บทที่ 25 : นักรบระดับพิเศษ!
บทที่ 25 : นักรบระดับพิเศษ!
"ให้ตายเถอะ มอนสเตอร์รูปร่างคล้ายมนุษย์พวกนี้มันมาจากที่ไหนกัน?" ซีเหมิงต่อยอย่างแรงไปที่ร่างของมอนสเตอร์รูปร่างคล้ายมนุษย์ที่กำลังพุ่งมาทางเขา
แต่ที่น่าตกใจคือ…มอนสเตอร์รูปร่างคล้ายมนุษย์พวกนี้ดูเหมือนจะไม่มีความรู้สึกเจ็บปวด
แม้ว่าร่างกายครึ่งหนึ่งของพวกมันจะถูกทุบเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย พวกมัยยังคงสามารถอ้าปากที่เต็มไปด้วยเขี้ยวและกัดซีเหมิงได้ ซีเหมิงต่อยไปที่มอนสเตอร์อีกครั้งเเละระเบิดหัวของมันโดยตรง
ด้านชูโจวเข้าได้ตัดหัวของมอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์ด้วยฝ่ามือมีดในการโจมตีเดียวจาดนั้นเขาขมวดคิ้วและมองไปที่มอนสเตอร์รูปร่างคล้ายมนุษย์ที่อยู่บนพื้นเเละเห็นได้ชัดว่านี่เป็นมนุษย์ที่ผิวหนังถูกลอกออก
เเละมนุษย์คนนี้ดูเหมือนจะผ่านการทดลองบางอย่างมา…. กล้ามเนื้อของร่างกายทั้งหมดได้รับการพัฒนาอย่างมากจนกล้ามเนื้อมีสีแดงเหมือนเลือดเเละนิ้วมือทั้งสิบนิ้วก็ยืดจนกลายเป็นกรงเล็บที่หนาและแหลมคม
"มอนสเตอร์เหล่านี้...น่าจะถูกสร้างมาจากการทดลองในมนุษย์!" น้ำเสียงของชูโจวเเข็งกร้าว
"ดูมอนสเตอร์ตัวนี้สิ..." หลี่ชิงฉีทำหน้าตระหนกเเละชี้ไปที่ศพของมอนสเตอร์รูปร่างคล้ายมนุษย์ ชูโจวและซีเหมิงมองไปที่ศพของมอนสเตอร์รูปร่างคล้ายมนุษย์ทันที หลังจากนั้นครู่หนึ่งสีหน้าของพวกเขาเปลี่ยนไป
เพราะมอนสเตอร์รูปร่างคล้ายมนุษย์ตัวนี้แตกต่างจากสองตัวก่อนหน้านี้ที่ร่างกายไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเเละมอนสเตอร์ตัวนี้ยังมีปลอกแขนห้อยอยู่เมื่อดูที่แขนเสื้อ...มันมีโลโก้ของโรงเรียยนมัธยมที่สามอยู่บนนั้น
หลี่ชิงฉีที่เห็นโลโก้นี้ก็เหมือนจะคิดอะไรบางอย่าง และสีหน้าของเธอก็โกรธขึ้นมา "ฉันได้ยินมาว่าเมื่อนานมาแล้ว มีรุ่นพี่คนหนึ่งในโรงเรียนมัธยมที่สามที่จู่ๆ ก็หายตัวไปเเละสงสัยว่าจะถูกนักรบผู้ร่วงหล่นจับตัวไป……มอนสเตอร์คล้ายมนุษย์ตัวนี้น่าจะเป็นนักเรียนที่หายไปจากโรงเรียนมัธยมหมายเลข 3"
"ให้ตายเถอะ เป็นไปได้ไหมว่ามอนสเตอร์รูปร่างคล้ายมนุษย์เหล่านี้ถูกสร้างขึ้นโดยนักรบผู้ร่วงหล่น" ซีเหมิงพูดพร้อมกัดฟัน
ด้านชูโจวดวงตาของเขามีร่องรอยของความโกรธระเบิดออกมา…. ก่อนหน้านี้ เขามักจะได้ข่าวจากทางอินเทอร์เน็ตว่านักรบผู้ร่วงหล่นชอบจับมนุษย์ไปทดลอง แม้ว่าเขาจะเกลียดวิธีการเเบบนี้แต่เขาก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไรมากนัก
แต่เมื่อเห็นมอนสเตอร์รูปเเบบมนุษย์ที่สร้างโดยนักรบผู้ร่วงหล่น….ร่องรอยของเจตนาฆ่าเกิดขึ้นในใจของเขา
…..
