บทที่ 22 : มีคนที่เเข็งเเกร่งกว่าหลิงซาน?
บทที่ 22 : มีคนที่เเข็งเเกร่งกว่าหลิงซาน?
นักเรียนหลายร้อยคนเริ่มหลั่งไหลเข้าไปในเมืองเหมือนคลื่น แล้วแยกย้ายกันไปอย่างรวดเร็วเพื่อมองหาเหยื่อ
"นี่คือเมืองรกร้างหรอ?" ชูโจวและหลิวเฉียนๆเดินอยู่บนถนนที่เต็มไปด้วยวัชพืช ทั้งสองฟากของถนน มีรถเก่าที่ถูกทิ้งร้างหลายคันและบ้านบริเวณใกล้เคียงก็ถูกเถาวัลย์สีเขียวปกคลุม
ทันใดนั้นก็มีเสียงกรอบแกรบดังมาจากพงหญ้าข้างถนน
"ฮึ่ม~~"
ก่อนที่ชูโจวเเละหลิวเฉียนๆจะได้ตอบสนอง เงาสีดำสองตัวก็พุ่งออกมาจากพงหญ้าและปะทะกับพวกเขา
เฉียนๆระวัง!" ร่างของชูโจวขยับหลบและด้วยระยะกระชั้นชิด เขาหลบคมเขี้ยวที่กำลังจะเจาะหน้าอกของเขาได้อย่างหวุดหวิด
ในเวลาเดียวกัน พลังทั้งหมดในร่างกายของเขาก็รวบรวมไว้ที่มือขวาจากนั้นมือขวาของเขาก็กลายเป็นมีดปล่อยออร่าใบมีดสีแดงที่แหลมคมไปทางหัวของเงาสีดำ
ฟุ่บ…..หัวสัตว์ร้ายลอยออกจากร่างกาย เเละเลือดพุ่งออกจากคอเหมือนน้ำพุ ส่วนร่างกายของสัตว์ร้ายยังคงพุ่งไปมากกว่า 10 เมตรก่อนที่จะล้มลง
ในอีกด้านหนึ่งหลิวเฉียนๆก็หลบเลี่ยงการโจมตีของเงาสีดำอีกตัวด้วยความว่องไวเช่นกัน เเละเมื่อเห็นเช่นนี้ชูโจวจึงรีบวิ่งเข้าไปและเตะเท้าขวาเหมือนเคียววาดออร่าเส้นโค้งที่แหลมคม
เงาสีดำแยกออกเป็นสองส่วนและกระแทกลงกับพื้น
ชูโจวมองดูศพของมอนสเตอร์บนพื้นอย่างระมัดระวัง….รูปลักษณ์ของมอนสเตอร์ทั้งสองนี้คล้ายกับหมูป่าในสมัยก่อน แต่ตัวใหญ่กว่าหมูป่าปกติถึงสามเท่าเเละทั้งตัวปกคลุมด้วยหนามเหล็กสีดำ สุดท้ายมีเขี้ยวทั้ง 2 ข้างแหลมและยาวเหมือนมีดพร้า 2 คม
"มันคือหมูป่าหนามเหล็ก!"ชูโจวจำตัวตนของมอนสเตอร์ตัวนี้ได้ พูดถึงเรื่องนี้เขากินเนื้อหมูเเบบนี้มาเกือบเดือนแล้ว เเต่นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นตัวจริงของหมูป่าหนามเหล็ก
"หมูป่าระดับสัตว์ร้ายมีราคา 1,000 เหรียญต่อ 1 kg...แม้ว่าหมูป่าหนามเหล็กสองตัวนี้จะยังไม่ถึงระดับสัตว์ร้าย แต่พวกมันก็ไม่น่ามีปัญหาหากขายในราคา 500 เหรียญต่อ 1 kg"....คาดคะเนตามขนาดของพวกมัน แต่ละตัวหนักประมาณ 600 Kg กล่าวคือหนึ่งตัวมีมูลค่า 300,000 เหรียญ"
"นี่ยังไม่รวมเขี้ยวของมันที่มีค่าที่สุดของหมูป่าหนามเหล็กและขนก็แพงพอๆ กัน…ไม่แปลกใจเลยที่อาจารย์ลี่เกอบอกว่านักรบตัวจริงรวยทุกคน”
