ตอนที่ 20-7 โอลิเวอร์
ลินลี่ย์ไปตามถนนมังกร เขาบินไปถึงที่เชิงเขาสกายไรท์อย่างรวดเร็ว เห็นโอลิเวอร์อยู่ที่นั่น ลอยตัวอยู่ในกลางอากาศด้านนอกเทือกเขา
ถัดจากตำแหน่งที่โอลิเวอร์กำลังลอยตัว มีต้นไม้ผิวเหล็กแตกระแหงใบเหมือนมีดโลหะอยู่ภายใต้พระอาทิตย์สีโลหิตมองดูน่ากลัว ขณะที่โอลิเวอร์มีผมดำและขาวดูยุ่งเหยิง หน้าของเขาซีดขาว ดูเหมือนค่อนข้างหดหู่ ที่อยู่ข้างหน้าเขาเป็นเด็กผมดำ
“เกิดอะไรขึ้นกับโอลิเวอร์?” ลินลี่ย์เมื่อเห็นเช่นนี้อดขมวดคิ้วไม่ได้ “ดูเหมือนเขาอยู่ในสภาพหดหู่”
ในใจของลินลี่ย์ โอลิเวอร์เป็นยอดฝีมือที่มักพยายามไปให้ถึงจุดสูงสุดเป็นคนที่ไม่กลัวความเดียวดาย แม้แต่เมื่ออยู่ในสถานการณ์เลวร้ายที่สุดโอลิเวอร์ก็ไม่ใช่คนที่หดหู่สิ้นหวังหรือยอมแพ้ ดังนั้นภาพที่อยู่ต่อหน้าลินลี่ย์ทำให้เขางงงันสงสัย
“ผู้อาวุโสลินลี่ย์ คนผู้นั้นอ้างว่าเป็นโอลิเวอร์สหายของท่าน” นักรบของตระกูลรายงานด้วยความเคารพ
“เขาเป็นสหายของข้าจริงๆ” ลินลี่ย์ยิ้มจากนั้นบินไปหาโอลิเวอร์
โอลิเวอร์สังเกตเห็นลินลี่ย์ได้เช่นกัน และเขาบินเข้ามาหาลินลี่ย์พร้อมกับฝืนยิ้ม เป็นจังหวะโชคเคราะห์ของคนสองคนที่มีวัยไล่เลี่ยกันจากบ้านเกิดเดียวกันได้มาพบกันที่นี่ในแดนนรก
“ลินลี่ย์” โอลิเวอร์ฝืนยิ้ม
“ฮ่าฮ่า, โอลิเวอร์.. ครั้งสุดท้ายที่เราแยกจากกัน พันปีผ่านไปแล้วเราไม่ได้พบกันอีกเลย” ลินลี่ย์พูดพลางหัวเราะและจากนั้นมองดูเด็กหนุ่มข้างโอลิเวอร์ “โอ, โอลิเวอร์ เด็กหนุ่มข้างเจ้าคือ...?” ลินลี่ย์ตระหนักว่าดูเหมือนจะมีกลิ่นอายน่ากลัวแผ่ออกมาจากหน้าผากของเด็กหนุ่มนี้ และดูเหมือนเขาค่อนข้างเย็นชาและเฉยเมย
โอลิเวอร์จับมือเด็กหนุ่มจากนั้นหันมามองลินลี่ย์ข้างๆ “นี่คือลูกชายข้า เดยา”
“ลูกชาย?” ลินลี่ย์ตกใจเล็กน้อย
โอลิเวอร์แต่งงานจริงๆ หรือนี่ โอลิเวอร์มักจะไล่ไขว่คว้าหาความสมบูรณ์ และเขาไม่เคยมีภรรยา
“ท่านอาลินลี่ย์” เด็กหนุ่มไดย่าผู้เย็นชาคำนับขณะพูด
“เยี่ยม” ลินลี่ย์หัวเราะและพยักหน้า จากนั้นพูดกับโอลิเวอร์ที่อยู่ใกล้ๆ “โอลิเวอร์, อย่ายืนอยู่ตรงนั้นเลย มาเถอะ มาบ้านข้า ไว้คุยกันเมื่อเรากลับไปเถอะ ฮ่าฮ่า ข้าไม่ได้พบเจอเจ้ามาหลายปีแล้ว เจ้ามีลูกชายและเจ้าก็เป็นเทพชั้นสูงไปด้วยเช่นกัน”
