ตอนที่ 718 ผลึกสวรรค์?  มันเป็นของข้า!

เย่ว์หยางลูบผนังหินเบาๆ  จากนั้นแทบทุกคนก็มองเห็นประตูลับ

ที่แตกต่างกันก็คือสีของประตู

เย่คง พี่น้องตระกูลหลี่ เสวี่ยทันหลางและองค์ชายเทียนหลัวต่างก็เห็นเหมือนกันคือเห็นประตูลับเป็นสีดำซึ่งมีอักษรรูนสวรรค์เรืองแสงอยู่บนประตูเล็กน้อย  เจ้าอ้วนไห่และนูเจนซึ่งสามารถเห็นประตูลับอยู่แต่ก่อน ตอนนี้ประตูลับที่พวกเขาเห็นกลายเป็นสีแดงส้มมีสีทองระเรื่อ

“ในเมื่อเราเห็นประตูลับแล้ว  เราเข้าไปได้ไหม?”  หลิวเย่และเป่าเอ๋อถามด้วยความสงสัย

“ก็ลองดูสิ”  เย่ว์หยางยิ้มเล็กน้อย

“พระเจ้าช่วย!” เย่คงที่มักจะเชื่อใจเย่ว์หยางมากที่สุดเป็นคนแรกและก้าวเข้าไปหนึ่งก้าว  ทันใดนั้นเขาเดินผ่านประตูลับในผนังศิลาเข้าไปได้  จากนั้นเขาพบว่ามีห้องสมบัติที่งดงามอยู่ภายใน หีบสมบัติต่างๆ ทำด้วยไม้บริสุทธิ์ บรอนซ์ เงินและทองเต็มไปหมดจนเย่คงอุทานด้วยความตกใจ  พี่น้องตระกูลหลี่ที่อยู่ด้านหลังเขาพบว่าซุ้มขุมสมบัติของเจ้าเมืองลมดำก็ยังเทียบไม่ได้กับสมบัติที่นี่ เจ้าเมืองลมดำนับว่ารวยมาก  เขาเป็นแค่ขอทานเมื่อเทียบกับหัวหน้าเหย่หนิว

“มีพลังทำให้คนอึดอัดมากจริงๆ..”  เสวี่ยทันหลางไม่สนใจเรื่องสมบัติอยู่แล้ว  เขารู้ดีว่ามีพลังคำสาปที่มองไม่เห็น

“น่าจะมีอีกประตูหนึ่งข้างหน้า”  องค์ชายเทียนหลัวเป็นคนรอบคอบที่สุด พบว่ามีหีบอยู่รอบๆ และมีเพียงตำแหน่งเดียวที่ไม่มีอะไร  ดังนั้นเขาตัดสินจากคำพูดของราชันย์ปีศาจใต้ องค์ชายเทียนหลัวคิดว่ามีประตูลับอยู่ในตำแหน่งนั้น

“เฮ้!” หลิวเย่และเป่าเอ๋อไม่สามารถผ่านผนังหินเข้ามาได้ ประตูลับของขุมทรัพย์คนตระหนี่กันพวกนางไม่ให้เข้ามา

แต่เมื่อหลิวเย่จะใช้พลังกวางทะลุมิติที่ไร้เทียมทานทะลุผ่านเข้าไป  ในช่วงที่กำลังจะเทเลพอร์ตนั้นเอง พลังจากภายในขุมทรัพย์ก็ขับไล่กวางทะลุมิติออกมา นางผ่านไปไม่ได้แม้ด้วยความช่วยเหลือจากเย่ว์หยางก็ตาม  นางไม่สามารถเข้าขุมทรัพย์คนตระหนี่ได้แม้นางจะพบประตูลับ  เป่าเอ๋อเป็นเอลฟ์ทองที่รักธรรมชาติถึงกับขอบคุณสวรรค์ที่เข้าไปไม่ได้

นอกจากพวกนางแล้ว สาวทอเรนฟ่านหลุนเถี่ย และสี่สาวเผ่าคิวบัวร์ก็ไม่สามารถเข้าไปได้

ราชันย์ปีศาจใต้และสาวขี้เมาที่เป็นสตรีไม่ถูกขัดขวางเช่นกัน

หลังจากได้ยินปรากฏการณ์ที่แปลกประหลาดนี้องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยน เสวี่ยอู๋เสีย เจ้าเมืองโล่วฮัวและคนอื่นออกมาจากโลกคัมภีร์และลองดู

