ตอนที่ 20-32 เสี่ยงตายและเหตุแปรเปลี่ยน
ลินลี่ย์ส่งมอบแหวนมิติเก็บสมบัติของเขาให้และประมุขมหาเทพแห่งแสงค่อนข้างสงสัย “หรือว่าข้าสงสัยไปเองจริงๆ ลินลี่ย์คงจะเอามุกเวิญญาณทั้งเก้าไปยังทวีปยูลานกระมัง?” เมื่อเขาได้ยินลินลี่ย์พูดว่าร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ของลินลี่ย์ไม่ได้อยู่ด้วยและกลับไปยังพิภพยูลาน ประมุขมหาเทพแห่งแสงรู้สึกไม่ดี
แต่ประมุขมหาเทพแห่งแสงยังคงผูกสัญญาเลือดกับแหวนและตรวจสอบแหวนทั้งสอง “ไม่มีอะไรอยู่ในนี้จริงๆ!”
“ท่านประมุขมหาเทพ! มุกวิญญาณทั้งเก้าที่ท่านหาอยู่มีอยู่หรือไม่?” ลินลี่ย์พูดเสียงดังชัดเจน เขาเงยหน้าขึ้น
“ฮึ่ม..”
หลังจากถอนการผูกสัญญาแล้วประมุขมหาเทพแห่งแสงโยนแหวนทั้งสองให้ลินลี่ย์ ขณะนั้นเองมีพลังงานเริ่มสั่นสะเทือนและม้วนเป็นเกลียวโดยรอบขณะที่มีร่างหนึ่งเริ่มปรากฏชัดขึ้น เห็นได้ชัดว่ามหาเทพอีกตนหนึ่งสร้างร่างพลังงานขึ้น
มหาเทพของแดนนรกกระจายกันอยู่ทุกที่ สำหรับพวกเขาการมาถึงในช่วงเวลาสั้นไม่น่าจะเกิดขึ้นได้ แต่เนื่องจากว่าสำนึกเทพของพวกเขาครอบคลุมพื้นที่ทั้งหมด มหาเทพสามารถสร้างร่างพลังงานได้ทุกเมื่อ
“ออกุสตา” ผู้มาใหม่อยู่ในชุดยาวสีเงิน เขาจ้องมองออกุสตาด้วยนัยตาสีม่วง
“สตาร์!” ประมุขมหาเทพแห่งแสงชำเลืองมองดูเขา
เมื่อเห็นคนผู้นี้ลินลี่ย์รู้สึกใจฟูขึ้น “มหาเทพสตาร์มิสท์!” ลินลี่ย์เคยเห็นคนผู้นี้มาก่อน นี่เป็นมหาเทพผู้ควบคุมดูแลทะเลสตาร์มิสท์แห่งแดนนรก
“ที่นี่ครึกครื้นดีจริง แม้แต่เจ้าก็มาด้วยนะ ออกุสตา สตาร์ โบซัน!” เสียงอบอุ่นเป็นกันเองดังขึ้นขณะที่ร่างพลังงานเลือนรางเริ่มชัดเจนกลายเป็นร่างมนุษย์หญิงงามในชุดยาวสีม่วงอ่อน กลิ่นอายที่เปล่งออกมาจากร่างนางนั้นลินลี่ย์รู้สึกคุ้นเคย
“รัศมีอย่างนี้ดูเหมือนกับรีสเจม” ลินลี่ย์รำพึงในใจ
“ลินลี่ย์, ไม่ได้พบกันนานเลยนะ หลังจากเจ้าออกจากเทือกเขาอะเมทิสต์ผ่านไปสองสามพันปีแล้ว แต่เจ้าก็มีผลสำเร็จได้ขนาดนี้” สตรีงามยิ้มให้ขณะที่นางมองลินลี่ย์ ดวงตาของนางแฝงไปด้วยเสน่ห์ประหลาดที่สามารถกระชากวิญญาณผู้คนได้
“ท่านมหาเทพ” ครั้งนี้เมื่อลินลี่ย์คำนับ เป็นการคำนับอย่างจริงใจและเคารพอย่างแท้จริง มหาเทพเรดบุดได้ช่วยเหลือเขาไว้มากมายจริงๆ
“ฮ่าฮ่า... มีคนค่อนข้างมากอยู่ที่นี่ พวกเจ้าทุกคนมาที่นี่เพื่อภารกิจจอมเทพใช่ไหม?” เสียงชัดเจนดังขึ้นและพลังไฟลุกขึ้นในกลางอากาศจากนั้นรวมตัวกลายเป็นคนร่างอ้วน ผมของเขาสีแดงเพลิงและมีไฟลุกลามเลียอยู่รอบตัวเขา ในกลางหน้าผากของเขา มีตราเพลิงสีทอง
“โอว, มีหลายคนที่มาถึงกันแล้ว” พลังงานสีดำรวมตัวกันขึ้น
ร่างพลังงานของมหาเทพคนแล้วคนเล่าปรากฏในกลางอากาศ ลินลี่ย์จำได้แต่เพียงแค่สามหรือสี่คน เขาไม่รู้จักพวกเขาเป็นส่วนใหญ่
“มหาเทพมากมายนัก” เบรุตมีรอยยิ้มบนใบหน้าขณะที่เขาส่งสำนึกเทพบอกลินลี่ย์ “ลินลี่ย์! เพราะมีมหาเทพปรากฏอย่างต่อเนื่องนี่อาจไม่เคยพบเห็นอีกเป็นล้านๆ ปี”
“มีมหาเทพหลายคนที่นี่อย่างแน่นอน” ลินลี่ย์กวาดตามองพวกเขา ในอากาศเหนือเขา มีมหาเทพมากกว่าสิบห้าคนปรากฏ!