ชูโจวลองคำนวณคร่าวๆว่าหมูป่าสองตัวนี้มีค่าเท่าไร จากนั้นหัวใจของเขาก็เต้นแรง นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้ชัดเจนว่าการเป็นนักศิลปะการต่อสู้นั้นทำเงินได้มากมายขนาดใหน
แค่การสุ่มฆ่ามอนสเตอร์ระดับต่ำก็เพียงพอแล้วที่จะได้รับเงินที่คนทั่วไปไม่สามารถหาได้หลังจากทำงานหนักมาสิบปี
เเต่เขารู้ด้วยว่าถ้าเป็นภายใต้สถานการณ์ปกติ มันไม่ง่ายเลยสำหรับเขาที่จะฆ่าหมูป่าหนามเหล็กสองตัวนี้…. ปกติในเมืองจะมีมอนสเตอร์หลากหลายระดับ เเละมอนสเตอร์ระดับนักรบอสูรในเมืองเล็กๆ แห่งนี้ถูกกวาดล้างโดยอาจารย์ของเเต่ละโรงเรียนหมดเเล้ว
มิฉะนั้น ปัจจัยเสี่ยงขแงการล่าในเมืองรกร้างเเห่งนี้จะเพิ่มขึ้นอย่างมาก ถ้าเขาเข้ามาที่นี่ในตอนที่ไม่ทีการจัดการทดสอบ เขาอาจถูกสัตว์ประหลาดระดับนักรบอสูรฆ่าในทันที…..แต่ไม่ว่ายังไงก็ตามอาชีพนี้ก็ร่ำรวยมาก
"น่าเสียดาย ฉันยังต้องล่ามอนสเตอร์ต่อ ฉันไม่สามารถเอาศพของหมูป่าหนามเหล็กสองตัวนี้ออกไปได้" ชูโจวรู้สึกเจ็บปวดในใจเมื่อเขามองไปที่ซากศพของหมูป่าทั้งสอง
"ชูโจว เราต้องแยกกันเเล้วล่ะ" หลิวเฉียนๆ ฃมองไปที่หมูป่าหนามเหล็กที่ถูกชูโจวผ่าครึ่งอย่างง่ายดายแล้วยิ้มเบาๆ….นายแข็งแรงมากเกินไป แม้ว่าการอยู่กับนายจะปลอดภัยแต่ฉันก็จะสูญเสียโอกาสที่จะฝึกฝนตัวเอง"
“งั้นก็ระวังตัวด้วยนะ” ชูโจวไม่ได้คัดค้านที่หลิว เฉียนเฉียนต้องการเเยกไปคนเดียว
รุ้งกินน้ำจะเกิดโดยไม่มีลมและฝนได้อย่างไร
เพียงการยืนหยัดสู้ลมและฝนเท่านั้นที่จะทำให้ผู้คนสามารถเติบโตได้อย่างแท้จริง
"ชูโจว… โชวดีนะ นายซ่อนพลังมานานเเล้ว ตอนนี้ได้เวลาทำให้ทุกคนประหลาดใจเเล้ว" หลิวเฉียนๆหัวเราะเบา ๆ และวิ่งไปอีกทางทันที
ชูโจวยิ้มให้หลิวเฉียนๆ และจากหางตา เขาก็เห็นร่างที่พุ่งหายวับไปในบ้านพักข้างหน้าของเขาทันใดนั้นเขาก็พุ่งไปในบ้านพักราวกับลูกธนูที่แหลมคม
เขารีบวิ่งไปที่ด้านหน้าของบ้านพัก จากนั้นเขาก็กระโดดไปที่ชั้นสองทันที
"ฉั่ว" ทันทีที่ชูโจวเข้าสู่ชั้นสองของบ้านพัก เงาสีเทาก็พุ่งเข้ามาหาเขาราวกับสายฟ้า
ชูโจวรู้สึกเจ็บแปลบที่คอทันที ราวกับว่ากรงเล็บที่แหลมคมกำลังจะฉีกคอของเขาออกจากกัน
มันสายเกินไปที่เขาจะหลบในเวลานี้ เเละการโจมตีคือการป้องกันที่ดีที่สุด…. ในพริบตา มือและเท้าของชูโจวก็ปล่อยออร่าใบมีดมีดตัดส่วนโค้งไขว้กันกลางอากาศ
ในอากาศ มีเสียงร้องออกมา "เหมียว!"