ตอนนี้ในพื้นที่จัดการทดสอบชั้นยอดได้ปรากฏเสียงกรีดร้องดังมาจากทุกทิศทุกทางเเละมอนสเตอร์รูปร่างคล้ายมนุษย์เหล่านี้ไม่เพียงแต่โจมตีมนุษย์เท่านั้นแต่มันยังโจมตีมอนสเตอร์ธรรมดาด้วย
พวกชูโจวทั้งสามคนกระโดดขึ้นไปบนหลังคาของอาคาร มองลงมาจากที่สูงไปรอบๆ
ในช่วงเวลาสั้น ๆ พวกเขาเห็นนักเรียนหลายคนรวมถึงมอนสเตอร์ธรรมดากำลังวิ่งหนีกันอย่างดุเดือด มีพวกเขาบาวคนถูกมอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์ที่ดุร้ายเหล่านั้นโยนลงกับพื้น กัดและแยกชิ้นส่วนพวกเขสฝา….ฉากนี้นองเลือดมากเเละทั้งเมืองก็อยู่ในความโกลาหล ที่นี่มีมอนสเตอร์รูปร่างคล้ายมนุษย์มากเกินไป ถ้าลองนับดูพวกมันมีดันอย่างน้อยหนึ่งร้อยตัว
นอกจากนี้ มอนสเตอร์รูปร่างคล้ายมนุษย์เหล่านี้ยังโหดร้ายและกระหายเลือดมาก พวกมันราวกับเครื่องจักรสังหารไม่ว่าจะเป็นมนุษย์หรือมอนสเตอร์ธรรมดา ตราบใดที่พวกมันเห็นสิ่งมีชีวิ พวกมันจะพุ่งเจ้าไปฆ่าทันที อีกทั้งพวกมันยังไม่มีทีท่าว่าจะเจ็บปวดเเภมไม่สนใจชีวิตหรือความตายของตัวเองเลยแม้แต่น้อย
“ให้ตายเถอะ นักรบผู้ร่วงหล่นพวกนั้นสร้างมอนสเตอร์ที่น่าสะพรึงกลัวพวกนี้ได้ยังไงกัน!”
“ใช่ มอนสเตอร์แบบนี้น่ากลัวเกินไป ราวกับว่าพวกมันมีอยู่เพื่อการฆ่าและการทำลายล้างเท่านั้น” ซีเหมิงและหลี่ชิงฉีหน้าซีดเล็กน้อยเมื่อได้เห็นเหตุการณ์ตรงหน้า
ด้านชูโจวก็มีสีหน้าจริงจังเช่นกัน เมื่อมองไปที่มอนสเตอร์คล้ายมนุษย์ที่ออกล่าและฆ่าสิ่งมีชีวิตทั้งหมดอย่างเมามัน เขานึกถึงคำจำกัดความของพวกมันได้คำเดียว—อาวุธรูปเเบบมนุษย์!
