผ่ากาทอง

“องค์ชายแปด!  เชิญกลับมานั่งก่อนข้าจะแยกแยะให้ท่านฟังอย่างละเอียด” เย่ว์หยางผายมือเชื้อเชิญให้เขากลับมานั่ง

“ก็ได้!” อูไห่ข่มความโกรธในใจ เขาตะคอกใส่ถูตั่วที่หลั่งเหงื่อโทรมกาย และขู่คำราม“เจ้าสวดภาวนาให้ดี ข้าจะช่วยภาวนาให้ด้วยอย่าให้เชียวเอ๋อของข้าต้องพบภยันตรายใดๆ เลย มิฉะนั้นข้าจะเอาเจ้ามาปรุงเป็นอาหารบ้างคอยดู!” เมื่อเขาเหวี่ยงถูตั่วออกไป เขาหลั่งน้ำตาคร่ำครวญอีกครั้ง “เชียวเอ๋อของข้า,  ลูกที่น่าสงสารของพ่อ...”

“โปรดอย่าเป็นห่วง,  ชายารักและลูกน้อยของท่านต้องปลอดภัยดี!” เจ้าเมืองถูไห่รีบปลอบโยนและโบกมือห้ามพ่อบ้านเจียวซือไม่ให้ดึงตัวถูตั่วขึ้น  ถูตั่วจะต้องตายแน่ ถ้ามีอะไรผิดปกติเรื่องนี้จะต้องมีแพะรับบาป

“เจ้ารู้ได้ยังไง?”  อูไห่จ้องมองถูไห่  “เชี่ยวเอ๋อของข้า  นางอยู่ที่ใด?”

“เอ่ออ..” ถูไห่หลั่งเหงื่อโทรมกายเขาจะรู้ได้ยังไงว่าชายาขององค์ชายอยู่ที่ไหนเขาตอบสนองออกไปเพื่อบรรเทาโทสะขององค์ชาย เหมือนที่คนทั่วๆไปทำกันคือพูดส่งเดชไปก่อน มิฉะนั้นอีกฝ่ายอาจจะโกรธมากขึ้นกว่าเก่า คราวนี้เขาไม่กล้ารีบตอบทันทีเขาหันไปคำนับเย่ว์หยาง “คุณชายสาม! โปรดใช้พลังที่ยิ่งใหญ่ของท่านคลี่คลายความเข้าใจผิดครั้งนี้ด้วยเถิด! ถ้าเรื่องสามารถคลี่คลายโดยสวัสดิภาพ ถูไห่จะต้องตอบแทนคุณชายสามแน่นอน!”

ผู้คนในที่นั้นพากันมองดูเย่ว์หยาง

และหวังว่าเขาจะอธิบายเรื่องนี้ได้อย่างชัดเจน