ตอนที่ 20-35 บีบบังคับ
พิภพโอคาลุนด์ภาคตะวันออกของทวีปฟ็อกดีพ ภายในเทือกเขาเขี้ยวป่ากองกำลังของดันนิงตันจากแดนนรกประจำการอยู่ที่นี่
ลึกเข้าไปในเทือกเขาเขี้ยวป่ามีตำหนักที่ผุดขึ้นในเวลาชั่วข้ามคืน ลึกเข้าไปในตำหนักที่มืดมิด ห้องโถงที่มีประกายแสงสลัวสีเขียวมีคนผู้หนึ่งนั่งสงบนิ่ง ขณะนั้นเองทหารคนหนึ่งเดินเข้ามาในโถงใหญ่
“ใต้เท้า ข้านำเทพชั้นสูงห้าร้อยคนไปค้นหาทั่วทวีปบีสท์ก็อดแล้ว เราไม่พบร่องรอยของเพชรกระจับแดงแม้แต่น้อย” บุรุษผมเขียวเข้มร่างกำยำสวมชุดคลุมรายงานด้วยความเคารพ ขณะที่เขากล่าว เขามีสีหน้าไม่สบายใจ
“ทวีปฟ็อกดีพ..ข้าใช้พลังมหาเทพและค้นลงไปใต้ดิน แต่ไม่พบอะไร”
ดันนิงตันอยู่ในชุดสีเขียวเข้มและมีสีหน้าไม่พอใจ “สองทวีปนี้ไม่ได้เก็บเอาไว้แน่ เอาอย่างนี้เจ้าพาพวกไปที่ทะเลและค้นหาอย่างระมัดระวังต่อไป! ไม่ใช่แค่ตรวจลึกลงไปในทะเล แม้แต่โคลนและดินใต้ทะเลก็ต้องค้นลึกลงไปด้วยจนกว่าพวกเจ้าจะไปจนสุดแผ่นดิน”
“ขอรับใต้เท้า” บุรุษผมเขียวเข้มพยักหน้า แต่เขาเพียงแต่ยังแสดงสีหน้าปกติต่อหน้าดันนิงตันเท่านั้น
“ใต้เท้า...เรามีกองกำลังมาด้วยไม่มาก เท่าที่ข้ารู้ มีหลายคนที่มาถึงแล้ว กองกำลังอื่นกระจายอยู่ทั่วพิภพโอคาลุนด์แล้ว เมื่อท่านตกลงช่วยประมุขมหาเทพวิถีทำลายล้าง..ท่านพาเรามาด้วยท่านน่าจะเอาทหารมาเพิ่มอีกสักหน่อย” บุรุษผมเขียวเข้มพูดอย่างกังวล
“เจ้าห่วงเรื่องของเจ้าเองดีกว่า เจ้าไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องนี้มากไป” ดันนิงตันหงุดหงิด
“ขอรับ” บุรุษผมเขียวเข้มเมื่อเห็นว่าดันนิงตันไม่พอใจ เขาไม่กล้าพูดต่อไปทันที
ดันนิงตันนิ่งกับที่เงียบๆ แต่เขาผิดหวังมากเช่นกัน เมื่อมาถึงพิภพโอคาลุนด์ เขารู้ว่าสถานการณ์น่ากลัว! เพราะมีพารากอนมากเกินไปที่มาร่วมในการเดินทางครั้งนี้ พารากอนในพิภพจักรวาลต่างๆ มีน้อยขนาดไหน? และเมื่อรวมทั้งดันนิงตันด้วย ในพิภพโอคาลุนด์มีพารากอนมาถึงแล้วเก้าคน!
แม้ว่าจะมีคนราวยี่สิบหรือสามสิบคนที่สงสัยว่าจะเป็นพารากอนก็ตาม..
