บทที่ 28 - บำรุงปราณและเลือดลม

1/6

บทที่ 28 - บำรุงปราณและเลือดลม

“นายน้อยหยาง นั่นท่านกำลังกินอะไร? กลิ่นช่างหอมเหลือเกิน”

ระหว่างนั้นเอง เสียงประหลาดใจดังเข้ามา

เฉินซียืนอยู่ที่ทางเข้าประตู ทำจมูกฟุดฟิด เมื่อเห็นผัดหมี่ทะเลที่หยางเฉินเฉินกำลังรับประทานดวงตาของเขาเป็นประกาย วิ่งเข้ามาโดยไม่รอให้เจ้าบ้านเอ่ยเชิญ

เนื้อกระป๋องที่เขากินเมื่อคืนนี้ มันช่วยให้ร่างกายแข็งแกร่งขึ้น เหมือนอายุน้อยลงเป็นสิบปี

เขาเคยลิ้มรสความหวานเช่นนี้มาก่อน ดังนั้นเมื่อเห็นว่าพ่อลูกกำลังกินอาหารจานใหม่ ก็เกิดอยากลิ้มลองบ้าง เอ่ยอย่างยิ้มแย้ม “นายน้อยหยาง ข้ายังไม่ได้กินข้าวเช้า ขอข้าสักจานจะได้ไหม?”

หยางซือเล่ยพยักหน้าอย่างสงบ “ได้อยู่แล้ว แต่ราคาจานละ 10 ตำลึงทองนะ”

อย่ามาล้อกันเล่นนะ!

ราคาของผัดหมี่ทะเลจากระบบหนึ่งกล่องคือ 10 แต้มเสริมพลัง ต่อให้เจ้าเป็นตัวแทนธุรกิจให้ข้า แต่ก็ไม่ได้หมายความวาจะได้กินฟรี

“อะไรนะ? 10 ตำลึงทอง!?”

ได้ยินคำตอบนี้ ดวงตาของเฉินซีเบิกกว้าง มองหยางซือเล่ยอย่างตกใจ คิดว่าตนได้ยินผิดไป

“ถูกตัอง ราคา 10 ตำลึงทอง” หยางซือเล่ยพยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจ เอ่ยด้วยรอยยิ้มบาง “ถ้าท่านคิดว่าแพงไป ก็ไม่ต้องกินมันก็ได้”

เมื่อได้รับคำยืนยัน กล้ามเนื้อที่มุมปากของเฉินซีกระตุก

ควรทราบนะว่า ฝูจิงเสวียนที่เป็นโรงเตี๊ยมที่ใหญ่ที่สุดในเมืองชิงหยาง จานอาหารยอดนิยม ยังมีราคาเพียง 1 ตำลึงทองเท่านั้น และนั่นก็ถือว่าหรูหรามากแล้ว

ทว่าผัดหมี่ธรรมดาเบื้องหน้าเขา มันกลับมีราคาถึง 10 ตำลึงทอง!

หยางซือเล่ยทำตัวเป็นสิงโตปากกว้างชัดๆ!

อย่างไรก็ตาม เมื่อนึกถึงมนต์ขลังของเนื้อกระป๋องที่เหมือนดั่งยาอายุวัฒนะเมื่อคืน เฉินซีกัดฟัน กลืนคำปฏิเสธลงคอ แล้วกล่าวว่า “ตกลง นายน้อยหยาง โปรดทำให้ข้าจานหนึ่ง”

ว่าจบ เฉินซีเอื้อมมือไปที่แหวนมิติ และนำทองออกมา 10 ตำลึง วางลงบนโต๊ะ

หยางซือเล่ยรับมันโดยไม่คิดมากมารยาท ทรัพย์สินเดิมของเจ้าของร่างเก่าหายไปหมดแล้ว ตอนนี้ทุกอย่างจึงเป็นเงินเป็นทอง แม้จะเล็กน้อยก็ควรเรียกเก็บมัน

หยางซือเล่ยแสร้งทำเป็นแตะแหวนมิติในมือ พร้อมกันนั้นสั่งการผ่านความคิดเข้าไปยังระบบร้านค้า

“ติ๊ง! ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ คุณแลกเปลี่ยนผัดหมี่ทะเลแบบอุ่นสำเร็จ แต้มเสริมพลัง-5”

วินาทีถัดมา ปรากฏกล่องผัดหมี่ปิดผนึกในมือหยางซือเล่ย

“นี่คืออะไร?”