ในไม่ช้าพวกนางก็พบว่าการเข้าไปในซุ้มสมบัติทำได้ง่าย  แต่ออกมายาก เนื่องจากมีคำสาปที่ที่กล้าแข็งคอยขัดขวางพวกนางไว้  องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนพบว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะเดินถือหีบสมบัติออกไปจากห้องลับ

นูเจนอธิบายอย่างระมัดระวัง  “ไม่มีใครเอาสมบัติไปโดยไม่ได้แลกเปลี่ยนทรัพย์ในระดับที่เท่าเทียมกันในขุมทรัพย์คนตระหนี่ได้!”

เย่ว์ปิงและอี้หนานออกมาจากโลกคัมภีร์และลองออกไปดู

ก็เหมือนกับหลิวเย่ เป่าเอ๋อ ฟ่านหลุนเถี่ยและคนอื่นๆ พวกนางคงไม่สามารถออกไปได้ถ้าไม่ใช่เพราะเย่ว์หยางพาพวกนางเข้าไปในโลกคัมภีร์  ปฏิกิริยาของพวกนางสร้างความตกใจให้เย่คงและเจ้าอ้วนไห่  หลังจากลองดูด้วยวิธีเดียวกัน  พวกเขาพบว่าไม่มีใครยกเว้นเจ้าอ้วนไห่ เย่คง เสวี่ยทันหลาง องค์ชายเทียนหลัวและพี่น้องตระกูลหลี่สามารถออกไปจากขุมทรัพย์คนตระหนี่ได้  นูเจนยังคงอธิบาย  “มีแต่คนตระหนี่เท่านั้นที่ไม่ถูกขัดขวางด้วยพลังของคำสาป  เจ้าต้องจ่ายทองร้อยหนึ่งจึงจะจากไปได้  มิฉะนั้นเจ้าจะติดในนี้ตลอดไป”

“มันแปลกมากไม่ใช่หรือ?” เย่คงรู้สึกหดหู่ เพราะเป็นครั้งแรกที่เขาพบว่าเขาเป็นรองเจ้าอ้วนไห่ในบางเรื่อง

“ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้าลิงผอม, ยอมแพ้และจ่ายเงินเสียดีๆ!” เจ้าอ้วนไห่โลดเต้นด้วยความดีใจ

“นางไม่ใช่คนตระหนี่ ทั้งไม่ได้จ่ายเงินแล้วนางเอาหีบน้อยออกมาได้ยังไง?”  องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนชี้ไปที่ราชันย์ปีศาจใต้และถามนูเจน  นูเจนเชิดหน้า เขาต้องการจะอธิบายนานแล้ว  แต่เขากลัวว่าอาจจะล่วงเกินเย่ว์หยางและราชันย์ปีศาจใต้

ตามตำนานบอกไว้ว่า มีแต่คนที่ขี้เหนียวที่สุดจึงจะมองเห็นประตูทอง

แต่คนที่ขี้เหนียวที่สุดมีได้คนเดียวเท่านั้น

นอกจากนี้ทั้งคู่ ไม่ใช่คนขี้เหนียวแม้แต่น้อย

เจ้าเมืองโล่วฮัวเห็นว่าเขาไม่กล้าพูด  ดังนั้นนางยิ้มให้และถามราชันย์ปีศาจใต้  “เจ้าบอกเราได้ไหมว่าชุดที่เจ้าสวมใส่ราคาเท่าใด?  เจ้าใช้จ่ายวันละเท่าใด? และเจ้าสนใจเรื่องอะไร?”

ราชันย์ปีศาจใต้เข้าใจว่านางหมายถึงสิ่งใด  นางกล่าวยิ้มๆ “แม้ว่าข้าจะชอบเก็บสะสมสมบัติ  แต่ข้าไม่ใช่คนตระหนี่! เครื่องแต่งตัว? บางครั้งข้าก็เปลี่ยนวันละสามชุด ข้าจะไม่ใส่ชุดซ้ำกันสองครั้ง เว้นแต่เป็นชุดที่มีความหมายต่อข้าเป็นพิเศษ  ชุดทั้งหมดของข้าใส่แล้วทิ้ง ข้าใช้เงินซื้ออาหาร แต่งหน้าทุกวันไม่มากนักหรอก โดยทั่วไปแค่วันละพันเหรียญทอง  เวลาข้ากิน ข้ากินเหมือนนกไม่ค่อยจุกจิกนัก และข้าแต่งหน้าบางๆ แต่ข้าใช้เงินมากกับการหาความสำราญกับการอาบน้ำนมและน้ำดอกไม้หอมซึ่งตรงนี้แพงมาก..  ถ้ามีการฝึกอสูรศึกและรวบรวมสมบัติเก็บรวมไว้ ค่าใช้จ่ายต่อวันโดยเฉลี่ยทั่วไปของข้าคือ วันละ 10,000 เหรียญทอง!”