มีพารากอนอีกมากที่ซ่อนตัวในดินแดนห่างไกลแม้แต่จะซ่อนตัวในพิภพโลกธาตุ แม้แต่มหาเทพก็ยังกำหนดตำแหน่งของพารากอนเหล่านั้นไม่ได้ ปกติเป็นเรื่องยากที่พารากอนจะมาพบเจอกันได้ พารากอนสามคนอยู่ในที่เดียวกันเป็นเรื่องที่แทบไม่น่าเชื่อ พารากอนเก้าคน..อยู่ในที่เดียวกันเป็นเพราะมหาเทพหลายคนสนใจเรื่องนี้ ดังนั้นเทพพารากอนหลายคนจึงปรากฏตัวในที่เดียวกัน
“มีเทพพารากอนหลายคนมาก .. เมื่อเพชรกระจับแดงปรากฏ แล้วจะได้รับเพชรได้ง่ายๆ อย่างไรกัน?” ดันนิงตันลอบส่ายหัว
“ดันนิงตัน?” มีเสียงหนึ่งดังขึ้นในใจของเขา
“เอ๊ะ? ลินลี่ย์หรือ?” ดันนิงตันรู้ว่าใครทันทีเขาคุยกลับผ่านสำนึกเทพทันที “ลินลี่ย์, เราไม่ได้พบกันเลยตั้งแต่เจ้ากลายเป็นพารากอนใช่ไหม?”
“ข้าเพิ่งจะบรรลุถึงระดับนี้เมื่อไม่นานมานี้เอง” ลินลี่ย์หัวเราะ จากนั้นถาม “ท่านดันนิงตัน, ท่านพบเบาะแสอะไรเกี่ยวกับเพชรกระจับแดงบ้างไหม?”
“ไม่มี, ไม่พบอะไรเลย แล้วเจ้าเล่า?” ดันนิงตันถาม
เทพสุดยอดฝีมือทั้งสองนี้อยู่ห่างกันหลายพันกิโลเมตร แต่สามารถคุยกันได้อย่างปกติโดยผ่านสำนึกเทพ
“ข้าน่ะหรือ? ท่านมีเทพชั้นสูงตั้งแปดร้อยคนอยู่บังคับบัญชา แต่ไม่สามารถหาได้พบหรือ บีบีกับข้ามากันเอง เราจะทำอะไรได้?” ลินลี่ย์เม้มปากหัวเราะ ลินลี่ย์ไม่ต้องการเปิดเผยความจริงเรื่องที่เขาเป็นวิญญาณกลายสภาพ
“ลินลี่ย์, ข้าไม่ต้องการวิจารณ์เจ้า แต่ด้วยสถานะของเจ้าในตระกูลสี่อสูรศักดิ์สิทธิ์ ถือว่าไม่ยากเกินไปที่เจ้าจะระดมคนจากตระกูลสักสองสามพันคน ด้วยบริวารสองสามพันคนก็คงเป็นเรื่องง่ายมากที่เจ้าจะสืบค้นในพิภพโอคาลุนด์ แต่เจ้ามากันเองกับบีบี..” ดันนิงตันถอนหายใจ
ถ้าใครคิดว่าลินลี่ย์เป็นพารากอนคนหนึ่ง พิภพโอคาลุนด์ก็มีพารากอนถึงเก้าคนแล้ว
แต่นอกจากเทพพารากอนเอง กองกำลังทุกกองที่พามาล้วนแต่เป็นเทพชั้นสูงกลุ่มใหญ่ อย่างน้อยก็ราวพันคน
“จะนำกองกำลังจากตระกูลสี่อสูรศักดิ์สิทธิ์เข้าประตูเทเลพอร์ตจะต้องใช้เวลาที่มากเทพชั้นสูงธรรมดาเหล่านั้นบินช้ากว่าท่านและข้ามาก! ถ้าข้าทำเช่นนั้นบางทีข้าอาจต้องใช้เวลาสองสามเดือนกว่าจะมาถึงที่นี่ ระหว่างหลายเดือนนี้ ข้าคิดว่าพวกท่านและคนอื่นๆคงพบเพชรกระจับแดงไปแล้ว แน่นอนว่าข้าคงจะรอไม่ได้ ดังนั้นข้าจึงมากับแค่บีบีเท่านั้น” ลินลี่ย์หัวเราะ
