(ฟรี) บทที่ 95 ของขวัญที่แปลกประหลาด!
สนามฝึกซ้อม เทือกเขาซวนหลิง
มันเป็นช่วงพักกลางวัน หลังจากเหล่าศิษย์รับประทานอาหารกลางวันเสร็จแล้ว พวกเขาก็นั่งลงที่สนามฝึกแห่งนี้เพื่อพักผ่อน
ศิษย์กลุ่มหนึ่งล้อมรอบลู่ซินหราน พวกเขากระพริบตาปริบๆขณะที่ฟังนาง
“นั่นคือเทือกเขาสือว่านที่มีสัตว์อสูรน่าสะพรึงกลัวอาศัยอยู่ทุกหนทุกแห่ง เป็นหนึ่งในสถานที่ที่อันตรายที่สุดในดินแดนอันกว้างใหญ่! ทุกปีจะมีผู้เสียชีวิตมากมาย”
“แต่เพราะเราถูกนำโดยเซิงจื่อ ไม่เพียงแต่เราทำภารกิจสำเร็จได้เร็วที่สุดเท่านั้น แต่เรายังบรรลุปาฏิหาริย์อย่างการไม่สูญเสียศิษย์แม้แต่คนเดียวอีกด้วย!”
“ข้าจำได้ว่ามันเป็นปีศาจหมีตัวใหญ่ที่สูงกว่าสิบเมตร มันร้องโหยหวนขณะที่กระโจนเข้ามา พวกเรากลัวกันมาก...”
“ในตอนสุดท้าย การโจมตีเดียวของเซิงจื่อก็เพียงพอที่จะแยกปีศาจหมีออกเป็นสองส่วน...”
ลู่ซินหรานแสดงท่าทางและอารมณ์ในเวลานั้นออกมาทันที เหล่าศิษย์ที่ไม่ได้เข้าร่วมการทดสอบต่างก็นั่งฟังอย่างเพลิดเพลิน
นางเลียนแบบน้ำเสียงของหลี่หรานและพูดว่า “เส้นทางอมตะเป็นการเดินทางที่ขมขื่นและหนาวเหน็บ และเต๋าที่ยิ่งใหญ่ก็ยากจะแสวงหา!”
“เพียงแค่ก้าวไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญและเชิดหน้าขึ้นเท่านั้น พวกเจ้าจึงจะบรรลุสู่ความเป็นอมตะ!”
“สิ่งที่สำคัญที่สุดในการบ่มเพาะคือพรสวรรค์ แต่สิ่งที่สำคัญยิ่งกว่าพรสวรรค์คือความเชื่อมั่นที่ไม่ท้อถอย!”
คำพูดที่เร่าร้อนเหล่านี้ทำให้เลือดของศิษย์เดือดพล่าน
ศิษย์คนหนึ่งยกมือขึ้นแล้วถามว่า “ศิษย์พี่ลู่ เซิงจื่อจะกลับมาเมื่อใด?”
“ใช่ พวกเราอยากเจอเซิงจื่อจริงๆ”
“ข้าได้ยินมาว่าเซิงจื่อหล่อมาก”
ดวงตาของเหล่าศิษย์เต็มไปด้วยความโหยหา และพวกเขาก็ยึดถือหลี่หรานเป็นไอดอลของตัวเองไปแล้ว
ลู่ซินหรานถอนหายใจ “นับประสาอะไรกับพวกเจ้า ข้าเองก็อยากรู้เหมือนกัน... ข้าคิดถึงเซิงจื่อ...”
“เซิงจื่อ! เซิงจื่อกลับมาแล้ว!”
“อะไรนะ?!” ทันใดนั้นลู่ซินหรานก็เงยหน้าขึ้น ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความตื่นเต้น
ราชรถมังกรที่หรูหราลงมาจากท้องฟ้า พ่อม้าหกตัวเงยหน้าขึ้นพร้อมกับเสียงร้องของมังกรและนกฟีนิกซ์ พวกมันค่อยๆลงสู่พื้นดินอย่างช้าๆ
หลี่หรานผลักประตูสีทองออกมาและยืดตัวอย่างเกียจคร้าน
“ข้ามาถึงเร็วขนาดนี้เลย? สิ่งประดิษฐ์นี้มันสะดวกสบายยิ่งกว่าห้องโดยสารระดับเฟิร์สคลาสเสียอีก!”
“เซิงจื่อ!”
พร้อมกับเสียงตะโกนที่คุ้นเคย ร่างเล็กๆบินเข้ามาหาเขา
ลู่ซินหรานกระโจนเข้าสู่อ้อมแขนของหลี่หราน กอดคอและลูบไล้ใบหน้าของเขา
“เซิงจื่อ ในที่สุดท่านก็กลับมา ข้าคิดถึงท่านแทบตาย...”
