ทาสแห่งเงา บทที่ 140 ผู้รับมรดกที่แท้จริง (ฟรี)

เวลาผ่านไปอย่างเงียบงัน พวกเขาต่างคนต่างคิดว่าชะตากรรมของตัวเองจะเป็นอย่างไรในสถานที่ต้องสาปนี้

"เช่นนั้นนายก็อยู่ที่นี่มาตลอดสินะ? นายมีรายจ่ายที่จะอาศัยอยู่ในปราสาทได้อย่างไร? อย่าบอกนะว่านายก็เข้าร่วมกับ… กับกองทัพอสรพิษสีทองนี้"

คาสเตอร์ถอนหายใจ

"ไม่… ไม่ ฉันไม่ได้ ฉันคงจะโกหกถ้าบอกว่าฉันไม่ได้ถูกล่อลวง ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง ถนนทุกสายที่นี่มุ่งไปหากันล็อกและคนของเขา ฉันไม่คิดว่าจะมีผู้หลับไหลที่ทรงอำนาจสักหยิบมือเดียวที่สามารถรักษาความเป็นอิสระได้ ปัจจุบัน ฉันเป็นหนึ่งในพวกนั้น"

ซันนี่จ้องมองอีกฝ่ายและย้ำคำถาม

"ยังไง?"

เด็กหนุ่มสุดหล่อยักไหล่

"ความสามารถเฉพาะตัวของฉันช่วยให้ฉันได้เปรียบเมื่อต้องหลบหนีจากเงื้อมมือของสิ่งมีชีวิตแห่งฝันร้าย แม้จะสังหารพวกมันไม่มากนัก ฉันก็ออกล่าสัตว์กับนักล่าอิสระคนอื่นๆ หลายครั้ง… แต่นั่นเป็นความผิดพลาด พวกเราแทบจะไม่รอด ถึงกระนั้น มันก็ให้ชิ้นส่วนวิญญาณแก่ฉันมาสองสามชิ้น ส่วนที่เหลือฉันได้มาจากการขายอุปกรณ์สองสามชิ้น"

ใช่… เขาแตกต่างจากผู้คนทั่วไป ผู้รับมรดกที่แสนภาคภูมิได้เข้าสู่ดินแดนแห่งความฝันด้วยคลังแสงอุปกรณ์ทั้งหมดที่ตระกูลของเขาเตรียมไว้ให้เขา นอกจากนี้เขายังเริ่มต้นด้วยปริมาณแก่นแท้ของวิญญาณที่ดูดซับไปแล้วค่อนข้างมาก แม้ว่ามันจะไม่ถึงกับมากเกินไป

ซึ่งแตกต่างจากอุปกรณ์ ที่ใครๆ ก็นำกลับมาที่โลกแห่งความเป็นจริงได้ ชิ้นส่วนวิญญาณจริงๆ เป็นวัตถุที่แท้จริงๆ และด้วยเหตุนี้ มีเพียงอาจารย์และเซนต์เท่านั้นที่สามารถขนมันไปได้ เพราะพวกเขาเดินทางระหว่างดินแดนผ่านทางกายภาพ และไม่ใช่แค่ด้วยจิตวิญญาณเช่นผู้หลับไหลและผู้ตื่น

นั่นหมายความว่าแม้แต่ผู้รับมรดกตระกูลที่ร่ำรวยก็ไม่สามารถที่จะป้อนแก่นแท้ของจิตวิญญาณให้กับทายาทของพวกเขาล่วงหน้ามากเกินไปได้ อาจารย์เป็นสายพันธุ์ที่หายากอยู่แล้ว ไม่ต้องพูดถึงเซนต์

