ตอนที่ 20-16 ความยากลำบาก

ลินลี่ย์ลอบดีใจ

โชคดีที่เขาสงสัยว่าโมลด์คงวางแผนการเล่นงานเขา และว่าแผนการนี้ไม่ใช่แผนง่ายๆ  ดังนั้นจากตั้งแต่แรกเริ่ม เขายืนยันหนักแน่นว่าจะยอมสาบานต่อจอมเทพ  และความจริงไม่มีปัญหากับลินลี่ย์เกี่ยวกับคำสาบานต่อจอมเทพ  แม้ว่าเขาจะมีมุกวิญญาณเก้าเม็ดก็ตาม  แต่ก่อนหน้านี้เขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเครื่องรางจอมเทพ

แต่มหาเทพธาตุลมไม่ตระหนักถึงเรื่องนี้

นี่เป็นเพราะตามที่ระบุไว้ในกระดาษ ลินลี่ย์ได้รับมุกวิญญาณทั้งเก้าและโองการจอมเทพด้วยเช่นกัน  เท่าที่เทเรเซียมหาเทพธาตุลมเห็นอยู่  ถ้าข้อมูลเป็นจริง  อย่างนั้นลินลี่ย์ก็ควรจะรู้จักเครื่องรางจอมเทพ  แต่ถ้าข่าวนี้ปลอม  อย่างนั้นลินลี่ย์ก็คงไม่รู้

แต่เท่าที่ดูแล้ว  ลินลี่ย์ไม่รู้จริงๆ  นั่นหมายความว่าข่าวนั้นน่าจะเป็นข่าวปลอม!

แนวคิดนี้ดูเหมือนไม่มีจุดอ่อน

ความจริงสิ่งที่มหาเทพแห่งลมไม่ตระหนักก็คือโมลด์เป็นเหยื่อความฉลาดของตนเอง  ข่าวบนกระดาษนั้นแฝงไปด้วยทั้งความจริงและเท็จปนเปกัน!  การกระทำของโมลด์ตั้งใจทำเพื่อที่ว่าลินลี่ย์จะได้ส่งมอบมุกวิญญาณ  เขาก็จะถูกกดดันจากมหาเทพ  เนื่องจากลินลี่ย์ไม่สามารถส่งมอบโองการจอมเทพได้  อย่างนั้นมหาเทพก็อาจจะฆ่าลินลี่ย์และยึดมันมา

ข้อมูลบางส่วนจริง และบางส่วนก็ปลอม เพื่อต้องการให้ลินลี่ย์ตาย

สิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือว่าเพราะข้อมูลส่วนหนึ่งจริงส่วนหนึ่งเท็จ ลินลี่ย์จึงสามารถหลีกเลี่ยงเคราะห์ครั้งนี้ได้  และเป็นกรณีทำให้ตนเองตกเป็นเหยื่อของความฉลาดตนเอง

“ดูเหมือนว่าข้อมูลอาจเป็นเท็จ”  มหาเทพผมเงินเทเรเซียพูดอย่างเยือกเย็น

“เพียงแต่เจ้าคงเบื่อมากจนยอมเชื่อจริงๆ”  มหาเทพบลัดริจแค่นเสียง

ในที่สุดลินลี่ย์ก็ลอบถอนหายใจ

แต่จากนั้นเทเรเซียชายตาไปเห็นแหวนมิติเก็บของที่นิ้วมือเขา  เขาหัวเราะอย่างเยือกเย็น  “ลินลี่ย์, อย่างไรก็ตาม จะมั่นใจอย่างไรว่าเจ้าบริสุทธิ์  ก็ได้..อย่างนั้นส่งแหวนมิติเก็บสมบัติมาให้ข้า และข้าจะตรวจดู  ถ้าไม่มีอะไรในนั้น  อย่างนั้นข่าวนี้ก็เป็นเท็จอย่างเห็นได้ชัด..โอ.. แสดงร่างแยกของเจ้าทั้งหมดออกมาด้วย  ให้ข้าตรวจสอบแหวนมิติเก็บของของพวกเขาด้วย”

ลินลี่ย์เครียดในใจ

ตรวจสอบแหวนมิติเก็บสมบัติ?  ลินลี่ย์รู้ดีว่ามุกวิญญาณทั้งเก้าอยู่ในแหวนมิติเก็บสมบัติของเขา

