บทที่ 244 ครูหนึ่งวันเท่ากับพ่อทั้งชีวิตคุกเข่าลง!
ซุนม่อรีบกลับมาและเห็นเด็กหนุ่มร่างสูงอายุประมาณ15 ถึง 16 ปี ตะโกนใส่ซวนหยวนพ่ออย่างเย่อหยิ่ง
ถ้าไม่ใช่เพราะหลี่จื่อฉีกำลังฉุดดึงซวนหยวนพ่อกลับมาหอกเงินของเขาคงจะแทงทะลุร่างของเด็กหนุ่มผู้นี้เป็นรูที่เปื้อนเลือดไปแล้ว
"เกิดอะไรขึ้น?"
ซุนม่อขมวดคิ้ว
"อาจารย์!"
หลี่จื่อฉีถูกขัดจังหวะทันทีที่เขาตะโกนเสร็จ
เด็กหนุ่มคนนั้นไม่แสดงความเคารพเลย
“เจ้าเป็นครูของพวกเขาหรือเจ้ามาทันเวลาพอดี รีบเก็บของและพาพวกเขาออกไปให้พ้นทางอาจารย์ของข้าจะใช้น้ำพุร้อนนี้ในภายหลัง!”
“พวกเจ้าไปอาบน้ำต่อได้แล้ว!”
ซุนม่อสั่ง
“เฮ้! ข้ากำลังคุยกับเจ้า เจ้าได้ยินข้าไหม?”
เด็กหนุ่มคนนั้นโกรธจัดและเดินไปหาซุนม่อยื่นมือออกและต้องการจะผลักเขา
"เฮ้!"
สีหน้าของหยิงไป่อู่และเจียงเหลิ่งเปลี่ยนไปและพวกเขารีบวิ่งเข้ามาจับไหล่เขาทันที
“นักเรียนคนไหนช่างอวดดีนัก”
ซุนม่อพ่นลมหายใจเย็นเยียบและรัศมีสีทองก็ปะทุขึ้นพร้อมกับเสียงลมหอบที่ล้อมรอบเด็กหนุ่มคนนั้น
ตุ้บ
ขาของเด็กหนุ่มทรุดตัวลงและคุกเข่าลงกระแทกพื้นอย่างแรงจนสิ่งสกปรกและฝุ่นบนพื้นลอยขึ้นมา
"เกิดอะไรขึ้น?"
เด็กหนุ่มผู้นั้นตกใจความรู้สึกหวาดกลัวคืบคลานเข้ามาในหัวใจของเขา เมื่อเขามองไปที่ซุนม่ออีกครั้งเขารู้สึกว่าจู่ๆ ฝ่ายหลังก็แสดงท่าทางที่น่าสะพรึงกลัวทำให้เขารู้สึกราวกับว่าเขาได้เห็นพญาราชสีห์แห่งทุ่งราบ
"หืม?"
ถานไถอวี่ถัง,หลี่จื่อฉีและเจียงเหลิ่งรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นพวกเขาเบิกตากว้างและมองไปทางซุนม่ออย่างไม่เชื่อ ยังมีรัศมีมหาคุรุอีกเหรอ?
"หืม? เขาคุกเข่าลงทำไม? นี่เป็นประเพณีของพวกเขาหรือไม่?”
ลู่จื่อรั่วรู้สึกงุนงง
“ครู… ครูหนึ่งวันเป็นพ่อตลอดชีวิต?”
เด็กหนุ่มคนนั้นมองซุนม่อและเค้นคำนี้ออกอย่างยากลำบากเขาไม่เข้าใจว่าครูหนุ่มจะเข้าใจรัศมีแห่งการพักผ่อนอย่างสันติได้อย่างไร
มีรัศมีมหาคุรุมากมายในโลกของมหาคุรุประตูเซียนสร้างความแตกต่างตามความยากในการรู้แจ้ง ความหายากและความสามารถของพวกเขา
ครูหนึ่งเท่ากับเป็นพ่อทั้งชีวิตเป็นรัศมีที่หายากอย่างยิ่ง และมหาคุรุที่สามารถเข้าใจได้นั้นมีอายุเฉลี่ยประมาณ70 ปี นี่คือเหตุผลที่เรียกกันเล่นๆว่า ‘รัศมีพักผ่อนอย่างสันติ’ ซึ่งหมายความว่าบุคคลนั้นกำลังจะตายในไม่ช้า
“เป็นไปได้ไหมที่ผู้ชายคนนี้รู้จักวิชาที่สามารถคืนร่างเขาให้อ่อนเยาว์ได้”
เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ เด็กหนุ่มคนนั้นก็ไม่มีความเย่อหยิ่งที่ทำมาก่อนหน้านี้อีกต่อไปเขาเริ่มไม่สบายใจและหวาดกลัว
“อาจารย์ นี่คือเป็นครูหนึ่งเป็นพ่อทั้งชีวิตใช่ไหม?”