ตอนนี้ดันนิงตันเข้าใจแล้ว
คนอื่นสั่งทหารที่ประจำการอยู่รอบประตูวงเวทเทเลพอร์ตให้ช่วยพวกเขาดังนั้นจึงใช้เวลาไม่มาก
“เรื่องนั้นพอก่อนเถอะ ท่านดันนิงตันท่านคิดว่าโบรดีจะทิ้งเพชรกระจับแดงไว้ในพิภพโอคาลุนด์แห่งนี้จริงๆหรือเปล่า?” ลินลี่ย์ถาม
“จริงๆแล้วข้าก็สงสัยอยู่เหมือนกันว่าโบรดีไม่ได้มาที่พิภพแห่งนี้” ดันนิงตันกล่าว “ตอนนี้ข้าต้องการหาตัวผู้ดูแลทางเข้าพิภพ แต่.. ข้าหาตัวเขาไม่เจอ ข้าคิดว่าผู้ดูแลประตูพิภพคงถูกบาล์มพารากอนแห่งไฟเอาตัวไป นั่นเป็นเพราะเขาเป็นพวกแรกที่มาถึงพิภพโอคาลุนด์”ดันนิงตันกล่าว
“บาล์ม?”
มีข้อมูลเกี่ยวกับบาล์มผุดขึ้นในใจลินลี่ย์
“ท่านดันนิงตันข้อมูลที่ผู้ดูแลทางเข้าพิภพเป็นเรื่องสำคัญสุดขีด! เอาอย่างนี้เป็นไง...เรารวมกำลังกันบีบบังคับให้บาล์มปล่อยตัวผู้ดูแลทางเข้าพิภพ ท่านจะว่ายังไง?” ลินลี่ย์เสนอ
“บีบบังคับ?”
รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของดันนิงตัน “ความคิดเยี่ยม ข้าไม่มั่นใจว่าจะสามารถลงมือกับบาล์มด้วยตัวเองได้...แต่ถ้าเราผนึกกำลังกันและโจมตีขนาบเขา ต่อให้บาล์มไม่ตาย แต่เขาก็คงเจ็บตัวบ้าง ไม่ใช่เรื่องยากที่เราจะเนรเทศเขา ข้าคิดว่าบาล์มคงไม่ต้องการเจ็บตัวอย่างนั้นโดยไม่มีเหตุผล”
“อย่างนั้นก็ดี เมื่อไหร่เราจะผนึกกำลังกันและไปตามหาบาล์ม?”
ลินลี่ย์และดันนิงตันพูดเรื่องนี้ใช้เวลาค่อนข้างมาก
ทวีปฟ็อกดีพเทือกเขาเพียส
เทือกเขาเพียสทอดตัวยาวมากกว่าหมื่นกิโลเมตรและกว้างหลายกิโลเมตร เทือกเขาเหล่านั้นมีรูปทรงคล้ายมีดแบ่งแยกจักรวรรดิโมลินและจักรวรรดิบลูเมเปิลออกจากกัน อย่างไรก็ตามในใจกลางเทือกเขาเพียสยังมีหุบเขาลึกที่รู้จักกันในชื่อว่า ‘ช่องเขาเทวทัณฑ์’ หุบเขานี้ทะลุผ่านเทือกเขาเพียส
ประชาชนทั้งสองจักรวรรดิสามารถผ่านไปมาทั้งสองฟากภูเขาโดยผ่านช่องเขานี้
เหตุผลที่สถานที่นี้เป็นที่รู้จักกันในนามว่าช่องเขาเทวทัณฑ์เป็นเพราะตามตำนาน..เทพทั้งสองสู้รบกันที่นี่และจากนั้นด้วยพลังดาบฟันครั้งเดียวได้ตัดผ่านลึกเข้าไปทั้งแนวเขา ทิ้งไว้แต่เพียงช่องเขาเทวทัณฑ์ที่มีความยาวร้อยกิโลเมตรไว้เท่านั้น
แต่เพราะเทือกเขาเชื่อมสองจักรวรรดิไว้ ทั้งสองจักรวรรดิจัดทหารประจำการไว้ทั้งสองฟากฝั่ง ทหารทั้งสองจักรวรรดินี้มักจะรบกันด้วยปัญหาต่างๆ
“ครืน....”