“ถ้าข้าส่งมอบมุกวิญญาณทั้งเก้า  เขาจะต้องมั่นใจว่าข้อมูลที่เขาได้รับนั้นจริงแน่นอน  และจะต้องพยายามบังคับให้เขาส่งมอบโองการจอมเทพ  ข้าคงไม่สามารถส่งมอบให้ได้  และมหาเทพนี้อาจฆ่าข้าอย่างไม่ปราณีก็ได้”  ลินลี่ย์เข้าใจเรื่องนี้ดี  ตอนนี้ แม้ว่าเขามีมุกวิญญาณทั้งเก้า เขาคงไม่อาจส่งมอบออกไป

นอกจากนี้เครื่องรางจอมเทพ...ใครๆ ก็สามารถบอกได้จากชื่อว่าสิ่งเหล่านี้จะต้องดึงดูดความสนใจมาจากมหาเทพอย่างมากมายแน่นอน

ถ้าเขายอมรับว่ามีมุกวิญญาณ  ต่อให้มหาเทพธาตุลมผู้นี้ไม่ฆ่าเขา  ก็มีความเป็นไปได้ว่ามหาเทพอื่นๆ อาจจะทำก็ได้  เขาก็คงไม่มีทางใช้ชีวิตอย่างสงบสุขได้

“ท่านมหาเทพ”  ลินลี่ย์มีสีหน้าโกรธและมีท่าทีอัปยศบนในหน้า  “ข้า, ลินลี่ย์ฝึกฝนมานานหลายปีจนในที่กลายเป็นเทพพารากอน!  ท่านเป็นมหาเทพคนหนึ่ง, ถูกแล้ว  แม้แต่มนุษย์ทั่วไปก็ย่อมโกรธกันได้..ไม่ต่างอะไรจากข้า!  เมื่อเผชิญหน้ากับคำถามของท่านครั้งแล้วครั้งเล่า  ท่านมหาเทพ  ข้า..ลินลี่ย์ก็ยังตอบครั้งแล้วครั้งเล่า  และข้าก็ยังสาบานต่อจอมเทพวิถีชะตาไปแล้ว  ท่านยังต้องการอะไรอื่นอีก?”

มหาเทพธาตุลมตะลึง

ลินลี่ย์ยืนนิ่งกับที่ในกลางอากาศ  เขาจ้องมองมหาเทพธาตุลมไม่ย่นระย่อแม้แต่น้อย และเขาเริ่มหัวเราะ  “ท่านต้องการให้ร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ของข้าออกมาใช่ไหม?  ก็ได้!”  แค่เพียงคิดลินลี่ย์กลายร่างห้าร่างปรากฏออกมาทั้งหมด”

“สี่ร่างแยกศักดิ์สิทธิ์!”  มหาเทพธาตุลมเทเรเซียตกใจ

กล่าวโดยทั่วไปมหาเทพส่วนส่วนจะฝึกในหนึ่งกฎธาตุ  มีน้อยคนจะฝึกในกฎสองกฎธาตุ  และมีน้อยมากที่ฝึกในสามกฎธาตุรูปแบบ  แต่ลินลี่ย์ฝึกถึงสี่กฎธาตุ  นี่น่าประหลาดใจจริงๆ

“เจ้าฉลาดมาก”  เทเรเซียพูดเฉื่อยชา

ลินลี่ย์และเทเรเซียต่างมองหน้ากัน ลินลี่ย์แสดงให้เห็นว่าไม่มีการยอมลดราวาศอกขณะที่เขาพูดอย่างใจเย็น “ท่านมหาเทพ ร่างแยกทั้งหมดของข้ามีห้า แหวนมิติเก็บของก็มีห้า!  แต่ข้า, ลินลี่ย์รู้สึกว่าข้าแสดงความจริงใจเพียงพอแล้ว ข้าสาบานต่อจอมเทพไปแล้ว และท่านก็ยังต้องการตรวจสอบแหวนมิติเก็บสมบัติของข้าอีกหรือ?  เอาอย่างนั้นก็ได้  เชิญตรวจเลย แหวนมิติเก็บของอยู่ตรงนั้นทั้งหมดแล้ว  อย่างไรก็ตาม ข้าลินลี่ย์ต้องขออภัย  ที่จะไม่ขอถอนสัญญาโลหิตกับแหวน  ข้าลินลี่ย์ เป็นเทพชั้นสูงพารากอน ไม่ใช่ทาสของท่าน  ถ้าท่านต้องการตรวจสอบแหวนมิติของข้า..อย่างนั้นก็เชิญฆ่าข้าได้!”