คนที่เหลือรวมทั้งเย่คงตกใจตาเหลือกกันทุกคน

“โอว..แม่เจ้า!” เจ้าอ้วนไห่ซึมเศร้า  ชีวิตที่ร่ำรวยอะไรอย่างนี้? ช่างเป็นชีวิตที่ฟุ่มเฟือยอะไรกันนี่?  คำตอบของราชันย์ปีศาจใต้  ทำให้เขารู้สึกว่าเงินที่เขาเก็บสะสมมายังน้อยกว่าค่าใช้จ่ายวันเดียวของราชันย์ปีศาจใต้เสียอีก

“สุรุ่ยสุร่ายเกินไปแล้วใช้จ่ายวันละ 10,000 เหรียญทอง!” นูเจนถึงกับน้ำตาร่วง  เขาถามราชันย์ปีศาจใต้พลางร้องไห้ไปด้วย “ท่านบอกข้าหน่อยได้ไหม ปกติท่านทิ้งขยะตรงไหน?”  เจ้าอ้วนไห่กระโดดผางต่อยเขาและตะโกนลั่น “ไปเลย ไป! ข้าต่างหากที่เป็นจะเป็นคนเทขยะให้นาง ไม่ใช่เจ้า,  เจ้าคนขี้เหนียว!”

“ระดับการใช้จ่ายขนาดนั้นนับว่าสูงมากไปหน่อยจริงๆ”  องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนตะลึง  แม้แต่นางก็นับว่าใช้จ่ายฟุ่มเฟือยแล้ว  แต่มูลค่าไม่เกินวันละ 100 เหรียญทอง

ที่ทวีปมังกรทะยาน 100 เหรียญทองทำให้ครอบครัวสามชีวิต ใช้ชีวิตดีๆ ในเมืองฉางจิงได้ทั้งปี

แน่นอนว่าชั้นบนของหอทงเทียนพลังใช้จ่าย 100 เหรียญทองจะลดลงเล็กน้อย

แต่ไม่ได้แตกต่างกันมาก

การใช้จ่ายของราชันย์ปีศาจใต้ทำให้พวกเขาตกใจจริงๆ

พูดถึงสถานะของราชันย์ปีศาจใต้ในเผ่าภูตบูรพา  นางเป็นที่รักของประชาชนของนาง ดังนั้นเป็นเรื่องยากที่จะให้นางหยุดใช้ชีวิตฟุ่มเฟือย

คำตอบนั้นไม่แน่นอน ทุกคนจึงมองไปที่เย่ว์หยาง ทุกคนรวมทั้งเย่คง เจ้าอ้วนไห่ องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยน เสวี่ยอู๋เสียและคนอื่นมั่นใจว่าเย่ว์หยางต้องรู้ความจริง

เย่ว์หยางคิดคร่าวๆ และพูดขึ้น “โดยพื้นฐานแล้ว นั่นคือข้อจำกัดของพลังใจ คนอย่างหลิวเย่และเป่าเอ๋อพลังจิตของพวกนางมีขีดจำกัดจึงไม่สามารถอยู่ในสภาพที่เข้าไปในซุ้มขุมทรัพย์ได้  ต่อให้พวกนางเห็นประตูลับก็ตาม  ในทำนองเดียวกันเจ้าก็ไม่สามารถออกไปได้แม้ว่าเจ้าจะเข้ามาในที่นี้โดยผ่านโลกคัมภีร์”

เย่คงประหลาดใจและชี้ไปที่เจ้าอ้วนไห่  “แล้วเจ้าอ้วนนั่นออกไปโดยไม่ถูกขัดขวางได้อย่างไร?”