พื้นโลกสั่นสะเทือนเสียงฝีเท้าดังขึ้น ภายใต้คำสั่งของผู้บัญชาการทหาร กองทัพทั้งสองฝ่ายเตรียมจัดรูปกระบวนทัพขณะที่ทั้งสองฝ่ายประจัญหน้ากันและกัน
เพราะจักรวรรดิทั้งสองไม่ปักปันเขตแดนให้ชัดเจน...ช่องเขาแห่งนี้เป็นเพียงที่ให้พวกเขาได้รบกัน พวกเขาสู้รบกันได้แม้ด้วยปัญหาที่เล็กน้อยที่สุด เหตุผลที่พวกเขาทำเช่นนี้เพราะจักรวรรดิทั้งสองแค่ต้องการดูการสู้รบภายในช่องเขาเหมือนกับเป็นที่ฝึกฝนกองทัพไปโดยไม่รู้ตัว เพียงแต่ทหารพอเห็นเลือดเท่านั้นก็บ้าเลือดสู้รบกันจริงๆ จังๆ
ทุกๆสองสามเดือนหรือทุกสองสามปี จะมีการรบใหญ่ครั้งหนึ่ง แต่ละครั้งจะมีการบาดเจ็บล้มตายกันเป็นหมื่น นี่เป็นเรื่องธรรมดา
ที่สำคัญทั้งสองจักรวรรดินี้แม้ในทวีปฟ็อกดีพที่กว้างใหญ่ ก็ยังเป็นสองจักรวรรดิที่ทรงพลังอำนาจมาก มีประชาการอยู่ในระดับหมื่นล้าน
“ทัพหน้า... หน้า...เดิน!”
นักรบคนหนึ่งอยู่ในชุดเกราะทองนั่งอยู่บนหลังอสรพิษดำ เขาออกคำสั่งทันที
ขุนศึกนายกองของทั้งสองกองทัพเข้าใจว่าไม่มีทางที่สองจักรวรรดิจะต่อสู้กันจริงๆจังๆ นี่เป็นแค่วิธีการฝึกทหารของพวกเขา แต่โดยตรงแล้วเพราะพวกเขาต้องการฝึกฝนทหารของพวกเขา อาจจะทำให้เลยเถิดจนพวกเขาถึงกับสาบานว่าจะต้องเอาชนะฝ่ายศัตรูให้ได้
ขณะนั้นเองกระบวนทัพทั้งสองฝ่ายเริ่มเข้าประจัญบาน
“วืดดด!” “วืดดดด!” ธนูยิงเต็มท้องฟ้าขณะที่ทัพหน้าของแต่ละกองทัพทะยานเข้าหากันราวกับสายน้ำบ่า เลือดสาดกระจายไปทุกที่และทหารหนุ่มบางคนที่มีประสบการณ์รบในครั้งแรกบางคนกลัวจนแข้งขาอ่อน ความเป็นความตายคือสิ่งที่เกิดขึ้นได้ง่ายในสนามรบ เพียงแต่คนที่มีประสบการเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายจะกลายเป็นทหารที่แท้จริง!
ขณะนั้นเอง...
มีร่างเงาสองร่างปรากฏในท้องฟ้า
“เอ๋?” สุดยอดฝีมือของกองทัพทั้งสองเงยหน้าขึ้นขมวดคิ้วด้วยความสงสัย“เซียนหรือ?”