ลินลี่ย์จ้องมองเทเรเซีย

ความตั้งใจของลินลี่ย์ชัดเจน...

ท่านทรงพลัง!  ท่านเป็นมหาเทพ!  แต่ข้าไม่ใช่ของเล่นให้ท่านหยอกเล่นตามอำเภอใจได้  ถ้าท่านต้องการทำตัวไร้ยางอายจริงๆ  ก็ได้ เชิญมาฆ่าข้าได้

มหาเทพธาตุลมเทเรเซียจ้องมองลินลี่ย์อย่างมึนงงราวกับอสรพิษจ้องมองเหยื่อ

มหาเทพให้ความสนใจหน้าตาชื่อเสียงเช่นกัน  เทพชั้นสูงพารากอนเป็นจักรพรรดิในหมู่เทพ  พวกเขาก็เห็นแก่หน้าตาตัวเองเช่นกัน  เนื่องจากเทเรเซียไม่มั่นใจสถานการณ์อย่างเต็มที่  สำหรับเขาแล้วการปฏิบัติต่อลินลี่ย์เช่นนี้ บังคับให้เขาสาบานและจากนั้นยังยืนยันว่าจะขอตรวจสอบแหวนมิติเก็บสมบัติทุกวงเป็นเรื่องที่เกินไปจริงๆ

มีความเป็นไปได้ว่าเทพพารากอนอาจจะมีทัศนคติยอมตายแต่ไม่ยอมอับอาย

“เทเรเซีย!”  หน้าของมหาเทพบลัดริจบึ้งตึงขณะที่เขามองเหตุที่เกิดขึ้น  เขาพูดด้วยความโมโห  “ลินลี่ย์สาบานต่อจอมเทพแล้ว  นอกจากนี้ข้อมูลที่เจ้าได้รับก็มาจากกระดาษธรรมดา แทนที่จะเป็นโองการจอมเทพ  เจ้าตั้งใจจะค้นหาแหวนเก็บสมบัติหมดทั้งห้าวงของเขาหรือ? ถ้าเรื่องแบบนี้แพร่กระจายไป..ฮึ!”

มหาเทพธาตุบลมเทเรเซียเริ่มกังวล  “แม้ว่าลินลี่ย์พูดว่าเขาจะให้ข้าค้นหา  แต่เขาหมายความชัดว่าข้าต้องฆ่าเขาจากนั้นจึงค้นหา  เขาบังคับให้ข้าลงมืออย่างเห็นได้ชัด  คงไม่มีปัญหาถ้าข้าพบมุกวิญญาณทั้งเก้า  ข้าก็จะพิสูจน์ว่าข้าถูก  แต่ถ้าข้าฆ่าเขาแล้วไม่พบมุกวิญญาณเล่า..อย่างนั้นข้าก็สงสัยเขาอย่างไม่เป็นธรรม!  เมื่อข่าวนี้เผยแพร่ออกไป  ข้าคงเสียหน้าแท้จริง”

เทเรเซียลังเล

“ท่านมหาเทพ  ถ้าท่านต้องการตรวจสอบ อย่างนั้นก็เชิญทำได้  ข้าลินลี่ย์ มีเรื่องต้องไปจัดการไม่อาจอยู่น้อมสนองท่านต่อไปได้”  ลินลี่ย์พูดจริงจัง  “สำหรับโมลด์นั้น ที่ท่านมหาเทพอ้างถึง เมื่อไม่นานมานี้ ข้าได้ฆ่าร่างแยกที่ทรงพลังที่สุดของเขาไป!  เห็นได้ชัดว่าเขากระทำการเพื่อบีบคั้นข้าอย่างไม่เป็นธรรม  ถ้าท่านไม่คิดจะตรวจสอบต่อไป ท่านมหาเทพ อย่างนั้นข้าจะไปตามหาโมลด์  ฮึ่ม.. ข้าไม่ได้ตั้งใจจะขุดรากถอนโคนฆ่าร่างแยกของเขาทั้งหมด แต่คาดไม่ถึงเลยว่าเขาจะตอบโต้ข้าด้วยการกระทำอย่างนี้”

เทเรเซียขมวดคิ้ว

ใช่แล้ว ในวังของมหาเทพบลัดริจ เขาก็รู้ว่าลินลี่ย์ฆ่าร่างแยกที่ทรงพลังที่สุดของโมลด์

มหาเทพบลัดริจส่งสำนึกเทพบอก  “เทเรเซีย เจ้าต้องให้ความสำคัญสถานะของเจ้า  เจ้าเป็นมหาเทพ!  เรื่องที่เกิดขึ้น เจ้าต้องการยืนยันว่าจะตรวจสอบด้วยหรือ?”

