บทที่ 53 เตรียมการ

เมื่อสายตาของนกอินทรีน้อยเห็นผลึกอสูรสีดำ ดวงตาก็สว่างไสวขึ้นมาในทันที จากนั้นมันก็จิกที่ผลึกทันที

นกอินทรีตัวน้อยสามารถหลอมรวมพลังวิญญาณ และพัฒนาตัวเองได้จากผลึกอสูร

มันมีความสุขมากจนทำให้ขน และหางของมันตั้งขึ้น

เย่ปิงยิ้ม และลูบที่หัวของมัน

เย่ปิงพยายามอย่างสุดความสามารถ ที่จะเกลี้ยกล่อมให้นกอินทรีน้อยบินขึ้นไปสำรวจในถ้ำ

ในเวลาเดียวกัน เย่ปิงเอาเลือดอสูรราตรีที่เขาเก็บรวบรวมไว้ก่อนหน้านี้ ชโลมมันด้วยมือของเขาเอง ผ่านไปไม่นานนกอินทรีมงกุฎทองคำที่เคยสวยงามเปล่งออร่าถูกย้อมเป็นสีดำ ราวกับอีกาดำไปเสียแล้ว

นกอินทรีตัวน้อยกลายเป็นสีดำทั้งตัว และในขณะเดียวกัน มันก็มีกลิ่นเฉพาะตัวของอสูรราตรีอีกด้วย  เหลือเพียงดวงตาน้อยๆ ของมันที่ยังสดใสกระพริบไปมา

มันคือการพลางตัว!

“เรียบร้อย….แค่นี้พวกมันก็ไม่รู้แล้วว่า พวกเรามา!”

เย่ปิงยิ้มพร้อมพูดอย่างภาคภูมิใจ

สิ่งนี้จะทำให้สายตาของมันแข็งแกร่งขึ้น

มองเห็นได้ชัดเจนในความมืด

ภายใต้คำมั่นสัญญาของเย่ปิง

อินทรีตัวน้อยก็กระพือปีก โบยบินเข้าไปในรอยแยกของภูเขาอย่างระมัดระวัง

คราวนี้ความเสี่ยงมากกว่าที่เคยบินครั้งก่อน ในซากปรักหักพังโบราณ

พื้นที่มืดสนิทและแคบ อีกทั้งยังเป็นที่พำนักของเหล่าอสูรราตรีจำนวนมาก

ข้างในถ้ำยังมีอสูรราตรีที่ทรงพลังนับไม่ถ้วน หากพวกมันจับนกน้อยได้โดยบังเอิญ นกน้อยจะไม่เหลือแม้เพียงขนของมัน!

ทุกคนรอด้านนอกอย่างใจจดใจจ่อ

ใบหน้าของเย่ปิงเคร่งขรึมมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเวลาผ่านไป

‘เสี่ยวเตี้ยวจะถูกจับไหม?’

ทันใดนั้น จุดสีดำก็พุ่งออกมาจากรอยแยกของภูเขา และตกลงบนอ้อมกอดของเย่ปิง

แทบหายใจไม่ออก นกอินทรีน้อยคว้าเสื้อผ้าของเย่ปิงแน่น และไม่กล้าที่จะปล่อย

เย่ปิงพยายามปลอบขวัญ

เห็นได้ชัดว่าอินทรีน้อยกลัวเกินกว่าจะหยุดอยู่ข้างในเป็นเวลานาน

โชคดีที่นกอินทรีน้อยได้รับอาหารอย่างดี และพักผ่อนเต็มที่ และปีกของมันก็แข็งแรงขึ้นมาก

ครั้งแรกที่เจอบนหน้าผา ปีกของมันแทบจะไม่มีเรี่ยวแรง แต่ตอนนี้มันสามารถบินได้อย่างคล่องแคล่วว่องไว

เย่ปิงให้น้ำบริสุทธิ์แก่ยกน้อย หลังจากดื่มเสร็จ มันกลับมีเรี่ยวแรงที่จะพูดบางอย่าง

นกอินทรีน้อยกระวนกระวายใจ และดูหวาดกลัวฉากข้างในถ้ำมาก มันจิกลงบนมือของเย่ปิงราวกับสายฟ้า จากนั้นมันกระโดดไปมาระหว่างฝ่ามือของเย่ปิงพร้อมกัน

อสูรมีจำนวนมาก จนไม่สามารถจิกเพียงข้างเดียวได้!