“ลินลี่ย์, เจ้าถอนหายใจทำไม?” นั่นคือลินลี่ย์กับดันนิงตัน พวกเขาบินผ่านท้องฟ้าและลินลี่ย์หัวเราะขณะที่เขาก้มหน้ามองดูการสู้รบที่เกิดขึ้นในช่องเขา “เมื่อข้าเห็นการสู้ที่ดุเดือดแบบนี้ ข้านึกย้อนไปถึงบ้านเกิดข้า ทวีปยูลาน อย่างไรก็ตามการสู้รบที่ทวีปฟ็อกดีพนี้มีขนาดใหญ่กว่าสงครามของทวีปยูลานบ้านข้ามากนัก ทั้งในแง่จำนวนทหารและจำนวนยอดฝีมือ”
“แดนโลกธาตุ..” ดันนิงตันหัวเราะอย่างเยือกเย็น “ข้าเกิดและโตในแดนนรก ข้าไม่รู้เกี่ยวกับแดนโลกธาตุเหล่านี้มากนัก”
“ดินแดนโลกธาตุยังคงน่าสนใจมาก” ลินลี่ย์หัวเราะอย่างเยือกเย็น “เพียงแต่พิภพโอคาลุนด์มีประชากรมากเกินไป”
ทวีปที่ยืดยาวมีเส้นรอบทวีปเป็นร้อยล้านกิโลเมตร
และทวีปยูลานเล่า? เป็นทวีปที่มีพื้นที่ราวสามหมื่นตารางกิโลเมตร ความกว้างใหญ่แตกต่างกันเหลือเกิน!
สำหรับความแตกต่างในเรื่องจำนวนประชากรบางทีอาจจะหนึ่งในพันหรือหนึ่งในหมื่นของทวีปนี้ เป็นธรรมดาที่จำนวนเซียนในทวีปยูลานย่อมมีน้อยกว่ามากเช่นกัน
“ที่พำนักของบาล์มอยู่ข้างหน้า” ลินลี่ย์หัวเราะอย่างเยือกเย็น
“เอาเถอะ เราคุยกับบาล์มดูก่อน” ดันนิงตันและลินลี่ย์ชะงักอยู่กับที่ในกลางอากาศ ข้างล่างพวกเขาไม่ห่างไกลนักมีวังสีแดงเพลิงยาวเหยียด
ดันนิงตันแผ่สำนึกเทพออกไปเพื่อเจรจากับบาล์ม
“บาล์ม!”
“ดันนิงตัน!” เทพพารากอนแห่งธาตุไฟอยู่ภายในตำหนัก บาล์มตอบสนองทันที
“กลุ่มของเจ้าเข้ามาในพิภพโอคาลุนด์ก่อนผู้ดูแลทางเข้าพิภพควรจะอยู่กับเจ้า ใช่ไหม? เราทุกคนมาที่นี่เพื่อเพชรกระจับแดง ทุกคนต้องแข่งขันอย่างเป็นธรรม ทางที่ดีเจ้าปล่อยผู้ดูแลทางเข้าพิภพเถอะ ไม่ใช่เรื่องดีแน่หากเจ้าจะเก็บข้อมูลเกี่ยวกับโบรดีไว้กับตัวเอง” ดันนิงตันกระตุ้น
การตอบสนองต่อคำพูดของดันนิงตันอย่างเดียวก็คือแค่นเสียงเย็นชา
ดันนิงตันหน้าบึ้ง
“ลินลี่ย์อยู่ข้างๆ ข้า เราหวังว่าเจ้าจะปล่อยผู้ดูแลทางเข้าพิภพ” ดันนิงตันกล่าวต่อ
“ลินลี่ย์?” บาล์มหัวเราะตอบทางสำนึกเทพ “น่าขัน เจ้าไม่สามารถหาตัวผู้ดูแลทางเข้าพิภพดังนั้นถึงได้ตามหาข้างั้นหรือ? ข้าจะบอกเรื่องนี้ให้กับเจ้าก็ได้ เมื่อข้ามาถึงพิภพโอคาลุนด์ข้าไม่พบเห็นผู้ดูแลทางเข้าพิภพในที่ไหนทั้งนั้น เป็นไปได้ว่าผู้ดูแลทางเข้าพิภพคงอยู่ในที่ส่วนอื่นของพิภพโอคาลุนด์”
เสียงลมหวีดหวิวในอากาศเหนือเทือกเขาเพียส ร่างสองร่างยืนนิ่งอยู่ในท่ามกลางสายลม ดันนิงตันชำเลืองมองลินลี่ย์
“เขาปฏิเสธไม่ยอมรับงั้นหรือ?” ลินลี่ย์หัวเราะอย่างเยือกเย็น
“ถูกแล้ว” ดันนิงตันหัวเราะเช่นกัน
“ข้าคิดว่าบาล์มค่อนข้างฉลาด แต่ดูเหมือนว่า...” ลินลี่ย์หัวเราะ และดันนิงตันก็หัวเราะเช่นกัน
ทั้งสองตั้งใจทำอย่างนี้มานานแล้ว
ถ้าคำพูดใช้ไม่ได้ อย่างนั้นพวกเขาก็ต้องเคลื่อนไหวลงมือ!