“โบซัน เจ้ากำลังจะห้ามข้าหรือ?  ดูจากหลายๆ อย่างแล้ว  ดูเหมือนว่าเจ้ายืนยันเข้าข้างลินลี่ย์”  เทเรเซียตอบกลับ

“ข้าไม่ได้เป็นคนห้ามเจ้า  จะบอกอะไรให้ มหาเทพเรดบุด นางขอให้ข้าดูแลลินลี่ย์ให้ดี”  มหาเทพบลัดริจส่งสำนึกเทพตอบ  “นอกจากนี้ เท่าที่ข้ารู้ ลินลี่ย์อยู่ในสมรภูมิมหาพิภพเพิ่งกลับมาไม่นานนี้ แล้วเขาจะไปได้รับเครื่องรางจอมเทพมาจากไหน?  ข้อมูลนี้เป็นเท็จอย่างเห็นได้ชัด  ต่อให้เครื่องรางจอมเทพมีอยู่จริง แต่ลินลี่ย์ไม่จำเป็นต้องเป็นคนได้ไป และถ้าบอกว่ามีเครื่องรางจอมเทพจริงๆ และลินลี่ย์ก็ถืออยู่จริง! เจ้าต้องการจะทำอะไร จะสู้เพื่อชิงเครื่องรางจอมเทพอย่างนั้นหรือ?”

“อะไร, ทำไมข้าจะทำไม่ได้เล่า?”  เทเรเซียตอบกลับ

“ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นพารากอนในกฎธาตุของเจ้า  แต่เจ้าก็ยังเป็นชั้นมหาเทพน้อยอยู่ดี  ถ้าเมื่อพายุมาถึง .. เจ้าควรจะรู้ว่าในพันธกิจหกครั้งที่ผ่านมาประมุขมหาเทพจะเป็นผู้ทำได้สำเร็จ  จบพันธกิจของจอมเทพได้  มหาเทพส่วนใหญ่ล้มเหลว  เจ้าต้องการจะเข้ามาพัวพันจริงๆ ใช่ไหม?”

เทเลเซียลังเล

“นอกจากนี้ ข่าวนี้เท็จโดยสิ้นเชิง”  มหาเทพบลัดริจส่งสำนึกเทพต่อ  “ถ้าเป็นความจริง เป็นไปได้ยังไงที่เรื่องนี้ไม่เคยมีร่องรอยเบาะแสมาก่อน?  เป็นไปได้ยังไงที่บังเอิญขนาดนั้น เรารู้เรื่องที่เกิดขึ้นได้ยังไง? เรื่องบังเอิญขนาดนั้นได้ยังไง ข่าวนั้นเป็นโมลด์ที่ส่งออกไปไม่ใช่หรือ?  แล้วใครเล่าที่บังเอิญที่ร่างแยกของเขาถูกลินลี่ย์ฆ่า?  และลินลี่ย์.. เป็นเทพพารากอนแต่ก็มีโอกาสตายมากกว่าถ้าเขาเกี่ยวข้อง  เจ้าคิดว่าเป็นไปได้จริงๆ หรือ?  เครื่องรางจอมเทพไม่มีประโยชน์กับเขา”

เทเรเซียลังเล

“ลินลี่ย์มีความเกี่ยวข้องกับมหาเทพเรดบุดหรือ?”  เทเรเซียถามกลับ

เทเรเซียเป็นเพียงมหาเทพน้อย  ขณะที่มหาเทพเรดบุดเป็นมหาเทพชั้นกลาง  นอกจากนี้มหาเทพเรดบุดถือกำเนิดจากเทือกเขาอะเมทิสต์ และเป็นอสูรเทพอะเมทิสต์ตนแรก  นางมีพลังมากกว่ารีสเจมมากมายนับไม่ถ้วน  แม้แต่เทเรเซียก็ยังค่อนข้างกลัวมหาเทพเรดบุด

“เขามีสัมพันธ์แน่นอน  เจ้าไปถามดูก็ได้ ลินลี่ย์เชี่ยวชาญการใช้สนามพลังอะเมทิสต์  วิชาสนามพลังอะเมทิสต์เป็นสุดยอดวิชาของมหาเทพเรดบุด”  มหาเทพบลัดริจส่งสำนึกเทพตอบ

