บทที่ 47 - ข้าบอกตอนไหนว่าจะปล่อยเจ้าไป?

1/6

บทที่ 47 - ข้าบอกตอนไหนว่าจะปล่อยเจ้าไป?

“แม่นางเหลิง นี่เป็นความบาดหมางส่วนตัวระหว่างข้ากับเจ้าขยะผู้นี้ ขอท่านอย่าเข้ามาก้าวก่าย”

ลั่วเทียนหยุนมองเหลิงลู่หยานที่งดงามและมีเสน่ห์ หัวใจและจิตวิญญาณของเขาฟุ้งซ่านเล็กน้อย ท่าทีสงบลงอย่างเห็นได้ชัด

“เรื่องส่วนตัวของเจ้า ข้าไม่คิดก้าวก่าย” ดวงตาอันกระจ่างใสของเหลิงลู่หยานเกิดระลอกคลื่น เธอมองไปยังหยางเฉินเฉิน เอ่ยอย่างสงบว่า “แต่สาวน้อยคนนี้เป็นศิษย์สายตรงของทำเนียบยุทธชางเฉียง เจ้าไม่สามารถกลั่นแกล้งนางตามใจชอบ”

อะไรนะ!?

บุตรสาวของข้ากลายเป็นศิษย์สายตรงของทำเนียบยุทธชางเฉียงตั้งแต่เมื่อไหร่?

หยางซือเล่ยคิดว่านี่มันบ้าสิ้นดี แต่ก็พยายามข่มใจให้เย็น ไม่เอ่ยแย้งใดๆ

สำหรับทำเนียบยุทธชางเฉียง เขาค่อนข้างรู้สึกผิดต่ออีกฝ่าย เพราะท้ายที่สุดแล้วการตายของเย่หาน รวมไปถึงผู้ที่มาสืบเบาะแสของทำเนียบยุทธล้วนเกี่ยวข้องกับเขา

ดังนั้น เมื่อได้ล่วงรู้ถึงสถานะของเหลิงลู่หยาน ไม่ว่าอีกฝ่ายจะสวยขนาดไหน เขายังคงมีความคิดที่จะหลีกเลี่ยง

“ศิษย์สายตรงของทำเนียบยุทธชางเฉียง?”

ลั่วเทียนหยุนขมวดคิ้ว แม้ในใจจะรู้สึกว่ามันไม่น่าเชื่อ แต่เนื่องจากความแข็งแกร่งอันทรงพลังของเหลิงลู่หยาน บวกกับภูมิหลังของทำเนียบยุทธ มันทำให้เขาวิตกเล็กน้อย

“เจ้าขยะ วันนี้ถือว่าเจ้าโชคดี เจอกันครั้งหน้า ข้าจะหักขาสุนัขของเจ้าซะ!”

ลั่วเทียนหยุนจ้องหยางซือเล่ยอย่างอาฆาตแค้น ว่าจบ เขาหันหลังและเตรียมจะจากไป

อัจฉริยะที่มีจิตวรยุทธขั้นเก้าปรากฏตัวขึ้นในตระกูลหยาง เรื่องนี้สำคัญมาก เขาต้องกลับไปรายงานตระกูลลั่วให้เร็วที่สุด

แต่ในตอนนั้นเอง เสียงเย็นชาของหยางซือเล่ยแว่วมาจากข้างหลัง “ข้าบอกตอนไหนว่าจะปล่อยเจ้าไป?”

“อะไรนะ?” ลั่วเทียนหยุนขมวดคิ้ว คิดไม่ถึงว่าหยางซือเล่ยจะกล้าขวางตน แต่แทนที่จะโกรธ เขากลับประชดประชันด้วยรอยยิ้ม “เจ้าขยะ ในเมื่อวอนนัก ข้าก็ยินดีสนอง!”

อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เสียงเขาตกลง หยางซือเล่ยก้าวออกไป เปิดใช้งานท่าร่างเงามังกร

วินาทีต่อมา ร่างของเขาราวกับเงาที่เปลี่ยนแปรไปมา ในชั่วพริบตาสามารถบุกถึงหน้าลั่วเทียนหยุน

“ติ๊ง! ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ คุณสำเร็จการแลกเปลี่ยนปืนพกไทป์54 แต้มเสริมพลัง -300”

พร้อมกันนั้น ปืนพกไทป์54 ปรากฏขึ้นในมือเขา

ม่านตาของลั่วเทียนหยุนหดวูบ จะตอบโต้ก็ไม่ทันการ ได้แต่กระตุ้นพลังวิญญาณ สร้างม่านคุ้มภัย

ปัง ปัง ปัง ปัง!!!

ภายใต้การเหนี่ยวไก เสียงปืนดังสนั่นหวั่นไหว ทั้งถนนสั่นสะเทือน

จนถึงนัดที่ห้า ม่านพลังวิญญาณคุ้มภัยก็ถูกเจาะได้สำเร็จ ยิงเข้าที่เข่าของลั่วเทียนหยุน

“อ๊ากกกกก”

ในพริบตา ลั่วเทียนหยุนล้มลงกับพื้น กอดต้นขาที่เปื้อนเลือดเอาไว้ กรีดร้องคร่ำครวญไม่หยุด

เขาถูกยิงในระยะเผาขน กระดูกข้อต่อโดนทำลายด้วยอานุภาพของกระสุน หากไม่ใช้โอสถระดับสูงในการรักษา เขาอาจต้องพิการไปตลอดชีวิต

“เห็นเจ้าพูดว่าอยากหักขาข้า ข้าเลยให้เจ้าได้ลิ้มรสดูว่ามันต้องรู้สึกยังไง” ดวงตาของหยางซือเล่ยแคบลงเล็กน้อย พูดอย่างเย็นชา “และข้าขอเตือนเพียงครั้งเดียว หากเจ้ายังกล้าคิดร้ายกับบุตรสาวข้าอีก ต่อไปจะไม่ใช่ที่ขา ได้ยินชัดหรือไม่!”

ระหว่างกล่าว ปืนในมือหยางซือเล่ยจี้ลงบนหัวของลั่วเทียนหยุน น้ำเสียงเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า

หยางซือเล่ยจับสังเกตได้ ว่าการโจมตีเมื่อครู่ของอีกฝ่ายเหมือนจะจงใจเบนเป้าหมายมาที่หยางเฉินเฉิน

ดังนั้นเขาต้องทำตัวโหดเหี้ยม มิให้อีกฝ่ายเห็นว่าเป็นแค่ลูกพลับอ่อน

ถูกจ่อด้วยปากกระบอกปืนสีดำ ลั่วเทียนหยุนตัวแข็งทื่อ เขาเชื่อว่าหากตอนนี้กล้าลุกขึ้นต่อต้าน บนสมองเขาคงมีรูเลือดเพิ่ม!

“ข้า... ข้าเข้าใจแล้ว” ลั่วเทียนหยุนตัวสั่น พยักหน้ารับ ความเย่อหยิ่งก่อนหน้านี้หายไปสิ้น ใบหน้าซีดเผือดด้วยความกลัว