โดยทั่วไป ควรมีมหาเทพวิถีทำลายล้างเจ็ดคนในแดนนรก แต่สิบห้าคนที่ปรากฏก็คือ มหาเทพธาตุไฟ น้ำ แสง และดิน จึงดูมีชีวิตชีวา ด้วยลักษณะที่น่าเกรงขามของทุกคน การปรากฏของมหาเทพนั้นมีแรงกดดันบางอย่าง
“ข้ารู้สึกอึดอัด” บีบีส่งสำนึกเทพบอก
“พยายามอดทนไว้ ”ลินลี่ย์เองไม่สามารถทำอะไรได้
มหาเทพเริ่มพูดคุยกันในหมู่พวกเขา
“ท่านออกุสตา ท่านมีโองการจอมเทพหรือ?” มหาเทพผู้มีเพลิงทองอยู่ที่หน้าผากรีบกล่าว มหาเทพอื่นต่างก็พากันจ้องมองหัวหน้ามหาเทพแห่งแสง
ประมุขมหาเทพหัวเราะอย่างเยือกเย็น เขาไม่พยายามปิดบัง เขาโบกมือกระดาษสีเขียวปรากฏลอยอยู่เหนือฝ่ามือของเขา “นี่คือโองการจอมเทพ ไม่มีความจำเป็นต้องซ่อนข้อมูลภายใน” ประมุขมหาเทพแห่งแสงให้มหาเทพอื่นได้มองดูกระดาษเขียว “เห็นได้ชัดว่าข่าวที่แพร่กระจายในแดนนรกที่ผ่านมาเป็นความจริง”
กลุ่มมหาเทพลอยตัวนิ่งอยู่ในกลางอากาศพูดคุยกันในหมู่พวกเขากันเอง
ภารกิจจอมเทพ! แม้ว่ามหาเทพบางคนจะไม่กล้าฝันว่าจะได้แข่งขัน แต่คนอื่นก็ต้องการจะลองดู หลังจากกลายเป็นมหาเทพพวกเขาไม่ได้มีเป้าหมายมากมาย ภารกิจจอมเทพเป็นสิ่งที่พวกเขาสนใจอย่างมาก
“ประมุขมหาเทพ ท่านก็ตรวจสอบแหวนของข้าไปแล้ว ตอนนี้, ประมุขมหาเทพ! ท่านยังสงสัยคำพูดของข้าอีกหรือ?” ลินลี่ย์พูดชัดเจน
“ตรวจสอบ? ฮึ.. ร่างแยกของเจ้าที่ปรากฏอยู่ตอนนี้มีเพียงสองร่าง ร่างอื่นซ่อนตัวอยู่ในพิภพยูลาน ถ้าเจ้าไม่กลัวมหาเทพตรวจสอบเจ้า ทำไมร่างแยกเหล่านั้นของเจ้าต้องไปซ่อนตัวที่นั่นด้วยเล่า?” ประมุขมหาเทพแห่งแสงไม่ยอมปล่อยลินลี่ย์ง่ายๆอย่างเห็นได้ชัด
“ร่างแยกของลินลี่ย์ไปพิภพยูลาน?” มหาเทพหลายคนอุทานด้วยความประหลาดใจ
“บางทีข้อมูลในโองการจอมเทพนี้อาจเป็นจริง ฉะนั้นลินลี่ย์อาจยึดถือมุกวิญญาณทั้งเก้าไว้” นี่คือสิ่งที่มหาเทพบางคนเริ่มเชื่อ
ลินลี่ย์มองดูกลุ่มมหาเทพในอากาศเหนือเขา จากนั้นเขาหันไปมองประมุขมหาเทพแห่งแสง “ท่านประมุขมหาเทพ! พิภพยูลานคือบ้านเกิดของข้า ข้ากลับบ้านเกิดของตนเองจะมีปัญหาอะไร? หรือว่าหลังจากข้าเป็นพารากอนได้แล้วข้าไม่สามารถกลับบ้านเกิดได้?”