มหาเทพบลัดริจยืนนิ่งอยู่กับที่ ไม่มีทางที่เทเรเซียจะลงมือกับลินลี่ย์ได้

นอกจากนี้มีความชัดเจนว่าข้อมูลที่เขาได้มาเป็นข่าวเท็จ

เขา..เทเรเซียเป็นมหาเทพมีสถานะอันสูงส่ง  เขาไม่สามารถทำตัวเองให้อับอายได้

เทเรเซียกวาดสายตาหรี่แคบไปที่ลินลี่ย์ จากนั้นพูดอย่างเยือกเย็น  “ในเมื่อเจ้าสาบานไปแล้ว ข้าย่อมเชื่อเจ้าเป็นธรรมดา”  เขากวาดสายตามองดูแหวนมิติเก็บสมบัติที่เป็นของร่างแยกทั้งห้า และจากนั้นเพียงกระพริบตา ร่างเขาหายไปจากสายตาของลินลี่ย์  การเคลื่อนไหวของเขาไวกว่ายอดฝีมือระดับพารากอนอย่างลินลี่ย์จะเทียบได้

“นี่คือความเร็วของมหาเทพหรือนี่?  มิน่าเล่าถึงกล่าวกันว่าพารากอนเมื่อเผชิญกับมหาเทพไม่สามารถสู้ตอบโต้ได้เลย”  ลินลี่ย์ลอบประหลาดใจ

“ขอบคุณท่านมหาเทพ”  ลินลี่ย์คำนับมหาเทพบลัดริจต่อหน้าเขาอย่างซาบซึ้ง

“หึหึ..”  มหาเทพบลัดริจหัวเราะเยือกเย็น  “ลินลี่ย์!  ตระกูลสี่อสูรศักดิ์สิทธิ์ของเจ้าพำนักอยู่ในทวีปบลัดริจและเบรุตก็เป็นทูตของข้า  ความสัมพันธ์ของเจ้ากับเบรุตก็ไม่ใช่ตื้นเขิน  และเจ้ายังมีเรื่องอย่างนี้ได้  แน่นอนข้าควรจะปกป้องเจ้า  ถ้าเจ้ามีเวลาในอนาคต เจ้ามาหาข้าได้ที่เกาะบลัดริจ  เกาะบลัดริจอยู่ในเทือกเขาเทียมเมฆ”

“ขอรับ ท่านมหาเทพ”  ลินลี่ย์เรียนด้วยความนอบน้อม

“เจ้าตั้งใจจะไปฆ่าโมลด์ใช่ไหม?”  มหาเทพบลัดริจกล่าว

“ถูกแล้ว”  ลินลี่ย์พยักหน้า  โมลด์ผู้นี้พยายามวางแผนการเล่นงานข้า  ข้าจะไว้ชีวิตเขาได้ยังไง?”

เป็นโมลด์นั่นแหละที่ได้รับเครื่องรางจอมเทพ  โมลด์ไม่ได้ประกาศต่อสาธารณะว่าเขาได้รับมา  และตอนนี้เขาพยายามใช้แผนการกับลินลี่ย์  แม้จะพยายามพูดถึงโองการจอมเทพ แต่เขาก็นับว่าเป็นคนโกหก

“ไม่จำเป็น เจ้าตรงกลับไปที่เทือกเขาสกายไรท์ได้”  มหาเทพบลัดริจกล่าว

ลินลี่ย์ตะลึง

อะไรนะ?  มหาเทพยับยั้งเขาไว้หรือ?

ตามความเข้าใจของลินลี่ย์ โดยทั่วไปมหาเทพจะไม่แทรกแซงการต่อสู้ระหว่างเทพด้วยกัน  ในช่วงเวลาที่ผ่านมานานนับปีไม่ถ้วน มีทูตมหาเทพเสียชีวิตไปเป็นจำนวนมาก

“เนื่องจากระดับพลังในปัจจุบันของเขา โมลด์ไม่มีคุณสมบัติเป็นทูตของข้าอีกต่อไป”  มหาเทพบลัดริจหัวเราะอย่างเยือกเย็น “ที่ยิ่งกว่านั้นดูเหมือนโมลด์ก็โกหกหลอกลวงข้าด้วยเหมือนกันฮึ่ม..!”  หน้าของมหาเทพบลัดริจบึ้ง หลอกลวงมหาเทพต้องถูกลงทัณฑ์ประหารชีวิต!