หลี่จื่อฉีถาม
“อื้อ!
ซุนม่อเปิดใช้งานเนตรทิพย์และสังเกตเด็กหนุ่มคนนี้ที่ชื่อเว่ยเจี๋ย
ซุนม่อตอบอย่างใจเย็นแต่นักเรียนทุกคนตกใจ อาจารย์ซุนเพิ่งโยนรัศมีนักเรียนที่โดนลวงออกไปก่อนหน้านี้แต่ตอนนี้ยังมีรัศมีเป็นครูหนึ่งวันเป็นพ่อทั้งชีวิต? สิ่งต่างๆพูดเกินจริงหรือไม่?
มาตรฐานที่เข้มงวดในการเป็นมหาคุรุระดับสองดาวคือต้องเชี่ยวชาญ6 รัศมีมหาคุรุ เชี่ยวชาญในสองสายอาชีพย่อยและมีนักเรียนคนหนึ่งอยู่ในทำเนียบนักเรียนดาวรุ่ง
ซุนม่อได้ปฏิบัติตามเงื่อนไขสองข้อแล้วอาจกล่าวได้ว่าขึ้นอยู่กับนักเรียนทั้งหกของเขาว่าจะแข็งแกร่งพอให้เขาเป็นมหาคุรุ2 ดาวได้หรือไม่
หากนักเรียนดีพอซุนม่อสามารถสอบสองครั้งติดต่อกันในหนึ่งปี คว้าสิทธิ์ในการเป็นมหาคุรุระดับ 2 ดาวนี่เป็นความสำเร็จอันรุ่งโรจน์สำหรับครูที่เพิ่งได้รับการว่าจ้าง
“สิ่งนี้ทำไม่ได้ข้าต้องฝึกฝนอย่างหนักและไม่ถ่วงรั้งอาจารย์ไว้!”
หลี่จื่อฉีตั้งเป้าหมายให้ตัวเองให้ติดอันดับทำเนียบนักเรียนดาวรุ่งภายในครึ่งปี
แม้ว่าหยิงไป่อู่ไม่ได้พูดอะไรแต่นางกำหมัดแน่น เท่านี้ก็เพียงพอแล้วที่จะแสดงอารมณ์ของนางออกมา นางกำลังจะฝึกปรือให้หนักขึ้นในการพากเพียรของนางและพยายามเข้าสู่ทำเนียบนักเรียนดาวรุ่งโดยเร็วที่สุด
นี่ไม่ใช่แค่เพื่อตัวนางเองสำหรับครูของนางเช่นกัน
“อาจารย์ช่วยบอกข้าหน่อยได้ไหมว่าท่านรู้จักรัศมีมหาคุรุอื่นๆ อีกบ้างไหม?”
ถานไถอวี่ถังถาม
"ไม่!"
ซุนม่อชี้ไปที่เว่ยเจี๋ยด้วยคางของเขา
“ผู้ชายคนนี้เป็นอะไร?”
“อาจารย์ของเขามาทีหลังและเขาต้องการให้พวกเราเลิกแช่น้ำพุร้อนนี้”
หลี่จื่อฉีอธิบาย
“นักเรียนคนนี้บังอาจถามระดับดาวของครูคนนี้ได้ไหม?”
เว่ยเจี๋ยพยายามจะยืนขึ้นแต่ก็ไร้ประโยชน์ รู้สึกเหมือนมีภูเขาขนาดใหญ่กดทับไหล่ของเขาเขาไม่สามารถตะโกนออกมาดังๆ ได้
“ไปอาบน้ำ!”