หลี่หรานขมวดคิ้วขณะที่เขาหิ้วคอของนางขึ้นและเหวี่ยงนางออกไป
กลุ่มศิษย์มองดูเขา ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยดวงดาว
นี่คือเซิงจื่อของพวกเขา?
หล่อมาก!
เขาหล่อกว่าในตำนานเป็นร้อยเท่า!
ฟิ้วว!
ศิษย์รุ่นเยาว์กลุ่มหนึ่งรีบเข้ามายืนตรงหน้าหลี่หราน
แม้ว่าการบ่มเพาะของพวกเขาจะไม่ได้ลึกซึ้งมากนัก แต่สายตาของทุกคนก็มุ่งมั่น พวกเขาแตกต่างจากก่อนหน้านี้มาก
คนเหล่านี้ล้วนเป็นศิษย์ที่ติดตามเขาไปที่เทือกเขาสือว่านเพื่อการทดสอบ
หลังกลับมาจากการทดสอบ อย่างน้อยหนึ่งในสามของพวกเขาได้ทะลวงผ่านขอบเขตเล็กๆ และครึ่งหนึ่งของพวกเขาก็ถูกนำเข้าไปยังนิกายชั้นใน
สัดส่วนนั้นสูงมากจนแม้แต่ผู้อาวุโสก็ยังต้องประหลาดใจ
“ยินดีต้อนรับกลับ ท่านเซิงจื่อ!”
พวกเขาทั้งหมดคุกเข่าลงอย่างพร้อมเพรียงกัน เสียงของพวกเขาสูงจนแทบจะทะลุยอดเมฆ
หลี่หรานกวาดสายตาไปทั่วใบหน้าของทุกคน พวกเขายกศีรษะและหน้าอกขึ้นสูง ดวงตาของพวกเขาเป็นประกายด้วยความเร่าร้อนและเทิดทูน
“บ่มเพาะได้ดี” เขาพูดด้วยความเฉยเมย
“ใช่!” เหล่าศิษย์ตอบเสียงดัง
อวี้ชิงหลันยืนอยู่บนก้อนเมฆและดูฉากนี้อย่างเงียบๆ
“นั่นคือหลี่หราน? ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นต้นกล้าที่ดี น่าเสียดายที่เขาเข้าสู่นิกายปีศาจ”
“คนของนิกายปีศาจมักจะหยิ่งยโสและดื้อรั้นอยู่เสมอ แต่ศิษย์พวกนั้นกลับเชื่อใจเขามาก ข้าคิดว่าเขาต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ”
“แต่ไม่ว่ายังไงก็ตาม เขาไม่ควรทำลายหัวใจแห่งเต๋าของหลางเยว่!” ร่องรอยของความโกรธวาบผ่านดวงตาของอวี้ชิงหลันจนพายุก่อตัวขึ้นที่ขอบฟ้าอย่างกะทันหัน
อย่างไรก็ตาม เมื่อนางนึกถึงบทสนทนาของนางกับเหลิงอู่เหยียน นาก็งส่ายหัวและถอนหายใจ “นังปีศาจนั่น... ช่างเถอะ ข้าจะฝากเรื่องนี้ไว้กับเด็กๆก็แล้วกัน”
นางมองหลี่หรานอย่างจริงจังและกลายเป็นลำแสงหายไปจากที่จุดนั้น
หลี่หรานดูเหมือนจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง เขาแหงนหน้าขึ้นและเห็นเพียงดวงอาทิตย์ที่ส่องแสงเจิดจ้า แต่ไม่มีอะไรแปลกเกี่ยวกับมัน
“บางทีอาจเป็นภาพลวงตา?”
ภายใต้การจ้องมองของศิษย์ทุกคน หลี่หรานจากไปอย่างช้าๆด้วยมือที่ไพล่หลัง
เมื่อกลับมาถึงที่พัก อาฉินก็รอเข้าอยู่หน้าประตู
เมื่อเห็นหลี่หราน นางก็รู้สึกประหลาดใจระคนยินดี “นายท่าน ท่านกลับมาแล้ว”
อาฉินต้องการต้อนรับการกลับมาของเขา แต่ฝีเท้าของนางยังดูลังเล นางยืนอยู่ตรงนั้นอย่างโง่เขลา
นางยังเป็นเพียงคนรับใช้
นางไม่มีคุณสมบัติและความกล้าที่จะเข้าใกล้หลี่หราน
หลี่หรานไม่คิดมาก เขาเอื้อมมือไปลูบหัวของนาง “ใช่ ข้ากลับมาแล้ว...”