“เจ้ากลับได้ แน่นอนว่าเจ้ากลับได้” ประมุขมหาเทพแห่งแสงพูดเย็นชา “อย่างนั้นเจ้ากล้าให้ร่างแยกอื่นของเจ้าโผล่ออกมาจากพิภพยูลานและมาที่แดนนรกไหมเล่า?” ขณะที่ประมุขมหาเทพแห่งแสงมอง ไม่มีทางที่ลินลี่ย์จะให้คนอื่นนำสมบัติอย่างเครื่องรางจอมเทพไปได้ เก้าในสิบลินลี่ย์จะต้องเก็บไว้ในแหวนมิติเก็บสมบัติวงใดวงหนึ่ง
ลินลี่ย์จ้องมองประมุขมหาเทพแห่งแสง จากนั้นส่ายศีรษะ “ข้าจะไม่ทำ”
เมื่อได้ยินคำพูดของลินลี่ย์ประมุขมหาเทพแห่งแสงอดหัวเราะเย็นชามิได้ “โอว, ดูเหมือนมุกวิญญาณทั้งเก้าจะอยู่กับร่างแยกอื่นของเจ้าจริงๆ”
“ลินลี่ย์ไม่กล้าให้ร่างแยกของเขากลับมาแดนนรกหรือ? ดูเหมือนว่าจะมีบางอย่างผิดปกติไปจริงๆ”
กลุ่มมหาเทพผู้มีศักดิ์ศรีสูงส่งมองดูและหัวเราะอย่างใจเย็นขณะที่เรื่องนี้คลี่คลาย พวกเขาไม่สามารถแทรกแซงได้ ส่วนมหาเทพบลัดริจ และมหาเทพเรดบุดแค่มองดูเงียบๆ ไม่ได้พูดอะไรสักคำ
“ประมุขมหาเทพ” ลินลี่ย์หัวเราะอย่างใจเย็น “ท่านเป็นถึงประมุขมหาเทพผู้สูงส่ง แต่แค่การปล่อยข่าวลือพื้นๆ ท่านก็โจมตีข้าเสียแล้ว ความจริงภารกิจจอมเทพอาจเป็นเรื่องจริง แต่ข้อมูลที่กล่าวอ้างว่ามุกวิญญาณทั้งเก้าและโองการจอมเทพอยู่กับข้าแล้วตอนนี้เล่า โองการจอมเทพอยู่ในมือท่านประมุขมหาเทพ!”
กลุ่มมหาเทพหันไปมองประมุขมหาเทพแห่งแสงขณะที่พวกเขามองดูการเบี่ยงเบนความสนใจ
“โองการจอมเทพไม่มีประโยชน์กับเจ้า จึงเป็นที่เข้าใจได้ว่าเจ้าถึงได้โยนมันทิ้งไป” ประมุขมหาเทพแห่งแสงพูดอย่างใจเย็น “ลินลี่ย์, เจ้าจงนำร่างแยกของเจ้ามาที่นี่ มิฉะนั้น...”
“มิฉะนั้นอะไร?” เบรุตพูดบ้าง เบรุตเงยหน้ามองดูประมุขมหาเทพแห่งแสง “ประมุขมหาเทพผู้ยิ่งใหญ่ ท่านกำลังตั้งใจจะคุกคามเทพคนหนึ่งงั้นหรือ?”
ประมุขมหาเทพแห่งแสงก้มหน้ามองดูเบรุตด้วยสายตาเย็นชา
“ลินลี่ย์, นำร่างแยกของเจ้ามาและให้ข้าตรวจสอบแหวนมิติพวกเขา” ประมุขมหาเทพแห่งแสงพูดอย่างใจเย็น “หลังจากตรวจสอบแล้ว ข้าจะไม่ลงมือกับเจ้า” เนื่องจากมีมหาเทพหลายคนมองดูอยู่ตอนนี้ ประมุขมหาเทพแห่งแสงไม่ต้องการหลีกเลี่ยงความจริงใจและโจมตีพารากอน
“ประมุขมหาเทพ” ลินลี่ย์เงยหน้า จ้องมองประมุขมหาเทพอย่างเย็นชา “ไม่ใช่ว่าข้าไม่เชื่อท่าน เพียงแต่คำพูดของท่านทำให้ข้าไม่อาจเชื่อถือท่านได้ เมื่อครู่นี้ท่านยังคุกคามข้าอยู่เลย เป็นไปได้อย่างไรที่ข้าจะกล้าเอาร่างแยกของตนออกมา? ถ้าข้าเอาร่างแยกตนเองมาทั้งหมดแต่ลงท้ายถูกท่านสังหาร ข้าลินลี่ย์ก็ยังไม่มีโอกาสจะสาปแช่งท่านด้วยซ้ำ”
ประมุขมหาเทพแห่งแสงมีสีหน้าบึ้งตึงเมื่อได้ยินเช่นนี้
“ไม่มีทางที่ข้าจะเอาร่างแยกของข้ามาแดนนรก อย่างไรก็ตามร่างแยกของข้าไม่มีมุกวิญญาณทั้งเก้าแน่” ลินลี่ย์พูดอย่างชัดเจน “ข้า,ลินลี่ย์ สาบานเรื่องนี้ได้! ต่อจอมเทพวิถีชะตา ถ้าร่างแยกของข้าลินลี่ย์ที่อยู่ในพิภพยูลานในตอนนี้มีมุกวิญญาณทั้งเก้า อย่างนั้นขอให้วิญญาณของข้าแตกสลายและตัวข้าตกตาย!”
