บทที่ 41 - มันอร่อยมาก!

2/7

บทที่ 41 - มันอร่อยมาก!

“หืม? กลิ่นหอมจัง~!”

ณ ขณะนี้ ถังซิงเยว่และคนอารักขาที่มาจากด้านหลัง พวกเขาถูกดึงดูดด้วยกลิ่นหอมของปลาย่าง

“นี่มันกลิ่นปลาย่าง?? แต่เหตุใดกลิ่นของมันถึงได้หอมหวลเช่นนี้?”

ถังซิงเยว่ก้าวลงจากรถม้า เห็นหยางซือเล่ยกำลังย่างปลา บวกกับกลิ่นหอมฟุ้ง ทำให้ท้องของเธอเริ่มร้อง

เหล่าทหารอารักขาก็เผลอเลียริมฝีปากตัวเองโดยไม่รู้ตัวเช่นกัน พวกเขาเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้มัวแต่เร่งรีบเดินทางไปเมืองหลงเฟย เลยไม่ได้เตรียมอาหารการกินมา จะมีก็แค่เม็ดโอสถเท่านั้น

แม้การกินเม็ดโอสถลงไปจะสามารถช่วยเพิ่มพลังงานได้ตลอดทั้งวัน แต่พวกมันไม่ได้ช่วยให้อิ่มท้อง

“ถ้าพวกเจ้าไม่ถือสา ก็มากินด้วยกัน ข้าซื้อปลาวิญญาณไว้มากมาย”

ได้ยินเสียงโครกครากจากท้องผู้มาเยือน หยางซือเล่ยยิ้มอย่างมีเลศนัย จากนั้นหยิบปลาวิญญาณเพิ่มอีกห้าตัวออกมาจากแหวนมิติของเขา

เมื่อเห็นว่ามีส่วนของตัวเองด้วย ทหารอารักขาทั้งสี่เผยรอยยิ้มทันที

หัวหน้าอารักขาเริ่มแนะนำ “คุณหนู ตอนนี้หมอกในหุบเขาหนาทึบ การเร่งเดินทางมีแต่จะฝืนให้เกิดผลเสีย พวกเราควรพักผ่อนกันที่นี่ก่อน”

“ข้าเห็นด้วย”

ถังซิงเยว่มองหยางซือเล่ย แต่ยังคงรักษามารยาท กล่าวว่า “เจ้าไม่ต้องกังวล ข้าจะจ่ายให้”

“ท่านคิดมากไป มื้อนี้ข้าเลี้ยงเอง”

มุมปากของหยางซือเล่ยโค้ง เอาปลาที่ย่างสุกแล้วสามตัวแรกให้หยางเฉินเฉิน ถังซิงเยว่ และเฉินซี

ถังซิงเยว่รับด้ามไม้ไผ่ ก้มลงมองปลาย่างในมือ เธอเห็นว่าหนังปลาย่างกรอบหมดแล้ว แต่กลับไม่มีรอยไหม้แม้สักนิด ทั้งยังมีน้ำฉ่ำๆเยิ้มออกมา ส่งกลิ่นหอมแรง

“ให้กลิ่นที่ดีก็จริง สงสัยจังว่ารสชาติจะเป็นอย่างไร?”

แต่คาดเดาไปก็เท่านั้น ถังซิงเยว่ไม่เสียเวลาคิดอีกต่อไป ลองกัดคำเล็กๆ

กรุบ~!

วินาทีที่ฟันสัมผัสกับหนังปลา เกิดเสียงเบาๆดังขึ้น เนื้อปลามนุ่มแทรกไปตามฟัน น้ำฉ่ำๆจากเนื้อปลาทะลักออกมา รสชาติอันเป็นเอกลักษณ์กระจายไปทั่วทั้งปาก ให้สัมผัสที่ดี อร่อยและสดใหม่

ดวงตาสวยงามของถังซิงเยว่สว่างขึ้นทันที

อร่อย!

เหตุใดถึงอร่อยเช่นนี้?

กับอีแค่ปลาย่าง มันอร่อยขนาดนี้ได้อย่างไร?

กัดไปได้แค่คำเดียว ถังซิงเยว่อดไม่ได้ที่จะอุทานในใจ

“อืม .. อร่อยจัง” หยางเฉินเฉินเม้มปากเล็กน้อย เริ่มแทะด้วยใบหน้ามีความสุข

ตั้งแต่เริ่มโต นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ชิมอาหารฝีมือบิดาตัวเอง

“ปลาย่างตัวนี้มีรสชาติเผ็ด แต่มันกลับอร่อยมาก”

ดวงตาของเฉินซีก็เปล่งประกายเช่นกัน เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ เมื่อเผชิญกับของอร่อยเช่นนี้ เขาอยากกินช้าๆเพื่อดื่มด่ำไปกับมัน แต่ความอยากอาหารอันแรงกล้ากลับบอกให้รีบกินให้หมด

ภายใต้อารมณ์ที่ขัดแย้ง เฉินซีกินปลาย่างทั้งตัวด้วยความรู้สึกเศร้าและสุขผสมกัน ไม่ช้าไม่เร็วจนเกินไป

พอกินจนเนื้อปลาหมด เขาเลียซอสที่ติดอยู่บนก้างปลา สีหน้ายังคงคิดถึงรสชาติซอสที่ติดอยู่บนลิ้น

เห็นอย่างนี้ ผู้อารักขาทั้งสี่ที่รออยู่ด้านข้างเริ่มอยู่ไม่สุข พวกเขากลืนน้ำลาย และเมื่อได้ปลาย่าง ก็เริ่มแทะอย่างยินดี

อาหารมื้อนี้ มันได้ช่วยกระชับความสัมพันธ์ระหว่างทุกคนให้ดีขึ้น

เพื่อเป็นการแสดงความขอบคุณ ถังซิงเยว่หยิบจี้หยกผลึกม่วงที่สวยงามออกมามอบให้หยางเฉินเฉิน

“ข้าไม่นึกเลยว่าเจ้าจะมีทักษะการทำอาหารที่ดีขนาดนี้” ดวงตาที่สวยงามของถังซิงเยว่เกิดระลอกคลื่น มองหยางซือเล่ยและพูดด้วยรอยยิ้ม

“ก็พอมีฝีมืออยู่บ้าง” หยางซือเล่ยยิ้มบาง มิได้โอ้อวดจนเกินไป

สำหรับเขา การทำอาหารเป็นแค่ทักษะการเอาชีวิตรอดขั้นพื้นฐาน ไม่มีอะไรให้คุยโว

เห็นหยางซือเล่ยสงบเสงี่ยม ถังซิงเยว่ดูเหมือนจะประหลาดใจเล็กน้อย เกิดความรู้สึกว่าบุตรผู้ถูกตระกูลทอดทิ้งผู้นี้ มิได้น่ารังเกียจดั่งเช่นข่าวลือภายนอก

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อจ้องมองดวงตาที่ลึกล้ำของหยางซือเล่ย ข้างในมันแฝงไปด้วยความดุดัน แข็งแกร่ง มองการณ์ไกลผ่านโลกมาอย่างโชกโชน  ...  ยากนักที่จะจินตนาการ ว่าในดวงตาของคนเราสามารถซับซ้อนได้ถึงขนาดนี้

โดยไม่รู้ตัว มุมมองที่มีต่อหยางซือเล่ยในใจเธอก็เริ่มเปลี่ยนไป ...