ไม่ว่าในกรณีใด คาสเตอร์ก็มีดีกว่าใครๆ ในชายฝั่งที่ถูกลืม อุปกรณ์ของบรรพบุรุษเขาก็เพียงพอที่จะซื้อหลายเดือน หรือบางทีอาจเป็นปีของการชีวิตอันเงียบสงบในปราสาท เขาสามารถใช้ช่วงเวลานี้เพื่อเรียนรู้ตื้นลึกหนาบางของเมืองแห่งความมืดเพื่อที่จะได้กลายเป็นนักล่าอิสระหรือพิจารณาตำแหน่งของเขาใหม่และเข้าร่วมกลุ่มของกันล็อกในที่สุด

แม้แต่ในขุมนรกนี้ ต้นกำเนิดของเขาก็ยังทำให้เขาได้เปรียบอย่างมาก

'ไอ้เลวที่โชคดี… '

… แต่นั่นก็ยังไม่ได้อธิบายว่าทำไมอันธพาลเหล่านั้นถึงยังไม่อยากทำให้อีกฝ่ายไม่พอใจ

ซันนี่ขมวดคิ้ว

"ทำไมคนของกันล็อกถึงกลัวนาย?"

คาสเตอร์มองเขาอย่างประชดประชัน

"สองคนนั้นเหรอ? โอ ใช่ นายเพิ่งมาถึงปราสาท อืม… โดยพื้นฐานแล้ว มีผู้คนหลายประเภทที่รับใช้กันล็อก พวกที่นายทำร้ายอย่างไม่ใส่ใจนั้นเป็นสมาชิกของทหารป้องกันปราสาท พวกเขาอยู่ด้านล่างสุดของลำดับชั้น พวกเขาทั้งยังอ่อนแอที่สุดและมีประสบการณ์การต่อสู้จริงน้อยหรือไม่มีเลย ชื่อเสียงเล็กน้อยที่ฉันมีก็เพียงพอที่จะทำให้พวกเขาคิดทบทวนก่อนที่จะยุ่งกับฉัน"

ชั่ววินาทีหนึ่ง ก็มีประกายอันตรายในดวงตาของเขา เพราะความเป็นมิตรของบุคลิกคาสเตอร์ เมื่อพูดคุยกับเขา ทำให้ง่ายที่จะลืมความหมายของคำว่าผู้รับมรดกอย่างแท้จริง ผู้รับมรดกถูกฝึกให้ต่อสู้และสังหารตั้งแต่พวกเขายังแทบเดินไม่ได้ พวกเขาทุกคนเป็นผู้ทรงอิทธิพลที่แท้จริง ซันนี่ไม่สงสัยเลยว่าชื่อเสียงของคาสเตอร์ในปราสาทนั้นไม่ได้เล็กน้อยอย่างที่อีกฝ่ายอยากให้เขาเชื่อ

ไม่ว่าอย่างไร เขาเป็นมนุษย์เพียงคนเดียว… ไม่ จริงแล้ว คนเดียวที่ซันนี่รู้ที่สามารถเอาชนะเนฟฟีสในการต่อสู้ได้ของซันนี่ และในแง่ของพลังอำนาจของตัวบุคคล เนฟฟิสนั้นสูงเป็นที่หนึ่งในใจของซันนี่

ไม่มีใครสามารถเปรียบเทียบกับเธอได้

เขายังมั่นใจด้วยว่าชื่อเสียงของคาสเตอร์นั้นได้รับมาจากการหลั่งเลือด

'ฉันหวังอย่างแท้จริงว่าสักวันฉันจะไม่ต้องเผชิญหน้ากับผู้ชายคนนี้ในสนามรบ' ซันนี่คิด รู้สึกถึงความหนาวเยือกที่เขาหวังอย่างยิ่งว่าจะไม่ใช่ลางสังหรณ์

ถอนหายใจ เขาพยายามซ่อนความไม่สบายใจนี้และถาม

"ถ้าเช่นนั้นฉันก็ไม่ควรกังวลเกี่ยวกับการตอบโต้ของพวกเขาใช่ไหม?"