ลินลี่ย์จ้องมองประมุขมหาเทพแห่งแสง
“หืม?” ประมุขมหาเทพแห่งแสงขมวดคิ้วเล็กน้อย
มหาเทพรอบๆที่ปรึกษาคุยกันผ่านสำนึกเทพก็เริ่มคุยกันอย่างเปิดเผย
“เป็นไปได้ไหมที่เขาไม่มีของอยู่จริง?” ประมุขมหาเทพแห่งแสงสงสัย
“หรือว่าของจะอยู่ที่สหายหรือครอบครัวของลินลี่ย์?” ประมุขมหาเทพแห่งแสงรำพึง เขาอดมองไปที่บีบีที่อยู่ข้างลินลี่ย์ไม่ได้และตะคอก “ลินลี่ย์! บางทีมุกวิญญาณทั้งเก้าไม่ได้อยู่กับเจ้าแต่เจ้าคงจะซ่อนอยู่กับสหายของเจ้า อย่างเช่นเจ้าคนที่อยู่ข้างตัวเจ้า”
สีหน้าของลินลี่ย์ดูบิดเบี้ยว
“ประมุขมหาเทพ! ถ้าท่านต้องการตรวจสอบ อย่างนั้นก็เชิญตรวจสอบได้เลย” ลินลี่ย์มองดูบีบี “บีบี เอาแหวนเก็บสมบัติของเจ้าให้ประมุขมหาเทพแห่งแสง”
“ได้เลย, พี่ใหญ่” บีบีไม่ลังเล
เมื่อเห็นลินลี่ย์ตรงไปตรงมา ประมุขมหาเทพแห่งแสงเพียงแต่พูดอย่างเย็นชา “ไม่จำเป็นต้องเล่นเกมทายปริศนาอีกต่อไปแล้ว ข้ารู้ว่าทั้งเขาและทั้งเจ้าไม่ได้ถือไว้กับตัว ถ้าเขามี เขาก็คงเอาไว้ในพิภพยูลานเช่นกัน! ลินลี่ย์! เท่าที่ข้าเห็นมุกวิญญาณทั้งเก้าต้องอยู่ในทวีปยูลาน ถ้าไม่อยู่ที่ร่างแยกของเจ้า ก็ต้องอยู่ที่สมาชิกครอบครัวของเจ้า”
ประมุขมหาเทพแห่งแสงไม่รู้ว่าเครื่องรางทั้งสองอยู่กับตัวบีบี!
“ประมุขมหาเทพ! ท่านต้องการค้นตัวข้า ข้าก็ยอมให้ท่านค้น! ท่านตรวจสอบร่างแยกของข้า ข้าก็สาบานต่อจอมเทพ! ท่านสงสัยน้องข้า ข้าก็ให้เขาเอาแหวนเก็บสมบัติของเขาให้ท่านค้น! และบัดนี้ท่านยังมาสงสัยครอบครัวข้า! ข้าคิดว่าต่อให้ข้านำครอบครัวและสหายมาอยู่ต่อหน้าให้ท่านค้นหลังจากท่านหาไม่เจอบางทีท่านอาจบอกว่าข้าเอาแหวนเก็บสมบัติซ่อนไว้ที่พิภพยูลานบ้านเกิดของข้าก็เป็นได้” ลินลี่ย์เสียงเบา
ประมุขมหาเทพแห่งแสงตกใจ
“เพื่อจะหลีกเลี่ยงความสงสัยและยุ่งยากทั้งหมด ทำไมเราไม่ทำให้มันตรงไปตรงมาอีกสักครั้งเล่า ประมุขมหาเทพ เอาเลยส่งเทพชั้นสูงกลุ่มใหญ่ไปบ้านเกิดข้า ทวีปยูลานและค้นหาดู” ลินลี่ย์มีสีหน้าบึ้งตึง “ข้ารับรองได้ว่าครอบครัวและสหายของข้าและร่างแยกของข้าจะยอมให้พวกเขาค้นดูท่านสามารถให้คนของท่านค้นดูได้ทั่วทวีปยูลานก็ได้ ข้าไม่ว่าอะไรในเรื่องนี้”
ประมุขมหาเทพแห่งแสงชำเลืองมองเบรุตที่อยู่ใกล้
ไปยูลานน่ะหรือ?