“ดูนี่” ลินลี่ย์เหยียดมือและกระบี่สีดำปรากฏในมือ แค่เพียงคิดมันเปลี่ยนสภาพเป็นสีใส
“ทำลาย!”
ลินลี่ย์จ้องมองดูข้างล่างอย่างเย็นชาจากนั้นใช้พลังกระบี่โจมตี กระบี่แสงสีฟ้าขนาดใหญ่ส่งเสียงร้องหวีดหวิวมิติด้านล่างบิดเบี้ยวและฉีกขาดราวกับกระดาษ พื้นที่และศิลาข้างล่างหายวับไม่เหลือ และเทพชั้นสูงในตำหนักทุกคนหนีกระจายไปในทิศทางต่างๆด้วยความหวาดกลัว
เป็นวิชาวายุทลายมิติ!
สิ่งที่น่ากลัวก็คือแรงฟันดาบในแดนนรกจะกลายเป็นพายุมิติที่น่ากลัวในพิภพโลกธาตุนี้
พอเวลาผ่านไปนานมิติกลับคืนสู่สภาพปกติ
แต่ภูเขาด้านล่างลินลี่ย์หายไปแล้ว เหลืออยู่แต่เพียงหุบเขาลึกไม่เห็นก้น
มีร่างจำนวนนับไม่ถ้วนบินขึ้นมาในท้องฟ้าผู้นำเป็นบุรุษชุดเขียวเข้มผมสีแดงเพลิง ตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ และเขาจ้องมองลินลี่ย์และดันนิงตันที่อยู่ห่างออกไปด้วยความโกรธ “ลินลี่ย์ทำไมเจ้าทำลายที่พำนักของข้าอย่างไม่มีเหตุผล?”
ดันนิงตันแค่เริ่มหัวเราะ “ทำไม? เจ้ายังไม่รู้อีกหรือ?”
“อย่าทำไขสือ” ลินลี่ย์หัวเราะอย่างเยือกเย็น
แม้ว่าจะมีเทพชั้นสูงจำนวนพันคนลอยตัวอยู่ในท้องฟ้า แต่พวกเขาไม่กล้าแทรกแซง พวกเขาแค่มองดูภาพข้างหน้าอยู่เงียบๆ ที่สำคัญ.. นี่เป็นการพูดคุยของเทพพารากอนสามคน ไม่ว่าจะเป็นใครในสามคนก็สามารถฆ่าพวกเขาทั้งหมดโดยไม่ต้องใช้ความพยายามเลย
“ส่งผู้ดูแลทางเข้าพิภพมา” ลินลี่ย์กล่าว
“มิฉะนั้น.. เจ้าก็รู้นะ” ดันนิงตันพูดต่อ
บาล์มหน้าแดงและมีแสงฉายออกจากตาของเขา
“ข้าบอกเจ้าไปแล้ว ผู้ดูแลทางเข้าพิภพไม่อยู่ที่นี่!” บาล์มตะโกนด้วยความโกรธ
“ยังจะโกหกอีก” ดันนิงตันส่ายศีรษะและถอนหายใจ “ลินลี่ย์ ดูเหมือนเราไม่มีทางเลือกอื่น”
“เราไม่มีจริงๆ” ลินลี่ย์หัวเราะ และจากนั้นพูดตามปกติ “ลงมือ!”