ลินลี่ย์หัวเราะขณะที่เขาพูด จากนั้นบินกลับไปที่พำนักของเขาพร้อมกับโอลิเวอร์
ครู่ต่อมาพวกเขามาถึงที่พำนักของลินลี่ย์
“คารวะผู้อาวุโส!” ยามผู้เฝ้าประตูคฤหาสน์ทำความเคารพ สายตาพวกเขาเต็มไปด้วยแววเคารพเทิดทูน มีนักรบหลายคนยินดีจะเป็นหน่วยรักษาความปลอดภัยในคฤหาสน์ให้ลินลี่ย์ เป็นยามให้เทพชั้นสูงพารากอน? นี่เป็นสิ่งที่นักรบรู้สึกภูมิใจมาก
“เดยา! เข้ามา” ลินลี่ย์หัวเราะขณะพูดกับเด็กหนุ่มผู้เย็นชา
เมื่อเห็นท่าทางของเดยา ลินลี่ย์ลอบถอนหายใจ “ในอดีตโอลิเวอร์เป็นคนเย็นชาเช่นกัน ข้าคาดไม่ถึงเลยว่าลูกของเขาจะเย็นยิ่งกว่าเขา ด้วยกลิ่นอายที่กล้าแข็งน่ากลัวอย่างนั้น ดูเหมือนราวกับว่าเขาเตรียมจะฆ่าใครสักคน” แต่ลินลี่ย์เข้าใจว่าไม่ใช่ว่าเดยาจะแสดงอาการไม่สุภาพกับเขา แต่เป็นเพราะเดยาเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เกิด ดังนั้นเป็นเรื่องปกติที่เขากลายเป็นแบบนี้มาโดยตลอด
หลังจากเข้าไปในที่พำนักแล้ว
“เฮ้,... โอลิเวอร์?!” คนกลุ่มใหญ่อยู่ในสนามหญ้า บีบีเป็นคนทักเสียงดังกว่าคนอื่น เขาร้องออกมาด้วยความแปลกใจขณะที่เห็นโอลิเวอร์
“โอลิเวอร์, ไม่ได้พบกันนานเลยนะ” เรย์โนลด์หัวเราะขณะเดินเข้ามาทักทายเขา
“โอลิเวอร์” วอร์ตันและคนอื่นเดินเข้ามาทักทายโอลิเวอร์อย่างเป็นมิตร ในอดีตโอลิเวอร์พักอยู่ที่ปราสาทเลือดมังกรเป็นเวลานาน และค่อนข้างคุ้นเคยกับคนที่อาศัยอยู่ที่นั่นด้วย “พวกเจ้ามากันหมดหรือ?” โอลิเวอร์ประหลาดใจเช่นกัน ทั้งหมดที่เขาทำได้คือฝืนยิ้มทักทายคนเหล่านี้
คนกลุ่มใหญ่รายล้อมโอลิเวอร์และเดยาทันที
ลินลี่ย์มองอย่างสงบและรำพึงในใจ “ดูเหมือนว่าโอลิเวอร์ค่อนข้างผิดปกติไป”
เมื่อมีคนล้อมหน้าล้อมหลังหลายคน โอลิเวอร์ไม่มีทางเลือกได้แต่ทักทายพูดคุยกับพวกเขา
“พ่อ” เดยากระตุกมือโอลิเวอร์เล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าเขาไม่คุ้ยเคยกับการถูกคนหลายคนรุมล้อม
“พอก่อนเถอะ ทุกคน เอาไว้แค่นี้ก่อน ยังจะมีโอกาสพบเจอโอลิเวอร์อีกมาก โอลิเวอร์เพิ่งกลับมาให้เขาได้พักสักนิดเถอะ” ลินลี่ย์พูดพลางหัวเราะ ทันใดนั้นกลุ่มคนคุ้นเคยก็เริ่มแยกย้ายกันไป จากนั้นลินลี่ย์มายืนอยู่ข้างโอลิเวอร์ เขาถามเบาๆ “โอลิเวอร์! เจ้ามีเรื่องอะไรค้างคาอยู่ในใจหรือเปล่า?”