ในฐานะมหาเทพเขาไม่สามารถเข้าไปในพิภพยูลานได้ ถ้าเขาส่งกลุ่มเทพชั้นสูงเข้าไป พวกเขาก็ต้องทำตามกฎของเบรุตอย่างว่าง่ายไม่ใช่หรือ?
“ออกุสตา! เมื่อคิดว่าลินลี่ย์ถึงขั้นยินยอมให้ไปตรวจแล้ว...ก็ช่างเถอะ บางส่วนของข้อมูลเกี่ยวกับภารกิจของจอมเทพอาจจะจริงก็ได้ แต่ส่วนอื่นอาจเป็นของปลอม” มหาเทพเรดบุดหัวเราะขณะที่นางพูด
ประมุขมหาเทพแห่งแสงถลึงตามองลินลี่ย์อย่างเย็นชา
ในใจของเขากำลังไตร่ตรอง “คำพูดของลินลี่ย์...ฟังผิวเผินเขาขอให้ข้าเข้าไปค้นหา แต่ถ้าข้าส่งคนไปที่นั่น พวกเขาจะตกอยู่ในขอบข่ายอำนาจของเบรุต แล้วพวกเขาจะค้นหาได้อย่างไร? เขาแค่ทำเป็นพูดไปอย่างนั้นเอง เขาไม่เชื่อว่ามุกวิญญาณทั้งเก้าจะอยู่กับคนธรรมดา ดูเหมือนมุกวิญญาณทั้งเก้าจะต้องอยู่กับครอบครัวหรือสหายของลินลี่ย์” ประมุขมหาเทพแห่งแสงได้ข้อสรุปเช่นนี้
“ลินลี่ย์!”
ประมุขมหาเทพแห่งแสงจ้องมองลินลี่ย์อย่างเย็นชา “อย่ามาเล่นอุบายกับข้า ครอบครัว สหายและร่างแยกของเจ้าทั้งหมดจะต้องมายังแดนนรก ข้า, ออกุสตาสาบานว่าข้าจะไม่ฆ่าเจ้า แต่ถ้าเจ้าปฏิเสธ... อย่างนั้นเจ้าจะต้องตาย!”
เขากำลังทำเกินไป!
ประมุขมหาเทพแห่งแสงกำลังคุกคามชีวิตลินลี่ย์ครั้งแล้วครั้งเล่ามหาเทพที่อยู่รอบๆ เริ่มรู้สึกแบบนี้ แต่มหาเทพเหล่านี้ไม่ยินดีล่วงเกินมหาเทพแห่งแสง และพวกเขาได้แต่ดู
“หัวหน้ามหาเทพแห่งแสง!ถ้าข้าให้ครอบครัวและสหายของข้ามาที่นี่ขณะที่ร่างแยกของข้ารั้งอยู่ที่นั่น อย่างนั้นยอมรับได้ไหม?” ลินลี่ย์หัวเราะอย่างเยือกเย็น
“แน่นอนว่าไม่” ประมุขมหาเทพแห่งแสงไม่ลังเลแม้แต่น้อย
เท่าที่เขาเห็น ถ้าตระกูลและสหายของลินลี่ย์มา เป็นไปได้ว่ามุกวิญญาณทั้งเก้าจะถูกส่งมอบให้ร่างแยกของลินลี่ย์
“ฮ่าฮ่า...”
ลินลี่ย์ที่อยู่ข้างล่างโกรธจนหัวเราะออกมา “ประมุขมหาเทพ และท่านมหาเทพทั้งหลาย การกระทำของข้าชัดเจนต่อหน้าพวกท่านทุกคนแล้ว ข้ายืนยันครั้งแล้วครั้งเล่าและยอมให้ประมุขมหาเทพค้นตัวข้า ข้าสาบานกระทั่งต่อจอมเทพและยินดีให้ครอบครัวและสหายของข้ามาแดนนรก แต่ท่านเล่า?”
“ความตั้งใจของท่านชัดเจนมาก ท่านยืนยันให้ข้าเอาร่างแยกทั้งหมดออกมา!”
ความโกรธของลินลี่ย์เริ่มทวีสูงมากขึ้น “ถ้าข้านำร่างแยกทั้งหมดมาพบท่านที่นี่ อย่างนั้นชีวิตของข้าก็ไม่อยู่ในการควบคุมของตัวเองอีกต่อไปไม่ใช่หรือ? เป็นไปได้ว่า ถึงตอนนั้นท่านจะฆ่าข้าก็ได้ถ้าท่านรู้สึกอยากทำ ข้าลินลี่ย์ไม่ใช่คนโง่ ข้าลินลี่ย์ให้ความเคารพนับถือต่อท่านมากพอแล้วในวันนี้ ทุกสิ่งที่ข้าทำ มหาเทพทั้งหมดนี้เป็นพยานได้ ถ้าท่านต้องการคุกคามชีวิตของข้าต่อไป ข้าจะทำอะไรได้เล่า? ทำหมดที่ข้าทำได้คือบอกท่านได้แค่นี้ว่าข้าไม่สามารถปฏิบัติตามได้!”