เด็กหนุ่มที่เป็นมิตรพยักหน้าให้เขา

"ทหารยามทั้งสองที่ถูกนายหยามอาจจะพยายามทำบางสิ่งด้วยตัวเอง แต่จะไม่มีปฏิกิริยาใดๆ จากตัวกลุ่มเอง แต่ฉันสงสัยว่าพวกเขาจะทำอย่างนั้นหรือไม่ อย่าเพิ่งเป็นปฏิปักษ์กับพวกเขาต่อไป"

เขาพลันเริ่มจริงจัง

"อย่างไรก็ตาม ถ้าพวกนั้นเป็นฮันเตอร์หรือที่แย่ยิ่งกว่านั้น ก็คือหนึ่งในผู้บุกเบิก… แม้แต่ชื่อของฉันก็ปกป้องนายไม่ได้ นายคงตายไปแล้ว ดังนั้น ได้โปรด ดูการกระทำของนายในในอนาคต ปราสาทแห่งนี้… ในแง่หนึ่ง อาจเป็นอันตรายพอๆ กับเมืองด้านนอก โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับคนที่มีอารมณ์…. เอ่อ…อย่างนาย "

'หมายความว่ายังไง?!'

ซันนี่อยากจะกัดกลับ แต่ก็ปิดปากไว้

… ใช่ จริงแล้วเขามีอารมณ์ที่ชอบสร้างปัญหา มีความผิดตามที่ถูกกล่าวหา

ในขณะที่เขากำลังพิจารณาทางเลือกในชีวิตของเขาอีกครั้ง แคสซี่ก็พลันพูดด้วยเสียงอันแผ่วเบา

"คาสเตอร์… ไม่มีทางออกจากที่นี่จริงๆ เลยเหรอ?"

ผู้รับมรดกผู้ภาคภูมิใจมองมาที่เธอและนิ่งเงียบเป็นเวลานาน สีหน้ามืดมนปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา ดวงตาของเขาหนักอึ้งและเยือกแข็ง

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ถอนหายใจและพูดว่า

"ไม่มีพวกเราคนไหนเลยที่หวังว่าจะไปถึงได้ แคสเซีย ณ ตอนนี้ ที่นี่คือที่ซึ่งเราต้องอยู่ บางที… อาจมีบางอย่างเปลี่ยนแปลงในอนาคต แต่สำหรับตอนนี้ แค่ดูแลตัวเองและพยายามเอาชีวิตรอด"

ยืนขึ้น เขาเหลือบมองพวกเขาอีกเป็นครั้งสุดท้ายแล้วยิ้ม

"มันดีมากที่ได้เจอพวกเธอ ทุกคน เอาล่ะ ฉันจะปล่อยพวกเธอให้อยู่กับอาหารตอนนี้ ถ้านั่นไม่เป็นไร ถ้าพวกเธอต้องการอะไรอีกในอนาคต อย่าลังเลที่จะไปหาฉัน ย่านพักของฉันอยู่ในหอคอยแห่งรุ่งอรุณ"

'ย่านพัก… แน่นอนว่าพวกตัวร้ายก็มี "ย่านพัก"… '

จากนั้น คาสเตอร์ก็จากไป ปล่อยให้ซันนี่อยู่กับสตูว์ของเขาในที่สุด ซึ่งตอนนี้ก็แทบจะไม่อุ่น

'ไอ้เลว! อาหารเช้าเสียหายหมด!' เขาคิดอย่างโมโห ใส่ความไปกับหลังสูงของผู้หลับไหล 'นี่เป็นความผิดของเขา! มันเป็นความผิดของเขาทั้งหมด ไม่ใช่ของฉัน ใช่ ใช่แน่นอน… '

***

ในเวลาหลังจากนั้น ซันนี่นอนหลับตาอยู่บนเตียง หอคอยแห่งพลบค่ำเงียบและสงบ

ได้เวลาส่งเงาไปเดินเล่นแล้ว…