โอลิเวอร์ชำเลืองมองลินลี่ย์ จากนั้นส่ายศีรษะ “ไม่มีอะไร”
เห็นได้ชัดว่าโอลิเวอร์ไม่ต้องการพูดคุยเรื่องนี้
เมื่อเห็นคำตอบเช่นนั้น ลินลี่ย์ไม่กดดันถามคำถามนี้ต่อ เขาหัวเราะและกล่าว “อย่างนั้นพักอยู่ที่นี่เถอะ ที่นี่เรามีคนมากมายจะได้ดูครึกครื้นมากขึ้น”
“ก็ดีเหมือนกัน” โอลิเวอร์หัวเราะและพยักหน้า
และจากนั้นลินลี่ย์ก็ออกมาบ้าง
ภายในลานกว้างใหญ่ เดยานั่งอยู่ที่มุมโต๊ะหิน โต๊ะหินเต็มไปด้วยผลไม้และอาหาร และเดยาเพียงแต่กินอย่างเงียบงันไม่พูดคุยกับคนอื่นแม้แต่น้อย
วอร์ตัน เรย์โนลด์และโอลิเวอร์นั่งอยู่ด้วยกันทั้งหมด
“เดยาเป็นแบบนั้น เขาชอบอยู่เงียบๆ” โอลิเวอร์อธิบาย
“นี่คือปัญหาในการเลี้ยงดูลูกของเจ้า” วอร์ตันหัวเราะเบาๆ
โอลิเวอร์ฝืนหัวเราะ แต่ไม่พูดอะไรอื่น เขามองดูรอบๆ ทันที จากนั้นพูดด้วยความสงสัย “วอร์ตัน เรย์โนลด์.. เดิมทีเมื่อตอนข้ามาตระกูลสี่อสูรศักดิ์สิทธิ์ครั้งแรก กลุ่มของลินลี่ย์อยู่ในหุบเขาใหญ่ไม่ใช่หรือ? แต่พอมาครั้งนี้ ข้าบอกได้ว่าคฤหาสน์ของลินลี่ย์ในตอนนี้ดูโอ่อ่าประณีตและมีพื้นที่ขนาดใหญ่ มองดูสะดุดตามาก เกิดอะไรขึ้นหรือ?”
ที่พำนักของคนผู้หนึ่งจะต้องสอดคล้องกับสถานะของพวกเขา
เป็นธรรมดาที่โอลิเวอร์จะสงสัยงงงวย ทำไมบางคนถึงมีคฤหาสน์ใหญ่โตในตระกูลสี่อสูรศักดิ์สิทธิ์ได้
“เจ้าไม่ได้เจอกับพี่สามมาเกินกว่าพันปีแล้ว อย่างไรก็ตามช่วงพันปีที่ผ่านมาพี่สามมีพลังแข็งแกร่งก้าวหน้ากว่าเมื่อก่อน” เรย์โนลด์หัวเราะ
“เหรอ?” โอลิเวอร์สงสัยเป็นอย่างมาก
“ข้าจะบอกเจ้าให้ก็ได้” เรย์โนลด์หัวเราะ จากนั้นเริ่มอธิบาย “เริ่มต้นจากเมื่อตระกูลสี่อสูรศักดิ์สิทธิ์หลีกหนีจากวิกฤติได้ แปดตระกูลใหญ่กดดันตระกูลสี่อสูรศักดิ์สิทธิ์จนออกมานอกภูเขาไม่ได้...” เรย์โนลด์อธิบายทุกคน รวมทั้งเหตุการณ์ในยมโลก เหตุการณ์ในทาร์ทารัส และแม้แต่สิ่งที่ลินลี่ย์ทำในสงครามมหาพิภพ เขาอธิบายทั้งหมดรวดเดียว
“เทพพารากอน?” เมื่อได้ยินว่าลินลี่ย์กลายเป็นเทพพารากอน โอลิเวอร์ถึงกับทำตาโตทันที
วอร์ตันเสริม “แต่แน่นอน ระหว่างสงครามมหาพิภพ พี่ใหญ่ข้าประฝีมือกับเทพพารากอนอีกคนหนึ่งชื่อแม็กนัส ที่กลางเส้นทางข้ามแม่น้ำดวงดาว ขณะที่ทหารนับไม่ถ้วนและผู้บัญชาการมองดูอยู่ พี่สามเตะใส่แม็กนัสบีบบังคับจนเขาเข้าไปในมิติปั่นป่วน เฮ้! โอลิเวอร์ ทำไมเจ้ารีบร้อนไปไหนเล่า?”