“ถ้า..แค่อาศัยพลังของท่านในฐานะมหาเทพ ก็ฆ่าข้าไปเลยข้าไม่สามารถสู้ตอบโต้ได้อยู่แล้ว ลงมือได้ตามชอบใจเลย” ลินลี่ย์จ้องมองประมุขมหาเทพแห่งแสงอย่างเย็นชา “ในใจของข้ามหาเทพเป็นผู้มีศักดิ์ศรีฐานะสูงส่ง ข้าเคารพนับถือมหาเทพทั้งหลายอย่างสุดซึ้งอยู่แล้ว แต่ประมุขมหาเทพข้าแค่อยากจะบอกกับท่านอย่างหนึ่ง... อย่าทำให้ข้าต้องดูถูกท่านอีกเลย!”
เมื่อลินลี่ย์พูดออกมาเช่นนี้ประมุขมหาเทพแห่งแสงหน้าเขียวคล้ำ
ลินลี่ย์เพียงแต่เงยหน้าจ้องมองประมุขมหาเทพแห่งแสงไม่ยอมก้มหัวให้แม้แต่น้อย
ลินลี่ย์รู้ว่ายิ่งเขาเปิดทางมาก ประมุขมหาเทพแห่งก็จะยิ่งรุกกดดันเขา สำหรับลินลี่ย์..ต่อให้เขาส่งมอบมุกวิญญาณรักษาชีวิตได้ เขายิ่งไม่อาจส่งมอบได้ นั่นเป็นความหวังที่จะนำปู่เดลินกลับมามีชีวิต! ต่อให้เขาตาย ก็เป็นความตายของร่างหลักและร่างแยกอีกร่างหนึ่ง
เป็นไปได้อย่างไรที่ชีวิตของปู่เดลินจะมีค่าน้อยกว่าหนึ่งในร่างแยกและร่างหลักของเขา?
ในอดีตถ้าไม่ใช่ปู่เดลิน ลินลี่ย์บางทีอาจจะเป็นแค่นักรบธรรมดาในทวีปยูลานไม่มีโอกาสล้างแค้น ถ้าไม่ใช่ปู่เดลินเสีสละชีวิตของเขา บางทีลินลี่ย์อาจถูกทหารของศาสนจักรเจิดจรัสฆ่าตายไปแล้ว
เขาจะยอมตาย ดีกว่าส่งมอบออกไป!
“วิเศษ วิเศษ!” ประมุขมหาเทพแห่งแสงโกรธจัด ในตอนนี้เขาต้องการฆ่าลินลี่ย์จริงๆ
แต่คำพูดสุดท้ายของลินลี่ย์ ‘อย่าทำให้ข้าต้องดูถูกท่าน’ ทำให้ประมุขมหาเทพแห่งแสงต้องการลงมือ แต่ก็ทำไม่ได้ มหาเทพอื่นหลายคนกำลังมองดูเขา เขาฆ่าลินลี่ย์จริงๆ อย่างนั้นบางทีเขาอาจเสียหน้าต่อมหาเทพทั้งปวง
“ข้าไม่เข้าใจ” บีบีที่อยู่ด้านข้างเม้มปากพึมพำ “เมื่อประมาณสามสิบปีที่แล้ว มีเทพชั้นสูงคนหนึ่งชื่อโบรดีหลอมรวมกับประกายเทพปรากฏตัวในทวีปมูจา ตอนนั้นเขาครอบครองเพชรกระจับแดงและอาศัยเพชรจึงฆ่าอสูรหกดาวได้อย่างง่ายดาย ตอนนั้นเราทุกคนแน่ใจว่าเป็นสมบัติที่แท้จริง แต่เราไม่สามารถยืนยันว่าเป็นเครื่องรางจอมเทพหรือไม่ น่าเศร้า, โบรดีเองคงจะหนีผ่านวงเวทเทเลพอร์ตออกจากแดนนรกไปแล้ว อนิจจาแทนที่จะไปตามหาเครื่องรางจอมเทพที่ปรากฏขึ้นมาจริงๆแต่ท่านกลับตามหาตัวลินลี่ย์ผู้ไม่มีมุกวิญญาณและเอาแต่ยืนยันว่าเขามี ข้าไม่เข้าใจจริงๆ”
“โบรดี? เพชรกระจับแดง?”
ทันใดนั้นกลุ่มมหาเทพเริ่มพูดคุยกัน
“เพชรกระจับแดงปรากฏจริงๆ หรือ?”