เห็นสภาพของมัน เฉินซีไม่เข้าใจ

ผัดหมี่อยู่ในกล่องทรงกลมหน้าตาประหลาดนี้หรือ? จะน่าเศร้าไปหน่อยไหม? ฮ๊าาา!

เห็นภาพนี้ เฉินซีรู้สึกว่าทอง 10 ตำลึงของเขาคงสูญเปล่าแล้ว

เห็นท่าทางที่แสดงของเฉินซี หยางซือเล่ยไม่สนใจ เพียงเปิดฝากล่องพลาสติกออก

หน้าที่หลักของร้านค้าในส่วนเสบียงกรังคือจัดหาอาหารการกินให้พร้อมแม้อยู่ในสถานการณ์ภาคสนาม ทุกอย่างต้องง่ายแม้ไม่มีไฟให้ใช้

หยางซือเล่ยแกะถุงเส้นและเครื่องปรุงต่างๆ ใส่ไว้ตรงช่วงบนของกล่องพลาสติก จากนั้นเทน้ำลงไปในส่วนล่างของกล่องพลาสติกแล้วปิดฝามิดชิด ถุงร้อนข้างใต้เมื่อสัมผัสกับน้ำก็ทำปฏิกิริยา เกิดความร้อนอย่างรวดเร็ว

รอประมาณ 5 นาที ก็เปิดฝาพลิกเส้นด้านบน เมื่อครบอีก 5 นาทีก็ถือว่าพร้อมรับประทาน

หลังจากนั้นไม่นาน ภายใต้สายตาประหลาดใจของเฉินซี หยางซือเล่ยเปิดฝากล่องพลาสติก กลิ่นหอมเร่าร้อนโชยฟุ้งมาแตะจมูกเขา

หยางซือเล่ยคลุกส่วนผสมอีกรอบ และเททั้งหมดลงในจาน เป็นอันพร้อมเสิร์ฟผัดหมี่ทะเลสีสันสดใหม่พร้อมทาน

“นี่ ... ”เห็นสิ่งที่เกิดขึ้น เฉินซีตกใจมาก กระบวนการทำอาหารเมื่อครู่ ไม่มีการก่อกองไฟ ไม่ต้องมีฝืนหรือเตา แต่เพียงช่วงสั้นๆ กลับสามารถปรุงผัดหมี่ร้อนๆได้!

หากเป็นเมื่อก่อน ต่อให้ถูกทุบตีจนตายเฉินซีก็ไม่ยอมเชื่อ แต่ครั้งนี้เขาเห็นกับตาตัวเอง มันให้ความรู้สึกเหมือนฝันไป

วิธีการปรุงอาหารเช่นนี้ ทั่วทั้งทวีปหยวนฉวน เกรงว่าจะไม่มีร้านไหนทำได้!

ขณะที่กำลังตื่นตาตื่นใจ เฉินซีรีบคว้าตะเกียบ แล้วลองกินดู

ผัดหมี่สูดเข้าปาก เนื้อเนียนละเอียด ไม่เหนียวเหนอะหนะ รสชาติดีเยี่ยม

“รสชาติไม่เลว!”

เป็นครั้งแรกที่ได้กินอาหารที่มีกระบวนการปรุงแปลกใหม่เช่นนี้ เฉินซีอดชมไม่ได้

กระนั้น ด้วยวิธีการทำและรสชาติราวๆนี้เพียงอย่างเดียว เขานึกในใจว่าราคา 10 ตำลึงทองยังคงแพงไปหน่อย

แต่ไม่นาน เมื่อเส้นหมี่ลงท้อง ใบหน้าของเฉินซีก็เปลี่ยนไป สลายความคิดนี้ทันที

เพราะเวลานี้ เขาสัมผัสได้ถึงพลังปราณและเลือดลมของตัวเอง พวกมันกำลังโหมกระหน่ำด้วยความเร็วที่น่าอัศจรรย์ กระแสไออุ่นแผ่ไปทั้งร่างกาย!