"มอนสเตอร์รูปร่างคล้ายมนุษย์มีมากเกินไป แถมพวกมันไม่กลัวการบาดเจ็บหรือเสียชีวิตเลย อีกอย่างเราไม่รู้ว่าพวกมันมีไวรัสในตัวหรือไม่ ถ้าพวกเราได้รับบาดเจ็บก็ไม่รู้ว่าจะติดไวรัสจากพวกมันไหม....พูดสั้นๆ คือเมื่อเราถูกพวกมันล้อมสถานการณ์จะอันตรายมาก!"ชูโจวพูดเสียงเข้ม
ซีเหมิงและหลี่ชิงฉีก็พยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของชูโจว…มอนสเตอร์รูปร่างคล้ายมนุษย์เหล่านี้อันตรายเกินไป
"ตอนนี้เราควรจะทำอะไรต่อ?" หลี่ชิงฉีถาม
"เราควรรีบวิ่งไปที่ทางเข้าเมืองรกร้าง... คนส่วนใหญ่ก็น่าจะหนีไปที่นั่น นอกจากทางเข้าเมืองยังมีอาจารย์ชั้นนำจากโรงเรียนมัธยมสิบอันดับแรกและคณะกรรมการจากมหาวิทยาลัยหกแห่ง ที่นั่นจะต้องปลอดภัยอย่างแน่นอน"
"ดังนั้นถ้าเราสามารถหนีออกจากเมืองได้ นั่นคงจะดีที่สุดเเต่ถ้าหากเราหนีไม่ได้เราก็สามารถรวมผู้คนให้มากขึ้นเพื่อต่อต้านมอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์พวกนี้ด้วยกัน"ชูโจวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นจึงกล่าวอย่างเด็ดขาด
ซีเหมิงและหลี่ชิงฉีพยักหน้าเห็นด้วย จากนั้นทั้งสามคนก็เร่งความเร็วเต็มที่เพื่อไปที่ทางเข้าเมือง
"ฉันหวังว่าหลิวเฉียนๆจะไม่เป็นอะไร..." ในระหว่างการเร่งความเร็วชูโจวแอบกังวลเกี่ยวกับสถานการณ์ของหลิวเฉียนๆ แต่ตอนนี้เเม้เเต่เขาเองก็ยังไม่สามารถปกป้องตัวเองได้มันจึงมันยากมากสำหรับเขาที่จะทำอะไรมากกว่านี้
ได้แต่ภาวนาให้หลิวเฉียนๆไม่เป็นไร
…
ด้านนอกจากเมืองรกร้างว่างเปล่า อาจารย์ลี่เกอและผู้นำทีมโรงเรียนมัธยมสิบอันดับแรกคนอื่นๆ ตลอดจนกัวเต๋า หยานชิง และกรรมการมหาวิทยาลัยศิลปะการต่อสู้อีกหกคนกำลังมองรายชื่อบนลิสต์อันดับตำแหน่ง
เเละในตอนนั้นเอง ครูแกนนำของโรงเรียนมัธยมสิบอันดับแรกก็ได้รับข้อความขอความช่วยเหลือพร้อมๆกัน
"ไม่ดีเเล้ว…….เกิดเรื่องขึ้นในเมือง!" อาจารย์ลี่เกอพร้อมทั้งครูโรงเรียนมัธยมสิบอันดับแรก ตลอดจนกัวเต๋า, หยานชิง และคณะกรรมาธิการคนอื่นๆ ทั้งหมดกลายเป็นภาพติดตาและพุ่งไปที่ทางเข้าของเมืองรกร้างด้วยความเร็วสูงสุด
อย่างไรก็ตาม ก่อนที่พวกเขาจะเข้าไปในเมือง รกร้าง ได้ปรากฏร่างที่ดุร้ายพุ่งลงมาและต่อยอย่างรุนแรงเข้าที่พื้นตรงทางเข้าเมือง
มีเสียงคำรามดังกึกก้องไปทั่วเมืองราวกับสายฟ้าที่ผ่ากลางท้องฟ้า ท่ามกลางเสียงดัง พื้นที่ขนาดใหญ่ของพื้นดินรอบๆได้พังทลายลง และ 'ม่านพลัง' ที่ประกอบขึ้นด้วยทรายถูกยกขึ้นสูงหลายเมตรในทุกทิศทางรอบๆเมือง