จากนั้นเขาก็ผลักประตูเปิดออกและเดินเข้าไป
อาฉินมองตามหลัง ร่างกายที่ตึงเครียดของนางผ่อนคลายลง ดวงตาของนางเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
“ท่านกลับมาแล้ว... ดีมากเลย”
ในห้องนอน อาฉินรินน้ำชาให้เขาและยืนอยู่ข้างๆอย่างเชื่อฟัง
หลี่หรานดื่มชาและนึกถึงบางสิ่งขึ้นมา
“ยังไงก็ตาม ข้าเอาของขวัญเล็กๆน้อยๆมาให้เจ้าด้วย”
“ของขวัญ?” อาฉินตะลึงงัน นางไม่คุ้นเคยกับคำนี้เลยแม้แต่น้อย
หลี่หรานโบกมือของเขาและกองเสื้อผ้าก็หล่นลงบนเตียง
ทั้งหมดนี้เป็นของที่เขาส่งคนไปซื้อ พวกมันมาจากร้านขายเสื้อผ้าที่ดีที่สุดในเมืองหลวงของจักรวรรดิ ไม่ว่าจะเป็นวัสดุหรือฝีมือการผลิตเรียกได้ว่าเป็นของชั้นยอด
“เจ้าใส่ชุดเดิมตัวนั้นตลอดเวลา ข้าเบื่อที่จะมองมันแล้ว ครั้งนี้ข้าซื้อเสื้อผ้ามาให้เจ้านิดหน่อย เจ้าสามารถเลือกตัวที่ต้องการได้” หลี่หรานกล่าว
อาฉินยังคงสวมเสื้อผ้าของคนใช้ซึ่งมีสีออกเทาๆและเนื้อผ้าก็หยาบมาก
มันเป็นแค่ว่าเขาบังเอิญกลับบ้านก็เลยสั่งให้คนไปซื้อมา
อาฉินจ้องมองเขาด้วยความมึนงง น้ำตาไหลคลอเบ้าอย่างรวดเร็ว
หลี่หรานขมวดคิ้ว “อะไรกัน เจ้าไม่ชอบพวกมันเหรอ?”
อาฉินเช็ดน้ำตาแล้วส่ายหน้า “ไม่ ข้าชอบมันมาก อาฉินแค่ดีใจเกินไป นี่เป็นครั้งแรกที่อาฉินได้รับของขวัญจากเซิงจื่อ...”
หลี่หรานพูดด้วยรอยยิ้ม “มันเป็นเสื้อผ้าเพียงไม่กี่ชิ้น เจ้าดีใจแค่ไหนกันเนี่ย... รีบมาลองดูสิ”
“อื้ม” อาฉินตอบ
นางเดินไปที่ข้างเตียงและมองดูเสื้อผ้าที่เรียงกันอย่างระยิบระยับ ชั่วขณะหนึ่งที่นางไม่รู้ว่าจะเคลื่อนไหวอย่างไร แต่สุดท้ายนางก็หยิบบางชิ้นขึ้นมา
“อืมม? ท่านเซิงจื่อ นี่คืออะไรกัน???”
หลี่หรานหันกลับไปและเห็นว่านางกำลังถือตู้โตวสีชมพูอยู่ในมือด้วยท่าทางสับสน
[TL: ตู้โตว(肚兜) ชุดชั้นในจีนโบราณ]
มันเป็นผ้าบางๆผืนเล็กที่เพียงพอจะปกปิดหน้าท้อง และมันยังส่งกลิ่นหอมจางๆออกมา
หลี่หรานเกือบจะพ่นชาออกมา
เขาส่งนางไปซื้อเสื้อผ้าเหล่านี้เพราะรูปร่างของนางคล้ายกับอาฉิน
แต่ใครจะคิดว่านางจะซื้อของแปลกๆเหล่านี้มา?
“มันเป็นอุบัติเหตุ...” ก่อนที่หลี่หรานจะพูดจบ เขาก็ต้องตกตะลึง
อาฉินถอดชุดเก่าของนางออกแล้วเปลี่ยนไปใส่ตู้โตว เผยให้เห็นแขนเพรียวบางและกระดูกไหปลาร้าที่ขาวเนียน
ใบหน้าเล็กๆของนางแดงระเรื่อขณะที่นางถามอย่างเขินอาย “เซิงจื่อ มันเป็นยังไงบ้าง?”
หลี่หรานรู้สึกว่าลำคอของเขาแห้งผาก “...”
//////////