เย่ว์หยางยิ้มเล็กน้อยแต่สดใสราวกับพระอาทิตย์  “พลังกายและสภาพจิตใจของคุณชายไห่ยังเทียบเจ้าไม่ได้  แต่ความหลงใหลในใจของเขาแข็งแกร่งกว่าเหล็กมาก นี่ก็เป็นความจริงเหมือนกับนูเจน เจ้าต้องพบเจอบางสิ่งที่ส่งผลต่อความปรารถนาของเจ้า  ต่อให้เจ้าซ่อนลึกลงไปก็ตาม มันจะค่อยๆ ส่งผลในชีวิตด้วยตัวมันเอง..”

“ความลุ่มหลงแบบนั้นถือเป็นความตระหนี่ของมนุษย์ด้วยหรือ?”  องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนดูเหมือนจะเข้าใจเล็กน้อย

“ไม่ใช่, เว้นแต่ความตระหนี่นั้นอาจมีความลุ่มหลงอย่างอื่นปนอยู่ด้วย ตัวอย่างเช่น ไม่ใช่ความขี้เหนียวของหัวหน้าเหย่หนิว  แต่เป็นพลังใจและการปกครองของเขาที่อยู่เหนือขีดจำกัดของขุมทรัพย์คนตระหนี่  ดังนั้นเขาจึงเข้าได้   เขาเป็นคนขี้เหนียว  แต่การติดสินบนคนของเขาพิสูจน์ว่าเขามีความปรารถนาแรงกล้ากว่าพลังตระหนี่”  เมื่อได้ยินเช่นนั้นราชันย์ปีศาจใต้พยักหน้าอย่างมีความสุข  “ใช้แล้ว ข้าไม่ใช่คนตระหนี่  แต่ข้าแค่ชอบสะสมสมบัติ”

“....” เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทุกคนชักงงเล็กน้อย  ความปรารถนาจะรวบรวมสมบัติของนางแรงกล้าขนาดไหนถึงได้อยู่เหนือพลังระดับศักดิ์สิทธิ์ในขุมทรัพย์คนตระหนี่ได้! ในจุดนี้ทุกคนคิดไม่ออก!

“แล้วพวกเราล่ะ?”  เย่ว์ปิง อี้หนาน หลิวเย่ เป่าเอ๋อ  ต่างมองดูเย่ว์หยาง

“พวกเจ้าเป็นเด็กดีกันทุกคน นอกจากฝึกฝนแล้ว พวกเจ้าไม่มีความคิดฟุ้งซ่านอะไรอื่น  ดังนั้นพวกเจ้าจึงไม่มีความปรารถนาที่แรงกล้า  เป็นธรรมดาที่พวกเจ้าไม่สามารถท้าทายแข่งขันกับข้อจำกัดของขุมทรัพย์คนตระหนี่ได้”  เย่ว์หยางลูบศีรษะเย่ว์ปิง  “ในเมื่อพวกเจ้าอยู่ที่นี่ไม่ได้  พวกเจ้าก็กลับเข้าไปในโลกคัมภีร์เถอะ ขุมทรัพย์คนตระหนี่ทั้งหมดมีคำสาป พวกเจ้าไม่ต้องการพวกมันแน่!”

“ก็ได้!”  เย่ว์ปิงและสาวอื่นๆ ได้ยินคำชมของเย่ว์หยางแล้วพอใจกันทุกคน พวกนางถูกนางพญากระหายเลือดและอาหมันพากลับเข้าไปในโลกคัมภีร์

“ทุกอย่างของขุมทรัพย์คนตระหนี่อยู่ที่นี่หรือ?”  องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนเปิดหีบและพบว่าวัตถุดิบปรุงยา แร่ธาตุ อัญมณีสองสามอย่าง  ผลึกปีศาจและอาวุธทุกอย่างที่ถูกขโมยมา ไม่มีอะไรที่นางสนใจเลย  นางรู้สึกผิดหวัง

“มีหีบมากมายถูกผนึกด้วยอักษรรูนไว้ด้านหลังประตูลับ และลึกเข้าไปข้างใน มีอัญมณีกองใหญ่เหมือนภูเขา อาจเป็นของดีก็ได้นะ”  ราชันย์ปีศาจใต้มองไม่เห็นสิ่งเหล่านี้

ในใจนางมีแต่เพียงสมบัติวิเศษเท่านั้นที่คุ้มค่าแก่การสะสม

นูเจนน้ำตาไหลอีกครั้ง

เขาทำงานอย่างหนักเพื่อรวบรวมสมบัติเหล่านี้  แต่พวกเขาปฏิเสธ นี่มันยุติธรรมหรือเปล่า?