โอลิเวอร์ได้ยินเช่นนี้จึงลุกขึ้นยืนและรีบเดินออกไปทันที
“แปลกจริงๆ..” เรย์โนลด์ไม่เข้าใจ
โอลิเวอร์เดินมาที่ข้างบีบีและรีบถาม “บีบี, พี่ใหญ่เจ้าอยู่ที่ไหน?”
บีบีหัวเราะและชี้ไปที่ไกลออกไป “เขาอยู่ในอาคารหลังนั้น พี่ใหญ่ข้าอยู่ที่นั่นแหละ”
“ขอบคุณ” โอลิเวอร์รีบไปตามทิศทางนั้น ร่างของเขากระพริบวาบและมาปรากฏที่หน้าอาคาร
บีบีงงพลางขมวดคิ้ว “พี่ใหญ่ข้าอยู่ที่นั่น แค่ห่างออกไปไม่กี่ร้อยเมตร ทำไมต้องใช้พลังเทพบินไปด้วย? เดินไม่กี่วินาทีก็ถึงแล้ว จะรีบร้อนไปทำไม?”
โอลิเวอร์ผลักเปิดประตูห้องหนังสือจากนั้นเดินเข้าไป เขาเห็นลินลี่ย์ที่กำลังอ่านหนังสืออยู่ทันที ลินลี่ย์สงสัยและเงยหน้าขึ้นหัวเราะ “โอว, โอลิเวอร์เองหรือ?”
โอลิเวอร์ก้าวเข้ามาสองสามก้าวจนถึงกลางห้องหนังสือ
ทันใดนั้น..
โอลิเวอร์คุกเข่าลงทันที เข่าของเขากระแทกกับพื้นเสียงดังปัง หน้าของโอลิเวอร์เคร่งเครียดจริงจัง และดวงตาของเขาเต็มไปด้วยแวววิงวอนขอร้อง “ลินลี่ย์! เจ้าต้องช่วยข้าด้วย!”
“ลุกขึ้นเร็ว” ลินลี่ย์ตะลึงกับการกระทำของโอลิเวอร์ เขาโบกมือใช้พลังเทพธาตุดินแฝงด้วยพลังปณิธานดันโอลิเวอร์ให้ลุกขึ้น โอลิเวอร์มองลินลี่ย์ที่กำลังกล่าว “อย่าทำแบบนี้ ถ้ามีอะไรที่ต้องการ ขอให้บอกข้ามา ข้าจะช่วยเจ้าแน่นอน”
ลินลี่ย์เดินออกมาจากโต๊ะอ่านหนังสือ แล้วรีบมายืนอยู่ต่อหน้าโอลิเวอร์ จากนั้นดึงโอลิเวอร์ให้นั่งบนเก้าอี้ใกล้ๆ ลินลี่ย์นั่งลงเช่นกัน “เกิดอะไรขึ้น? บอกข้ามา”
ลินลี่ย์รู้ทันทีที่เขาเห็นโอลิเวอร์ในวันนี้แล้วว่าดูเหมือนโอลิเวอร์จะอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่ดี แต่โอลิเวอร์ไม่เต็มใจจะพูดถึง ดังนั้นลินลี่ย์จึงทำอะไรไม่ได้
“เรื่องนี้...เมื่อข้าพูดออกไป...” โอลิเวอร์ฝืนยิ้มขณะที่พูด “ลินลี่ย์! ในอดีตเมื่อข้าแยกออกมาจากไดลินและคนอื่นเพื่อผจญภัยตามลำพัง ความจริงข้าบรรลุระดับใหม่ขณะอยู่ในช่วงเสี่ยงเป็นเสี่ยงตาย ร่างแยกธาตุแสงของข้าบรรลุถึงระดับเทพชั้นสูง และจากนั้นขณะที่ข้ารับภารกิจอสูร ข้าพบกับไดอานา ไดอานาเองก็เที่ยวไปตามลำพังและรับภารกิจอยู่หลายครั้ง ระหว่างที่รับภารกิจอันตรายนั้น เราสองคนสนิทกันอย่างรวดเร็ว และจากนั้นไดอานากับข้าก็กลายเป็นสามีภรรยากัน”