ซุนม่อสั่งและไม่ใส่ใจเว่ยเจี๋ยเลย
“อาจารย์ของข้าคือมหาคุรุระดับ4 ดาวเฉินอันฟู่!”
เว่ยเจี๋ยนำผู้หนุนหลังของเขาขึ้นมาเมื่อเขาพูดเช่นนี้ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจและในขณะเดียวกันก็ดูถูกกลุ่มของซุนม่อ
“แล้วไงเล่า ถ้าเขาเป็น4 ดาว?”
ซวนหยวนพ่อโกรธมากถ้าไม่ใช่เพราะหลี่จื่อฉีหยุดเขาก่อนหน้านี้ เขาจะทุบหัวของผู้ชายคนนี้
“ซวนหยวน เจ้าโตมาเพื่อกินข้าวเหรอ?4 ดาวช่างน่าทึ่งจริงๆ!”
ถานไถอวี่ถังอธิบาย
“ข้าโตมากับการกินเนื้อ!”
ซวนหยวนพ่อตอบอย่างจริงจัง
“เอ่อ!”
ถานไถอวี่ถังตระหนักว่ายากมากที่จะสื่อสารกับเด็กหนุ่มที่มีสมองและกล้ามเนื้อเต็มที่วลีของเขา โตมาเพื่อกินข้าวหมายความว่าซวนหยวนพ่อไม่มีสามัญสำนึก
“ฮึ่ม!”
เว่ยเจี๋ยแค่นหายใจอย่างภาคภูมิใจหลังจากได้ยินคำพูดของถานไถอวี่ถังในโลกของมหาคุรุ จำนวนดาวเป็นตัวแทนของอำนาจและสถานะทางสังคม
“ไปอาบน้ำกัน ดูลิงไปด้วยน่าสนใจไหม?”
ซุนม่อถามทันที
“เจ้าเรียกใครว่าลิง”
เว่ยเจี๋ยโกรธมากแม้แต่อาจารย์ของเขาก็ไม่เคยดูถูกเขามาก่อน
"ฮึ่ม!"
ซุนม่อรู้สึกรำคาญและดีดนิ้วเป๊าะ!
แสงสีทองปรากฏบนนิ้วของซุนม่อควบแน่นเป็นลูกศรสีทองที่พุ่งไปที่หน้าผากของเว่ยเจี๋ย
"ฮะ? งี่เง่า…
เว่ยเจี๋ยตกตะลึงและต้องการหลบเลี่ยงแต่ในขณะที่เขาถูกรัศมีเป็นครูวันเดียวเป็นพ่อทั้งชีวิตเขาทำได้เพียงคุกเข่าที่นั่นและรับมันไปเต็มที่
ฟุ่ฟฟฟฟ!
หัวของเว่ยเจี๋ยผงะหงายกลับไป เมื่อเขาขยับขึ้นอีกครั้ง ดวงตาของเขาสูญเสียประกายและเขาก็น้ำลายไหลจากมุมปากของเขาเขาดูเหมือนคนงี่เง่า คุกเข่าอยู่ที่นั่นด้วยความงุนงงเหมือนคนปัญญาอ่อน
“อาจารย์ไม่เป็นไรใช่ไหม?”
เจียงเหลิ่งกังวลเล็กน้อย
เด็กหนุ่มคนนี้มีความสามารถพิเศษที่มหาคุรุระดับ4 ดาวจะต้องรับไว้เป็นศิษย์ส่วนตัวของเขาอย่างแน่นอน อาจารย์ของเขาคงไม่พอใจแน่ๆที่เห็นเขาถูกครูคนอื่นลงโทษ
แน่นอนว่าเหตุผลที่คนนี้มาก็เพื่อจัดหาพื้นที่และเตรียมบ่อน้ำพุร้อนให้อาจารย์ของเขาอย่างไรก็ตาม ซุนม่อไม่ได้ตั้งใจจะยอมแพ้ คงต้องเผชิญหน้ากันอย่างแน่นอน
“ไปอาบน้ำซะ!”