'ม่านพลัง' ลอยอยู่ในอากาศพร้อมกับกระเเทกอาจารย์ลี่เกอและคนอื่นๆออกมา ดังนั้นพวกเขาจึงได้แต่เลือกที่จะหยุดอยู่ข้างนอก
"ขุมพลังระดับพิเศษ!" อาจารย์ลี่เกอสูดหายใจเข้าลึกมองร่างอันดุร้ายที่ยืนอยู่ใจกลางหลุมขนาดใหญ่อย่างเคร่งขรึม
"เป็นไปได้ไหมว่าการกลายพันธุ์ในเมืองนี้เกี่ยวข้องกับนักรบระดับพิเศษคนนี้" อาจารย์ลี่เกอกล่าวและอาจารย์ชั้นนำคนอื่น ๆก็พยักหน้าเห็นด้วย เเต่พวกเขาก็ทำอะไรต่อไม่ได้
นักรบระดับพิเศษนั้นเป็นขุมพลังที่ดำรงอยู่เหนือนักรบระดับปลุกพลัง นักรบระดับปลุกพลังเป็นเพียงขั้นตอนแรกของการวิวัฒนาการ พวกเขาเพียงปลดล็อคพันธุกรรมและปล่อยศักยภาพทางพันธุกรรมที่ซ่อนอยู่ในส่วนลึกของร่างกายมนุษย์ทำให้คุณสมบัติทุกด้านของร่างกายจะได้รับการปรับปรุง
อย่างไรก็ตาม นักรบระดับพิเศษนั้นน่ากลัวกว่านักรบระดับปลุกพลังมาก
คำว่า "ระดับพิเศษ" ไม่ใช่แค่คำพูด แต่พวกเขามีพลังที่เหนือกว่าคนธรรมดาจริงๆ….นักรบระดับพิเศษหนึ่งคนสามารถฆ่านักรับระดับปลุกพลังสิบคนได้อย่างง่ายดาย
ตอนนี้มีนักรบระดับพิเศษอยู่ที่นี่ ยิ่งกว่านั้นเขาอาจเป็นคนที่ทำให้เกิดการกลายพันธุ์ในเมืองนี้อีกด้วยเเล้วอาจารย์ลี่เกอและคนอื่นๆ จะดูแลพวกเฃนักเรียนได้อย่างไร?
"ทุกคนลูกๆที่น่ารักของฉัน กำลังเล่นเกมกันอยู่ข้างใน... ทำไมคุณไม่เข้าไปหลังจากที่พวกเขาเล่นเกมกันจบเเล้วล่ะ" จางเหยาหยางเชิดคางขึ้นเล็กน้อยเเละพูดกับอาจารย์ลี่เกอและคนอื่นๆ อย่างก้าวร้าว
"คุณเป็นใครเเล้วรู้ไหมว่าคุณกำลังทำอะไรอยู่ ผลที่ตามมาจากเรื่องนี้…. คุณรับผิดชอบได้ไหม" อาจารย์หยางหมิงจากโรงเรียนมัธยมที่หนึ่งตะโกนขึ้นมา
"ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร คุณจะไม่สามารถรอดพ้นจากการลงโทษที่ก่อให้เกิดภัยพิบัติร้ายแรงในวันนี้ได้... แม้ว่าคุณจะเป็นนักรบระดับพิเศษมันก็ไม่มีข้อยกเว้น" กัวเต๋ากรรมการของมหาวิทยาลัยกองทหารที่หนึ่งกล่าวอย่างเย็นชา
"ฮ่าฮ่าฮ่า ลงโทษฉันเหรอ.. น่ากลัวจัง!" จางเหยาหยางหัวเราะอย่างบ้าคลั่งด้วยท่าทางราวกับหมาป่าที่ดุร้าย
"ฉันจางเหยาหยาง มีคนต้อวการลงโทษฉันมาตลอดเวลา เเต่น่าเสียดายฉันยังมีชีวิตอยู่และยังสบายดี!"
"อะไรนะ คุณคือจางเหยาหยาง… หมาป่าปีศาจจางเหยาหยาง" เมื่อได้ยินชื่อนี้กัวเต๋าเเละกรรมการมหาวิทยาลัยอีกสี่คนก็มีสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมากในเวลาเดียวกัน
…………………..