“แน่นอน!” บีบีแน่ใจ“โบรดีผู้นั้นใช้ร่างแยกหนึ่งของเขาถ่วงคนกลุ่มหนึ่งเอาไว้ ข้าคิดว่าเมื่อเขาไปจากแดนนรกเขาคงใช้ร่างแยกเทพแท้และภรรยาของเขาที่ยังเป็นเทียมเทพ” บีบีพูดด้วยความมั่นใจ
“มูจา ไปตรวจสอบเร็ว”
มหาเทพทุกคนมองไปที่มหาเทพมูจา ร่างพลังงานของมหาเทพมูจาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ แต่ร่างหลักของเขายังอยู่ในทวีปมูจาที่ห่างไกล มหาเทพมูจาเริ่มสืบสวนเรื่องนี้ทันที
มหาเทพอื่นมีความคิดอยู่ว่าประมุขมหาเทพแห่งแสงคงรู้สึกอยากจะฆ่าลินลี่ย์จริงๆ น่าเสียดายที่ตอนนี้มีมหาเทพอยู่มากทำให้เขาไม่กล้าวู่วามลงมือ
ทันใดนั้น...
“ออกุสตา เจ้ามาที่แดนนรกทำไม?” เสียงทุ้มลึกดังกึกก้อง
ขณะเดียวกัน พลังงานสีดำบริสุทธิ์ปรากฏในกลางอากาศและรัศมีที่น่ากลัวกวาดไปทั่ว เหมือนอสูรร้ายทำลายโลกขนาดยักษ์ปรากฏตัว แต่จากนั้นพลังก็รวมตัวกันเป็นร่างมนุษย์ นี่คือร่างที่เต็มไปด้วยแสงสีดำ มีรัศมีกล้าแข็งจนข่มรัศมีของประมุขมหาเทพแห่งแสงได้
“คารวะประมุขมหาเทพ!”
“คารวะประมุขมหาเทพ!”
มหาเทพอื่นๆทุกคนทำความเคารพทันที เห็นได้ชัดว่าประมุขมหาเทพวิถีทำลายล้างมีศักดิ์ศรีที่ยิ่งใหญ่สูงส่ง
ลินลี่ย์ตกใจ “รัศมีของวิถีทำลายล้างนี้...ประมุขมหาเทพหรือนี่? ประมุขมหาเทพวิถีทำลายล้าง? หนึ่งในประมุขมหาเทพของสี่วิถี บุคคลในตำนาน?” ลินลี่ย์เข้าใจว่าเนื่องจากรัศมีนี้ทรงพลังมากมายเพียงไหน เห็นได้ชัดว่าประมุขมหาเทพวิถีทำลายล้างมาด้วยตนเอง ถ้าเขาต้องการส่งร่างพลังงานมาบางทีเขาคงมาถึงนานแล้ว
ลินลี่ย์มองดูประมุขมหาเทพวิถีทำลายล้างอย่างระมัดระวัง แต่ไม่ว่าจะพยายามยังไง เขาก็ไม่สามารถเห็นคนผู้นี้ผ่านรัศมีดำได้ชัดเจน
“เจ้าก็มาเหมือนกัน, หรือว่าเจ้าก็สนใจเครื่องรางจอมเทพด้วย?” ประมุขมหาเทพแห่งแสงมองดูเขา
“เจ้ายังจำข้อตกลงที่เราทำกันเมื่อหมื่นปีที่แล้วได้ไหม?” ประมุขมหาเทพวิถีทำลายล้างพูดอย่างเยือกเย็น
“แน่นอนข้าจำได้” ประมุขมหาเทพแห่งแสงพูดอย่างใจเย็น
“ดีมาก, ลินลี่ย์นี้คือทูตของข้า ต่อให้เจ้าต้องการกดดันเขาก็อย่าได้กระทำเกินเลยไป” ประมุขมหาเทพวิถีทำลายล้างพูดอย่างเยือกเย็น คำพูดเหล่านี้ทำให้กลุ่มมหาเทพทุกคนมองดูประมุขมหาเทพวิถีทำลายล้าง แม้แต่มหาเทพเรดบุดและมหาเทพบลัดริจก็ยังมีแววประหลาดใจอยู่ในดวงตา แม้แต่พวกเขาก็ยังไม่ทราบเรื่องนี้
“ทูตมหาเทพของเขา?” ลินลี่ย์ใจสั่นสะท้าน
“ของเจ้า?” ประมุขมหาเทพแห่งแสงมองดูประมุขมหาเทพวิถีทำลายล้างจากนั้นหัวเราะและพยักหน้า “ก็ได้อย่างนั้นเรื่องนี้เป็นอันจบลงแค่นี้”
แต่ขณะนั้นเองมหาเทพมูจาส่งเสียงหัวเราะลั่น “ประมุขมหาเทพ, ท่านออกุสตา.. และทุกท่าน, ข้าเพิ่งจะสืบค้นดูอย่างรวดเร็วและพบว่าเมื่อสามสิบปีที่แล้วมีเทพแท้และเทียมเทพชายหญิงใช้ประตูเทเลพอร์ตเข้าพิภพโลกธาตุธรรมดา เป็นเรื่องยากที่เทพแท้และเทียมเทพจะใช้ประตูเทพเลพอร์ต ในช่วงสามสิบปีที่แล้วมีเพียงกลุ่มนี้เท่านั้น”
“พวกเขาไปพิภพโลกธาตุไหน?” มหาเทพธาตุลมเทเรเซียพูดขึ้นบ้าง
ขณะเดียวกันมหาเทพหลายคนมองมาที่มหาเทพมูจารวมทั้งประมุขมหาเทพแห่งแสง! ขณะที่ประมุขมหาเทพวิถีทำลายล้าง...ลินลี่ย์ไม่สามารถเห็นลักษณะที่แท้จริงของเขาได้ชัดเจนมองไม่รู้ว่าเขามีท่าทีอย่างไร
ใจของลินลี่ย์เริ่มสั่นสะท้าน“พิภพโลกธาตุ?”