ซุนม่อไม่พอใจเว่ยเจี๋ยแสดงท่าทีเย่อหยิ่งต่อนักเรียนและตัวเขาเองเขาคงไม่เข้าใจว่าการให้เกียรติครูและเคารพคำสอนของพวกเขาหมายความว่าอย่างไรถ้าเขาไม่ได้รับการลงโทษ
(เจ้าคิดว่าเจ้าสามารถทำอะไรก็ได้ที่พวกเจ้าพอใจเพียงเพราะเจ้าเป็นลูกศิษย์ส่วนตัวของมหาคุรุระดับ4 ดาวหรือ? ข้าขอโทษแม้ว่าครูของเจ้าจะยืนอยู่ต่อหน้าข้า เขาก็ไม่ยอมทำตามใจเขา)
พวกเขาอาบน้ำต่อและซุนม่อก็นวดให้ถานไถอวี่ถังสิบนาทีหรือมากกว่านั้นเจียงเหลิ่งก็ออกมาดู เขาตระหนักว่าเว่ยเจี๋ยไม่อยู่อีกต่อไป
“เจียงเหลิ่ง เจ้าขี้ขลาดเกินไปจริงๆดูจื่อรั่วสิ นางไม่กลัวเลย!”
ถานไถอวี่ถังไม่พอใจ
เจียงเหลิ่งกลอกตาด้วยความเฉลียวฉลาดของเด็กสาวมะละกอ นางไม่รู้ว่าเผชิญกับอะไร!
ผ่านไปอีกสิบนาทีหรือมากกว่านั้นกู้ซิ่วสวินก็เข้ามาหา
“อาจารย์ซุน อาจารย์จินขอให้เจ้ามาพบ”
กู้ซิ่วสวินเดินตรงไปที่บ่อน้ำพุร้อนโดยไม่ต้องจองนางเหลือบมองไปรอบๆ และจ้องมองผ่านร่างของเด็กหนุ่ม
“จุ๊ๆ ร่างของซวนหยวนพ่อนี้ช่างน่าทึ่งจริงๆ น่าเสียดายที่เขาไม่ใช่ลูกศิษย์ของข้า!”
สาวมาโซคิสต์ถอนหายใจเสียดาย
“เฉินอันฟู่มาแล้วเหรอ?”
ซุนม่อถาม
“ถูกแล้ว!”
“เอาล่ะ ช่วยบอกอาจารย์จินด้วยว่าข้าจะไปหาหลังจากนวดเสร็จ”
ซุนม่อไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้
“ซุนม่อแม้ว่าเฉินอันฟู่จะไม่ได้พูดอะไรมาก แต่ข้าบอกได้ว่าเขาอารมณ์ไม่ดีเจ้าทำให้เขาขุ่นเคืองใช่ไหม?”
กู้ซิ่วสวินเปลี่ยนไปเรียกชื่อของเขาทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ดูใกล้ชิดกันมากขึ้นวิธีนี้จะช่วยให้นางสามารถแสดงความกังวลได้ดีขึ้น
“เอ่อ ข้าสอนบทเรียนให้ลูกศิษย์ของเขา!”
ซุนม่อไม่ได้ปิดบังอะไร
“เจ้าอารมณ์เสียจริงๆ…”
กู้ซิ่วสวินไม่รู้จะพูดอะไรระดับดาวและความอาวุโสของบุคคลนั้นมีค่าอย่างสูงในโลกของมหาคุรุ ซุนม่อจะถูกกดดันจากมหาคุรุที่อยู่เหนือเขาด้วยการทำเช่นนี้
“ถ้าข้าต้องยอมจำนนต่อหน้าบุคคลสำคัญเพื่อเอาตัวรอดข้ายอมตายดีกว่า!”
ซุนม่อไม่ได้ตั้งใจจะสอนเมื่อกล่าวเช่นนี้แต่คำแนะนำอันล้ำค่าของเขาก็ถูกเปิดใช้งาน
ดวงตาของหลี่จื่อฉีสว่างขึ้นทันทีและนั่นคือการแสดงความชื่นชมเขา
หยิงไป่อู่ยิ้มนี่คือเหตุผลที่นางเคารพซุนม่อ
“แหม เด็กดื้อ!”
ถานไถอวี่ถังส่ายหัวแต่มีความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ในหัวใจของเขา
ติง!