ภายในเมืองลูซีฟติดกับเทือกเขาสกายเมาท์ภายในลานเงียบสงบ

“ทุกอย่างเตรียมการไว้แล้ว  ทั้งหมดที่ข้าจำเป็นต้องทำก็คือรอข่าวการตายของลินลี่ย์”  โมลด์นั่งอยู่กับที่ในสวนด้วยความกระวนกระวายใจ

แม้ว่าเขารู้สึกมั่นใจถึง 90% ว่าลินลี่ย์จะต้องตาย แต่เขาก็ยังกังวล  กังวลว่าลินลี่ย์จะโชคดีพอรอดจากเคราะห์กรรมได้  จากนั้นมาแก้แค้น  ดังนั้นเขาไม่กล้ากลับไปยังคฤหาสน์อีกต่อไป แต่กลับมาที่เมืองแทน  การฆ่าเป็นข้อห้ามภายในขอบเขตเมือง!  นี่เป็นกฎที่มหาเทพตราขึ้น!  แม้แต่เทพพารากอนก็ไม่กล้าฝ่าฝืน

ทันใดนั้น...

รัศมีพลังที่น่ากลัวปรากฏขึ้นในสวน และจากนั้นพลังงานสีดำที่มีชีวิตชีวาเริ่มรวมตัวกันกลายเป็นบุรุษผมขาว

“ท่านมหาเทพ”  โมลด์เมื่อเห็นเช่นนี้รีบคุกเข่าทันทีด้วยความหวาดกลัวทันที

นี่คือร่างที่เกิดจากรูปพลังงานของมหาเทพบลัดริจ  ร่างของมหาเทพบลัดริจเองอยู่ห่างออกไปสิบล้านกิโลเมตร แต่โดยใช้สำนึกเทพเขายังสามารถสร้างรูปร่างพลังงาน  ร่างแยกพลังงานของมหาเทพเพียงพอจะฆ่าเทพชั้นสูงส่วนใหญ่ได้  แต่แน่นอนว่า..ยังไม่เพียงพอจะฆ่าเทพพารากอน

นี่คือเหตุผลที่มหาเทพธาตุลมเทเรเซียต้องใช้ร่างจริงของตัวเองไปยังตำแหน่งของลินลี่ย์

“เจ้ากล้าหลอกลวงข้า”  มหาเทพบลัดริจโมลด์อย่างเย็นชา

“ควั่บ!”  ธนูมายาสีแดงเข้มยิงออกมาจากหน้าผากของร่างพลังงานทันที

“ไม่, ข้า....”  โมลด์เมื่อเห็นสถานการณ์เป็นเช่นนั้น ต้องการจะพูดบางอย่าง  แต่ธนูสีแดงเข้มยิงเข้ามาในร่างของเขา และจากนั้นตาของเขาเริ่มหมองไร้ประกาย  เขาล้มลงและไม่สามารถลุกขึ้นมาได้อีกเลย

“แคล้ง!”  สมบัติมหาเทพประเภทเกราะร่วงกับพื้น

ร่างแยกพลังงานเก็บเกราะมหาเทพ  จากนั้นเปลี่ยนเป็นรังสีแสงออกไปจากเมือง

ใช่แล้ว มีข้อห้ามต่อสู้กันในเมือง

แต่นั่นคือกฎที่มหาเทพตราขึ้นเอง!  มหาเทพไม่ถูกห้ามมิให้ฆ่าคน

อสูรโลหะรูปกระบี่สีดำกำลังบินด้วยความเร็วสูงภายในแคว้นอินดิโก

“พี่ใหญ่!  เมื่อครู่นี้ข้าเป็นห่วงแทบตาย”  บีบีเริ่มหัวเราะ  “จริงสิ, พี่ใหญ่, มหาเทพต้องการอะไรจากท่าน?”

ลินลี่ย์ได้ยินเช่นนี้อดคิดถึงมุกวิญญาณทั้งเก้ามิได้

ตอนนี้ไม่มีมหาเทพอยู่ใกล้ๆ แล้ว แค่เพียงคิดลินลี่ย์ส่งสำนึกเทพเข้าไปในแหวนมิติเก็บสมบัติค้นหามุกวิญญาณทั้งเก้าเหล่านั้น

ภายในพื้นที่ซึ่งปราศจากชีวิต

รัศมีสีเขียวเลือนรางรายล้อมมงกุฏซึ่งประดับไปด้วยมุกวิญญาณเก้าเม็ด

“นี่...นี่..มุกวิญญาณทั้งเก้า.. มงกุฎคร่ำคร่านั่น...?”  ลินลี่ย์ตกตะลึงไปหมด