ถ้าหัวหน้าเหย่หนิวรู้ว่าคนเหล่านี้ปฏิสธสิ่งของที่เขาปล้นมาซึ่งต้องเสียสละบริวารไปมาก เขาคงตะเกียกตะกายออกมาจากหินแน่นอน

นูเจนไม่เข้าใจว่าราชันย์ปีศาจใต้ที่ไม่ใช่คนตระหนี่แต่ฟุ่มเฟือยขนหีบข้างในออกมาได้อย่างไร?  ทำไมพลังคำสาปในขุมทรัพย์คนตระหนี่จึงไม่มีผลต่อนาง?  หรือว่านางมีสมบัติที่ป้องกันคำสาปของสมบัติระดับศักดิ์สิทธิ์ได้?

ถ้านางมี หรือว่านั่นจะเป็นสมบัติเทพ?

ด้วยความคิดนี้นูเจนถึงกับหลั่งเหงื่อเยียบเย็นด้วยความกลัวทันที

เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมสตรีเหล่านี้จึงไม่สนใจของมีค่าของก๊วนโจรวัวป่าที่ปล้นสะสมมาเป็นสิบปี  เพราะพวกเขาทุกคนมีสมบัติเทพ พวกเขาดูถูกสมบัติขยะเหล่านี้!

พื้นที่ด้านหลังประตูลับชั้นสองเล็กกว่าชั้นแรกมาก

มีหีบเกือบร้อยใบอยู่ที่นี่

แต่ละหีบผนึกอักษรรูนไว้..  นูเจนอธิบายว่าหัวหน้าเหย่หนิวปล้นของเจ้าเมืองบางแห่งเพื่อสมบัติเหล่านี้  และบางส่วนก็เป็นรางวัลที่เจ้าแคว้นมรกตมอบให้หัวหน้าเหย่หนิว  นูเจนไม่สามารถตรวจสอบได้ว่าสมบัติเหล่านี้มีอะไรบ้าง  นอกจากนี้ ด้วยความสามารถของเขา ไม่สามารถเคลื่อนย้ายหีบได้ ดังนั้นหัวหน้าเหย่หนิวจึงเชื่อใจนูเจน

“ไม่สามารถเอาเข้าไปในคัมภีร์ได้!”  เจ้าอ้วนไห่พยายามแล้วและพบว่าเขาไม่สามารถเอาหีบที่ผนึกด้วยอักษรรูนเข้าไปในคัมภีร์อัญเชิญหรือในแหวนเก็บของได้

“พลังจำกัดของที่นี่แข็งแกร่งมากกว่า!”  เสวี่ยทันหลางรู้สึกว่ายากจะเข้าไปในประตูชั้นที่สองเมื่อเขามาถึง

“ใช่แล้ว”  เย่ว์หยางพยักหน้า  ฮุยไท่หลางฉลาดพอ มันขนหีบสมบัติที่ผนึกอักษรรูนย้ายเข้าไปในโลกคัมภีร์ทีละใบๆ  นูเจนตกใจอีกครั้ง  เขาไม่เคยเห็นหมาป่าแบบนั้น ไม่ต้องพูดถึงคน .. เขาเป็นโจรแน่นอน  ไม่ใช่คนตระหนี่!

“ไปที่ประตูลับที่สามกันเถอะ”  องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนวิ่งไปที่ประตูลับที่สาม

“อะไรกัน?”

เย่ว์หยางเป็นคนสุดท้ายที่เข้ามา และพบแก้วผลึกแดงขนาดใหญ่อยู่ข้างหน้า  เขาร้องทันที  “ผลึกสวรรค์?  นี่คือผลึกสวรรค์! ดีแล้ว นี่ต้องเป็นผลึกสวรรค์  ผลึกสวรรค์นี้ต้องไม่มีเจ้าของ  อย่างนั้นก็ตกเป็นของข้า!  ยินดีกับตัวข้าหน่อย!”  นูเจนน้ำตาไหลทันทีเมื่อได้ยินคำนี้  เย่ว์หยางเป็นยิ่งกว่าหัวหน้าโจรเหย่หนิว  พอเทียบกับเขาแล้ว นูเจนไม่ใช่โจรแม้แต่น้อย