เมื่อนกอินทรีน้อยรายงานดังกล่าวเสร็จ ดวงตาของเย่ปิงก็หรี่ลงทันที

เย่ปิงนับจำนวนครั้งในการจิกอย่างแน่วแน่:

“อสูรราตรีมีมากกว่าห้าพันตัว! นายพลระดับทองแดงมากกว่าร้อยนาย แม่ทัพระดับเงินสิบนาย! ส่วนราชาของพวกมันที่นอนอยู่ด้านในสุดบนเตียงไม้นั้น น่าจะเป็นอสูรระดับทองที่พวกเราตามหา!”

ทว่ารอยแยกของภูเขาเล็กๆ เช่นนี้ แต่ภายในซ่อนอีกโลกหนึ่งไว้ ที่เต็มไปด้วยอสูรร้าย

แท้จริงแล้วมีอสูรราตรีมากกว่า 5,000 ตัวซ่อนอยู่ที่นั่น ช่างน่ากลัวจริงๆ!

ใบหน้าของเหล่านักรบทุกคนมืดลง แม้ว่าพวกเขาจะเกิดมาเพื่อฆ่าศัตรูอย่างไม่เกรงกลัว แต่ไม่ใช่ 1 ต่อ 500 เช่นนี้

แต่เย่ปิงไม่คิดเช่นนั้น เขากล่าวอย่างสงบ และมั่นใจ:

“จะเกิดอะไรขึ้น ถ้าหากพวกเรานำผลึกของราชาอสูรราตรีทองคำไปอัพเกรดเมือง? อย่าเสียเวลาเลยมันจะมืดแล้ว ข้อได้เปรียบที่ใหญ่ที่สุดจะหายไป”

ทุกคนต่างร้องพร้อมกัน: “ห๊ะ!”

เย่ปิงไม่ได้เลื่อนการโจมตีออกไป เขาไม่ได้ต้องการมาแค่สำรวจ แต่มาที่นี้เพื่อที่จะเผาอสูรราตรีให้ราบคาบ เขาเปิดช่องแชทและเลื่อนหารายชื่อ [ซุยซวง] ในทันที

เขาส่งข้อความส่วนตัวถึงซุยซวง:

"คุณมีน้ำมันเท่าไหร่ ฉันอยากจะแลกกับมัน"

“คุณเย่ นี่เป็นครั้งแรกที่คุณส่งข้อความส่วนตัวถึงฉัน ทำไมคุณเย่ถึงต้องการใช้น้ำมันจำนวนมาก คุณเพิ่งแลกไปไม่ใช่หรอ หรือว่าคุณเย่พัฒนาเมืองจนสร้างเครื่องจักรเพื่อใช้น้ำมันได้แล้วหรอ?”

อีกด้านหนึ่ง ซุยซวงรู้สึกหวาดกลัวอย่างมากในขณะนี้ หากเย่ปิงพัฒนาไปถึงยุคของอุตสาหกรรม

“ไม่ใช่อย่างนั้น ฉันแค่ใช้มันเป็นเชื้อเพลิงในการปกป้องหมู่บ้าน”

“ในตอนนี้ คุณซุยซวงต้องการอะไรมากที่สุด?”

เย่ปิงมีทุกสิ่งที่ทุกคนต้องการ!

“ฉันต้องการทุกอย่าง อาหาร อาวุธ รวมทั้งสิ่งอื่นๆ ที่น่าสนใจ”

“อีกอย่างชาวบ้านของฉันได้รับบาดเจ็บเมื่อคืนนี้ และประสิทธิภาพในการทำงานของเขาลดลงอย่างมากในวันนี้ ฉันเป็นห่วงชาวบ้านมาก จนไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร พวกเราอยู่อาศัยอยู่ในป่า อาจตายได้ถ้าติดเชื้อในที่แห่งนี้”

ซุยซวงพูดด้วยความเป็นกังวล

ในเวลาเดียวกัน ดวงตาของเขาก็เป็นประกาย หากได้ความช่วยเหลือจากเย่ปิง ทุกอย่างจะเรียบร้อย

“คุณมีน้ำมันเท่าไหร่ ฉันจะซื้อมันในราคาที่สูง”

“ไม่กลัวมีมาก กลัวไม่มี!”