ลินลี่ย์พยักหน้าเล็กน้อย
เป็นเรื่องปกติธรรมดาที่นักเดินทางตามลำพังสองคนจะพบรักกันและกลายเป็นสามีภรรยากัน
“ยี่สิบปีที่แล้ว ไดอาน่าและข้ามีลูกด้วยกัน เป็นแฝดชายก็คือเดยากับเลยา” โอลิเวอร์ถอนหายใจ “ทุกสิ่งทุกอย่างสดใสสวยงาม พวกเราสี่คนใช้ชีวิตอย่างสงบสุข ไดอาน่ากับข้าเป็นเทพชั้นสูงทั้งคู่ ดังนั้นจึงรับรองได้ว่าเดยากับพี่ชายของเขาจะมีชีวิตอย่างปลอดภัย... แต่เมื่อเดยาได้ห้าปี มีบุรุษคนหนึ่งชื่อโบนินนำบริวารเข้ามา เมื่อเขาพบเรา เจ้ารู้ไหมว่าเขาพูดอะไร?”
ตาของโอลิเวอร์เต็มไปด้วยความโกรธ “เขาบอกว่า...ไดอาน่าคือภรรยาของเขา!!!”
ลินลี่ย์ตะลึง
“คนที่ชื่อโบนินนี้บอกให้ไดอาน่าไปกับเขา! แน่นอนว่าเราไม่ยินดีไป แต่เขามีบริวารหลายสิบคน ล้วนแต่เป็นเทพชั้นสูง ภรรยาข้าและข้าไม่สามารถต้านทานได้แม้แต่น้อย! แต่ไดอาน่าและข้ายอมตายดีกว่ายอมตกลง แต่โบนินผู้นี้ขู่เข็ญไดอาน่า...เขาบอกว่าถ้าไดอาน่ายอมไปกับเขา เขาจะไว้ชีวิตข้าและลูกชายทั้งสองคน! ถ้าไดอาน่าปฏิเสธ อย่างนั้นเขาจะฆ่าข้าและลูกชายของเรา” ตาของโอลิเวอร์เต็มไปด้วยแววอำมหิตเมื่อพูดถึงเรื่องนี้
“โบนินผู้นี้..เขาให้โอกาสข้าสู้กับเขาด้วยตัวเอง ถ้าข้าสามารถเอาชนะเขาได้ เขาจะปล่อยเราไป” โอลิเวอร์กำหมัด “แต่..ข้าแพ้! ข้าไม่ใช่คู่มือของเขา”
ลินลี่ย์ลอบถอนหายใจ
โอลิเวอร์อธิบายอย่างราบเรียบ แต่ลินลี่ย์สามารถนึกภาพออกว่าเหตุการณ์เป็นเช่นไร บุรุษคนหนึ่งที่ไม่สามารถปกป้องภรรยาและลูกได้ ต้องมองดูคนอื่นพรากพวกเขาไป นั่นเป็นเรื่องเจ็บปวดและเศร้าใจ
“เพื่อตัวข้าเองและลูกทั้งสอง ไดอาน่ายอมไปกับเขา!” น้ำตาโอลิเวอร์เริ่มไหล
มีเรื่องอยุติธรรมมากนักในโลกนี้ ถ้าเขา, โอลิเวอร์เป็นสุดยอดฝีมือ เขาคงสามารถฆ่าศัตรูผู้นี้อย่างไม่ยากเย็น แต่เขาไม่ใช่สุดยอดฝือ หรืออย่างน้อย.. ก็ยังไม่ใช่ในตอนนี้! ดังนั้น ทั้งหมดที่เขาทำได้คือมองดูขณะที่ภรรยาของเขาไปกับคนอื่น!