ในที่สุดเขาก็รู้สถานที่ซึ่งโบรดีไป! ยังมีความหวังค้นพบเพชรกระจับแดง!
“ฮ่าฮ่า, ข้าไม่สนใจเครื่องรางจอมเทพเท่าใดนัก ดังนั้นข้าบอกพวกท่านก็ได้ พิภพโลกธาตุที่สองสามีภรรยาไปถึงมีชื่อว่าพิภพโอคาลุนด์!” มหาเทพมูจาพูดชัดเจน
พวกมหาเทพเริ่มพูดคุยกันในหมู่พวกเขาทันที
“ทุกคน, ข้าจะกลับไปเดี๋ยวนี้” เสียงชัดเจนดังขึ้น ร่างของประมุขมหาเทพวิถีทำลายล้างหายไป
พอเมื่อประมุขมหาเทพวิถีทำลายล้างแยกจากไป มหาเทพอื่นก็เริ่มแยกย้ายจากไปเช่นกัน
เห็นได้ชัดว่า...ข้อมูลเรื่องเพชรกระจับแดงที่ทรงค่านี้ทำให้มหาเทพตื่นเต้นกันทุกคน
“ลินลี่ย์! เจ้าจะไปพิภพโอคาลุนด์ไหม?” ประมุขมหาเทพแห่งแสงมองดูลินลี่ย์
“แน่นอน” ลินลี่ย์พูดจริงจัง
ประมุขมหาเทพแห่งแสงหัวเราะเย็นชาจากนั้นหายไป
ต่อมามหาเทพอื่นก็จากไปเช่นกันไม่เหลือแม้แต่คนเดียว
“ลินลี่ย์?” เบรุตหัวเราะขณะมองดูลินลี่ย์ “เจ้าจะไปพิภพโอคาลุนด์จริงๆหรือ?”
“ใช่แล้ว ข้าจะไป..และจะไปเดี๋ยวนี้เลย!” ลินลี่ย์กล่าว
หลังจากรู้ตำแหน่งของพิภพโอคาลุนด์แล้ว ลินลี่ย์รู้สึกมั่นใจเต็มที่! มหาเทพไม่สามารถเข้าไปในพิภพโลกธาตุได้ อย่างนั้นเขาจะต้องกลัวใครอีกเล่า? ต่อให้พารากอนอื่นทำตามคำสั่งมหาเทพก็ตาม แต่ตอนนี้ลินลี่ย์หลอมรวมพลังเทพทั้งสี่ธาตุได้ พลังของเขามากกว่าในอดีตถึงสิบเท่า!
ความจริงความทนทานของร่างกายของเขาอาจใกล้เคียงกับสมบัติมหาเทพในตอนนี้
“เพชรกระจับแดงต้องเป็นของข้า” หัวใจของลินลี่ย์ตื่นเต้นดีใจ
หลังจากลงมือจนได้เพชรกระจับแดงมาแล้ว ลินลี่ย์ตัดสินใจว่าจะยอมสละได้ทุกอย่าง ถ้าพวกเทพมาห้ามเขา เขาก็จะฆ่าพวกเทพนั้น! พารากอน,อสูรศักดิ์สิทธิ์...ต่อให้มีมหาเทพหนุนหลังก็ตาม... ถ้าพวกเขาต้องการหยุดเขา เขาจะไม่ปราณี!
เพื่อให้ปู่เดลินกลับมามีชีวิต...
ลินลี่ย์ตัดสินใจจมเรือทิ้งเสบียง เขายอมสละทุกอย่าง แต่จะไม่ยอมหันหลังกลับ