เย่ปิงกล่าวอย่างมั่นใจ

ตั้งแต่เย่ปิงรู้ว่ามีอสูรราตรีหลบอยู่ที่นี่มากมายมหาศาล เขาก็รู้สึกเหมือนมีก้างปลาติดคอ

ในอีกด้านหนึ่ง หลังจากซุยซวงเงียบไปครู่หนึ่ง:

“น้ำมัน 1,000 ปอนด์ที่ฉันขายให้คุณครั้งล่าสุดคือปริมาณที่ฉันเก็บไว้เป็นเวลาสองวัน เนื่องจากชาวบ้านถูกอัญเชิญมาช่วย ประสิทธิภาพการขุดจึงสูงขึ้น ตอนนี้ฉันมีน้ำมันอยู่ทั้งหมด 1,500 ปอนด์ คุณต้องการทั้งหมดไหม?”

“ฉันต้องการทั้งหมด ฉันจำได้ว่ารางวัลที่สามจากระบบของคุณคือเกราะระดับทองแดง ถ้าอย่างนั้นคุณคงขาดอาวุธที่มีประโยชน์ ในคืนนี้ฉันจะให้ดาบยาวระดับเงินแก่คุณในการปกป้องหมู่บ้าน อีกอย่าง ฉันจะแถมยาที่ทำจากหญ้าวิญญานสีขาวให้อีกสามต้น มันสามารถช่วยชีวิตชาวบ้านได้!”

ในคืนที่เย่ปิงนอนแช่ในน้ำสมุนไพร แม่ครัวตัวน้อยที่ขยันขันแข็ง ก็ได้ปรุงยาหลายตัวไว้สำหรับเย่ปิง ถึงแม้ว่ามันอาจจะไม่ได้ดีเท่าสูตรยาหยุนไป๋เหยา แต่ก็ช่วยชาวบ้านได้มิใช่น้อย

แน่นอนว่าไม่มีใครกล้าปฏิเสธข้อเสนอนี้ มันทำให้หัวใจของซุยซวงเต้นแรงขึ้น

ดาบระดับเงิน! คล้ายรางวัลที่สองของระบบที่หลี่ซูได้รับ

เย่ปิงยังให้ยารักษาสามชิ้นเป็นของขวัญเพิ่มอีก!

แต่ซุยซวงยังสังเกตเห็นว่า เย่ปิบจะมอบดาบให้ตอนกลางคืน

“คุณเย่ ดาบของคุณจะมอบให้ฉันก่อนฟ้ามืดใช่ไหม?”

ซุยซวงรู้สึกกังวลเล็กน้อย เพราะมันคือน้ำมัน 1500 ไม่ใช่ปริมาณที่น้อย

“ใช่ๆ ก่อนฟ้ามืด ฉันขอนำมันไปทดสอบนิดหน่อยก่อน ถ้าคุณกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ ฉันจะให้ธนูระดับทองแดงสี่อันแก่คุณเดี๋ยวนี้”

อันที่จริง เหตุผลหลักที่เย่ปิงโอนไปให้ซุยซวงในตอนเย็นๆ ก็เพราะเขาต้องการที่จะใช้มันก่อน

เขากำลังรอที่จะเผาอสูร และสร้างโชคลา�

ธนูระดับทองแดงเป็นอาวุธยุทธศาสตร์ หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ซุยซวงก็พูดขึ้น:

“ไม่จำเป็นต้องทำถึงขนาดนั้น ฉันเชื่อในชื่อเสียงอันดับหนึ่งของโลก และฉันก็ชอบอาวุธเงินมากๆ ด้วย ฉันจะให้น้ำมัน 1500 ปอนด์ แก่คุณ”

{ติ๊ง! ผู้สร้างซุยซวงได้ส่งน้ำมัน 1500 หน่วยให้ท่าน ท่านยินดีที่จะรับไว้ไหม?}

เย่ปิงตอบในทันที: “เห็นด้วย”

{ติ๊ง! ท่านได้รับน้ำมัน 1500 หน่วย}

“ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันสามารถแลกเปลี่ยนน้ำมันดิบเป็นอาวุธระดับเงินได้ กำไรมาเหนาะๆ”

ซุยซวงพูดพึมพำคนเดียวพลางหัวเราะคิกคัก จนชาวบ้านสงสัย

อย่างไรก็ตาม เย่ปิงมองไปที่น้ำมันในช่องเก็บของ และยืนหัวเราะเบาๆ ที่รอยแยกของภูเขา

‘ใครกันแน่ที่กำไร?’