“แต่ไดอาน่าผิด!” โอลิเวอร์พูดอย่างโมโห “โบนินผู้นั้นเป็นตัวบัดซบ!!! เขาไม่ไว้ชีวิตข้าและลูกข้า หลังจากพรากไดอาน่าไป เขาส่งคนมาฆ่าเรา”
ลินลี่ย์สีหน้าเปลี่ยน
โบนินตอนแรกสัญญาว่าจะไว้ชีวิตโอลิเวอร์ และลูกของเขา เพื่อเกลี้ยกล่อมเอาตัวไดอาน่าไป แต่จากนั้นเขาส่งคนมาฆ่าโอลิเวอร์? นี่เลวร้ายเกินไป
“ฮ่าฮ่า...” โอลิเวอร์แค่หัวเราะอย่างเยือกเย็น “เขาไม่รู้อะไร..หลังจากเขาพรากไดอาน่าจากไป ข้าก็ออกไปกับลูกของข้าทันที และจากนั้นข้าเริ่มหลอมรวมกับประกายเทพชั้นสูงสายธาตุมืด!” โดยวิธีนั้นโอลิเวอร์ก็จะถึงระดับเทพชั้นสูงในร่างแยกของเขาแน่นอน แต่ร่างแยกธาตุมืดของเขายังคงเป็นระดับเทพแท้ แน่นอน เขาเข้าใจเคล็ดลึกลับห้าเคล็ดแล้ว ยังขาดอยู่แต่เคล็ดสุดท้าย
ถ้าเขาฝึกฝนไปตามธรรมดา ในอีกไม่กี่ร้อยปี โอลิเวอร์ก็จะบรรลุระดับใหม่ด้วยตนเอง
แต่...
เขาไม่สามารถรอได้อีกต่อไป!
โอลิเวอร์ต้องการล้างแค้น! นอกจากนี้เขาเป็นพวกวิญญาณกลายสภาพ แม้ว่าเขาหลอมรวมประกายเทพได้หนึ่ง ร่างแยกอีกร่างหนึ่งก็จะบรรลุด้วยตัวเองได้ เนื่องจากเขาเป็นวิญญาณกลายสภาพเขายังมีโอกาสหลอมรวมเคล็ดลึกลับในอนาคต
เพราะโอลิเวอร์เข้าใจห้าเคล็ดไปแล้ว กระบวนการหลอมรวมประกายเทพจึงทำได้เร็วเป็นธรรมดา ในช่วงเวลาสั้นๆ ไม่กี่เดือนเขาก็หลอมรวมประกายเทพสำเร็จ
“คนพวกนั้นสามารถหาตำแหน่งข้าเจอ และพวกเขาไล่ล่าข้าและลูกของข้าและโจมตีเรา ตอนนั้นข้าหลอมรวมประกายเทพเสร็จแล้ว ข้าจึงฆ่าพวกเขา ฆ่าจนหมด!!” โอลิเวอร์คำราม แม้ก่อนที่จะเป็นเทพ โอลิเวอร์ก็รู้สึกได้ว่ามีพื้นที่ในกฎธาตุแสงและกฎธาตุมืดที่เข้ากันได้ และสามารถหลอมรวมเคล็ดลึกลับกันและกันได้
หลายศตวรรษก่อนนั้น โอลิเวอร์ทำได้สำเร็จ
หลังจากหลอมรวมกับประกายเทพ โอลิเวอร์หลอมรวมประกายเทพและหลอมรวมกฎ พลังของโอลิเวอร์เพิ่มขึ้นอย่างมากมาย และมีพลังเทียบกับอสูรเจ็ดดาว