พร้อมๆกับเสียงกรีดร้องในความว่างเปล่า
ก็มีเลือดไหลพรั่งพรูออกมา
จากนั้นร่างของแมวสีเทาตัวขนาดเท่าลูกหมาก็ปรากฏบนกล่องเหล็กในห้องนั่งเล่น
กรงเล็บอันแหลมคมสองอันส่องแสงแวววาวราวกับโลหะ อุ้งเท้าข้างหนึ่งมีเลือดไหลออกมาตลอดเวลา ซึ่งมันคือร่องรอยจากการโจมตีของหลินเป่ย
"ไม่น่าแปลกใจที่มันมีความเร็วมากขนาดนี้ มันคือแมวเงาสีเทามอนสเตอร์ตระกูลเเมว!"
ดวงตาของชูโจวหรี่ลงเล็กน้อย มอนสเตอร์ประเภทแมวนั้นเร็วมากและการโจมตีก็เงียบเชียบ พวกมันเป็นนักฆ่าโดยกำเนิด
มีนักรบหลายคนเสียชีวิตทันทีเมื่อพวกเขาพบกับมอนสเตอร์ประเภทแมวในพื้นที่รกร้างว่างเปล่า
เมื่อกี้ถ้าเขาไม่ระเบิดออร่าใบมีดด้วยพลังทั้งหมดของเขาได้ทันเวลา ตอนนี้เขาอาจจะถูกแยกหัวออกจากร่างกายไปแล้ว
"อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ฉันได้ตัดอุ้งเท้าหน้าข้างหนึ่งของมันออกไปแล้ว ความเร็วของมันต้องลดลงอย่างมาก!"
ชูโจวมองไปที่อุ้งเท้าหน้าของแมวเงาสีเทาที่มีเลือดค่อยๆไหลซึมออกมาจากนั้นรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา
ดวงตาสีแดงเข้มของแมวเงาสีเทามองไปยังมนุษย์ที่อยู่ข้างหน้าของมัน สัญชาตญาณบอกให้ทันถอยหนี
แต่ยังไม่ทันจะได้ทำอะไร ชูโจวก็พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว มอนสเตอร์ตรงหน้ากำลังบาดเจ็บเเล้วชูโจวจะพลาดโอกาสที่ดีเช่นนี้ไปได้อย่างไร?
ฝ่ามือมีดฉีกอากาศอย่างไร้ความปรานี กลายเป็นส่วนโค้งสีแดงเข้มสวยงาม ฟันแมวเงาสีเทาขาดเป็นสองท่อนทันที จากนั้นชูโจวมองไปที่นาฬิกาของเขาและมันปรากฏเลข 3 ขึ้นบนนั้น
นี่หมายความว่าเขาล่าและฆ่ามอนสเตอร์ไปแล้วสามตัว
"ประสิทธิภาพการฆ่ามอนสเตอร์แบบนี้มันช้าเกินไป... เราต้องหามอนสเตอร์ที่ชอบอยู่เป็นกลุ่ม!"
ชูโจวเหลือบมองร่างของแมวเงาสีเทา หันกลับเเละกระโดดลงไป
…
"โชคดีจังแฮะ"…..หลังจากที่ชูโจวออกจากบ้านพักได้ไม่นาน เขาก็เห็นหมูป่าแปดตัวรวมตัวกันอยู่ในลานกว้าง
"บูม!" ชูวโจวกระทืบพื้นและร่างของเขากลายเป็นลูกศรพุ่งเข้าหากลุ่มหมูป่าหนามเหล็ก ร่างที่เร่งความเร็วนี้ได้ฉีกอากาศรอบๆจนเกิดการระเบิดขึ้น
"ให้ตายเถอะ ใครช่างกล้านัก...พวกมันคือหมูป่าหนามเหล็กแปดตัวเเต่เขากลับพุ่งเข้าใส่พวกมันทันที"
รอบๆนี้มีนักเรียนจำนวนมากซ่อนอยู่ในอาคารใกล้กับลานกว้าง นักเรียนเหล่านี้ก็หมายตาหมูป่าหนามเหล็กเช่นกัน…. แต่เมื่อเผชิญหน้ากับหมูป่าแปดตัวพร้อมกันพวกเขาไม่กล้าขยับตัว
แต่เดิมพวกเขาต้องการรอให้หมูป่าหนามเหล็กแยกย้ายกันไปก่อน เเล้วค่อยออกล่าพวกมันทีละตัว ดังนั้นเมื่อเห็นชูโจวพุ่งเข้าหาฝูงหมูป่าพวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง
หมูป่าหนามเหล็กทุกตัวที่นี่แข็งแกร่งพอๆ กับผู้ฝึกหัดขั้นสูง และด้วยร่างกายที่แข็งแกร่งของมอนสเตอร์พลังทำลายล้างของมันจึงสูงกว่าผู้ฝึกหัดระดับสูงอยู่มาก
ชูโจวพุ่งเข้าหาทั้งที่มันอยูาด้วยกันแปดตัว ซึ่งในสายตาของนักเรียนเหล่านี้ นี่ถือเป็นการฆ่าตัวตายอย่างเเน่นนอน
เเต่ไม่นานนัก นักเรียนเหล่านี้ก็ได้ตกตะลึงอีกครั้ง เพราะหลังจากที่ชูโจวพุ่งเข้าไปในกลุ่มหมูป่ามือและเท้าของเขาก็ปล่อยออร่าใบมีดที่แหลมคมออกมา
มือเป็น มีดเท้าเป็นมีดและทั้งตัวเต็มไปด้วยออร่าใบมีด ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะกลายเป็นปีศาจแห่งใบมีด ในชั่วพริบตาเขาก็พุ่งผ่านเเละสังหารหมูป่าหนามเหล็กทั้งแปดตัวในพริบตา แล้วจากไปอย่างสง่างาม
"ให้ตายเถอะ...ไอ้บ้านี่เป็นใคร….เขาน่ากลัวชะมัด!"
"สิ่งที่เขาใช้เมื่อกี้คือฝ่ามือมีดทักษะการต่อสู้ระดับ D และเท้าใบมีดใช่ใหม พลังของทักษะการต่อสู้ระดับ D ทั้งสองน่ากลัวขนาดนี้เลยหรอ"
"วันนี้ ฉันเกรงว่าเราจะได้เห็นการเปิดตัวของอัจฉริยะสัตว์ประหลาดตัวที่สี่!"
นักเรียนที่ซุ่มอยู่ใกล้ๆต่างตกตะลึง
…..
ห่างออกไปจากลานกว้าง หลินเป่ยก็ได้พบกับมอนสเตอร์อีกครั้ง อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้สนใจมอนสเตอร์ที่อยู่เพียงลำพัง เขาต้องการล่าฝูงมอนสเตอร์เท่านั้น
หลังจาดนั้นไม่นานชูโจวก็ได้พบกับฝูงมอนสเตอร์ประเภทต่างๆ
พุ่งเข้าไปในฝูงสุนัขสองหาง ทิ้งซากศพไว้มากมาย แล้วจากไปอย่างสง่างาม
พุ่งเข้าไปในฝูงวัวหุ้มเกราะอีก ทำให้เกิดโศกนาฏกรรม
พุ่งเข้าไปในฝูงมดกระหายเลือดและเริ่มฆ่าพวกมัน
…
เขาสร้างฉากการฆ่าที่น่าตกใจซ้ำแล้วซ้ำเล่าในเมืองรกร้างเล็กๆเเห่งนี้ เเละนักเรียนหลายคนที่ได้เห็นด้วยตาตนเองถึงกับตกตะลึงอย่างกับเห็นสัตว์ประหลาดจากนอกโลก
…
อีกด้านหนึ่ง ครูชั้นนำหลายคนรวมถึงคณะกรรมการหกคนจากมหาวิทยาลัยศิลปะการต่อสู้ ต่างกำลังมองดูตารางคะแนนบนหน้าจอในขณะนี้ และพวกเขาก็ตกตะลึงเช่นกัน
อันดับ 1 ชูโจว 95 คะแนน!
อันดับ 2 หลิงซาน 93 คะแนน!
อันดับที่ 3 ซีเหมิง 84 คะแนน!
อันดับ 4 หลี่ชิงฉี 83 คะแนน!
…
นี่คือสี่อันดับแรกของตารางคะแนน!
"นี่มัน...มีคนมีคะแนนมากกว่าหลิงซาน ซีเหมิง และหลี่ชิงฉี" หยางหมิงครูชั้นนำของโรงเรียนมัธยมที่หนึ่งกล่าวด้วยดวงตาที่หมองคล้ำ
อีกด้านดวงตาของคณะกรรมการของมหาวิทยาลัยศิลปการต่อสู้ทั้งหกกำลังส่องประกาย
……ยังมีคนที่เหนือกว่าหลิงซาน
นี่มัน...เซอร์ไพรส์ครั้งใหญ่!
……………………….