คะแนนความประทับใจจากถานไถอวี่ถัง+15 กระชับมิตร (540/1,000)
“ซุนม่อ ข้าหวังว่ากระดูกสันหลังของเจ้าจะยังคงตั้งตรงไปจนจบ”
หลังจากพูดอย่างนั้นกู้ซิ่วสวินก็หันหลังเดินจากไป
"อาจารย์!"
เจียงเหลิ่งเป็นกังวล
"ไม่ต้องห่วงแม้ว่าท้องฟ้าจะถล่มลงมา ข้าก็จะอยู่ที่นั่นเพื่อคอยดูแลพวกเจ้าทุกคน”
ซุนม่อพูดแบบนี้และสั่งหลี่จื่อฉี
“หากเรื่องนั้นเกิดขึ้นอีกในอนาคตอย่ารั้งซวนหยวนพ่อไว้ หากพวกเขาสมควรถูกทุบตี ก็มอบมันให้กับพวกเขา!”
“เอาตามนั้น!”
ซวนหยวนพ่อรู้สึกมีความสุข
“อาจารย์ข้าจะถูหลังให้!”
ติง!
คะแนนความประทับใจจากซวนหยวนพ่อ+30 กระชับมิตร (660/1,000)
ไม่กี่นาทีต่อมาเสียงฝีเท้าที่วุ่นวายก็ดังขึ้นไม่มีทางที่เฉินอันฟู่จะรอ เขาเดินเข้ามาทันทีตั้งใจจะวิจารณ์ซุนม่อ
“เจ้าคือครูคนนั้นที่ลงโทษลูกศิษย์ของข้าเหรอ?”
เฉินอันฟู่อายุเกินเจ็ดสิบแล้วแต่ดูเหมือนว่าเขาอายุแค่สี่สิบเท่านั้น เป็นเพราะเขาบรรลุถึงขอบเขตอายุวัฒนะ
ในวัยนี้มหาคุรุควรจะมีพลังมากแต่เฉินอันฟู่นั้นเหนื่อยล้าอย่างเห็นได้ชัด ยิ่งไปกว่านั้นขอบตาของเขามีรอยคล้ำลึกทำให้เขาดูเหมือนหมีแพนด้าตัวใหญ่ที่กำลังจะตายจากความอ่อนเพลีย
“อาจารย์เฉิน คงต้องมีความเข้าใจผิด!”
จินมู่เจี๋ยขมวดคิ้ว
เฉินอันฟู่มีศิษย์อยู่กับเขาเพียงห้าคนเท่านั้นนอกจากเว่ยเจี๋ยคนอื่นๆ ได้รับบาดเจ็บทั้งหมด มีแม้กระทั่งคนที่นอนอยู่บนเปลหาม
จินมู่เจี๋ยเป็นห่วงความปลอดภัยของซุนม่อและเดินตามไป คณะครูและนักเรียนคนอื่นๆ เข้ามาชมความตื่นเต้น เป็นมหาคุรุระดับ 4ดาว ปกติไม่ค่อยมีโอกาสเจอ
“ถ้าศิษย์ส่วนตัวของข้าทำผิดพลาดข้าจะเป็นคนสอนบทเรียนให้เขาและรับรองกับเจ้าได้ว่าจะต้องมีความยุติธรรม เจ้ามีสิทธิ์อะไรถึงลงมือกับเขา?”
เฉินอันฟู่ไม่สนใจจินมู่เจี๋ยและถามซุนม่อ
"ในฐานะครูข้าเห็นการประพฤติมิชอบของนักเรียนของท่าน ซึ่งทำให้ครูขุ่นเคืองใจ แน่นอนว่าข้าต้องสอนบทเรียนให้เขาท่านควรจะขอบคุณที่ข้าลงโทษเขาแค่นั้น หากเป็นคนอื่นที่เลวทรามกว่านี้พวกเขาอาจจะหักขาเขาก็ได้”
ซุนม่อย้อน
อาจารย์ของสถาบันจงโจต่างตกตะลึงเมื่อเห็นว่าซุนม่อหัวแข็งมาก(รู้มั้ยว่านี่คือมหาคุรุ 4 ดาว?)
